Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
18-01-2009
Proficiat Kim!
Ondertussen heb ik nieuws van de cross van Herentals. Kim is er derde geworden in een race waar ze zo bang was van de afstand. (5,5km) Van in de start trok de latere winnares, Els Rens (AVZK) in de aanval en achter haar vormde zich een achtervolgende groep van acht. Kim is een goede leerling en zette zich goed uit de wind in de buik van die groep maar zodra er werd versneld ging ze gezwind mee. Op het einde voerde ze zelf de forcing maar één meisje kon nog terugkomen en klopte haar in de spurt. Een derde plaats overtrof waarschijnlijk veruit haar verwachtingen maar wie haar op training bezigziet weet waar ze toe in staat is. En het beste moet nog komen...
Na een rustdag die er eigenlijk geen was (Drie manden strijk, de boodschappen, koken, de kerstboom afbreken en kuisen, da's niet echt rusten, hé...) mocht ik vandaag weer aan de bak. Afspraak op de gewoonlijke plek, namelijk de parking van de parkwachters in het Vrijbroekpark. Ik kwam gelijk aan met Stefan die na een verplichte rustperiode (Rug!) opnieuw kon meetrainen. Alleen Kjell kwam nog opdagen en toen konden we er aan beginnen. Magda had vannacht haar kleinzoontje Wout op bezoek en kwam wat later. We begonnen dus al aan onze opwarming. Onderweg kwamen we de fietsende Magda tegen. 'Wedden dat ze gaat zeggen: rustig loslopen jongens', zei ik. En ja hoor, Magda riep met een grote smile: 'rustig loslopen jongens'. Dat heet dus je coach kennen, nietwaar. Maar de brede glimlach op het gelaat van Magda maakte ons duidelijk dat zij wist dat wij wisten wat ze ging zeggen, hahaha. Het park lag er modderig bij. Ik kloeg woensdag over het park van Machelen maar hier in Mechelen lagen de paden er echt wel zwaar bij. Het grootste deel van het parcours was beloopbaar maar je zakte bij elke pas een beetje weg en juist dat maakte het lopen zwaarder. Door de slechte toestand van het park, het slechte weer, de beginnende verkoudheden van haar lopers en een aan de alarmbel trekkende hamstring van Kjell verkoos Magda om ons te laten fartlecken. Voor Stefan en ikzelf twee toertjes of zes kilometer en voor Kjell kwam er nog een ronde bij. Voor mij, als halve-fondloper is dit een zware training en zes kilometer achter Kjell aanhollen is geen sinecure. In het begin van het seizoen moest ik elke keer helemaal op het einde lossen aan de hondenweide (het allerlaatste lange stuk) maar vandaag gebeurde dat niet. Ik had het anders best wel lastig maar ik sta de laatste maanden mentaal sterker dan ooit en dus was lossen geen optie. Stefan had weinig terrein moeten prijsgeven, bewonderenswaardig vermits hij twee weken bijna niet heeft kunnen trainen. Ik was deze namiddag graag gaan supporteren in Herentals. Kim loopt daar de cross op het parcours van het PK dat binnen enkele weken wordt beslecht. Ik ben echter verkouden en supermoe. Een zondagnamiddag niksen is in dat geval beter dan de koude en de vochtigheid van een veldloopparcours. Ik heb daarenboven nog wat werk. Ik ben een logo aan het ontwerpen voor de ROM-skippers, de grote Mechelse ropeskippingclub. Niet zo simpel om zo'n uiteenlopende elementen als de Romboutstoren en een springtouw met elkaar te verzoenen. Maar het zal me wel lukken... Gisterenavond was ik te moe om te bloggen. Het slaapverwekkende voetbal van de Jupilerleage kon ik zelfs niet tot het einde aanzien. Toch erg dat zelfs de samenvattingen al niet meer spannend zijn. Alleen het eerste verslag had zo'n showgehalte dat ik er mij op kon focussen. Het leek wel een kortfilm met scheidsrechter Breda in de hoofdrol. Heeft die man een geheime relatie met arrogante Jaak? Als hij kost wat kost het vel van zijn vriendje wilde redden mocht dat wel wat minder opvallend gebeuren. Voor alle duidelijkheid, Club heeft verdiend gewonnen en dat met een superjonge ploeg maar wat die arbiter allemaal uitspookte is toch ontoelaatbaar. En dan laat Wouter Vrancken zich voor de verandering nog eens vangen aan zij eigen temperament. Gaan applaudisseren in het gezicht van de arbiter is er gewoon om vragen natuurlijk. Zoals vrijwel elke zondag scheurde de voorzitter van de Belgische voetbalbond weer in zijn bekende elegante stijl over de paden van het Vrijbroekpark? Misschien moeten we de volgende keer eens stoppen wanneer we hem kruisen. Of hij open staat voor enige kritiek zien we dan wel... Wat was de slogan van die laatste campagne van de voetbalbond alweer? 'Yes, we believe!' of zo? Geef me dan maar 'yes, we can!', want met geloof alleen kom je niet ver...
Vandaag, 59 jaar geleden werd in Leuven één van onze grootste loopsters ooit geboren. Magda Ilands groeide uit tot een karakteratlete, liep een prachtig palmares bijeen, was aanwezig op de Spelen van Seoul en brak een lans voor alle vrouwen in de Belgische atletiek door tegen de wil van de bond in toch te gaan voor de marathon. Diezelfde Magda Ilands is onze coach, mijn coach en ik ben daar heel fier op. Ze is een kleine vrouw maar een grote dame. Magda is nu voor onze groep als een tweede moeder, ze probeert wel streng te zijn maar heeft een hart van koekenbrood. Vanavond was onze groep op training onvolledig. Kim, die zondag loopt in Herentals verkoos om haar korte duurloop thuis in Heverlee te doen en Sarah komt momenteel amper van achter haar cursussen uit. Rosanne was voor het eerst sinds heel lang, en na maanden van blessureleed, weer van de partij maar beperkte haar training net als haar broer Jasper tot een duurloop. Voor we aan onze opwarming begonnen riepen we Magda even tot bij ons om haar ons cadeau af te geven en toen begonnen we er aan. Kjell, die gisteren van Peter, onze ostheopaat, te horen kreeg dat hij vandaag best niet te explosief kon trainen, mocht ter vervanging 8 keer een achthonderd lopen. Zo weet hij tegen de 31e al hoe lang dat is, hahaha... Ewoud en ik hielden onze wekelijkse snelheidstraining. Tien keer 150 met 50m inlopen en 100m voluit spurten. Het ging goed. We begonnen voorzichtig maar eindigden als kanonkogels. Onze jarige was tevreden en zei dat onze snelheid op punt staat en we die maar gewoon moeten onderhouden. 'Het is nog twee weken voor de volgende wedstrijd en dus gaan we volgende week keihard trainen', voegde ze eraan toe. (Voor de verandering, dacht ik!) Op het programma staan waarschijnlijk trainingen met weinig recuperatie. Moon en Noah waren ook aanwezig op de Nekker. Moon had er duidelijk zin in. Eerst had hij looptraining maar daarna mocht hij mee speerwerpen en ik zag dat hij daar echt van genoot. Hij zal zich een krijger of een ridder of een indiaan of een zoulou gewaand hebben, want zo ken ik hem. Noah was daarentegen allesbehalve in vorm. Hij begon bij de eerste loopjes al te hoesten. Hij klonk bijna als een zeehond. Ik liet hem dan ook wijselijk bij Jef in het clubkantoortje. Hij speelde even met de nintendo DS maar stond al weer snel bij Magda. Hij had het koud en verveelde zich. Gelukkig was het een vrij korte training en konden we weer snel naar huis. Ik heb nu een pasje om op de Nekker binnen te rijden en dat scheelt enorm in tijd. Met de kinderen was het altijd een hele opgave om in rechte lijn weer naar de parking te gaan. Er staan namelijk speeltuinen tussen de piste en de uitgang! Nu stapte ik met hen meteen in de auto en we vertrokken. Vooral op woensdagavond zal het een hele verbetering zijn.
