Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
04-12-2008
Machelen by night!
Donderdagavond in het park van Machelen. Drie kwartier lang lopen Kim en ik op het zeshonderd meter lange parcours van het park. Al pratend vliegt de tijd natuurlijk. Voor allebei is het de ideale duurloop. Kim loopt waarschijnlijk iets sneller dan haar normaal duurlooptempo en ik wat trager, wat beter is voor een halve-fondloper. Na het lopen komt het stretchen. Dat gebeurt doorgaans aan het standbeeld. Wie duikt daar plots uit het donker op? Magda, onze coach. We wisten wel dat ze in de buurt was want ze geeft ook training in Machelen, o.a. op donderdagavond. 'Awel, ken jij geen mensen meer?' , riep ik. Ze had ons in het donker gewoon niet zien staan met onze nieuwe zwarte asics uitrustingen. Samen met Magda liepen we nog een tiental minuten door het park. Daarna vergezelden we haar naar de piste waar ze ons wat uitleg gaf over de club en hun manier van werken. Het grappige was dat daar enkele mensen zitten die ik ken. Eén van hen kwam zelfs vragen of we interesse hadden in de club van Machelen. Ik heb eens gelachen. De rest van de avond bracht ik met mijn collega's van Feeling Wonen door in een uitstekend aziatisch restaurant achter de grote markt. Een schitterende keuze bleek het te zijn. Het decor was sober en de baas een soort confuciusachtige figuur met heel veel humor. De spijzen waren daarenboven overheerlijk. Een aanrader. Ik was rond de twaalven thuis maar kon niet meteen gaan slapen. Kim heeft me haar boek 'Ik, Sven Nys' geleend. Ik bladerde naar het begin en was meteen verloren. Rond twee uur deed ik alle lichten uit... en om zes uur ging de wekker.
De zon scheen vandaag warempel een beetje. Niet te fel en ideaal dus voor buitenopnames. ik trok dan ook iets na de middag naar Mechelen voor de laatste shots met het oog op onze reportage in het januarinummer van Feeling Wonen. Na het fotograferen snelde ik nog naar het Vrijbroekpark voor een korte duurloop. Ik liep er een half uurtje rustig los, stretchte en deed mijn versnellingen. Daarna ging het huiswaarts en na het avondeten vertrokken we naar de Nekker voor de woensdagtraining. Bruno is ziek en ik had hem om een programma gevraagd. Hij mailde me enkele ideeën en ik opteerde voor één ervan. Noah zat in de groep kleintjes die met Sarah trainen maar Moon zat natuurlijk bij de lopers die het met mij als trainer moesten doen. Zoals voorgesteld door Bruno oefenden we eerst op versnellingen. Ik had kegeltjes geplaatst om hen te doen begrijpen dat ze geleidelijk moeten versnellen. Tot vandaag waren versnellingen bij die mannekens pure sprints. Vandaag deden ze het uitstekend. Mits nog enkele herhalingen volgende trainingen zullen ze dat vrij snel onder de knie hebben. Tweede oefening werd een parcours van zo'n 300m lang, afgetekend door kegels, met een heuvel en een zestal hordes (per 2)verdeeld over de hele afstand. Ze liepen in twee groepjes. Terwijl de ene groep liep kon de andere dus rusten. Ik liet ze drie keer drie toertjes lopen. Ik wilde ze daarna ook nog twee keer twee toertjes laten lopen maar daar hadden we geen tijd meer voor. Ook hier ging het perfect. (Ik liet ze niet samen vertrekken maar met een vijftiental meter tussen.) Aanvankelijk zagen we vooral in de groep van Moon en Eline een beetje concurrentie maar doorgaans werd er goed op het tempo gelet. Jo en ik grapten over het feit dat wanneer Eline op kop liep, ze gedurig achteruit keek om te zien waar Moon bleef en Moon keek steeds achteruit naar Eline wanneer hij op kop liep. Ik zei tegen Jo: 'dat zal wat geven als die twee later getrouwd zullen zijn, hahaha.' Er werd snel maar niet té snel gelopen. En belangrijk detail, de laatste serie was bij iedereen ongeveer even snel als de eerste. Goed getraind, jongens en meisjes.
We waren op tijd terug van de zee en ik besloot om toch nog te gaan trainen op de Nekker. Het heeft me goed gedaan om in de wind en de regen door diepe inspanningen het verdriet en de emoties even weg te spoelen. Op het programma stonden vandaag 400en. Voor Kjell weer een serieus aantal en het was duidelijk dat hij de Cross-Cup nog niet helemaal had verteerd. Ik heb hem nog nooit zo kapot gezien na een training. Ook Kim en Sarah deden 400en en ik had het geluk om mijn series samen met Jasper te kunnen doen. Er stond een stevige wind en ik had vandaag duidelijk teveel aan de koffie gezeten. (Het heet niet voor niets koffietafel!) Jasper liep de drie series van telkens twee 400en (met 100m joggen tussen) op kop. Ik voelde me vandaag niet in staat om op kop te lopen. De traagste liepen we in 1.07 en de snelste (laatste) in 1.04. Goed genoeg in zo'n weersomstandigheden. Morgen wordt het een korte duurloop en donderdag een recuperatieduurloop van een 45 minuten.
