Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
12-01-2009
20.000
Vandaag werd de kaap van de 20.000 hits op mijn blog gepasseerd. Da's bijna een vreugdedanske waard. ik vraag me af wie die kaap heeft genomen... Vandaag is ook eindelijk de dooi begonnen maar daarom was het nog niet makkelijk lopen. Ik had overal pijn en het lopen in het park van Machelen viel door het schuiven zo hard tegen dat ik besloot uit te wijken naar de piste. Daar lag het toch iets beter en kon ik mijn duurloop afwerken. De versnellingen deed ik dan maar op straat. Hopelijk is de piste van de Nekker morgenavond volledig sneeuw- en ijsvrij. Gisteren vond er naast de de cross van Hulshout ook nog een veldloop plaats in Hamme. Daar liepen een aantal atleten van de kern van Kapelle mee. Ook Eline startte daar en ze deed het voortreffelijk. Ze liep voor één keer een tactische wedstrijd en werd uiteindelijk derde na twee zusjes. Een volledig verslag van de wedstrijd vind je op haar blog. (Zie rechtercolom!) Dit WE heb ik besloten om mij kandidaat te stellen voor het bestuur van RAM. Onze club zit momenteel op gebied van bestuur en organisatie in een dipje en de talrijke oproepen van Jef en co hebben me niet onberoerd gelaten. Het feit dat Patrick, Kjell's vader eveneens zijn kandidatuur stelt heeft me over de streep getrokken. Ik ben nu reeds een zevental jaren lid van RAM, heb nooit een andere atletiekclub gekend en voel me hier thuis. Daarenboven ben ik overtuigd dat er potentieel aanwezig is om nog te groeien. Op vrijdag 23 januari vindt de algemene vergadering (met spaghetti-avond) plaats. Hopelijk kunnen zowel Patrick als ik die avond op de steun van onze clubmakkers rekenen. Vanavond heb ik een affiche afgewerkt voor een organisatie van het oudercomité van de Sint-Maartenschool. Ik zit al een jaar of acht in dat comité en al heb ik minder en minder tijd om naar de vergaderingen te gaan, ik blijf me inzetten en mijn grafische ervaring ten dienste stellen van de school. De affiche betreft een wandelzoektocht tvv een Plan-kind dat het oudercomité gaat adopteren. Een fijn initiatief waar ik me helemaal in kan vinden. Spijtig genoeg ga ik zelf niet kunnen deelnemen op 8 februari want dan vindt het PK cross plaats in Herentals en dat mag ik al helemaal niet missen. Als fotograaf en coach wel te verstaan, niet als crosser, hahaha...)
Er zijn in België al zo weinig echte winterdagen dat je zo'n buitenkans niet mag laten voorbijgaan. Na het middageten haalde ik de slee uit de kelder en vertrokken Moon, Noah en ik richting Vrijbroekpark. Onderweg pikten we nog Stephanie op, één van Moon's beste vriendinnen. Zij is net van school veranderd en Moon vond dit een uitstekende gelegenheid om nog eens wat tijd samen door te brengen. Het was een drukte van jewelste aan de vijvers. Op de grote mocht geschaatst worden en de kleine, eigenlijk een grote gracht, was het decor van allerlei capriolen, sleetoestanden, schuifpartijen en botsingen zonder erg. Moon en Noah lieten zich niet kennen en vlogen meteen het ijs op. Onvoorstelbaar hoe zo'n kinderen zich op het ijs meteen op hun gemak voelen. Noah die altijd bij hoog en bij laag beweert dat hij kan schaatsen terwijl hij dat nog nooit heeft gedaan bewees me dat ik niet aan hem mag twijfelen. Op zijn bottinekes schoof hij verder. Hij viel ook ongelooflijk veel maar altijd met een grote smile. Toen ze wat verder op enkele vrienden stootten was het hek van de dam. Op een recht stukje ijs werd het een opeenvolging van 'glissades', op de buik, op de poep, met zijn tweeën, met zijn vieren... Toen ik Moon hoorde roepen: 'kom, we spelen bowling en Noah is de kegel', heb ik even moeten ingrijpen maar er zijn uiteindelijk geen ongelukken gebeurd. Toen ik zei dat we naar huis gingen was er wat gemor maar ik herinnerde de mannen aan onze afspraak. Ik wilde thuis zijn om de laatste twee rondes van het BK veldrijden te zien. Doorgaans wordt zo'n kampioenschap slechts op het einde beslecht en vandaag was het bloedstollender dan ooit. Je zal maar een supporter van Niels Albert zijn en hem zo zien stranden. Ik blijf er echter bij, de beste heeft gevonden. Ik zeg dat niet alleen vanuit mijn positie van fanatieke fan maar in de overtuiging dat het met een pechloze Albert voor Sven gemakkelijker koersen en de uitslag identiek zou zijn geweest. Door onze ijsuitstap had ik wel de Crosscup van Hulshout gemist en ik keek dus uit naar 'Sportweekend op Eén'. My God! Geen enkel beeldverslag van de vrouwenwedstrijd die gewonnen is door Belete (Dewelke werd er niet bij verteld, zouden ze daar weten dat er twee zijn?) voor de afscheidnemende Dejaeghere. (Had die ook niet een item in het nieuws verdiend?) Van de mannenwedstrijd nog geen dertig seconden. Ik wilde nochtans graag winnaar Willem Van Hoof echt aan het werk zien. Zo'n sierlijke loper. Ik ben echt blij dat hij gewonnen heeft. Er was wel een lang verslag van de match Brugge-Roeselare, gevolgd door nutteloze interviews met mensen die niets te zeggen hadden en Engels voetbal en stoeiende Standardspelers in een zwembad en... en... en... mijn atletiekhart bloedt!