Ik trok vandaag voor een doorgedreven duurloop naar het Heverleebos. Ik zoek hoe langer hoe meer het gezelschap van mijn teammates op voor het langere werk. Met Kjell liep ik vorige en deze week meermaals samen en vandaag had ik Kim als trainingsgezel opgezocht. De opdracht van Magda was een kwartier opwarmen, twintig minuten tempo en nog een kwartier uitlopen. Wanneer je het bos niet zo goed kent is dat wel moeilijk en dus liepen we te lang. Een uur is natuurlijk niet dramatisch veel langer maar ik heb niet de gewoonte om anders te trainen dan Magda me opdraagt. Zo ben ik nu eenmaal. Wanneer ze bvb '30 minuten' zegt dan zijn dat er op de seconde na exact 30. Het was een aangename kennismaking met een heel mooi bos, anders dan het zoniënwoud. De paden waren natuurlijk nog niet hersteld van een week winterellende maar zijn er zo breed dat je altijd wel een stukje vindt dat beloopbaar is. We waren niet alleen in Heverlee want we kruisten er ondermeer Pieter Desmet in het gezelschap van Bekele en Glenn Laurens (denk ik maar ik ben niet zeker...). Even later liepen we twee masters van DCLA tegen het lijf. Onder hen Marc Neefs, een collega 800mloper. Na de training kwam hij ons op de parking begroeten. Wie ook meer en meer in de ban is van het lopen is mijn collega Crista. Vorig jaar was ze op haar eentje begonnen met een start-to-run. Soms vergezelde ze me naar Machelen en liep daar ook haar rondjes, aanvankelijk traag en soms nog stappend maar naargelang de weken vorderden zag ik ze duidelijk progressie maken. Nu is ze volwaardig lid van ROBA en traint ze meermaals per week op de 'Tumkens' in Betekom. Roba is een grote club en Betekom is er een onderafdeling van. Ik vind het leuk om met haar af en toe over het lopen te kunnen babbelen. Je voelt dat de passie voor onze sport na elke training groeit. Ze is nu zelfs op een punt gekomen dat ze zich schuldig voelt wanneer ze een training moet missen. Dat is 'the point of no return'. Wellcome to the runners world, Crista.
Het park van Machelen is een uitstekend onderhouden stukje groen. Ook vandaag waren 6 arbeiders van de groendienst druk bezig met het snoeien van hangende takken. Mijn loopparcours lag er nog vrij drassig bij en ik speelde heel even met de gedachte hen te vragen om het met haardrogers beloopbaarder te maken. Ik was echter niet zeker dat ze zo'n opmerking wel als humor zouden bestempelen en dus zweeg ik wijselijk. Ze zagen er ook allemaal dubbel zo sterk uit als ik. Wegdromend bij lekkere muziek vervolgde ik dan maar mijn weg. Na een half uurtje trok ik naar het monument voor mijn lenigheidoefeningen en nog wat stijf van gisteren liep ik mijn vier versnellingen in een andere dreef dan gewoonlijk. De groenmannen hadden hun voertuigen in mijn rechte lijn geparkeerd. Wat een lef... hahaha. Zoals elke woensdag gaf ik vanavond training op de Nekker. Bruno verdeelde de groep in drie. De oudsten en Moon kwamen met mij mee. Terwijl Bruno ze eerst nog even korte loopoefeningen liet doen plaatste ik lage horden en kegels op het middenveld. De training bestond in drie reeksen van 3 rondjes tempolopen. (ongeveer 600m) Bij elke ronde werden in totaal 8 horden genomen. Thijske haakte al heel snel af met een pijnlijke enkel maar de anderen maakten er een snedige training van. De drie minuten rust tussen de reeksen waren heel welkom want ze gingen er allemaal nogal fors tegenaan. Het was niet warm en ik was dan ook verbaasd Jo bij de tweede reeks in zijn t-shirt te zien vertrekken. Ondertussen stond ik daar wel te bibberen. Na de reeksen liet ik ze nog twee driehonderden lopen op de piste. Eerst waren de vier meisjes aan de beurt, gevolgd door de vijf jongens. Bij de meisjes was Eline de snelste met tweemaal 59 seconden terwijl Jo bij de jongens de snelste was in 54 en 52 seconden. Moon, die weeral de jongste was in mijn groep liep eerst 1.05 en daarna 59 seconden. Op het einde speelden ze op eigen verzoek nog 'levende voetbal'. Het spelletje eindigde echter in mineur met een slipper van Ruben en waarschijnlijk een verrekking tot gevolg. Ik hoop dat hij er niet te erg aan toe is. Toen ik hem thuis afzette kloeg hij nog steeds van hevige pijn. Afwachten en zien hoe het morgen evolueert.
Eindelijk weer echt Belgisch weer. Vijf graden, motregen, lichte wind, ik heb het niet graag maar wel liever dan het weer waar we vorige week mee opgezadeld zaten. Ik spreek natuurlijk uit loopoogpunt. Je kan niet anders dan toegeven dat sneeuw veel charme heeft en bij de meeste mensen de romantiek aanwakkert. Wie weet hoe lang de kinderen zullen moeten wachten vooraleer ze weer eens zo'n pak sneeuw te zien krijgen. Het was vandaag in ieder geval een blij weerzien met de piste. Ik bedoel daarmee dat je ze weer zag liggen. Onze groep was vrij compleet: Kim, Kjell, Jasper, Ewoud, nieuweling Tom en ikzelf. Alleen onze die-hardstudente Sarah (én de nog steeds geblesseerde Rosanne) ontbraken op het appel. Tijdens de opwarming hielden Kjell en ik een wedstrijdje 'om het meest zagen'. We hadden nog zowat overal pijn na die zware training van zondag. Gelukkig hielp het opwarmen en de versnellingen stelden me gerust. Magda wilde ons allemaal 200en laten lopen maar Kjell vond dat, gezien zijn tegenwerkende hamstrings, te explosief. Hij mocht 10 keer 500 lopen. Amai, da's gewoon nog zwaarder... Jasper verkoos om te duurlopen. Kim was eerder aan haar serie 200en begonnen maar pikte na onze eerste twee 200en bij ons aan. Ik liep de volledige serie van negen 200en op kop. Als ik me goed voel loop ik eigenlijk liefst op kop. Zo kan ik zonder probleem mijn foulée trekken. Op training loop ik het liefst achter Kjell, juist omwille van onze identieke foulée. Maar dat zijn dan 600en of duizenden. Bij 200en, 300en en 400en loop ik liever op kop omdat mijn foulée dan groter is dan bij het langere werk. Maar bon, vandaag liep ik dus op kop en het ging prima: een stuk of zes in 31, twee in 30 en de laatste in 27 seconden. Helemaal niet zo slecht voor iemand met een geblokkeerde onderrug en vermoeid van een week trainen in de sneeuw. Na de training nam ik snel een douche en vertrok ik naar Elzestraat voor een bezoek aan Peter Derijck, onze toverdokter. Drie kwartier later kwam ik weer buiten en geloof het of niet maar ik voel me ineens weer veel soepelder en uit ervaring weet ik dat het morgen nog beter zal gaan. Dan staat er maar een korte duurloop op het programma en donderdag een lange. Tegen dan is vorige week nog slechts een herinnering en zoals Magda zondag zei: 'trainen in de sneeuw is niet slecht. Als je er zonder kleerscheuren doorkomt kan het je alleen maar sterker maken.' Met deze wijze woorden wens ik jullie allemaal een goede nacht! Tot morgen.
