Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
01-02-2009
No cross today...
We zijn vandaag niet naar Ekeren getrokken. Ik heb Moon laten beslissen en omdat hij er helemaal alleen van RAM zou lopen had hij plots geen zin meer. Het was daarenboven bitterkoud en ik kon me inbeelden dat het anders heel drasserig parcours van Ekeren er vandaag bikkelhard zou bijliggen. We besloten om na het WK cross op TV samen een korte duurloop te doen.Eerst keken we naar de wedstrijd bij de vrouwen. Meteen zaten de drie topfavorieten vooraan en ik wist het al meteen, Marianne Vos die naast hard rijden ook supersnel kan spurten zou het halen. Ze plakte letterlijk aan het wiel van de Duitse Kupfernagel. Moon vond in zijn jeugdige onschuld dat de Duitse had moeten winnen want die had bijna de hele tijd op kop gereden. Laat hem nog maar enkele jaartjes geloven dat er altijd loon naar werk moet zijn in de sport. Ik vind Voske echter wel de terechte winnares. Zij moest helemaal geen kop doen. Kupfernagel wist zich geklopt aan de meet en moest dus trachten de andere twee meisjes los te gooien. Dat is haar niet gelukt en dus won Voske. Over het WK veldrijden bij de mannen zullen we kort zijn: de beste heeft vandaag gewonnen én het is een Belg. Na een wedstrijd waarin de concurrentie amper een rol speelde en de sterkste er meteen vandoor ging is het natuurlijk gemakkelijk om te zeggen dat er een Belgisch blok stond. Op de vraag 'wat is er gisteren afgesproken in het hotel van de Belgen' antwoordde Albert voor de wedstrijd: 'dat een Belg moet winnen'. Wedden dat de zeven Belgen toen dachten 'en die Belg ben ik.' Hoe zou je trouwens zelf zijn? Het draaide echter goed uit en iedereen is tevreden! Na de wedstrijd trokken Moon en ik naar de put van Weerde en daar liepen we rustig een drietal rondjes. Het meer lag er bevroren bij en we trakteerden ons op een partijtje hockeybalwerpen maar dan wel met keien die over het meer hobbelden. Moon heeft trouwens gewonnen! (Ik heb nooit kunnen gooien.) Ondertussen heb ik al enkele keren gekeken naar het filmpje van de wedstrijd van gisteren en het is verdomd spijtig dat ik inderdaad niet meteen mee kon gaan toen Kjell aanzette. Met de eindjump die ik nog uit mijn benen schudde had een toptijd er inderdaad ingezeten. Maar we hoeven niet te ontgoocheld te zijn. We krijgen zeker nog kansen om samen te lopen want de test was voor Kjell meer dan geslaagd. In Mei zullen we al zeker samen starten op de 1000m op de meeting van onze eigen RAM. Als Jasper en Kjell dan willen hazen zit er wel muziek in. Let's rock 'n roll.
Twee verkouden lopers besloten dan toch maar om vandaag naar Gent te trekken. We hadden tenslotte niets te verliezen. Kjell zou sowieso een persoonlijk record lopen (het was zijn eerste 800) en ik heb het Belgisch record al op zak. Bij Hilde op school was het restaurantdag en ze moest daar helpen met opdienen. Daarom namen we zowel Moon als Noah mee. Ze hebben naar eigen zeggen een geweldige dag in de topsporthal gehad. Toen hij daarnet ging slapen zei Noah nog: 'het was een leuke dag en de hotdogs waren heel lekker'. Toen we aankwamen in Gent was het eerste dat we hoorden dat er reeds een half uur vertraging was. Op zich geen probleem zolang je maar op de hoogte wordt gehouden. Ik moet zeggen dat vandaag de organisatie, in handen van Eendracht Aalst, picobello was. We begonnen dus onze opwarming met een half uurtje vertraging en zonder stress. In de catacomben kwamen we de 800m-masters één voor één tegen. Kjell maakte later de leuke opmerking: 'onder masters zijn jullie allemaal copains'. Bij de seniors is dat blijkbaar helemaal anders. We hadden ongeveer dezelfde tijd opgegeven en onze innerlijke smeekbedes werden aanhoord. We zaten beide in de vierde reeks, samen met een aantal betere masters en enkele junioren.Ik vond elf vertrekkers wel veel voor een indoorwedstrijd, want dan riskeer je ingesloten te worden. Mijn vrees werd later bewaarheid. Ik vertrok vanuit baan twee en Kjell vanuit de veel betere baan vijf. Na de bocht mag je naar binnen komen en dat is gemakkelijker vanuit een buitenbaan. (Zeker indoor!) Michel Brusten, een Franstalige master vertrok op kop en kwam aan de 200 door in 28-29 seconden. Dat vond Kjell te traag en hij trok naar de kop. Ik zat toen ingesloten en aan de 300m brulde ik zelfs naar de lopers rond en voor mij dat ze moesten doorgaan of me doorlaten. Ik voelde dat ik goede benen had en was totaal gefrustreerd dat ik niet achter Kjell zat. Ik kon gewoon niet door. Grrrrr... In de derde ronde kwam er dan toch versnippering. Een senior van RCGent ging als een raket op zoek naar Kjell die op een bepaald ogenblik wel meer dan twintig meter voorsprong had op de rest. Een Gentse junior deed hetzelfde en ik zette me achter hem. Toen we aan de bel van de laatste ronde kwamen trok ik zelf door. Redden wat er te redden valt was toen het enige dat door mijn hoofd schoot. Ik liet de junior ter plaatse en ging meter per meter naar Kjell toe. Hij was voor mij het ideale mikpunt. Het feit dat ik terrein goedmaakte zorgde voor extra adrenaline en bij het uitkomen van de laatste bocht ging ik over Kjell die by the way zo galant was om de binnenbaan voor mij vrij te maken. Ik spurtte door tot op de meet maar strandde toch op drie tienden van mijn record, 2.02.55. Kjell werd na mij nog derde in 2.03.72. Zonder het insluitincident had er zeker een nieuw BR ingezeten. Na de wedstrijd begonnen we allebei hevig te hoesten. Vooral Kjell had enorme hoestbuien. Ook Nathalie, An en Dirk waren in Gent aanwezig maar enkel An was gekomen om te lopen. (200m) An heeft onze wedstrijd gefilmd en zal het op de site van RAM plaatsen. Ik ben benieuwd want ik heb mezelf nog nooit zien lopen.
