Vandaag zeven uur gestapt in de heuvels van de Vlaamse Ardennen.
Nodig als voorbereiding op mijn reis in november.
Vorige maandag voorstelling gehad, en de gids noemde de reis een "roller coaster" van hoogtepunten.
Achteraf zou je een tijdje nodig hebben om te bekomen. Dus ideaal voor de schrijvende mens.
Tijdens het stappen veel kunnen denken.
Weer eens ideaal voor de schrijvende mens.
Want als je wil schrijven moet je allerlei gedachten goed laten rijpen.
En vroeg of laat komen ze dan uit je pen gerold.
Het gevoel dat daarmee gepaard gaat, is onovertroffen.
Maar dat moet ik jullie niet uitleggen natuurlijk.
's Morgens heb ik de beste ideeën. Zelfs voor ik op ben, bij het "soezen" krijg ik van die totaal nieuwe inzichten, alsof de puzzelstukjes dan anders worden geschikt, en daardoor een andere oplossing bieden. Magic.
's Morgens ben ik ook het meest productief. Dan is het pennen geblazen. Opdat er zo weinig mogelijk verloren zou gaan.
Meestal schrijf ik vrij direct. Niet van die hellenlange beschrijvingen. Leuk voor jezelf. Maar dikwijls niet zo herkenbaar voor anderen. Ik vind het vlug saai, maar dat zal wel aan mij liggen.
Ik schrijf graag over zeer herkenbare dingen, "belangrijke thema's", waar ikzelf en anderen mee worstelen.
Zelfs door er over te schrijven heb je er iets aan. En hopelijk de lezer ook natuurlijk.
Laat één ding duidelijk zijn : dat thema "verliefdheid" was me wel "opgedrongen" natuurlijk. En ik dacht dat ik daar op één of andere wijze een soort "analyse" van moest maken. In elk geval, ik vond het leerrijk voor mezelf. Ja, als dat geen herkenbaar thema is.
Nochtans is schrijven helemaal niet eenvoudig. Elk mens is zo anders, en als je iets schrijft dan gaat eenzelfde tekst door duizend mensen steeds anders geïnterpreteerd worden.
Misschien is schrijven gewoon een hopeloze bezigheid. En alleen wat therapie voor jezelf. Veel beter dan roken, of andere verslavingen. Maar de wereld zal je er niet mee verbeteren.
Marc
|