Vandaag werd de kaap van de 20.000 hits op mijn blog gepasseerd. Da's bijna een vreugdedanske waard. ik vraag me af wie die kaap heeft genomen... Vandaag is ook eindelijk de dooi begonnen maar daarom was het nog niet makkelijk lopen. Ik had overal pijn en het lopen in het park van Machelen viel door het schuiven zo hard tegen dat ik besloot uit te wijken naar de piste. Daar lag het toch iets beter en kon ik mijn duurloop afwerken. De versnellingen deed ik dan maar op straat. Hopelijk is de piste van de Nekker morgenavond volledig sneeuw- en ijsvrij. Gisteren vond er naast de de cross van Hulshout ook nog een veldloop plaats in Hamme. Daar liepen een aantal atleten van de kern van Kapelle mee. Ook Eline startte daar en ze deed het voortreffelijk. Ze liep voor één keer een tactische wedstrijd en werd uiteindelijk derde na twee zusjes. Een volledig verslag van de wedstrijd vind je op haar blog. (Zie rechtercolom!) Dit WE heb ik besloten om mij kandidaat te stellen voor het bestuur van RAM. Onze club zit momenteel op gebied van bestuur en organisatie in een dipje en de talrijke oproepen van Jef en co hebben me niet onberoerd gelaten. Het feit dat Patrick, Kjell's vader eveneens zijn kandidatuur stelt heeft me over de streep getrokken. Ik ben nu reeds een zevental jaren lid van RAM, heb nooit een andere atletiekclub gekend en voel me hier thuis. Daarenboven ben ik overtuigd dat er potentieel aanwezig is om nog te groeien. Op vrijdag 23 januari vindt de algemene vergadering (met spaghetti-avond) plaats. Hopelijk kunnen zowel Patrick als ik die avond op de steun van onze clubmakkers rekenen. Vanavond heb ik een affiche afgewerkt voor een organisatie van het oudercomité van de Sint-Maartenschool. Ik zit al een jaar of acht in dat comité en al heb ik minder en minder tijd om naar de vergaderingen te gaan, ik blijf me inzetten en mijn grafische ervaring ten dienste stellen van de school. De affiche betreft een wandelzoektocht tvv een Plan-kind dat het oudercomité gaat adopteren. Een fijn initiatief waar ik me helemaal in kan vinden. Spijtig genoeg ga ik zelf niet kunnen deelnemen op 8 februari want dan vindt het PK cross plaats in Herentals en dat mag ik al helemaal niet missen. Als fotograaf en coach wel te verstaan, niet als crosser, hahaha...)
Er zijn in België al zo weinig echte winterdagen dat je zo'n buitenkans niet mag laten voorbijgaan. Na het middageten haalde ik de slee uit de kelder en vertrokken Moon, Noah en ik richting Vrijbroekpark. Onderweg pikten we nog Stephanie op, één van Moon's beste vriendinnen. Zij is net van school veranderd en Moon vond dit een uitstekende gelegenheid om nog eens wat tijd samen door te brengen. Het was een drukte van jewelste aan de vijvers. Op de grote mocht geschaatst worden en de kleine, eigenlijk een grote gracht, was het decor van allerlei capriolen, sleetoestanden, schuifpartijen en botsingen zonder erg. Moon en Noah lieten zich niet kennen en vlogen meteen het ijs op. Onvoorstelbaar hoe zo'n kinderen zich op het ijs meteen op hun gemak voelen. Noah die altijd bij hoog en bij laag beweert dat hij kan schaatsen terwijl hij dat nog nooit heeft gedaan bewees me dat ik niet aan hem mag twijfelen. Op zijn bottinekes schoof hij verder. Hij viel ook ongelooflijk veel maar altijd met een grote smile. Toen ze wat verder op enkele vrienden stootten was het hek van de dam. Op een recht stukje ijs werd het een opeenvolging van 'glissades', op de buik, op de poep, met zijn tweeën, met zijn vieren... Toen ik Moon hoorde roepen: 'kom, we spelen bowling en Noah is de kegel', heb ik even moeten ingrijpen maar er zijn uiteindelijk geen ongelukken gebeurd. Toen ik zei dat we naar huis gingen was er wat gemor maar ik herinnerde de mannen aan onze afspraak. Ik wilde thuis zijn om de laatste twee rondes van het BK veldrijden te zien. Doorgaans wordt zo'n kampioenschap slechts op het einde beslecht en vandaag was het bloedstollender dan ooit. Je zal maar een supporter van Niels Albert zijn en hem zo zien stranden. Ik blijf er echter bij, de beste heeft gevonden. Ik zeg dat niet alleen vanuit mijn positie van fanatieke fan maar in de overtuiging dat het met een pechloze Albert voor Sven gemakkelijker koersen en de uitslag identiek zou zijn geweest. Door onze ijsuitstap had ik wel de Crosscup van Hulshout gemist en ik keek dus uit naar 'Sportweekend op Eén'. My God! Geen enkel beeldverslag van de vrouwenwedstrijd die gewonnen is door Belete (Dewelke werd er niet bij verteld, zouden ze daar weten dat er twee zijn?) voor de afscheidnemende Dejaeghere. (Had die ook niet een item in het nieuws verdiend?) Van de mannenwedstrijd nog geen dertig seconden. Ik wilde nochtans graag winnaar Willem Van Hoof echt aan het werk zien. Zo'n sierlijke loper. Ik ben echt blij dat hij gewonnen heeft. Er was wel een lang verslag van de match Brugge-Roeselare, gevolgd door nutteloze interviews met mensen die niets te zeggen hadden en Engels voetbal en stoeiende Standardspelers in een zwembad en... en... en... mijn atletiekhart bloedt!
