Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
24-11-2008
Courogge, zei Yvonne.
Geen enkel park is blijkbaar bestand tegen het soort weer dat we gisteren en vandaag hebben gekend. Ik weet het want ook het park van Machelen deelde in de klappen. Modder en ijs overal. Toen ik mijn duurloop startte begon het nog eens te regenen ook. Die regen veranderde in smeltende sneeuw en het laatste kwartier zelfs in echte sneeuw. Ik moest denken aan die veldrijders van gisteren. Marc Janssens, de co-commentator had het over de wielerpetjes en het nut ervan. Ik had vandaag ook een pet willen ophebben want die sneeuwvlokken dwarrelden recht in mijn ogen. Ik liep dan nog maar aan een twaalf per uur terwijl zo'n Sven Nijs ondanks de sneeuwstorm nog altijd als een tgv over het parcours snelde. De sneeuw plakte aan mijn wimpers en ik moest gedurig kijken waar ik liep. Het park van Machelen is mijn terrein en ik had te veel vertrouwen waardoor het in één bocht bijna mis ging. Ik schoof met mijn linkerbeen weg op het moment dat ik naar links afsloeg. Ik kon me nog net herpakken maar o, wat deed dat pijn. Verkleumd deed ik na het lopen mijn lenigheidoefeningen aan het standbeeld en daarna liep ik vier versnellingen met de wind mee. Yvonne riep van onder haar paraplu dat ik veel 'courogge' had. Niets met moed te maken, dacht ik. Je moet een beetje gek zijn om met zo'n weer te trainen. Maar ik troostte me met de gedachte dat het vanavond misschien nog erger wordt. En met zo'n weer in het donker? Neen, dank u! Dit WE werden in Monaco op het jaarlijks Gala van de IAAF de atleet en atlete van het jaar verkozen. Geen verrassingen natuurlijk: Usain Bolt bij de mannen en Yelena Isinbayeva bij de vrouwen wonnen elk de 80.000 die aan de titel verbonden zijn. Tia Hellebaut werd vijfde in een referendum naar de mooiste atletiekprestatie van het jaar. Leuk toch?
Ik zat boven naar het veldrijden te kijken toen het ongeveer simultaan begon te sneeuwen, op de buis en buiten. Ik dacht eerst dat het bij enkele vlokken zou blijven, maar naarmate de wedstrijd vorderde moesten Sven Nijs en co meer en meer sneeuw slikken. Echte helden zijn het, die veldrijders. Op het einde van de cross zag alles wit en ook in Eppegem begon het al aardig op Alaska te lijken. White Fang speelt zich af in Alaska, vandaar. De film was gedaan en de kinderen werden ineens wild. Ze trokken slechte kleren en hun laarzen aan en stormden naar buiten. Het werd een hevig duel waarbij Noah meermaals het onderspit moest delven en al wenend naar de achterdeur kwam gelopen. Ik ken mijn kleinste bengel wel en hij is niet vies van een beetje dramatiek. Zijn traantjes waren zijn een list om Moon te kalmeren en zo des te heviger in de tegenaanval te gaan. Na een half uur hielden ze het half bevroren voor bekeken. 'Hoe kunnen die mensen in het noorden toch tegen die kou', vroeg Noah terwijl hij zijn natte handschoenen uittrok en zijn handen boven de verwarming plaatste. 'Die rollen wel niet zoals wij op de grond in de sneeuw, denk ik,' antwoordde Moon. Ik hielp ze bij het uittrekken van hun doorweekte kledij en stak ze dan maar in bad. Het eerste sneeuwgevecht was een feit. Hopelijk niet het laatste deze winter.
Vanuit het internationaal ruimtestation worden constant foto's naar de aarde gestuurd. Ook deze van Vlaanderen op het moment dat de lichten van de Nekker aanstaan. Zeggen dat wij op dat zelfde ogenblik zitten te lopen. Misschien moeten we bij helder weer eens naar boven kijken en wuiven.
Mijn lijst met fysieke ongemakken is er dezer dagen één om U tegen te zeggen. Pijn aan de onder- en middenrug. Nog steeds last van de rechterknie, de pijn zweeft er zowat omheen. Sinds gisterenochtend ook een pijnlijke rechterkuit en dan spreek ik nog niet van de zenuwpijn die ik in beide benen van aan mijn zitknobbels tot in mijn tenen voel. Ouderdom gekoppeld aan de winterkou maakt me kwetsbaar en het zal deze winter niet anders zijn dan de andere jaren: hunkeren en aftellen naar de lente. Nu komt het er voor mij vooral op aan door te bijten en op zich vind ik dat een goede oefening in mental training. Aangenaam is het echter niet. Vanmorgen was het in het Vrijbroekpark een mannenonderonsje. (Magda zal dat wel niet erg gevonden hebben!) Rosanne moest werken, Sarah had het nachtleven verkend en Kim zit nog steeds op haar teambuilding in Tongerloo. Dat zal ook zwaar geweest zijn. Op het programma stond vandaag een Fartleck. Voor Ewoud, Stefan, Danny en ik twee ronden van drie kilometer. Voor Kjell drie. Patrick hield het bij duurlopen. De inloopronde van drie kilometer was niet te lang want het vroor bijna en dan heb je toch wat langer nodig om op te warmen. Iedereen was trouwens ook dikker gekleed dan gewoonlijk. Tijdens die eerste ronde waren we héél aandachtig voor elke gladde plek. Op sommige plaatsen was het de modder die voor gevaar kon zorgen terwijl op andere plekken zoals langs de vijvers (waar geen bomen bescherming bieden) zelfs ijs lag. We waren verwittigd en wisten dus waar we tijdens de snelle stukken moesten opletten. Na de gebruikelijke lenigheidoefeningen (ook wat meer dan anders omdat Peter ons enkele oefeningen had bijgegeven) en de versnellingen begonnen we er aan. Kjell op kop en ik als zijn schaduw rechts achter hem. Ik vertelde Kjell onderweg dat ik zo dicht tegen hem aanloop dat ik mijn