hallo schrijvertjes, Donderdagmorgen stap ik samen met mijn zus de trein op richting Antwerpen.Zonder zorgen van kinderen, werk, alleen wij twee.We kletsen wat af op de trein.Mijn zus die tien jaar ouder is dan mezelf geniet ook tenvolle van onze trip. Haar twee oudste kinderen zijn dit jaar gehuwd en beleefde ze heel wat stress daardoor. En nu ze ook al oma wordt zal het zeker drukker voor haar worden aangezien zij zich tenvolle als oppasoma heeft opgegeven.Wat ze met veel glans zal doen. Aangekomen in het station van Antwerpen is het even zoeken welke tram naar de expohallen rijdt. Tram 6 zal het zijn en binnen het kwartier komen we aan, bij expohallen. Zalig! Voor mij is het de derde keer dat ik hier ben, voor mijn zus de eerste keer. Gans de dag verdwijnen we in de boeken, ook de boeken van zoepermama liggen mooi te stralen en vallen echt op door de titel en de tekening. Een zekere trots komt over me heen, trots omdat ik van een echte schrijfster les mag krijgen. Dit keer koop ik boeken die me echt vooruit kunnen helpen met het schrijven dat was een afspraak met mezelf. Na het lezen van de wil en de weg van Jan Brokken, koop ik nu een waardige opvolger: handboek voor schrijvers van Maaike Molhuysen en Louis Stiller. Of dit me echt vooruit gaat helpen zal de toekomst uitwijzen.Ook het boek gram-matica voor iedereen heb ik aangekocht, dit boek is meer studeerwerk die ik grondig zal doornemen.Voor mijn zoon die niet echt een groot lezer is maar toch zo'n 5 boeken per jaar leest, koop ik, de marbello diamanten van Marc Debel die toch zijn favoriet schrijver is. Mijn kleine meid leert pas lezen maar het schiet al echt goed op, voor haar koop ik een groot boek van Floortje waar ze al probeert in te lezen, al is het nog iets te moeilijk.Mijn zus houdt van boeken zoals de beste citaten, die ze dan ook koopt en poëzie is ook wel haar ding. Op dat punt verschillen we enorm. Met pijn in ons hart nemen we de trein van 17.06 richting Kortrijk.Voor mij was het veel te kort, voor mijn zus net genoeg. Op de trein hebben we het enkel over onszelf, over wat we nog willen in het leven, en wat onze dromen zijn.Zo sluiten we de zussendag af waar we enorm van genoten hebben. Violaine
Het is al laat herfst. De dagen waarop de laagstaande zon nog even voor deugddoende warmte zorgt zijn al schaars. Grijze mistige ochtends en de koude kilte van uitvallende nevel overheersen nu dag en seizoen. In dit vlakke land van Vladslo, zo kort achter de vlaamse kust, speelt ook de wind zijn spel. Matige regen wordt een stortbui, strakke bries een storm. De lange rijen wilgen langs de grachten plooien zich. De koeien keren zich wind-af. Houterig riekende rookpluimen jagen de haastige wolken achterna.s Avonds is het donker. De sterren aan de hemel zijn ontelbaar. De gloed uit een raam van een weids verspreide hoeve verjaagt even de nacht. Even maar, want het desolate landschap, de dreigende luchten en de kleine verlaten boerenwegeltjes stellen je hier nooit op je gemak. Zoals elke avond zit Helga bij het kleine schemerlampje in de woonkamer van de oude boerderij een boek te lezen.Haar gedachten dwalen steeds af, haar gedachten zijn koud en kil net zoals ze zich de laatste maanden zelf voelt. Vijftien jaar geleden was de toen vijfentwintigjarige Helga stapelgek en smoorverliefd op de achtjaar oudere Ivo.Met haar ogen dicht volgde ze hem naar dit godvergeten stadje.Buren hadden ze niet, tenminste als je een halfuur reed kwam je er wel eentje tegen.Liefde overwint alles dacht Helga toen, ze trouwden en kregen drie prachtige dochters.Ivo is een paardenfokker die nooit zou kunnen aarden in de stad, zijn leven en roets liggen hier in de bijna vervallen boerderij die ooit van zijn grootvader was. Hun oudste dochter Eve is nu veertien jaar, dan komt Esther die net twaalf is en de achtjarige Elise sluit hierbij het rijtje af. Vooral om Esther maakt Helga zich grote zorgen, de laatste maanden is ze erg stil en teruggetrokken en neemt een enge droom steeds meer bezit van