Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
06-01-2009
Winter wonderland...
Waarschijnlijk waren diegenen die vanavond dapper de kou, de sneeuw én de mist trotseerden reeds gek verklaard door hun partner, moeder, vader of kind. Toch waren ze daar toch maar weer, de die-hards van RAM. Een tiental kinderen en twee van hun trainers, Bruno en Loni, Johan en al zijn vrouwelijke spurters en voor de Magda-clan, Tom, Ewoud, Bart Moons en ikzelf. We warmden een twintig minuutjes op, fladderend over een ongerept sneeuwtapijt waar alleen konijnensporen wezen op enig leven. Het kraakte onder onze voeten maar het was best aangenaam. In het begin had ik vreselijk kou aan mijn vingertoppen maar tegen dat we aan de piste stopten voor onze lenigheidoefeningen had ik overal aangenaam warm, en dat ondanks de 8 graden onder nul. Het was te koud et te gevaarlijk om ons aan te explosieve dingen te wagen en dus opteerde Magda voor een zestal rondes op de ondergesneeuwd piste met versnellingen in de rechte lijn. Het liep niet gemakkelijk want er was ondertussen duidelijk al wat gelopen op de piste waardoor de aanvriezende sneeuw voor een heel oneffen ondergrond zorgde. De gevolgen lieten niet lang op zich wachten want mijn beide knieën begonnen te protesteren. Bart stopte zelfs vroeger met krampen. Aangenaam was die oefening niet maar we hebben getraind en dat is nog altijd beter dan niets doen. De mist was ondertussen zo dik geworden dat je geen tien meter ver meer zag. Bij elke doortocht was het raden waar Magda zich bevond want door de kou bleef ze niet staan en liep ze in tegengestelde richting. Gelukkig werkte de enorme verlichting van de Nekker op volle kracht zodat we tenminste zagen waar we onze voeten moesten plaatsen. Toen we stopten zagen we er uit als ijsmannetjes. De mist was op onze haren, baard, neus en kleren gaan aanvriezen. Tom, Bart en Ewoud droegen net een pruik. Het was een grappig zicht. Tot mijn grote spijt had ik deze keer geen fototoestel in mijn rugzak. Even later was ik blij dat ik mijn wagen kon loskrijgen uit de ondergesneeuwde binnenparking. Ik was uitzonderlijk kunnen binnenrijden dankzij de kaart van Magda die ik bij haar thuis was gaan oppikken. Halverwege de weg naar de piste ondervond ik reeds dat het niet zo'n best idee was om in zo'n omstandigheden binnen te rijden maar het was te laat. Gelukkig kon ik later dus opnieuw vertrekken. Morgen parkeer ik me wel op de hoofdparking! Ik kreeg net een mail van Stefan Lauwens, onze zondagse trainingsgezel uit de RAM-kern van Kapelle. Ook hij heeft de laatste tijd last van de rug en onderzoek heeft uitgewezen dat een nekwervel geblokkeerd zit met uitstraling naar de rug tot gevolg. Spierontspanners en verplichte rust zouden moeten helpen. Stilvallen, net nu het voor hem weer echt goed begon te draaien is niet leuk maar ook niet dramatisch. Zolang de rustperiode enigszins beperkt blijft kan je heel snel terugkomen. Daarenboven denk ik persoonlijk dat Stefan net als ik ook meer een zomerloper is. Tijd zat dus. Geduld is het geheim van elke come-back... Is dat nu een gezegde?
Het was wel even schrikken vanmorgen toen Vlaanderen bij het ontwaken volledig was ondergesneeuwd. Wie niet per sé buiten moest kon beter thuisblijven werd er op de radio gezegd maar dat is niet zo gemakkelijk natuurlijk op een maandag. Ik had drie kwartier nodig om de school van de kinderen in Hombeek te bereiken. Daarna duurde het even lang om opnieuw thuis te geraken. Gelukkig kan ik van thuis uit werken. Het digitaal tijdperk heeft het voor sommige beroepen wel wat gemakkelijker gemaakt dan vroeger. Je sluit je via een beveiligd systeem (en langs het internet) aan op de bedrijfsserver en je bent vertrokken. Het is niet zo gemakkelijk en gezellig als op de redactie omdat interactie met collega's nodig is maar nood breekt wet. Soms kom je voor dubbele verrassingen te staan zoals vanmorgen toen plots ook nog eens de elektriciteit volledig uitviel. Later op het nieuws hoorde en zag ik dat de oorzaak aan een panne in een hoogspanningscabine in Muizen lag. Eer uurtje heeft het geduurd en ik heb van dat oponthoud gebruik gemaakt om mijn duurloopje te gaan doen. Een half uur door de sneeuw, het is eens wat anders. Last van kou heb ik niet gehad en de sneeuw lag tussen de velden nog als een mooi dik tapijt, zacht en goed beloopbaar. Het voordeel aan zo'n sneeuw is, in tegenstelling tot regen of ijs of dooi, dat het aan je schoenen plakt maar niet doordringt. Ik had bij het thuiskomen zelfs geen natte voeten. Onderweg heb ik nog eens het afgelopen WE kunnen overlopen. Het PK Indoor was voor onze club weer een schot in de roos met maar liefst 14 titels, 5 zilveren en 2 bronzen medailles. Veel grote clubs kunnen zo'n resultaten zelfs niet voorleggen. Schitterend toch! Sportief zijn we met onze club goed bezig. Organisatorisch lijkt RAM echter op een keerpunt te zijn gekomen. Een deel van de oude garde denkt aan afhaken en volgens de geruchten en boodschappen in het recentste clubblad is vers bloed in het bestuur meer dan noodzakelijk voor het voortbestaan van RAM. Ikzelf twijfel om de stap te zetten. Dit jaar is voor mij waarschijnlijk het belangrijkste uit mijn loopcarrière en ik investeer al zoveel tijd in mijn sport dat ik niet zeker weet of ik het er nog kan bijnemen. Aan de andere kant vind ik het bijna mijn plicht om mijn verantwoordelijkheid op te nemen en er mee voor te zorgen dat onze mooie club nog een toekomst heeft. Als er onder jullie blogbezoekers nog mensen zijn die twijfelen, laat het me dan aub weten. Misschien dat samen de stap gemakkelijker kan worden gezet.