linkerarm soms niet volledig kan laten meezwengelen omdat ik hem dan zou raken. Als 800m-loper ben je gewoon om zo dicht tegen de anderen aan te lopen. Dat is eigen aan de halve fond, denk ik. Kjell zal dat op de lange afstand veel minder tegenkomen. De eerste kilometer bleef iedereen nog goed samen maar dan begon het stilaan te breken. De eerste die er af moest was verrassend genoeg Ewoud die momenteel moeite heeft om de trainingen optimaal af te werken. Hij zat na de training dan ook totaal kapot. Ik vind dat niet normaal en raadde hem aan om eens een vitaminekuur te volgen. Ook Danny moest er af maar die is dit soort training nog niet gewoon. Stefan volgde nog een hele poos maar moest op een gegeven moment toch terrein prijsgeven. Hij beperkte weliswaar de schade want hij hing heel lang slechts op een vijftig meter achter ons. Halfweg de tweede ronde, waar de intervals wat langer zijn, werd het verschil wat groter. Ikzelf kon deze keer tot het einde mee al moet ik toegeven dat ik op het langste stuk aan de hondeweide alles uit de kast moest halen. Doorgaans moet ik op het einde van mijn fartleck net daar afhaken maar vandaag kon ik aanklampen. Mijn verklaring is dat de stukken waar het écht slecht lag zorgden voor een iets lagere snelheid. Daardoor werd de verzuring misschien wat uitgesteld. Onze chrono was in ieder geval bevredigend. Ik heb nu overal pijn en ga mij in de zetel leggen en naar de cross kijken. Verdorie, de kinderen gaan naar 'White Fang 2' kijken op één.
Bij het opruimen van mijn bureau stootte ik op één van mijn foto-albums. Hét foto-album van mijn muzikale avonturen. Ooit was ik een zanger. Eerst, in de jaren tachtig bij de New-Waveband 'Bateau Bleu' (FOTO'S 1-5) en later in de Nineties bij de 'Grunge'-formatie 'Crystal Ship'(FOTO'S 6-9). Een gevoel van nostalgie overviel me. Bij het bladeren doorheen die periode van twintig jaar zag ik het weer allemaal: de concerten, de repetities, het schrijven van songs, de dromen van roem, de fans... Het was een prachtige tijd. De periode van 'Bateau Bleu' was er één vol onschuld. Jong en idealistisch. Eenvoudige muziek met een beat en héél veel 'cinema'. Onze muziek ging over dansen, uitgaan, Marilyn Monroe, meisjes, geloof. Onze mooiste covers waren 'Fever' en 'Can't help loving that man'. Dat laatste was zo'n oud nummer (ooit gezongen door o.a. Julie London) dat iedereen dacht dat ik ,het had geschreven en dat het daarenboven autobiografisch was. Vandaar waarschijnlijk dat er werd gefluisterd dat 'die zanger van BB een homo is'. Op de foto zie je me in aktie met ruiterbroek en laarzen. Ik trad al op in uniform toen de zanger van de 'Confetti's' nog in de lagere school zat. Later met 'Crystal Ship' was het allemaal steviger en tegelijk ook zuiverder. Ik zong over Keith Haring, existentialisme, SM maar ook over twijfels en verdriet. De covers die we gebruikten waren o.a. Lay Lady Lay van Bob Dylan en I wanna be your dog van The Stooges. De 'cinema' had plaats gemaakt voor een volwassener look en sound. Spijtig dat ik geen nummers kan laden op deze blog. Jullie zullen het met de foto's moeten doen. PS. Felix, de kleine jongen die op de laatste foto samen met mij gekke bekken trekt is nu ongeveer een kop groter dan ik. Zo lang is het geleden. Het lijkt nochtans gisteren.
Hondenweer. Ik heb er geen andere naam voor. De temperatuur zakte vandaag tot een graad of drie. Daarenboven regende het pijpestelen en waaide het toen we op de Nekker aan onze opwarming begonnen. Na twintig minuten kwamen we opnieuw aan de tribune maar ik voelde me allesbehalve opgewarmd. Ik stretchte dus wijselijk wat langer dan voorzien en daarna raapten we onze moed samen om onze versnellingen te gaan doen. Het was net of de wind door mijn polartrui blies. Magda verdeelde de taken. Jasper die wat last had boven de knie hield het bij een duurloop en Sarah moest door de afwezigheid van Kim en Rosanne eenzaam en alleen haar snelheidtraining afwerken. Ewoud, die deze week in Gent niet altijd optimaal kon lopen moest de dinsdagtraining vandaag doen. Zes keer vijfhonderd in deze omstandigheden, loodzwaar. Je zag hem dan ook letterlijk afzien en naar het einde was het vat echt af. Kjell en ik moesten snelheid trainen. Tien keer 150m waarvan de eerste 50 op tempo en de laatste 100 al spurtend. We slaagden er in om ze allemaal in souplesse te lopen. Magda nam telkens de tijd van de laatste 100m op. Twee keer gingen we onder de 13 seconden en dat is in zo'n omstandigheden een hele prestatie. Op het einde stopte het met regenen en plots werd het ook minder koud, al was dat misschien maar een kwestie van perceptie. Ondertussen zag ik Moon af en toe met zijn groepje passeren. Die jongens hadden duidelijk minder last van de kou dan ik. Bij het uitlopen was het gespreksonderwerp alweer onze paasstage of wat had je gedacht. Terwijl Kjell morgen naar Hazewinkel trekt voor een superzware training is het voor mij een rustdag. Zondagochtend trainen we in het Vrijbroekpark en dat zou ook wel eens in apocalyptische omstandigheden kunnen zijn. Als je Sabine moet geloven, tenminste. We hebben vanavond afgezien van de kou maar dat is wellicht niets vergeleken bij wat Kim dit WE te wachten staat. Ze trekt met haar Oriëntatieloopploeg op teambuilding en deze nacht is er al meteen een dropping voorzien. Als dat maar goed komt.
