Heb mijn bericht verstuurd op 30/10 om 24 uur. En wat denkt dat stom systeem ? Dat het een dag vroeger is (30/10 om 00:00) . Chronologie van onze blog klopt hier niet. Ik praat over de mail van Tine, die pas de volgende dag aankomt en waar Marijke als eerste op reageert. Dus : vergeet mijn berichtje niet te lezen aub. Groeten, Marc
Kregen jullie ook de mail van Tine ? Jullie gaan er toch ook voor ? Ik kijk uit naar het vervolg, zelfs al wordt het dan wat later op dinsdagavond. Zo hoop ik dan toch tenminste nog eens af en toe wat te schrijven want sedert het einde van de cursus schreef ik geen verhalen meer. Ik voel me wel uitgedaagd voor de schrijfwedstrijd maar weet niet of ik er tijd voor zal vinden. Op 12 december heb ik een examen op het werk en dat moet terdege worden voorbereid. Als je niet meer van de jongste bent gaat het niet vanzelf ... Verder vind ik het schrijf vervolg verhaal een goed idee, als het naar mij wordt doorgestuurd zal ik zeker mijn best doen om er een leuk vervolg aan te breien. Nog een prettig en niet al te nat herfstverlof. Marijke
tenminste als jullie ons niet 'voor immer' verlaten hebben. Er zijn nog Violaine en Ellen, maar anders is de blog angstaanjagend leeg de voorbije dagen. Het zou zonde zijn niet meer te schrijven op onze blog, alleen maar omdat de lessen over zijn, toch ?
Zeg, voor wie wil, het volgende (misschien vooral voor Jessie !) : de stad Gent bekroont het beste cursiefje. Onderwerp is 'Gent' in zijn ruimste betekenis en breedste invalshoek. Deadline is 30 november. Vorig jaar waren er (slechts !) 28 inschrijvingen en er zijn telkens 3 laureaten. Vorig jaar waren deze alledrie ... vrouwen. Marc en Henri, Henri en Marc, ten strijde dus, hé. Ikzelf doe alleszins mee voor de fun. De details van de wedstrijd kan je vinden op www.creatiefschrijven.be en op www.gent.be .
Voor wie het weten wil, aan onze cursus schrijven heb ik ook een steeds groter wordende leesdrang overgehouden. En dat is al een groot + punt op zich. Momenteel 'Trioloog' van Julian Barnes aan het lezen. Even wennen in het begin, maar heel leuk. Voorbije dagen 'levensboek' van Toon Hermans gelezen. Geen versjes deze keer, maar een boeiend relaas van zijn leven met voldoende mijmeringen en lichte levensbeschouwelijke ideeën van de meester. Prachtig, en het leest als een trein (lees : TGV).
Mail van Tine gekregen. Ze heeft er ferm haar schouders ondergezet, en een mogelijk vervolg voorgesteld. Nu ligt de bal in ons kamp en moeten wij kleur bekennen. Waarom ik niet zou meedoen ? - Terug 8 weken is een serieus engagament. - Ik volg nog andere lessen (zoals je wel weet een beetje excel, maar vooral Spaans) - Ik heb een druk beroepsleven - En ik heb nog wat andere dingen aan mijn hoofd Maar omdat ratio niet belangrijk is, en schrijven een vlucht uit de realiteit, of beter gezegd een creatief bezig zijn met je omgeving, wil ik wel degelijk nog meedoen. Ok, ik moet toegeven, jullie vallen goed mee, en dat speelt dus ook een rol. Bedenk wel, we zijn een heterogeen groepje en dat heeft naast een aantal charmes, voordelen,... ook een aantal nadelen. Ik ga wel moeten matigen in tijdsgebruik.Inderdaad, ik heb het zelf gezocht, en ook op het blog heb ik me regelmatig laten gaan. Wat een leuk speeltje ! Drie keer ben ik door een duw op de verkeerde knop een voldragen bericht kwijtgeraakt (bovenaan links op mijn scherm zie ik staan "toevoegen bericht", maar als je daarop duwt, ben je alles kwijt omdat ie denkt dat je een nieuw bericht wil toevoegen ; je moet hieronder centraal voor "toevoegen" kiezen). Korte inhoud van mijn laatste bericht, dat helaas ter ziele is gegaan : - van 6 tot 29 november ben ik op reis naar Zuid-Amerika ; wie wil kan nieuws van me ontvangen. Ga op internet naar www.marcjanssens.com en zo kom je op mijn blog terecht. Hopelijk slaag ik erin om hem onderweg aan te vullen. Foto's zullen er hopelijk ooit op komen. En voor de rest is alles nog in opbouw, dus niet al te hoge verwachtingen aub. Ik ben ook maar een mens. - dus voor de idee van Nico moet ik verstek laten gaan. - noteer ook mijn nieuw e-mail adres : mail@marcjanssens.com. Deze mails kan ik ook op reis lezen. Enz. enz.
