Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
24-01-2009
Waarom?
Als papa van twee kinderen kan ik niet anders dan even stil te staan bij de afschuwelijke feiten die zich gisteren in Dendermonde hebben afgespeeld. Een twintigjarige man stapt een kinderdagverblijf binnen, haalt messen boven, steekt een 54-jarige vrouw en drie jongetjes dood en verwondt en verminkt nog een dozijn andere kindjes. De man heeft een psychiatrisch verleden. Het lijkt wel de korte inhoud van een B-film uit het horrorgenre maar het is wel degelijk realiteit. Ik denk vol afschuw aan die feiten en aan de arme ouders. Gisterenavond kon ik daardoor moeilijk inslapen. Ik roep constant dat ik een democraat ben en tegen foltering en doodstraf maar ik sta niet in voor mijn reaktie indien iemand aan mijn kinderen raakt. Toen ik nog jong was zagen we zo'n feiten ook al op TV maar ik hoor mijn moeder nog zeggen: 'dat is in Amerika, bij ons bestaat dat niet!' Jef Vermassen zei het gisteren nog, hij verwacht in Vlaanderen meer en meer massamoorden zoals gisteren. Eigenlijk ben je nergens meer veilig...
Aan het officieel gedeelte was er natuurlijk ook een feestgedeelte verbonden. De spaghetti en de balletjes met krieken waren lekker en er was toch wel behoorlijk wat volk op deze avond afgekomen. In de toekomst zal er volgens mij ook moeten gebrainstormd worden over een andere formule voor zo'n avond. Er bestaan truukjes om meer mensen aan te trekken. Eén lid op vier vind ik te weinig om te kunnen spreken van een algemene vergadering. Maar bon, da's voer voor het volgende bestuur, nietwaar! Gisteren werden ook de verdienstelijke leden beloond. Iedere atleet die zich had kunnen plaatsen in één van de clubklassementen kreeg dit jaar een handdoek met clublogo. Daarna werden de atleten van het jaar in zes verschillende categorieën gehuldigd. Moon was genomineerd bij de jongens maar pakte net als vorig jaar naast de beloning. Hij vond het niet erg en was zelfs bijzonder blij dat het zijn maat Sven was die de prijs mocht ontvangen. Ik was genomineerd bij de masters en mocht de trofee mee naar huis nemen. Bij de seniors mannen was de provinciale titel en zijn goede chrono's in het voorjaar doorslaggevend voor de verkiezing van Jasper tot atleet van het jaar. Katleen Dewolf ontving net als twee jaar geleden de trofee bij de masters dames en bij de meisjes ging de beker naar Laura Smeyers die Belgisch kampioene werd in het hoogspringen. Daardoor pakte Eline net naast de trofee. Ontgoocheld was ze niet want Laura is één van haar beste vriendinnen. Eline had gisteren een mooie verrassing voor mij. Ze had een twintigtal sleutelhangers mee die ze uitdeelde. Daar stond mijn foto op en de volgende tekst: 'Stem voor André - NO PAIN NO GAIN - In André, we trust - To make champions! Yes, he can!' Ik vond dat gewoon fantastisch. Ik herkende daar wel een beetje de stempel van mama en papa Van den Brande in, leuke mensen met leuke ideeën maar de kus gaf ik wel aan Eline... Door de algemene vergadering verliepen de trainingen gisteren wat anders dan anders. De meesten hadden hun training trouwens vroeger gepland. Wie me verbaasde was Jasper. Vorige zondag nog thuisgebleven uit angst voor het slechte weer en de mogelijke gevolgen voor zijn gezondheid maar gisteren eenzaam en alleen 200en lopend in de stortregen en stormwind. Ik word écht wel te oud om daar nog enige logica in te zien, hahaha. Ik was onder de middag naar Machelen getrokken. Het park lag er te modderig bij en dus ging ik maar naast de piste. Het had hard geregend maar de strakke wind had de mondo-bekleding drooggeblazen. Ik warmde twintig minuten op, deed mijn lenigheidoefeningen en versnellingen en begon aan mijn eigenlijke training: tien keer voluit spurten over 100 meter. Ik neem wel altijd een aanloopje van een tiental meter als een soort schokdemper op de explosiviteit. Ik heb de gewoonte om bij zo'n eenzame snelheidstraining mijn passen te tellen. Dat is vooral nuttig wanneer ik in het park train maar ook op de piste doe ik het. Normaal komt mijn laatste pas, de 48e dan op enkele cm na steeds op de eindstreep uit. Wel, gisteren dus mooi niet. Ik liep bij iedere spurt minstens één pas verder. Er stond een strakke rugwind en het was voor mij de eerste keer dat ik dit ervaarde. Ik snap nu beter waarom er bij de spurtnummers rekening wordt gehouden met de wind.
De kogel is door de kerk. Ik ben gisterenavond verkozen tot bestuurslid. Niet dat dat zo moeilijk was want er waren minder kandidaten dan zitjes in het bestuur en dus is iedereen verkozen. Ik zou blij moeten zijn maar ben het niet. De avond baadde in een crisissfeertje. De reden dat ik nu reeds in het bestuur ga en niet na mijn aktieve carrière is omdat ik al een tijd voelde dat die crisis reëel is en dat we met verenigde krachten moeten werken om Mechelen de atletiekclub te geven dat het verdient. Ik keek uit naar de samenwerking met het bestuur, met Patrick, Kjell's vader die net als ik nu in het bestuur stapt maar vooral met Jef Van Lierde, onze secretaris. Jef is al jaren lang onze secretaris, de rots in de branding zoals Joan, onze voorzitter hem gisteren nog noemde. Ik ken hem als de stille werker, omnipresent en alleswetend als het om atletiek en onze club gaat. Hij is in mijn ogen ook incontournable en zelfs al wens ik persoonlijk een aantal veranderingen bij RAM, het is met Jef dat ik die wil verwezenlijken. Door hem en zijn argumentatie kwam ik ook op het idee om mij kandidaat te stellen. Tenslotte belichaamt Jef in de ogen van veel leden gewoonweg de RAM. Maar kijk, plots kondigde onze voorzitter gisterenavond het afscheid van Jef aan. Voor mij was het als een donderslag bij heldere hemel. 'L' incontournable' stopt ermee, waarschijnlijk om persoonlijke redenen. Ik voelde me ronduit verraden. Drie keer per week ben ik op de club en telkens zie ik Jef. De laatste tijd was ik al eens bij hem in zijn 'burooke' met zicht op de piste gaan praten over mijn kandidatuur en omdat ik wist dat een aantal bestuursleden er gingen mee stoppen overliep ik zelfs met Kjell en met Jef als getuige de lijst. We schrapten enkele namen, voegden er enkele aan toe en zagen dat het nipt zou zijn maar dat we het wel zouden halen. Ofwel ben ik dom, doof, naïef of een combinatie van dat alles maar op geen enkel ogenblik heb ik begrepen dat Jef er ging mee stoppen. (Blijkbaar wisten anderen het al lang!) Een mandaat opnemen in deze club is voor mij niet evident. Ik sta voor het belangrijkste seizoen van mijn hele carrière, wil me wel reeds binden maar zag deze stap vooral als een aanloop om dan later, wanneer ik stop met competitie meer verantwoordelijkheid op te nemen. (Tenslotte maak ik ook reeds het krantje van onze club.) In die optiek vind ik het een wereld van verschil tussen doorgaan met Jef en doorgaan zonder Jef. Hoe moet het nu verder? Alle respect voor onze oud-voorzitter Bob die gisteren plots een pleidooi hield voor meer aktieve inbreng van de leden. Sorry maar dat was een goedkope uithaal. Verwacht niet dat de mensen dat uit hun eigen wil gaan doen. Het is niet aan de leden om naar het bestuur te komen maar aan een bestuur om naar de leden te gaan. Onze club heeft een nieuwe dynamiek nodig, meer transparantie, communicatie, een mentaliteitsverandering en een bestuur dat mensen kan motiveren. Dat het zwaar wordt staat nu wel vast. Ik zit nu met een bijzonder bittere nasmaak maar ben vastberaden om er tegenaan te gaan. Hopelijk nog even met Jef die zijn mandaat niet zo maar te grabbel zal gooien en samen met een nieuwe ploeg. En die nieuwe ploeg zal zich als het van mij afhangt niet beperken tot het bestuur alleen.
