Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
28-12-2008
Aan zee...
Van toppers gesproken! Kjell liep vandaag de 'Corrida' van Leuven, een traditionele stratenloop met duizenden deelnemers en nog meer toeschouwers. Kjell liep er een schitterende wedstrijd en eindigde op een fantastische derde plaats. Elke ochtend vroeg opstaan om te blokken heeft zijn conditie dus duidelijk niet ondermijnd. Mijn gezondheid heeft in de topsporthal wel een knauw gekregen want mijn lichte verkoudheid is door de ongezonde en droge lucht een zware neusverkoudheid geworden. Ik kan nog amper ademen en zit met een vervelende kriebelhoest. Hopelijk ben ik er snel vanaf want zaterdag wordt er om de provinciale schildjes gestreden. Ik heb voorlopig geen koorts en dus kan ik trainen. Vandaag was het voor mij echter een rustdag want we zaten aan zee om er bij mijn ouders kerstmis te vieren. Voor het eerst sinds lang konden zij nog eens met hun drie kinderen op de foto.
Wanneer je naar Gent trekt voor een indoorwedstrijd weet je nooit wanneer je opnieuw naar huis kan. Ook vandaag liet de organisatie het afweten. Deze keer waren er problemen met de elektronische resultatenverwerking en kwamen de startlijsten niet aan in de oproepkamer. Daardoor lag het hele loopgebeuren twee keer een half uur stil. Ik was al de hele dag zenuwachtig en dat kon ik er eigenlijk nog maar net bij hebben.. Ik was thuis vertrokken om twee uur, ruim op tijd om niet te zeggen veel te vroeg maar dat ligt nu eenmaal in mijn aard. In Grimbergen zag ik twee jonge gasten met een plaatje waar 'Gent' op stond. Twee lifters meenemen, waarom niet. Ik heb vroeger zelf wel wat gelift en bij zo'n kou laat je toch niemand staan. Zo verliep de rit naar gent in een aangename sfeer. Het bleken twee toffe Gentse broers te zijn. Ze hadden er al een half uur in de vrieskou gestaan en waren maar wat blij toen ik stopte. Rond drie uur was ik in de Topsporthal. Er was veel volk maar dat was niets in vergelijking tot de hel van vorige week. Ik trok naar mijn plekje aan het 100m-punt, daar zit nooit veel volk. Ik dronk nog wat sportdrank en at mijn twee bananen op. Ik schatte dat mijn wedstrijd rond vijf uur zou worden gelopen. Uit het gesprek dat ik wat later had met enkele andere collega-masters bleek echter dat er al wat achterstand was op het tijdsschema. Dat werd even later bevestigd door Dirk Bonte die nog steeds aan het wachten was om zijn wedstrijd over 60m te mogen lopen. Een uur later was Dirk's moment. Hij liep en won zijn reeks in een prachtige 7.58. Dirk was enorm tevreden met zijn prestatie en later op de avond start hij nog op de 200m. Ik ben nu net gaan kijken op de VAL-site waar je de resultaten in Gent steeds op de voet kan volgen maar blijkbaar is zijn reeks nog steeds niet gelopen. Van een lange dag gesproken. Uiteindelijk heb ik drie keer opgewarmd en vier keer versnellingen gedaan. Ik had de lat voor mezelf enorm hoog gelegd, mijn richttijd was het BR van 2.39.33. Ik was zenuwachtig, stond scherp, had er zin in en was klaar om iedereen te scalperen. Maar dan komt al dat wachten en de adrenaline vloeit zo weer uit je lichaam weg. De nervositeit maakt plaats voor gelatenheid en de scherpte bot af. Ik wilde na een tijdje zelfs naar huis vertrekken. Maar toen kwam ineens het nieuws dat de 1000en gingen van start gaan. Zeven reeksen bij de mannen. Op zich geen probleem maar elke reeks telde maar zes vertrekkers. Wat een onzin! In een wedstrijd met tien of twaalf lopers heb je meer animo en kan je zonder twijfel een betere chrono neerzetten. Ik mocht in de derde reeks starten. Ik vertrok goed maar veel te voorzichtig. Eigenlijk liep ik niet zoals ik het gewoon ben. De schrik voor die onbekende afstand en het ontbreken van de nodige agressiviteit maakte dat ik me niet in tweede stelling maar slechts achteraan nestelde. Ik zou wel zien waar ik uitkwam. Tijdens de race ging het goed, te goed zelfs want ik voelde gedurig dat ik sneller kon. Toch wachtte ik tot de laatste 250m om mijn duivels te ontbinden. Ik maakte in die laatste ronde zeker nog twee seconden goed op de koplopers maar het kalf was natuurlijk al lang verdronken. Ik eindigde in een uitstekende (voor een bijna vijftiger) 2.41.29 maar de ontgoocheling was groot want er had zo veel meer in gezeten. Ik was gewoon te tam en liet het toch wel enigszins afweten. Het is een goede les en bij mijn volgende 1000m (outdoor in mei!) zal ik een andere tactiek hanteren. Ik moet gewoon lopen zoals op een 800. Eigenlijk is een 1000m een 800m maar dan iets langer. Dat ik daar niet eerder op kwam, hahaha... Mijn troost is dat ik toch een stevig clubrecord heb neergezet. Morgen neem ik een rustdag. We trekken naar mijn ouders in Oostduinkerke voor ons familiekerstfeest. Wie ook wat zal rusten is Kim. Tijdens deze kerstvakantie stonden voor haar maar liefst drie oriëntatieloopwedstrijden op het programma. Ze won alvast de eerste twee. De tweede zelfs tegen een hoop internationale kleppers. Fantastich gewoon! Ik heb toch wel geluk om te mogen trainen met zo'n toppers als Kim en Kjell.
