Het mooie weer geeft ons hopelijk een voorsmaak van twee lange mooie vakantiemaanden. Alleen doet mij dat er aan denken dat het de hoogste tijd is om de vakantie van de dochter te plannen. Negen weken vullen, het is niet makkelijk als je met twee gaat werken. Bovendien is dochterlief zelf er geen voorstander van om op internaat te gaan, welke formule dan ook. Rest dus de mogelijkheid van organisaties als Free-time of Ideekids (in het Gentse dan). Ondanks het grote aanbod is de keuze hier ook niet makkelijk. Een groot deel van de externaatkampen volgde ze vroeger al en nu dreigt ze een beetje tussen wal en sloot te belanden. Als 9,5-jarige (ze wordt 10 in december) moet ze soms kiezen tussen kampen voor 6-9 jarigen of kampen voor 10-12 jarigen. Aan de ene kant is de oudste van de groep zijn wel leuk (beetje moederen over de anderen) , aan de andere kant zijn kampen voor ouderen dan vaak leerzamer (en misschien wordt er dan over haar wat gemoederd door een ouder meisje). Een groot luxeprobleem voor dochter en ouders dus. We zullen ons er vanavond of morgenmiddag nog eens over buigen... op ons terras, in de zon. Rest de vraag: hoe lossen anderen dit probleem op? Marijke
Een stille vrijdagnamidag. Iederen is de deur uit. Ik alleen aan mijn pc, de ramen lekker open, het zonnetje in huis. Mijn gedachten dwalen af. Naar Wim mijn broer, al een week ligt hij nu al in een diepe slaap. Na een moeizame operatie en een zware inwendige bloeding houden ze hem liever in slaap. We zijn met z'n zeven. Allen zijn we van de kaart, maar toch moeten we door. Morgen het vormsel, ieder heeft zijn leven. Tis moeilijk om hem daar zo te zien liggen, daar in dat kille ziekenhuis aan draadjes en machines. Hij zal er wel door komen, dat moet gewoon. Hij is nog geen 39, heeft een vrouw en 3 kleine kinderen. Ik heb hoop. En nu de zon er is kom ik dan weer tot rust, ik weet dat ook hij van de zon houdt en dat we hier binnenkort wel weer samen aan de barbeque zullen zitten. Laat de zon maar schijnen! Wim zal ook wel weer stralen, eens hij zijn ogen zal open doen zullen zijn ogen blinken van geluk. Geluk om hier nog te mogen zijn. Laat het ons hopen, want ik kan nu nog niet zonder hem. Violaine
Dit weekend genoten van het goede weer, eigenlijk reeds vanaf vrijdag. Toen had ik afspraak met een paar collega's in Leuven om de pensionering van een van ons te vieren. Voor de gelegenheid rondgewandeld in Leuven met de organisatie "Vizit" en tegelijkertijd hier en daar gesnoept van typische lekkernijen. Alhoewel een Gentse als ik het niet kon laten op te merken dat "onze" Tierentyn mosterd toch beter is dan de Leuvense variant. Al met al was het een leuke middag. Vandaag echter kwam de ontnuchtering toen rond 9.00 uur vanmorgen een andere wagen onzacht in aanraking kwam met de mijne. Gelukkig niet echt ernstig, enkel blikschade maar toch...Genoeg voor enkele uren de "blues"... Laat de dinsdag maar vlug komen. Marijke
En de fietstocht was super! Geen zadelpijn, door een elegante fietsbroek in plaats van een kussen. Schitterende route, goede organisatie en natuurlijk prachtig weer. Rond 10.00u waren we vertrokken en om 16.30u weer terug. Onderweg 2 pauzes, waar we bevoorraad werden en onze benen konden strekken. Kleine man was erg dapper en had alleen af en toe een duwtje in de rug nodig van papa voor een steile helling. Natuurlijk had ik van alles mee, drinken, broodjes, snoepjes zelfs regenjassen voor het geval dat, maar geen zonnecrème. Pijnlijk, wel valt het nu niet op als ik bloos. :
Vanaf woensdag hebben kleine man en ik getraind. Alhoewel ik uit een echte fietsnatie kom, was het een jaar geleden dat hij nog eens van stal kwam. Mijntweewieler, nog blinkend van het nieuw zijn. Waar is toch de tijd gebleven dat ik elke school/werkdag een ruime 20 km fietste, door weer en wind? Dat we met de oudste twee aan fietspooling deden op school? Twee dagen per week trok toen een lint van 8 kinderen en 2 mamas naar school, ons jongste zat toen nog achterop aan te moedigen. Gele hesjes en helmen kregen we als aanmoediging van de provincie. We trainen voor morgen. Kleine man en ik doen voor het eerst met de andere gezinsleden mee met de Davitamon classic. www.davitamonclassic.be) . we gaan voor 50 km. Of ik het zie zitten? Het grootste probleem is mijn zadel Mijn zitknobbels doen, in welke stand het zadel ook wordt gezet, zeer. Als jullie mij morgen aanmoedigen, ik ben degene die met een kussen op het zadel voorbij kom zuchten.