Enkele weken geleden deed de VAL op zijn site een oproep om een logo te ontwerpen voor het Europees Kampioenschap voor Masters van 2011 in Gent. Ik heb vanmorgen ook een logo ingezonden. Als basis nam ik de torens van Gent en bovenop plaatste ik de silhouet van een loper. Kijk maar!
Er leek vandaag geen einde te komen aan mijn duurloop. Hij duurde nochtans maar een half uur. Gisteren liep ik vijftig minuten maar door het aangename gezelschap vloog de tijd. Kim was meegereden tot bij Running Mate en nadien trainden we samen in het park van Machelen. Mijn knieprobleem lijkt zich ook wat te stabiliseren. Zolang het niet verergerd en ik kan blijven trainen is er op zich geen probleem. Alleen mag ik me nu niet te veel misstapjes meer veroorloven. Mijn eerste indoorwedstrijd, een 1000m, loop ik op 27 december. Ik ben echt benieuwd naar mijn prestatie op die afstand. Ik heb nog nooit een 1000m gelopen en het clubrecord mag er wat mij betreft aan geloven. Het staat nu op 2.46.73 en dat mag in principe geen enkel probleem zijn. Een dag later ga ik waarschijnlijk starten op de 4km van de corrida van Leuven. Een week later staat het PK Indoor op het programma. Ik dacht stiekem aan een dubbel 400-800 maar de 400 wordt net voor de 800 gelopen en da's toch net wat van het goede teveel. Ik ga dus enkel voor de titel op de 800m. Traditioneel is dat de allerlaatste wedstrijd van de dag (19.45u). De meeste mensen zijn dan al naar huis en je loopt praktisch voor een lege zaal. Het voordeel is wel dat je heel goed hoort wie er aan het supporteren is. Achteraf kan je diegenen die niet hebben geroepen op het matje roepen, hahaha. Na het PK is het weer even wachten tot de volgende wedstrijd. Op 31 januari staat alweer een 800 geprogrammeerd en die dag wil ik resoluut voor een goede chrono gaan. Het BR indoor staat momenteel op naam van mijn kameraad Marc Masschelein: 2.02.20. Dat is bijzonder scherp want in de winter heeft iedereen het al moeilijker om aan toptijden te geraken. Ik heb nog nooit écht goed gelopen in de winter. Het is wat mij betreft een seizoen vol hindernissen. De kou laat ook niet toe om steeds voluit te gaan op training en dus is mijn beste chrono op 800m maar 2.03.94. Als ik die wat kan verbeteren zal ik al tevreden zijn. Een kleine maand later, op 28 februari, staat het BK Indoor bij de masters op het programma. De 800m wedstrijden starten op 13.30. Daarna zit de indoorwinter er voor mij al op en wordt het reikhalzend uitkijken naar het zomerseizoen. I can't wait...
Na tien dagen verplicht duurlopen en kilometervreten door die weerspannige rechterknie keerde ik vandaag voor het eerst weer (en met een bang hart) naar de piste. Bij de opwarming ondervond ik nog wel wat hinder maar de versnellingen rolden goed. We verzamelden rond Magda om ons menu te aanhoren. Ik hoopte op 200en of 300en. Er na tien dagen op een rustige manier weer aan beginnen was mijn redenering. Magda hield er een andere theorie op na. Net omdat ik tien dagen geen pistewerk had gedaan moest het wat zwaarder: drie series van 2x500m . Tussen de 500en slechts 100m joggen en tussen de series drie minuutjes herstel. Gelukkig had ik Jasper als locomotief want vandaag zat er voor mij niet meer in dan kolenwagonnetje spelen. De eerste vier gingen nog prima maar vanaf de vijfde was het net of ik mijn longen niet meer volledig kon vullen met zuurstof. De benen en het hoofd wilden mee maar mijn ademhaling wilde niet 100% meewerken. Ik moet er wel bij vertellen dat ik medicijnen neem en vorige nacht door mijn gehoest amper een oog heb dichtgedaan. Onze snelste 500 was vandaag 1.26. Geen supertijden dus voor Jasper en ik maar we hadden allebei een excuus. (Jasper liep eergisteren een wedstrijd!) De anderen mochten wel 300en lopen. Kjell moest er weer een stuk of honderd. Kim en Sarah wat minder en Rosanne nog wat minder. Ondertussen is het gespreksonderwerp natuurlijk de geplande paasstage. Nu alles lijkt in orde te komen is iedereen nog enthousiaster. Ook de spurtersgroep rond Johan Wonninck zal van de partij zijn. Dat brengt onze groep voor Aix op 15 deelnemers. Ik ben vandaag ook begonnen aan de opmaak van het Clubblad. Na jaren van trouwe dienst heeft Paul Van Nuffel mij de fakkel doorgegeven. Door mijn professionele achtergrond (Ik lay-out al meer dan 20 jaar tijdschriften) kan ik niet anders dan te proberen om het Ramblaadje in een nieuw kleedje te steken en er een persoonlijke touch aan te geven. Ik hoop dat het lukt. Het volgende nummer verschijnt half december. Ik heb dus nog even tijd maar ik weet uit ervaring dat alles steeds op het laatste moment komt en dus heb ik er alle baat bij om de maquette reeds op voorhand te maken. Trouwens, beste blogbezoekers, wie zich geroepen voelt om iets te schrijven is bij deze van harte. Neem potlood en papier en begin er maar aan...