Het initiale plan om na de middag naar Grimbergen te gaan was in het water gevallen. Door het feit dat Moon, nog steeds niet helemaal hersteld van zijn bronchitis, niet meeliep was er afgesproken om zijn meter en tegelijk ook Noah's peter te bezoeken met de nieuwjaarsbrieven. Ik ben dan toch maar deze morgen gaan loslopen in het Vrijbroekpark, samen met Patrick en Timmy Roosen. Die kan momenteel zo'n drie keer per week een duurloop afwerken maar hij vindt dat niet genoeg om zich nu aan competitie te wagen. Hij voorziet pas een terugkeer wanneer zijn jongste een jaar of twee zal geworden zijn. Ik had geen stramme spieren maar was redelijk vermoeid. Ik kon vannacht de slaap niet vatten en heb ieder uur op mijn klok zien defileren. Lag het aan de adrenaline die nog door mijn aderen joeg of lag het aan de twee Bicky-burgers en het pintje dat ik gisterenavond laat nog heb verorberd? (Ik vond dat ik die uitzonderlijk wel verdiend had!) Waarschijnlijk aan beide. Ik heb net als vorige week na mijn duizend opnieuw een verstopte neus en een kriebelhoest. Indoorlopen in die droge lucht met weinig zuurstof, het blijft een ongezonde bedoening. Dat ze er nog niets op gevonden hebben om daar de lucht enigszins te bevochtigen begrijp ik niet. Vandaag had cdus de cross in Grimbergen plaats. Onder Scandinavische omstandigheden waren ook een aantal Clubgenoten van de partij. Ik hoorde van Frank, Eline's papa dat ze 5de is geworden. Ze was blijkbaar ontgoocheld en dat mag wanneer je al iedere cross op het podium hebt gestaan. Die ontgoocheling mag echter niet blijven hangen. Je kan niet elke keer optimaal presteren, ook de beste niet! Rekening houdend met het feit dat er geen training was op de Nekker gedurende de kerstvakantie en dat ze gisterenavond pas laat terug was van vakantie vind ik die 5de plaats een schitterend resultaat. Wie vandaag eindelijk al het goede bevestigde dat we van hem reeds op training hadden gezien, is Jo. Eindelijk stond hij op het podium. Door Nathan prachtig gegangmaakt kon Jo zich op het einde nog naar een prachtige derde plaats lopen. Woensdag op training vliegen we er opnieuw in.
Een zere rug kwelt me al enkele dagen en vorige nacht had ik daardoor behoorlijk wat last om de slaap te vatten. Vanochtend ging het wat beter maar naarmate de dag vorderde kwam de hinder terug. Hilde was met haar zus gaan soldenshoppen en dus wist ik op voorhand dat het geen rustige dag zou worden. Ik had maar al te graag lui in de zetel gewacht tot het tijd was om naar Gent te vertrekken maar met mijn kwajongens in de buurt is dat moeilijk. Dat hoef ik jullie intussen niet meer uit te leggen. Ik had geen nieuwe sokken en dus trokken we nog voor de middag naar Running Mate in Kampenhout. Mario die doorgaans goed is in die dingen pronostikeerde dat ik vanavond wel eens dicht in de buurt van het Belgisch Record van mijn maat Marc Masschelein (2.02.20) zou kunnen komen. In een kampioenschap is het niet evident om supertijden te lopen want je moet om dat te doen doorgaans het werk zelf opknappen. Mijn trainingsresultaten van de laatste weken wijzen echter op een stijgende vormcurve en dat stemde me optimistisch. Ik ging naar Gent om de titel te pakken maar nog meer om er het BR aan te vallen. Indoor krijg je niet veel kansen en de weinige die zich dan ook voordoen moet je gewoon grijpen. Om 16.30 pikte ik Ewoud op in hartje Mechelen en samen reden we door de mist en bij vriestemperaturen naar de Topsporthal aan de Gentse Blaarmeersen. Ruim op tijd maar zowel Ewoud als ik vinden het stresswerend om daar vroeg te zijn. Ook Kim en Benediekt kwamen naar Gent en dus waren er vier Magda-discipelen die gingen starten op de 800m. Kim was eerst aan de beurt en misschien had ik haar beter niets gezegd over tijden en het clubrecord want ik zag plots zoveel stress in haar ogen dat het misschien haar prestatie heeft beïnvloed. Ze liep in ieder geval een mooie wedstrijd en pakte de zilveren medaille op het PK-Antwerpen. Haar chrono van 2.22 is een mooie tijd maar beslist voor verbetering vatbaar. De laatste weken trainde ze minder op de piste door verplichtingen in het oriëntatielopen en dus verwacht ik van haar een veel scherpere tijd volgende zomer op 800m. Ewoud liep een verdienstelijke wedstrijd en eindigde in 2.05.29. Dat is ver van zijn besttijd maar hij heeft nog een hele weg te gaan. Ik verwacht dat ook hij volgende zomer iedereen gaat verrassen. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik de wedstrijden van mijn beide trainingspartners heb gemist. Ik zat op dat moment in de catacomben met mijn opwarming bezig, gedompeld in een soort voorbereidingstrance. Ik keek af en toe eens richting piste maar miste elke keer de juiste wedstrijd met een haar. Ik voel me daar nu nog enorm schuldig over, temeer daar Kim en Ewoud me later letterlijk hebben vooruitgeschreeuwd. Er waren drie reeksen bij de Masters heren. Ik mocht in de derde reeks starten, traditioneel de snelste. In die reeks was ik veruit de oudste. Vermits de reeksen op het PK indoor bij de masters niet per leeftijd maar volgens besttijden worden samengesteld liep ik enkel tegen masters uit jongere categorieën. Ik had dus niet echt iets te verliezen en had Luc Borghoms en Jurgen Van Lent op voorhand gezegd dat ik er meteen zou in vliegen. Zo gebeurde het ook. Ik vertrok op kop en kwam door in 29'' na één ronde. Aan de 400m klokte ik in 59". Ik voelde dat Luc volgde maar Jurgen had op dat moment een gat moeten laten. Toen kreeg ik het wat moeilijk en ik begon te twijfelen maar mijn wondersupporters deden waar ze voor gekomen waren. Eline, Julie, Hilde en Frank hadden op de terugweg van hun vakantie in frankrijk een omweg gemaakt speciaal om mij te komen aanmoedigen. Ik hoorde hun geroep en toen voltrok zich waarschijnlijk één of ander chemisch proces tussen mijn twee oren want ik herpakte mij. Ik kon mijn fans toch niet teleurstellen en toen ik in de voorlaatste rechte lijn ook Kim, Joost en Ewoud zag staan dacht ik alleen nog maar aan harder en harder en harder lopen. Door mijn zwak moment hadden mijn twee naaste belagers wel opnieuw kunnen aansluiten en op de lijn werd ik nog nipt (het scheelde 2 honderdsten) geremonteerd door Jurgen Van Lent(M40). Het kon de pret echter niet bederven want ik zag de chrono en wist meteen dat dat goed was voor een Belgisch Record. Ik zwaaide langs alle kanten en riep naar wie het horen wilde(er was bijna geen kat meer in de hal!) dat ik een nieuw record had gelopen. Misschien wat belachelijk maar geloof me, zoiets went niet hoor. De adrenaline schiet door je hele lijf, de vreugde is onbeschrijfelijk. Enkele seconden voel je je superman. Het duurt dan ook maar even maar daarom juist moet je er optimaal van genieten. Ewoud, Joost en Kim kwamen me tegemoet gelopen. Een dikke knuffel, enkele schouderklopjes en een foto later stond ik te bekomen bij Eline en haar familie. Ik vind het formidabel dat ze er waren. Bedankt! Het was een hele nipte geweest. Ik brak het vorige record met slechts 4 tienden van een seconde: 2.02.16. Maar... opdracht volbracht!