haar. Zuchtend sluit Helga haar leesboek, slechts één bladzijde verder dan waar ze begon. Ze maakt het huis klaar voor weer een eenzame nacht. Angst schaduwt haar de trap op naar boven. Een ijskoude hand kruipt over haar rug naar haar nek en vertraagt haar passen. Dan hoort ze het weer. De ijle klaagzang waarmee Esther telkens ontwaakt uit haar enge droom. Esthers slaapkamerdeur staat op een kier. Als een magneet wordt Helga er naar toegetrokken en opent de deur helemaal. Haar dochter staart lijkbleek naar haar eigen spiegelbeeld boven de wastafel. Haar handen wrijven op het ritme van de klaagzang over haar polsen. Als Helga de polsen vast neemt ziet ze donkere zigzaggende striemen in de onderarmen gebrand staan. Op dit middernachtelijk uur staan ze daar, moeder en dochter verbonden door stilzwijgen. Allereerst het bloeden stoppen denkt Helga. Ze neemt een propere handdoek, drukt die op de wonden en ziet hoe de handdoek rood kleurt. Gelukkig vermindert het bloeden snel. Dan pas komen de vragen, met als eerste : Waarom ? En dan niet te stuiten de volgende vragen Wat is er zo erg dat je het niet met mij of papa kan bespreken ? Gaat het niet op school ? Is er iets met de vriendinnetjes ? Waarvan droom je iedere nacht ? Maar Esther bewaart het stilzwijgen en kijkt alleen met grote, ronde, ernstige ogen naar haar mama. Esther, als je blijft zwijgen kunnen we vannacht niets meer doen zucht een radeloze Helga. Maar kom dan tenminste bij mij in het grote bed slapen, anders doe ik geen oog meer dicht. Esther gehoorzaamt. Eenmaal in bed kruipt ze heel dicht tegen haar mama aan, eventjes weer een klein kind dat bescherming zoekt in de veilige cocon van mamas armen. Helga doet die nacht geen oog dicht. Haar dochter slaapt rusteloos, haar ademhaling is onregelmatig. De tranen glijden als stille getuigen van haar verdriet over haar wangen. Waarom doet Esther dit? Hoe kon het dat ze er niets van gemerkt had? Ze probeert alles op een rijtje te krijgen, maar hoe meer pogingen ze waagt, hoe tegendraadser haar gedachten zijn. Gedachten die vechten om aandacht, rondwervelen in haar hoofd. Haar dochter schrikt wakker. Troostend streelt Helga de prachtige, dikke, donkerblonde haren. Na enkele hevige schokken valt Esther weer in slaap. De nacht duurt eindeloos. De stilte omarmt haar en troost haar, zoals zij daarnet haar dochter troostte. Enkel de geluiden van krakend hout en een druppende kraan bereiken haar oren. Waarom? Na lang piekeren valt ze eindelijk in slaap. Als ze wakker wordt, ligt haar dochter niet meer in haar armen. Waar is ze heen? Esther! schreeuwt Helga. In paniek gaat ze op zoek. Ineens ziet ze de voordeur wagewijd openstaan , ze rent naar buiten. Esther staat bij de poort, haar handen omklemmen het smeedijzeren hek.Met haar blik op oneindig, staat ze te staren, dikke tranen rollen over haar wangen. " Ze roepen om hulp, ik moet hen helpen" prevelt ze " die jonge mannen, al die gewonde soldaten, ze smeken me hen te helpen. mama zie jij dat dan niet" vraagt ze verbaast .Ze wijst met bevende vinger naar het Duitse oorlogskerkhof dat aan de horizon,als een stille aanklager van wreedheid opdoemd tussen de mist slierten. Helga neemt haar dochter zachtjes bij de schouders." Nu niet meisje, later misschien" fluistert ze. Ze gaan naar binnen, in de keuken warmt Helga een kop melk. terwijl ze stilzwijgend drinken merkt Helga op hoe haar kind steeds meer op de grootmoeder van Ivo gaat lijken: diezelfde donkerblonde lokken, die indringende blauwe ogen en een weemoedige glimlach om de mond. Boven de open haard in de woonkamer, hangt het mooi ingelijste portret van haar als jonge vrouw. Op de achterzijde staat geschreven "Esther 1891 - 1916". Ivo wist alleen te vertellen dat zij op mysterieuze wijze verdwenen was tijdens de "grote oorlog". Helga had ooit gelezen over rëïncarnatie en over zielen die geen rust konden vinden, maar of dat iets met de nachtmerries van Esther te maken kon hebben wist ze niet, maar ze was vastbesloten het uit te zoeken.