In het tijdschrift 'New Scientist' staat een artikel waarin wordt gesteld dat er weldra een einde zal komen aan de records in de atletiek. Volgens de Amerikaanse professor Mark Denny komen we op een gegeven moment inderdaad bij een minimale tijd die door een mens niet meer kan worden verbeterd. Hij bestudeerde gegevens van paarden, greyhounds en menselijke atleten sinds 1920 en stopte die allemaal in een wiskundig model. Hij besluit daaruit dat bvb het huidige record van Usain Bolt op de 100m met nog slechts 0,21 seconden kan worden verbeterd. Ook vrouwelijke atleten zitten dicht bij hun punt waarbij het haast niet meer beter kan. Het record van Paula Radcliffe op de marathon kan volgens hem nog met 2 minuten en 44 seconden worden verbeterd en dan hebben we de grens bereikt van wat met een menselijk lichaam mogelijk is. Het spreekt vanzelf dat dit een controversieel onderzoek is en dat niet iedereen de conclusies van het onderzoek zal aanvaarden. Zeker de atleten niet want net het geloof dat records nog kunnen worden gebroken zorgt voor de nodige motivatie bij de wereldtoppers maar ook bij andere atleten. Morgen zak ik naar Gent af met de ambitie om een goede tijd neer te zetten. Met mijn gezondheidsproblemen van de laatste week zal dat misschien niet lukken maar Kjell en ik gaan er morgen simpelweg voor. Het is een gewone meeting en eigenlijk mag alles maar moet er niks. We zien wel! Vanavond stond er voor ons beide dus maar een lichte training op het menu. Op de ijskoude vlakte van de Nekker moesten we maar een vijfentwintig minuten opwarmen, vier versnellingen lopen en één 300 bollen. Dat bollen was wel echt doorgaan want Kjell had zijn spikes aangetrokken en ondanks het feit dat ik op mijn pantoffels liep wilde ik niet onderdoen voor hem. Daarvoor moest ik er op het einde nog wel een stevige spurt uit persen. Sarah was voor het eerst na haar examens weer present en hield het wijselijk bij een duurloop. Voor Ewoud, Kim en haar vriend Joost die zich vandaag lid maakte van RAM (slimme jongen!) werd het een stevige training. Drie tweehonderden gevolgd door drie driehonderden en drie vierhonderden met weinig recuperatie. Moordend maar ik hou wel van zo'n beulenwerk en had wel spijt dat ik zo'n leuke training van op de zijlijn moest volgen. Zondag trekken we naar Ekeren waar Moon de cross zal meelopen bij de pupillen. Vorig jaar was Ekeren zijn laatste voorbereiding op het PK. Dat was hem supergoed bekomen want op dat PK miste hij de titel maar nipt. Hopelijk zijn we wel op tijd om Sven Nys vooruit te schreeuwen.
Twijfels alom. Zaterdag lopen of niet lopen? That's the question. Ik voel me een tikkeltje gezonder dan gisteren maar zeggen dat ik me goed voel is overdreven. Ik hoest nog steeds en de ontsteking op mijn sinussen bezorgt me slechte nachten. Daarenboven heb ik plots kniepijn. Ik had vandaag het bezoek van een Italiaans fotograaf, Gianni Basso, geen familie van Marino, en daardoor kon ik dez middag niet gaan duurlopen. Spijtig want er scheen een lekker zonnetje. Daardoor moest ik vanavond nog mijn loopplunje aantrekken. Ik had thuis echter nog zoveel kleine dingen te doen dat ik maar rond tien voor tien aan mijn duurloop in het park van Machelen kon beginnen. Ik verkoos om, ondanks het late uur, toch nog naar ginder te rijden. Het is er nog altijd veiliger dan op straat en ik hou niet van het lopen op asvalt. Het vroor al min twee graden toen ik er aankwam en de ondergrond voelde keihard aan. Na een kwartier begon ik pijn te krijgen aan de zijkant van mijn rechterknie. Het was een branderige pijn van een voor mij nog onbekend type. Ik zal morgen aan onze student kiné (Kjell) vragen wat dat kan zijn. Mondeling examen heet zoiets, hahaha. Het positieve nieuws is dat ik een half uur heb gelopen en geen enkele keer heb gehoest en dat ondanks de kou. Morgenavond zal ik de knoop moeten doorhakken. To run or not to run, that's the question!
Tegen zondag zal er van de Belgische voornemens om als één blok naar het WK veldrijden af te zakken wellicht geen spaander meer overblijven. Bart Wellens vertelde in een interview dat hij niet achter Stybar zal aanrijden. Een tijdje geleden zei Albert dat hij liever Symunek zag winnen dan een andere Belg. Na de wedstrijd van vorig WE in Milaan zag ik een ontspannen Lars Boom verklaren dat 'die Belgen toch tegen elkaar gingen rijden'. Hij heeft nog gelijk ook, begot. Ik vind Lars Boom trouwens een supertoffe kerel en als het van mij afhangt mag hij opnieuw wereldkampioen worden. Als Sven Nys niet wint natuurlijk... Je zal maar bonscoach zijn van zo'n bende ongeregeld. Iedereen weet toch dat de enige die Lars Boom kan kloppen Sven Nys is. Dan moet je als bondscoach de hele ploeg onder druk zetten en ze allemaal voor hem laten rijden. En wie dat niet accepteert, die laat je toch gewoon thuis. En wie zich tijdens de wedstrijd niet aan de afspraken houdt mag de volgende wereldbekerwedstrijden ook thuis blijven. Als het van mij afhing kijken Bart en Niels alvast naar het WK op TV. Maar ik ben geen bondscoach natuurlijk. Mijn duurloop heb ik vandaag zoals gewoonlijk in het park van Machelen gedaan. Crista, mijn bij Roba lopende collega was meegereden en liep er ook haar rondjes. Het was een hele tijd geleden dat ze nog in Machelen had gelopen en dus was een korte babbel met Yvonne op zijn plaats. Yvonne is de lieve dame met de Golden Retriever die ik er elke dag op mijn pad kruis. Ik had aanvankelijk zware benen maar liep toch vrij soepel mijn rondjes aan een gemiddelde van 13 per uur. Ondanks de verkoudheid en beginnende bronchitis moest ik tijdens het lopen practisch niet hoesten. De rest van de dag voelde ik me echter verre van lekker. Ik heb nog drie dagen om beter te worden. Vanavond gaf ik training op de Nekker. Terwijl Bruno de loopgroep voor korte oefeningen onder handen nam plaatste ik kegeltjes in de heuvelzone. Het resulteerde in een parcours bestaande uit twee lussen met in totaal vier heuveltjes. Bruno kwam met de groep naar de start. Teneinde iedereen te motiveren om door te lopen en niet al babbelend te joggen had ik ook aflossingsstokken meegenomen. We verdeelden de veertien in drie teams. Twee van vijf en eentje van vier. Vermits Jo en Moon bijna hadden gesmeekt om samen te mogen lopen en we maar voor één keer hadde toegegeven bestond hun groep maar uit vier lopers en zowel Moon als Jo zouden elk één ronde meer moeten lopen. Ik zag wel dat Eline ook graag bij haar twee makkers wilde lopen maar dat zou van het goede teveel zijn geweest. (Drie klasbakken in één ploeg?) De wedstrijd bestond dus uit een aflossing waarbij elke loper twee toertjes liep vooraleer de stok door te geven. Het werd een geweldige training met een enorme inzet van iedereen. De ploeg met Jo en Moon won met een straat voorsprong: anderhalve minuut op de tweede ploeg en meer dan twee minuten op de derde. De tweede wedstrijd werd dus een race met handicaps. De derde kreeg Twee minuten en de tweede één minuut voorsprong op de winnaar van de eerste race. Er stond echter weer geen maat op de ploeg van Moon en Jo. Op de echte competitielopertjes na was een tweede reeks er voor allen teveel aan. De beteren konden eigenlijk bij wijze van spreken nog een derde race lopen terwijl anderen dan weer moeite hadden om de heuveltjes nog op te geraken. Toch moeten zo'n trainingen ook voor die atleetjes kunnen, vind ik. De bedoeling is toch dat ze allemaal sterker uit de winter komen. Ik hoorde in tegenstelling tot andere weken vandaag trouwens niemand zagen of zeggen dat het te zwaar was. Integendeel, iedereen had het superfijn gevonden. Waar een beetje competitiegeest al niet goed voor is...