Het ging vandaag aanzienlijk beter dan gisteren. De stramme spieren waren opnieuw soepel maar mijn rug speelde me parten. De pijn straalde door naar de benen en ook beide knieën moesten er aan geloven. Ik ben het gelukkig al gewoon. Door het harde trainen kraakt mijn gestel om de zoveel weken op zijn voegen. De ene keer al wat meer dan de andere en deze keer is het weer raak. Mijn onderrug zit zo vast als maar kan. Het is net of hij verrokken is. Dinsdag mag ik weer naar Peter, mijn stoepa en dan komt alles wel in orde tegen zaterdag. Dan loop ik weer een wedstrijd in Gent, waarschijnlijk samen met Kjell. Het weer was deze middag in Machelen verschrikkelijk. Toen ik begon was het aan het miezeren en ik dacht dat ik geluk had want de weerman had namelijk veel regen voorspeld. Lang heb ik er niet moeten op wachten. Boven deed de ene of de andere sadist de sluizen open en het water kwam met bakken naar beneden. Ik werd zelfs vergast op wat smeltende sneeuw. Ik liep vandaag ongewild sneller dan anders want normaal loop ik toertjes van drie minuten en heb ik na drie kwartier negen km afgelegd. Nu liep ik er 10 in minder dan 45 minuten. Te snel natuurlijk maar ik wijt het aan de combinatie van muziek en slecht weer. Bij het stretchen voelde ik al dat het wat fout zat met mijn rug. De eerste versnelling was een verschrikking. De tweede ging al beter. De derde liep ik samen met Thom Yorke en dat scheelde heel wat. Bij de vierde zong Moby 'lift me up' en plots vloog ik weer. Morgen staat er 's middags een snelheidstraining op het programma en 's avonds is het de algemene vergadering van RAM. Ik ben ondertussen ook stilaan begonnen met de redactie van het clubblad van februari. Ik ben er nog niet helemaal uit wie ik deze keer ga interviewen. Morgenavond hoop ik in ieder geval enkele 'slachtoffers' te vinden die bereid zullen zijn om een artikeltje te schrijven. Ik vond daarnet in een schuif enkele zwart-wit portretten van mij en Moontje. De foto's dateren uit de tijd dat ik nog voor de Franse Flair werkte. Moon was toen al een kapoen...
De kinderen hadden vandaag verlof. Ze zijn nog wat klein om alleen thuis te zitten en dus had ik verlof genomen. Moon krijgt dit jaar (4de LJ) zoveel lessen en huiswerk (abnormaal veel vind ik zelf!) dat hij de hele voormiddag zoet was. Na de middag trokken we naar de sporthal van de Waterleest in Eppegem. Daar nam zijn klas met een ploegje van Tien kinderen deel aan een trefbaltornooi. Er waren veertien deelnemende ploegen verdeeld in drie poules. Uit die poules kwamen dan vier halve-finalisten maar daar was de Sint-Maartenschool niet bij want ze verloren hun vier matchen.Trefbal is eigenlijk meer spel dan sport en ik merkte dat de kinderen het niet zo heel erg vonden dat ze geen enkele keer hadden kunnen winnen. Zelfs een geboren competitiebeest als Moon bleef er filosofisch bij al klonk 'deelnemen is belangrijker dan winnen' uit zijn mond een beetje surrealistisch. We zullen zondag zien of dat zo is, hahaha... Vanavond trok ik enkel met Moon naar de Nekker. Noah is nog ziek en begint bij de minste inspanning te hoesten als een zeehond. Het feit dat hij RS-virus heeft gehad maakt dat hij toch nog steeds zwakke luchtwegen heeft en bij de minste besmetting richting bronchitis vaart. Op de training waren merkelijk minder kinderen dan gewoonlijk. Waarschijnlijk is Noah niet de enige zieke en ook de griep heeft zijn intrede gedaan. Na de gezamenlijke opwarming werd de groep in tweeën verdeeld. De groep der 'groten' werd eerst door Bruno onder handen genomen. Vandaag deed hij met hen enkele technische oefeningen op de horden. Ondertussen plaatste ik kegeltjes en lage horden (héél lage, slechts 40 cm of zo) op het parcours dat ik hen daarna zou laten afleggen. Zondag is het weer cross en dus mochten ze er vandaag nog eens lekker invliegen. Het parcours bevatte ook een heuveltje wat het des te zwaarder maakte. Drie keer drie ronden werden door de kleine helden afgelegd. Bij de tweede reeks vroeg Moon of hij met Thijs mocht vertrekken. Waarom niet, dacht ik maar al snel merkte ik dat ze niet doorliepen maar zaten te babbelen. Ik peperde hen na die reeks in dat ik voor de laatste kwaliteit wilde zien. Voor die laatste reeks verlegden Bruno en ik trouwens de start en aankomst naar de top van de heuvel. Van daaruit heb je een perfect overzicht maar de wind waait er ook harder. Ondertussen was ook Kjell aan zijn training begonnen. Hij was gisteren blijven doorstuderen want vandaag had hij maar liefst drie examens. Kjell kreeg meteen zijn resultaten en waren drie keer positief. Dat zal hem wel moed geven voor zijn laatste examen vrijdag. Hij had net als ik last van de luchtwegen en dus was zijn training (12 x 300) superzwaar. Hij heeft naar eigen zeggen nochtans al enkele dagen opnieuw goede benen. Zondag weten we meer.