Ik had de hele week nochtans de indruk dat ik niet trainde zoals het moest en toch voelde ik me dag na dag lomer en vermoeider worden. Ook kleine kwaaltjes staken door het in de sneeuw lopen de kop op. Ook bij Kjell, samen met vader Patrick vandaag mijn enige gezel in het rozenpark, trok het in heel zijn lijf. Bij hem situeert het kwade zich in de hamstrings, bij mij zijn het de adductoren en quadriceps die fel te lijden hebben. We probeerden er dan maar het beste van te maken. Aanvankelijk leek ons dat niet zo moeilijk want het park baadde in een heerlijke winterzon. Het was net of er een vuurtje op ons aangezicht scheen. Heerlijk! Na de opwarming, één grote ronde Vrijbroekpark volgden de stretching en de versnellingen in de rozentuin. We hadden allebei onze crossspikes mee en ze kwamen van pas. Bij de versnellingen had ik nog de indruk te schuiven maar bij de eigenlijke training had ik geen tijd om daar last van te hebben. We liepen 600en. In de sneeuw en op het ijs, het was geen lachertje. Toch begonnen we er furieus aan, Kjell op kop want vanaf deze afstand is hij 'God' en word ik tot engel of zo gedegradeerd. We liepen de eerste in 1.44. Gezien de omstandigheden was dit een uitstekende chrono. Ik was diep moeten gaan en het was net of ik mijn longen niet kon gevuld krijgen door de koude. De tweede liepen we nog sneller, in 1.43 of zo. Daarna mocht ik drie minuten rusten terwijl Kjell er nog een derde deed. (Ik liep series van twee en hij series van drie.) Mijn derde moest ik dus alleen lopen terwijl Kjell mocht rusten. Ik vertrok en voelde meteen dat het zwaar zou zijn. Het was net of ik mijn gebruikelijke foulée niet kon trekken. Ik liep mijn longen letterlijk uit mijn lijf en voelde dat ik de met de limiet flirtte. Ik verwachtte dat mijn tijd minder zou zijn want ik had zo afgezien maar klokte in 1.43. Ik kon het niet geloven en toen ik tegen Magda zei dat het niet kon antwoordde ze lakoniek: 'dan is het geen goede chronometer maar ik heb die wel van jou gekregen. De tijd klopte dus wel. Ondertussen mocht ik(moest ik!) al opnieuw starten, ditmaal met Kjell. Ojee, ik voelde meteen dat het fout zat. Totaal verzuurd probeerde ik aan te klampen maar na 200m had ik al geen kracht meer. Ik kon ook niet diep genoeg ademen en ik liet een kleine kloof vallen. Op karakter ging ik door en na 400m riep ik dat het over was. Kjell moedigde me aan met een soort kreet waarin ik alleen mijn naam herkende. Hij kwam uit in 1.46 of zo en ik in 1.55. Amai, het was zo confronterend. (Ik voelde zelfs wat schaamte.) Het was voor mij het duidelijkste bewijs dat ik meer loop op souplesse dan op kracht. Maar kom, de chrono's waren redelijk, zelfs die laatste maar de stelregel is dat je de laatste even snel moet kunnen lopen als de eerste om goed te hebben getraind. Zo stikkapot als ik zat, zo snel was ik echter gerecupereerd. Terwijl Kjell er nog enkele mocht afzien had ik een leuke babbel met chirurg Peter die naast Magda ook nog de helft van mijn lopende kennissen in zijn patiëntenbestand heeft zitten. Lopen is gezond zeggen ze. Kjell liep ook zijn laatste nog rond de 1.45 en zat er ook helemaal door. We waren allebei tevreden dat ook de andere stikkapot zat. Het lag meer aan de omstandigheden dan aan iets anders. Conditioneel zitten we allebei goed maar deze sneeuwweek belast lijf en hoofd meer dan wenselijk is. Ik hoop dat de dooi nu maar snel wordt ingezet. Vandaag liep Kim in Hechtel een selectieproef voor de interland in het oriëntatielopen. Zij had duidelijk minder last van de sneeuw. De eerste drie selecteren zich en Kim werd tweede. Door deze prachtprestatie mag ze binnenkort ons land gaan vertegenwoordigen in Engeland. Proficiat!
Linet Masai heet ze, 19 jaar oud en afkomstig uit Kenia. Deze namiddag kon je de Cross van Edinburg live volgen op de BBC (met formidabele commentaar én interviews afegenomen door Jonathan Edwards)en de vrouwenwedstrijd werd er door haar gewonnen door. Aanvankelijk verschuilde ze zich in het kopgroepje maar half wedstrijd plaatste ze één enkele versnelling en liep daarmee iedereen in de vernieling. Jawadde, zo'n machtsvertoon. Met haar ellenlange benen trok ze zowat dé perfecte foulée. Toen Kjell en ik rond de vieren aan onze duurloop begonnen in het Vrijbroekpark was dat hét gespreksonderwerp. Kjell wilde ze koppelen aan 'de lange Hans' van Duffel maar ik vond dat zonde. Ze is véél te goed, te mooi maar vooral te snel voor onze Hans. Als er een lange loper is die ik nooit heb begrepen, dan is dat Hans Janssens wel. Hebben ze die jongen nooit uitgelegd wat een foulée is. Die gast is zo'n twee meter maar neemt de passen van iemand van een meter zeventig of zo. Zonde toch? Enfin, na de vrouwen was het op de BBC de beurt aan de mannen. In de kopgroep van tien zat er maar één blanke, Europees kampioen Sergei Lebet. Die moest halfweg passen en alle Afrikanen liepen hem op een aan de vernedering grenzende achterstand. Dat zegt veel over de waarde van de europese lopers in het algemeen. Over het niveau van de Belgische lopers zullen we dan maar zwijgen. Onze training was vandaag gezellig, niet alleen door onze babbel maar ook door de sfeer in het park. Honderden schaatsers waren op en naast het ijs. Het was alleen moeilijk om door de file aan het jeneverkraam te geraken. Maar dat namen we er maar bij. Na veertig minuten hield ik het voor bekeken en trok Kjell alleen verder. Ik deed nog mijn lenigheidsoefeningen en mijn versnellingen en trok huiswaarts. Morgen is het verzamelen geblazen in de rozentuin. We zullen verre van volledig zijn. Ewoud zet de eindspurt naar zijn examens dezer dagen liever in van achter zijn boeken, Sarah zien we ook pas na haar examens terug, Stefan moet rusten en Kim loopt een wedstrijd. Jasper komt misschien en Tom eveneens maar als die niet opdagen zijn Kjell en ik weer op mekaar aangewezen. Maar geen nood, we hebben nog wat stof voor discussie. De benen van Linet Masai?
Ik loop nu zo'n zeven jaar en vooral in de beginperiode had ik geregeld last van kleine kwetsuren. Daardoor heb ik voor bijna elk deel van mijn lichaam wel één of ander verband. Ik trok dus vandaag voor de training een steunverband rond mijn rechterbovenbeen ter ondersteuning van mijn getormenteerde adductoren. Vanavond was ons groepje een viertal maar enkel Kim, Kjell en ik gingen weerstand trainen. Jasper had door het studeren de hele week nog niet kunnen trainen en ging duurlopen. We vertrokken dus gedrieën voor de opwarming. Ik was maar wat blij mijn 'buddies' terug te hebben, zelfs tijdelijk, want Kjell zit morgenvroeg al opnieuw in zijn boeken en Kim in Heverlee, haar nieuwe thuis. Magda had terwijl wij opwarmden een strook uitgezocht waar we konden lopen want de piste was vrij onbeloopbaar. Een lange strook op weg naar de uitgang werd ons occasioneel decor. Enkele auto's hadden de sneeuw er wat aangedrukt waardoor je zonder gevaar wat snelheid kon ontwikkelen. We liepen 15 keer 150m en jogden elke keer dezelfde afstand terug. Magda had mij er slechts 10 voorgeschreven maar ik liep letterlijk over van de energie en dus liep ik er maar evenveel als Kim en Kjell. Tijdens het lopen konden we wat bijpraten want we hadden elkaar de laatste week niet veel gezien en dat zijn we niet gewoon, hahaha. Ook Moon en Noah waren op de training. Noah heeft een nieuw truukje om aan bepaalde spelletjes te ontsnappen. Plots was hij het beu en als excuus vond hij niet beter dan te zeggen dat hij koude voeten had en dus ging hij vijf minuten binnen zitten. Het kan nu wel zijn dat hij echt kou had want het vroor er min acht graden. Zelf had ik geen last van die kou. Ik had wel vijf lagen over elkaar aan, dat helpt. Mijn 15 keer 150 liepen lekker. Door het verband ondervond ik nagenoeg geen last, de ondergrond was vlak en dus haalden we alledrie het einde zonder kleerscheuren. Morgen ga ik op soldenjacht en een half uurtje lopen. Zondag is de afspraak in het Vrijbroekpark mét spikes. Die was ik vandaag vergeten. Kjell had er wel aan gedacht en hij ondervond weinig last van de bevroren grond. Was er trouwens geen dooi voorzien voor dit WE. Ik hoop van wel want dan wordt het BK cross in Ruddervoorde een zwaardere wedstrijd en heeft mijn held Sven Nys nog meer kans om te winnen. Zal ik een kaarsje branden of niet? Toch misschien niet want als het dooit wordt het zondag ook voor Kim zwaarder. Zij loopt in Hechtel haar zoveelste Oriëntatiewedstrijd. Een belangrijke want Kim kan er een selectie voor Engeland afdwingen. Het zal haar wel lukken, ik twijfel daar geen seconde aan!