Ik had de hele week nochtans de indruk dat ik niet trainde zoals het moest en toch voelde ik me dag na dag lomer en vermoeider worden. Ook kleine kwaaltjes staken door het in de sneeuw lopen de kop op. Ook bij Kjell, samen met vader Patrick vandaag mijn enige gezel in het rozenpark, trok het in heel zijn lijf. Bij hem situeert het kwade zich in de hamstrings, bij mij zijn het de adductoren en quadriceps die fel te lijden hebben. We probeerden er dan maar het beste van te maken. Aanvankelijk leek ons dat niet zo moeilijk want het park baadde in een heerlijke winterzon. Het was net of er een vuurtje op ons aangezicht scheen. Heerlijk! Na de opwarming, één grote ronde Vrijbroekpark volgden de stretching en de versnellingen in de rozentuin. We hadden allebei onze crossspikes mee en ze kwamen van pas. Bij de versnellingen had ik nog de indruk te schuiven maar bij de eigenlijke training had ik geen tijd om daar last van te hebben. We liepen 600en. In de sneeuw en op het ijs, het was geen lachertje. Toch begonnen we er furieus aan, Kjell op kop want vanaf deze afstand is hij 'God' en word ik tot engel of zo gedegradeerd. We liepen de eerste in 1.44. Gezien de omstandigheden was dit een uitstekende chrono. Ik was diep moeten gaan en het was net of ik mijn longen niet kon gevuld krijgen door de koude. De tweede liepen we nog sneller, in 1.43 of zo. Daarna mocht ik drie minuten rusten terwijl Kjell er nog een derde deed. (Ik liep series van twee en hij series van drie.) Mijn derde moest ik dus alleen lopen terwijl Kjell mocht rusten. Ik vertrok en voelde meteen dat het zwaar zou zijn. Het was net of ik mijn gebruikelijke foulée niet kon trekken. Ik liep mijn longen letterlijk uit mijn lijf en voelde dat ik de met de limiet flirtte. Ik verwachtte dat mijn tijd minder zou zijn want ik had zo afgezien maar klokte in 1.43. Ik kon het niet geloven en toen ik tegen Magda zei dat het niet kon antwoordde ze lakoniek: 'dan is het geen goede chronometer maar ik heb die wel van jou gekregen. De tijd klopte dus wel. Ondertussen mocht ik(moest ik!) al opnieuw starten, ditmaal met Kjell. Ojee, ik voelde meteen dat het fout zat. Totaal verzuurd probeerde ik aan te klampen maar na 200m had ik al geen kracht meer. Ik kon ook niet diep genoeg ademen en ik liet een kleine kloof vallen. Op karakter ging ik door en na 400m riep ik dat het over was. Kjell moedigde me aan met een soort kreet waarin ik alleen mijn naam herkende. Hij kwam uit in 1.46 of zo en ik in 1.55. Amai, het was zo confronterend. (Ik voelde zelfs wat schaamte.) Het was voor mij het duidelijkste bewijs dat ik meer loop op souplesse dan op kracht. Maar kom, de chrono's waren redelijk, zelfs die laatste maar de stelregel is dat je de laatste even snel moet kunnen lopen als de eerste om goed te hebben getraind. Zo stikkapot als ik zat, zo snel was ik echter gerecupereerd. Terwijl Kjell er nog enkele mocht afzien had ik een leuke babbel met chirurg Peter die naast Magda ook nog de helft van mijn lopende kennissen in zijn patiëntenbestand heeft zitten. Lopen is gezond zeggen ze. Kjell liep ook zijn laatste nog rond de 1.45 en zat er ook helemaal door. We waren allebei tevreden dat ook de andere stikkapot zat. Het lag meer aan de omstandigheden dan aan iets anders. Conditioneel zitten we allebei goed maar deze sneeuwweek belast lijf en hoofd meer dan wenselijk is. Ik hoop dat de dooi nu maar snel wordt ingezet. Vandaag liep Kim in Hechtel een selectieproef voor de interland in het oriëntatielopen. Zij had duidelijk minder last van de sneeuw. De eerste drie selecteren zich en Kim werd tweede. Door deze prachtprestatie mag ze binnenkort ons land gaan vertegenwoordigen in Engeland. Proficiat!
Linet Masai heet ze, 19 jaar oud en afkomstig uit Kenia. Deze namiddag kon je de Cross van Edinburg live volgen op de BBC (met formidabele commentaar én interviews afegenomen door Jonathan Edwards)en de vrouwenwedstrijd werd er door haar gewonnen door. Aanvankelijk verschuilde ze zich in het kopgroepje maar half wedstrijd plaatste ze één enkele versnelling en liep daarmee iedereen in de vernieling. Jawadde, zo'n machtsvertoon. Met haar ellenlange benen trok ze zowat dé perfecte foulée. Toen Kjell en ik rond de vieren aan onze duurloop begonnen in het Vrijbroekpark was dat hét gespreksonderwerp. Kjell wilde ze koppelen aan 'de lange Hans' van Duffel maar ik vond dat zonde. Ze is véél te goed, te mooi maar vooral te snel voor onze Hans. Als er een lange loper is die ik nooit heb begrepen, dan is dat Hans Janssens wel. Hebben ze die jongen nooit uitgelegd wat een foulée is. Die gast is zo'n twee meter maar neemt de passen van iemand van een meter zeventig of zo. Zonde toch? Enfin, na de vrouwen was het op de BBC de beurt aan de mannen. In de kopgroep van tien zat er maar één blanke, Europees kampioen Sergei Lebet. Die moest halfweg passen en alle Afrikanen liepen hem op een aan de vernedering grenzende achterstand. Dat zegt veel over de waarde van de europese lopers in het algemeen. Over het niveau van de Belgische lopers zullen we dan maar zwijgen. Onze training was vandaag gezellig, niet alleen door onze babbel maar ook door de sfeer in het park. Honderden schaatsers waren op en naast het ijs. Het was alleen moeilijk om door de file aan het jeneverkraam te geraken. Maar dat namen we er maar bij. Na veertig minuten hield ik het voor bekeken en trok Kjell alleen verder. Ik deed nog mijn lenigheidsoefeningen en mijn versnellingen en trok huiswaarts. Morgen is het verzamelen geblazen in de rozentuin. We zullen verre van volledig zijn. Ewoud zet de eindspurt naar zijn examens dezer dagen liever in van achter zijn boeken, Sarah zien we ook pas na haar examens terug, Stefan moet rusten en Kim loopt een wedstrijd. Jasper komt misschien en Tom eveneens maar als die niet opdagen zijn Kjell en ik weer op mekaar aangewezen. Maar geen nood, we hebben nog wat stof voor discussie. De benen van Linet Masai?
Ik loop nu zo'n zeven jaar en vooral in de beginperiode had ik geregeld last van kleine kwetsuren. Daardoor heb ik voor bijna elk deel van mijn lichaam wel één of ander verband. Ik trok dus vandaag voor de training een steunverband rond mijn rechterbovenbeen ter ondersteuning van mijn getormenteerde adductoren. Vanavond was ons groepje een viertal maar enkel Kim, Kjell en ik gingen weerstand trainen. Jasper had door het studeren de hele week nog niet kunnen trainen en ging duurlopen. We vertrokken dus gedrieën voor de opwarming. Ik was maar wat blij mijn 'buddies' terug te hebben, zelfs tijdelijk, want Kjell zit morgenvroeg al opnieuw in zijn boeken en Kim in Heverlee, haar nieuwe thuis. Magda had terwijl wij opwarmden een strook uitgezocht waar we konden lopen want de piste was vrij onbeloopbaar. Een lange strook op weg naar de uitgang werd ons occasioneel decor. Enkele auto's hadden de sneeuw er wat aangedrukt waardoor je zonder gevaar wat snelheid kon ontwikkelen. We liepen 15 keer 150m en jogden elke keer dezelfde afstand terug. Magda had mij er slechts 10 voorgeschreven maar ik liep letterlijk over van de energie en dus liep ik er maar evenveel als Kim en Kjell. Tijdens het lopen konden we wat bijpraten want we hadden elkaar de laatste week niet veel gezien en dat zijn we niet gewoon, hahaha. Ook Moon en Noah waren op de training. Noah heeft een nieuw truukje om aan bepaalde spelletjes te ontsnappen. Plots was hij het beu en als excuus vond hij niet beter dan te zeggen dat hij koude voeten had en dus ging hij vijf minuten binnen zitten. Het kan nu wel zijn dat hij echt kou had want het vroor er min acht graden. Zelf had ik geen last van die kou. Ik had wel vijf lagen over elkaar aan, dat helpt. Mijn 15 keer 150 liepen lekker. Door het verband ondervond ik nagenoeg geen last, de ondergrond was vlak en dus haalden we alledrie het einde zonder kleerscheuren. Morgen ga ik op soldenjacht en een half uurtje lopen. Zondag is de afspraak in het Vrijbroekpark mét spikes. Die was ik vandaag vergeten. Kjell had er wel aan gedacht en hij ondervond weinig last van de bevroren grond. Was er trouwens geen dooi voorzien voor dit WE. Ik hoop van wel want dan wordt het BK cross in Ruddervoorde een zwaardere wedstrijd en heeft mijn held Sven Nys nog meer kans om te winnen. Zal ik een kaarsje branden of niet? Toch misschien niet want als het dooit wordt het zondag ook voor Kim zwaarder. Zij loopt in Hechtel haar zoveelste Oriëntatiewedstrijd. Een belangrijke want Kim kan er een selectie voor Engeland afdwingen. Het zal haar wel lukken, ik twijfel daar geen seconde aan!