Vandaag hebben we in familiekring afscheid genomen van Louise Graser, mijn oma en meter. De kleine kerkdienst was bijzonder mooi. De jonge en moderne pastoor heeft ons een prachtig afscheid aan Bobonne geschonken. Een sobere plechtigheid in een serene maar tegelijk losse sfeer omdat hij ons allen op een gegeven ogenblik uitnodigde om met hem in een kring rond de kist te komen staan. We hadden vanaf dat ogenblik het gevoel dat we niet alleen stonden met ons verdriet. Het heeft de band tussen alle aanwezigen nog vergroot en voor de laatste keer was bobonne onder ons. Ik heb mijn korte boodschap aan mijn meter mogen voorlezen, in het frans want met haar sprak ik altijd frans, en de kinderen mochten hun eigen bloemstukje op de kist plaatsen. De pastoor deed ongelooflijk zijn best naar de kinderen toe (in de kring stonden ze naast hem) en sprak hen meermaals aan om hen in voor hen begrijpbare taal uit te leggen wat hij ging doen. Het voorlezen van mijn tekst was mijn manier om afscheid te nemen. Het was naar haar dat ik mijn woorden richtte en op de ene of andere manier had ik het gevoel dat ze me kon horen.
Gisteren was er nog Hot News te rapen op het sportfront. Evelien won in het rope-skippen de Masterstitel in het verre Oudenaarde. Dat was minder ver dan Roeselare waar Kjell (haar boy-friend!) had zitten sterven op het parcours van de Cross-Cup. Toch was Kjell véél vroeger thuis. Bij de Rope-Skipping moet je blijkbaar een hele dag wachten op een uitslag. Waarschijnlijk een trucje om via de 'food & beverage' aan het nodige geld te geraken om de accomodatie te betalen. De accomodatie in Roeselare oogde groots maar was schandalig. Na de wedstrijden moesten de atleten zich eender waar omkleden want nergens was er echt plaats voorzien. Ik heb zelden zo'n chaos gezien. Wat wel in orde was waren de 'afgetrainde' terreinbewakers waar ik tijdens 'Kjell's wedstrijd verbaal mee in de klinch ging. 'Hé doarre, van de terrin weh'. Ik: 'wablief? Ik versta u niet?' En ik ging rustig verder over het voetbalveld. Toen stond ik oog in oog met de plaatselijke 'buik'. Die man begon te roepen dat ik van het veld af moest. Tja, dat was natuurlijk niet naar mijn goesting en ik antwoordde de man dat hij niet moest zeveren want dat zijn veldjes nog te schoon waren voor zo'n jeannettensport als voetbal. Hij werd vuurrood en toen dacht ik 'maak ik hem nu af? Waarom niet!' 'Zelfs de benjamins zouden de spelers van jullie eerste ploeg hebben naar huis gelopen.' Stout, ik weet het, maar ik ben allergisch aan mensen die denken dat voetbal de enige sport is. Wij weten natuurlijk beter. Gisteren liep Kim een wedstrijd Oriëntatielopen. Ze was gestart voor de fun maar tegen haar natuur in lopen kon ze natuurlijk niet. Dus ging ze er maar voor én won. Wat een madam! Ik trok deze middag naar het park van Machelen. Het regende lichtjes maar het hinderde me allerminst. Ik liep een goeie veertig minuten aan een gemiddelde van dertien per uur. In gedachten was ik mijn tekstje aan het opstellen die ik morgen tijdens de begrafenisplechtigheid van mijn oma ga voorlezen. Zo vloog de tijd. Terug op de redactie schreef ik snel mijn ideeën op en vanavond heb ik het uitgewerkt. Het wordt een mix van humor en emoties. Ik had vandaag echt goeie benen. Ik vraag me af of dat niet komt omdat ik gisteren na mijn ochtendtraining nog heel wat heen en weer heb gelopen in Roeselare. (Om te supporteren en om aan de boze opzichters te ontsnappen, hahaha...) Zo werd ik niet stram en stijf maar bleef ik eerder soepel. Wie zal het zeggen? Ik las daarnet dat de BVV interclub bij de seniors op 17 mei doorgaat. Dat is de dag van mijn vijftigste verjaardag. Ik hoop dat ik de 800m mag lopen. Het zou wat zijn om op de eerste dag bij de masters 50 reeds een Belgisch Record te lopen.Een mooi doel, niet?