De sneeuw is minder en minder goed beloopbaar. Vooral voor fragiele mannen als ik wordt het zelfs gevaarlijk. Koppig als ik ben weet ik echter van geen ophouden en dus zat ik deze middag toertjes te lopen op de bevroren paden van het park van Machelen. De wegen lagen er echt wel slecht bij. Door de aanhoudende vorst was de sneeuw bevroren en zo oneffen dat ik op de duur overal zeer begon te krijgen. Maandag was ik in de verse sneeuw even uitgeschoven en had daarbij een lichte pijnscheut ervaren aan de adductoren van mijn rechterbeen. Door dinsdag, gisteren en vandaag over de bevroren en oneffen bodem te scheren ben ik die plek natuurlijk nog meer gaan belasten. Het gevolg is een beginnende contractuur. Ik zal morgen moeten oppassen. Ik heb nog een steunverband voor het bovenbeen en zal dat morgen maar dragen. Echte snelheidstraining zal er volgens mij wel niet inzitten, tenzij de dooi ineens voor een radicale ommekeer zorgt. Mijn volgende wedstrijd (ook een 800m) is gepland op 31 januari in Gent. Kjell vertelde me dat zijn examens dan gedaan zijn en dat hij het nog zou zien zitten om mee te lopen op die 800 in Gent. We moeten er dan nog wel iets op vinden teneinde eventueel in dezelfde reeks te kunnen starten. Ik zou het leuk vinden want in competitie hebben we nog nooit samen gelopen. Zelf sta ik wat voor op mijn planning want in principe ging ik daar het BR aanvallen. Misschien zit een lichte verbetering er nog wel in. Daarna is het doortrainen en pieken naar het BK van eind februari. Na het BK komt de rustperiode en daarna herbegint alles. De mallemolen van het... lopen!
Ook vandaag was een ondergesneeuwde Nekker het decor van onze avondtraining. Het was bijna twee weken geleden dat ik nog een echte rustdag had en dus beperkte ik mijn loopactiviteit tot trainen met mijn jonge atleetjes. De opkomst was door het koude weer vandaag uitzonderlijk laag. Drie trainers, Bruno, Loni en ik, tien kinderen waaronder Moon en Noah en nog twee atleten waaronder Veerle Dewolf, op vakantie in België. Veerle zit sinds nu bijna een jaar in Congo. Ze vertrekt binnen enkele dagen terug naar Afrika maar vanaf de lente is ze definitief terug in Mechelen. Haar atletengroep zal blij zijn hun coach te recupereren. We hebben de kinderen in twee groepen verdeeld. Ik nam Eline, Julie, Jo, Thijs en Moon mee. We vertrokken voor een originele duurloop van een twintigtal minuten door de Nekker. Deze keer volgden we de paden niet maar liepen dwars over de vlakten, het strand en zelfs heuvels waar we anders niet kunnen komen maar die plots door het dichte sneeuwtapijt prima beloopbaar waren. Daarna deden we wat diagonalen op het centrale oefenveld. De volgende oefening was het lopen met hoger opgeheven knieën. Om later een mooie foulée te hebben (niet iedereen wordt daarmee geboren) bestaan er inderdaad enkele truukjes. Ook het juist uitvoeren van versnellingen werd nog even geoefend. Niet gemakkelijk voor zo'n jonge welpen die versnellen al rap verwarren met spurten. Na het uitlopen volgde nog één groot sneeuwballengevecht waarvan ik één van de grootste slachtoffers werd. Ook Noah was daarbij betrokken maar het eindigde voor hem in één grote huilbui. Toen ik hem vroeg wat er scheelde antwoordde hij dat niemand naar hem luisterde. Hij wilde absoluut een sneeuwballengevecht in twee kampen: Moon, Jo, Thijs en hem zelf tegen de meisjes. Niemand had dus geluisterd en ik had de grootste moeite om hem te troosten. Hij was ook heel moe want deze namiddag was hij al gaan zwemmen. Ook Moon was deze namiddag heel actief geweest. Het verjaardagsfeestje van Michiel, één van zijn beste vriendjes, had plaatsgevonden op de schaatsbaan in Leest. Ze zullen allebei goed slapen.
Waarschijnlijk waren diegenen die vanavond dapper de kou, de sneeuw én de mist trotseerden reeds gek verklaard door hun partner, moeder, vader of kind. Toch waren ze daar toch maar weer, de die-hards van RAM. Een tiental kinderen en twee van hun trainers, Bruno en Loni, Johan en al zijn vrouwelijke spurters en voor de Magda-clan, Tom, Ewoud, Bart Moons en ikzelf. We warmden een twintig minuutjes op, fladderend over een ongerept sneeuwtapijt waar alleen konijnensporen wezen op enig leven. Het kraakte onder onze voeten maar het was best aangenaam. In het begin had ik vreselijk kou aan mijn vingertoppen maar tegen dat we aan de piste stopten voor onze lenigheidoefeningen had ik overal aangenaam warm, en dat ondanks de 8 graden onder nul. Het was te koud et te gevaarlijk om ons aan te explosieve dingen te wagen en dus opteerde Magda voor een zestal rondes op de ondergesneeuwd piste met versnellingen in de rechte lijn. Het liep niet gemakkelijk want er was ondertussen duidelijk al wat gelopen op de piste waardoor de aanvriezende sneeuw voor een heel oneffen ondergrond zorgde. De gevolgen lieten niet lang op zich wachten want mijn beide knieën begonnen te protesteren. Bart stopte zelfs vroeger met krampen. Aangenaam was die oefening niet maar we hebben getraind en dat is nog altijd beter dan niets doen. De mist was ondertussen zo dik geworden dat je geen tien meter ver meer zag. Bij elke doortocht was het raden waar Magda zich bevond want door de kou bleef ze niet staan en liep ze in tegengestelde richting. Gelukkig werkte de enorme verlichting van de Nekker op volle kracht zodat we tenminste zagen waar we onze voeten moesten plaatsen. Toen we stopten zagen we er uit als ijsmannetjes. De mist was op onze haren, baard, neus en kleren gaan aanvriezen. Tom, Bart en Ewoud droegen net een pruik. Het was een grappig zicht. Tot mijn grote spijt had ik deze keer geen fototoestel in mijn rugzak. Even later was ik blij dat ik mijn wagen kon loskrijgen uit de ondergesneeuwde binnenparking. Ik was uitzonderlijk kunnen binnenrijden dankzij de kaart van Magda die ik bij haar thuis was gaan oppikken. Halverwege de weg naar de piste ondervond ik reeds dat het niet zo'n best idee was om in zo'n omstandigheden binnen te rijden maar het was te laat. Gelukkig kon ik later dus opnieuw vertrekken. Morgen parkeer ik me wel op de hoofdparking! Ik kreeg net een mail van Stefan Lauwens, onze zondagse trainingsgezel uit de RAM-kern van Kapelle. Ook hij heeft de laatste tijd last van de rug en onderzoek heeft uitgewezen dat een nekwervel geblokkeerd zit met uitstraling naar de rug tot gevolg. Spierontspanners en verplichte rust zouden moeten helpen. Stilvallen, net nu het voor hem weer echt goed begon te draaien is niet leuk maar ook niet dramatisch. Zolang de rustperiode enigszins beperkt blijft kan je heel snel terugkomen. Daarenboven denk ik persoonlijk dat Stefan net als ik ook meer een zomerloper is. Tijd zat dus. Geduld is het geheim van elke come-back... Is dat nu een gezegde?