Vanmorgen was het bitter koud. Ik zit de hele dag binnen op de redactie en door de airco weet je eigenlijk niet goed hoe warm of koud het buiten wel is. Dus kleedde ik me om twaalf uur lekker warm aan om deze middag in het park van Machelen te gaan loslopen. In mijn auto zag ik dat het vijftien graden was en ik heb me dus kapotgezweet. Een half uurtje joggen, stretchen en vier versnellingen. Meer hoefde vandaag niet. De hinder aan mijn knie en de zones errond lijkt niet te verergeren. Morgen probeer ik het op de piste. Ik kreeg vandaag een antwoord op mijn twee mails naar Aix ivm onze paasstage. De vriendelijke voorzitter van de 'Office Municipale des sports' maakt er blijkbaar een erezaak van om ons op hun mooie piste in maximale omstandigheden te laten trainen. Hij heeft persoonlijk de plaatselijke Atletiekvereniging en de verantwoordelijke van de installaties gecontacteerd. Het feit dat hij zelf een ex-halve fondloper is zal niet vreemd zijn aan zijn enthousiasme. De plaatselijke afdeling van de 'Creps' heeft ondertussen ook onze reservaties bevestigd. Paul Cézanne, here we come...
Het jachtseizoen is al enige tijd geopend. Ik hou van veel sporten maar levende wezens doden is naar mijn normen géén sport. Ik huiver elke keer dat ik weer jagers in de velden zie. In mijn aanvangsperiode als loper deed ik geregeld mijn korte duurlopen in Eppegem. Ik volgde dan meestal het parcours van de plaatselijke wielerwedstrijd. (Een toerke van zo'n zeven km.) Het eerste stuk is een lange rechte baan richting Verbrande Brug. Aan de manège draait het dan naar rechts en dan loop je kilometers door de velden. Op een dag zag ik enkele 4x4 wagens op een rijtje langs de weg staan. Een dozijn mannen maakten aanstalten om op een rij de velden in te trekken en een viertal jachthonden zaten opgewonden heen en weer te draaien. Ik kon het niet laten om hen iets toe te roepen. Tenslotte was ik maar een jogger en ze zagen er niet uit alsof ze me ook maar tien meter zouden kunnen volgen. En dus waagde ik een uitspraak: 'om op onschuldige beesten te schieten moet ge nogal dapper zijn' of zoiets. Waarop meteen enkele gasten terugriepen van 'onnozel manneke' en erger. Door het tumult dat ontstond werden de honden hypernerveus en kwamen in mijn richting. Ze zagen er niet echt gevaarlijk uit en ik begon ze te lokken terwijl ik mijn pas versnelde. Voor ik het wist zat ik te spurten met de vier honden achter mij. De jagers waren eerst aan het lachen maar begonnen even later hun beesten terug te roepen. Niets aan te doen, de honden waren te opgewonden en bleven me volgen. Een vijftal bochten en zeker een kilometer verder kwamen ze tot stilstand. Volgens mij hebben de jagers nog een hele poos op hun uitgeputte beesten moeten wachten. Ik was blij dat ik geen jeep achter mij zag aankomen. Enkele dagen later stond ik bij de bakker en kwam een man in maatpak binnen. Ik herkende in hem één van de jagers. Ik deed of mijn neus bloedde en zei beleefd goeiedag toen ik buitenging. Hij keek me vragend aan maar herkende me niet in burgerkleren. Gelukkig maar.
Moon heeft verleden week de knoop zelf doorgehakt. Tijdens de training had hij een zoveelste stamp gekregen op een moment dat de bal niet in de buurt was. Het leek voor hem de spreekwoordelijke druppel. Toen hij thuis was zei hij letterlijk: 'ik stop met voetballen'. Ik dacht dat hij dat in een opwelling zei, hij is tenslotte nog maar negen, en gaf hem nog een week bedenktijd. We zijn ondertussen een week verder en Moon is niet van gedachte veranderd. Hij gaf me zelfs nog een andere reden om te stoppen. Het werd hem allemaal een beetje te veel. Dit jaar was het zover gekomen dat er, op maandag na, elke dag werd getraind en dat er naast een match op zaterdag op ondag soms ook nog werd gelopen. Als kind wil je ook nog kunnen spelen. Ik denk persoonlijk ook dat hij hoofdzakelijk met voetballen was begonnen om bij zijn vrienden te zijn. Het voetballen zelf was bijzaak. Ik ben héél gelukkig dat hij deze beslissing zelf heeft genomen zonder dat ik heb moeten aandringen. Ik was van plan hem na dit seizoen voor de keuze te stellen maar dat zal dus niet meer moeten.