Misschien dat ik in Argentinië, Bolivië of Chili eens naar het blog surf, of per mail hoor hoe alles verder evolueert. Hou de moed erin, en vooruit met de geit/bok.
Zou ik dit berichtje op ons blog ook per mail kunnen versturen naar jullie ? Wie dit kan, mag het zeker doen, want ik zit nog wat te rommelen op die gmail-toestanden. Was vroeger alleen Lotus Notes gewoon.
ik hoop dat we inderdaad zo gestart geraken met wat schrijfopdrachten. Merci alvast Violaine en Ellen en Daisy voor jullie enthousiasme.
Henri, als reactie op mijn gletsjerfoto had je geantwoord dat ik de foto eens moest meebrengen naar de les. Door omstandigheden echter heb ik die laatste lessen moeten missen, maar ik ben heel erg benieuwd wat je mij wil vertellen hierover aub ? Hebt u iets in geologie of seismologie gedaan of zo, Henri ?
Als je op de foto op onze blog (dubbel)klikt dan vergroot hij. Kan je op basis hiervan iets vertellen aub ? Of dien ik je even wat foto's door te mailen aub ?
'I'm back' zoals het heet. 'Terug van weggeweest', zo je wil. Na mijn operatietje van woensdag heb ik nog geen seconde pijn gehad. En dat is natuurlijk mooi. Het enige vervelende is dat ik wat 'immobiel-mobiel' ben. In die zin dat ik eigenlijk regelmatig wat moet bewegen, maar om te laptoppen is dat natuurlijk verre van ideaal. Enfin, we klagen niet. Allang blij dat alles zo goed verlopen is.
Ook al zal wellicht niemand van hen dit ooit lezen : ik wil zeker vermelden dat iedereen in het stedelijk ziekenhuis in Roeselare onnoemelijk vriendelijk was tijdens mijn opname en verzorging op woensdag en donderdag ll. Het leek niet meer van deze tijd, zoveel vriendelijke mensen op één plaats op één dag. Ik wil in het biezonder nog even Lindsey van de verkoeverkamer een pluim geven. De manier waarop zij de patiënten weer 'tot leven wekte' na hun verdoving was hemels om zien. Gezien ikzelf gekozen had voor een 'bevallingsspuitje' in mijn rug kon ik volop van het spektakel genieten. Begrippen als 'een roeping' en 'een standbeeld' schoten mij spontaan te binnen bij het zien van 'Lindsey en haar werken'. Proficiat, meisje.
Zo, nu terug naar ons schrijversclubke. Ik zou volgend initiatief willen lanceren, tenminste als jullie dat goed vinden. één iemand schrijft een aantal regels tekst, en zet die op de blog, met daarbij de naam van de persoon aan wie hij de opdracht doorgeeft. Deze schrijft op zijn/haar beurt een aantal regels bij en geeft de opdracht opnieuw door. Om te beginnen, en gezien ik vandaag een beetje tijd had, heb ik mij de vrijheid genomen alvast een inleiding te schrijven. Deze volgt hieronder. Ik zou de opdracht willen doorgeven aan Violaine. We zien zo wel waar we uitkomen. Als we elk één beurt hebben geschreven (Tine, schrijf je mee ?) hebben we sowieso al een 4 à 5 tal bladzijden kortverhaal. We sluiten dan af of .... Wie weet ???