Barak Hussein Obama, de man die vandaag de eed aflegde als 44e president van de Verenigde Staten van Amerika zal wellicht nooit een voetnoot in de geschiedenis zijn. Als eerste Afro-American die het tot president schopt is hij op zich al geschiedenis. Als je dan nog eens de hoop van je land, laat staan van een groot deel van de wereld meedraagt betekent het nog zoveel meer. Vanaf morgen staat hij voor een reeks gigantische opdrachten. Ik hoop dat hij het kan waarmaken. Zijn speech was er alvast één die kon tellen maar Obama is dan ook een super rederaar. Ik kon de eerste helft van zijn toespraak op TV volgen, ik was enorm aangegrepen, maar de rest volgde ik op de radio op weg naar de Nekker voor onze dinsdagtraining. Ik pikte onderweg Rosanne en Boris op. Er was veel volk op en rond de piste. Het was dan ook uistekend weer om eens goed en stevig te trainen. Van Magda's bende waren slechts Rosanne, Kim en ik aanwezig. Examens nietwaar! Rosanne is pas aan haar opbouw begonnen en mocht enkel duurlopen. Voor Kim en ik werden het 300en, mijn absolute lievelingstraining. Kim moest er in totaal negen lopen en ik kreeg drie reeksen van twee op mijn bord. Tussen de driehonderden mocht ik slechts100m joggen en tussen de reeksen in kreeg ik enkele minuten recuperatie. Ik heb sinds enkele dagen een lichte hoest en neusverkoudheid maar het weerhield me niet om er meteen in te vliegen. Af en toe lukte het voor Kim en mezelf om een 300 samen te starten maar het was doorgaans zowel voor haar als voor mij 'vechten tegen jezelf'. (én de wind...) Tijdens de opwarming vertelde Kim wat meer over haar wedstrijd van zondag waarin ze derde werd. Vooral de aanvangsfase was voor haar heel bewogen geweest. Zo werd ze door een andere loopster plots hard achteruit getrokken waardoor ze enkele plaatsen moest prijsgeven. Ze werd ook bij het nemen van een nauwe doorgang zo weggedrumd dat ze ei zo na een cameraman van RTV ramde. (Hij had het misschien niet erg gevonden... hahaha) Even later kreeg ze zelfs een spike op haar been met enkele kleine vleeswonden tot gevolg. Daar had ze vandaag nog steeds last van. Het zijn geen prettige maar wel nuttige ervaringen, de harde leerschool van de atletiek! Het weerhield haar echter niet om vandaag supersnel te lopen. Ook mijn tijden mogen er zijn. Vier keer 46, één keer 45 en de laatste zelfs in 44 seconden. Ik kreeg het wel één keer heel lastig toen ik halfweg een driehonderd begon te hoesten. Niet ideaal! Morgen en overmorgen moet ik duurlopen en vrijdag ga ik 's middags voor mijn snelheidstraining naar Machelen. Die avond organiseert onze club RAM zijn jaarlijkse algemene vergadering met spaghetti-avond. De verdienstelijke leden worden gehuldigd en zowel Moon als ikzelf zijn genomineerd in onze categorie. Er wordt ook een nieuw bestuur gekozen en zoals ik reeds eerder vertelde heb ik me kandidaat gesteld. Mijn eventuele verkiezing zal minder stof doen opwaaien dan die van Barak Obama maar de inzet is dan ook minder groot... een beetje toch...
-19 januari 1969. Ik ben negen jaar. Hilde is nog niet geboren. In een Praags ziekenhuis overlijdt de 20-jarige student Jan Palach aan zijn brandwonden. Drie dagen tevoren had hij zich op één van de grote pleinen van Praag overgoten met benzine en in brand gestoken. Hij deed dat uit protest tegen de bezetting van Tchechoslowakije door de troepen van het Warchaupact. Die hadden enkele maanden tevoren door een brutale inval een einde gemaakt aan de Praagse lente, een opflakkering van democratie in het toen communistisch land. Nu, veertig jaar later herinneren weinig mensen zich Jan Palach. Toen ik in de humaniora zat was dat nog verplichte leerstof in de les geschiedenis (mijn lievelingsvak!). Toen ik jaren later in 1997 Praag bezocht was Tchechië een prille democratie, een land dat een evenwicht zocht tussen haar communistische verleden en de westerse welvaart. Je voelde nog de schaduw van tientallen jaren van onderdrukking in de straten, de café's, de winkels... Praag is een prachtige stad dat ondanks de oorlog, de bezetting en veel vernieling een ongelooflijke charme en romantiek heeft behouden. Het staat in schril contrast met de afschuwelijke dood van Jan Palach. Ik zie geen romantiek in de zelfverbranding van de jonge student. Hij had redenen te over om te protesteren maar waren die de dood van een jonge mens waard? De Russen verdraaiden de feiten en Jan Palach werd een voetnoot in de geschiedenis. Niet meer, niet minder. Nu, veertig jaar later was ik het ook bijna vergeten toen radio 1 er vandaag een paar minuten aan wijdde. Ik was onderweg naar Machelen toen ik het hoorde. Mijn hele duurloop lang moest ik aan die 'voetnoot uit de geschiedenis' denken.
Ondertussen heb ik nieuws van de cross van Herentals. Kim is er derde geworden in een race waar ze zo bang was van de afstand. (5,5km) Van in de start trok de latere winnares, Els Rens (AVZK) in de aanval en achter haar vormde zich een achtervolgende groep van acht. Kim is een goede leerling en zette zich goed uit de wind in de buik van die groep maar zodra er werd versneld ging ze gezwind mee. Op het einde voerde ze zelf de forcing maar één meisje kon nog terugkomen en klopte haar in de spurt. Een derde plaats overtrof waarschijnlijk veruit haar verwachtingen maar wie haar op training bezigziet weet waar ze toe in staat is. En het beste moet nog komen...