De kerstvakantie loopt op zijn einde en ik had nog één belofte die ik tov de kinderen moest nakomen: met hen naar Madagascar 2 gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan en dus trokken we deze namiddag naar de Nekker, niet om te trainen maar om er in Utopolis naar de film te gaan. Het was een leuke prent, leuker dan de 1 vond ik persoonlijk. Noah en Moon vonden het geweldig en snoepten er maar op los. Vooral Moon was in zijn nopjes want ook Brent(zijn beste vriend) was van de partij. Net als gisteren ging ik ook vandaag pas na achten lopen. Opnieuw was het park van Machelen met zijn verlicht parcours het decor van mijn duurloopje maar deze keer was ik er moederziel alleen. Tussen de nummers van Björk, Arno, Sinatra, Moby, Fat Boy Slim en de anderen door moest ik meermaals denken aan die andere nocturnes in Machelen. Ik laat met plezier mijn I-pod thuis in ruil voor mijn trainingsmaatje. Al babbelend lopen is veel aangenamer dan twee pijnlijke oortjes. Maar je wordt alles gewoon, niet? No pain, no gain... Na de duurloop kwamen de stretching en vier versnellingen. Als toemaatje bolde ik nog een 200m. Ik had geen goede benen maar ben niet ongerust voor morgen. Morgen staat trouwens in mijn agenda met rood aangestipt. Het PK indoor in Gent is voor onze club RAM een belangrijk moment.(Ook belangrijk voor de subsidies!) Traditioneel scoren we daar goed en ik verwacht dit jaar weer een resem topprestaties en medailles. De hele dag wordt er gelopen, gegooid en gesprongen. Van Magda's groep trekken we met zijn drieën naar Gent. Ewoud, Kim en ik lopen er de 800m. Voor Ewoud en ikzelf is het onze lievelingsafstand maar voor Kim is het nog vrijwel onbekend terrein. Ze liep al één 800 tijdens de interclub vorige lente maar durfde daar niet voluit te gaan omdat ze ook nog de 3000m voor haar rekening moest nemen. Ik vond het toen overdreven om haar zo meteen voor de leeuwen te gooien, maar wie ben ik. Ze is weliswaar een toptalent maar haar die twee afstanden laten lopen vond ik van het goede teveel. Ze deed het echter nog heel behoorlijk ook, vandaar dat ik verwacht dat ze morgen goed gaat lopen. Ze mag haar vooral niet laten verleiden tot gekke dingen maar ik zal haar wat dat betreft op voorhand wel coachen. Ook voor Ewoud is het morgen een dubbeltje op zijn kant. Na enkele maanden van mindere vorm door studies heeft hij de laatste weken de betere conditie weer te pakken. Dat hij op 800m tot iets in staat is bewees hij deze zomer nog in de Flanders Cup van Ninove. Benieuwd wat het voor ons morgen wordt. We zullen elkaar in ieder geval hard kunnen aanmoedigen en tijdens mijn race zal dat luid en met enige galm klinken want het is de laatste wedstrijd van de dag en uit ervaring weet ik dat er niet veel volk blijft kijken. De afwezigen zullen nochtans ongelijk hebben want ik heb er zin in...
Ik dacht dat ik ging lopen na mijn vorig bericht maar met twee kinderen die smeken om aandacht en hun mama die met migraine in bed ligt was dat niet echt aan de orde. Tijd voor wat anders dan maar op deze eerste dag van het jaar: modelbouwen! Voor één keer geen soldaatjes schilderen maar een heus vliegtuigje plakken en schilderen. Ze hadden zelf om zo'n bouwdoosje gevraagd en dus ook onder de kerstboom gevonden. Een Messerschmidt BF109 voor Noah en een Spifire voor Moon. (Zo kunnen ze ook een luchtgevecht nabootsen!) Bij het plakken heb ik nog een stevig handje moeten toesteken maar het schilderen deden ze volledig zelf. De kleuren waren nog niet helemaal realistisch maar wie zal het een zorg wezen. Ze vonden het fun en ik denk dat het experiment geslaagd is. Zoals bij zoveel jongens vinden ze het modelbouwen leuk. Het is daarenboven een familietrekje en vermits de appel niet ver van de boom valt... Ik ben dus pas na achten kunnen gaan lopen maar eigenlijk is dat niet slechter want net om dat uur zal ik zaterdag moeten lopen in Gent. Onlangs hoorde ik op de radio vertellen dat voetballers soms hun trainingen verplaatsen in functie van het speluur, dus? Waarom zou ik het niet doen... Met wat leuke muziek in de oortjes en een extra sjaaltje liep ik mijn toertjes in Machelen waar ik op dat ijskoude late uur maar één koppel met hond de schrik van hun leven heb bezorgd. De vrouw die me duidelijk niet had horen komen sprong letterlijk een gat in de lucht, alleen was het niet van blijdschap. Ik heb nog 'Gelukkig Nieuwjaar' geroepen maar ik vrees dat ze dat niet apprecieerden. De hele dag had ik last gehad van de onderrug en van een zware maag. Het feesten en de vele hapjes eisten hun tol maar na het lopen was dat allemaal history. De maag was weer min of meer ok en de rugpijn was als bij wonder ook bijna verdwenen. Lopen als medicijn en een heet bad deed de rest.