Voor de verandering trok ik vandaag voor het eerst sinds lang naar de 'put van Weerde', een van de vele kunstmatig aangelegde meren langs de E-19. Tot deze zomer liep ik daar veel maar op een dag waren houthakkers er aan het werk geweest met zwaar materiaal. Het resultaat was dat het pad rond het meer volledig was omgeploegd. Vandaag was het vriesweer en zou het pad zeker beloopbaar zijn. Ik was aangenaam verrast want het pad leek toch gedeeltelijk in zijn vroegere toestand te zijn hersteld. Lekker vlak en beloopbaar. Bij droog weer is de 'put van Weerde' een waar paradijs voor Flyers. Het duurlopen ging vandaag al iets vlotter dan gisteren al had ik nog steeds geen superbenen. De 200m die ik na mijn versnellingen eens 'lekker moest bollen' ging dan wel perfect. Ineens voelde het wél goed aan en de lekkere groove van LL. Cool J's 'Phenomenon' bracht me al helemaal in de stemming. Mijn tactiek voor morgen? Er in vliegen, zonder complexen. Ik kreeg vandaag een leuke e-mailaanmoediging, telefoontjes en smssen van mijn trainingsbende. Als die morgen ook nog eens allemaal aan me denken kan het niet fout gaan. Ik durf er geen richttijd op plakken want je moet het lot niet tarten, maar ik heb wel iets in mijn hoofd. Morgen verklap ik of ik het heb gehaald!
Gisterenavond lag er een minuscuul pakje voor mij onder de kerstboom. In het pakje zat een I-pod shuffle. Ik ben doorgaans tegen te veel tralala als het op lopen aankomt, maar ik wilde wel eens voelen wat het is om op muziek te lopen en dus probeerde ik mijn nieuwste speelgoed vandaag meteen uit. Vermits ik mijn eigen pakje had gekocht had ik er ook maar meteen muziek van op mijn I-tunes op geplaatst. Ik had ervoor gezorgd dat het eerste nummer meteen goed zat: Kaw Liga van The Residents. Het werd bijna een half uur genieten ware het niet dat de oortjes niet goed pasten. Ook vroeger kon ik maar niet wennen aan de oortjes van mijn 'walkman' en later van mijn 'cd-spelertje'. Ik moet dus dringend op zoek naar andere oortjes. Ik liep mijn duurloop in het Vrijbroekpark en trok daarna voor mijn versnellingen naar het rozenpark. Magda had me opgedragen om er een zestal te doen. Iets meer dan gewoonlijk met het oog op zaterdag. Ik had vandaag geen superbenen maar dat verontrust me allerminst. De zware training van dinsdag en een te korte nacht eisten gewoon hun tol. Morgen zal het al weer beter gaan.
Omwille van agendaproblemen vieren we kerst met mijn ouders aanstaande zondag in oostduinkerke. Voor het eerst in jaren zullen Eliane, Chris(Hij moet meestal vliegen!) en ik nog eens samen zijn voor een kerstdiner. Vanavond komt de familie van Hilde bij ons langs. Mijn taak bestond er vandaag in om de kids bezig te houden en te zorgen dat de tafel gedekt en versierd is. Met mijn twee helpers is dat natuurlijk geen probleem. Ik moest echter ook lopen vandaag. Doorgaans is dat in deze periode niet altijd even evident maar vandaag lukte het wel. Mijn broer, die peter is van Moon, vroeg of we even konden langskomen. Onder de kerstboom had hij voor Moon een pakje staan. Moon opende het pak en ontdekte een doos met Engelse soldaten van Waterloo. Ik moet er even bij vertellen dat Chris en ik sinds onze prille jeugd soldaten schilderen. Ik heb een Frans leger van Napoleon en hij het Britse leger van Wellington. Wij verzamelen regimenten, kanonnen en ruiters sinds mijn twaalfde. Onnodig te zeggen dat onze legers groot zijn. De verrassing was vandaag dat mijn broer zijn hele collectie aan moon cadeau deed. Drieduizend infanteristen, zeshonderd ruiters en een pak kanonnen, alles op schaal 1/32e. 'Jij zal mijn werk afmaken', zei Chris. Onze Moon wist niet wat te zeggen. Hij is deze middag in ieder geval al twee uren druk aan het schilderen geweest. Gelukkig had ik Noah om me te helpen met de tafeldecoratie. Na het bezoek aan Chris zijn we naar het Vrijbroekpark getrokken voor een trainingetje in het rozenpark. Ik moest vandaag maar een half uurtje loslopen en de kids gingen meelopen. Kleine rondjes in het rozenpark leken me, gezien de aanwezigheid van Noah, meer aangewezen dan de grote toer. Gedrieën liepen we een viertal rondes en toen wilde Moon enkele 200en doen. Twee mocht hij er van mij lopen, niet meer. Hij vloog er ferm in en ik chronometreerde. Op zo'n droge ondergrond rendeert zijn flyerstijl opperbest want hij finishte tweemaal in 37 seconden. Na zijn eerste 200 dacht ik dat ik niet goed had afgedrukt maar de tweede was identiek, dus... Ik kan het soms niet vatten dat sommige kinderen van die leeftijd al sneller kunnen lopen dan de gemiddelde volwassene. Na zijn 200en liet ik ze allebei rusten terwijl ik rustig mijn duurloop verderzette. Toen vonden ze een spelletje uit: me elke ronde op een bepaald punt opwachten en tegen me spurten. Ik versnelde elke keer een klein beetje en vooral Noah was superblij met zijn spurtoverwinningen. Straks is het feest maar voor een aceet als ik beperkt zich dat tot twee glazen witte wijn en een beetje eten. Doordrinken en -eten laat ik aan anderen over. Zalig kerstfeest iedereen! Dré.