Geen verplichting en als jullie het geen goed idee vinden, dan doen we iets anders, maar ik vond het een leuk idee om eens gestart te geraken. Ziehier het begin ... Groetjes, nico
Het is al laat herfst. De dagen waarop de laagstaande zon nog even voor deugddoende warmte zorgt zijn al schaars. Grijze mistige ochtends en de koude kilte van uitvallende nevel overheersen nu dag en seizoen. In dit vlakke land van Vladslo, zo kort achter de vlaamse kust, speelt ook de wind zijn spel. Matige regen wordt een stortbui, strakke bries een storm. De lange rijen wilgen langs de grachten plooien zich. De koeien keren zich wind-af. Houterig riekende rookpluimen jagen de haastige wolken achterna.s Avonds is het donker. De sterren aan de hemel zijn ontelbaar. De gloed uit een raam van een weids verspreide hoeve verjaagt even de nacht. Even maar, want het desolate landschap, de dreigende luchten en de kleine verlaten boerenwegeltjes stellen je hier nooit op je gemak.
De cursus is inderdaad voorbijgevlogen. Een leuke en leerzame ontmoeting, die ik zeker zou willen voortzetten. Ik moest de bedenking van Norva ook even laten bezinken. Een verhaal schrijven over gebeurtenissen, gevoelens die mij na aan het hart liggen vind ik veel moeilijker dan fantaseren. Het laatste verhaal was voor mij puur een reaktie op een opdracht. Of daarbij onderdrukte negatieve gevoelens geopenbaard werden? Niet bewust en ook van mijn kant uit was het geenszins de bedoeling te kwetsen.
Hallo iedereen Dinsdagavond, de voorlopig laatste schrijflessen zijn voorbij.Iedereen gaat naar huis, elk op hun eigen manier met hun eigen gevoelens. Ik rijd naar huis, de donkere autosnelweg laat me even wegdromen, laat me nog even nestelen in het fijne gevoel die ik zes weken lang op dinsdagavond beleefd heb.Ook al was het zo druk, moesten we rennen van hier naar daar, geen minuut heb ik spijt gehad dat ik het gedaan heb. Voor mezelf heb ik er heel veel bijgeleerd.Ik hou van schrijven, het verzinnen van verhalen maar weet dat ik er nog lang niet ben.Tine durft tenminste zeggen waar je vooral moet op letten en dat heb ik ten zeerste waardeert.Ik weet dat mijn zinsbouw, mijn grammatica en nog zoveel meer niet is wat het moet zijn.Maar ik ben blij dat ik het gedurfd heb.Ik wil het leren omdat schrijven iets is wat me echt ligt.Mensen ontmoeten die ook graag schrijven, die snappen wat het is wat het is om te schrijven, was een bevrijdend gevoel bijna.Vrienden begrijpen niet echt waarom je het doet dus dan zwijg je er het best in alle talen over. Ik blijf zeker schrijven en mijn cursus verhalen schrijven liggen alweer voor me open.Mijn volgende werk zal er eentje zijn over de dichter Jacob Cats.Niet gemakkelijk maar alweer een uitdaging van ongeveer 8 bladzijden lang(dus Jessie als je lange verhalen wilt schrijven waag je kans). Mijn laatste opdracht van in de les werk ik nog uit tot een langer verhaal, dat zal ik dan misschien ook wel op de blog zetten. Natuurlijk hoop ik dat we nog eens samen komen om te schrijven.Want waar vind je anders nog zo een toffe gemotiveerde groep die de gekste verhalen verzint.Ik heb juist net zo genoeten de laatste twee lessen omdat de fantasie van mensen soms zo bijzonder en mooi is.Ik zal nooit waargebeurde verhalen schrijven maar gewoon verhalen die ik zelf bedenk en natuurlijk pik je hier en daar iets mee van het echte leven en steek je er een groot stuk van jezelf in.Maar het verzinnen blijft toch het leukste om te doen. Nico ik hoop dat je je al iets beter voelt, de plannen zijn :misschien in het voorjaar nog een sessie te doen, Tine zou het bekijken en dan doormailen.Intussen kunnen we gewoon schrijven op de blog of alvast de mooiste verhalen verzinnen. En Tine, ik heb nog niet echt gewekt aan mijn alinea's maar zal dat zeker doen.Je was super.Bedankt. groetjes Violaine
Ben eerlijk gezegd wat geschrokken van de blog van Norva. Mijn "negatieve fantasie" en "zwarte humor" was zeker niet kwetsend bedoeld. Ben er gewoon frustraties mee kwijtgeraakt en dat kan beter zo dan op een andere manier denk ik dan. Laat ik duidelijk wezen: ben zeker niet van plan deze dingen in praktijk om te zetten.. Maar laat ik eindigen op een positieve manier: ik vond de lessen leuk en hoop dat we in de toekomst elkaar weerzien.