Na een rustdag die er eigenlijk geen was (Drie manden strijk, de boodschappen, koken, de kerstboom afbreken en kuisen, da's niet echt rusten, hé...) mocht ik vandaag weer aan de bak. Afspraak op de gewoonlijke plek, namelijk de parking van de parkwachters in het Vrijbroekpark. Ik kwam gelijk aan met Stefan die na een verplichte rustperiode (Rug!) opnieuw kon meetrainen. Alleen Kjell kwam nog opdagen en toen konden we er aan beginnen. Magda had vannacht haar kleinzoontje Wout op bezoek en kwam wat later. We begonnen dus al aan onze opwarming. Onderweg kwamen we de fietsende Magda tegen. 'Wedden dat ze gaat zeggen: rustig loslopen jongens', zei ik. En ja hoor, Magda riep met een grote smile: 'rustig loslopen jongens'. Dat heet dus je coach kennen, nietwaar. Maar de brede glimlach op het gelaat van Magda maakte ons duidelijk dat zij wist dat wij wisten wat ze ging zeggen, hahaha. Het park lag er modderig bij. Ik kloeg woensdag over het park van Machelen maar hier in Mechelen lagen de paden er echt wel zwaar bij. Het grootste deel van het parcours was beloopbaar maar je zakte bij elke pas een beetje weg en juist dat maakte het lopen zwaarder. Door de slechte toestand van het park, het slechte weer, de beginnende verkoudheden van haar lopers en een aan de alarmbel trekkende hamstring van Kjell verkoos Magda om ons te laten fartlecken. Voor Stefan en ikzelf twee toertjes of zes kilometer en voor Kjell kwam er nog een ronde bij. Voor mij, als halve-fondloper is dit een zware training en zes kilometer achter Kjell aanhollen is geen sinecure. In het begin van het seizoen moest ik elke keer helemaal op het einde lossen aan de hondenweide (het allerlaatste lange stuk) maar vandaag gebeurde dat niet. Ik had het anders best wel lastig maar ik sta de laatste maanden mentaal sterker dan ooit en dus was lossen geen optie. Stefan had weinig terrein moeten prijsgeven, bewonderenswaardig vermits hij twee weken bijna niet heeft kunnen trainen. Ik was deze namiddag graag gaan supporteren in Herentals. Kim loopt daar de cross op het parcours van het PK dat binnen enkele weken wordt beslecht. Ik ben echter verkouden en supermoe. Een zondagnamiddag niksen is in dat geval beter dan de koude en de vochtigheid van een veldloopparcours. Ik heb daarenboven nog wat werk. Ik ben een logo aan het ontwerpen voor de ROM-skippers, de grote Mechelse ropeskippingclub. Niet zo simpel om zo'n uiteenlopende elementen als de Romboutstoren en een springtouw met elkaar te verzoenen. Maar het zal me wel lukken... Gisterenavond was ik te moe om te bloggen. Het slaapverwekkende voetbal van de Jupilerleage kon ik zelfs niet tot het einde aanzien. Toch erg dat zelfs de samenvattingen al niet meer spannend zijn. Alleen het eerste verslag had zo'n showgehalte dat ik er mij op kon focussen. Het leek wel een kortfilm met scheidsrechter Breda in de hoofdrol. Heeft die man een geheime relatie met arrogante Jaak? Als hij kost wat kost het vel van zijn vriendje wilde redden mocht dat wel wat minder opvallend gebeuren. Voor alle duidelijkheid, Club heeft verdiend gewonnen en dat met een superjonge ploeg maar wat die arbiter allemaal uitspookte is toch ontoelaatbaar. En dan laat Wouter Vrancken zich voor de verandering nog eens vangen aan zij eigen temperament. Gaan applaudisseren in het gezicht van de arbiter is er gewoon om vragen natuurlijk. Zoals vrijwel elke zondag scheurde de voorzitter van de Belgische voetbalbond weer in zijn bekende elegante stijl over de paden van het Vrijbroekpark? Misschien moeten we de volgende keer eens stoppen wanneer we hem kruisen. Of hij open staat voor enige kritiek zien we dan wel... Wat was de slogan van die laatste campagne van de voetbalbond alweer? 'Yes, we believe!' of zo? Geef me dan maar 'yes, we can!', want met geloof alleen kom je niet ver...
Vandaag, 59 jaar geleden werd in Leuven één van onze grootste loopsters ooit geboren. Magda Ilands groeide uit tot een karakteratlete, liep een prachtig palmares bijeen, was aanwezig op de Spelen van Seoul en brak een lans voor alle vrouwen in de Belgische atletiek door tegen de wil van de bond in toch te gaan voor de marathon. Diezelfde Magda Ilands is onze coach, mijn coach en ik ben daar heel fier op. Ze is een kleine vrouw maar een grote dame. Magda is nu voor onze groep als een tweede moeder, ze probeert wel streng te zijn maar heeft een hart van koekenbrood. Vanavond was onze groep op training onvolledig. Kim, die zondag loopt in Herentals verkoos om haar korte duurloop thuis in Heverlee te doen en Sarah komt momenteel amper van achter haar cursussen uit. Rosanne was voor het eerst sinds heel lang, en na maanden van blessureleed, weer van de partij maar beperkte haar training net als haar broer Jasper tot een duurloop. Voor we aan onze opwarming begonnen riepen we Magda even tot bij ons om haar ons cadeau af te geven en toen begonnen we er aan. Kjell, die gisteren van Peter, onze ostheopaat, te horen kreeg dat hij vandaag best niet te explosief kon trainen, mocht ter vervanging 8 keer een achthonderd lopen. Zo weet hij tegen de 31e al hoe lang dat is, hahaha... Ewoud en ik hielden onze wekelijkse snelheidstraining. Tien keer 150 met 50m inlopen en 100m voluit spurten. Het ging goed. We begonnen voorzichtig maar eindigden als kanonkogels. Onze jarige was tevreden en zei dat onze snelheid op punt staat en we die maar gewoon moeten onderhouden. 'Het is nog twee weken voor de volgende wedstrijd en dus gaan we volgende week keihard trainen', voegde ze eraan toe. (Voor de verandering, dacht ik!) Op het programma staan waarschijnlijk trainingen met weinig recuperatie. Moon en Noah waren ook aanwezig op de Nekker. Moon had er duidelijk zin in. Eerst had hij looptraining maar daarna mocht hij mee speerwerpen en ik zag dat hij daar echt van genoot. Hij zal zich een krijger of een ridder of een indiaan of een zoulou gewaand hebben, want zo ken ik hem. Noah was daarentegen allesbehalve in vorm. Hij begon bij de eerste loopjes al te hoesten. Hij klonk bijna als een zeehond. Ik liet hem dan ook wijselijk bij Jef in het clubkantoortje. Hij speelde even met de nintendo DS maar stond al weer snel bij Magda. Hij had het koud en verveelde zich. Gelukkig was het een vrij korte training en konden we weer snel naar huis. Ik heb nu een pasje om op de Nekker binnen te rijden en dat scheelt enorm in tijd. Met de kinderen was het altijd een hele opgave om in rechte lijn weer naar de parking te gaan. Er staan namelijk speeltuinen tussen de piste en de uitgang! Nu stapte ik met hen meteen in de auto en we vertrokken. Vooral op woensdagavond zal het een hele verbetering zijn.