Ik trok goed op tijd richting Mechelen want zoals altijd voor de aanvang van een reeks wedstrijden wilde ik aan één van mijn rituelen voldoen, nl. mijn haar laten knippen. We hadden pas om drie uur afgesproken en dus had ik anderhalf uur de tijd. Ik ben blijkbaar echter niet de enige met zulke rituelen. Er stonden 12 mensen te wachten op hun knipbeurt. Het zijn drukke dagen voor haarkappers. Dus maar eerst nog wat kerstboodschappen doen en daarna naar het Vrijbroekpark. Iets voor drie uur kwamen Magda, Ewoud, Kjell en ook Toml aan. Het was vandaag voor mij de laatste echte training voor mijn indoordebuut. We trokken na de opwarming naar het rozenpark, onze surrogaatpiste en daar kregen we 200en voorgeschoteld. Voor iedereen behalve Kjell acht 200en met 200m joggen tussen. Kjell moest er maar eventjes vijftien lopen. Ik liep de eerste acht op kop en kon een goede regelmaat in de serie brengen. Alle 200en in 30 of 31 seconden. Het liep lekker, ik had wel vermoeide benen maar voel dat de vorm degelijk is. Ik zal me zaterdag hopelijk niet belachelijk maken. Ewoud had er zodanig zin in dat hij besloot om er nog enkele met Kjell te lopen. Tom volgde ons zonder problemen. Hij is nog maar scholier en sinds kort bij RAM. Magda gunt hem een aanpassingsperiode en spaart hem dus nog wat. Tegen de lente zal hij volgens mij elke training met ons kunnen afwerken. Ik voorspel hem een mooie atletiektoekomst want het talent druipt er zo af. Achteraf trok ik nogmaals naar het kapsalon en deze keer kreeg ik mijn haar geknipt. Nu nog nieuwe sokken en ik kan er aan beginnen...
Elk jaar neem ik me voor om maanden op voorhand mijn kerstinkopen te doen maar ook deze keer heb ik jammerlijk gefaald. Deze middag offerde ik dus mijn middagpauze op aan het pakjesshoppen waardoor ik mijn recuperatieloop vanavond in het donker moest houden. Ik keek er niet echt naar uit want zonder een loopnimf aan mijn zijde vind ik het ook maar niks. Gelukkig zei Moon dat hij graag met mij een stukje ging lopen en dus trokken we samen naar het Vrijbroekpark. We moesten in Mechelen zijn en dus was dat park meer aangewezen dan mijn lievelingsparkje in Machelen. Toen we een eerste keer de verlichte zone hadden afgelopen en op onze passen terugliepen vroeg Moon of er vanavond nog iemand zo gek zou zijn om in het donkere park te lopen. 'Ik denk het niet', antwoordde ik. maar net op dat moment kwam in de verte een schim uit de duisternis tevoorschijn. 'Da's Ewoud', zei ik. 'Hoe weet je dat', vroeg Moon. Ik antwoordde dat ik zijn wapperende manen en zijn silhouet herkende. Gelukkig voor mijn geloofwaardigheid was het Ewoud. We draaiden en besloten om de volledige ronde met hem verder te lopen, ook het gedeelte in het pikkedonker. Moon vond het geweldig. Spannend en in zijn ogen een beetje gevaarlijk tegelijk. Hij sprong van links naar rechts en babbelde vrijwel de hele tijd. Net zijn vader... Ewoud had trouwens voor de allerdonkerste stukken een zaklamp meegebracht. Na vijfentwintig minuten vond ik het voor Moon welletjes en hij kroop in de wagen om zich aan het verorberen van grannykoeken en sportdrank te wijden. Ewoud en ik liepen nog één ronde samen en toen trok hij alleen verder voor nog een tweetal ronden. Ik stretchte en liep nog enkele versnellingen. Daarna reden we huiswaarts. Op de radio speelde 'Tinariwen'.
De laatste loodjes! Zo noemde Magda vandaag de training in het Vrijbroekpark. Voor mij was het in ieder geval zo. Dinsdag nog 200en en daarbuiten enkel korte duurloopjes teneinde zaterdag fris en uitgerust aan de start te staan van mijn eerste winterwedstrijd. Vandaag stond de klassieke fartlek op het programma. Normaal gezien loop ik dan twee ronden lang (6km) in het spoor van Kjell maar vandaag was mijn afstand herleid tot een 5km. Magda vond het anders net iets te zwaar en verkoos om Ewoud en mij op het einde een alternatieve route op te sturen. Het was anders zwaar genoeg, vond ik. Kjell vertrok als een soort supersonische loper en ik wist meteen waar ik aan toe was. Ik kon echter vrij goed volgen tot aan het keerpunt en toen scheidden (vandaag) onze trainingswegen. Samen met Ewoud liep ik het laatste stuk. Vreemd hoe je trainen anders ervaart naargelang je vormpeil. Nu de vorm komende is wordt het afzien bijna een doodgewone zaak. Je doet de oefeningen zonder enige terughoudendheid want afzien is genieten en wanneer je stopt recupereer je zondanig snel dat er van de training haast geen spoor meer te merken is. Benieuwd of dat zaterdag nog het geval zal zijn. Kjell moest drie ronden vaartspelen en Kim twee. De rest van onze groep was er niet. Stefan moest ergens naartoe, Sarah is aan haar blok begonnen en Jasper heeft last van een ontstoken lies. Dinsdag trekken we door het sluiten van de Nekker tijdens de vakantie opnieuw naar het park. Morgen staat er mij maar een korte recuperatieloop te wachten en neem ik Moon wel even mee. Die staat veel te hevig en is duidelijk aan beweging toe.