Hallo schrijvers, De schrijf cursus is vlug voorbij, fijne momenten, mensen leren kennen, een heel gevarieerd publiek, durven schrijven en het laten lezen, genieten van de schrijfsels van anderen, al hoewel genieten, ik heb wel mijn bedenkingen over de agressieve, negatieve manier waarop er gefantaseert wordt, blijkbaar zit dat kwaad die negativiteit in elk van ons en kan het op die manier een uitweg vinden. Maar dan vragen we ons af hoe het komt dat jongeren zo agressief zijn. Vinden we een 'wildplasser' veel erger dan iemand te vergiftigen of de kop af te zagen? 't Zal wel aan mij liggen, ben ook wat ouder dan de meeste onder jullie, en weet uit ondervinding dat zulke dramas dichter kunnen staan dan je in ergste nachtmerrie kunt vermoeden. No hard feelings. ik kan er alleen maar wijzer van worden. De dingen die op mijn weg komen proberen te begrijpen en overal de waarom's van zoeken ben ik stilaan aan het afleren. Ik laat me meedrijven in de stroom van het leven, we zien wel wat er nog allemaal boven water komt. Ik stuur dit berichtje in het roze en het groen. Kleuren van liefde en mededogen en dat is wat ik jullie allemaal toewens. Groetjes Norva
bedankt voor de vele woordjes van steun voor morgen. De ingreep is niet erg en vanaf donderdag, ten laatste vrijdag kan ik zeker weer bloggen.
Kunnen jullie een woordje op onze blog zetten van wat er vanavond uit de bus komt over de toekomst van ons schrijfgezelschap ?
Denken jullie er vanavond nog aan 'ons' Tine, want dat is ze de voorbije weken toch geworden, ook merci te zeggen voor alles wat ze ons in de lessen bijbracht aub ?
Tine, van mijn kant alvast, een grote merci ! (dit keer MOET het met uitroepteken, vind ik) Hopelijk tot ziens.
Wat jammer dat je de laatste 2 lessen moet missen. We hebben inderdaad een tof clubje. Afscheid nemen stel ook ik liever uit als het kan. In elk geval wens ik je het allerbeste met je operatie en een spoedig herstel. Denk maar aan al die blogs die je al herstellend kan schrijven Marijke
een fantastisch idee van Marc (en Violaine) om verder te gaan, buiten het kader van deze cursus om.
Blijkbaar heb ik vorige week dé allerbeste aflevering van onze miniserie gemist én erger nog ... ik vrees dat ik er morgen weer niet bij zal zijn. Woensdagmorgen 07 h (!) moet ik immers in het ziekenhuis in Roeselare zijn om er geopereerd te worden. En hoe leuk schrijven ook is en blijft, mijn kop staat er voor morgenavond voor één keer écht niet naar. Met grote spijt dien ik dus via deze wijze afscheid te nemen (althans voorlopig toch) . Ik vond het oprecht een verrijking jullie te leren kennen. Ik wist niet dat schrijven zo leuk kon zijn. Reden te meer dat ik voor ons allemaal wens dat ons clubke (zoals in het liedje : "en w'ebben een clubke opgericht van mensen met een lelijk gezicht, ge zijt erbij, ge zijt erbij !) verder kan doorgaan via onze blog. Wie een origineel schrijfthema weet kan dit gerust eens op de blog zetten. Wie wil schrijft er dan in de eerste week een tekst over. Tot hoors, lees, schrijfs, mails of ziens.