Nadat ik vanmorgen de kinderen op school had gedropt ging ik op bezoek bij dokter Paul, mijn huisarts. Ik sukkel aan een tijdje met een lichte verkoudheid maar sinds dit WE lijkt het ernstiger te worden en gisterenavond hoestte ik zoveel dat ik in bed zelfs al zittend in slaap ben gevallen. Paul 's diagnose was dat er wat vocht op mijn longen zit. Ik moet dus puffen en ik hoop dat ik tegen het einde van de week genoeg genezen ben om te kunnen deelnemen aan de indoormeeting in Gent. Kjell en ik kijken er al een hele tijd naar uit en het zou spijtig zijn om op het laatste ogenblik forfait te moeten geven. Vanavond was het Nekkertraining en Magda liet Jasper, Kjell en ik 200en lopen. Kim daarentegen moest maar liefst acht 500en lopen. Dat is, twee dagen na een cross, een heel zware training en ik zag wel dat ze diep moest gaan. Maar je weet wat sommigen zeggen, Kim? No pain, no gain! Onze 200en vielen best mee want we kregen telkens 200 m joggen om te recupereren. Jasper en ik moesten er acht lopen en Kjell maar liefst twaalf. Ik liep ze alle acht op kop en kon ondanks mijn rugpijn mijn foulée goed trekken. De eerst zeven liep ik aan een gemiddelde van 30 seconden en de laatste trok ik extra door en eindigde in een goede 27. Na de training trok ik naar Peter. Hij behandelde niet enkel mijn rug, waar voornamelijk de aanhechtingsspieren van het bekken heel strak en stijf waren, maar ook mijn borstkas en mijn nek. Overmorgen ben ik een herboren mens. Op haar blog heeft Els Lens het over een artikel dat ze las. Het betreft een stukje over de TV-uitzending 'Eeuwige roem'. Daarin moeten vroegere sportvedetten het tegen elkaar opnemen. Onder hen zitten twee loopsters, Marleen Renders en de (volgens het artikel) onbekende Betty Vansteenbroek. Hoe durven ze in godsnaam zo te spreken over Betty. Een tijdje geleden zocht ik via Google info en beeld over haar maar zoals Els het ook stelt, haar gloriejaren situeren zich begin jaren tachtig en dus vind je amper iets op het net. Nochtans was Betty een fantastische loopster. Ze had nog een hele carrière voor de boeg maar besloot er op nog jonge leeftijd mee te kappen om een gezin te stichten. Ondanks twee korte come-backs wijst alles erop dat ze daar nooit spijt van heeft gehad. Ik ga beslist eens kijken naar die uitzending en ben benieuwd of ik het meisje dat ik bewonderde in het begin van de jaren tachtig ga herkennen in de ondertussen 46-jarige vrouw. Mijn ogen zijn ook niet meer wat ze geweest zijn, hahaha...
Slecht slapen is op mijn respectabele leeftijd al voldoende om een slechte dag te hebben. Deze middag moest ik drie kwartier duurlopen in Machelen en dat ging maar moeizaam. Ik liep hetzelfde tempo als anders, alleen deed het veel meer pijn dan anders en was er van soepelheid niet veel sprake. Morgen kan ik na de training op de Nekker naar Peter en weet ik of het opnieuw mijn rug is die tegenwerkt. Ik was vandaag ook mijn I-pod thuis vergeten en dat viel serieus tegen. Ongelooflijk toch hoe snel je iets gewoon wordt. Anderzijds heb ik vandaag wel gemerkt dat je zonder muziek wel meer zit na te denken. Met muziek ben je gewoon elders, weg! Op de website van Sparta Bornem vond ik enkele beelden van de start bij de pupillen jongens. Ik stond achter Moon bij de start en heb dus geen beelden van de eerste rechte lijn kunnen maken. Je ziet dat hij een uitstekende start nam en dat moet hij ook de volgende wedstrijden maar doen. Meteen voluit spurten naar de kop van het pak. Reken daarbij ook nog een conditie die de komende weken alleen maar crescendo zal gaan en je weet dat ze tijdens de volgende crossen met Moon zullen moeten rekening houden. Een goede start is trouwens net als bij de groten van essentieel belang. Doorgaans worden de posities meteen ingenomen en wie niet van bij de start mee is kan het doorgaans dan al vergeten. Het is geen veldrijden, hé...