Vandaag trokken we naar Gent voor de openingsmeeting van het indoorseizoen. We waren natuurlijk niet alleen in de Topsporthal. Het was er een ongelooflijke drukte die dikwijls met totale chaos aan het flirten was. Het kan ook niet anders wanneer van elke proef tien tot vijftien reeksen werden gelopen. In principe moesten Moon en Eline kort na de middag aan de bak. Onze opwarming was vlekkeloos en in een ontspannen sfeer verlopen. Toen we echter met de spikes aan in de buurt van de oproepkamer kwamen leek het net of de chaos een climax ging bereiken. Een massa kinderen trachtte te weten te komen wanneer ze gingen kunnen lopen. Een speaker riep allerlei onbegrijpelijke zinnen door een micro en de startschoten weerklonken er nog harder dan boven. Het werd plots teveel voor onze Moon. Hij klapte plots overmand door stress en al huilend ineen. Hij wilde niet meer lopen. Toen ik hem later, na het troosten en toen de ontgoocheling bij ons beiden was doorgespoeld vroeg ik hem naar de reden van zijn forfait. 'Hier is veel teveel volk en lawaai', zei Moon, 'ik kan daar niet tegen'. 'Al die mensen kijken naar je, ik ben toch nog klein, hé papa? en ik ga liever crossen!' Natuurlijk is hij nog klein en wanneer je voor het eerst op zo'n indoormeeting aanwezig bent is het wel indrukwekkend en op de rand van schrikwekkend. Ik begrijp dan ook helemaal zijn stress. Ook Eline was behoorlijk gestresseerd maar die stress ebde weg naargelang de minuten verstreken. Een uur heeft ze daar met Frank aan de oproepkamer gestaan. Zowel Frank als ik waren aan ons proefstuk toe wat indoorjeugdmeetings betreft. We hebben héél wat geleerd vandaag. Zo ook dat je gerust in de tribune kan wachten. Ze zullen wel afroepen wanneer de wedstrijd er aan komt. Na een uur wortel schieten was het eindelijk aan onze 'Pijl van Nieuwenrode'. Ze mocht meteen in de eerste en snelste reeks starten. Haar start was meteen ok, niet perfect maar na 100m had ze zich in vijfde positie genesteld tussen en achter reuzinnen. Net als in de cross van Wespelaar, waar ze ook geconfronteerd was geweest met tweedejaarsminiemen, liep ze nu als eerstejaars vooraan tussen stuk voor stuk oudere meisjes. Eline deelde haar wedstrijd goed in maar maakte een kleine fout door halfweg op kop te gaan lopen van een achtervolgend groepje. De energie die ze daar waarschijnlijk verspeelde miste ze bij de eindspurt maar haar eindtijd mag er wel zijn: 3.31.52. Een verbetering van het clubrecord met maar liefst 13 seconden. En toen had ineens iedereen honger. We trokken naar de cafetaria maar door plaatsgebrek hebben we maar op de grond gezeten. Dat was best nog gezellig. Toen we vertrokken in Gent zagen we de eerste masters en seniors toekomen. Die begonnen ook aan hun lange dag... In de auto belde Mamy. 'En, hebben jullie Papy niet gezien', vroeg ze? Ramp! Mijn papa was helemaal van Oostduinkerke naar Gent gekomen, had naar ons vergeefs zitten zoeken en was dan maar ontgoocheld terug naar huis gereden. Zonde natuurlijk.
Door de afwezigheid van Bruno moest ik nog één vrijdag training geven aan onze jongste atleetjes en dus verschoof ik mijn eigen training naar deze middag. Een lekker winterzonnetje, negen graden en nagenoeg geen wind: dat waren mijn trainingsomstandigheden in Machelen. Zoals elke vrijdag stond er een snelheidstraining op mijn programma. Na tien rondjes opwarming op de piste trok ik naar de startzone. Daar deed ik mijn lenigheidoefeningen en vier versnellingen over 100m. Daarop liep ik tien keer een honderd meter aan quasi maximale snelheid. Ik hield wel lichtjes in omdat mijn rechterkuit sinds eergisteren wat gespannen is. Verrassend genoeg bleef er na de training van die gespannen toestand niets meer over.
Gisteren had ik er nochtans vrij veel last van gehad. Toen ik met Kim drie kwartier lang rondjes draaide in het park van Machelen had ik uiterst zware benen. Gelukkig praatten en lachten we de rondjes aan elkaar en daardoor had ik uiteindelijk geen tijd om aan mijn fysieke ongemakken te denken. Uiteindelijk stopte ik de training met een gespannen kuit. Ik wijt dat aan de zware trainingen van de laatste weken. Volgende week loop ik mijn eerste wedstrijd en dan kan ik het wat kalmer aan doen. Het zwaartepunt van de trainingen is nu achter de rug en de weken tussen de wedstrijden in zijn toch wat lichter door de vele rustperiodes die worden ingelast. Wie geen week meer moeten wachten zijn Eline en Moon. Morgen trekken we naar Gent voor de openingsmeeting van het Gentse indoorseizoen. Om 12 uur lopen beide daar hun eerste indoorwedstrijd, een 1000 meter. Volgens mij maken ze allebei kans om het clubrecord te breken maar dan zullen ze er moeten voor knokken, niet afwachten en zelf de wedstrijd maken. Ze zijn er in ieder geval klaar voor.