Het was wel even schrikken vanmorgen toen Vlaanderen bij het ontwaken volledig was ondergesneeuwd. Wie niet per sé buiten moest kon beter thuisblijven werd er op de radio gezegd maar dat is niet zo gemakkelijk natuurlijk op een maandag. Ik had drie kwartier nodig om de school van de kinderen in Hombeek te bereiken. Daarna duurde het even lang om opnieuw thuis te geraken. Gelukkig kan ik van thuis uit werken. Het digitaal tijdperk heeft het voor sommige beroepen wel wat gemakkelijker gemaakt dan vroeger. Je sluit je via een beveiligd systeem (en langs het internet) aan op de bedrijfsserver en je bent vertrokken. Het is niet zo gemakkelijk en gezellig als op de redactie omdat interactie met collega's nodig is maar nood breekt wet. Soms kom je voor dubbele verrassingen te staan zoals vanmorgen toen plots ook nog eens de elektriciteit volledig uitviel. Later op het nieuws hoorde en zag ik dat de oorzaak aan een panne in een hoogspanningscabine in Muizen lag. Eer uurtje heeft het geduurd en ik heb van dat oponthoud gebruik gemaakt om mijn duurloopje te gaan doen. Een half uur door de sneeuw, het is eens wat anders. Last van kou heb ik niet gehad en de sneeuw lag tussen de velden nog als een mooi dik tapijt, zacht en goed beloopbaar. Het voordeel aan zo'n sneeuw is, in tegenstelling tot regen of ijs of dooi, dat het aan je schoenen plakt maar niet doordringt. Ik had bij het thuiskomen zelfs geen natte voeten. Onderweg heb ik nog eens het afgelopen WE kunnen overlopen. Het PK Indoor was voor onze club weer een schot in de roos met maar liefst 14 titels, 5 zilveren en 2 bronzen medailles. Veel grote clubs kunnen zo'n resultaten zelfs niet voorleggen. Schitterend toch! Sportief zijn we met onze club goed bezig. Organisatorisch lijkt RAM echter op een keerpunt te zijn gekomen. Een deel van de oude garde denkt aan afhaken en volgens de geruchten en boodschappen in het recentste clubblad is vers bloed in het bestuur meer dan noodzakelijk voor het voortbestaan van RAM. Ikzelf twijfel om de stap te zetten. Dit jaar is voor mij waarschijnlijk het belangrijkste uit mijn loopcarrière en ik investeer al zoveel tijd in mijn sport dat ik niet zeker weet of ik het er nog kan bijnemen. Aan de andere kant vind ik het bijna mijn plicht om mijn verantwoordelijkheid op te nemen en er mee voor te zorgen dat onze mooie club nog een toekomst heeft. Als er onder jullie blogbezoekers nog mensen zijn die twijfelen, laat het me dan aub weten. Misschien dat samen de stap gemakkelijker kan worden gezet.
Het initiale plan om na de middag naar Grimbergen te gaan was in het water gevallen. Door het feit dat Moon, nog steeds niet helemaal hersteld van zijn bronchitis, niet meeliep was er afgesproken om zijn meter en tegelijk ook Noah's peter te bezoeken met de nieuwjaarsbrieven. Ik ben dan toch maar deze morgen gaan loslopen in het Vrijbroekpark, samen met Patrick en Timmy Roosen. Die kan momenteel zo'n drie keer per week een duurloop afwerken maar hij vindt dat niet genoeg om zich nu aan competitie te wagen. Hij voorziet pas een terugkeer wanneer zijn jongste een jaar of twee zal geworden zijn. Ik had geen stramme spieren maar was redelijk vermoeid. Ik kon vannacht de slaap niet vatten en heb ieder uur op mijn klok zien defileren. Lag het aan de adrenaline die nog door mijn aderen joeg of lag het aan de twee Bicky-burgers en het pintje dat ik gisterenavond laat nog heb verorberd? (Ik vond dat ik die uitzonderlijk wel verdiend had!) Waarschijnlijk aan beide. Ik heb net als vorige week na mijn duizend opnieuw een verstopte neus en een kriebelhoest. Indoorlopen in die droge lucht met weinig zuurstof, het blijft een ongezonde bedoening. Dat ze er nog niets op gevonden hebben om daar de lucht enigszins te bevochtigen begrijp ik niet. Vandaag had cdus de cross in Grimbergen plaats. Onder Scandinavische omstandigheden waren ook een aantal Clubgenoten van de partij. Ik hoorde van Frank, Eline's papa dat ze 5de is geworden. Ze was blijkbaar ontgoocheld en dat mag wanneer je al iedere cross op het podium hebt gestaan. Die ontgoocheling mag echter niet blijven hangen. Je kan niet elke keer optimaal presteren, ook de beste niet! Rekening houdend met het feit dat er geen training was op de Nekker gedurende de kerstvakantie en dat ze gisterenavond pas laat terug was van vakantie vind ik die 5de plaats een schitterend resultaat. Wie vandaag eindelijk al het goede bevestigde dat we van hem reeds op training hadden gezien, is Jo. Eindelijk stond hij op het podium. Door Nathan prachtig gegangmaakt kon Jo zich op het einde nog naar een prachtige derde plaats lopen. Woensdag op training vliegen we er opnieuw in.