Als je nog kleine kinderen hebt gebeuren veel dingen op twee snelheden. Ook de overgang van oud naar nieuw is zo'n tweetakt. Om vier uur in de namiddag zaten Noah en Moon reeds aan de eerste hapjes. Tegen de zevenen zaten ze aan het dessert en een filmpje later reeds in hun bed. Voor de volwassenen ligt dat natuurlijk anders. Een buitenBBQ, vuurwerk en cadeautjes later (om drie uur 's nachts) was ik reeds aan die opstaande tweetakt aan het denken en oh, God, vanochtend stond Noah om zeven uur reeds naast mij. Een korte nacht dus! Vanavond zal ik maar snel onder de wol kruipen want vorige week had ik toch ook enkele dagen nodig om volledig te herstellen van die korte kerstnacht. Zaterdag loop ik en ik wil daar geen mal figuur slaan. Dus word het vandaag nog wat loslopen en morgen een half uurtje joggen, wat versnellingen en een tweehonderd bollen om de foulée te voelen. Hilde slaapt nog en dus zit ik tegen mijn gewoonte in eens vroeg aan mijn blogtafel. Tijd om eens terug te blikken op een uitzonderlijk loopjaar. 2008 was nochtans in mineur begonnen met voor mij nog twee virale infecties tijdens de laatste wintermaanden. Het gevolg was een forfait voor de geplande indoorwedstrijden, het BK incluis. Daarna kon het echter beginnen. Dé uitschieters waren voor mij het BK in Nijvel, mijn Belgisch Record in Machelen en het KVV in Herentals. Ik heb ook mentaal een hele ommekeer gemaakt. Tot voor kort was ik een afwachtende loper, waarschijnlijk tot ergernis van sommigen die meer in mij zagen dan een kampioenschapsloper. Het geloof in eigen kunnen, dat komt er echter niet vanzelf maar is in mijn geval zeker het gevolg van hard werken. Ik heb dit jaar geleerd om de wedstrijd te maken. Zowel in het BK als in het KVV liep ik van begin tot finish op kop. Het gaf me een geweldig gevoel. Bij Moon is het moeilijk om echte uitschieters te noemen. Hij heeft het hele seizoen fantastisch gepresteerd. Zijn drie zilveren medailles op Provinciale kampioenschappen (cross, 60m en 1000M) en zijn derde plaats op de 1000m van de KBC-nacht wijzen op zijn veelzijdigheid. (Hijzelf had liever één titel behaald ipv drie zilveren medailles.) Het kan voor hem alle kanten uit. Misschien wordt hij later wel halve-fondloper als zijn daddy. Hij heeft er in ieder geval reeds de foulée voor. 2008 was ook voor Noah een kennismaking met de atletiek. Sinds de lente traint hij ook mee met de allerkleinsten in onze club. Hij heeft daar ondertussen al een fikse reputatie van kwajongen opgebouwd maar de laatste tijd is hij gedisciplineerde geworden. Hij liep ook zijn eerste wedstrijdjes en net als bij Moon drie jaar geleden meteen met succes. Het grote verschil tussen beide is de manier waarop ze het lopen ervaren. Moon ziet het lopen als zijn 'heilig doel'. Noah daarentegen ziet het lopen als een spelletje en zo hoort het ook! Dit jaar was voor mij ook uitzonderlijk omdat ik ons loopgroepje heb voelen uitgroeien tot de hechte kliek die ze nu is. Het is niet voor niets dat we voor het eerst samen op stage gaan trekken. Gedreven door de vakkennis van 'ons Magda' timmeren we allen aan de weg. Kjell heeft dit jaar een enorme sprong voorwaarts gemaakt. Zowel op 3000 en 5000 liet hij duidelijk zien dat hij over een uitzonderlijk potentieel beschikt. Ook Jasper begon zijn jaar uitstekend maar door omstandigheden kon hij de rest van het seizoen niet bevestigen. Jammer want de 2.00 in april in Turnhout, gevolgd door een provinciale titel waren veelbelovend. Dit jaar kwam ineens ook Kim tevoorschijn. Ze kwam zo maar met al haar talent overgewaaid uit het oriëntatielopen, vond meteen haar plekje in ons midden en zorgde ervoor dat Sarah niet meer het enige meisje is tussen de Magda-boys. Aangemoedigd door het enthousiasme van Bruno, onze jeugdcoördinator die op zijn eentje de jeugdwerking bij RAM weer op de rails zette ben ik op woensdagavond ook training beginnen geven. Het is leuk om die jonge wedstrijdatleetjes van dichtbij te kunnen volgen en enigszins te begeleiden. Dat resultaten volgen is geen must maar wel mooi meegenomen. Vooral Eline (maar ook Jo, Thijs, Sven, Brent, Laura en anderen...) heeft een geweldige sprong voorwaarts gemaakt. Het was ook voor haar een fantastisch loopjaar. Zondag kan ze in Grimbergen 2009 alvast proberen in te zetten op dezelfde manier als ze 2008 heeft beeindigd, met een knalprestatie. Last but not least, 2008 was de geboorte van deze 'blog', mijn loopdagboek dat eveneens dienst doet als uitlaatklep, barometer en contactforumpje. Op naar de 20.000... Voor iedereen een megasuperfantastisch 2009. Nu ga ik lopen...
Ik dacht dat ik de hele week rustig ging kunnen toeleven naar het eindejaar en het PK Indoor maar dat was buiten de waard gerekend, in ons geval de waardin. Magda wilde er vandaag nog een laatste keiharde training van maken. Afspraak was om 15.00 uur in het Vrijbroekpark. Jasper, Ewoud, Kjell en ik warmden samen op waarna we naar het rozenpark trokken. Jasper trok meteen alleen verder voor een duurloop. Hij is herstellende van een liesontsteking en wil geen risico's nemen. Voor de drie andere musketiers stonden er 300en op het programma. Drie reeksen van drie voor Ewoud en ik en drie reeksen van vijf voor Kjell. Het spreekt vanzelf dat Kjell zoveel mogelijk 300en met ons moest meelopen. Tussen de 300en kregen we 100m joggen en tussen de reeksen drie minuten recuperatie. Ik had een lichte hinder aan de binnenkant van de rechterdij maar dat is bij mij ondertussen zo'n klassieker dat ik me er niet echt meer druk om maak. Ik heb gemerkt dat zo'n hinder met de juiste opwarming best nog meevalt. Ik vertrok meteen op kop. Het was een tijdje geleden dat ik op dit stukje park nog had getraind. Het lag er droog en hard bij, dus ook snel en dat bleek meteen want de eerste 300 kwam ik uit in 45'. Dat is rap, stelde Magda en de anderen beaamden dat. Ze hadden waarschijnlijk gelijk en de tweede liep ik in 46'. Daarna was het opnieuw 45. Na een eerste rustperiode vloog ik er opnieuw tegenaan met als resultaat twee maal 44 en 45. Het ging uitstekend! Ewoud vond dat ik snel liep en in gedachten verplaatste ik me reeds naar volgende zaterdag. (Ik zal de fout van verleden WE geen tweede keer maken) Ik vertrok mentaal aangescherpt voor onze laatste reeks. Resultaat: 44-43-42. Bij zo'n koud weer en in het park een uitstekende training. Na de training zei Kjell die zijn laatste in 43' had gelopen: 'Ik snap niet dat jij dat in 42' kon lopen'. Ik vond dat een geweldig compliment maar wil het toch relativeren hoor. Mijn 300 in 42 was mijn negende en laatste. Die laatste van Kjell was wel zijn 15de hé!!! Ondertussen heb ik vernomen dat Kim tweede is geworden in haar derde wedstrijd van de Sylvester trophy oriëntatielopen. Straf, twee overwinningen en een tweede plaats. Hoed af!