Vanmiddag hield ik mijn duurloop zoals zo dikwijls in het park van Machelen. Het was er koud, vochtig en wat mistig maar het deerde me niet. De mentale boost van de laatste trainingen werkte en in gedachten was ik al bij de komende wedstrijden. Deze avond was het andere koek. Ik trok met de kids naar de Nekker en bereidde me voor om mijn loopgroepje een stevige training te geven. Het was nog donker toen we aan de piste kwamen en dus belde ik zoals gewoonlijk naar de receptie van de Nekker. Ik vraag de persoon aan de telefoon om het licht aan te steken en binnen de minuut zagen we weer waar we liepen. Op woensdag komen er doorgaans veel kinderen naar de training maar vandaag waren er maar twintig en maar goed ook want ik was de enige aanwezige jeugdtrainer. Het werd dus een beetje improviseren. Ik had wat voorbereid voor de gevorderde lopers en na de opwarmingsronde en de gewoonlijke spurtjes besloot ik om me aan mijn plan te houden. Met zijn allen haalden we hordes en kegels uit het materiaalhok. We trokken er mee naar het middenveld en daar staken we een megaparcours ineen. De ronde bestond uit een op en af zigzaggende baan van ongeveer 350m lang. Twaalf hordes op de laagste stand zorgden voor nog wat afwisseling. Ik verdeelde de kinderen over drie groepjes. Groep 1 waar Noah van deel uitmaakte moest drie keer één ronde lopen. Tussen hun rondes mochten ze rusten zolang de andere groepjes bezig waren. Groep twee deed twee rondes en de derde groep met Julie, Eline, Jo, Nathan, Lucas en onze Moon liepen telkens drie ronden. Alles verliep perfect en het verbaasde me dat niemand zeurde. Eén jongetje kwam me zelfs zeggen dat hij dit een heel leuk spelletje vond. Ik vertelde hem dat dit spelletje trainen heette en hij moest lachen. Een oma die ons de hele training had zitten observeren kwam me achteraf proficiat wensen en bedanken. Haar kleindochter voelt zich zo goed sinds ze aan atletiek doet. Het was een leuke avond. Koud maar leuk! Ik heb er van genoten.
Het was bitterkoud toen we aan de piste kwamen maar wanneer de lichten aangingen leek het wel of tegelijk de verwarming aansloeg. Wat zo'n licht psychologisch al niet teweegbrengt. Sarah trainde vandaag op de piste mee met Hilde en Benediekt. Voor de rest van onze groep stonden 500en op het programma. Na de duizenden van zondag leek me dat wel zwaar. Magda zag mijn terughoudende blik en zei prompt dat ik het nog nodig had zo kort voor mijn eerste wedstrijden en ik geloofde haar. Kim moest er acht lopen en Kjell vier reeksen van drie. (Of waren het drie reeksen van vier?) Jasper, Ewoud en ik hielden het op drie reeksen van twee. We kregen slechts honderd meter joggen tussen twee 500en maar wel drie minuten tussen de reeksen in. Ik vroeg Magda nog wie de kop moest nemen, Jasper of ik. 'Om beurten één', riep ze. Ik nam de eerste voor mijn rekening en vertrok op kop. De eerste is altijd moeilijk, vind ik. Zestien, riep Magda na honderd meter. Oei, dacht ik bij mezelf, is dat niet te snel, maar ik ging door en kwam uit op 1.25. 'Opgepast, hé mannen', riep Magda,'dat is te snel', en ze feliciteerde Ewoud die er enkele seconden meer over deed. Waarschijnlijk was hij wel de slimste en doorgaans doseert hij beter dan ik. Magda's regel nummer één bij weerstandstraining is dat de laatste minstens even snel moet zijn als de eerste. Wanneer je dus te hevig start graaf je je eigen graf. Dat dacht ik ook na die eerste 500. Jasper vertrok op kop voor onze tweede halve kilometer. Na 100m kwamen we door in 15 seconden. We vertraagden een klein beetje na 200m maar konden verder het tempo goed vasthouden: 1.24. Het ging wel goed, ja! Terwijl we van onze drie minuten rust genoten bleef Kjell zijn 500en draaien en ook Kim bleef moedig én alleen haar reeksen afhaspelen. Eén of twee keer kon ze met ons vertrekken wat hopelijk voor een beetje afleiding zorgde. Bij onze tweede reeks kwamen we twee keer uit in 1.25. Onze innerlijke klokken waren afgesteld en gelijkgezet. Ondertussen vroeg Magda aan Jasper en Kjell hoeveel hun hartslag bedroeg. Ik ben een loper van de oude stempel en heb geen hartslagmeter en toen ze het aan mij vroeg moest ik het dus op de oude manier meten. Vingers in de hals en op mijn klok kijken. Ik recupereerde duidelijk minder snel dan die jonge gasten maar het kon me eigenlijk niet veel schelen. Ik voelde dat ik goeie benen had en dat was wat telde, niet? Onze laatste reeks kwam er aan. Ik vertrok voor de derde keer op kop. Het was niet gemakkelijk maar na tweehonderd meter moesten we de groep met Sarah inhalen. Daardoor versnelde ik een beetje en dat resulteerde opnieuw in een chrono van 1.24. Het gehijg werd wel alom heviger en heviger. Onze laatste 500 was voor Jasper. Hij vertrok meteen op tempo en hield dat strak. Ik kon me goed handhaven, héél kort tegen hem aanlopend. Ik loop het liefst op kop maar wanneer ik achter Jasper of Kjell zit maak ik er een extra oefening van in het 'kort op de voorganger lopen'. Dat is héél nuttig voor een halve-fondloper. Hoe korter je op iemand zijn hielen kan lopen, hoe beter. na 350 meter plaatste Jasper een versnelling. Hij had duidelijk nog wat overschot en ik moest alles uit de kast halen om de kleine voorsprong die hij had verworven weer ongedaan te maken. Terwijl ook Ewoud fel kwam opzetten en uiteindelijk ook op dezelfde hoogte kwam lopen kon ik Jasper nog net op de meet (of net erna, mijn ogen waren half dicht, dus weet ik het niet goed!) 'jumpen'. Wat een eindspurt, met drie op een rij... Trainen kan zo mooi zijn. Kim stond ondertussen in haar mooie witte outfit ook al bij Magda en we besloten onze hartslag nog eens te nemen. Ik zakte vrij snel naar 120. Mijn recuperatie zit snor. Ik had me echter zodanig op mijn adem en hartslag geconcentreerd dat ik ineens begon te wankelen. Alles draaide en ik moest even gaan liggen. Na enkele minuten was ik echter weer de oude en konden we samen gaan uitlopen. Ik zal me toch een hartslagmeter moeten aanschaffen, zeker? Al was het maar om niet steeds te duizelen wanneer ik mijn polsslag neem!