Een zere rug kwelt me al enkele dagen en vorige nacht had ik daardoor behoorlijk wat last om de slaap te vatten. Vanochtend ging het wat beter maar naarmate de dag vorderde kwam de hinder terug. Hilde was met haar zus gaan soldenshoppen en dus wist ik op voorhand dat het geen rustige dag zou worden. Ik had maar al te graag lui in de zetel gewacht tot het tijd was om naar Gent te vertrekken maar met mijn kwajongens in de buurt is dat moeilijk. Dat hoef ik jullie intussen niet meer uit te leggen. Ik had geen nieuwe sokken en dus trokken we nog voor de middag naar Running Mate in Kampenhout. Mario die doorgaans goed is in die dingen pronostikeerde dat ik vanavond wel eens dicht in de buurt van het Belgisch Record van mijn maat Marc Masschelein (2.02.20) zou kunnen komen. In een kampioenschap is het niet evident om supertijden te lopen want je moet om dat te doen doorgaans het werk zelf opknappen. Mijn trainingsresultaten van de laatste weken wijzen echter op een stijgende vormcurve en dat stemde me optimistisch. Ik ging naar Gent om de titel te pakken maar nog meer om er het BR aan te vallen. Indoor krijg je niet veel kansen en de weinige die zich dan ook voordoen moet je gewoon grijpen. Om 16.30 pikte ik Ewoud op in hartje Mechelen en samen reden we door de mist en bij vriestemperaturen naar de Topsporthal aan de Gentse Blaarmeersen. Ruim op tijd maar zowel Ewoud als ik vinden het stresswerend om daar vroeg te zijn. Ook Kim en Benediekt kwamen naar Gent en dus waren er vier Magda-discipelen die gingen starten op de 800m. Kim was eerst aan de beurt en misschien had ik haar beter niets gezegd over tijden en het clubrecord want ik zag plots zoveel stress in haar ogen dat het misschien haar prestatie heeft beïnvloed. Ze liep in ieder geval een mooie wedstrijd en pakte de zilveren medaille op het PK-Antwerpen. Haar chrono van 2.22 is een mooie tijd maar beslist voor verbetering vatbaar. De laatste weken trainde ze minder op de piste door verplichtingen in het oriëntatielopen en dus verwacht ik van haar een veel scherpere tijd volgende zomer op 800m. Ewoud liep een verdienstelijke wedstrijd en eindigde in 2.05.29. Dat is ver van zijn besttijd maar hij heeft nog een hele weg te gaan. Ik verwacht dat ook hij volgende zomer iedereen gaat verrassen. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik de wedstrijden van mijn beide trainingspartners heb gemist. Ik zat op dat moment in de catacomben met mijn opwarming bezig, gedompeld in een soort voorbereidingstrance. Ik keek af en toe eens richting piste maar miste elke keer de juiste wedstrijd met een haar. Ik voel me daar nu nog enorm schuldig over, temeer daar Kim en Ewoud me later letterlijk hebben vooruitgeschreeuwd. Er waren drie reeksen bij de Masters heren. Ik mocht in de derde reeks starten, traditioneel de snelste. In die reeks was ik veruit de oudste. Vermits de reeksen op het PK indoor bij de masters niet per leeftijd maar volgens besttijden worden samengesteld liep ik enkel tegen masters uit jongere categorieën. Ik had dus niet echt iets te verliezen en had Luc Borghoms en Jurgen Van Lent op voorhand gezegd dat ik er meteen zou in vliegen. Zo gebeurde het ook. Ik vertrok op kop en kwam door in 29'' na één ronde. Aan de 400m klokte ik in 59". Ik voelde dat Luc volgde maar Jurgen had op dat moment een gat moeten laten. Toen kreeg ik het wat moeilijk en ik begon te twijfelen maar mijn wondersupporters deden waar ze voor gekomen waren. Eline, Julie, Hilde en Frank hadden op de terugweg van hun vakantie in frankrijk een omweg gemaakt speciaal om mij te komen aanmoedigen. Ik hoorde hun geroep en toen voltrok zich waarschijnlijk één of ander chemisch proces tussen mijn twee oren want ik herpakte mij. Ik kon mijn fans toch niet teleurstellen en toen ik in de voorlaatste rechte lijn ook Kim, Joost en Ewoud zag staan dacht ik alleen nog maar aan harder en harder en harder lopen. Door mijn zwak moment hadden mijn twee naaste belagers wel opnieuw kunnen aansluiten en op de lijn werd ik nog nipt (het scheelde 2 honderdsten) geremonteerd door Jurgen Van Lent(M40). Het kon de pret echter niet bederven want ik zag de chrono en wist meteen dat dat goed was voor een Belgisch Record. Ik zwaaide langs alle kanten en riep naar wie het horen wilde(er was bijna geen kat meer in de hal!) dat ik een nieuw record had gelopen. Misschien wat belachelijk maar geloof me, zoiets went niet hoor. De adrenaline schiet door je hele lijf, de vreugde is onbeschrijfelijk. Enkele seconden voel je je superman. Het duurt dan ook maar even maar daarom juist moet je er optimaal van genieten. Ewoud, Joost en Kim kwamen me tegemoet gelopen. Een dikke knuffel, enkele schouderklopjes en een foto later stond ik te bekomen bij Eline en haar familie. Ik vind het formidabel dat ze er waren. Bedankt! Het was een hele nipte geweest. Ik brak het vorige record met slechts 4 tienden van een seconde: 2.02.16. Maar... opdracht volbracht!
De kerstvakantie loopt op zijn einde en ik had nog één belofte die ik tov de kinderen moest nakomen: met hen naar Madagascar 2 gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan en dus trokken we deze namiddag naar de Nekker, niet om te trainen maar om er in Utopolis naar de film te gaan. Het was een leuke prent, leuker dan de 1 vond ik persoonlijk. Noah en Moon vonden het geweldig en snoepten er maar op los. Vooral Moon was in zijn nopjes want ook Brent(zijn beste vriend) was van de partij. Net als gisteren ging ik ook vandaag pas na achten lopen. Opnieuw was het park van Machelen met zijn verlicht parcours het decor van mijn duurloopje maar deze keer was ik er moederziel alleen. Tussen de nummers van Björk, Arno, Sinatra, Moby, Fat Boy Slim en de anderen door moest ik meermaals denken aan die andere nocturnes in Machelen. Ik laat met plezier mijn I-pod thuis in ruil voor mijn trainingsmaatje. Al babbelend lopen is veel aangenamer dan twee pijnlijke oortjes. Maar je wordt alles gewoon, niet? No pain, no gain... Na de duurloop kwamen de stretching en vier versnellingen. Als toemaatje bolde ik nog een 200m. Ik had geen goede benen maar ben niet ongerust voor morgen. Morgen staat trouwens in mijn agenda met rood aangestipt. Het PK indoor in Gent is voor onze club RAM een belangrijk moment.(Ook belangrijk voor de subsidies!) Traditioneel scoren we daar goed en ik verwacht dit jaar weer een resem topprestaties en medailles. De hele dag wordt er gelopen, gegooid en gesprongen. Van Magda's groep trekken we met zijn drieën naar Gent. Ewoud, Kim en ik lopen er de 800m. Voor Ewoud en ikzelf is het onze lievelingsafstand maar voor Kim is het nog vrijwel onbekend terrein. Ze liep al één 800 tijdens de interclub vorige lente maar durfde daar niet voluit te gaan omdat ze ook nog de 3000m voor haar rekening moest nemen. Ik vond het toen overdreven om haar zo meteen voor de leeuwen te gooien, maar wie ben ik. Ze is weliswaar een toptalent maar haar die twee afstanden laten lopen vond ik van het goede teveel. Ze deed het echter nog heel behoorlijk ook, vandaar dat ik verwacht dat ze morgen goed gaat lopen. Ze mag haar vooral niet laten verleiden tot gekke dingen maar ik zal haar wat dat betreft op voorhand wel coachen. Ook voor Ewoud is het morgen een dubbeltje op zijn kant. Na enkele maanden van mindere vorm door studies heeft hij de laatste weken de betere conditie weer te pakken. Dat hij op 800m tot iets in staat is bewees hij deze zomer nog in de Flanders Cup van Ninove. Benieuwd wat het voor ons morgen wordt. We zullen elkaar in ieder geval hard kunnen aanmoedigen en tijdens mijn race zal dat luid en met enige galm klinken want het is de laatste wedstrijd van de dag en uit ervaring weet ik dat er niet veel volk blijft kijken. De afwezigen zullen nochtans ongelijk hebben want ik heb er zin in...