Vanochtend trotseerden we het hondenweer om in het Vrijbroekpark te trainen. Magda had voor iedereen 600en gepland in het rozenpark. Enkel Jasper, die deze namiddag in Duffel de korte cross liep en ikzelf waren vrijgesteld. Ik hield het, gezien mijn sluimerend knieprobleem, bij een duurloop. Vier ronden of 12km in 49 minuten. Normaal gezien heb ik geen enkel probleem met het alleen lopen maar vandaag heb ik me in de kou wel erg eenzaam gevoeld. Dat komt waarschijnlijk omdat ik wist dat de anderen op een boogscheut van mij wel samen konden werken. Na mijn duurloop trok ik ook naar het rozenpark. Ik was net een waterkieken dat de rest van het nest kwam vervoegen. Het begon plots zelfs nog harder te regenen. We werden allen nat tot op het bod. Stefan merkte zelfs op dat mijn muts nu meer een badmuts was. Het is niet leuk trainen in zo'n omstandigheden. Je kleren worden nat en koud en beginnen door al dat water zelfs zwaar te wegen. Sommigen hebben bij koud en vochtig weer geen problemen maar ik weet dat ik zelf nooit een maximale conditie zal bereiken in de winter. Ik heb warmte nodig. De hele winter sleep ik ook een verkoudheid mee. Die is nu aan het evolueren naar een soort sinusitis. Oppassen dus. Wie blijkbaar ook niet tegen vochtige kou kunnen zijn Sarah en Kim. Ze stonden er na hun 600en ook totaal verkleumd bij. Hopelijk krijgen we een droge winter. Droge kou is toch wel draaglijker dan natte. Schuilend onder een afdak van 'Blauwe regen' hebben we allen (Sarah, Kim, Ewoud, Stefan en ik) bevroren zitten wachten op Kjell die de langste training moest doen. Tien keer 600 en zijn laatste nog in 1.46. Ongelooflijk goed bezig. Hij vond het vandaag wel de zwaarste training die hij ooit voor de kiezen kreeg. The lucky bastard! Hij weet niet half hoeveel geluk hij heeft. Daarna hebben we nog allen samen uitgelopen. Samen uit, samen thuis. Daar zaten we deze namiddag waarschijnlijk allemaal voor de buis naar de Superprestige in Gavere te kijken. Het werd een leuke wedstrijd met een duel uit de oude doos. Het klinkt een beetje oneerbiedelijk maar het was verdorie wel lang geleden dat we Sven én Bart nog samen voor de overwinning hadden zien strijden. Ondertussen stond de radio ook op want Anderlecht was aan het spelen op Brugge. De beelden van daarnet bevestigden mijn indruk van deze namiddag. Club Brugge mag tevreden zijn met een punt. Jasper liep in Duffel in de modder de korte cross. de wedstrijd werd gewonnen door Mario Van Waeyenberge (Duffel). Jasper was tevreden met zijn wedstrijd. Hij kon Twee kilometer vlot mee maar moest daarna terrein prijsgeven. Hij werd 20e op 45 vertrekkers. Hans Janssens (Duffel) won de lange cross en Jan Blockx (Duffel) won zijn allerlaatste cross bij de masters. Bij de Juniors won ook een man van Duffel: Dieter Van streels. Vorige week had Marc Lauwers, onze speaker van dienst toch wel gelijk toen hij stelde dat ze bij Duffel niet voor niets 'Runners' op hun truitje dragen.
Als je in het Mechelse woont zijn er steevast een aantal bestemmingen waar de kinderen gedurig naar toe willen. Zo liggen bvb Planckendael en Technopolis op vijf minuten en ieder seizoen worden die plaatsen wel minstens één keer bezocht. Ook het speelgoedmuseum valt onder die categorie van vaak bezochte plekjes. Vandaag trokken we naar daar. Moon en Noah hebben zo hun favoriete spots. Noah trok meteen naar de Arc van Noah en Moon spurtte als het ware naar de 'Slag van Waterloo', een diorama van maar liefst acht op twee meter met duizenden soldaatjes op schaal 1/72e. (Moon en Noah noemen dat mini-soldaatjes!) Op het bovenste verdiep bezochten we de tentoonstelling '50 jaar Lego'. Een fantastische overzichtstentoonstelling over fantastisch speelgoed. 'Lego en Playmobil, de twee populairste merken in België' stond er vandaag in de krant. Dit jaar staat Playmobil trouwens bovenaan de lijst van het meest gevraagd speelgoed. Noah is totaal in de ban van al wat playmobil is. Iedere keer dat we in het speelgoedmuseum zijn neemt hij dan ook ruim de tijd om de Playmobil-vitrines te bewonderen. Er staan heel wat oudere collecties en vooral de scène met de eskimo's en het eiland van Robinson Crusoe vindt hij schitterend. Maar ja, onvindbaar tenzij op e-bay natuurlijk. Maar daar vragen ze dan woekerprijzen voor. Toen we buitenkwamen zagen we op weg naar de auto tal van mensen gepakt en gezakt van uit de richting van de Nekkerhal terugkomen. Daar vond vandaag een Brass-rommelmarkt plaats. Het was nog maar half vijf en dus trokken we te voet tot daar. We wandelden tussen de standjes en ieder zocht naar wat hem het meest interesseert natuurlijk. Moon zocht soldaatjes en Noah... de lijst is te lang om op te noemen. En toen gebeurde er een klein mirakel want wat stond er daar mooi uitgestald op een tafeltje? Het eiland van Robinson van Playmobil. Ik durfde de prijs amper te vragen maar toen ik het toch deed bleek de mevrouw al haar Playmobil voor een appel en een ei van de hand te doen. Ze had waarschijnlijk en gelukkig maar voor ons nog nooit van e-bay gehoord. Vanavond was Noah bijzonder kalm. Hij had het te druk met zijn nieuwe aanwinst. Toen hij ging slapen moest ik beloven om niets te verplaatsen. Ik zal er moeten over kruipen als ik nog wat TV wil kijken.