'Steek nooit je vinger ergens in tijdens het lopen', zei de journalist terwijl Kjell door het beeld liep en bleef haperen aan de afsluiting.
Deze boodschap kreeg ik vandaag van Stefan. Op RTV hadden ze namelijk een verslag uitgezonden van de cross van Booischot. Ocharme Kjell! Als iedereen dat heeft gezien zal je het nog lang mogen horen. Ik heb geen RTV want ik woon net over de grens, in Vlaams-Brabant maar heb het wel live meegemaakt. Achteraf kan iedereen er wel om lachen (Kjell kwam er gelukkig met de schrik vanaf) maar ik vond het op het moment zelf gewoon dramatisch.
De groep Xink! zingt in het nummer 'De Vriendschapsband' van 'het begon toen ik een kleuter was, twee dikke vrienden in dezelfde klas'... Onze Moon heeft zijn boezemvriend Brent en onze Noah is verknocht aan Igor, het jongste zoontje van mijn vriend Kurt. Vandaag kreeg ik enkele leuke foto's toegestuurd die dat perfect illustreren, kijk maar! De derde foto is er eentje die ik terugvond op de website van het Provinciaal Comité Antwerpen. Ik zocht informatie over het komende PK en een lijst met de Provinciale records bij de Masters, vond geen van beide maar wel een foto. Het is een close-up van de aankomst van het PK Indoor 800m vorig jaar in Gent. Ik won de titel bij de +45 maar werd slechts tweede in de wedstrijd. Winnaar was een veel jongere master van Sparta Vilvoorde, Luc Borghoms. Hij liep de hele wedstrijd op kop, om te winnen maar ook om mij naar een topchrono te leiden. De vorm was niet optimaal en ik moest op het einde lossen. Vorige winter had ik drie virale infecties waaronder klierkoorts. Het gooide mijn hele winter overhoop en de grootste ontgoocheling was mijn forfait voor het BK Indoor in maart. Ik lag toen ziek in bed en vreesde dat mijn hele zomer in het gedrang zou komen. Het draaide gelukkig anders uit. deze middag trok ik naar het park van Machelen voor een korte duurloop. Ik maalde er tien toertjes aan een gemiddelde van net geen 13 per uur. Da's eigenlijk iets te snel voor een recuperatieloop maar ik voelde de benen niet en dan zal het wel geen kwaad kunnen zeker? Een half uur lang zat ik in gedachten reeds bij de komende wedstrijden. Stress voel ik nog niet maar wel een gezonde nervositeit. Mijn laatste pistewedstrijd dateert immers reeds van eind september. Drie maanden zonder competitie is lang en elke keer heb ik bij het hernemen toch weer een beetje last van drempelvrees. Het gaat voor het eerst zelfs wat verder dan dat want ooit komt de dag dat ik die snelle chrono's niet meer zal kunnen lopen en ik vraag me af hoe dat zal gebeuren. Zal de terugval geleidelijk zijn of sta ik een dag op de piste en besef ik 'nu is het gedaan'? Ik weet wel dat ik nu nog steeds meekan op training en dat de honger en de wil om te presteren groter is dan ooit.
Het was een ideaal weertje voor het type training dat ons vanochtend werd voorgeschoteld door Magda. Kjell mocht na zijn crossprestatie van gisteren 5 rondes (15km) loslopen(Was dat eigenlijk een beloning of een straf?) en ook Stefan en Sarah hielden het bij duurlopen. Kim was vandaag bij haar moeder in leuven en ging daar trainen. Magda riep na de opwarming Ewoud, Jasper en ik bij haar. 'Niet brullen wanneer je hoort wat we gaan doen', zei ze. 'Het wordt vandaag zwaar! We gaan testen door drie keer een duizend te lopen met vijf minuten recuperatie tussen.' Om de zoveel weken hebben we zo'n training. Dat is een goede barometer om het vormpijl te toetsen. Doorgaans lopen we die duizenden in de winter véél trager dan in de zomer en dus gingen we er van uit dat we tevreden mochten zijn als we rond de drie minuten zouden uitkomen. Ik vertrok zonder aarzelen op kop. Hard trainen is de sleutel tot het succes, dacht ik bij mezelf. Doorgaans nestel ik me voor de duizenden in het spoor van Kjell maar zonder hem trok ik dan maar resoluut de kop. Ik vertrok op een goed tempo. Ik had geen idee waar ik zou uitkomen aangezien ik doorgaans bij zo'n oefening enkel kan aanklampen. In het lange rechte stuk aan de hondenweide kon ik mijn tempo goed aanhouden. Ik ademde hard maar het gehijg achter me stelde me gerust. Iedereen zag af en dat was maar goed ook. Stel je voor dat ik me daar zit kapot te lopen en dat de anderen me plots al fluitend voorbijjoggen. Dat was gelukkig dus niet het geval. Ik nam de laatste bocht heel scherp en versnelde in de laatste rechte lijn om aan te komen in een tijd van 2.51. Niet slecht maar Magda vond dat te snel want haar theorie is dat de laatste even rap moet zijn als de eerste. Ik wist dus wat me te doen stond. Tijdens het stappend recupereren kwam Patrick, mijn kapper voorbijgelopen. Ik wist helemaal niet dat hij jogde. IIk heb wat te vertellen wanneer ik binnenkort weer op zijn stoel zit. Onze tweede duizend kwam er al snel terug aan en opnieuw vertrok ik op kop. Ik begon er iets voorzichtiger aan en dat resulteerde in een tijd van 2.54. Verre van slecht en Magda was tevreden. Normaal hou ik het op twee duizenden maar deze keer moest ik er drie lopen. Ik was wat bang voor die derde maar toen Jasper voorstelde om de derde op kop te lopen antwoordde ik: 'laat me maar doen'! We