Ik dacht dat ik ging lopen na mijn vorig bericht maar met twee kinderen die smeken om aandacht en hun mama die met migraine in bed ligt was dat niet echt aan de orde. Tijd voor wat anders dan maar op deze eerste dag van het jaar: modelbouwen! Voor één keer geen soldaatjes schilderen maar een heus vliegtuigje plakken en schilderen. Ze hadden zelf om zo'n bouwdoosje gevraagd en dus ook onder de kerstboom gevonden. Een Messerschmidt BF109 voor Noah en een Spifire voor Moon. (Zo kunnen ze ook een luchtgevecht nabootsen!) Bij het plakken heb ik nog een stevig handje moeten toesteken maar het schilderen deden ze volledig zelf. De kleuren waren nog niet helemaal realistisch maar wie zal het een zorg wezen. Ze vonden het fun en ik denk dat het experiment geslaagd is. Zoals bij zoveel jongens vinden ze het modelbouwen leuk. Het is daarenboven een familietrekje en vermits de appel niet ver van de boom valt... Ik ben dus pas na achten kunnen gaan lopen maar eigenlijk is dat niet slechter want net om dat uur zal ik zaterdag moeten lopen in Gent. Onlangs hoorde ik op de radio vertellen dat voetballers soms hun trainingen verplaatsen in functie van het speluur, dus? Waarom zou ik het niet doen... Met wat leuke muziek in de oortjes en een extra sjaaltje liep ik mijn toertjes in Machelen waar ik op dat ijskoude late uur maar één koppel met hond de schrik van hun leven heb bezorgd. De vrouw die me duidelijk niet had horen komen sprong letterlijk een gat in de lucht, alleen was het niet van blijdschap. Ik heb nog 'Gelukkig Nieuwjaar' geroepen maar ik vrees dat ze dat niet apprecieerden. De hele dag had ik last gehad van de onderrug en van een zware maag. Het feesten en de vele hapjes eisten hun tol maar na het lopen was dat allemaal history. De maag was weer min of meer ok en de rugpijn was als bij wonder ook bijna verdwenen. Lopen als medicijn en een heet bad deed de rest.
Als je nog kleine kinderen hebt gebeuren veel dingen op twee snelheden. Ook de overgang van oud naar nieuw is zo'n tweetakt. Om vier uur in de namiddag zaten Noah en Moon reeds aan de eerste hapjes. Tegen de zevenen zaten ze aan het dessert en een filmpje later reeds in hun bed. Voor de volwassenen ligt dat natuurlijk anders. Een buitenBBQ, vuurwerk en cadeautjes later (om drie uur 's nachts) was ik reeds aan die opstaande tweetakt aan het denken en oh, God, vanochtend stond Noah om zeven uur reeds naast mij. Een korte nacht dus! Vanavond zal ik maar snel onder de wol kruipen want vorige week had ik toch ook enkele dagen nodig om volledig te herstellen van die korte kerstnacht. Zaterdag loop ik en ik wil daar geen mal figuur slaan. Dus word het vandaag nog wat loslopen en morgen een half uurtje joggen, wat versnellingen en een tweehonderd bollen om de foulée te voelen. Hilde slaapt nog en dus zit ik tegen mijn gewoonte in eens vroeg aan mijn blogtafel. Tijd om eens terug te blikken op een uitzonderlijk loopjaar. 2008 was nochtans in mineur begonnen met voor mij nog twee virale infecties tijdens de laatste wintermaanden. Het gevolg was een forfait voor de geplande indoorwedstrijden, het BK incluis. Daarna kon het echter beginnen. Dé uitschieters waren voor mij het BK in Nijvel, mijn Belgisch Record in Machelen en het KVV in Herentals. Ik heb ook mentaal een hele ommekeer gemaakt. Tot voor kort was ik een afwachtende loper, waarschijnlijk tot ergernis van sommigen die meer in mij zagen dan een kampioenschapsloper. Het geloof in eigen kunnen, dat komt er echter niet vanzelf maar is in mijn geval zeker het gevolg van hard werken. Ik heb dit jaar geleerd om de wedstrijd te maken. Zowel in het BK als in het KVV liep ik van begin tot finish op kop. Het gaf me een geweldig gevoel. Bij Moon is het moeilijk om echte uitschieters te noemen. Hij heeft het hele seizoen fantastisch gepresteerd. Zijn drie zilveren medailles op Provinciale kampioenschappen (cross, 60m en 1000M) en zijn derde plaats op de 1000m van de KBC-nacht wijzen op zijn veelzijdigheid. (Hijzelf had liever één titel behaald ipv drie zilveren medailles.) Het kan voor hem alle kanten uit. Misschien wordt hij later wel halve-fondloper als zijn daddy. Hij heeft er in ieder geval reeds de foulée voor. 2008 was ook voor Noah een kennismaking met de atletiek. Sinds de lente traint hij ook mee met de allerkleinsten in onze club. Hij heeft daar ondertussen al een fikse reputatie van kwajongen opgebouwd maar de laatste tijd is hij gedisciplineerde geworden. Hij liep ook zijn eerste wedstrijdjes en net als bij Moon drie jaar geleden meteen met succes. Het grote verschil tussen beide is de manier waarop ze het lopen ervaren. Moon ziet het lopen als zijn 'heilig doel'. Noah daarentegen ziet het lopen als een spelletje en zo hoort het ook! Dit jaar was voor mij ook uitzonderlijk omdat ik ons loopgroepje heb voelen uitgroeien tot de hechte kliek die ze nu is. Het is niet voor niets dat we voor het eerst samen op stage gaan trekken. Gedreven door de vakkennis van 'ons Magda' timmeren we allen aan de weg. Kjell heeft dit jaar een enorme sprong voorwaarts gemaakt. Zowel op 3000 en 5000 liet hij duidelijk zien dat hij over een uitzonderlijk potentieel beschikt. Ook Jasper begon zijn jaar uitstekend maar door omstandigheden kon hij de rest van het seizoen niet bevestigen. Jammer want de 2.00 in april in Turnhout, gevolgd door een provinciale titel waren veelbelovend. Dit jaar kwam ineens ook Kim tevoorschijn. Ze kwam zo maar met al haar talent overgewaaid uit het oriëntatielopen, vond meteen haar plekje in ons midden en zorgde ervoor dat Sarah niet meer het enige meisje is tussen de Magda-boys. Aangemoedigd door het enthousiasme van Bruno, onze jeugdcoördinator die op zijn eentje de jeugdwerking bij RAM weer op de rails zette ben ik op woensdagavond ook training beginnen geven. Het is leuk om die jonge wedstrijdatleetjes van dichtbij te kunnen volgen en enigszins te begeleiden. Dat resultaten volgen is geen must maar wel mooi meegenomen. Vooral Eline (maar ook Jo, Thijs, Sven, Brent, Laura en anderen...) heeft een geweldige sprong voorwaarts gemaakt. Het was ook voor haar een fantastisch loopjaar. Zondag kan ze in Grimbergen 2009 alvast proberen in te zetten op dezelfde manier als ze 2008 heeft beeindigd, met een knalprestatie. Last but not least, 2008 was de geboorte van deze 'blog', mijn loopdagboek dat eveneens dienst doet als uitlaatklep, barometer en contactforumpje. Op naar de 20.000... Voor iedereen een megasuperfantastisch 2009. Nu ga ik lopen...