Misschien herinneren jullie zich nog dat ik 14 dagen geleden vertelde dat Peter Greenaway een film had die perfect kadert in het "koken voor je ergste vijand". De film is alleen bestemd voor mensen met een sterke maag en ijzeren zenuwen. Maar als je aan die voorwaarden voldoet, een echte aanrader. Het verhaal vertelt hoe een rijke dief steeds met zijn vrouw in hetzelfde restaurant gaat eten. Zijn vrouw sluit vriendschap met de kok en wordt in de toiletten van het restaurant verliefd op een andere man. Wat er dan gebeurt tart elke verbeelding, zelfs ik kon het niet zo dodelijk bedenken en dat zegt al wat... Als je wil weten hoe de film afloopt...kijk naar de video of vraag het de laatste les Marijke
hallo schrijvers, Gisteravond was het schrijfavond en jammer genoeg zit het er bijna op. De sfeer was geweldig alleen jammer dat Nico er niet was(je hebt wat gemist Nico...). De groep komt helemaal los en sommigen hadden de meest dodelijke verhalen(hè Marijke!) Het was fantastisch. Er zat een meneer om een les van Tine bij te wonen,ik denk dat die Kerel zeker geen saaie avond had. Na zo'n avond loopt de adrenaline je door de aders en ben je dezelfde avond een vat vol inspiratie. Alleen jammer dat het niet altijd mogelijk is om direct iets op papier te zetten omdat het al behoorlijk laat is als ik thuis kom. Toch kan ik meestal de slaap niet vatten en schrijf ik nog wat tot ik echt moe ben. Nog geen moment heb ik spijt gehad van deze cursus. Henri was in zijn sas gisteren,hij plaagde Tine voortdurend en uiteindelijk lah hijzelf op de rooster door een extra opdrachtje te maken met vijf verschillende woorden.Het wordt een 101tje fluistert hij me toe en ik zie dat hij geniet van het hele gebeuren. Ook geeft Henri me kleine tips waarvoor ik hem echt danbaar ben. Kortom de avond was leuk en zeer leerrijk zoals altijd. Dus Nico zorg dat je de laatste les niet mist want onze verhalen worden steeds langer en dodelijker....hahahaha. tot later dan maar weer Violaine
Jullie hadden nog het adresje tegoed van mijn gletsjerdorpje in Portugal.
Het dorpje zelf heet Manteigas, en ons klein hotelletje daar 'albergaria berne'. Je vindt hierbij de link http://albergaria-berne.planetaclix.pt/ voor wie eens wil gaan kijken. Je bent er in Juli écht vaak bijna alleen en het zwembad (met peuterbad) heb je in de namiddag, na je fikse morgenwandeling, meestal helemaal voor jou alleen. Zaaalig.
Het dorpje is echt helemaal afgelegen. Ver weg van alle drukte en ver weg ook van het jaar 2007. Soms waan je je er 20 à 30 jaar terug in de tijd. In het rode avondlicht vertellen de buren er verhalen tot de zon er moe van wordt en haar lampje uitdoet. Niet schrikken ook als iemand je plots binnenroept om even van zijn zelfgemaakte porto te proeven of een stukje fanfaremuziek ten gehore te geven. Of je uitnodigt voor een sardientjesbarbecue bij hem thuis de volgende dag. Zomaar, want de mensen verkopen niets, gewoon écht zomaar. Het doet even raar aan, zoveel gastvrijheid, maar het went heerlijk snel.
Het dorpje ligt op 3 uur autorijden van de luchthavens van Lissabon of Porto. Je kan het in 1 dag van thuis uit (naar luchthaven, vliegreis (2u), met de auto naar daar), maar wie eerst een nachtje of twee in Lissabon of Porto wil doorbrengen kan dat natuurlijk ook.
Voor enkele andere (tussen)stops in Portugal, oa een fantastisch eenvoudige maar superleuke Quinta aan de Douro bij een Engelse familie, één adres : ondergetekende.
Opa is juist weer naar huis vertrokken ( niet mijn opa maar die van de kinderen, mijn schoonvader). Dit weekend heeft hij bij ons gelogeerd. Zaterdagochtend was hij al om 6.45u vertrokken en om 9.30u bij ons! 's avonds gingen we luisteren naar man en zoon die een concert gaven met aansluitend een folkbal. Ambiance genoeg. Zondag kwamen de andere kleinkinderen en hebben we lekker een terrasje gepikt, maar niet te ver, gewoon bij ons in de tuin. Oma is afgelopen juni na een ziekbed overleden en het was de eerste keer dat opa alleen kwam en er waren natuurlijk wel moeilijke momenten, maar toch fijn dat hij de reis heeft durven ondernemen, knap. Hij volgt thuis computerles. De kleinzoons hebben hem nog het één en andere wijs kunnen maken dit weekend. Binnenkort heeft hij internetaansluiting en kan hij met de familie chatten of mailen. Een afstand van ruim 200 km is niet zo gemakkelijk te overbruggen voor even een kopje koffie. Nu wacht ik met een bezorgd hart tot zijn telefoontje komt dat hij weer goed thuisgekomen is. Hij is toch maar alleen in die auto en 75 jaar. Vanmiddag werken en de dag zal weer voorbijvliegen.
Hallo schrijvers, 