Gisteren was het voor mij op loopgebied een rustdag maar ik had toch stijve benen toen ik vanochtend aan mijn training begon. Ik had gisteren op de cross gedurig op en af zitten lopen en dat was er vandaag nog aan te voelen. Toen we gisteren in Raversijde naast Oostende toekwamen was het reeds goed donker. Het was er vooral heel koud en dus trokken Moon, Kjell en ik met een snelle tred naar de plaatselijke Wok-gelegenheid. Moon was onder de indruk van de Chinese wokvirtuoos met koksmuts. Vooral de hoge vlammen vond hij zeer cool. (Eerder warm vond ik, maar bon!) Terug thuis speelde hij nog wat op de Wii en keken Kjell en ik naar atletiekfoto's uit mijn archief. We kropen op tijd onder de wol want het zou al vroeg genoeg ochtend zijn. De wekker werd op zeven uur gezet want Kjell wilde nog wat studeren en ik wilde absoluut de foto's van gisteren bewerken in photoshop. Toen ik terugkwam van de bakker zat Moon al in de zetel op Kjell's Wii te spelen. Ik dacht dat hij lang ging uitslapen maar dat was vandaag blijkbaar niet mogelijk. Het was voor Moon allemaal te spannend. Ik moest vandaag dus alleen trainen. Een groot verschil met de gezellige zondagochtendtrainingen met de ganse groep in het Vrijbroekpark. Ik trok naar het kleine park en natuurgebied naast het domein van Prins Karel. Daar vond ik een soort driehoekig parcours dat ongeveer vijfhonderd meter lang was. Ik warmde zo'n twintig minuten op en koos een bank uit voor mijn lenigheidoefeningen. Het was ondertussen beginnen miezeren en een bank is dan nog net iets aangenamer dan de natte grond. Mijn training bestond uit 6 volledige rondes van 500m met telkens een 250m joggen tussen. Ik zocht bewust de verzuring op en ik moet toegeven dat ik die wel degelijk ben tegengekomen. De laatste 500 was er eentje van harken en trekken. Goed gewerkt, dacht ik en ik liep nog een kwartiertje uit. Na het middageten, een lekkere pastaschotel, vertrokken we naar Roeselare. De regen onderweg voorspelde niet veel goeds. Het parcours lag er inderdaad verschrikkelijk bij. De modder lag over het hele parcours en de lopers moesten op sommige plaatsen tot in de enkels door de plassen. Kjell kende geen superstart. Ik stond goed opgesteld om de start van nabij te kunnen volgen en zag hem wat weggedrumd worden door de lopers naast hem. De wedstrijd werd door Pieter Desmet gedomineerd én gewonnen. Achter hem woedde de strijd voor de EK-plaatsen maar het was ook vechten tegen de kou, het water en de diepe modder. Het regende ook opgaves. Moon en ik zagen zo Krijn Van Koolwijk totaal ontredderd en verkleumd voor onze neus uit de wedstrijd stappen. Kjell liep dapper de wedstrijd uit ondanks verschrikkelijke pijn in beide voeten. Hij werd uiteindelijk 34e en 8e belofte. Hij is er niet bij op het EK maar dat was wel ingecalculeerd. Drie jaar is hij nog belofte. Kjell timmert rustig aan de weg en stap voor stap wordt hij beter en sterker. Het opent perspectieven.
Het WE stond helemaal in het teken van de Cross. Vandaag werd in Vilvoorde de jaarlijkse Spartaveldloop gehouden in domein 'De drie fonteinen'. De crossers vonden er niet alleen een zwaar parcours met een aantal kuitenbijters, maar ook langere afstanden dan eerst aangegeven. Zo moest Moon bij de pupillen bijna 1700m lopen. Een beetje van het goede teveel, vind ik persoonlijk, zeker op zo'n zwaar parcours. Bij de verkenning van de omloop hadden Stefan en ik de jongste crossers gewezen op de verborgen gevaren. Veel stenen lagen verstopt onder modder en bladeren maar op andere plekken staken de stenen gewoon zichtbaar naar de lopers te loeren van 'kom, val maar over mij!'. Moon had tijdens zijn race gewoon pech. Hij verdraaide zijn rechtervoet op zo'n oude kassei en hinkte na de aankomst tot aan de tent waar hij een zalfje kreeg aangeboden. Zijn voet was vanavond trouwens behoorlijk gezwollen. Hij had het nochtans uitstekend gedaan, hoor! Meteen mee in de voorwacht en gemakkelijk lopend tot aan de fatale uitschuiver. In de laatste bergop kwam hij nog terug tot in het zog van de drie koplopers maar toen begonnen ze te spurten en was het kalf verdronken. Toch nog een mooie vierde plaats als beloning. Alle rammertjes deden het trouwens voortreffelijk. Ik ga ze niet allemaal vernoemen maar ik denk in de eerste plaats aan Eline die tweede werd nadat ze de hele wedstrijd had gedomineerd en op kop gelopen. De sluwe winnares van vorig jaar volgde echter in Eline's spoor (Zonder ook maar één keer over te nemen) en op enkele honderden meters van de meet versnelde ze om zegevierend aan te komen. Het is een goeie leerschool voor ons Elineke. Ze is nu al zoveel sterker geworden en kan al een hele wedstrijd haar eigen tempo opleggen. Dat op zich vind ik reeds fenomenaal. Ook Jo wil ik een speciale vermelding geven. Sinds ik hem op woensdagavond onder mijn hoede heb op training zie ik hem groeien. Ik voorspelde dat hij zou meespelen voor het podium en hij deed het. Hij draaide de hele tijd soepel mee in de kopgroep. Pas op het allerlaatste moment moest hij passen. Hij werd nu mooi vijfde maar binnenkort is hij waarschijnlijk een vaste podiumklant. Wie bij de jongens wel op het podium stond was onze nieuwe trainingspartner, Tom. In Mechelen was hij derde en nu tweede. Hij wedijverde bij de scholieren tot in de laatste honderd meter voor de overwinning. Zijn eerste zege kan niet lang uitblijven. De wedstrijd bij de dames groepeerde de Juniores, Senioren en Masters. Het was dan ook een imposant peloton met Sarah, Kim, Bénédicte, Hilde, Bernadette, Christine en nog veel meer Rammadammen aan de start. Kim zat meteen goed mee en liep een prachtige wedstrijd. Vooraan koos Master Corine Debaets meteen het hazenpad maar achter haar bleef het achtervolgend groepje nog geruime tijd samen. Pas half koers moest Kim wat terrein prijsgeven. Ze werd mooi zevende en als ik me niet vergis vierde bij de Seniors. Ook Jasper liep gisteren in Vilvoorde . Er was geen korte cross en dus moest hij de volle 8500 meter meelopen. Zo'n lange cross is helemaal zijn specialiteit niet en daarom vind ik dat hij het uitstekend heeft gedaan. Hij viel daarenboven nog in het bos. Volgens getuigen ging daar één of andere geheimzinnig dansje mee gepaard maar daar hebben we spijtig genoeg geen foto's van, hahaha. We zagen nog net de mannelijke masters met onze Stefan mooi vooraan de start nemen. Daarna trokken Moon en ik naar de auto. We pikten Kjell op in Hombeek en vertrokken naar Oostende.