Ik dacht dat ik de hele week rustig ging kunnen toeleven naar het eindejaar en het PK Indoor maar dat was buiten de waard gerekend, in ons geval de waardin. Magda wilde er vandaag nog een laatste keiharde training van maken. Afspraak was om 15.00 uur in het Vrijbroekpark. Jasper, Ewoud, Kjell en ik warmden samen op waarna we naar het rozenpark trokken. Jasper trok meteen alleen verder voor een duurloop. Hij is herstellende van een liesontsteking en wil geen risico's nemen. Voor de drie andere musketiers stonden er 300en op het programma. Drie reeksen van drie voor Ewoud en ik en drie reeksen van vijf voor Kjell. Het spreekt vanzelf dat Kjell zoveel mogelijk 300en met ons moest meelopen. Tussen de 300en kregen we 100m joggen en tussen de reeksen drie minuten recuperatie. Ik had een lichte hinder aan de binnenkant van de rechterdij maar dat is bij mij ondertussen zo'n klassieker dat ik me er niet echt meer druk om maak. Ik heb gemerkt dat zo'n hinder met de juiste opwarming best nog meevalt. Ik vertrok meteen op kop. Het was een tijdje geleden dat ik op dit stukje park nog had getraind. Het lag er droog en hard bij, dus ook snel en dat bleek meteen want de eerste 300 kwam ik uit in 45'. Dat is rap, stelde Magda en de anderen beaamden dat. Ze hadden waarschijnlijk gelijk en de tweede liep ik in 46'. Daarna was het opnieuw 45. Na een eerste rustperiode vloog ik er opnieuw tegenaan met als resultaat twee maal 44 en 45. Het ging uitstekend! Ewoud vond dat ik snel liep en in gedachten verplaatste ik me reeds naar volgende zaterdag. (Ik zal de fout van verleden WE geen tweede keer maken) Ik vertrok mentaal aangescherpt voor onze laatste reeks. Resultaat: 44-43-42. Bij zo'n koud weer en in het park een uitstekende training. Na de training zei Kjell die zijn laatste in 43' had gelopen: 'Ik snap niet dat jij dat in 42' kon lopen'. Ik vond dat een geweldig compliment maar wil het toch relativeren hoor. Mijn 300 in 42 was mijn negende en laatste. Die laatste van Kjell was wel zijn 15de hé!!! Ondertussen heb ik vernomen dat Kim tweede is geworden in haar derde wedstrijd van de Sylvester trophy oriëntatielopen. Straf, twee overwinningen en een tweede plaats. Hoed af!
Min vier graden was het daarnet in het park van Machelen. Ik had echter geen last van de kou, je loopt er immers onder de bomen, maar wel van de harde bodem. Na drie kwartier voelde mijn botten toch wat pijnlijk aan. Drie kwartier zonder mijn gewoonlijke avondloopcompagnon, het beloofde lang te duren. Ik kon echter op mijn nieuwe vriend I-pod rekenen. Zalig is het om te lopen op muziek van Miles Davis. Zweverig vooruitgedreven worden door tijdloze klanken. Het bleef echter niet bij Miles alleen. Ik heb op mijn I-pod een speciale loopselectie geplaatst. Het leuke is dat ik nooit weet welk nummer gaat volgen. Zo kwam meteen na Miles het nummer 'Connected' van Stereo MC's gevolgd door 'Jump Around' van de House of Pain en zelfs één van mijn lijfnummers: 'Insane in the Brain' van Cypress Hill. Het werd een tocht door de tijd want elk nummer bracht me in gedachten enkele jaren terug bij één of andere gebeurtenis. Zo zat ik plots weer in de Brielpoort in Deinze, het was in 1995, ergens eind oktober. Als fitte dertiger stond ik tussen een massa fans mee te shaken en te jumpen maar plots kon ik niet meer. Ik begreep er aanvankelijk niets van. Ineens kon ik niet meer op mijn benen staan en moest ik gaan zitten. Ik, de onvermoeibare danser, sporter... Ik snapte het niet. Ik had nergens pijn maar voelde me vooral heel loom en zweverig worden. Plots vroeg de frontman van Cypress Hill iedereen die een joint aan het roken was om zijn hand omhoog te steken. 'Put your hand in the air', zei hij en het nummer 'I wanna get high!' werd ingezet. Het werd me duidelijk dat de hele zaal (behalve ik dan) zijn hand had opgestoken. Nu stapte ik ook wat me overkwam. I was getting high... van de mist in de zaal. Vandaag scheurde ik over de paden niet op Marihuana maar op adrenaline. Ook de Chemical Brothers, Underworld, Madonna en zelfs Sepultura vergezelden me door de nacht. Drie kwartier, soms zijn die zo voorbij!
Van toppers gesproken! Kjell liep vandaag de 'Corrida' van Leuven, een traditionele stratenloop met duizenden deelnemers en nog meer toeschouwers. Kjell liep er een schitterende wedstrijd en eindigde op een fantastische derde plaats. Elke ochtend vroeg opstaan om te blokken heeft zijn conditie dus duidelijk niet ondermijnd. Mijn gezondheid heeft in de topsporthal wel een knauw gekregen want mijn lichte verkoudheid is door de ongezonde en droge lucht een zware neusverkoudheid geworden. Ik kan nog amper ademen en zit met een vervelende kriebelhoest. Hopelijk ben ik er snel vanaf want zaterdag wordt er om de provinciale schildjes gestreden. Ik heb voorlopig geen koorts en dus kan ik trainen. Vandaag was het voor mij echter een rustdag want we zaten aan zee om er bij mijn ouders kerstmis te vieren. Voor het eerst sinds lang konden zij nog eens met hun drie kinderen op de foto.