Ondanks het feit dat ik alleen mag duurlopen zat ik vanavond toch op de Nekker. De kinderen hadden blijkbaar een goede training nodig. Ze stonden weer zo hevig! Ik hield het bij de afgesproken duurloop. Ik wilde een achttal kilometer lopen maar toen Kim ineens naast mij opdook heb ik er maar enkele meer afgehaspeld. Na 10 km begon het in mijn onderrug en rond mijn rechterknie weer hevig te trekken en vond ik het wijselijk om er mee op te houden. Ik stretchte iets langer dan gewoonlijk en deed nog mijn vier versnellingen. Morgen rust ik. Moon en zijn groep zag ik passeren met Bruno. Ook zij waren aan het duurlopen. Noah zag ik verspringen. Hij gebruikte een vrij onorthodoxe techniek maar we spreken dan ook over een kruising tussen een aapje en een clown. Gisteren moest Hilde trouwens na schooltijd met Moon naar de dokter. Op school had hij reeds last gehad van buikpijn. Het bleek een virale buikinfectie te zijn. Niets ernstig maar in deze omstandigheden lijkt het me niet aangewezen om hem dit WE te laten crossen. Ik zal de bussen voor de supporters nog rap afbellen, hahaha. Moon vindt het erg want hij staat momenteel op de tweed plaats in de Antwerpse crosstrofee. Eline staat gedeeld eerste bij de Miniemen. Om in aanmerking te komen voor het eindklassement moet je aan tenminste zes proeven hebben deelgenomen. Op het clubprogramma staan er maar vier. Er zal dus nog moeten worden geïnproviseerd. Kjell is zopas in het lang en in het breed geïnterviewd voor Atletiek Leven, het maandblad van de VAL. Ik ben benieuwd! Ondertussen nemen onze stageplannen voor Pasen 2009 concrete vormen aan. Onze keuze is gevallen op het mooie stadje Aix-en-Provence waar een prachtige piste ligt en waar we kunnen logeren in een centrum voor topsport. Ik nam reeds contact op met de voorzitter van de 'Office Municipale des Sports' en reserveerde onze kamers. Aix is de stad van Paul Cézanne. Het is daar dat hij ontelbare schilderijen maakte van de 'Mont Sainte Victoire'. Ik weet wat me te doen staat. Hopelijk is er in mijn sporttas nog wat plaats voor mijn tekenmateriaal.
Ik ben net terug van bij Peter, mijn kiné-esthéopaat-chiropractor en tegelijk opgelucht. De diagnose valt mee. Met mijn knie is niets aan de hand. Het probleem situeert zich aan de aanhechtingspezen achteraan tussen de knie en de hamstrings. (De oorzaak ligt zoals zoals gewoonlijk in de rug) Een kleine overbelasting die snel kan worden verholpen met extra oefeningen en een aangepast programma. Enkele dagen het trainen beperken tot duurlopen en pas volgende week opnieuw de piste op. Ik zal er niet van sterven. Deze middag heb ik trouwens mijn duurloop perfect kunnen afwerken. Veertig minuten voor zo'n 8,5 km. Da's mijn gewoon tempo en ik ondervond niet te veel hinder. Voorzichtigheidshalve heb ik mijn versnellingen met de rem op gedaan. Je moet het lot niet tarten. Nu nog van die vervloekte verkoudheid en keelpijn afgeraken en dan zal de zon in mijn hoofd ook wel weer schijnen. In de GVA van vandaag viel mijn oog op een titeltje boven een klein artikel met een nochtans belangrijke inhoud. Ulla Werbrouck die de tatami enkele jaren geleden inruilde voor een zitje in de kamer gaat een wetsvoorstel indienen om een apart statuut te creëren voor wie in zijn vrije tijd ook trainer is. Dat vind ik schitterend nieuws. Moest je niet bij die partij zijn, Ulla, zou ik nog op jou durven stemmen begot.
Vandaag verloor Wannes Van de Velde zijn strijd tegen de ziekte.Eenvoudig, eerlijk, poëtisch en volks waren zijn liedjes. Uit het leven gegrepen ook. Iedereen kon zich wel vinden in of identificeren met één van zijn teksten. Mijn favoriet liedje van hem hoorde ik voor het eerst in de film 'Home Sweet Home'. Ik vond het zo mooi dat ik op zoek ging naar de plaat. Na een toch wel vrij lange zoektocht (Hij stond nooit in de" top 30, hé!) vond ik de 33' plaat in Antwerpen (Waar anders?) bij Brabo records. Ik heb die plaat grijs gedraaid en ik moet toegeven dat 'Ik wil deze nacht in de straten verdwalen' het tot één van mijn lijfliederen heeft geschopt. Ik word er gewoon gelukkig van. Bedankt lieve dichter en vaarwel.