Vandaag was het weer eens zo'n echte zondag loopdag. Voor de middag zelf gaan trainen in het Vrijbroekpark en na de middag naar de cross. Vanochtend rinkelde mijn wekker om zeven uur. Ik moet minstens twee uur voor een zware training kunnen eten wil ik geen last hebben van de maag. Enkele bananen en een kop koffie later legde ik me nog wat te rusten in de zetel tot de kinderen, Noah op kop, opstonden. Ik maakte hun ontbijt klaar en kleedde me aan. Tegen negen uur was ik in het park. Het had wat gevroren en tijdens mijn opwarmingsronde ondervond ik aan den lijve dat het gevaarlijk glad was. Ik bleef gelukkig overeind maar het had niet veel gescheeld of ik was met een dikke blauwe plek naar Bornem afgezakt. Na de opwarming, het stretchen en de versnellingen kwam het echte werk. Twee keer 1000m met vijf minuten recuperatie tussen. Dat is de traditionele test die Magda ons af en toe laat lopen om te zien hoe het echt gesteld is met onze conditie. (Ik denk tenminste dat het zo is.) Normaal loop ik die in gezelschap en is het voor mij heel simpel: meegaan met Kjell en niet lossen! Vandaag moest ik er alleen tegenaan en ik vertrok veel te snel. Ik had het al rap door maar het was te laat. Ik moest wel doorgaan. De laatste 200m waren verscrikkelijk. Niettemin liep ik een goede tijd: 2.51. Vijf minuten loslopen en rusten later begon ik aan de tweede kilometer. Ik voelde meteen al verzuring opkomen. Ik was nochtans wat voorzichtiger gestart maar aan de hondenweide draaide het al vierkantig. Bij het opdraaien naar de laatste rechte lijn dacht ik dat ik ging doodvallen. Doorbijten was de boodschap en op het einde deed ik nog een poging tot spurten maar meer dan een kleine versnelling zat er niet meer in. Mijn chrono: 2.55. Ook niet slecht natuurlijk maar ik had toch beter verwacht. Patrick was de enige die ook nog was komen opdagen en samen met hem liep ik nog een halve ronde uit. Daarna snelde ik naar huis en maakten Moon en ik ons klaar voor Bornem. Het had voor Moon iets van een come-back want zijn laatste wedstrijd was zes weken geleden. Tijdens de kerstvakantie had hij door een bronchitis forfait moeten laten voor Grimbergen. De ziekte bleef zo lang in zijn lichaam zitten dat hij er op training nog steeds last van heeft. Ik verwachtte vandaag dan ook geen knalprestatie. Een top-tienplaats was voor mij een uitstekende uitslag maar hij deed veel beter dan dat. Moon ging van in de start mee met de eersten, moest halfweg de eerste ronde vooraan de rol wel lossen maar kon zich handhaven. Enkel Sven, die vandaag mijn en Moon's raad duidelijk opvolgde kwam nog aandringen maar op Moon's eindschot stond geen maat. Een vierde plaats op een parcours dat hem niet echt lag is een heel mooie uitslag. De RAM-brigade presteerde trouwens goed in de breedte. Martha werd vierde bij de benjamins, Eline zevende bij de Miniemen, Kim vijfde senior en Kjell eveneens maar dan bij de mannen natuurlijk, hahaha. Gezien zijn problemen met de luchtwegen (hij hoestte na de wedstrijd zowat zijn longen uit) eveneens een prachtige uitslag. Het enige podium van de dag kwam van Jo die zijn huzarenstukje van enkele weken geleden overdeed. Hij was vandaag heel diep moeten gaan maar de beloning was het wel waard. Na hun wedstrijden trokken onze bengels nog naar de speeltuin om er de hindernissentorens onveilig te maken. Ook dat hoort bij de cross op zondag.
Als papa van twee kinderen kan ik niet anders dan even stil te staan bij de afschuwelijke feiten die zich gisteren in Dendermonde hebben afgespeeld. Een twintigjarige man stapt een kinderdagverblijf binnen, haalt messen boven, steekt een 54-jarige vrouw en drie jongetjes dood en verwondt en verminkt nog een dozijn andere kindjes. De man heeft een psychiatrisch verleden. Het lijkt wel de korte inhoud van een B-film uit het horrorgenre maar het is wel degelijk realiteit. Ik denk vol afschuw aan die feiten en aan de arme ouders. Gisterenavond kon ik daardoor moeilijk inslapen. Ik roep constant dat ik een democraat ben en tegen foltering en doodstraf maar ik sta niet in voor mijn reaktie indien iemand aan mijn kinderen raakt. Toen ik nog jong was zagen we zo'n feiten ook al op TV maar ik hoor mijn moeder nog zeggen: 'dat is in Amerika, bij ons bestaat dat niet!' Jef Vermassen zei het gisteren nog, hij verwacht in Vlaanderen meer en meer massamoorden zoals gisteren. Eigenlijk ben je nergens meer veilig...
Aan het officieel gedeelte was er natuurlijk ook een feestgedeelte verbonden. De spaghetti en de balletjes met krieken waren lekker en er was toch wel behoorlijk wat volk op deze avond afgekomen. In de toekomst zal er volgens mij ook moeten gebrainstormd worden over een andere formule voor zo'n avond. Er bestaan truukjes om meer mensen aan te trekken. Eén lid op vier vind ik te weinig om te kunnen spreken van een algemene vergadering. Maar bon, da's voer voor het volgende bestuur, nietwaar! Gisteren werden ook de verdienstelijke leden beloond. Iedere atleet die zich had kunnen plaatsen in één van de clubklassementen kreeg dit jaar een handdoek met clublogo. Daarna werden de atleten van het jaar in zes verschillende categorieën gehuldigd. Moon was genomineerd bij de jongens maar pakte net als vorig jaar naast de beloning. Hij vond het niet erg en was zelfs bijzonder blij dat het zijn maat Sven was die de prijs mocht ontvangen. Ik was genomineerd bij de masters en mocht de trofee mee naar huis nemen. Bij de seniors mannen was de provinciale titel en zijn goede chrono's in het voorjaar doorslaggevend voor de verkiezing van Jasper tot atleet van het jaar. Katleen Dewolf ontving net als twee jaar geleden de trofee bij de masters dames en bij de meisjes ging de beker naar Laura Smeyers die Belgisch kampioene werd in het hoogspringen. Daardoor pakte Eline net naast de trofee. Ontgoocheld was ze niet want Laura is één van haar beste vriendinnen. Eline had gisteren een mooie verrassing voor mij. Ze had een twintigtal sleutelhangers mee die ze uitdeelde. Daar stond mijn foto op en de volgende tekst: 'Stem voor André - NO PAIN NO GAIN - In André, we trust - To make champions! Yes, he can!' Ik vond dat gewoon fantastisch. Ik herkende daar wel een beetje de stempel van mama en papa Van den Brande in, leuke mensen met leuke ideeën maar de kus gaf ik wel aan Eline... Door de algemene vergadering verliepen de trainingen gisteren wat anders dan anders. De meesten hadden hun training trouwens vroeger gepland. Wie me verbaasde was Jasper. Vorige zondag nog thuisgebleven uit angst voor het slechte weer en de mogelijke gevolgen voor zijn gezondheid maar gisteren eenzaam en alleen 200en lopend in de stortregen en stormwind. Ik word écht wel te oud om daar nog enige logica in te zien, hahaha. Ik was onder de middag naar Machelen getrokken. Het park lag er te modderig bij en dus ging ik maar naast de piste. Het had hard geregend maar de strakke wind had de mondo-bekleding drooggeblazen. Ik warmde twintig minuten op, deed mijn lenigheidoefeningen en versnellingen en begon aan mijn eigenlijke training: tien keer voluit spurten over 100 meter. Ik neem wel altijd een aanloopje van een tiental meter als een soort schokdemper op de explosiviteit. Ik heb de gewoonte om bij zo'n eenzame snelheidstraining mijn passen te tellen. Dat is vooral nuttig wanneer ik in het park train maar ook op de piste doe ik het. Normaal komt mijn laatste pas, de 48e dan op enkele cm na steeds op de eindstreep uit. Wel, gisteren dus mooi niet. Ik liep bij iedere spurt minstens één pas verder. Er stond een strakke rugwind en het was voor mij de eerste keer dat ik dit ervaarde. Ik snap nu beter waarom er bij de spurtnummers rekening wordt gehouden met de wind.