Hierbij wil ik de fakkel graag doorgeven aan Jessie
Ons verhaal begint al mooi te groeien. Benieuwd welke richting het heen gaat. Ben net terug van de boekenbeurs in Antwerpen. Het was de eerste keer dat ik er naar toe ging. Ik vond het echt wel de moeite, wat een volk! Mijn hand niet genoeg op de knip kunnen houden, maar liever uitgeven aan een boek dan aan?
Na een vermoeiend weekje, morgenavond lekker uit ons dak op de Night of the Proms. Weer naar Antwerpen. Gezellig met het hele gezin, gaan we er een 'kuki' op geven.
Het is al laat herfst. De dagen waarop de laagstaande zon nog even voor deugddoende warmte zorgt zijn al schaars. Grijze mistige ochtends en de koude kilte van uitvallende nevel overheersen nu dag en seizoen. In dit vlakke land van Vladslo, zo kort achter de vlaamse kust, speelt ook de wind zijn spel. Matige regen wordt een stortbui, strakke bries een storm. De lange rijen wilgen langs de grachten plooien zich. De koeien keren zich wind-af. Houterig riekende rookpluimen jagen de haastige wolken achterna.s Avonds is het donker. De sterren aan de hemel zijn ontelbaar. De gloed uit een raam van een weids verspreide hoeve verjaagt even de nacht. Even maar, want het desolate landschap, de dreigende luchten en de kleine verlaten boerenwegeltjes stellen je hier nooit op je gemak.
Zoals elke avond zit Helga bij het kleine schemerlampje in de woonkamer van de oude boerderij een boek te lezen.Haar gedachten dwalen steeds af, haar gedachten zijn koud en kil net zoals ze zich de laatste maanden zelf voelt. Vijftien jaar geleden was de toen vijfentwintigjarige Helga stapelgek en smoorverliefd op de achtjaar oudere Ivo.Met haar ogen dicht volgde ze hem naar dit godvergeten stadje.Buren hadden ze niet, tenminste als je een halfuur reed kwam je er wel eentje tegen.Liefde overwint alles dacht Helga toen, ze trouwden en kregen drie prachtige dochters.Ivo is een paardenfokker die nooit zou kunnen aarden in de stad, zijn leven en roets liggen hier in de bijna vervallen boerderij die ooit van zijn grootvader was. Hun oudste dochter Eve is nu veertien jaar, dan komt Esther die net twaalf is en de achtjarige Elise sluit hierbij het rijtje af. Vooral om Esther maakt Helga zich grote zorgen, de laatste maanden is ze erg stil en teruggetrokken en neemt een enge droom steeds meer bezit van haar.
Zuchtend sluit Helga haar leesboek, slechts één bladzijde verder dan waar ze begon.
Ze maakt het huis klaar voor weer een eenzame nacht. Angst schaduwt haar de trap op naar boven.
Een ijskoude hand kruipt over haar rug naar haar nek en vertraagt haar passen.
Dan hoort ze het weer. De ijle klaagzang waarmee Esther telkens ontwaakt uit haar enge droom.
Esthers slaapkamerdeur staat op een kier. Als een magneet wordt Helga er naar toegetrokken en opent de deur helemaal. Haar dochter staart lijkbleek naar haar eigen spiegelbeeld boven de wastafel.
Haar handen wrijven op het ritme van de klaagzang over haar polsen. Als Helga de polsen vast neemt ziet ze donkere zigzaggende striemen in de onderarmen gebrand staan.
Op dit middernachtelijk uurstaan ze daar, moeder en dochter verbonden door stilzwijgen.
Allereerst het bloeden stoppen denkt Helga. Ze neemt een propere handdoek, drukt die op de wonden en ziet hoe de handdoek rood kleurt. Gelukkig vermindert het bloeden snel.
Dan pas komen de vragen, met als eerste : Waarom ? En dan niet te stuiten de volgende vragen Wat is er zo erg dat je het niet met mij of papa kan bespreken ? Gaat het niet op school ? Is er iets met de vriendinnetjes ? Waarvan droom je iedere nacht ?
Maar Esther bewaart het stilzwijgen en kijkt alleen met grote, ronde, ernstige ogen naar haar mama.
Esther, als je blijft zwijgen kunnen we vannacht niets meer doen zucht een radeloze Helga. Maar kom dan tenminste bij mij in het grote bed slapen, anders doe ik geen oog meer dicht.Esther gehoorzaamt. Eenmaal in bed kruipt ze heel dicht tegen haar mama aan, eventjes weer een klein kind dat bescherming zoekt in de veilige cocon van mamas armen.