Er waren gisteren volgens diverse bronnen 'Men in black' in aktie op de Nekker! We hebben er zelfs foto's van ontvangen. Op dezelfde foto's zie je Moon's rush naar winst bij de pupillen. Er staan trouwens een massa foto's op de RAM-site. Ik had er niet meer of minder dan anders genomen. In totaal een 300-tal, waarvan ik ongeveer de helft bewerkt heb in Photoshop en daarna doorgestuurd naar onze webmaster. Jos, want zo heet hij was gisteren ongelooflijk vlijtig. In totaal had hij zo'n 1500 beelden geschoten. Je kan er natuurlijk niet zoveel op de website plaatsen maar zijn selectie mag gezien worden. Leuk voor iedereen is het feit dat hij de beelden in mapjes heeft onderverdeeld. Zo kan je meteen naar de wedstrijd die je interesseert. Vandaag heb ik mij beperkt tot wat loslopen met mijn groep lopertjes tijdens de avondtraining op de Nekker. Het gaat deze week van kwaad naar erger met mijn rechterknie. Ik voelde al enkele dagen een lichte hinder en sinds maandag is dat naar pijn geëvolueerd. Ik neem het zekere maar voor het onzekere en doe het bewust wat kalmer aan. De winter is nog lang. Morgen ga ik naar Peter, mijn kiné om een diagnose te laten stellen. Ik hoop dat het niet ernstig is en dat desnoods wat rust een oplossing zal bieden. Misschien is de oorzaak wel, zoals zo vaak het geval is, in mijn rug te zoeken. Afwachten. Op de Nekker koos Moon ervoor om bij Siebren te trainen en niet met mij aan het langere werk te beginnen. Na de cross van gisteren begreep ik wel dat ook hij het graag wat rustiger wilde houden. Hij kwam bedrogen uit want terwijl ik een rustige duurloop hield mocht Moon tussen de spelletjes door in totaal 4 keer een 300 lopen. Achteraf zei hij dat hij heel moe was. Ik heb hem uitgelegd dat dat aan hem lag. Ik heb hem zijn laatste 300 zien lopen in 56 seconden. Niemand vroeg hem om zo snel te gaan maar Moon is Moon en die gaat altijd voluit. Het zit gewoon in zijn karakter. Hij vroeg me na de training om eens naar de tussenstand van de Antwerpse crosstrofee te kijken. Ik wil zondag in Duffel lopen, zei hij. Ja maar, antwoordde ik, al die straffe lopers van Herentals gaan daar ook zijn. Zoveel te beter, zei Moon. Goed dan, zondag trekken we dus naar Duffel.
Massale opkomst voor onze 11 novembercross in Mechelen
De jaarlijkse 11 novembercross vond vandaag weer plaats op de Nekker. Thuis is het een half ziekenhuis (Hilde buikgriep en Noah een zware valling) en dus vertrokken slechts Moon en ik richting Mechelen. Het was er een drukte van jewelste. Er is enorm veel volk op deze cross afgekomen en volgens Jef, onze secretaris was dit qua opkomst de beste cross ooit. Onze RAM-atleten presteerden in de breedte héél goed. Reeds bij de eerste wedstrijd was het prijs want Nathan's kleinste zus Martha won de race bij de Benjamins meisjes. Voor mij was het spannend afwachten tot Moon mocht lopen. Gelukkig had ik mijn handen vol met foto's nemen, spikes aanvijzen, richtlijnen geven en Moon overtuigen dat hij het kon. Hij had namelijk één van zijn grote idolen (en concurrenten) bij de jeugd zien opdagen, nl. Dries Peeters, provinciaal kampioen op de 1000m (toen Moon tweede was) en in de ogen van Moon een superloper. Ik zei hem dat het niet was omdat hij Dries nog nooit had kunnen kloppen dat dat nooit zou gebeuren. 'Geloof er in en loop voor wat je waard bent, Dries is ook maar een jongen als jij', zei ik. 'Je bent slim genoeg en nu weet je wie je moet in het oog houden'. Moon knikte met zijn hoofd maar bibberde met zijn knieën. Ze stonden daar bij de eerstejaarspupillen met een hele groep aan de start. Brent, Jorne, Sébastien, Thijs, Sven, onze Moon en ik vergeet er misschien nog eentje. Running Class of 1999, een gouden lichting voor de RAM. Hopelijk kan die groep samen blijven groeien. Dan gaan we nog mooie dingen zien. De wedstrijd werd op gang geschoten en Moon spurtte zich naar de leiding. Ik stond in de eerste bocht en riep dat hij niet te gek moest doen. Hij lachtte eens naar mij en moet gedacht hebben: 'wie is hier de zot?' Een jongen van WIBO naam de leiding en in de verte zagen we dat die zich met Moon in zijn zog kon afscheiden van de rest. Achter hen vormde zich een groepje met Dries Peeters die de achtervolging leidde. Moon was gedurig aan het omkijken en toen hij zag dat de achtervolgers op het punt stonden om weer aan te sluiten viel hij zelf aan. Hij nam twintig meter maar was nog niet veilig. Van achter de rug van Dries sprong een jongen van Herentals (Bij de jeugd is Achilles blijkbaar een onuitputtelijke bron van talent!) in één ruk tot bij de Moon. Met zijn tweeën bedwongen ze de heuvel. Moon deelde een eerste prik uit maar de andere jongen reageerde snel. Bij het keerpunt viel Moon een tweede keer aan en ditmaal was het de goeie. Hij nam vijf meter. In de laatste bocht zette hij de eindspurt in en de buit was binnen. Achter hem spurtten ook zijn clubmakkers zich één voor één naar mooie ereplaatsen. Een collectieve prestatie om U tegen te zeggen. De door Moon onoverwinnelijk geachte Dries Peeters werd nog derde. Na de pupillen was het de beurt aan de Miniemen met enkele van mijn woensdagpoulainkes. Eerst was Eline aan de beurt. Na een mooie wedstrijd moest ze maar nipt gewoonen geven. Na haar tweede plaats in Bonheiden, nu derde in Mechelen. Fantastisch goed bezig! Ook Jo liep een schitterende wedstrijd. Vijfde in een sterk bezette race. Nathan werd zesde en Ruben, die deze keer te voorzichtig was gestart maar een mooie remonte maakte, werd negende. Ik weet niet hoeveelste de anderen in de overige jeugdwedstrijden waren. Wanneer je aan het fotograferen bent heb je niet altijd de tijd om te tellen. Ik weet dus ook niet hoeveelste Julie bvb geëindigd is. Wie me enorm aangenaam verraste was Thomas. Vorige week werd hij nog als nieuwkomer op de training onthaald en u meteen derde in zijn eerste wedstrijd voor RAM. Een talent! Ook mijn trainingspartners waren van de partij. Ewoud en Jasper deden het meer dan behoorlijk in de korte cross waar ook Thomas Van De Put aantrad. Na de korte cross liepen alle overige vrouwen samen. Een aanzienlijk peloton bestaande uit Juniors, Seniors en Masters werd op gang geschoten. Het was voor mij vooral uitkijken naar de prestaties van Sarah en Kim. Sarah liep haar wedstrijd in de buik van het peloton en kan volgens mij tevreden zijn van haar wedstrijd. Kim was meteen mee met de besten. Ze nam zo'n blitsstart dat ze voor de eerste bocht aan de leiding kwam. Ik riep dat ze uit de wind moest blijven en blijkbaar had ze mij gehoord want ze koos meteen voor de tweede plaats. De hele wedstrijd liep ze in de spits en uiteindelijk werd ze derde bij de seniors. Een prachtig resultaat in haar eerste échte cross. Na de dames kwam de wedstrijd van de juniors en de Masters heren met ook daar een hoop clubmakkers. Zoals verwacht werd Stefan eerste RAMMER. Ook Kenneth deed tot mijn grote verbazing mee. Hij wilde dat ondanks zijn gebrek aan training eens proberen. Hij deed het al bij al nog behoorlijk. De laatste wedstrijd van de dag was die bij de seniors heren. Onze enige RAM-atleet in deze race was Kjell maar die had zijn goede benen tijdelijk in het zand van het zilvermeer moeten achterlaten. Zonder zijn CC-deelname was hij wellicht derde geworden na de twee ongenaakbare zwarte parels van Volharding. Nu moest hij zich, op het einde zelfs slachtoffer van krampen, tevreden stellen met een zesde plaats. Hij zal er, gezien zijn voorliefde voor massochistisch sporten, extra van genoten hebben.