Min vier graden was het daarnet in het park van Machelen. Ik had echter geen last van de kou, je loopt er immers onder de bomen, maar wel van de harde bodem. Na drie kwartier voelde mijn botten toch wat pijnlijk aan. Drie kwartier zonder mijn gewoonlijke avondloopcompagnon, het beloofde lang te duren. Ik kon echter op mijn nieuwe vriend I-pod rekenen. Zalig is het om te lopen op muziek van Miles Davis. Zweverig vooruitgedreven worden door tijdloze klanken. Het bleef echter niet bij Miles alleen. Ik heb op mijn I-pod een speciale loopselectie geplaatst. Het leuke is dat ik nooit weet welk nummer gaat volgen. Zo kwam meteen na Miles het nummer 'Connected' van Stereo MC's gevolgd door 'Jump Around' van de House of Pain en zelfs één van mijn lijfnummers: 'Insane in the Brain' van Cypress Hill. Het werd een tocht door de tijd want elk nummer bracht me in gedachten enkele jaren terug bij één of andere gebeurtenis. Zo zat ik plots weer in de Brielpoort in Deinze, het was in 1995, ergens eind oktober. Als fitte dertiger stond ik tussen een massa fans mee te shaken en te jumpen maar plots kon ik niet meer. Ik begreep er aanvankelijk niets van. Ineens kon ik niet meer op mijn benen staan en moest ik gaan zitten. Ik, de onvermoeibare danser, sporter... Ik snapte het niet. Ik had nergens pijn maar voelde me vooral heel loom en zweverig worden. Plots vroeg de frontman van Cypress Hill iedereen die een joint aan het roken was om zijn hand omhoog te steken. 'Put your hand in the air', zei hij en het nummer 'I wanna get high!' werd ingezet. Het werd me duidelijk dat de hele zaal (behalve ik dan) zijn hand had opgestoken. Nu stapte ik ook wat me overkwam. I was getting high... van de mist in de zaal. Vandaag scheurde ik over de paden niet op Marihuana maar op adrenaline. Ook de Chemical Brothers, Underworld, Madonna en zelfs Sepultura vergezelden me door de nacht. Drie kwartier, soms zijn die zo voorbij!
Van toppers gesproken! Kjell liep vandaag de 'Corrida' van Leuven, een traditionele stratenloop met duizenden deelnemers en nog meer toeschouwers. Kjell liep er een schitterende wedstrijd en eindigde op een fantastische derde plaats. Elke ochtend vroeg opstaan om te blokken heeft zijn conditie dus duidelijk niet ondermijnd. Mijn gezondheid heeft in de topsporthal wel een knauw gekregen want mijn lichte verkoudheid is door de ongezonde en droge lucht een zware neusverkoudheid geworden. Ik kan nog amper ademen en zit met een vervelende kriebelhoest. Hopelijk ben ik er snel vanaf want zaterdag wordt er om de provinciale schildjes gestreden. Ik heb voorlopig geen koorts en dus kan ik trainen. Vandaag was het voor mij echter een rustdag want we zaten aan zee om er bij mijn ouders kerstmis te vieren. Voor het eerst sinds lang konden zij nog eens met hun drie kinderen op de foto.
Wanneer je naar Gent trekt voor een indoorwedstrijd weet je nooit wanneer je opnieuw naar huis kan. Ook vandaag liet de organisatie het afweten. Deze keer waren er problemen met de elektronische resultatenverwerking en kwamen de startlijsten niet aan in de oproepkamer. Daardoor lag het hele loopgebeuren twee keer een half uur stil. Ik was al de hele dag zenuwachtig en dat kon ik er eigenlijk nog maar net bij hebben.. Ik was thuis vertrokken om twee uur, ruim op tijd om niet te zeggen veel te vroeg maar dat ligt nu eenmaal in mijn aard. In Grimbergen zag ik twee jonge gasten met een plaatje waar 'Gent' op stond. Twee lifters meenemen, waarom niet. Ik heb vroeger zelf wel wat gelift en bij zo'n kou laat je toch niemand staan. Zo verliep de rit naar gent in een aangename sfeer. Het bleken twee toffe Gentse broers te zijn. Ze hadden er al een half uur in de vrieskou gestaan en waren maar wat blij toen ik stopte. Rond drie uur was ik in de Topsporthal. Er was veel volk maar dat was niets in vergelijking tot de hel van vorige week. Ik trok naar mijn plekje aan het 100m-punt, daar zit nooit veel volk. Ik dronk nog wat sportdrank en at mijn twee bananen op. Ik schatte dat mijn wedstrijd rond vijf uur zou worden gelopen. Uit het gesprek dat ik wat later had met enkele andere collega-masters bleek echter dat er al wat achterstand was op het tijdsschema. Dat werd even later bevestigd door Dirk Bonte die nog steeds aan het wachten was om zijn wedstrijd over 60m te mogen lopen. Een uur later was Dirk's moment. Hij liep en won zijn reeks in een prachtige 7.58. Dirk was enorm tevreden met zijn prestatie en later op de avond start hij nog op de 200m. Ik ben nu net gaan kijken op de VAL-site waar je de resultaten in Gent steeds op de voet kan volgen maar blijkbaar is zijn reeks nog steeds niet gelopen. Van een lange dag gesproken. Uiteindelijk heb ik drie keer opgewarmd en vier keer versnellingen gedaan. Ik had de lat voor mezelf enorm hoog gelegd, mijn richttijd was het BR van 2.39.33. Ik was zenuwachtig, stond scherp, had er zin in en was klaar om iedereen te scalperen. Maar dan komt al dat wachten en de adrenaline vloeit zo weer uit je lichaam weg. De nervositeit maakt plaats voor gelatenheid en de scherpte bot af. Ik wilde na een tijdje zelfs naar huis vertrekken. Maar toen kwam ineens het nieuws dat de 1000en gingen van start gaan. Zeven reeksen bij de mannen. Op zich geen probleem maar elke reeks telde maar zes vertrekkers. Wat een onzin! In een wedstrijd met tien of twaalf lopers heb je meer animo en kan je zonder twijfel een betere chrono neerzetten. Ik mocht in de derde reeks starten. Ik vertrok goed maar veel te voorzichtig. Eigenlijk liep ik niet zoals ik het gewoon ben. De schrik voor die onbekende afstand en het ontbreken van de nodige agressiviteit maakte dat ik me niet in tweede stelling maar slechts achteraan nestelde. Ik zou wel zien waar ik uitkwam. Tijdens de race ging het goed, te goed zelfs want ik voelde gedurig dat ik sneller kon. Toch wachtte ik tot de laatste 250m om mijn duivels te ontbinden. Ik maakte in die laatste ronde zeker nog twee seconden goed op de koplopers maar het kalf was natuurlijk al lang verdronken. Ik eindigde in een uitstekende (voor een bijna vijftiger) 2.41.29 maar de ontgoocheling was groot want er had zo veel meer in gezeten. Ik was gewoon te tam en liet het toch wel enigszins afweten. Het is een goede les en bij mijn volgende 1000m (outdoor in mei!) zal ik een andere tactiek hanteren. Ik moet gewoon lopen zoals op een 800. Eigenlijk is een 1000m een 800m maar dan iets langer. Dat ik daar niet eerder op kwam, hahaha... Mijn troost is dat ik toch een stevig clubrecord heb neergezet. Morgen neem ik een rustdag. We trekken naar mijn ouders in Oostduinkerke voor ons familiekerstfeest. Wie ook wat zal rusten is Kim. Tijdens deze kerstvakantie stonden voor haar maar liefst drie oriëntatieloopwedstrijden op het programma. Ze won alvast de eerste twee. De tweede zelfs tegen een hoop internationale kleppers. Fantastich gewoon! Ik heb toch wel geluk om te mogen trainen met zo'n toppers als Kim en Kjell.