De sneeuw is minder en minder goed beloopbaar. Vooral voor fragiele mannen als ik wordt het zelfs gevaarlijk. Koppig als ik ben weet ik echter van geen ophouden en dus zat ik deze middag toertjes te lopen op de bevroren paden van het park van Machelen. De wegen lagen er echt wel slecht bij. Door de aanhoudende vorst was de sneeuw bevroren en zo oneffen dat ik op de duur overal zeer begon te krijgen. Maandag was ik in de verse sneeuw even uitgeschoven en had daarbij een lichte pijnscheut ervaren aan de adductoren van mijn rechterbeen. Door dinsdag, gisteren en vandaag over de bevroren en oneffen bodem te scheren ben ik die plek natuurlijk nog meer gaan belasten. Het gevolg is een beginnende contractuur. Ik zal morgen moeten oppassen. Ik heb nog een steunverband voor het bovenbeen en zal dat morgen maar dragen. Echte snelheidstraining zal er volgens mij wel niet inzitten, tenzij de dooi ineens voor een radicale ommekeer zorgt. Mijn volgende wedstrijd (ook een 800m) is gepland op 31 januari in Gent. Kjell vertelde me dat zijn examens dan gedaan zijn en dat hij het nog zou zien zitten om mee te lopen op die 800 in Gent. We moeten er dan nog wel iets op vinden teneinde eventueel in dezelfde reeks te kunnen starten. Ik zou het leuk vinden want in competitie hebben we nog nooit samen gelopen. Zelf sta ik wat voor op mijn planning want in principe ging ik daar het BR aanvallen. Misschien zit een lichte verbetering er nog wel in. Daarna is het doortrainen en pieken naar het BK van eind februari. Na het BK komt de rustperiode en daarna herbegint alles. De mallemolen van het... lopen!
Ook vandaag was een ondergesneeuwde Nekker het decor van onze avondtraining. Het was bijna twee weken geleden dat ik nog een echte rustdag had en dus beperkte ik mijn loopactiviteit tot trainen met mijn jonge atleetjes. De opkomst was door het koude weer vandaag uitzonderlijk laag. Drie trainers, Bruno, Loni en ik, tien kinderen waaronder Moon en Noah en nog twee atleten waaronder Veerle Dewolf, op vakantie in België. Veerle zit sinds nu bijna een jaar in Congo. Ze vertrekt binnen enkele dagen terug naar Afrika maar vanaf de lente is ze definitief terug in Mechelen. Haar atletengroep zal blij zijn hun coach te recupereren. We hebben de kinderen in twee groepen verdeeld. Ik nam Eline, Julie, Jo, Thijs en Moon mee. We vertrokken voor een originele duurloop van een twintigtal minuten door de Nekker. Deze keer volgden we de paden niet maar liepen dwars over de vlakten, het strand en zelfs heuvels waar we anders niet kunnen komen maar die plots door het dichte sneeuwtapijt prima beloopbaar waren. Daarna deden we wat diagonalen op het centrale oefenveld. De volgende oefening was het lopen met hoger opgeheven knieën. Om later een mooie foulée te hebben (niet iedereen wordt daarmee geboren) bestaan er inderdaad enkele truukjes. Ook het juist uitvoeren van versnellingen werd nog even geoefend. Niet gemakkelijk voor zo'n jonge welpen die versnellen al rap verwarren met spurten. Na het uitlopen volgde nog één groot sneeuwballengevecht waarvan ik één van de grootste slachtoffers werd. Ook Noah was daarbij betrokken maar het eindigde voor hem in één grote huilbui. Toen ik hem vroeg wat er scheelde antwoordde hij dat niemand naar hem luisterde. Hij wilde absoluut een sneeuwballengevecht in twee kampen: Moon, Jo, Thijs en hem zelf tegen de meisjes. Niemand had dus geluisterd en ik had de grootste moeite om hem te troosten. Hij was ook heel moe want deze namiddag was hij al gaan zwemmen. Ook Moon was deze namiddag heel actief geweest. Het verjaardagsfeestje van Michiel, één van zijn beste vriendjes, had plaatsgevonden op de schaatsbaan in Leest. Ze zullen allebei goed slapen.
Waarschijnlijk waren diegenen die vanavond dapper de kou, de sneeuw én de mist trotseerden reeds gek verklaard door hun partner, moeder, vader of kind. Toch waren ze daar toch maar weer, de die-hards van RAM. Een tiental kinderen en twee van hun trainers, Bruno en Loni, Johan en al zijn vrouwelijke spurters en voor de Magda-clan, Tom, Ewoud, Bart Moons en ikzelf. We warmden een twintig minuutjes op, fladderend over een ongerept sneeuwtapijt waar alleen konijnensporen wezen op enig leven. Het kraakte onder onze voeten maar het was best aangenaam. In het begin had ik vreselijk kou aan mijn vingertoppen maar tegen dat we aan de piste stopten voor onze lenigheidoefeningen had ik overal aangenaam warm, en dat ondanks de 8 graden onder nul. Het was te koud et te gevaarlijk om ons aan te explosieve dingen te wagen en dus opteerde Magda voor een zestal rondes op de ondergesneeuwd piste met versnellingen in de rechte lijn. Het liep niet gemakkelijk want er was ondertussen duidelijk al wat gelopen op de piste waardoor de aanvriezende sneeuw voor een heel oneffen ondergrond zorgde. De gevolgen lieten niet lang op zich wachten want mijn beide knieën begonnen te protesteren. Bart stopte zelfs vroeger met krampen. Aangenaam was die oefening niet maar we hebben getraind en dat is nog altijd beter dan niets doen. De mist was ondertussen zo dik geworden dat je geen tien meter ver meer zag. Bij elke doortocht was het raden waar Magda zich bevond want door de kou bleef ze niet staan en liep ze in tegengestelde richting. Gelukkig werkte de enorme verlichting van de Nekker op volle kracht zodat we tenminste zagen waar we onze voeten moesten plaatsen. Toen we stopten zagen we er uit als ijsmannetjes. De mist was op onze haren, baard, neus en kleren gaan aanvriezen. Tom, Bart en Ewoud droegen net een pruik. Het was een grappig zicht. Tot mijn grote spijt had ik deze keer geen fototoestel in mijn rugzak. Even later was ik blij dat ik mijn wagen kon loskrijgen uit de ondergesneeuwde binnenparking. Ik was uitzonderlijk kunnen binnenrijden dankzij de kaart van Magda die ik bij haar thuis was gaan oppikken. Halverwege de weg naar de piste ondervond ik reeds dat het niet zo'n best idee was om in zo'n omstandigheden binnen te rijden maar het was te laat. Gelukkig kon ik later dus opnieuw vertrekken. Morgen parkeer ik me wel op de hoofdparking! Ik kreeg net een mail van Stefan Lauwens, onze zondagse trainingsgezel uit de RAM-kern van Kapelle. Ook hij heeft de laatste tijd last van de rug en onderzoek heeft uitgewezen dat een nekwervel geblokkeerd zit met uitstraling naar de rug tot gevolg. Spierontspanners en verplichte rust zouden moeten helpen. Stilvallen, net nu het voor hem weer echt goed begon te draaien is niet leuk maar ook niet dramatisch. Zolang de rustperiode enigszins beperkt blijft kan je heel snel terugkomen. Daarenboven denk ik persoonlijk dat Stefan net als ik ook meer een zomerloper is. Tijd zat dus. Geduld is het geheim van elke come-back... Is dat nu een gezegde?