Vandaag ben ik met Eliane, mijn zus naar oostduinkerke gereden om een laatste groet te brengen aan Bobonne. Het was een bijzonder maar ook surrealistisch moment. We werden bij het betreden van de groetkamamer allebei overmand door de emoties maar tegelijkertijd was het toch net of het onze oma niet was die daar lag. Moeilijk uit te leggen. We vonden het spijtig dat Chris, mijn broer er niet bij was. Hij werkt voor een vliegtuigmaatschappij en zit in het buitenland. Zondag komt hij terug. Na het bezoek had ik behoefte aan uitwaaien, trok mijn loopplunje aan en reed naar het sportcomplex van Oostduinkerke. Er loopt rond het complex een finse piste van ongeveer een kilometer en daarop liep ik mijn opwarming. Daarna ging ik naar de assepiste die rond één van de voetbalvelden ligt. Die ligt er vrij goed onderhouden bij en ik heb er reeds twee keer tijdens vakanties aan zee het BK bij de masters voorbereid. Ik ken de plek dus als mijn broekzak. Elke keer dat ik mijn ouders bezoek loop ik trouwens op die finse piste. (Ik ben niet zo'n strandloper.) Ik voelde plots de snijdende koude wind. Het was maar twee graden en ik liep daar in mijn zomerloopbroek. Na vier versnellingen en vijf spurten hield ik het reeds voor bekeken. Ik voelde plots een enorme spanning aan mijn rechterbovenbeen en vreesde voor een verrekking. Ik moet wel toegeven dat ik vandaag gewoon 'geen moral' had.
Ik was blij dat ik vandaag een heel drukke dag had. Het heengaan van mijn oma valt me zwaar en daarom was afwisseling vandaag heel welkom. Met mijn collega Karin trok ik de hele dag door Mechelen voor een reportage die in het januarinummer van Feeling Wonen zal verschijnen. Karin schrijft het artikel en ik neem de foto's. Ik ken Mechelen goed en toch bleek deze stad nog heel wat geheimen te hebben. Een fantastische boekenwinkel met koffieshop in een oude meubelwinkel, (In Mechelen, vroeger dé meubelstad van België, is bijna alles in één of andere oude meubelzaak gevestigd.) een nieuwe designshop, de heerlijke couscous van de 'Ronda' op de vismarkt en nog enkele plekjes die we in ons volgend nummer met onze lezers gaan delen. Vijf uur hebben we gestapt en ik voelde het. Ik had verdomd zere benen en mijn onderrug manifesteerde zich als zat er een aliën in. Ik had mijn duurloop deze middag niet kunnen afwerken en moest dus vanavond in dit gure weer nog vertrekken. Ik had met Kim afgesproken om samen drie kwartier te lopen en vermits we geen van beide op asvalt willen lopen trokken we naar Machelen. Mijn park aldaar heeft nog een grote troef: het is daar 's avonds verlicht! Het miezerde maar in tegenstelling tot de late namiddag was de wind gaan liggen en dus leek het minder koud te zijn dan overdag. Al babbelend vliegt de tijd en voor we het wisten zat de duurloop er op. Zaterdag loopt Kim ook in Vilvoorde, net als Sarah, Moon, Eline en een hoop andere Rammers. Het tempo lag vandaag dan ook iets lager dan bij onze vorige duurloop samen. Ik hoop dat ze het daar allemaal even goed gaan doen dan in Mechelen. Moon heeft vanmorgen gezegd dat hij voor 'Bobone' ging lopen. Hij zal het niet gemakkelijk hebben want voor het eerst loopt hij tegen de tweedejaars. Er is wel een apart podium maar in de wedstrijd speelt dat niet natuurlijk. Daar wordt het knallen van bij de start en misschien komt hij de man met de hamer wel tegen. Als het zo is kan hij zich een week later herpakken in Wespelaar want ook daar lopen de eerste- en tweedejaars samen. Morgenvroeg trek ik met mijn zusje naar de Oostduinkerke om onze oma een laatste groet te brengen. Daarna ga ik daar op de piste mijn snelheidstraining doen en 's avonds vervang ik Bruno als trainer op de Nekker. Het kan momenteel voor mij niet druk genoeg zijn.
