Toen ik stond aan te schuiven voor een "meeneem thee" begon de dame achter mij plots te vloeken. Niet zomaar 1 woord maar een hele rij. Verrast keek ik haar aan met een verwonderde blik. Zij was even verrast. Want ze had niet gedacht dat ik het zou horen. Ze verontschuldigde zich uitgebreid maar voegde er aan toe dat ze het nogal moeilijk had en overal genoeg van had. Ik antwoordde "dan kan het alleen maar beter gaan toch?" Ze keek mij aan : "ik hoop het" Toen ik wegging wenste ik haar nog een "ondanks alles toch een leuke dag" En toen kon er toch al een lachje af bij haar. Een kleintje dan, maar toch een lachje Ik hoop maar dat het nog goed kwam voor haar.