Ik trok vandaag voor een doorgedreven duurloop naar het Heverleebos. Ik zoek hoe langer hoe meer het gezelschap van mijn teammates op voor het langere werk. Met Kjell liep ik vorige en deze week meermaals samen en vandaag had ik Kim als trainingsgezel opgezocht. De opdracht van Magda was een kwartier opwarmen, twintig minuten tempo en nog een kwartier uitlopen. Wanneer je het bos niet zo goed kent is dat wel moeilijk en dus liepen we te lang. Een uur is natuurlijk niet dramatisch veel langer maar ik heb niet de gewoonte om anders te trainen dan Magda me opdraagt. Zo ben ik nu eenmaal. Wanneer ze bvb '30 minuten' zegt dan zijn dat er op de seconde na exact 30. Het was een aangename kennismaking met een heel mooi bos, anders dan het zoniënwoud. De paden waren natuurlijk nog niet hersteld van een week winterellende maar zijn er zo breed dat je altijd wel een stukje vindt dat beloopbaar is. We waren niet alleen in Heverlee want we kruisten er ondermeer Pieter Desmet in het gezelschap van Bekele en Glenn Laurens (denk ik maar ik ben niet zeker...). Even later liepen we twee masters van DCLA tegen het lijf. Onder hen Marc Neefs, een collega 800mloper. Na de training kwam hij ons op de parking begroeten. Wie ook meer en meer in de ban is van het lopen is mijn collega Crista. Vorig jaar was ze op haar eentje begonnen met een start-to-run. Soms vergezelde ze me naar Machelen en liep daar ook haar rondjes, aanvankelijk traag en soms nog stappend maar naargelang de weken vorderden zag ik ze duidelijk progressie maken. Nu is ze volwaardig lid van ROBA en traint ze meermaals per week op de 'Tumkens' in Betekom. Roba is een grote club en Betekom is er een onderafdeling van. Ik vind het leuk om met haar af en toe over het lopen te kunnen babbelen. Je voelt dat de passie voor onze sport na elke training groeit. Ze is nu zelfs op een punt gekomen dat ze zich schuldig voelt wanneer ze een training moet missen. Dat is 'the point of no return'. Wellcome to the runners world, Crista.
Het park van Machelen is een uitstekend onderhouden stukje groen. Ook vandaag waren 6 arbeiders van de groendienst druk bezig met het snoeien van hangende takken. Mijn loopparcours lag er nog vrij drassig bij en ik speelde heel even met de gedachte hen te vragen om het met haardrogers beloopbaarder te maken. Ik was echter niet zeker dat ze zo'n opmerking wel als humor zouden bestempelen en dus zweeg ik wijselijk. Ze zagen er ook allemaal dubbel zo sterk uit als ik. Wegdromend bij lekkere muziek vervolgde ik dan maar mijn weg. Na een half uurtje trok ik naar het monument voor mijn lenigheidoefeningen en nog wat stijf van gisteren liep ik mijn vier versnellingen in een andere dreef dan gewoonlijk. De groenmannen hadden hun voertuigen in mijn rechte lijn geparkeerd. Wat een lef... hahaha. Zoals elke woensdag gaf ik vanavond training op de Nekker. Bruno verdeelde de groep in drie. De oudsten en Moon kwamen met mij mee. Terwijl Bruno ze eerst nog even korte loopoefeningen liet doen plaatste ik lage horden en kegels op het middenveld. De training bestond in drie reeksen van 3 rondjes tempolopen. (ongeveer 600m) Bij elke ronde werden in totaal 8 horden genomen. Thijske haakte al heel snel af met een pijnlijke enkel maar de anderen maakten er een snedige training van. De drie minuten rust tussen de reeksen waren heel welkom want ze gingen er allemaal nogal fors tegenaan. Het was niet warm en ik was dan ook verbaasd Jo bij de tweede reeks in zijn t-shirt te zien vertrekken. Ondertussen stond ik daar wel te bibberen. Na de reeksen liet ik ze nog twee driehonderden lopen op de piste. Eerst waren de vier meisjes aan de beurt, gevolgd door de vijf jongens. Bij de meisjes was Eline de snelste met tweemaal 59 seconden terwijl Jo bij de jongens de snelste was in 54 en 52 seconden. Moon, die weeral de jongste was in mijn groep liep eerst 1.05 en daarna 59 seconden. Op het einde speelden ze op eigen verzoek nog 'levende voetbal'. Het spelletje eindigde echter in mineur met een slipper van Ruben en waarschijnlijk een verrekking tot gevolg. Ik hoop dat hij er niet te erg aan toe is. Toen ik hem thuis afzette kloeg hij nog steeds van hevige pijn. Afwachten en zien hoe het morgen evolueert.
Eindelijk weer echt Belgisch weer. Vijf graden, motregen, lichte wind, ik heb het niet graag maar wel liever dan het weer waar we vorige week mee opgezadeld zaten. Ik spreek natuurlijk uit loopoogpunt. Je kan niet anders dan toegeven dat sneeuw veel charme heeft en bij de meeste mensen de romantiek aanwakkert. Wie weet hoe lang de kinderen zullen moeten wachten vooraleer ze weer eens zo'n pak sneeuw te zien krijgen. Het was vandaag in ieder geval een blij weerzien met de piste. Ik bedoel daarmee dat je ze weer zag liggen. Onze groep was vrij compleet: Kim, Kjell, Jasper, Ewoud, nieuweling Tom en ikzelf. Alleen onze die-hardstudente Sarah (én de nog steeds geblesseerde Rosanne) ontbraken op het appel. Tijdens de opwarming hielden Kjell en ik een wedstrijdje 'om het meest zagen'. We hadden nog zowat overal pijn na die zware training van zondag. Gelukkig hielp het opwarmen en de versnellingen stelden me gerust. Magda wilde ons allemaal 200en laten lopen maar Kjell vond dat, gezien zijn tegenwerkende hamstrings, te explosief. Hij mocht 10 keer 500 lopen. Amai, da's gewoon nog zwaarder... Jasper verkoos om te duurlopen. Kim was eerder aan haar serie 200en begonnen maar pikte na onze eerste twee 200en bij ons aan. Ik liep de volledige serie van negen 200en op kop. Als ik me goed voel loop ik eigenlijk liefst op kop. Zo kan ik zonder probleem mijn foulée trekken. Op training loop ik het liefst achter Kjell, juist omwille van onze identieke foulée. Maar dat zijn dan 600en of duizenden. Bij 200en, 300en en 400en loop ik liever op kop omdat mijn foulée dan groter is dan bij het langere werk. Maar bon, vandaag liep ik dus op kop en het ging prima: een stuk of zes in 31, twee in 30 en de laatste in 27 seconden. Helemaal niet zo slecht voor iemand met een geblokkeerde onderrug en vermoeid van een week trainen in de sneeuw. Na de training nam ik snel een douche en vertrok ik naar Elzestraat voor een bezoek aan Peter Derijck, onze toverdokter. Drie kwartier later kwam ik weer buiten en geloof het of niet maar ik voel me ineens weer veel soepelder en uit ervaring weet ik dat het morgen nog beter zal gaan. Dan staat er maar een korte duurloop op het programma en donderdag een lange. Tegen dan is vorige week nog slechts een herinnering en zoals Magda zondag zei: 'trainen in de sneeuw is niet slecht. Als je er zonder kleerscheuren doorkomt kan het je alleen maar sterker maken.' Met deze wijze woorden wens ik jullie allemaal een goede nacht! Tot morgen.