zien wel waar we uitkomen.' Ik vertrok ongeveer even snel als bij de tweede en op het lange rechte stuk trok ik door. Ik hoorde het achter mij kraken maar dat was allerminst geruststellend want ik stond zelf ook op barsten. Ik kreeg het wat lastig in het bochtige deel maar kon mijn laatste bocht perfect aansnijden. Ik trok fors door. Op vijftig meter van de finish voelde en zag ik Jasper naast en over mij komen. In de laatste hectometer vertraagde hij wat me toeliet om naast hem te eindigen in 2.50. Opdracht volbracht. Het is nog twee weken voor mijn eerste wedstrijd, een 1000m in Gent. Ik voel me er stilaan klaar voor. Nog wat schaven en bijsturen en ik kan vertrekken. Ook ik testte vandaag die nieuwe Herzog-tubes. Het gaf me een geweldige indruk, zowel fysiek als psychologisch. Ik zal ze bij de komende pistetrainingen opnieuw dragen en pas op het laatste moment beslissen of ik ze ook in mijn wedstrijden zal aantrekken. Deze namiddag was het weer sporzanamiddag met een spannende veldrit in Overijse. Mijn favoriet werd pas derde maar kleurde de wedstrijd met twee andere renners die ik wel kan appreciëren. Lars Boom is een ongelooflijk talentvol, intelligent en sympathiek renner. Winnaar werd de toffe Kempense knul Kevin Pauwels. Naast het veldrijden was het natuurlijk uitkijken naar de resultaten van de Belgen op het EK cross in Laeken. Bij de vrouwen bleef een verkouden Veerle Dejaeghere wat onder de verwachtingen. Ze was anders nog steeds veruit de beste Belgische met een nog steeds uitstekende veertiende plaats. Moon en ik analiseerden de loopstijl van de vrouwen en onze conclusie was dat Veerle daarin wel de beste was! Maar je kan ons als fan natuurlijk moeilijk objectief noemen. Bij de mannen was het de laatste jaren dikwijls alles of niks (en dan vooral niks) maar met een onverhoopte en schitterende vijfde plaats liep pieter Desmet zich wel degelijk in de kijker en in de tabellen. Denk even de Afrikaanse jongens weg uit de uitslag en hij staat nog op het podium ook. De realiteit is anders en de ex-Kenianen en ex-Ethiopiers maken nu eenmaal definitief deel uit van het Europese atletiekgebeuren en daar moeten we maar aan wennen. Het is in andere sporten trouwens niet anders.
Booischot is niet ver en dus besloot ik om er te gaan supporteren voor Kjell. Moon was met Hilde naar Mechelen op shopuitstap en Noah moest naar een verjaardagsfeestje bij een klasgenoot. Alleen Sarah reed mee om Kjell naar voren te schreeuwen. We waren gelukkig dik aangekleed (Ik had zelfs drie truien en een jas aan!) want het was er polair. Het parcours lag naast de piste en is eigenlijk één open vlakte. Toen de jeugdreeksen aan hun cross begonnen lag er overal nog ijs en dat maakte de omloop met zijn vele bochten extra gevaarlijk. Het deerde Eline niet want ook vandaag stond ze weer op het podium. Het was dit jaar nog niet anders geweest en na haar overwinning van vorige week stond ze zeker met een grote 'moral' aan de start. Ik had op voorhand tegen Frank, haar papa, gezegd dat we haar goed moesten inprenten dat niemand van haar verwacht dat ze het huzarenstukje van Wespelaar iedere week zou herhalen. Als ze haar best doet en er zelf van geniet is dat voor ons het belangrijkste. Toen we aankwamen was Kjell aan het opwarmen. Hij had ook reeds zijn nieuwe Herzog Compressiekousen aan. Ik was gisterenavond nog langs Running-Mate gepasseerd om er twee paar te kopen. Ik ga ze morgen reeds op training uitproberen en de 27e in Gent dragen voor mijn eerste indoorwedstrijd van het seizoen. (En daarna misschien elke keer als het meevalt!) Volgens Mario van Running-Mate (die ze zelf al een tijdje gebruikt op training) geven ze een zalig gevoel. Ik ben benieuwd. Kjell nam meteen een goede start en nestelde zich in een kopgroepje van vijf. Er werd bijzonder explosief gelopen door al het bochtenwerk. Constant remmen, draaien en optrekken. Je zag wel dat het Kjell niet echt ligt want hij liep veel beter op de langere stukken maar naarmate de wedstrijd vorderde en alhoewel Glen Laurens, een klasbak van AVZK, alleen voorop liep zag je dat Kjell zich beter en beter in zijn sas voelde op het Monaco-circuit. Toen het groepje met Kjell bij het ingaan van de voorlaatste ronde een scherpe bocht nam en iedere loper daarvoor de nadars vastgreep sloeg het noodlot toe. Kjell bleef met een vinger steken tussen twee ijzeren staven en stond stil. Hij schudde heftig met zijn hand en ik vreesde voor een kwetsuur. (Achteraf leek het nog mee te vallen maar op het moment doet zoiets verschrikkelijk veel pijn!) Meteen namen zijn drie metgezellen een twintigtal meter voorsprong. Op zo'n snelle omloop is het nagenoeg onmogelijk om terug te komen maar Kjell slaagde er in om de schade te beperken, de achterstand zelfs wat te verkleinen en één van de drie jongens voor hem nog in te halen. Het leverde hem een mooie vierde plaats op. Een goede test. Magda bevestigde dat trouwens na de aankomst. Je zag meteen dat Kjell niet kapot zat en zijn supersnelle recuperatie wijst ook in de richting van de komende topvorm. De winter is nog lang en er staan ons nog mooie dingen te wachten.