Voor de verandering trok ik vandaag voor het eerst sinds lang naar de 'put van Weerde', een van de vele kunstmatig aangelegde meren langs de E-19. Tot deze zomer liep ik daar veel maar op een dag waren houthakkers er aan het werk geweest met zwaar materiaal. Het resultaat was dat het pad rond het meer volledig was omgeploegd. Vandaag was het vriesweer en zou het pad zeker beloopbaar zijn. Ik was aangenaam verrast want het pad leek toch gedeeltelijk in zijn vroegere toestand te zijn hersteld. Lekker vlak en beloopbaar. Bij droog weer is de 'put van Weerde' een waar paradijs voor Flyers. Het duurlopen ging vandaag al iets vlotter dan gisteren al had ik nog steeds geen superbenen. De 200m die ik na mijn versnellingen eens 'lekker moest bollen' ging dan wel perfect. Ineens voelde het wél goed aan en de lekkere groove van LL. Cool J's 'Phenomenon' bracht me al helemaal in de stemming. Mijn tactiek voor morgen? Er in vliegen, zonder complexen. Ik kreeg vandaag een leuke e-mailaanmoediging, telefoontjes en smssen van mijn trainingsbende. Als die morgen ook nog eens allemaal aan me denken kan het niet fout gaan. Ik durf er geen richttijd op plakken want je moet het lot niet tarten, maar ik heb wel iets in mijn hoofd. Morgen verklap ik of ik het heb gehaald!
Gisterenavond lag er een minuscuul pakje voor mij onder de kerstboom. In het pakje zat een I-pod shuffle. Ik ben doorgaans tegen te veel tralala als het op lopen aankomt, maar ik wilde wel eens voelen wat het is om op muziek te lopen en dus probeerde ik mijn nieuwste speelgoed vandaag meteen uit. Vermits ik mijn eigen pakje had gekocht had ik er ook maar meteen muziek van op mijn I-tunes op geplaatst. Ik had ervoor gezorgd dat het eerste nummer meteen goed zat: Kaw Liga van The Residents. Het werd bijna een half uur genieten ware het niet dat de oortjes niet goed pasten. Ook vroeger kon ik maar niet wennen aan de oortjes van mijn 'walkman' en later van mijn 'cd-spelertje'. Ik moet dus dringend op zoek naar andere oortjes. Ik liep mijn duurloop in het Vrijbroekpark en trok daarna voor mijn versnellingen naar het rozenpark. Magda had me opgedragen om er een zestal te doen. Iets meer dan gewoonlijk met het oog op zaterdag. Ik had vandaag geen superbenen maar dat verontrust me allerminst. De zware training van dinsdag en een te korte nacht eisten gewoon hun tol. Morgen zal het al weer beter gaan.
Omwille van agendaproblemen vieren we kerst met mijn ouders aanstaande zondag in oostduinkerke. Voor het eerst in jaren zullen Eliane, Chris(Hij moet meestal vliegen!) en ik nog eens samen zijn voor een kerstdiner. Vanavond komt de familie van Hilde bij ons langs. Mijn taak bestond er vandaag in om de kids bezig te houden en te zorgen dat de tafel gedekt en versierd is. Met mijn twee helpers is dat natuurlijk geen probleem. Ik moest echter ook lopen vandaag. Doorgaans is dat in deze periode niet altijd even evident maar vandaag lukte het wel. Mijn broer, die peter is van Moon, vroeg of we even konden langskomen. Onder de kerstboom had hij voor Moon een pakje staan. Moon opende het pak en ontdekte een doos met Engelse soldaten van Waterloo. Ik moet er even bij vertellen dat Chris en ik sinds onze prille jeugd soldaten schilderen. Ik heb een Frans leger van Napoleon en hij het Britse leger van Wellington. Wij verzamelen regimenten, kanonnen en ruiters sinds mijn twaalfde. Onnodig te zeggen dat onze legers groot zijn. De verrassing was vandaag dat mijn broer zijn hele collectie aan moon cadeau deed. Drieduizend infanteristen, zeshonderd ruiters en een pak kanonnen, alles op schaal 1/32e. 'Jij zal mijn werk afmaken', zei Chris. Onze Moon wist niet wat te zeggen. Hij is deze middag in ieder geval al twee uren druk aan het schilderen geweest. Gelukkig had ik Noah om me te helpen met de tafeldecoratie. Na het bezoek aan Chris zijn we naar het Vrijbroekpark getrokken voor een trainingetje in het rozenpark. Ik moest vandaag maar een half uurtje loslopen en de kids gingen meelopen. Kleine rondjes in het rozenpark leken me, gezien de aanwezigheid van Noah, meer aangewezen dan de grote toer. Gedrieën liepen we een viertal rondes en toen wilde Moon enkele 200en doen. Twee mocht hij er van mij lopen, niet meer. Hij vloog er ferm in en ik chronometreerde. Op zo'n droge ondergrond rendeert zijn flyerstijl opperbest want hij finishte tweemaal in 37 seconden. Na zijn eerste 200 dacht ik dat ik niet goed had afgedrukt maar de tweede was identiek, dus... Ik kan het soms niet vatten dat sommige kinderen van die leeftijd al sneller kunnen lopen dan de gemiddelde volwassene. Na zijn 200en liet ik ze allebei rusten terwijl ik rustig mijn duurloop verderzette. Toen vonden ze een spelletje uit: me elke ronde op een bepaald punt opwachten en tegen me spurten. Ik versnelde elke keer een klein beetje en vooral Noah was superblij met zijn spurtoverwinningen. Straks is het feest maar voor een aceet als ik beperkt zich dat tot twee glazen witte wijn en een beetje eten. Doordrinken en -eten laat ik aan anderen over. Zalig kerstfeest iedereen! Dré.