Vanavond is mijn oma overleden. Bobonne, zoals wij ze noemden, was de mama van mijn mama. Ze woonde nog steeds bij mijn ouders in Oostduinkerke maar kwam al enkele jaren niet meer buiten. Volgende maand zou ze 95 zijn geworden. Het ging al een tijdje niet zo goed meer met bobonne. Ze kon al lang niet meer goed stappen. Sinds de dag dat ze zelf had besloten om niet meer buiten te komen en zo ook bijna niet meer te bewegen ging het lichamelijk zienderogen achteruit. Maar aanvankelijk vond ze het wel goed zo. Ze had haar TV en haar boekjes en een bediening (ons ma en onze pa) de beste hotels waardig. Maar ook haar zicht en haar gehoor takelden het laatste jaar met een sneltempo af. Sinds enkele weken zag ze niets meer. De voorlaatste keer dat ik ze heb gezien vroeg ze me nog toen ik alleen bij haar was waarom ze hier nog zo moest blijven zitten. Ik was daar toen niet goed van maar ergens was ze wel moe. Enkele weken geleden had ze nog een soort cerebrale aandoening gehad waardoor ze constant ging hallucineren. Zo had ze eens de hele nacht Edith Piaf horen zingen. Maar het was soms ook best akelig, vooral dan voor ons ma. Bobonne zag mensen rond haar en ze kon dat zo overtuigend vertellen dat je het bijna ging geloven. Zo vertelde ze aan ons ma dat een lieve meneer zich over haar had gebogen en had gezegd dat ze er nog goed uitzag voor haar leeftijd. Bobonne is weggegaan zonder pijn en zonder het te beseffen. 'Elle s'est éteinte comme une bougie'. Zo verwoordde ons ma het. Mooier kan een dood niet zijn. Ik voel een immens verdriet maar ik ben gelukkig voor haar. Ze heeft een lang en goed leven gehad. Marraine, je t'aime. Voor altijd.
Vanavond was het mijn wekelijkse avond als trainer. Ik nam meteen de crossers en de grootsten mee voor een duurloopje gevolgd door een fartlek. Het viel me op dat het deze keer op één enkel meisje na allemaal jongens waren die mijn groep uitmaakten. Het was dan ook niet de eerste de beste maar wel ons aller Eline. We liepen eerst de grote ronde binnen de Nekker aan een tempo dat toch dicht bij de twaalf per uur moest liggen. Daarna hebben we wat lenigheidoefeningen gedaan en een viertal versnellingen. Het was er zo glad dat Moon bij het afzetten uitgleed en op zijn knie terecht kwam, met een mooie schaafwonde tot gevolg. Leve de 'Flamigel'. Daarna volgde de eigenlijke oefening op de piste. Ik noemde het een soort fartlek maar meestal heet dat gewoon een fluitjestraining. De hele groep begon samen traag te lopen. Mij mijn eerste fluitsignaal versnelden ze tot een stevig tempo. Bij het volgende gefluit gingen ze opnieuw trager lopen, enz... Ik varieerde de afstanden maar liet genoeg rust tussen de snelle stukken. Want tempo lopen is moeilijk op die leeftijd. Het is voor velen alles of niets. Meteen de beuk erin maar achteraf niet meer vooruitgeraken. De eerste vier gingen echter tot het einde fel door. Jo, die ik toch zo graag bezig zie (De soepelste foulée van allemaal. Die wordt beslist een halve-fondloper!), kwam als eerste binnen, op respectabele afstand gevolgd door Lennert. Moon en Eline spurtten nog alsof het voor een medaille was. Na deze oefening hebben Bruno en ik onze groepjes gewisseld. Daardoor konden Moon en co ook eens speerwerpen. Voor Moon was dat een primeur. Hij vond het heel fijn maar ik denk dat dat gedeeltelijk kwam door zijn fantasie. Hij voelde zich een Masaï die een leeuw te lijf gaat. Toen had hij geen kniepijn. Later, thuis heb ik hem naar boven moeten dragen want het ging toch echt niet meer. Wat een vader lijden kan...
Dinsdagtraining op de Nekker. Het was maar vier graden Celsius maar door het ontbreken van de gewoonlijke wind leek het minder koud dan de vorige dagen. Het was zelfs aangenaam trainen ondanks de motregen van het eerste halfuur. Vandaag was iedereen aan hetzelfde regime onderworpen: tweehonderden, mijn favoriete training (samen met 300en). De verschillen lagen in de aantallen en de snelheid van executie. Kjell moest er traditioneel 15 doen. (Dat hadden we in de kleedkamer voorspeld). Kim en Sarah tien en Jasper en ik acht. (Ook dat hadden we voorspeld. We beginnen onze coach te kennen!) Kjell deed zijn eerste acht met ons mee. Jasper en ik namen om de beurt een 200 voor onze rekening. Jasper liep de eerste op kop en we kwamen uit in 30 seconden. Ook de tweede gaf dezelfde tijd. We hadden onze kruissnelheid gevonden, dacht ik. Tot we geleidelijk aan sneller en sneller gingen. Per tweehonderd ging er wat af en de laatste liepen we in 26. Da's niet slecht voor een wintertraining. Kjell wees ons op een duidelijk verschil tussen een 200 waarbij Jasper op kop loopt en ééntje waarbij ik de kop neem. Jasper begint meteen op topsnelheid om in het midden wat te verzwakken en daarna terug te versnellen. Bij mij gaat de snelheid geleidelijker omhoog om vanaf een bepaald punt gelijk te blijven. De eindtijden bij beide methodes zijn identiek. Jasper en ik waren het wel eens met het feit dat het op kop gemakkelijker loopt. Tenminste op een 200m. Bij langere afstanden zit ik toch graag lekker verscholen achter een brede rug. Kim had duidelijk weinig last van het zware WE dat ze met haar Omega-team had afgewerkt. Ze zoefde soepel over de piste. Sarah, Kim en Jasper lopen