De kogel is door de kerk. Ik ben gisterenavond verkozen tot bestuurslid. Niet dat dat zo moeilijk was want er waren minder kandidaten dan zitjes in het bestuur en dus is iedereen verkozen. Ik zou blij moeten zijn maar ben het niet. De avond baadde in een crisissfeertje. De reden dat ik nu reeds in het bestuur ga en niet na mijn aktieve carrière is omdat ik al een tijd voelde dat die crisis reëel is en dat we met verenigde krachten moeten werken om Mechelen de atletiekclub te geven dat het verdient. Ik keek uit naar de samenwerking met het bestuur, met Patrick, Kjell's vader die net als ik nu in het bestuur stapt maar vooral met Jef Van Lierde, onze secretaris. Jef is al jaren lang onze secretaris, de rots in de branding zoals Joan, onze voorzitter hem gisteren nog noemde. Ik ken hem als de stille werker, omnipresent en alleswetend als het om atletiek en onze club gaat. Hij is in mijn ogen ook incontournable en zelfs al wens ik persoonlijk een aantal veranderingen bij RAM, het is met Jef dat ik die wil verwezenlijken. Door hem en zijn argumentatie kwam ik ook op het idee om mij kandidaat te stellen. Tenslotte belichaamt Jef in de ogen van veel leden gewoonweg de RAM. Maar kijk, plots kondigde onze voorzitter gisterenavond het afscheid van Jef aan. Voor mij was het als een donderslag bij heldere hemel. 'L' incontournable' stopt ermee, waarschijnlijk om persoonlijke redenen. Ik voelde me ronduit verraden. Drie keer per week ben ik op de club en telkens zie ik Jef. De laatste tijd was ik al eens bij hem in zijn 'burooke' met zicht op de piste gaan praten over mijn kandidatuur en omdat ik wist dat een aantal bestuursleden er gingen mee stoppen overliep ik zelfs met Kjell en met Jef als getuige de lijst. We schrapten enkele namen, voegden er enkele aan toe en zagen dat het nipt zou zijn maar dat we het wel zouden halen. Ofwel ben ik dom, doof, naïef of een combinatie van dat alles maar op geen enkel ogenblik heb ik begrepen dat Jef er ging mee stoppen. (Blijkbaar wisten anderen het al lang!) Een mandaat opnemen in deze club is voor mij niet evident. Ik sta voor het belangrijkste seizoen van mijn hele carrière, wil me wel reeds binden maar zag deze stap vooral als een aanloop om dan later, wanneer ik stop met competitie meer verantwoordelijkheid op te nemen. (Tenslotte maak ik ook reeds het krantje van onze club.) In die optiek vind ik het een wereld van verschil tussen doorgaan met Jef en doorgaan zonder Jef. Hoe moet het nu verder? Alle respect voor onze oud-voorzitter Bob die gisteren plots een pleidooi hield voor meer aktieve inbreng van de leden. Sorry maar dat was een goedkope uithaal. Verwacht niet dat de mensen dat uit hun eigen wil gaan doen. Het is niet aan de leden om naar het bestuur te komen maar aan een bestuur om naar de leden te gaan. Onze club heeft een nieuwe dynamiek nodig, meer transparantie, communicatie, een mentaliteitsverandering en een bestuur dat mensen kan motiveren. Dat het zwaar wordt staat nu wel vast. Ik zit nu met een bijzonder bittere nasmaak maar ben vastberaden om er tegenaan te gaan. Hopelijk nog even met Jef die zijn mandaat niet zo maar te grabbel zal gooien en samen met een nieuwe ploeg. En die nieuwe ploeg zal zich als het van mij afhangt niet beperken tot het bestuur alleen.
Het ging vandaag aanzienlijk beter dan gisteren. De stramme spieren waren opnieuw soepel maar mijn rug speelde me parten. De pijn straalde door naar de benen en ook beide knieën moesten er aan geloven. Ik ben het gelukkig al gewoon. Door het harde trainen kraakt mijn gestel om de zoveel weken op zijn voegen. De ene keer al wat meer dan de andere en deze keer is het weer raak. Mijn onderrug zit zo vast als maar kan. Het is net of hij verrokken is. Dinsdag mag ik weer naar Peter, mijn stoepa en dan komt alles wel in orde tegen zaterdag. Dan loop ik weer een wedstrijd in Gent, waarschijnlijk samen met Kjell. Het weer was deze middag in Machelen verschrikkelijk. Toen ik begon was het aan het miezeren en ik dacht dat ik geluk had want de weerman had namelijk veel regen voorspeld. Lang heb ik er niet moeten op wachten. Boven deed de ene of de andere sadist de sluizen open en het water kwam met bakken naar beneden. Ik werd zelfs vergast op wat smeltende sneeuw. Ik liep vandaag ongewild sneller dan anders want normaal loop ik toertjes van drie minuten en heb ik na drie kwartier negen km afgelegd. Nu liep ik er 10 in minder dan 45 minuten. Te snel natuurlijk maar ik wijt het aan de combinatie van muziek en slecht weer. Bij het stretchen voelde ik al dat het wat fout zat met mijn rug. De eerste versnelling was een verschrikking. De tweede ging al beter. De derde liep ik samen met Thom Yorke en dat scheelde heel wat. Bij de vierde zong Moby 'lift me up' en plots vloog ik weer. Morgen staat er 's middags een snelheidstraining op het programma en 's avonds is het de algemene vergadering van RAM. Ik ben ondertussen ook stilaan begonnen met de redactie van het clubblad van februari. Ik ben er nog niet helemaal uit wie ik deze keer ga interviewen. Morgenavond hoop ik in ieder geval enkele 'slachtoffers' te vinden die bereid zullen zijn om een artikeltje te schrijven. Ik vond daarnet in een schuif enkele zwart-wit portretten van mij en Moontje. De foto's dateren uit de tijd dat ik nog voor de Franse Flair werkte. Moon was toen al een kapoen...