Vandaag werd de kaap van de 20.000 hits op mijn blog gepasseerd. Da's bijna een vreugdedanske waard. ik vraag me af wie die kaap heeft genomen... Vandaag is ook eindelijk de dooi begonnen maar daarom was het nog niet makkelijk lopen. Ik had overal pijn en het lopen in het park van Machelen viel door het schuiven zo hard tegen dat ik besloot uit te wijken naar de piste. Daar lag het toch iets beter en kon ik mijn duurloop afwerken. De versnellingen deed ik dan maar op straat. Hopelijk is de piste van de Nekker morgenavond volledig sneeuw- en ijsvrij. Gisteren vond er naast de de cross van Hulshout ook nog een veldloop plaats in Hamme. Daar liepen een aantal atleten van de kern van Kapelle mee. Ook Eline startte daar en ze deed het voortreffelijk. Ze liep voor één keer een tactische wedstrijd en werd uiteindelijk derde na twee zusjes. Een volledig verslag van de wedstrijd vind je op haar blog. (Zie rechtercolom!) Dit WE heb ik besloten om mij kandidaat te stellen voor het bestuur van RAM. Onze club zit momenteel op gebied van bestuur en organisatie in een dipje en de talrijke oproepen van Jef en co hebben me niet onberoerd gelaten. Het feit dat Patrick, Kjell's vader eveneens zijn kandidatuur stelt heeft me over de streep getrokken. Ik ben nu reeds een zevental jaren lid van RAM, heb nooit een andere atletiekclub gekend en voel me hier thuis. Daarenboven ben ik overtuigd dat er potentieel aanwezig is om nog te groeien. Op vrijdag 23 januari vindt de algemene vergadering (met spaghetti-avond) plaats. Hopelijk kunnen zowel Patrick als ik die avond op de steun van onze clubmakkers rekenen. Vanavond heb ik een affiche afgewerkt voor een organisatie van het oudercomité van de Sint-Maartenschool. Ik zit al een jaar of acht in dat comité en al heb ik minder en minder tijd om naar de vergaderingen te gaan, ik blijf me inzetten en mijn grafische ervaring ten dienste stellen van de school. De affiche betreft een wandelzoektocht tvv een Plan-kind dat het oudercomité gaat adopteren. Een fijn initiatief waar ik me helemaal in kan vinden. Spijtig genoeg ga ik zelf niet kunnen deelnemen op 8 februari want dan vindt het PK cross plaats in Herentals en dat mag ik al helemaal niet missen. Als fotograaf en coach wel te verstaan, niet als crosser, hahaha...)
Er zijn in België al zo weinig echte winterdagen dat je zo'n buitenkans niet mag laten voorbijgaan. Na het middageten haalde ik de slee uit de kelder en vertrokken Moon, Noah en ik richting Vrijbroekpark. Onderweg pikten we nog Stephanie op, één van Moon's beste vriendinnen. Zij is net van school veranderd en Moon vond dit een uitstekende gelegenheid om nog eens wat tijd samen door te brengen. Het was een drukte van jewelste aan de vijvers. Op de grote mocht geschaatst worden en de kleine, eigenlijk een grote gracht, was het decor van allerlei capriolen, sleetoestanden, schuifpartijen en botsingen zonder erg. Moon en Noah lieten zich niet kennen en vlogen meteen het ijs op. Onvoorstelbaar hoe zo'n kinderen zich op het ijs meteen op hun gemak voelen. Noah die altijd bij hoog en bij laag beweert dat hij kan schaatsen terwijl hij dat nog nooit heeft gedaan bewees me dat ik niet aan hem mag twijfelen. Op zijn bottinekes schoof hij verder. Hij viel ook ongelooflijk veel maar altijd met een grote smile. Toen ze wat verder op enkele vrienden stootten was het hek van de dam. Op een recht stukje ijs werd het een opeenvolging van 'glissades', op de buik, op de poep, met zijn tweeën, met zijn vieren... Toen ik Moon hoorde roepen: 'kom, we spelen bowling en Noah is de kegel', heb ik even moeten ingrijpen maar er zijn uiteindelijk geen ongelukken gebeurd. Toen ik zei dat we naar huis gingen was er wat gemor maar ik herinnerde de mannen aan onze afspraak. Ik wilde thuis zijn om de laatste twee rondes van het BK veldrijden te zien. Doorgaans wordt zo'n kampioenschap slechts op het einde beslecht en vandaag was het bloedstollender dan ooit. Je zal maar een supporter van Niels Albert zijn en hem zo zien stranden. Ik blijf er echter bij, de beste heeft gevonden. Ik zeg dat niet alleen vanuit mijn positie van fanatieke fan maar in de overtuiging dat het met een pechloze Albert voor Sven gemakkelijker koersen en de uitslag identiek zou zijn geweest. Door onze ijsuitstap had ik wel de Crosscup van Hulshout gemist en ik keek dus uit naar 'Sportweekend op Eén'. My God! Geen enkel beeldverslag van de vrouwenwedstrijd die gewonnen is door Belete (Dewelke werd er niet bij verteld, zouden ze daar weten dat er twee zijn?) voor de afscheidnemende Dejaeghere. (Had die ook niet een item in het nieuws verdiend?) Van de mannenwedstrijd nog geen dertig seconden. Ik wilde nochtans graag winnaar Willem Van Hoof echt aan het werk zien. Zo'n sierlijke loper. Ik ben echt blij dat hij gewonnen heeft. Er was wel een lang verslag van de match Brugge-Roeselare, gevolgd door nutteloze interviews met mensen die niets te zeggen hadden en Engels voetbal en stoeiende Standardspelers in een zwembad en... en... en... mijn atletiekhart bloedt!