Hay Beste blogvrienden en -vriendinnetjes, (Dit lijkt wel de aftitelingssong van Bassie en Adriaan),
Zoals beloofd, mijn vertelling over deze uitroep.
Het is nu al meer dan 14 jaar dat wij (petra en ik) ze kennen, de familie Kukuric [koekoerietsch]. Hij, Drazen, Kroaat, en zij, Slaviça, Servische, en hun zoontje van 5 jaar, Sacha. Schitterende mensen, een pracht van een familie. Drazen leerden wij kennen via het voetbal in St-Eloois-Winkel. Hij voetbalde er samen met de jongste zoon van mijn allerbeste ex-collega maar nog-vriend Jan Depraetere. Sinds die tijd zijn wij Drazen overal blijven volgen. (allé, ttz niet letterlijk 'overal blijven volgen', hé, maar naar alle ploegen waar hij naartoe trok, bedoel ik) Zowel als speler als, nu de laatste jaren, als trainer. Sinds een 4 tal seizoenen is Drazen aan de slag bij FC Rumbeke. De prettig gestoorde stadionomroeper van de blauw-witten (tevens schepen van sport van Roeselare) , geeft voor de wedstrijd telkens een zeer geestige en ludieke inleiding op en voorstelling van de wedstrijd en de spelers. 'Op geheel eigen én volstrekt onnavolgbare wijze' mogen we wel zeggen.
Gezien de supergedrevenheid van onze Kroatische vriend een voorbeeld is voor iedereen, én gezien 'Kuki' [koekie] sinds jaar en dag zijn voetbalroepnaam is, heeft de stadionomroeper er op een dag een vaste uitdrukking van gemaakt : We geven er een 'Kuki' op ! Sindsdien heeft deze uitdrukking ten huize Hennion een vaste plaats gekregen in onze woordenschat. Dit schrijven is dan ook een pleidooi : Zeg in het vervolg aub niet meer, 'we geven er een lap op', maar laat ons vanaf nu met zijn allen 'we geven er een Kuki op' zeggen. In Rumbeke zal je met deze zegging nu al 'wereldwijd' begrepen worden. Ja, ik weet het, "Rumbeke is niet groot", zal je zeggen. Dat is waar, maar je moet érgens beginnen om de wereld te veranderen, hé.
"Allé, genoeg gezeverd Hennion". Ik ga werken. Veel werken. Ik ga er een, jawel, Kuki op geven !
Hallo allemaal, Daisy welkom op onze blog! Ik heb de uwe inmiddels ook bekeken, mooi. Ik heb ons verhaal wat verlengd en geef de fakkel door aan MARIJKE. Succes.
Het is al laat herfst. De dagen waarop de laagstaande zon nog even voor deugddoende warmte zorgt zijn al schaars. Grijze mistige ochtends en de koude kilte van uitvallende nevel overheersen nu dag en seizoen. In dit vlakke land van Vladslo, zo kort achter de vlaamse kust, speelt ook de wind zijn spel. Matige regen wordt een stortbui, strakke bries een storm. De lange rijen wilgen langs de grachten plooien zich. De koeien keren zich wind-af. Houterig riekende rookpluimen jagen de haastige wolken achterna.s Avonds is het donker. De sterren aan de hemel zijn ontelbaar. De gloed uit een raam van een weids verspreide hoeve verjaagt even de nacht. Even maar, want het desolate landschap, de dreigende luchten en de kleine verlaten boerenwegeltjes stellen je hier nooit op je gemak.
Zoals elke avond zit Helga bij het kleine schemerlampje in de woonkamer van de oude boerderij een boek te lezen.Haar gedachten dwalen steeds af, haar gedachten zijn koud en kil net zoals ze zich de laatste maanden zelf voelt. Vijftien jaar geleden was de toen vijfentwintigjarige Helga stapelgek en smoorverliefd op de achtjaar oudere Ivo.Met haar ogen dicht volgde ze hem naar dit godvergeten stadje.Buren hadden ze niet, tenminste als je een halfuur reed kwam je er wel eentje tegen.Liefde overwint alles dacht Helga toen, ze trouwden en kregen drie prachtige dochters.Ivo is een paardenfokker die nooit zou kunnen aarden in de stad, zijn leven en roets liggen hier in de bijna vervallen boerderij die ooit van zijn grootvader was. Hun oudste dochter Eve is nu veertien jaar, dan komt Esther die net twaalf is en de achtjarige Elise sluit hierbij het rijtje af. Vooral om Esther maakt Helga zich grote zorgen, de laatste maanden is ze erg stil en teruggetrokken en neemt een enge droom steeds meer bezit van haar.