De kinderen hadden vandaag verlof. Ze zijn nog wat klein om alleen thuis te zitten en dus had ik verlof genomen. Moon krijgt dit jaar (4de LJ) zoveel lessen en huiswerk (abnormaal veel vind ik zelf!) dat hij de hele voormiddag zoet was. Na de middag trokken we naar de sporthal van de Waterleest in Eppegem. Daar nam zijn klas met een ploegje van Tien kinderen deel aan een trefbaltornooi. Er waren veertien deelnemende ploegen verdeeld in drie poules. Uit die poules kwamen dan vier halve-finalisten maar daar was de Sint-Maartenschool niet bij want ze verloren hun vier matchen.Trefbal is eigenlijk meer spel dan sport en ik merkte dat de kinderen het niet zo heel erg vonden dat ze geen enkele keer hadden kunnen winnen. Zelfs een geboren competitiebeest als Moon bleef er filosofisch bij al klonk 'deelnemen is belangrijker dan winnen' uit zijn mond een beetje surrealistisch. We zullen zondag zien of dat zo is, hahaha... Vanavond trok ik enkel met Moon naar de Nekker. Noah is nog ziek en begint bij de minste inspanning te hoesten als een zeehond. Het feit dat hij RS-virus heeft gehad maakt dat hij toch nog steeds zwakke luchtwegen heeft en bij de minste besmetting richting bronchitis vaart. Op de training waren merkelijk minder kinderen dan gewoonlijk. Waarschijnlijk is Noah niet de enige zieke en ook de griep heeft zijn intrede gedaan. Na de gezamenlijke opwarming werd de groep in tweeën verdeeld. De groep der 'groten' werd eerst door Bruno onder handen genomen. Vandaag deed hij met hen enkele technische oefeningen op de horden. Ondertussen plaatste ik kegeltjes en lage horden (héél lage, slechts 40 cm of zo) op het parcours dat ik hen daarna zou laten afleggen. Zondag is het weer cross en dus mochten ze er vandaag nog eens lekker invliegen. Het parcours bevatte ook een heuveltje wat het des te zwaarder maakte. Drie keer drie ronden werden door de kleine helden afgelegd. Bij de tweede reeks vroeg Moon of hij met Thijs mocht vertrekken. Waarom niet, dacht ik maar al snel merkte ik dat ze niet doorliepen maar zaten te babbelen. Ik peperde hen na die reeks in dat ik voor de laatste kwaliteit wilde zien. Voor die laatste reeks verlegden Bruno en ik trouwens de start en aankomst naar de top van de heuvel. Van daaruit heb je een perfect overzicht maar de wind waait er ook harder. Ondertussen was ook Kjell aan zijn training begonnen. Hij was gisteren blijven doorstuderen want vandaag had hij maar liefst drie examens. Kjell kreeg meteen zijn resultaten en waren drie keer positief. Dat zal hem wel moed geven voor zijn laatste examen vrijdag. Hij had net als ik last van de luchtwegen en dus was zijn training (12 x 300) superzwaar. Hij heeft naar eigen zeggen nochtans al enkele dagen opnieuw goede benen. Zondag weten we meer.
Barak Hussein Obama, de man die vandaag de eed aflegde als 44e president van de Verenigde Staten van Amerika zal wellicht nooit een voetnoot in de geschiedenis zijn. Als eerste Afro-American die het tot president schopt is hij op zich al geschiedenis. Als je dan nog eens de hoop van je land, laat staan van een groot deel van de wereld meedraagt betekent het nog zoveel meer. Vanaf morgen staat hij voor een reeks gigantische opdrachten. Ik hoop dat hij het kan waarmaken. Zijn speech was er alvast één die kon tellen maar Obama is dan ook een super rederaar. Ik kon de eerste helft van zijn toespraak op TV volgen, ik was enorm aangegrepen, maar de rest volgde ik op de radio op weg naar de Nekker voor onze dinsdagtraining. Ik pikte onderweg Rosanne en Boris op. Er was veel volk op en rond de piste. Het was dan ook uistekend weer om eens goed en stevig te trainen. Van Magda's bende waren slechts Rosanne, Kim en ik aanwezig. Examens nietwaar! Rosanne is pas aan haar opbouw begonnen en mocht enkel duurlopen. Voor Kim en ik werden het 300en, mijn absolute lievelingstraining. Kim moest er in totaal negen lopen en ik kreeg drie reeksen van twee op mijn bord. Tussen de driehonderden mocht ik slechts100m joggen en tussen de reeksen in kreeg ik enkele minuten recuperatie. Ik heb sinds enkele dagen een lichte hoest en neusverkoudheid maar het weerhield me niet om er meteen in te vliegen. Af en toe lukte het voor Kim en mezelf om een 300 samen te starten maar het was doorgaans zowel voor haar als voor mij 'vechten tegen jezelf'. (én de wind...) Tijdens de opwarming vertelde Kim wat meer over haar wedstrijd van zondag waarin ze derde werd. Vooral de aanvangsfase was voor haar heel bewogen geweest. Zo werd ze door een andere loopster plots hard achteruit getrokken waardoor ze enkele plaatsen moest prijsgeven. Ze werd ook bij het nemen van een nauwe doorgang zo weggedrumd dat ze ei zo na een cameraman van RTV ramde. (Hij had het misschien niet erg gevonden... hahaha) Even later kreeg ze zelfs een spike op haar been met enkele kleine vleeswonden tot gevolg. Daar had ze vandaag nog steeds last van. Het zijn geen prettige maar wel nuttige ervaringen, de harde leerschool van de atletiek! Het weerhield haar echter niet om vandaag supersnel te lopen. Ook mijn tijden mogen er zijn. Vier keer 46, één keer 45 en de laatste zelfs in 44 seconden. Ik kreeg het wel één keer heel lastig toen ik halfweg een driehonderd begon te hoesten. Niet ideaal! Morgen en overmorgen moet ik duurlopen en vrijdag ga ik 's middags voor mijn snelheidstraining naar Machelen. Die avond organiseert onze club RAM zijn jaarlijkse algemene vergadering met spaghetti-avond. De verdienstelijke leden worden gehuldigd en zowel Moon als ikzelf zijn genomineerd in onze categorie. Er wordt ook een nieuw bestuur gekozen en zoals ik reeds eerder vertelde heb ik me kandidaat gesteld. Mijn eventuele verkiezing zal minder stof doen opwaaien dan die van Barak Obama maar de inzet is dan ook minder groot... een beetje toch...