Bruno, onze jeugdcoördinator zit de komende twee weken in Polen en dus moet ik af en toe inspringen voor de jeugdtrainingen op vrijdag. Vandaag was dat het geval en dus trok ik deze middag naar de piste van Machelen. Ik word nog steeds een beetje stil wanneer ik de Machelse arena opkom en beelden van de 20e september flitsen dan door mijn hoofd. Vandaag was het spurttraining en dus jogde ik als opwarming eerst een viertal km op de piste, stretchte en liep vier versnellingen. De training bestond uit tien keer 100m spurten in rechte lijn. Met mijn systeem van passen tellen een makkie natuurlijk. Ik concentreer me volledig op mijn passen en mijn foulée en zo gaat het perfect. Achtenveertig passen heb ik nodig voor de volle honderd meter. Zo forceer ik niet en ga ik toch snel. Een mooi compromis, al zeg ik het zelf. Vanavond was het op de Nekker bitterkoud. Ik train veel liever mee dan dat ik kou moet lijden terwijl ik de kids spelletjes laat spelen. (Mijn voeten en handen waren letterlijk bevroren!) Op woensdag heb ik enkel geoefende lopers onder mijn hoede en ik moet eerlijk toegeven dat aan zo'n atleetjes training geven meer mijn ding is dan loopspelletjes coördineren op vrijdagavond. Maar het hoort er bij en ik leg me daar volledig bij neer. Ook met spelletjes leer je lopen en ben je aan het sporten. Waar klaag ik dan over? Waarschijnlijk baal ik omdat ik het gevoel had dat ik vanavond buiten mijn eigen groep viel. Ik zag ze afzien op de piste en ik had moeite met het feit dat ik niet naast hen liep. Op zo'n momenten voel ik hoe zwaar het mij zal vallen de dag dat ik zal afscheid moeten nemen van de competitiesport. Vraag is of ik dan mentaal sterk genoeg zal zijn om te blijven komen. Maar dat zijn zorgen voor later, binnen een jaar of twintig, hahaha.
Het wordt stilaan een goede gewoonte om op donderdagavond in goed gezelschap in het park van Machelen te duurlopen. Al pratend vergeet je zo dat het winter is al moet ik toegeven dat ik droge kou veel beter verdraag dan natte regenachtige koude. Drie kwartier hebben we toertjes gedraaid in het kleine park met verlichte paden (Tiens, tiens, het lichtend pad? Dat zegt me iets...) Ik moet trouwens dringend informeren naar die Finse piste in het bloso-domein van Hofstade. Die was gepland voor deze herfst en zou een leuke afwisseling bieden voor de avondtrainingen. Vanmorgen stak ook het decembernummer van Atletiekleven in de bus. Ik zocht meteen naar pagina tien. Daar staat een kort interview met Kjell. Zoals in elk artikel (Ik kan het weten, ik werk al meer dan twintig jaar in de geschreven pers!) is niet alles waarheid maar op enkele schoonheids- en interpretatiefoutjes na vind ik het toch vrij kort bij de waarheid. Het is leuk dat er aandacht aan hem wordt besteed want hij verdient het gewoon. Ik weet wat hij er voor doet en ben fier om getuige te mogen zijn van zijn opgang. Niemand weet hoever zijn mogelijkheden nog zullen reiken maar de afgelegde weg lijkt nu al op de klim naar Alpe d'Huez door Marco Pantani. Stijl omhoog in een recordtijd. (Het artikel begint met een grappig citaat: 'Als atletiek gemakkelijk was, heette het voetbal!'. 't Is maar da ge 't weet!)
Vanavond trok ik naar Peter, mijn osteopaat, preventief met het oog op de wedstrijden die er zitten aan te komen. Wat een verschil met de bezoeken waarbij hij me écht moet oplappen. Dit was de zachte aanpak! Vanmorgen heb ik mijn korte duurloop in het Vrijbroekpark gedaan. Ik had de kinderen op school afgezet en trok er maar meteen op uit. Het was nog niet helemaal licht, maar is het dat vandaag wel geweest, en er stond behoorlijk wat mist. Zo gezond rook het er trouwens niet. Door die mist stonk het er naar vochtigheid en schimmel. Geef mij dan maar de lentegeurtjes, seringen, meiklokjes... Ik liep er weer moederziel alleen en ik had ruim de tijd om eens rond te lijken. Een ontwakend park heeft iets magisch. Je ziet plots allerlei vogels die je anders niet opmerkt. Ze zijn hoogstwaarschijnlijk op zoek naar ontbijt. Er was zelfs een eekhoorntje wakker. Zou het door de klimaatschommelingen zijn dat dat beestje ontregeld is? Ik zag ook een dikke rat, brrrr... Sinds het schoolbezoek aan het kasteel van Gaasbeek toen ik een jaar of acht was ben ik doodsbang voor ratten. De gids vertelde toen dat de kinderbedden in een soort kast waren gemaakt om de ratten op afstand te houden. Die kwamen anders volgens hem de ogen van kleine kinderen opeten. Gruwelverhalen en lagere school, da's niet echt een goede combinatie. Ik hoop dat de verhalen die de kinderen nu krijgen meer aangepast zijn aan hun leeftijd dan toen. Na de training trok ik huiswaarts om verder te werken aan het nieuwe en geheime tijdschriftproject dat me is toevertrouwd. Over tijdschriften gesproken! Ik lay-out voortaan het clubblaadje van onze club. Het betreft een tweemaandelijks infokrantje dat ik in een nieuw kleedje heb gestoken. Je vindt het terug op de site van RAM. Ik heb vorig WE ook een affiche ontworpen voor de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Willebroek. En dan maar zagen dat ik wat moe ben.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