Wanneer je naar Gent trekt voor een indoorwedstrijd weet je nooit wanneer je opnieuw naar huis kan. Ook vandaag liet de organisatie het afweten. Deze keer waren er problemen met de elektronische resultatenverwerking en kwamen de startlijsten niet aan in de oproepkamer. Daardoor lag het hele loopgebeuren twee keer een half uur stil. Ik was al de hele dag zenuwachtig en dat kon ik er eigenlijk nog maar net bij hebben.. Ik was thuis vertrokken om twee uur, ruim op tijd om niet te zeggen veel te vroeg maar dat ligt nu eenmaal in mijn aard. In Grimbergen zag ik twee jonge gasten met een plaatje waar 'Gent' op stond. Twee lifters meenemen, waarom niet. Ik heb vroeger zelf wel wat gelift en bij zo'n kou laat je toch niemand staan. Zo verliep de rit naar gent in een aangename sfeer. Het bleken twee toffe Gentse broers te zijn. Ze hadden er al een half uur in de vrieskou gestaan en waren maar wat blij toen ik stopte. Rond drie uur was ik in de Topsporthal. Er was veel volk maar dat was niets in vergelijking tot de hel van vorige week. Ik trok naar mijn plekje aan het 100m-punt, daar zit nooit veel volk. Ik dronk nog wat sportdrank en at mijn twee bananen op. Ik schatte dat mijn wedstrijd rond vijf uur zou worden gelopen. Uit het gesprek dat ik wat later had met enkele andere collega-masters bleek echter dat er al wat achterstand was op het tijdsschema. Dat werd even later bevestigd door Dirk Bonte die nog steeds aan het wachten was om zijn wedstrijd over 60m te mogen lopen. Een uur later was Dirk's moment. Hij liep en won zijn reeks in een prachtige 7.58. Dirk was enorm tevreden met zijn prestatie en later op de avond start hij nog op de 200m. Ik ben nu net gaan kijken op de VAL-site waar je de resultaten in Gent steeds op de voet kan volgen maar blijkbaar is zijn reeks nog steeds niet gelopen. Van een lange dag gesproken. Uiteindelijk heb ik drie keer opgewarmd en vier keer versnellingen gedaan. Ik had de lat voor mezelf enorm hoog gelegd, mijn richttijd was het BR van 2.39.33. Ik was zenuwachtig, stond scherp, had er zin in en was klaar om iedereen te scalperen. Maar dan komt al dat wachten en de adrenaline vloeit zo weer uit je lichaam weg. De nervositeit maakt plaats voor gelatenheid en de scherpte bot af. Ik wilde na een tijdje zelfs naar huis vertrekken. Maar toen kwam ineens het nieuws dat de 1000en gingen van start gaan. Zeven reeksen bij de mannen. Op zich geen probleem maar elke reeks telde maar zes vertrekkers. Wat een onzin! In een wedstrijd met tien of twaalf lopers heb je meer animo en kan je zonder twijfel een betere chrono neerzetten. Ik mocht in de derde reeks starten. Ik vertrok goed maar veel te voorzichtig. Eigenlijk liep ik niet zoals ik het gewoon ben. De schrik voor die onbekende afstand en het ontbreken van de nodige agressiviteit maakte dat ik me niet in tweede stelling maar slechts achteraan nestelde. Ik zou wel zien waar ik uitkwam. Tijdens de race ging het goed, te goed zelfs want ik voelde gedurig dat ik sneller kon. Toch wachtte ik tot de laatste 250m om mijn duivels te ontbinden. Ik maakte in die laatste ronde zeker nog twee seconden goed op de koplopers maar het kalf was natuurlijk al lang verdronken. Ik eindigde in een uitstekende (voor een bijna vijftiger) 2.41.29 maar de ontgoocheling was groot want er had zo veel meer in gezeten. Ik was gewoon te tam en liet het toch wel enigszins afweten. Het is een goede les en bij mijn volgende 1000m (outdoor in mei!) zal ik een andere tactiek hanteren. Ik moet gewoon lopen zoals op een 800. Eigenlijk is een 1000m een 800m maar dan iets langer. Dat ik daar niet eerder op kwam, hahaha... Mijn troost is dat ik toch een stevig clubrecord heb neergezet. Morgen neem ik een rustdag. We trekken naar mijn ouders in Oostduinkerke voor ons familiekerstfeest. Wie ook wat zal rusten is Kim. Tijdens deze kerstvakantie stonden voor haar maar liefst drie oriëntatieloopwedstrijden op het programma. Ze won alvast de eerste twee. De tweede zelfs tegen een hoop internationale kleppers. Fantastich gewoon! Ik heb toch wel geluk om te mogen trainen met zo'n toppers als Kim en Kjell.
Voor de verandering trok ik vandaag voor het eerst sinds lang naar de 'put van Weerde', een van de vele kunstmatig aangelegde meren langs de E-19. Tot deze zomer liep ik daar veel maar op een dag waren houthakkers er aan het werk geweest met zwaar materiaal. Het resultaat was dat het pad rond het meer volledig was omgeploegd. Vandaag was het vriesweer en zou het pad zeker beloopbaar zijn. Ik was aangenaam verrast want het pad leek toch gedeeltelijk in zijn vroegere toestand te zijn hersteld. Lekker vlak en beloopbaar. Bij droog weer is de 'put van Weerde' een waar paradijs voor Flyers. Het duurlopen ging vandaag al iets vlotter dan gisteren al had ik nog steeds geen superbenen. De 200m die ik na mijn versnellingen eens 'lekker moest bollen' ging dan wel perfect. Ineens voelde het wél goed aan en de lekkere groove van LL. Cool J's 'Phenomenon' bracht me al helemaal in de stemming. Mijn tactiek voor morgen? Er in vliegen, zonder complexen. Ik kreeg vandaag een leuke e-mailaanmoediging, telefoontjes en smssen van mijn trainingsbende. Als die morgen ook nog eens allemaal aan me denken kan het niet fout gaan. Ik durf er geen richttijd op plakken want je moet het lot niet tarten, maar ik heb wel iets in mijn hoofd. Morgen verklap ik of ik het heb gehaald!
Gisterenavond lag er een minuscuul pakje voor mij onder de kerstboom. In het pakje zat een I-pod shuffle. Ik ben doorgaans tegen te veel tralala als het op lopen aankomt, maar ik wilde wel eens voelen wat het is om op muziek te lopen en dus probeerde ik mijn nieuwste speelgoed vandaag meteen uit. Vermits ik mijn eigen pakje had gekocht had ik er ook maar meteen muziek van op mijn I-tunes op geplaatst. Ik had ervoor gezorgd dat het eerste nummer meteen goed zat: Kaw Liga van The Residents. Het werd bijna een half uur genieten ware het niet dat de oortjes niet goed pasten. Ook vroeger kon ik maar niet wennen aan de oortjes van mijn 'walkman' en later van mijn 'cd-spelertje'. Ik moet dus dringend op zoek naar andere oortjes. Ik liep mijn duurloop in het Vrijbroekpark en trok daarna voor mijn versnellingen naar het rozenpark. Magda had me opgedragen om er een zestal te doen. Iets meer dan gewoonlijk met het oog op zaterdag. Ik had vandaag geen superbenen maar dat verontrust me allerminst. De zware training van dinsdag en een te korte nacht eisten gewoon hun tol. Morgen zal het al weer beter gaan.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