-19 januari 1969. Ik ben negen jaar. Hilde is nog niet geboren. In een Praags ziekenhuis overlijdt de 20-jarige student Jan Palach aan zijn brandwonden. Drie dagen tevoren had hij zich op één van de grote pleinen van Praag overgoten met benzine en in brand gestoken. Hij deed dat uit protest tegen de bezetting van Tchechoslowakije door de troepen van het Warchaupact. Die hadden enkele maanden tevoren door een brutale inval een einde gemaakt aan de Praagse lente, een opflakkering van democratie in het toen communistisch land. Nu, veertig jaar later herinneren weinig mensen zich Jan Palach. Toen ik in de humaniora zat was dat nog verplichte leerstof in de les geschiedenis (mijn lievelingsvak!). Toen ik jaren later in 1997 Praag bezocht was Tchechië een prille democratie, een land dat een evenwicht zocht tussen haar communistische verleden en de westerse welvaart. Je voelde nog de schaduw van tientallen jaren van onderdrukking in de straten, de café's, de winkels... Praag is een prachtige stad dat ondanks de oorlog, de bezetting en veel vernieling een ongelooflijke charme en romantiek heeft behouden. Het staat in schril contrast met de afschuwelijke dood van Jan Palach. Ik zie geen romantiek in de zelfverbranding van de jonge student. Hij had redenen te over om te protesteren maar waren die de dood van een jonge mens waard? De Russen verdraaiden de feiten en Jan Palach werd een voetnoot in de geschiedenis. Niet meer, niet minder. Nu, veertig jaar later was ik het ook bijna vergeten toen radio 1 er vandaag een paar minuten aan wijdde. Ik was onderweg naar Machelen toen ik het hoorde. Mijn hele duurloop lang moest ik aan die 'voetnoot uit de geschiedenis' denken.
Ondertussen heb ik nieuws van de cross van Herentals. Kim is er derde geworden in een race waar ze zo bang was van de afstand. (5,5km) Van in de start trok de latere winnares, Els Rens (AVZK) in de aanval en achter haar vormde zich een achtervolgende groep van acht. Kim is een goede leerling en zette zich goed uit de wind in de buik van die groep maar zodra er werd versneld ging ze gezwind mee. Op het einde voerde ze zelf de forcing maar één meisje kon nog terugkomen en klopte haar in de spurt. Een derde plaats overtrof waarschijnlijk veruit haar verwachtingen maar wie haar op training bezigziet weet waar ze toe in staat is. En het beste moet nog komen...
Na een rustdag die er eigenlijk geen was (Drie manden strijk, de boodschappen, koken, de kerstboom afbreken en kuisen, da's niet echt rusten, hé...) mocht ik vandaag weer aan de bak. Afspraak op de gewoonlijke plek, namelijk de parking van de parkwachters in het Vrijbroekpark. Ik kwam gelijk aan met Stefan die na een verplichte rustperiode (Rug!) opnieuw kon meetrainen. Alleen Kjell kwam nog opdagen en toen konden we er aan beginnen. Magda had vannacht haar kleinzoontje Wout op bezoek en kwam wat later. We begonnen dus al aan onze opwarming. Onderweg kwamen we de fietsende Magda tegen. 'Wedden dat ze gaat zeggen: rustig loslopen jongens', zei ik. En ja hoor, Magda riep met een grote smile: 'rustig loslopen jongens'. Dat heet dus je coach kennen, nietwaar. Maar de brede glimlach op het gelaat van Magda maakte ons duidelijk dat zij wist dat wij wisten wat ze ging zeggen, hahaha. Het park lag er modderig bij. Ik kloeg woensdag over het park van Machelen maar hier in Mechelen lagen de paden er echt wel zwaar bij. Het grootste deel van het parcours was beloopbaar maar je zakte bij elke pas een beetje weg en juist dat maakte het lopen zwaarder. Door de slechte toestand van het park, het slechte weer, de beginnende verkoudheden van haar lopers en een aan de alarmbel trekkende hamstring van Kjell verkoos Magda om ons te laten fartlecken. Voor Stefan en ikzelf twee toertjes of zes kilometer en voor Kjell kwam er nog een ronde bij. Voor mij, als halve-fondloper is dit een zware training en zes kilometer achter Kjell aanhollen is geen sinecure. In het begin van het seizoen moest ik elke keer helemaal op het einde lossen aan de hondenweide (het allerlaatste lange stuk) maar vandaag gebeurde dat niet. Ik had het anders best wel lastig maar ik sta de laatste maanden mentaal sterker dan ooit en dus was lossen geen optie. Stefan had weinig terrein moeten prijsgeven, bewonderenswaardig vermits hij twee weken bijna niet heeft kunnen trainen. Ik was deze namiddag graag gaan supporteren in Herentals. Kim loopt daar de cross op het parcours van het PK dat binnen enkele weken wordt beslecht. Ik ben echter verkouden en supermoe. Een zondagnamiddag niksen is in dat geval beter dan de koude en de vochtigheid van een veldloopparcours. Ik heb daarenboven nog wat werk. Ik ben een logo aan het ontwerpen voor de ROM-skippers, de grote Mechelse ropeskippingclub. Niet zo simpel om zo'n uiteenlopende elementen als de Romboutstoren en een springtouw met elkaar te verzoenen. Maar het zal me wel lukken... Gisterenavond was ik te moe om te bloggen. Het slaapverwekkende voetbal van de Jupilerleage kon ik zelfs niet tot het einde aanzien. Toch erg dat zelfs de samenvattingen al niet meer spannend zijn. Alleen het eerste verslag had zo'n showgehalte dat ik er mij op kon focussen. Het leek wel een kortfilm met scheidsrechter Breda in de hoofdrol. Heeft die man een geheime relatie met arrogante Jaak? Als hij kost wat kost het vel van zijn vriendje wilde redden mocht dat wel wat minder opvallend gebeuren. Voor alle duidelijkheid, Club heeft verdiend gewonnen en dat met een superjonge ploeg maar wat die arbiter allemaal uitspookte is toch ontoelaatbaar. En dan laat Wouter Vrancken zich voor de verandering nog eens vangen aan zij eigen temperament. Gaan applaudisseren in het gezicht van de arbiter is er gewoon om vragen natuurlijk. Zoals vrijwel elke zondag scheurde de voorzitter van de Belgische voetbalbond weer in zijn bekende elegante stijl over de paden van het Vrijbroekpark? Misschien moeten we de volgende keer eens stoppen wanneer we hem kruisen. Of hij open staat voor enige kritiek zien we dan wel... Wat was de slogan van die laatste campagne van de voetbalbond alweer? 'Yes, we believe!' of zo? Geef me dan maar 'yes, we can!', want met geloof alleen kom je niet ver...