Ik trok goed op tijd richting Mechelen want zoals altijd voor de aanvang van een reeks wedstrijden wilde ik aan één van mijn rituelen voldoen, nl. mijn haar laten knippen. We hadden pas om drie uur afgesproken en dus had ik anderhalf uur de tijd. Ik ben blijkbaar echter niet de enige met zulke rituelen. Er stonden 12 mensen te wachten op hun knipbeurt. Het zijn drukke dagen voor haarkappers. Dus maar eerst nog wat kerstboodschappen doen en daarna naar het Vrijbroekpark. Iets voor drie uur kwamen Magda, Ewoud, Kjell en ook Toml aan. Het was vandaag voor mij de laatste echte training voor mijn indoordebuut. We trokken na de opwarming naar het rozenpark, onze surrogaatpiste en daar kregen we 200en voorgeschoteld. Voor iedereen behalve Kjell acht 200en met 200m joggen tussen. Kjell moest er maar eventjes vijftien lopen. Ik liep de eerste acht op kop en kon een goede regelmaat in de serie brengen. Alle 200en in 30 of 31 seconden. Het liep lekker, ik had wel vermoeide benen maar voel dat de vorm degelijk is. Ik zal me zaterdag hopelijk niet belachelijk maken. Ewoud had er zodanig zin in dat hij besloot om er nog enkele met Kjell te lopen. Tom volgde ons zonder problemen. Hij is nog maar scholier en sinds kort bij RAM. Magda gunt hem een aanpassingsperiode en spaart hem dus nog wat. Tegen de lente zal hij volgens mij elke training met ons kunnen afwerken. Ik voorspel hem een mooie atletiektoekomst want het talent druipt er zo af. Achteraf trok ik nogmaals naar het kapsalon en deze keer kreeg ik mijn haar geknipt. Nu nog nieuwe sokken en ik kan er aan beginnen...
Elk jaar neem ik me voor om maanden op voorhand mijn kerstinkopen te doen maar ook deze keer heb ik jammerlijk gefaald. Deze middag offerde ik dus mijn middagpauze op aan het pakjesshoppen waardoor ik mijn recuperatieloop vanavond in het donker moest houden. Ik keek er niet echt naar uit want zonder een loopnimf aan mijn zijde vind ik het ook maar niks. Gelukkig zei Moon dat hij graag met mij een stukje ging lopen en dus trokken we samen naar het Vrijbroekpark. We moesten in Mechelen zijn en dus was dat park meer aangewezen dan mijn lievelingsparkje in Machelen. Toen we een eerste keer de verlichte zone hadden afgelopen en op onze passen terugliepen vroeg Moon of er vanavond nog iemand zo gek zou zijn om in het donkere park te lopen. 'Ik denk het niet', antwoordde ik. maar net op dat moment kwam in de verte een schim uit de duisternis tevoorschijn. 'Da's Ewoud', zei ik. 'Hoe weet je dat', vroeg Moon. Ik antwoordde dat ik zijn wapperende manen en zijn silhouet herkende. Gelukkig voor mijn geloofwaardigheid was het Ewoud. We draaiden en besloten om de volledige ronde met hem verder te lopen, ook het gedeelte in het pikkedonker. Moon vond het geweldig. Spannend en in zijn ogen een beetje gevaarlijk tegelijk. Hij sprong van links naar rechts en babbelde vrijwel de hele tijd. Net zijn vader... Ewoud had trouwens voor de allerdonkerste stukken een zaklamp meegebracht. Na vijfentwintig minuten vond ik het voor Moon welletjes en hij kroop in de wagen om zich aan het verorberen van grannykoeken en sportdrank te wijden. Ewoud en ik liepen nog één ronde samen en toen trok hij alleen verder voor nog een tweetal ronden. Ik stretchte en liep nog enkele versnellingen. Daarna reden we huiswaarts. Op de radio speelde 'Tinariwen'.
De laatste loodjes! Zo noemde Magda vandaag de training in het Vrijbroekpark. Voor mij was het in ieder geval zo. Dinsdag nog 200en en daarbuiten enkel korte duurloopjes teneinde zaterdag fris en uitgerust aan de start te staan van mijn eerste winterwedstrijd. Vandaag stond de klassieke fartlek op het programma. Normaal gezien loop ik dan twee ronden lang (6km) in het spoor van Kjell maar vandaag was mijn afstand herleid tot een 5km. Magda vond het anders net iets te zwaar en verkoos om Ewoud en mij op het einde een alternatieve route op te sturen. Het was anders zwaar genoeg, vond ik. Kjell vertrok als een soort supersonische loper en ik wist meteen waar ik aan toe was. Ik kon echter vrij goed volgen tot aan het keerpunt en toen scheidden (vandaag) onze trainingswegen. Samen met Ewoud liep ik het laatste stuk. Vreemd hoe je trainen anders ervaart naargelang je vormpeil. Nu de vorm komende is wordt het afzien bijna een doodgewone zaak. Je doet de oefeningen zonder enige terughoudendheid want afzien is genieten en wanneer je stopt recupereer je zondanig snel dat er van de training haast geen spoor meer te merken is. Benieuwd of dat zaterdag nog het geval zal zijn. Kjell moest drie ronden vaartspelen en Kim twee. De rest van onze groep was er niet. Stefan moest ergens naartoe, Sarah is aan haar blok begonnen en Jasper heeft last van een ontstoken lies. Dinsdag trekken we door het sluiten van de Nekker tijdens de vakantie opnieuw naar het park. Morgen staat er mij maar een korte recuperatieloop te wachten en neem ik Moon wel even mee. Die staat veel te hevig en is duidelijk aan beweging toe.