Kjell liep deze namiddag mee in Mol. Hij zit nu natuurlijk met zware benen thuis te bekomen van de race, maar ik had hem daarnet even aan de lijn. Het is heel zwaar geweest. Vooral de zandstroken zorgden voor een totale verzuring. Zijn start was niet al te best. Hij werd door enkele lopers die rond hem startten zodanig gehinderd dat hij meteen in het achterste pak belandde. Kjell werd uiteindelijk 38e (19de Belg). Voor een eerste kennismaking met de Cross-Cup vind ik dat persoonlijk een prima resultaat. Proficiat, Kjell.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
Vanochtend trotseerden we het hondenweer om in het Vrijbroekpark te trainen. Magda had voor iedereen 600en gepland in het rozenpark. Enkel Jasper, die deze namiddag in Duffel de korte cross liep en ikzelf waren vrijgesteld. Ik hield het, gezien mijn sluimerend knieprobleem, bij een duurloop. Vier ronden of 12km in 49 minuten. Normaal gezien heb ik geen enkel probleem met het alleen lopen maar vandaag heb ik me in de kou wel erg eenzaam gevoeld. Dat komt waarschijnlijk omdat ik wist dat de anderen op een boogscheut van mij wel samen konden werken. Na mijn duurloop trok ik ook naar het rozenpark. Ik was net een waterkieken dat de rest van het nest kwam vervoegen. Het begon plots zelfs nog harder te regenen. We werden allen nat tot op het bod. Stefan merkte zelfs op dat mijn muts nu meer een badmuts was. Het is niet leuk trainen in zo'n omstandigheden. Je kleren worden nat en koud en beginnen door al dat water zelfs zwaar te wegen. Sommigen hebben bij koud en vochtig weer geen problemen maar ik weet dat ik zelf nooit een maximale conditie zal bereiken in de winter. Ik heb warmte nodig. De hele winter sleep ik ook een verkoudheid mee. Die is nu aan het evolueren naar een soort sinusitis. Oppassen dus. Wie blijkbaar ook niet tegen vochtige kou kunnen zijn Sarah en Kim. Ze stonden er na hun 600en ook totaal verkleumd bij. Hopelijk krijgen we een droge winter. Droge kou is toch wel draaglijker dan natte. Schuilend onder een afdak van 'Blauwe regen' hebben we allen (Sarah, Kim, Ewoud, Stefan en ik) bevroren zitten wachten op Kjell die de langste training moest doen. Tien keer 600 en zijn laatste nog in 1.46. Ongelooflijk goed bezig. Hij vond het vandaag wel de zwaarste training die hij ooit voor de kiezen kreeg. The lucky bastard! Hij weet niet half hoeveel geluk hij heeft. Daarna hebben we nog allen samen uitgelopen. Samen uit, samen thuis. Daar zaten we deze namiddag waarschijnlijk allemaal voor de buis naar de Superprestige in Gavere te kijken. Het werd een leuke wedstrijd met een duel uit de oude doos. Het klinkt een beetje oneerbiedelijk maar het was verdorie wel lang geleden dat we Sven én Bart nog samen voor de overwinning hadden zien strijden. Ondertussen stond de radio ook op want Anderlecht was aan het spelen op Brugge. De beelden van daarnet bevestigden mijn indruk van deze namiddag. Club Brugge mag tevreden zijn met een punt. Jasper liep in Duffel in de modder de korte cross. de wedstrijd werd gewonnen door Mario Van Waeyenberge (Duffel). Jasper was tevreden met zijn wedstrijd. Hij kon Twee kilometer vlot mee maar moest daarna terrein prijsgeven. Hij werd 20e op 45 vertrekkers. Hans Janssens (Duffel) won de lange cross en Jan Blockx (Duffel) won zijn allerlaatste cross bij de masters. Bij de Juniors won ook een man van Duffel: Dieter Van streels. Vorige week had Marc Lauwers, onze speaker van dienst toch wel gelijk toen hij stelde dat ze bij Duffel niet voor niets 'Runners' op hun truitje dragen.