Zuchtend sluit Helga haar leesboek, slechts één bladzijde verder dan waar ze begon.
Ze maakt het huis klaar voor weer een eenzame nacht. Angst schaduwt haar de trap op naar boven.
Een ijskoude hand kruipt over haar rug naar haar nek en vertraagt haar passen.
Dan hoort ze het weer. De ijle klaagzang waarmee Esther telkens ontwaakt uit haar enge droom.
Esthers slaapkamerdeur staat op een kier. Als een magneet wordt Helga er naar toegetrokken en opent de deur helemaal. Haar dochter staart lijkbleek naar haar eigen spiegelbeeld boven de wastafel.
Haar handen wrijven op het ritme van de klaagzang over haar polsen. Als Helga de polsen vast neemt ziet ze donkere zigzaggende striemen in de onderarmen gebrand staan.
Op dit middernachtelijk uur staan ze daar, moeder en dochter verbonden door stilzwijgen.
hallo iedereen ik had een hele tekst geschreven maar om de een of andere reden is hij verdwenen. Ik herschrijf hem later wel eens. Hebben jullie trouwens al gezien dat er bijna 1500 bezoekers van de blog zijn. De schrijvers laten het inderdaad een beetje afweten de laatste dagen. Groetjes Norva
hallo schrijfvrienden, Vandaag is hij vertrokken, naar het verre Argentinië.Op zijn eigen blog zullen we kunnen volgen wat er zoal te beleven valt.Hopelijk zijn er ook foto's te zien, dat zou wel tof zijn hè.Ik zal af en toe wel eens piepen en hem ook wel eens een mail sturen. Het is wel bijzonder stil op de blog of zijn dat mijn gedachten.Iedereen geniet nog van het lange weekend die we net achter de rug hebben waarschijnlijk.Laten we de blog nu niet doen stilvallen, al is het maar een berichtje van één zinnetje.Op die manier houden we nog een beetje contact en is het leuk om nog wat te schrijven. Nu pak ik mijn spullen om te gaan werken.Nog een fijne week verder en tot schrijfs. daaag Violaine
Genoten van alle nieuwe berichten op de blog. Zo te horen is Daisy een aanwinst voor de groep. De vorige twee dagen naarstig geblokt voor mijn examen. Wel verschrikkelijk saai soms: het verloop van het sociaal overleg en of dat met twee partijen, dan wel met drie partijen verloopt en of het anders was voor de wereldoorlog of niet.Voorlopig komt de stof mij nog ongestruktureerd over en heb ik niet het gevoel dat ik er vat op heb. Wat ik dan wel doe om zoiets te moeten blokken ? Ik ben inspecteur en controleer de werking van de ondernemingsraad. Dus Henri als jij op je school meer dan 100 leerkrachten hebt en dus een ondernemingsraad (voor zover je niet koos voor een LOC op je school) zou je mij wel eens langs kunnen krijgen. En naar het schijnt ben ik soms behoorlijk streng... Intussen is mijn partner bezig met het vervangen van de deuren van onze keukenkasten. Die waren allemaal van goedkoop materiaal en verschenen door de zon en na 12 jaar erop gekeken te hebben, waren we wel uitgekeken. Alain is ook al zo'n dag of 2 er mee bezig. Intussen amuseert onze dochter, zich met haar vriendinnetjes. De ene dag die op bezoek, de andere dag een ander. Gisteravond bleef zelfs een vriendinnetje logeren. En gelukkig voor ons vielen ze op een redelijk tijdstip in slaap. Normaal kijken wij op vrijdagavond naar "Desperate Housewives", maar gisteren namen we het op. Tot middernacht opblijven heb ik er ook niet voor over al is de serie echt wel de moeite waard: heerlijk hoe die vrouwen elkaar de duivel aandoen en vaak zonder scrupules. Het verhaal zoals begonnen door Nico begint echt vorm te krijgen, ben benieuwd wat Ellen er aan toevoegt. Nog een leuk weekend allemaal en tot blogs Marijke