Het was wel even schrikken vanmorgen toen Vlaanderen bij het ontwaken volledig was ondergesneeuwd. Wie niet per sé buiten moest kon beter thuisblijven werd er op de radio gezegd maar dat is niet zo gemakkelijk natuurlijk op een maandag. Ik had drie kwartier nodig om de school van de kinderen in Hombeek te bereiken. Daarna duurde het even lang om opnieuw thuis te geraken. Gelukkig kan ik van thuis uit werken. Het digitaal tijdperk heeft het voor sommige beroepen wel wat gemakkelijker gemaakt dan vroeger. Je sluit je via een beveiligd systeem (en langs het internet) aan op de bedrijfsserver en je bent vertrokken. Het is niet zo gemakkelijk en gezellig als op de redactie omdat interactie met collega's nodig is maar nood breekt wet. Soms kom je voor dubbele verrassingen te staan zoals vanmorgen toen plots ook nog eens de elektriciteit volledig uitviel. Later op het nieuws hoorde en zag ik dat de oorzaak aan een panne in een hoogspanningscabine in Muizen lag. Eer uurtje heeft het geduurd en ik heb van dat oponthoud gebruik gemaakt om mijn duurloopje te gaan doen. Een half uur door de sneeuw, het is eens wat anders. Last van kou heb ik niet gehad en de sneeuw lag tussen de velden nog als een mooi dik tapijt, zacht en goed beloopbaar. Het voordeel aan zo'n sneeuw is, in tegenstelling tot regen of ijs of dooi, dat het aan je schoenen plakt maar niet doordringt. Ik had bij het thuiskomen zelfs geen natte voeten. Onderweg heb ik nog eens het afgelopen WE kunnen overlopen. Het PK Indoor was voor onze club weer een schot in de roos met maar liefst 14 titels, 5 zilveren en 2 bronzen medailles. Veel grote clubs kunnen zo'n resultaten zelfs niet voorleggen. Schitterend toch! Sportief zijn we met onze club goed bezig. Organisatorisch lijkt RAM echter op een keerpunt te zijn gekomen. Een deel van de oude garde denkt aan afhaken en volgens de geruchten en boodschappen in het recentste clubblad is vers bloed in het bestuur meer dan noodzakelijk voor het voortbestaan van RAM. Ikzelf twijfel om de stap te zetten. Dit jaar is voor mij waarschijnlijk het belangrijkste uit mijn loopcarrière en ik investeer al zoveel tijd in mijn sport dat ik niet zeker weet of ik het er nog kan bijnemen. Aan de andere kant vind ik het bijna mijn plicht om mijn verantwoordelijkheid op te nemen en er mee voor te zorgen dat onze mooie club nog een toekomst heeft. Als er onder jullie blogbezoekers nog mensen zijn die twijfelen, laat het me dan aub weten. Misschien dat samen de stap gemakkelijker kan worden gezet.
Het initiale plan om na de middag naar Grimbergen te gaan was in het water gevallen. Door het feit dat Moon, nog steeds niet helemaal hersteld van zijn bronchitis, niet meeliep was er afgesproken om zijn meter en tegelijk ook Noah's peter te bezoeken met de nieuwjaarsbrieven. Ik ben dan toch maar deze morgen gaan loslopen in het Vrijbroekpark, samen met Patrick en Timmy Roosen. Die kan momenteel zo'n drie keer per week een duurloop afwerken maar hij vindt dat niet genoeg om zich nu aan competitie te wagen. Hij voorziet pas een terugkeer wanneer zijn jongste een jaar of twee zal geworden zijn. Ik had geen stramme spieren maar was redelijk vermoeid. Ik kon vannacht de slaap niet vatten en heb ieder uur op mijn klok zien defileren. Lag het aan de adrenaline die nog door mijn aderen joeg of lag het aan de twee Bicky-burgers en het pintje dat ik gisterenavond laat nog heb verorberd? (Ik vond dat ik die uitzonderlijk wel verdiend had!) Waarschijnlijk aan beide. Ik heb net als vorige week na mijn duizend opnieuw een verstopte neus en een kriebelhoest. Indoorlopen in die droge lucht met weinig zuurstof, het blijft een ongezonde bedoening. Dat ze er nog niets op gevonden hebben om daar de lucht enigszins te bevochtigen begrijp ik niet. Vandaag had cdus de cross in Grimbergen plaats. Onder Scandinavische omstandigheden waren ook een aantal Clubgenoten van de partij. Ik hoorde van Frank, Eline's papa dat ze 5de is geworden. Ze was blijkbaar ontgoocheld en dat mag wanneer je al iedere cross op het podium hebt gestaan. Die ontgoocheling mag echter niet blijven hangen. Je kan niet elke keer optimaal presteren, ook de beste niet! Rekening houdend met het feit dat er geen training was op de Nekker gedurende de kerstvakantie en dat ze gisterenavond pas laat terug was van vakantie vind ik die 5de plaats een schitterend resultaat. Wie vandaag eindelijk al het goede bevestigde dat we van hem reeds op training hadden gezien, is Jo. Eindelijk stond hij op het podium. Door Nathan prachtig gegangmaakt kon Jo zich op het einde nog naar een prachtige derde plaats lopen. Woensdag op training vliegen we er opnieuw in.