Hallo, Net nu ik zoveel werk had deze week werd ik ziek. Een zware angine en ijlende koorts hielden me 3 dagen lang in bed. Vandaag voel ik me genoeg aangesterkt(wat nog altijd niet super is) om toch wat werkjes op te knappen. Zaterdag is het nu eenmaal feest en moeten de dingen gedaan worden. Alles raakt op tijd klaar. Enkel nog wat kleine dingetjes, zoals een dweil door het huis slaan, de tafel mooi versieren in pink want ons meisje mocht het kleurtje kiezen, en wat wil een zevenjarige nu eenmaal juist pink natuurlijk. De witte balonnen en het ijslammetje daar zorgt mijn ventje dan weer voor. Tis zo'n schat. Hij was zo bezorgd voor mij deze week, kwam lekker vroeg naar huis en zorgde ervoor dat alles keurig verliep. O ja, ik heb dan kleren gevonden hoor in Ardooie(yzer). Ik vond er een jurkje met daarop een bijpassend vestje.Alleen zal mijn witte huid daar nog wat bij afsteken. Ik moest namelijk mijn zonnebanksessie van begin deze week afzeggen. Maar vanavond doe ik alsnog een poging om een licht gekleurd tintje te bekomen en zal ik braafjes onder die hete lampen gaan liggen. Als mijn meisje maar straalt, meer wil ik niet. Als verrassing krijgt ze een mooie grote fiets. Wat zal ze blij zijn. En ja, je raadt het al. Het is een rose fiets met het bijhorende mandje en al. Zalig toch! Ik wens iedereen een fijn weekend en een stralende zon toe. Violaine
'Het was een jaar van een en al engagement, ernst en eindeloze tederheid. Ik werkte met plezier maar in alle rust aan mijn scriptie. Op een dag kwam ik Belbo bij de Navigli tegen, op een paar passen van Garamond. ' Kijk eens aan,' zei hij vrolijk, 'mijn favoriete Tempelier! Ze hebben mij net een fles gedestilleerd van onbeschrijfelijke ouderdom cadeau gedaan.
Na twee keer verlengen ben ik pas op bladzijde 192 van het boek ' de slinger van Foucault', van waaruit de kenner van het boek het stokje hierboven waaschijnlijk herkennen. Nog 654 min 192 bladzijdes te gaan. Hou ik het vol?
Na een drukke periode eindelijk weer even op ons blog.
Druk, maar leuk! Vorige week vrijdag startte ons weekend met een kennismaking met de voor ons onbekende groep aedo (www.aedo.be ). We waren helemaal verkocht, fantastische muziek. Zaterdagavond hield ons koor, waarin manlief en puberzoon zingen een eetfestijn. De opbrengst is een startsponsoring voor hun reis naar Ierland. Volgend jaar bestaat het koor 20 jaar een reden voor iets speciaals dus. Maar daar moet wel geld voor zijn. Het werd een geslaagde avond. Als vrouw van, was ik koerier voor thuisbestellingen en het bakken van desserts. Zondag academiefeest. Oudste en jongste moesten optreden. De oudste met zijn dwarsfluit in het harmonieorkest en met de jongste gingen we op stap in een toneelstuk van de dictieklas. Zijn eerste grote optreden voor een zaal vol. Verkleed als een echte heer in papas colbert en stropdas bezorgde hij ons een brok in de keel.
Maandagavond een boeiende interactieve voorlichtingsavond op school, om onze kinderen (nog) beter te leren opvoeden. En gisterenavond heb ik me heerlijk laten verwennen.
Een zalige ontstressende massage begeleid door zacht trillende tonen van klankschalen.
Leuk idee van dat stokje. Hierbij het resultaat voor mezelf. Degenen die mij kennen zullen niet verrast zijn dat het een boek over/met draken is. Ik lees momenteel nl. "De ijzeren toren", het tweede deel van de trilogie 'Tranen van Artamon", schrijfster Sarah Ash. Mij boeit het enorm. En ongelooflijk maar waar, toen ik het willekeurig opensloeg was ik toevallig... op blz 123 De 5de tot en met 8ste zin op blz 123 luiden als volgt:
"Tranen van bloed zullen dienen als betaling voor de tranen die jij hebt geweend..." Hij sloeg het boek hoofdschuddend dicht. Wat een romantische onzin. Maar schijnbaar had het toch invloed op de lezers, zelfs op Astasia.