hallo Na een weekje van bezinnen en rust kom ik weer in actie op de blog.Soms kan je leven zo druk en heftig zijn dat je eventjes rust moet nemen. Ik heb mijn best gedaan om met mijn fantasie verder te breien aan het begin van het verhaal die Nico op de blog zette.Ik vind het een heel leuk idee, vooral dat je maar af en toe iets moet schrijven en op die manier waarschijnlijk het gekste verhaal op poten kan zetten.Daisy wil ook meeschrijven wat ikzelf superleuk vind natuurlijk.Waarschijnlijk vragen jullie zich nu af wie is Daisy eingenlijk.Daisy is dus zoals Tine het mooi verwoord een outsider, maar voor mij geen onbekende. Zoals jullie al weten werk ik als kraamverzorgende in de thuiszorg.Twee jaar geleden had ik de eer om kraamzorg bij Daisy te doen, die net thuis was bevallen van een prachtige derde spruit.Het was zalig.Met Daisy kon ik ook praten over schrijven en over onze dromen.Daisy is een vrouw om van te houden.Na een week of zes kwam het afscheid en was ik alweer op weg naar een nieuw kraamzorggezin. Nu, na het opstarten van deze blog kreeg ik plots een mail van Daisy en wat bleek, Daisy had ook al verschillende cursussen bij Tine gevolgd en zelfs al heel wat geschreven.Op die manier kwamen we weer in contact via mail.Ik zou het super vinden als ze ook mee mag schrijven.Ik weet alvast dat ze kan schrijven en als mens is ze super. Zo bij deze weten jullie nu ook wie Daisy is en wie weet kan ze ons in januari wel bijstaan in de vervolgcursus(al is waregem waarschijnlijk te ver voor haar) Ikzelf zal ook weer deelnemen in januari al zal ik waarschijnlijk een paar lessen moeten missen wegens mijn cultuuragenda, maar ik ga ervoor. Hopelijk zijn we met genoeg en kan het door gaan. Alvast nog een leuk verlengd weekend waar ik voor één keertje ook deel mag van uitmaken. Donderdag ga ik naar Antwerpen, jawel naar de boekenbeurs. Dit zal en mag ik niet missen, zalig gans de dag met je neus in de boeken.Net genoeg geld mee in de pocket om je eens lekker te laten gaan.Heerlijk. dada Violaine
Het is al laat herfst. De dagen waarop de laagstaande zon nog even voor deugddoende warmte zorgt zijn al schaars. Grijze mistige ochtends en de koude kilte van uitvallende nevel overheersen nu dag en seizoen. In dit vlakke land van Vladslo, zo kort achter de vlaamse kust, speelt ook de wind zijn spel. Matige regen wordt een stortbui, strakke bries een storm. De lange rijen wilgen langs de grachten plooien zich. De koeien keren zich wind-af. Houterig riekende rookpluimen jagen de haastige wolken achterna.s Avonds is het donker. De sterren aan de hemel zijn ontelbaar. De gloed uit een raam van een weids verspreide hoeve verjaagt even de nacht. Even maar, want het desolate landschap, de dreigende luchten en de kleine verlaten boerenwegeltjes stellen je hier nooit op je gemak. Zoals elke avond zit Helga bij het kleine schemerlampje in de woonkamer van de oude boerderij een boek te lezen.Haar gedachten dwalen steeds af, haar gedachten zijn koud en kil net zoals ze zich de laatste maanden zelf voelt. Vijftien jaar geleden was de toen vijfentwintigjarige Helga stapelgek en smoorverliefd op de achtjaar oudere Ivo.Met haar ogen dicht volgde ze hem naar dit godvergeten stadje.Buren hadden ze niet, tenminste als je een halfuur reed kwam je er wel eentje tegen.Liefde overwint alles dacht Helga toen, ze trouwden en kregen drie prachtige dochters.Ivo is een paardenfokker die nooit zou kunnen aarden in de stad, zijn leven en roets liggen hier in de bijna vervallen boerderij die ooit van zijn grootvader was. Hun oudste dochter Eve is nu veertien jaar, dan komt Esther die net twaalf is en de achtjarige Elise sluit hierbij het rijtje af. Vooral om Esther maakt Helga zich grote zorgen, de laatste maanden is ze erg stil en teruggetrokken en neemt een enge droom steeds meer bezit van haar.
Violaine
We hebben nog geen titel maar misschien kunnen we afwachten hoe het verhaal verder gaat. Graag geef ik de fakkel door aan Ellen die ook al aangaf dat ze mee wil doen.