Een zere rug kwelt me al enkele dagen en vorige nacht had ik daardoor behoorlijk wat last om de slaap te vatten. Vanochtend ging het wat beter maar naarmate de dag vorderde kwam de hinder terug. Hilde was met haar zus gaan soldenshoppen en dus wist ik op voorhand dat het geen rustige dag zou worden. Ik had maar al te graag lui in de zetel gewacht tot het tijd was om naar Gent te vertrekken maar met mijn kwajongens in de buurt is dat moeilijk. Dat hoef ik jullie intussen niet meer uit te leggen. Ik had geen nieuwe sokken en dus trokken we nog voor de middag naar Running Mate in Kampenhout. Mario die doorgaans goed is in die dingen pronostikeerde dat ik vanavond wel eens dicht in de buurt van het Belgisch Record van mijn maat Marc Masschelein (2.02.20) zou kunnen komen. In een kampioenschap is het niet evident om supertijden te lopen want je moet om dat te doen doorgaans het werk zelf opknappen. Mijn trainingsresultaten van de laatste weken wijzen echter op een stijgende vormcurve en dat stemde me optimistisch. Ik ging naar Gent om de titel te pakken maar nog meer om er het BR aan te vallen. Indoor krijg je niet veel kansen en de weinige die zich dan ook voordoen moet je gewoon grijpen. Om 16.30 pikte ik Ewoud op in hartje Mechelen en samen reden we door de mist en bij vriestemperaturen naar de Topsporthal aan de Gentse Blaarmeersen. Ruim op tijd maar zowel Ewoud als ik vinden het stresswerend om daar vroeg te zijn. Ook Kim en Benediekt kwamen naar Gent en dus waren er vier Magda-discipelen die gingen starten op de 800m. Kim was eerst aan de beurt en misschien had ik haar beter niets gezegd over tijden en het clubrecord want ik zag plots zoveel stress in haar ogen dat het misschien haar prestatie heeft beïnvloed. Ze liep in ieder geval een mooie wedstrijd en pakte de zilveren medaille op het PK-Antwerpen. Haar chrono van 2.22 is een mooie tijd maar beslist voor verbetering vatbaar. De laatste weken trainde ze minder op de piste door verplichtingen in het oriëntatielopen en dus verwacht ik van haar een veel scherpere tijd volgende zomer op 800m. Ewoud liep een verdienstelijke wedstrijd en eindigde in 2.05.29. Dat is ver van zijn besttijd maar hij heeft nog een hele weg te gaan. Ik verwacht dat ook hij volgende zomer iedereen gaat verrassen. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik de wedstrijden van mijn beide trainingspartners heb gemist. Ik zat op dat moment in de catacomben met mijn opwarming bezig, gedompeld in een soort voorbereidingstrance. Ik keek af en toe eens richting piste maar miste elke keer de juiste wedstrijd met een haar. Ik voel me daar nu nog enorm schuldig over, temeer daar Kim en Ewoud me later letterlijk hebben vooruitgeschreeuwd. Er waren drie reeksen bij de Masters heren. Ik mocht in de derde reeks starten, traditioneel de snelste. In die reeks was ik veruit de oudste. Vermits de reeksen op het PK indoor bij de masters niet per leeftijd maar volgens besttijden worden samengesteld liep ik enkel tegen masters uit jongere categorieën. Ik had dus niet echt iets te verliezen en had Luc Borghoms en Jurgen Van Lent op voorhand gezegd dat ik er meteen zou in vliegen. Zo gebeurde het ook. Ik vertrok op kop en kwam door in 29'' na één ronde. Aan de 400m klokte ik in 59". Ik voelde dat Luc volgde maar Jurgen had op dat moment een gat moeten laten. Toen kreeg ik het wat moeilijk en ik begon te twijfelen maar mijn wondersupporters deden waar ze voor gekomen waren. Eline, Julie, Hilde en Frank hadden op de terugweg van hun vakantie in frankrijk een omweg gemaakt speciaal om mij te komen aanmoedigen. Ik hoorde hun geroep en toen voltrok zich waarschijnlijk één of ander chemisch proces tussen mijn twee oren want ik herpakte mij. Ik kon mijn fans toch niet teleurstellen en toen ik in de voorlaatste rechte lijn ook Kim, Joost en Ewoud zag staan dacht ik alleen nog maar aan harder en harder en harder lopen. Door mijn zwak moment hadden mijn twee naaste belagers wel opnieuw kunnen aansluiten en op de lijn werd ik nog nipt (het scheelde 2 honderdsten) geremonteerd door Jurgen Van Lent(M40). Het kon de pret echter niet bederven want ik zag de chrono en wist meteen dat dat goed was voor een Belgisch Record. Ik zwaaide langs alle kanten en riep naar wie het horen wilde(er was bijna geen kat meer in de hal!) dat ik een nieuw record had gelopen. Misschien wat belachelijk maar geloof me, zoiets went niet hoor. De adrenaline schiet door je hele lijf, de vreugde is onbeschrijfelijk. Enkele seconden voel je je superman. Het duurt dan ook maar even maar daarom juist moet je er optimaal van genieten. Ewoud, Joost en Kim kwamen me tegemoet gelopen. Een dikke knuffel, enkele schouderklopjes en een foto later stond ik te bekomen bij Eline en haar familie. Ik vind het formidabel dat ze er waren. Bedankt! Het was een hele nipte geweest. Ik brak het vorige record met slechts 4 tienden van een seconde: 2.02.16. Maar... opdracht volbracht!
De kerstvakantie loopt op zijn einde en ik had nog één belofte die ik tov de kinderen moest nakomen: met hen naar Madagascar 2 gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan en dus trokken we deze namiddag naar de Nekker, niet om te trainen maar om er in Utopolis naar de film te gaan. Het was een leuke prent, leuker dan de 1 vond ik persoonlijk. Noah en Moon vonden het geweldig en snoepten er maar op los. Vooral Moon was in zijn nopjes want ook Brent(zijn beste vriend) was van de partij. Net als gisteren ging ik ook vandaag pas na achten lopen. Opnieuw was het park van Machelen met zijn verlicht parcours het decor van mijn duurloopje maar deze keer was ik er moederziel alleen. Tussen de nummers van Björk, Arno, Sinatra, Moby, Fat Boy Slim en de anderen door moest ik meermaals denken aan die andere nocturnes in Machelen. Ik laat met plezier mijn I-pod thuis in ruil voor mijn trainingsmaatje. Al babbelend lopen is veel aangenamer dan twee pijnlijke oortjes. Maar je wordt alles gewoon, niet? No pain, no gain... Na de duurloop kwamen de stretching en vier versnellingen. Als toemaatje bolde ik nog een 200m. Ik had geen goede benen maar ben niet ongerust voor morgen. Morgen staat trouwens in mijn agenda met rood aangestipt. Het PK indoor in Gent is voor onze club RAM een belangrijk moment.(Ook belangrijk voor de subsidies!) Traditioneel scoren we daar goed en ik verwacht dit jaar weer een resem topprestaties en medailles. De hele dag wordt er gelopen, gegooid en gesprongen. Van Magda's groep trekken we met zijn drieën naar Gent. Ewoud, Kim en ik lopen er de 800m. Voor Ewoud en ikzelf is het onze lievelingsafstand maar voor Kim is het nog vrijwel onbekend terrein. Ze liep al één 800 tijdens de interclub vorige lente maar durfde daar niet voluit te gaan omdat ze ook nog de 3000m voor haar rekening moest nemen. Ik vond het toen overdreven om haar zo meteen voor de leeuwen te gooien, maar wie ben ik. Ze is weliswaar een toptalent maar haar die twee afstanden laten lopen vond ik van het goede teveel. Ze deed het echter nog heel behoorlijk ook, vandaar dat ik verwacht dat ze morgen goed gaat lopen. Ze mag haar vooral niet laten verleiden tot gekke dingen maar ik zal haar wat dat betreft op voorhand wel coachen. Ook voor Ewoud is het morgen een dubbeltje op zijn kant. Na enkele maanden van mindere vorm door studies heeft hij de laatste weken de betere conditie weer te pakken. Dat hij op 800m tot iets in staat is bewees hij deze zomer nog in de Flanders Cup van Ninove. Benieuwd wat het voor ons morgen wordt. We zullen elkaar in ieder geval hard kunnen aanmoedigen en tijdens mijn race zal dat luid en met enige galm klinken want het is de laatste wedstrijd van de dag en uit ervaring weet ik dat er niet veel volk blijft kijken. De afwezigen zullen nochtans ongelijk hebben want ik heb er zin in...