zaterdag net als Moon in Vilvoorde. Dat is daar traditioneel een zware cross door het niveauverschil. Bij de start moet je meteen omhoog en bij elke ronde gaat het weer bergje af, bergje op. Met het weer van de laatste dagen verwacht ik daar ook veel modder waardoor extra lange pinnen nodig zullen zijn. Na de cross pikken Moon en ik Kjell op en vertrekken we met ons drieën naar Oostende. Van daaruit trekken we zondag naar de CrossCup van Roeselare. Kjell gaat er starten in de lange cross en proberen om zich bij de eerste zes beloften te plaatsen. De eerste zes mogen namelijk deelnemen aan het EK dat op 14 december in Brussel wordt georganiseerd. Het zou fantastisch zijn als Kjell daar kon starten. Maar een must is het niet, vind ik. Hij heeft de laatste weken heel hard gewerkt en zijn conditie is optimaal. Een goede wedstrijd lopen en strijden voor wat hij waard is moet de opdracht zijn. De concurrentie is echter enorm en het wordt knokken tot het einde. Laat ons allen héél hard duimen en roepen. Ik wil desnoods zelfs zijn benen insmeren. De rest moet hij zelf doen. Na de training trok ik naar Peter, onze kiné. Ik besef hoe langer hoe meer dat al mijn kwalen vanuit mijn rug worden geprogrammeerd. De vochtigheid en de kou doen hun werk en het wordt voor mij meer dan ooit aftellen naar het einde van de winter. Zelfs al vinden Magda en ik de winter geen doel op zich, toch proberen we er het beste uit te halen en Peter speelt daar een belangrijke rol in want zonder hem zou ik niet constant kunnen trainen. Zijn handen doen letterlijk wonderen. Morgen geef ik training aan mijn 'kleine lopertjes van de RAM' en beperk ik me tot het meelopen met die toekomstige kampioenen. Donderdag wordt het een langere duurloop en vrijdag staat er al opnieuw een snelheidstraining op het programma. Tot morgen!
Geen enkel park is blijkbaar bestand tegen het soort weer dat we gisteren en vandaag hebben gekend. Ik weet het want ook het park van Machelen deelde in de klappen. Modder en ijs overal. Toen ik mijn duurloop startte begon het nog eens te regenen ook. Die regen veranderde in smeltende sneeuw en het laatste kwartier zelfs in echte sneeuw. Ik moest denken aan die veldrijders van gisteren. Marc Janssens, de co-commentator had het over de wielerpetjes en het nut ervan. Ik had vandaag ook een pet willen ophebben want die sneeuwvlokken dwarrelden recht in mijn ogen. Ik liep dan nog maar aan een twaalf per uur terwijl zo'n Sven Nijs ondanks de sneeuwstorm nog altijd als een tgv over het parcours snelde. De sneeuw plakte aan mijn wimpers en ik moest gedurig kijken waar ik liep. Het park van Machelen is mijn terrein en ik had te veel vertrouwen waardoor het in één bocht bijna mis ging. Ik schoof met mijn linkerbeen weg op het moment dat ik naar links afsloeg. Ik kon me nog net herpakken maar o, wat deed dat pijn. Verkleumd deed ik na het lopen mijn lenigheidoefeningen aan het standbeeld en daarna liep ik vier versnellingen met de wind mee. Yvonne riep van onder haar paraplu dat ik veel 'courogge' had. Niets met moed te maken, dacht ik. Je moet een beetje gek zijn om met zo'n weer te trainen. Maar ik troostte me met de gedachte dat het vanavond misschien nog erger wordt. En met zo'n weer in het donker? Neen, dank u! Dit WE werden in Monaco op het jaarlijks Gala van de IAAF de atleet en atlete van het jaar verkozen. Geen verrassingen natuurlijk: Usain Bolt bij de mannen en Yelena Isinbayeva bij de vrouwen wonnen elk de 80.000 die aan de titel verbonden zijn. Tia Hellebaut werd vijfde in een referendum naar de mooiste atletiekprestatie van het jaar. Leuk toch?
Ik zat boven naar het veldrijden te kijken toen het ongeveer simultaan begon te sneeuwen, op de buis en buiten. Ik dacht eerst dat het bij enkele vlokken zou blijven, maar naarmate de wedstrijd vorderde moesten Sven Nijs en co meer en meer sneeuw slikken. Echte helden zijn het, die veldrijders. Op het einde van de cross zag alles wit en ook in Eppegem begon het al aardig op Alaska te lijken. White Fang speelt zich af in Alaska, vandaar. De film was gedaan en de kinderen werden ineens wild. Ze trokken slechte kleren en hun laarzen aan en stormden naar buiten. Het werd een hevig duel waarbij Noah meermaals het onderspit moest delven en al wenend naar de achterdeur kwam gelopen. Ik ken mijn kleinste bengel wel en hij is niet vies van een beetje dramatiek. Zijn traantjes waren zijn een list om Moon te kalmeren en zo des te heviger in de tegenaanval te gaan. Na een half uur hielden ze het half bevroren voor bekeken. 'Hoe kunnen die mensen in het noorden toch tegen die kou', vroeg Noah terwijl hij zijn natte handschoenen uittrok en zijn handen boven de verwarming plaatste. 'Die rollen wel niet zoals wij op de grond in de sneeuw, denk ik,' antwoordde Moon. Ik hielp ze bij het uittrekken van hun doorweekte kledij en stak ze dan maar in bad. Het eerste sneeuwgevecht was een feit. Hopelijk niet het laatste deze winter.
Vanuit het internationaal ruimtestation worden constant foto's naar de aarde gestuurd. Ook deze van Vlaanderen op het moment dat de lichten van de Nekker aanstaan. Zeggen dat wij op dat zelfde ogenblik zitten te lopen. Misschien moeten we bij helder weer eens naar boven kijken en wuiven.