Heb mijn bericht verstuurd op 30/10 om 24 uur. En wat denkt dat stom systeem ? Dat het een dag vroeger is (30/10 om 00:00) . Chronologie van onze blog klopt hier niet. Ik praat over de mail van Tine, die pas de volgende dag aankomt en waar Marijke als eerste op reageert. Dus : vergeet mijn berichtje niet te lezen aub. Groeten, Marc
Kregen jullie ook de mail van Tine ? Jullie gaan er toch ook voor ? Ik kijk uit naar het vervolg, zelfs al wordt het dan wat later op dinsdagavond. Zo hoop ik dan toch tenminste nog eens af en toe wat te schrijven want sedert het einde van de cursus schreef ik geen verhalen meer. Ik voel me wel uitgedaagd voor de schrijfwedstrijd maar weet niet of ik er tijd voor zal vinden. Op 12 december heb ik een examen op het werk en dat moet terdege worden voorbereid. Als je niet meer van de jongste bent gaat het niet vanzelf ... Verder vind ik het schrijf vervolg verhaal een goed idee, als het naar mij wordt doorgestuurd zal ik zeker mijn best doen om er een leuk vervolg aan te breien. Nog een prettig en niet al te nat herfstverlof. Marijke
tenminste als jullie ons niet 'voor immer' verlaten hebben. Er zijn nog Violaine en Ellen, maar anders is de blog angstaanjagend leeg de voorbije dagen. Het zou zonde zijn niet meer te schrijven op onze blog, alleen maar omdat de lessen over zijn, toch ?
Zeg, voor wie wil, het volgende (misschien vooral voor Jessie !) : de stad Gent bekroont het beste cursiefje. Onderwerp is 'Gent' in zijn ruimste betekenis en breedste invalshoek. Deadline is 30 november. Vorig jaar waren er (slechts !) 28 inschrijvingen en er zijn telkens 3 laureaten. Vorig jaar waren deze alledrie ... vrouwen. Marc en Henri, Henri en Marc, ten strijde dus, hé. Ikzelf doe alleszins mee voor de fun. De details van de wedstrijd kan je vinden op www.creatiefschrijven.be en op www.gent.be .
Voor wie het weten wil, aan onze cursus schrijven heb ik ook een steeds groter wordende leesdrang overgehouden. En dat is al een groot + punt op zich. Momenteel 'Trioloog' van Julian Barnes aan het lezen. Even wennen in het begin, maar heel leuk. Voorbije dagen 'levensboek' van Toon Hermans gelezen. Geen versjes deze keer, maar een boeiend relaas van zijn leven met voldoende mijmeringen en lichte levensbeschouwelijke ideeën van de meester. Prachtig, en het leest als een trein (lees : TGV).
Mail van Tine gekregen. Ze heeft er ferm haar schouders ondergezet, en een mogelijk vervolg voorgesteld. Nu ligt de bal in ons kamp en moeten wij kleur bekennen. Waarom ik niet zou meedoen ? - Terug 8 weken is een serieus engagament. - Ik volg nog andere lessen (zoals je wel weet een beetje excel, maar vooral Spaans) - Ik heb een druk beroepsleven - En ik heb nog wat andere dingen aan mijn hoofd Maar omdat ratio niet belangrijk is, en schrijven een vlucht uit de realiteit, of beter gezegd een creatief bezig zijn met je omgeving, wil ik wel degelijk nog meedoen. Ok, ik moet toegeven, jullie vallen goed mee, en dat speelt dus ook een rol. Bedenk wel, we zijn een heterogeen groepje en dat heeft naast een aantal charmes, voordelen,... ook een aantal nadelen. Ik ga wel moeten matigen in tijdsgebruik.Inderdaad, ik heb het zelf gezocht, en ook op het blog heb ik me regelmatig laten gaan. Wat een leuk speeltje ! Drie keer ben ik door een duw op de verkeerde knop een voldragen bericht kwijtgeraakt (bovenaan links op mijn scherm zie ik staan "toevoegen bericht", maar als je daarop duwt, ben je alles kwijt omdat ie denkt dat je een nieuw bericht wil toevoegen ; je moet hieronder centraal voor "toevoegen" kiezen). Korte inhoud van mijn laatste bericht, dat helaas ter ziele is gegaan : - van 6 tot 29 november ben ik op reis naar Zuid-Amerika ; wie wil kan nieuws van me ontvangen. Ga op internet naar www.marcjanssens.com en zo kom je op mijn blog terecht. Hopelijk slaag ik erin om hem onderweg aan te vullen. Foto's zullen er hopelijk ooit op komen. En voor de rest is alles nog in opbouw, dus niet al te hoge verwachtingen aub. Ik ben ook maar een mens. - dus voor de idee van Nico moet ik verstek laten gaan. - noteer ook mijn nieuw e-mail adres : mail@marcjanssens.com. Deze mails kan ik ook op reis lezen. Enz. enz.
Misschien dat ik in Argentinië, Bolivië of Chili eens naar het blog surf, of per mail hoor hoe alles verder evolueert. Hou de moed erin, en vooruit met de geit/bok.