Ik had de hele week nochtans de indruk dat ik niet trainde zoals het moest en toch voelde ik me dag na dag lomer en vermoeider worden. Ook kleine kwaaltjes staken door het in de sneeuw lopen de kop op. Ook bij Kjell, samen met vader Patrick vandaag mijn enige gezel in het rozenpark, trok het in heel zijn lijf. Bij hem situeert het kwade zich in de hamstrings, bij mij zijn het de adductoren en quadriceps die fel te lijden hebben. We probeerden er dan maar het beste van te maken. Aanvankelijk leek ons dat niet zo moeilijk want het park baadde in een heerlijke winterzon. Het was net of er een vuurtje op ons aangezicht scheen. Heerlijk! Na de opwarming, één grote ronde Vrijbroekpark volgden de stretching en de versnellingen in de rozentuin. We hadden allebei onze crossspikes mee en ze kwamen van pas. Bij de versnellingen had ik nog de indruk te schuiven maar bij de eigenlijke training had ik geen tijd om daar last van te hebben. We liepen 600en. In de sneeuw en op het ijs, het was geen lachertje. Toch begonnen we er furieus aan, Kjell op kop want vanaf deze afstand is hij 'God' en word ik tot engel of zo gedegradeerd. We liepen de eerste in 1.44. Gezien de omstandigheden was dit een uitstekende chrono. Ik was diep moeten gaan en het was net of ik mijn longen niet kon gevuld krijgen door de koude. De tweede liepen we nog sneller, in 1.43 of zo. Daarna mocht ik drie minuten rusten terwijl Kjell er nog een derde deed. (Ik liep series van twee en hij series van drie.) Mijn derde moest ik dus alleen lopen terwijl Kjell mocht rusten. Ik vertrok en voelde meteen dat het zwaar zou zijn. Het was net of ik mijn gebruikelijke foulée niet kon trekken. Ik liep mijn longen letterlijk uit mijn lijf en voelde dat ik de met de limiet flirtte. Ik verwachtte dat mijn tijd minder zou zijn want ik had zo afgezien maar klokte in 1.43. Ik kon het niet geloven en toen ik tegen Magda zei dat het niet kon antwoordde ze lakoniek: 'dan is het geen goede chronometer maar ik heb die wel van jou gekregen. De tijd klopte dus wel. Ondertussen mocht ik(moest ik!) al opnieuw starten, ditmaal met Kjell. Ojee, ik voelde meteen dat het fout zat. Totaal verzuurd probeerde ik aan te klampen maar na 200m had ik al geen kracht meer. Ik kon ook niet diep genoeg ademen en ik liet een kleine kloof vallen. Op karakter ging ik door en na 400m riep ik dat het over was. Kjell moedigde me aan met een soort kreet waarin ik alleen mijn naam herkende. Hij kwam uit in 1.46 of zo en ik in 1.55. Amai, het was zo confronterend. (Ik voelde zelfs wat schaamte.) Het was voor mij het duidelijkste bewijs dat ik meer loop op souplesse dan op kracht. Maar kom, de chrono's waren redelijk, zelfs die laatste maar de stelregel is dat je de laatste even snel moet kunnen lopen als de eerste om goed te hebben getraind. Zo stikkapot als ik zat, zo snel was ik echter gerecupereerd. Terwijl Kjell er nog enkele mocht afzien had ik een leuke babbel met chirurg Peter die naast Magda ook nog de helft van mijn lopende kennissen in zijn patiëntenbestand heeft zitten. Lopen is gezond zeggen ze. Kjell liep ook zijn laatste nog rond de 1.45 en zat er ook helemaal door. We waren allebei tevreden dat ook de andere stikkapot zat. Het lag meer aan de omstandigheden dan aan iets anders. Conditioneel zitten we allebei goed maar deze sneeuwweek belast lijf en hoofd meer dan wenselijk is. Ik hoop dat de dooi nu maar snel wordt ingezet. Vandaag liep Kim in Hechtel een selectieproef voor de interland in het oriëntatielopen. Zij had duidelijk minder last van de sneeuw. De eerste drie selecteren zich en Kim werd tweede. Door deze prachtprestatie mag ze binnenkort ons land gaan vertegenwoordigen in Engeland. Proficiat!
Linet Masai heet ze, 19 jaar oud en afkomstig uit Kenia. Deze namiddag kon je de Cross van Edinburg live volgen op de BBC (met formidabele commentaar én interviews afegenomen door Jonathan Edwards)en de vrouwenwedstrijd werd er door haar gewonnen door. Aanvankelijk verschuilde ze zich in het kopgroepje maar half wedstrijd plaatste ze één enkele versnelling en liep daarmee iedereen in de vernieling. Jawadde, zo'n machtsvertoon. Met haar ellenlange benen trok ze zowat dé perfecte foulée. Toen Kjell en ik rond de vieren aan onze duurloop begonnen in het Vrijbroekpark was dat hét gespreksonderwerp. Kjell wilde ze koppelen aan 'de lange Hans' van Duffel maar ik vond dat zonde. Ze is véél te goed, te mooi maar vooral te snel voor onze Hans. Als er een lange loper is die ik nooit heb begrepen, dan is dat Hans Janssens wel. Hebben ze die jongen nooit uitgelegd wat een foulée is. Die gast is zo'n twee meter maar neemt de passen van iemand van een meter zeventig of zo. Zonde toch? Enfin, na de vrouwen was het op de BBC de beurt aan de mannen. In de kopgroep van tien zat er maar één blanke, Europees kampioen Sergei Lebet. Die moest halfweg passen en alle Afrikanen liepen hem op een aan de vernedering grenzende achterstand. Dat zegt veel over de waarde van de europese lopers in het algemeen. Over het niveau van de Belgische lopers zullen we dan maar zwijgen. Onze training was vandaag gezellig, niet alleen door onze babbel maar ook door de sfeer in het park. Honderden schaatsers waren op en naast het ijs. Het was alleen moeilijk om door de file aan het jeneverkraam te geraken. Maar dat namen we er maar bij. Na veertig minuten hield ik het voor bekeken en trok Kjell alleen verder. Ik deed nog mijn lenigheidsoefeningen en mijn versnellingen en trok huiswaarts. Morgen is het verzamelen geblazen in de rozentuin. We zullen verre van volledig zijn. Ewoud zet de eindspurt naar zijn examens dezer dagen liever in van achter zijn boeken, Sarah zien we ook pas na haar examens terug, Stefan moet rusten en Kim loopt een wedstrijd. Jasper komt misschien en Tom eveneens maar als die niet opdagen zijn Kjell en ik weer op mekaar aangewezen. Maar geen nood, we hebben nog wat stof voor discussie. De benen van Linet Masai?