Mijn lijst met fysieke ongemakken is er dezer dagen één om U tegen te zeggen. Pijn aan de onder- en middenrug. Nog steeds last van de rechterknie, de pijn zweeft er zowat omheen. Sinds gisterenochtend ook een pijnlijke rechterkuit en dan spreek ik nog niet van de zenuwpijn die ik in beide benen van aan mijn zitknobbels tot in mijn tenen voel. Ouderdom gekoppeld aan de winterkou maakt me kwetsbaar en het zal deze winter niet anders zijn dan de andere jaren: hunkeren en aftellen naar de lente. Nu komt het er voor mij vooral op aan door te bijten en op zich vind ik dat een goede oefening in mental training. Aangenaam is het echter niet. Vanmorgen was het in het Vrijbroekpark een mannenonderonsje. (Magda zal dat wel niet erg gevonden hebben!) Rosanne moest werken, Sarah had het nachtleven verkend en Kim zit nog steeds op haar teambuilding in Tongerloo. Dat zal ook zwaar geweest zijn. Op het programma stond vandaag een Fartleck. Voor Ewoud, Stefan, Danny en ik twee ronden van drie kilometer. Voor Kjell drie. Patrick hield het bij duurlopen. De inloopronde van drie kilometer was niet te lang want het vroor bijna en dan heb je toch wat langer nodig om op te warmen. Iedereen was trouwens ook dikker gekleed dan gewoonlijk. Tijdens die eerste ronde waren we héél aandachtig voor elke gladde plek. Op sommige plaatsen was het de modder die voor gevaar kon zorgen terwijl op andere plekken zoals langs de vijvers (waar geen bomen bescherming bieden) zelfs ijs lag. We waren verwittigd en wisten dus waar we tijdens de snelle stukken moesten opletten. Na de gebruikelijke lenigheidoefeningen (ook wat meer dan anders omdat Peter ons enkele oefeningen had bijgegeven) en de versnellingen begonnen we er aan. Kjell op kop en ik als zijn schaduw rechts achter hem. Ik vertelde Kjell onderweg dat ik zo dicht tegen hem aanloop dat ik mijn linkerarm soms niet volledig kan laten meezwengelen omdat ik hem dan zou raken. Als 800m-loper ben je gewoon om zo dicht tegen de anderen aan te lopen. Dat is eigen aan de halve fond, denk ik. Kjell zal dat op de lange afstand veel minder tegenkomen. De eerste kilometer bleef iedereen nog goed samen maar dan begon het stilaan te breken. De eerste die er af moest was verrassend genoeg Ewoud die momenteel moeite heeft om de trainingen optimaal af te werken. Hij zat na de training dan ook totaal kapot. Ik vind dat niet normaal en raadde hem aan om eens een vitaminekuur te volgen. Ook Danny moest er af maar die is dit soort training nog niet gewoon. Stefan volgde nog een hele poos maar moest op een gegeven moment toch terrein prijsgeven. Hij beperkte weliswaar de schade want hij hing heel lang slechts op een vijftig meter achter ons. Halfweg de tweede ronde, waar de intervals wat langer zijn, werd het verschil wat groter. Ikzelf kon deze keer tot het einde mee al moet ik toegeven dat ik op het langste stuk aan de hondeweide alles uit de kast moest halen. Doorgaans moet ik op het einde van mijn fartleck net daar afhaken maar vandaag kon ik aanklampen. Mijn verklaring is dat de stukken waar het écht slecht lag zorgden voor een iets lagere snelheid. Daardoor werd de verzuring misschien wat uitgesteld. Onze chrono was in ieder geval bevredigend. Ik heb nu overal pijn en ga mij in de zetel leggen en naar de cross kijken. Verdorie, de kinderen gaan naar 'White Fang 2' kijken op één.
Bij het opruimen van mijn bureau stootte ik op één van mijn foto-albums. Hét foto-album van mijn muzikale avonturen. Ooit was ik een zanger. Eerst, in de jaren tachtig bij de New-Waveband 'Bateau Bleu' (FOTO'S 1-5) en later in de Nineties bij de 'Grunge'-formatie 'Crystal Ship'(FOTO'S 6-9). Een gevoel van nostalgie overviel me. Bij het bladeren doorheen die periode van twintig jaar zag ik het weer allemaal: de concerten, de repetities, het schrijven van songs, de dromen van roem, de fans... Het was een prachtige tijd. De periode van 'Bateau Bleu' was er één vol onschuld. Jong en idealistisch. Eenvoudige muziek met een beat en héél veel 'cinema'. Onze muziek ging over dansen, uitgaan, Marilyn Monroe, meisjes, geloof. Onze mooiste covers waren 'Fever' en 'Can't help loving that man'. Dat laatste was zo'n oud nummer (ooit gezongen door o.a. Julie London) dat iedereen dacht dat ik ,het had geschreven en dat het daarenboven autobiografisch was. Vandaar waarschijnlijk dat er werd gefluisterd dat 'die zanger van BB een homo is'. Op de foto zie je me in aktie met ruiterbroek en laarzen. Ik trad al op in uniform toen de zanger van de 'Confetti's' nog in de lagere school zat. Later met 'Crystal Ship' was het allemaal steviger en tegelijk ook zuiverder. Ik zong over Keith Haring, existentialisme, SM maar ook over twijfels en verdriet. De covers die we gebruikten waren o.a. Lay Lady Lay van Bob Dylan en I wanna be your dog van The Stooges. De 'cinema' had plaats gemaakt voor een volwassener look en sound. Spijtig dat ik geen nummers kan laden op deze blog. Jullie zullen het met de foto's moeten doen. PS. Felix, de kleine jongen die op de laatste foto samen met mij gekke bekken trekt is nu ongeveer een kop groter dan ik. Zo lang is het geleden. Het lijkt nochtans gisteren.