Vandaag, 59 jaar geleden werd in Leuven één van onze grootste loopsters ooit geboren. Magda Ilands groeide uit tot een karakteratlete, liep een prachtig palmares bijeen, was aanwezig op de Spelen van Seoul en brak een lans voor alle vrouwen in de Belgische atletiek door tegen de wil van de bond in toch te gaan voor de marathon. Diezelfde Magda Ilands is onze coach, mijn coach en ik ben daar heel fier op. Ze is een kleine vrouw maar een grote dame. Magda is nu voor onze groep als een tweede moeder, ze probeert wel streng te zijn maar heeft een hart van koekenbrood. Vanavond was onze groep op training onvolledig. Kim, die zondag loopt in Herentals verkoos om haar korte duurloop thuis in Heverlee te doen en Sarah komt momenteel amper van achter haar cursussen uit. Rosanne was voor het eerst sinds heel lang, en na maanden van blessureleed, weer van de partij maar beperkte haar training net als haar broer Jasper tot een duurloop. Voor we aan onze opwarming begonnen riepen we Magda even tot bij ons om haar ons cadeau af te geven en toen begonnen we er aan. Kjell, die gisteren van Peter, onze ostheopaat, te horen kreeg dat hij vandaag best niet te explosief kon trainen, mocht ter vervanging 8 keer een achthonderd lopen. Zo weet hij tegen de 31e al hoe lang dat is, hahaha... Ewoud en ik hielden onze wekelijkse snelheidstraining. Tien keer 150 met 50m inlopen en 100m voluit spurten. Het ging goed. We begonnen voorzichtig maar eindigden als kanonkogels. Onze jarige was tevreden en zei dat onze snelheid op punt staat en we die maar gewoon moeten onderhouden. 'Het is nog twee weken voor de volgende wedstrijd en dus gaan we volgende week keihard trainen', voegde ze eraan toe. (Voor de verandering, dacht ik!) Op het programma staan waarschijnlijk trainingen met weinig recuperatie. Moon en Noah waren ook aanwezig op de Nekker. Moon had er duidelijk zin in. Eerst had hij looptraining maar daarna mocht hij mee speerwerpen en ik zag dat hij daar echt van genoot. Hij zal zich een krijger of een ridder of een indiaan of een zoulou gewaand hebben, want zo ken ik hem. Noah was daarentegen allesbehalve in vorm. Hij begon bij de eerste loopjes al te hoesten. Hij klonk bijna als een zeehond. Ik liet hem dan ook wijselijk bij Jef in het clubkantoortje. Hij speelde even met de nintendo DS maar stond al weer snel bij Magda. Hij had het koud en verveelde zich. Gelukkig was het een vrij korte training en konden we weer snel naar huis. Ik heb nu een pasje om op de Nekker binnen te rijden en dat scheelt enorm in tijd. Met de kinderen was het altijd een hele opgave om in rechte lijn weer naar de parking te gaan. Er staan namelijk speeltuinen tussen de piste en de uitgang! Nu stapte ik met hen meteen in de auto en we vertrokken. Vooral op woensdagavond zal het een hele verbetering zijn.
Ik trok vandaag voor een doorgedreven duurloop naar het Heverleebos. Ik zoek hoe langer hoe meer het gezelschap van mijn teammates op voor het langere werk. Met Kjell liep ik vorige en deze week meermaals samen en vandaag had ik Kim als trainingsgezel opgezocht. De opdracht van Magda was een kwartier opwarmen, twintig minuten tempo en nog een kwartier uitlopen. Wanneer je het bos niet zo goed kent is dat wel moeilijk en dus liepen we te lang. Een uur is natuurlijk niet dramatisch veel langer maar ik heb niet de gewoonte om anders te trainen dan Magda me opdraagt. Zo ben ik nu eenmaal. Wanneer ze bvb '30 minuten' zegt dan zijn dat er op de seconde na exact 30. Het was een aangename kennismaking met een heel mooi bos, anders dan het zoniënwoud. De paden waren natuurlijk nog niet hersteld van een week winterellende maar zijn er zo breed dat je altijd wel een stukje vindt dat beloopbaar is. We waren niet alleen in Heverlee want we kruisten er ondermeer Pieter Desmet in het gezelschap van Bekele en Glenn Laurens (denk ik maar ik ben niet zeker...). Even later liepen we twee masters van DCLA tegen het lijf. Onder hen Marc Neefs, een collega 800mloper. Na de training kwam hij ons op de parking begroeten. Wie ook meer en meer in de ban is van het lopen is mijn collega Crista. Vorig jaar was ze op haar eentje begonnen met een start-to-run. Soms vergezelde ze me naar Machelen en liep daar ook haar rondjes, aanvankelijk traag en soms nog stappend maar naargelang de weken vorderden zag ik ze duidelijk progressie maken. Nu is ze volwaardig lid van ROBA en traint ze meermaals per week op de 'Tumkens' in Betekom. Roba is een grote club en Betekom is er een onderafdeling van. Ik vind het leuk om met haar af en toe over het lopen te kunnen babbelen. Je voelt dat de passie voor onze sport na elke training groeit. Ze is nu zelfs op een punt gekomen dat ze zich schuldig voelt wanneer ze een training moet missen. Dat is 'the point of no return'. Wellcome to the runners world, Crista.
Het park van Machelen is een uitstekend onderhouden stukje groen. Ook vandaag waren 6 arbeiders van de groendienst druk bezig met het snoeien van hangende takken. Mijn loopparcours lag er nog vrij drassig bij en ik speelde heel even met de gedachte hen te vragen om het met haardrogers beloopbaarder te maken. Ik was echter niet zeker dat ze zo'n opmerking wel als humor zouden bestempelen en dus zweeg ik wijselijk. Ze zagen er ook allemaal dubbel zo sterk uit als ik. Wegdromend bij lekkere muziek vervolgde ik dan maar mijn weg. Na een half uurtje trok ik naar het monument voor mijn lenigheidoefeningen en nog wat stijf van gisteren liep ik mijn vier versnellingen in een andere dreef dan gewoonlijk. De groenmannen hadden hun voertuigen in mijn rechte lijn geparkeerd. Wat een lef... hahaha. Zoals elke woensdag gaf ik vanavond training op de Nekker. Bruno verdeelde de groep in drie. De oudsten en Moon kwamen met mij mee. Terwijl Bruno ze eerst nog even korte loopoefeningen liet doen plaatste ik lage horden en kegels op het middenveld. De training bestond in drie reeksen van 3 rondjes tempolopen. (ongeveer 600m) Bij elke ronde werden in totaal 8 horden genomen. Thijske haakte al heel snel af met een pijnlijke enkel maar de anderen maakten er een snedige training van. De drie minuten rust tussen de reeksen waren heel welkom want ze gingen er allemaal nogal fors tegenaan. Het was niet warm en ik was dan ook verbaasd Jo bij de tweede reeks in zijn t-shirt te zien vertrekken. Ondertussen stond ik daar wel te bibberen. Na de reeksen liet ik ze nog twee driehonderden lopen op de piste. Eerst waren de vier meisjes aan de beurt, gevolgd door de vijf jongens. Bij de meisjes was Eline de snelste met tweemaal 59 seconden terwijl Jo bij de jongens de snelste was in 54 en 52 seconden. Moon, die weeral de jongste was in mijn groep liep eerst 1.05 en daarna 59 seconden. Op het einde speelden ze op eigen verzoek nog 'levende voetbal'. Het spelletje eindigde echter in mineur met een slipper van Ruben en waarschijnlijk een verrekking tot gevolg. Ik hoop dat hij er niet te erg aan toe is. Toen ik hem thuis afzette kloeg hij nog steeds van hevige pijn. Afwachten en zien hoe het morgen evolueert.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