Ik loop nu zo'n zeven jaar en vooral in de beginperiode had ik geregeld last van kleine kwetsuren. Daardoor heb ik voor bijna elk deel van mijn lichaam wel één of ander verband. Ik trok dus vandaag voor de training een steunverband rond mijn rechterbovenbeen ter ondersteuning van mijn getormenteerde adductoren. Vanavond was ons groepje een viertal maar enkel Kim, Kjell en ik gingen weerstand trainen. Jasper had door het studeren de hele week nog niet kunnen trainen en ging duurlopen. We vertrokken dus gedrieën voor de opwarming. Ik was maar wat blij mijn 'buddies' terug te hebben, zelfs tijdelijk, want Kjell zit morgenvroeg al opnieuw in zijn boeken en Kim in Heverlee, haar nieuwe thuis. Magda had terwijl wij opwarmden een strook uitgezocht waar we konden lopen want de piste was vrij onbeloopbaar. Een lange strook op weg naar de uitgang werd ons occasioneel decor. Enkele auto's hadden de sneeuw er wat aangedrukt waardoor je zonder gevaar wat snelheid kon ontwikkelen. We liepen 15 keer 150m en jogden elke keer dezelfde afstand terug. Magda had mij er slechts 10 voorgeschreven maar ik liep letterlijk over van de energie en dus liep ik er maar evenveel als Kim en Kjell. Tijdens het lopen konden we wat bijpraten want we hadden elkaar de laatste week niet veel gezien en dat zijn we niet gewoon, hahaha. Ook Moon en Noah waren op de training. Noah heeft een nieuw truukje om aan bepaalde spelletjes te ontsnappen. Plots was hij het beu en als excuus vond hij niet beter dan te zeggen dat hij koude voeten had en dus ging hij vijf minuten binnen zitten. Het kan nu wel zijn dat hij echt kou had want het vroor er min acht graden. Zelf had ik geen last van die kou. Ik had wel vijf lagen over elkaar aan, dat helpt. Mijn 15 keer 150 liepen lekker. Door het verband ondervond ik nagenoeg geen last, de ondergrond was vlak en dus haalden we alledrie het einde zonder kleerscheuren. Morgen ga ik op soldenjacht en een half uurtje lopen. Zondag is de afspraak in het Vrijbroekpark mét spikes. Die was ik vandaag vergeten. Kjell had er wel aan gedacht en hij ondervond weinig last van de bevroren grond. Was er trouwens geen dooi voorzien voor dit WE. Ik hoop van wel want dan wordt het BK cross in Ruddervoorde een zwaardere wedstrijd en heeft mijn held Sven Nys nog meer kans om te winnen. Zal ik een kaarsje branden of niet? Toch misschien niet want als het dooit wordt het zondag ook voor Kim zwaarder. Zij loopt in Hechtel haar zoveelste Oriëntatiewedstrijd. Een belangrijke want Kim kan er een selectie voor Engeland afdwingen. Het zal haar wel lukken, ik twijfel daar geen seconde aan!
De sneeuw is minder en minder goed beloopbaar. Vooral voor fragiele mannen als ik wordt het zelfs gevaarlijk. Koppig als ik ben weet ik echter van geen ophouden en dus zat ik deze middag toertjes te lopen op de bevroren paden van het park van Machelen. De wegen lagen er echt wel slecht bij. Door de aanhoudende vorst was de sneeuw bevroren en zo oneffen dat ik op de duur overal zeer begon te krijgen. Maandag was ik in de verse sneeuw even uitgeschoven en had daarbij een lichte pijnscheut ervaren aan de adductoren van mijn rechterbeen. Door dinsdag, gisteren en vandaag over de bevroren en oneffen bodem te scheren ben ik die plek natuurlijk nog meer gaan belasten. Het gevolg is een beginnende contractuur. Ik zal morgen moeten oppassen. Ik heb nog een steunverband voor het bovenbeen en zal dat morgen maar dragen. Echte snelheidstraining zal er volgens mij wel niet inzitten, tenzij de dooi ineens voor een radicale ommekeer zorgt. Mijn volgende wedstrijd (ook een 800m) is gepland op 31 januari in Gent. Kjell vertelde me dat zijn examens dan gedaan zijn en dat hij het nog zou zien zitten om mee te lopen op die 800 in Gent. We moeten er dan nog wel iets op vinden teneinde eventueel in dezelfde reeks te kunnen starten. Ik zou het leuk vinden want in competitie hebben we nog nooit samen gelopen. Zelf sta ik wat voor op mijn planning want in principe ging ik daar het BR aanvallen. Misschien zit een lichte verbetering er nog wel in. Daarna is het doortrainen en pieken naar het BK van eind februari. Na het BK komt de rustperiode en daarna herbegint alles. De mallemolen van het... lopen!
Ook vandaag was een ondergesneeuwde Nekker het decor van onze avondtraining. Het was bijna twee weken geleden dat ik nog een echte rustdag had en dus beperkte ik mijn loopactiviteit tot trainen met mijn jonge atleetjes. De opkomst was door het koude weer vandaag uitzonderlijk laag. Drie trainers, Bruno, Loni en ik, tien kinderen waaronder Moon en Noah en nog twee atleten waaronder Veerle Dewolf, op vakantie in België. Veerle zit sinds nu bijna een jaar in Congo. Ze vertrekt binnen enkele dagen terug naar Afrika maar vanaf de lente is ze definitief terug in Mechelen. Haar atletengroep zal blij zijn hun coach te recupereren. We hebben de kinderen in twee groepen verdeeld. Ik nam Eline, Julie, Jo, Thijs en Moon mee. We vertrokken voor een originele duurloop van een twintigtal minuten door de Nekker. Deze keer volgden we de paden niet maar liepen dwars over de vlakten, het strand en zelfs heuvels waar we anders niet kunnen komen maar die plots door het dichte sneeuwtapijt prima beloopbaar waren. Daarna deden we wat diagonalen op het centrale oefenveld. De volgende oefening was het lopen met hoger opgeheven knieën. Om later een mooie foulée te hebben (niet iedereen wordt daarmee geboren) bestaan er inderdaad enkele truukjes. Ook het juist uitvoeren van versnellingen werd nog even geoefend. Niet gemakkelijk voor zo'n jonge welpen die versnellen al rap verwarren met spurten. Na het uitlopen volgde nog één groot sneeuwballengevecht waarvan ik één van de grootste slachtoffers werd. Ook Noah was daarbij betrokken maar het eindigde voor hem in één grote huilbui. Toen ik hem vroeg wat er scheelde antwoordde hij dat niemand naar hem luisterde. Hij wilde absoluut een sneeuwballengevecht in twee kampen: Moon, Jo, Thijs en hem zelf tegen de meisjes. Niemand had dus geluisterd en ik had de grootste moeite om hem te troosten. Hij was ook heel moe want deze namiddag was hij al gaan zwemmen. Ook Moon was deze namiddag heel actief geweest. Het verjaardagsfeestje van Michiel, één van zijn beste vriendjes, had plaatsgevonden op de schaatsbaan in Leest. Ze zullen allebei goed slapen.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