Hondenweer. Ik heb er geen andere naam voor. De temperatuur zakte vandaag tot een graad of drie. Daarenboven regende het pijpestelen en waaide het toen we op de Nekker aan onze opwarming begonnen. Na twintig minuten kwamen we opnieuw aan de tribune maar ik voelde me allesbehalve opgewarmd. Ik stretchte dus wijselijk wat langer dan voorzien en daarna raapten we onze moed samen om onze versnellingen te gaan doen. Het was net of de wind door mijn polartrui blies. Magda verdeelde de taken. Jasper die wat last had boven de knie hield het bij een duurloop en Sarah moest door de afwezigheid van Kim en Rosanne eenzaam en alleen haar snelheidtraining afwerken. Ewoud, die deze week in Gent niet altijd optimaal kon lopen moest de dinsdagtraining vandaag doen. Zes keer vijfhonderd in deze omstandigheden, loodzwaar. Je zag hem dan ook letterlijk afzien en naar het einde was het vat echt af. Kjell en ik moesten snelheid trainen. Tien keer 150m waarvan de eerste 50 op tempo en de laatste 100 al spurtend. We slaagden er in om ze allemaal in souplesse te lopen. Magda nam telkens de tijd van de laatste 100m op. Twee keer gingen we onder de 13 seconden en dat is in zo'n omstandigheden een hele prestatie. Op het einde stopte het met regenen en plots werd het ook minder koud, al was dat misschien maar een kwestie van perceptie. Ondertussen zag ik Moon af en toe met zijn groepje passeren. Die jongens hadden duidelijk minder last van de kou dan ik. Bij het uitlopen was het gespreksonderwerp alweer onze paasstage of wat had je gedacht. Terwijl Kjell morgen naar Hazewinkel trekt voor een superzware training is het voor mij een rustdag. Zondagochtend trainen we in het Vrijbroekpark en dat zou ook wel eens in apocalyptische omstandigheden kunnen zijn. Als je Sabine moet geloven, tenminste. We hebben vanavond afgezien van de kou maar dat is wellicht niets vergeleken bij wat Kim dit WE te wachten staat. Ze trekt met haar Oriëntatieloopploeg op teambuilding en deze nacht is er al meteen een dropping voorzien. Als dat maar goed komt.
Enkele weken geleden deed de VAL op zijn site een oproep om een logo te ontwerpen voor het Europees Kampioenschap voor Masters van 2011 in Gent. Ik heb vanmorgen ook een logo ingezonden. Als basis nam ik de torens van Gent en bovenop plaatste ik de silhouet van een loper. Kijk maar!
Er leek vandaag geen einde te komen aan mijn duurloop. Hij duurde nochtans maar een half uur. Gisteren liep ik vijftig minuten maar door het aangename gezelschap vloog de tijd. Kim was meegereden tot bij Running Mate en nadien trainden we samen in het park van Machelen. Mijn knieprobleem lijkt zich ook wat te stabiliseren. Zolang het niet verergerd en ik kan blijven trainen is er op zich geen probleem. Alleen mag ik me nu niet te veel misstapjes meer veroorloven. Mijn eerste indoorwedstrijd, een 1000m, loop ik op 27 december. Ik ben echt benieuwd naar mijn prestatie op die afstand. Ik heb nog nooit een 1000m gelopen en het clubrecord mag er wat mij betreft aan geloven. Het staat nu op 2.46.73 en dat mag in principe geen enkel probleem zijn. Een dag later ga ik waarschijnlijk starten op de 4km van de corrida van Leuven. Een week later staat het PK Indoor op het programma. Ik dacht stiekem aan een dubbel 400-800 maar de 400 wordt net voor de 800 gelopen en da's toch net wat van het goede teveel. Ik ga dus enkel voor de titel op de 800m. Traditioneel is dat de allerlaatste wedstrijd van de dag (19.45u). De meeste mensen zijn dan al naar huis en je loopt praktisch voor een lege zaal. Het voordeel is wel dat je heel goed hoort wie er aan het supporteren is. Achteraf kan je diegenen die niet hebben geroepen op het matje roepen, hahaha. Na het PK is het weer even wachten tot de volgende wedstrijd. Op 31 januari staat alweer een 800 geprogrammeerd en die dag wil ik resoluut voor een goede chrono gaan. Het BR indoor staat momenteel op naam van mijn kameraad Marc Masschelein: 2.02.20. Dat is bijzonder scherp want in de winter heeft iedereen het al moeilijker om aan toptijden te geraken. Ik heb nog nooit écht goed gelopen in de winter. Het is wat mij betreft een seizoen vol hindernissen. De kou laat ook niet toe om steeds voluit te gaan op training en dus is mijn beste chrono op 800m maar 2.03.94. Als ik die wat kan verbeteren zal ik al tevreden zijn. Een kleine maand later, op 28 februari, staat het BK Indoor bij de masters op het programma. De 800m wedstrijden starten op 13.30. Daarna zit de indoorwinter er voor mij al op en wordt het reikhalzend uitkijken naar het zomerseizoen. I can't wait...
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