Ik dacht dat ik ging lopen na mijn vorig bericht maar met twee kinderen die smeken om aandacht en hun mama die met migraine in bed ligt was dat niet echt aan de orde. Tijd voor wat anders dan maar op deze eerste dag van het jaar: modelbouwen! Voor één keer geen soldaatjes schilderen maar een heus vliegtuigje plakken en schilderen. Ze hadden zelf om zo'n bouwdoosje gevraagd en dus ook onder de kerstboom gevonden. Een Messerschmidt BF109 voor Noah en een Spifire voor Moon. (Zo kunnen ze ook een luchtgevecht nabootsen!) Bij het plakken heb ik nog een stevig handje moeten toesteken maar het schilderen deden ze volledig zelf. De kleuren waren nog niet helemaal realistisch maar wie zal het een zorg wezen. Ze vonden het fun en ik denk dat het experiment geslaagd is. Zoals bij zoveel jongens vinden ze het modelbouwen leuk. Het is daarenboven een familietrekje en vermits de appel niet ver van de boom valt... Ik ben dus pas na achten kunnen gaan lopen maar eigenlijk is dat niet slechter want net om dat uur zal ik zaterdag moeten lopen in Gent. Onlangs hoorde ik op de radio vertellen dat voetballers soms hun trainingen verplaatsen in functie van het speluur, dus? Waarom zou ik het niet doen... Met wat leuke muziek in de oortjes en een extra sjaaltje liep ik mijn toertjes in Machelen waar ik op dat ijskoude late uur maar één koppel met hond de schrik van hun leven heb bezorgd. De vrouw die me duidelijk niet had horen komen sprong letterlijk een gat in de lucht, alleen was het niet van blijdschap. Ik heb nog 'Gelukkig Nieuwjaar' geroepen maar ik vrees dat ze dat niet apprecieerden. De hele dag had ik last gehad van de onderrug en van een zware maag. Het feesten en de vele hapjes eisten hun tol maar na het lopen was dat allemaal history. De maag was weer min of meer ok en de rugpijn was als bij wonder ook bijna verdwenen. Lopen als medicijn en een heet bad deed de rest.
Als je nog kleine kinderen hebt gebeuren veel dingen op twee snelheden. Ook de overgang van oud naar nieuw is zo'n tweetakt. Om vier uur in de namiddag zaten Noah en Moon reeds aan de eerste hapjes. Tegen de zevenen zaten ze aan het dessert en een filmpje later reeds in hun bed. Voor de volwassenen ligt dat natuurlijk anders. Een buitenBBQ, vuurwerk en cadeautjes later (om drie uur 's nachts) was ik reeds aan die opstaande tweetakt aan het denken en oh, God, vanochtend stond Noah om zeven uur reeds naast mij. Een korte nacht dus! Vanavond zal ik maar snel onder de wol kruipen want vorige week had ik toch ook enkele dagen nodig om volledig te herstellen van die korte kerstnacht. Zaterdag loop ik en ik wil daar geen mal figuur slaan. Dus word het vandaag nog wat loslopen en morgen een half uurtje joggen, wat versnellingen en een tweehonderd bollen om de foulée te voelen. Hilde slaapt nog en dus zit ik tegen mijn gewoonte in eens vroeg aan mijn blogtafel. Tijd om eens terug te blikken op een uitzonderlijk loopjaar. 2008 was nochtans in mineur begonnen met voor mij nog twee virale infecties tijdens de laatste wintermaanden. Het gevolg was een forfait voor de geplande indoorwedstrijden, het BK incluis. Daarna kon het echter beginnen. Dé uitschieters waren voor mij het BK in Nijvel, mijn Belgisch Record in Machelen en het KVV in Herentals. Ik heb ook mentaal een hele ommekeer gemaakt. Tot voor kort was ik een afwachtende loper, waarschijnlijk tot ergernis van sommigen die meer in mij zagen dan een kampioenschapsloper. Het geloof in eigen kunnen, dat komt er echter niet vanzelf maar is in mijn geval zeker het gevolg van hard werken. Ik heb dit jaar geleerd om de wedstrijd te maken. Zowel in het BK als in het KVV liep ik van begin tot finish op kop. Het gaf me een geweldig gevoel. Bij Moon is het moeilijk om echte uitschieters te noemen. Hij heeft het hele seizoen fantastisch gepresteerd. Zijn drie zilveren medailles op Provinciale kampioenschappen (cross, 60m en 1000M) en zijn derde plaats op de 1000m van de KBC-nacht wijzen op zijn veelzijdigheid. (Hijzelf had liever één titel behaald ipv drie zilveren medailles.) Het kan voor hem alle kanten uit. Misschien wordt hij later wel halve-fondloper als zijn daddy. Hij heeft er in ieder geval reeds de foulée voor. 2008 was ook voor Noah een kennismaking met de atletiek. Sinds de lente traint hij ook mee met de allerkleinsten in onze club. Hij heeft daar ondertussen al een fikse reputatie van kwajongen opgebouwd maar de laatste tijd is hij gedisciplineerde geworden. Hij liep ook zijn eerste wedstrijdjes en net als bij Moon drie jaar geleden meteen met succes. Het grote verschil tussen beide is de manier waarop ze het lopen ervaren. Moon ziet het lopen als zijn 'heilig doel'. Noah daarentegen ziet het lopen als een spelletje en zo hoort het ook! Dit jaar was voor mij ook uitzonderlijk omdat ik ons loopgroepje heb voelen uitgroeien tot de hechte kliek die ze nu is. Het is niet voor niets dat we voor het eerst samen op stage gaan trekken. Gedreven door de vakkennis van 'ons Magda' timmeren we allen aan de weg. Kjell heeft dit jaar een enorme sprong voorwaarts gemaakt. Zowel op 3000 en 5000 liet hij duidelijk zien dat hij over een uitzonderlijk potentieel beschikt. Ook Jasper begon zijn jaar uitstekend maar door omstandigheden kon hij de rest van het seizoen niet bevestigen. Jammer want de 2.00 in april in Turnhout, gevolgd door een provinciale titel waren veelbelovend. Dit jaar kwam ineens ook Kim tevoorschijn. Ze kwam zo maar met al haar talent overgewaaid uit het oriëntatielopen, vond meteen haar plekje in ons midden en zorgde ervoor dat Sarah niet meer het enige meisje is tussen de Magda-boys. Aangemoedigd door het enthousiasme van Bruno, onze jeugdcoördinator die op zijn eentje de jeugdwerking bij RAM weer op de rails zette ben ik op woensdagavond ook training beginnen geven. Het is leuk om die jonge wedstrijdatleetjes van dichtbij te kunnen volgen en enigszins te begeleiden. Dat resultaten volgen is geen must maar wel mooi meegenomen. Vooral Eline (maar ook Jo, Thijs, Sven, Brent, Laura en anderen...) heeft een geweldige sprong voorwaarts gemaakt. Het was ook voor haar een fantastisch loopjaar. Zondag kan ze in Grimbergen 2009 alvast proberen in te zetten op dezelfde manier als ze 2008 heeft beeindigd, met een knalprestatie. Last but not least, 2008 was de geboorte van deze 'blog', mijn loopdagboek dat eveneens dienst doet als uitlaatklep, barometer en contactforumpje. Op naar de 20.000... Voor iedereen een megasuperfantastisch 2009. Nu ga ik lopen...
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