Zou ik dit berichtje op ons blog ook per mail kunnen versturen naar jullie ? Wie dit kan, mag het zeker doen, want ik zit nog wat te rommelen op die gmail-toestanden. Was vroeger alleen Lotus Notes gewoon.
ik hoop dat we inderdaad zo gestart geraken met wat schrijfopdrachten. Merci alvast Violaine en Ellen en Daisy voor jullie enthousiasme.
Henri, als reactie op mijn gletsjerfoto had je geantwoord dat ik de foto eens moest meebrengen naar de les. Door omstandigheden echter heb ik die laatste lessen moeten missen, maar ik ben heel erg benieuwd wat je mij wil vertellen hierover aub ? Hebt u iets in geologie of seismologie gedaan of zo, Henri ?
Als je op de foto op onze blog (dubbel)klikt dan vergroot hij. Kan je op basis hiervan iets vertellen aub ? Of dien ik je even wat foto's door te mailen aub ?
'I'm back' zoals het heet. 'Terug van weggeweest', zo je wil. Na mijn operatietje van woensdag heb ik nog geen seconde pijn gehad. En dat is natuurlijk mooi. Het enige vervelende is dat ik wat 'immobiel-mobiel' ben. In die zin dat ik eigenlijk regelmatig wat moet bewegen, maar om te laptoppen is dat natuurlijk verre van ideaal. Enfin, we klagen niet. Allang blij dat alles zo goed verlopen is.
Ook al zal wellicht niemand van hen dit ooit lezen : ik wil zeker vermelden dat iedereen in het stedelijk ziekenhuis in Roeselare onnoemelijk vriendelijk was tijdens mijn opname en verzorging op woensdag en donderdag ll. Het leek niet meer van deze tijd, zoveel vriendelijke mensen op één plaats op één dag. Ik wil in het biezonder nog even Lindsey van de verkoeverkamer een pluim geven. De manier waarop zij de patiënten weer 'tot leven wekte' na hun verdoving was hemels om zien. Gezien ikzelf gekozen had voor een 'bevallingsspuitje' in mijn rug kon ik volop van het spektakel genieten. Begrippen als 'een roeping' en 'een standbeeld' schoten mij spontaan te binnen bij het zien van 'Lindsey en haar werken'. Proficiat, meisje.
Zo, nu terug naar ons schrijversclubke. Ik zou volgend initiatief willen lanceren, tenminste als jullie dat goed vinden. één iemand schrijft een aantal regels tekst, en zet die op de blog, met daarbij de naam van de persoon aan wie hij de opdracht doorgeeft. Deze schrijft op zijn/haar beurt een aantal regels bij en geeft de opdracht opnieuw door. Om te beginnen, en gezien ik vandaag een beetje tijd had, heb ik mij de vrijheid genomen alvast een inleiding te schrijven. Deze volgt hieronder. Ik zou de opdracht willen doorgeven aan Violaine. We zien zo wel waar we uitkomen. Als we elk één beurt hebben geschreven (Tine, schrijf je mee ?) hebben we sowieso al een 4 à 5 tal bladzijden kortverhaal. We sluiten dan af of .... Wie weet ???
Geen verplichting en als jullie het geen goed idee vinden, dan doen we iets anders, maar ik vond het een leuk idee om eens gestart te geraken. Ziehier het begin ... Groetjes, nico
Het is al laat herfst. De dagen waarop de laagstaande zon nog even voor deugddoende warmte zorgt zijn al schaars. Grijze mistige ochtends en de koude kilte van uitvallende nevel overheersen nu dag en seizoen. In dit vlakke land van Vladslo, zo kort achter de vlaamse kust, speelt ook de wind zijn spel. Matige regen wordt een stortbui, strakke bries een storm. De lange rijen wilgen langs de grachten plooien zich. De koeien keren zich wind-af. Houterig riekende rookpluimen jagen de haastige wolken achterna.s Avonds is het donker. De sterren aan de hemel zijn ontelbaar. De gloed uit een raam van een weids verspreide hoeve verjaagt even de nacht. Even maar, want het desolate landschap, de dreigende luchten en de kleine verlaten boerenwegeltjes stellen je hier nooit op je gemak.
De cursus is inderdaad voorbijgevlogen. Een leuke en leerzame ontmoeting, die ik zeker zou willen voortzetten. Ik moest de bedenking van Norva ook even laten bezinken. Een verhaal schrijven over gebeurtenissen, gevoelens die mij na aan het hart liggen vind ik veel moeilijker dan fantaseren. Het laatste verhaal was voor mij puur een reaktie op een opdracht. Of daarbij onderdrukte negatieve gevoelens geopenbaard werden? Niet bewust en ook van mijn kant uit was het geenszins de bedoeling te kwetsen.