Vandaag trokken we naar Gent voor de openingsmeeting van het indoorseizoen. We waren natuurlijk niet alleen in de Topsporthal. Het was er een ongelooflijke drukte die dikwijls met totale chaos aan het flirten was. Het kan ook niet anders wanneer van elke proef tien tot vijftien reeksen werden gelopen. In principe moesten Moon en Eline kort na de middag aan de bak. Onze opwarming was vlekkeloos en in een ontspannen sfeer verlopen. Toen we echter met de spikes aan in de buurt van de oproepkamer kwamen leek het net of de chaos een climax ging bereiken. Een massa kinderen trachtte te weten te komen wanneer ze gingen kunnen lopen. Een speaker riep allerlei onbegrijpelijke zinnen door een micro en de startschoten weerklonken er nog harder dan boven. Het werd plots teveel voor onze Moon. Hij klapte plots overmand door stress en al huilend ineen. Hij wilde niet meer lopen. Toen ik hem later, na het troosten en toen de ontgoocheling bij ons beiden was doorgespoeld vroeg ik hem naar de reden van zijn forfait. 'Hier is veel teveel volk en lawaai', zei Moon, 'ik kan daar niet tegen'. 'Al die mensen kijken naar je, ik ben toch nog klein, hé papa? en ik ga liever crossen!' Natuurlijk is hij nog klein en wanneer je voor het eerst op zo'n indoormeeting aanwezig bent is het wel indrukwekkend en op de rand van schrikwekkend. Ik begrijp dan ook helemaal zijn stress. Ook Eline was behoorlijk gestresseerd maar die stress ebde weg naargelang de minuten verstreken. Een uur heeft ze daar met Frank aan de oproepkamer gestaan. Zowel Frank als ik waren aan ons proefstuk toe wat indoorjeugdmeetings betreft. We hebben héél wat geleerd vandaag. Zo ook dat je gerust in de tribune kan wachten. Ze zullen wel afroepen wanneer de wedstrijd er aan komt. Na een uur wortel schieten was het eindelijk aan onze 'Pijl van Nieuwenrode'. Ze mocht meteen in de eerste en snelste reeks starten. Haar start was meteen ok, niet perfect maar na 100m had ze zich in vijfde positie genesteld tussen en achter reuzinnen. Net als in de cross van Wespelaar, waar ze ook geconfronteerd was geweest met tweedejaarsminiemen, liep ze nu als eerstejaars vooraan tussen stuk voor stuk oudere meisjes. Eline deelde haar wedstrijd goed in maar maakte een kleine fout door halfweg op kop te gaan lopen van een achtervolgend groepje. De energie die ze daar waarschijnlijk verspeelde miste ze bij de eindspurt maar haar eindtijd mag er wel zijn: 3.31.52. Een verbetering van het clubrecord met maar liefst 13 seconden. En toen had ineens iedereen honger. We trokken naar de cafetaria maar door plaatsgebrek hebben we maar op de grond gezeten. Dat was best nog gezellig. Toen we vertrokken in Gent zagen we de eerste masters en seniors toekomen. Die begonnen ook aan hun lange dag... In de auto belde Mamy. 'En, hebben jullie Papy niet gezien', vroeg ze? Ramp! Mijn papa was helemaal van Oostduinkerke naar Gent gekomen, had naar ons vergeefs zitten zoeken en was dan maar ontgoocheld terug naar huis gereden. Zonde natuurlijk.
Door de afwezigheid van Bruno moest ik nog één vrijdag training geven aan onze jongste atleetjes en dus verschoof ik mijn eigen training naar deze middag. Een lekker winterzonnetje, negen graden en nagenoeg geen wind: dat waren mijn trainingsomstandigheden in Machelen. Zoals elke vrijdag stond er een snelheidstraining op mijn programma. Na tien rondjes opwarming op de piste trok ik naar de startzone. Daar deed ik mijn lenigheidoefeningen en vier versnellingen over 100m. Daarop liep ik tien keer een honderd meter aan quasi maximale snelheid. Ik hield wel lichtjes in omdat mijn rechterkuit sinds eergisteren wat gespannen is. Verrassend genoeg bleef er na de training van die gespannen toestand niets meer over.
Gisteren had ik er nochtans vrij veel last van gehad. Toen ik met Kim drie kwartier lang rondjes draaide in het park van Machelen had ik uiterst zware benen. Gelukkig praatten en lachten we de rondjes aan elkaar en daardoor had ik uiteindelijk geen tijd om aan mijn fysieke ongemakken te denken. Uiteindelijk stopte ik de training met een gespannen kuit. Ik wijt dat aan de zware trainingen van de laatste weken. Volgende week loop ik mijn eerste wedstrijd en dan kan ik het wat kalmer aan doen. Het zwaartepunt van de trainingen is nu achter de rug en de weken tussen de wedstrijden in zijn toch wat lichter door de vele rustperiodes die worden ingelast. Wie geen week meer moeten wachten zijn Eline en Moon. Morgen trekken we naar Gent voor de openingsmeeting van het Gentse indoorseizoen. Om 12 uur lopen beide daar hun eerste indoorwedstrijd, een 1000 meter. Volgens mij maken ze allebei kans om het clubrecord te breken maar dan zullen ze er moeten voor knokken, niet afwachten en zelf de wedstrijd maken. Ze zijn er in ieder geval klaar voor.
Vanmiddag hield ik mijn duurloop zoals zo dikwijls in het park van Machelen. Het was er koud, vochtig en wat mistig maar het deerde me niet. De mentale boost van de laatste trainingen werkte en in gedachten was ik al bij de komende wedstrijden. Deze avond was het andere koek. Ik trok met de kids naar de Nekker en bereidde me voor om mijn loopgroepje een stevige training te geven. Het was nog donker toen we aan de piste kwamen en dus belde ik zoals gewoonlijk naar de receptie van de Nekker. Ik vraag de persoon aan de telefoon om het licht aan te steken en binnen de minuut zagen we weer waar we liepen. Op woensdag komen er doorgaans veel kinderen naar de training maar vandaag waren er maar twintig en maar goed ook want ik was de enige aanwezige jeugdtrainer. Het werd dus een beetje improviseren. Ik had wat voorbereid voor de gevorderde lopers en na de opwarmingsronde en de gewoonlijke spurtjes besloot ik om me aan mijn plan te houden. Met zijn allen haalden we hordes en kegels uit het materiaalhok. We trokken er mee naar het middenveld en daar staken we een megaparcours ineen. De ronde bestond uit een op en af zigzaggende baan van ongeveer 350m lang. Twaalf hordes op de laagste stand zorgden voor nog wat afwisseling. Ik verdeelde de kinderen over drie groepjes. Groep 1 waar Noah van deel uitmaakte moest drie keer één ronde lopen. Tussen hun rondes mochten ze rusten zolang de andere groepjes bezig waren. Groep twee deed twee rondes en de derde groep met Julie, Eline, Jo, Nathan, Lucas en onze Moon liepen telkens drie ronden. Alles verliep perfect en het verbaasde me dat niemand zeurde. Eén jongetje kwam me zelfs zeggen dat hij dit een heel leuk spelletje vond. Ik vertelde hem dat dit spelletje trainen heette en hij moest lachen. Een oma die ons de hele training had zitten observeren kwam me achteraf proficiat wensen en bedanken. Haar kleindochter voelt zich zo goed sinds ze aan atletiek doet. Het was een leuke avond. Koud maar leuk! Ik heb er van genoten.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy