Vandaag was een dag waarop het even wat minder ging. Dus in plaats van het volledige programma van was en boodschappen deed ik het net wat anders. Net wat langer in bed en wat meer ontspanning. Maar kijk, het ging ook. De rest van het programma zal ik wel moeten inhalen, maar daar denken we nu even niet aan...
Dat was het nu wel niet. Maar het was toch voor het eerst dat ik in het kader van mijn werk in Vilvoorde moest zijn. De Gps vond het adres zonder probleem en ik stond minder lang in de file. Altijd meegenomen zo voor het weekend.
Onze kater is zeer lief maar verdient wint soms wel eens de eerste prijs in de categorie drama. Zo wil hij graag naar buiten 's avonds. En dan gaat hij luid miauwend voor de keukendeur staan. Braaf baasje dat ik ben laat ik hem dan buiten. Om 10 minuten later hem weer binnen te laten. Dat trucje haalt hij 2x na elkaar uit. De derde keer beslis ik hem niet meer buiten te laten en dat wordt hem dan officieel meegedeeld "Nee, je kwam vrijwillig binnen om 19 uur, nu mag je niet meer naar buiten want het wordt donker". Hij heeft daar geen boodschap aan en laat dat luidkeels blijken. Zo'n half uur aan een stuk. Daarna wil hij wel genoegen nemen met een plaats op een bed. En diezelfde vertoning vindt iedere avond plaats. Niet alleen een prijs voor drama ook voor volhouding gaat dus naar onze kater.
Misschien wel zeer gezond maar je moet vooral zorgen dat het gele goedje niet aan je vingers of kledij komt. Gisteren gebruikt in de keuken en vandaag zien mijn vingers nog geel. Geeft niet zo'n verzorgde indruk bij een bezoek.
Het breiproject dat ik nu tussendoor doe vraagt niet veel nadenken. Dus besloot ik de uitdaging te vergroten door tegelijkertijd te kijken naar een serie op internet. Een grappige serie over een twintiger die tracht een zaak op te starten. Ook deze serie vraagt niet veel nadenken. Dus ging, in de woorden van Raymond Van het Groenewoud, het breiwerk "vooruit, het ging verbazend goed vooruit".
Gisteren proefden we een aantal wijnen. De taak was om te raden in welk land en van welke druif de wijn gemaakt was. We kregen 3 landen en 3 druivenrassen om uit te kiezen. Blijkbaar was ik in goede vorm want ik had de meeste juiste combinaties van iedereen bij ons aan tafel. Manlief wenste mij wel proficiat maar vond het stiekem niet zo leuk dat ik het beter had gedaan dan hij...
Toen ik stond aan te schuiven voor een "meeneem thee" begon de dame achter mij plots te vloeken. Niet zomaar 1 woord maar een hele rij. Verrast keek ik haar aan met een verwonderde blik. Zij was even verrast. Want ze had niet gedacht dat ik het zou horen. Ze verontschuldigde zich uitgebreid maar voegde er aan toe dat ze het nogal moeilijk had en overal genoeg van had. Ik antwoordde "dan kan het alleen maar beter gaan toch?" Ze keek mij aan : "ik hoop het" Toen ik wegging wenste ik haar nog een "ondanks alles toch een leuke dag" En toen kon er toch al een lachje af bij haar. Een kleintje dan, maar toch een lachje Ik hoop maar dat het nog goed kwam voor haar.
Dat viel vandaag op mijn voorruit in de buurt van Dendermonde. Gelukkig bleef die niet liggen want sneeuw hoeft niet voor mij. Niet nu en niet in de winter.
Binnen de vriendenkring wordt een uitstap naar Pairi Daiza gepland. Op 7 mei zouden we er voor gaan. Zal maar al eieren dragen naar de Arme Klaren zodat we zeker zijn van goed weer die dag.
Op verzoek van dochterlief werd hier gister avond een ovenschotel klaar gemaakt. Gehakt, wortelen en puree. Het ging er in als zoete koek. Dat het toch al laat in het jaar is voor ovenschotels, had ik nog opgemerkt. Maar dat deed er niet toe.
Mijn man stond voor hetzelfde dilemma als ik met de chocoladen paashaas. Gisteren werd het dilemma opgelost voor hem. Hij had namelijk de haas op de keukentafel laten staan. En 's namiddags scheen de zon. Fel. Door de keukenruit. Van de haas schoten alleen nog de poten over.
Vandaag heb ik een dag verlof en ga ik met een aantal vriendinnen uitwaaien aan zee. Wel warm aangekleed want het voorspelde weer is niet zo goed. Maar dat doet er in goed gezelschap niet zo veel toe.
Vandaag namen we op het werk afscheid van een van de collega's. We gingen lekker eten en er werden allerlei anekdotes van een lange carrière opgehaald. De collega apprecieerde onze invitatie en kon dus met een goed gevoel weggaan. Hopelijk om lang te genieten van de rust.
Om oma op haar feest in de bloemen te kunnen zetten zou ik om een boeket van 40 rozen gaan. De timing was wat krap dus zorgde ik dat ik als een der eersten de winkel binnenkon. De rozen waren per 10 verpakt en dus vroeg ik aan de kassa om 4 pakken te herschikken tot 1 groot boeket. Vlak na mij kwam een heer en die wachtte geduldig. Ik vond wel dat de kassierster haar tijd nam om het boeket te maken maar ze deed veel moeite en ik praatte gezellig wat met haar. Tot ik even achterom keek bij het afrekenen. Een rij van 10 man/vrouw stond te wachten. Met rozerode wangen stapte ik buiten. Want ik weet wel dat mijn moeder al die moeite waard is, maar de andere klanten niet.