En nu maar wachten waar het stokje zal belanden. Marijke
Beste jonge en oudere mama's, papa's, schrijvers en schrijfsters. Tussen het luier-verversen en andere werkzaamheden door, mogen jullie allemaal eens gaan kijken naar d.dagoog.be en het stokje opvangen die ik jullie van daar uit gooi (kijk onder de titel 'kwispel'). Ik ben benieuwd wat jullie aan het lezen zijn.
hij is stil en zoet. Soms kijkt hij, met donkere ogen naar de wereld rond hem. Hij luistert, heel hard. Hij probeert al onze woordjes en gefluister te begrijpen. Dat zie je. Dat voel je. 's Nachts ligt hij tegen me aan, is het alleen hij en ik.Ik en hij. Hij ademt en drinkt. Het water in bad doet hem verstommen en vol verbazing geniet hij van de zes handen die hem vertroetelen. Want Broer en Zus helpen, natuurlijk. Ze immiteren me met pop en fles. Vandaag zelfs Broer ontdekt, op de grond, terwijl hij buikspieroefeningen doet. Zie ik er dan ook zo hilarisch uit ? Iedereen bedankt voor de wensen, ze doen deugd, maken deze periode alleen maar zoeter en zaliger. Na twee huilbaby's is nummer drie een droom ! sabine
Onze computer moest even dringend naar de dokter. Nee gelukkig geen virus, maar een mega tekort aan bites, waardoor hij steeds black- outs kreeg. Wat betreft de schrijfdag; als eerste deed ik mee aan het vragenspervuur met de schrijfster Ruth Lasters. Zij debuteerde in 2006 met de roman Poolijs. Ondertussen verscheen ook haar dichtbundel ' vouwplannen'. Daarna kon ik in dezelfde zaal blijven zitten voor mijn volgende onderwerp: 'To blog or not to blog', met dichteres Herlinda Vekemans, schrijver Jan Mertens en Chris Vertonghen een blog- expert. Het zag er allemaal heel professioneel uit. En in de namiddag, ja nu ben ik toch wel heel erg benieuwd hoe Daisy eruit zag: Welkom in columnland ! roll: En last but not least, weet ik eindelijk hoe ik mijn minnaar liefdesbrieven moet schrijven, geleerd door de inspirerende begeleiding van Daniel Billiet. Het gesprek met Erwin Mortier heb ik niet meer bijgewoond, omdat er dringend thuis op me gewacht werd. De dag duurde veel te kort. Schrijfdag, een echte aanrader.
hallo iedereen, ik ben er terug. En jawel, ik heb een medebewonertje in ons huisje binnengebracht. Op 7 april is mijn allerliefste zoontje geboren. Hij werd opgehaald via de keizerlijke weg. Dit zorgde voor enkele zeer pijnlijke dagen maar dat hebben we er voor over hé ( lang leve de pijnpomp). Het is een wolkje geworden waar grote zus en grote broer heel trots op zijn. Enkele uren na de geboorte bleek hij wel al een longinfectie te hebben opgelopen waardoor de roze bel heel plots klapte... enkele dagen couveues, antibiotica en vooral zeer weining kans om hem te knuffelen en te besnuffelen. Maar zondag mocht ik naar huis en mijn klein wormpje mocht mee. En dus haal ik nu de schade in ! Elke twee uur krijgt hij moederlijke melk want hij moet dringend bijkomen. Heerlijk vermoeiend ! Ach, mag ik het zeggen : het is werkelijk de allermooiste baby van de hele wereld !!!!! voila, ik wilde dit even kwijt... Ondertussen wordt er nog verbouwd in huis want er komt een zolderkamer bij (doet dit een belletje rinkelen aan de medecursisten van de laatste cursus ? ), mijn pa is de tovenaar van dienst. En omdat ze redelijk ver wonen is mijn ma mee en verwent me als een kloekje...heerlijk toch ? groetjes aan iedereen op de blog en tot binnenkort !!!
Zondagvoormiddag ruimden mijn dochter en ik haar kamer op. Er diende nl. plaats gemaakt voor een nieuwe kast die alle kleine dozen en rommel onder het bed zou vervangen. Dat was nog een zware klus: beslissen wat definitief weg mocht, wat naar de "speelkamer" moest enzovoort. Maar eerlijk is eerlijk: dochterlief heeft gedurende 3 uur net zo hard gewerkt als ikzelf. Zondagmiddag rond 14.30 uur konden we dan de nieuwe kleerkast afhalen in de winkel, weliswaar als zelfbouwpakket. Gelukkig hadden we een kamionette gehuurd zodat de verplaatsing naar huis mogelijk werd. Eénmaal thuis begon het zware werk pas goed: eerst de kamionette uitladen en dan alle geleverde panelen uitpakken en ineen steken. Voor mij beperkte dat laatste zich tot hier en daar panelen vasthouden, plannen aangeven en kalmte bewaren. Mijn partner trachtte dan het plan te begrijpen en de schroeven op de juiste plaats in te draaien. Af en toe hoorde ik wel eens "dit is niet goed hé" of "dat gat voor die vijs is op de verkeerde plaats geboord" maar gisteravond zo rond 21.30 uur klonk toch eindelijk "Waw, goed werk en een mooie kast". Nu maar hopen dat de netjes en ordelijk ingerichte ruimte blijft wat ze is: netjes en ordelijk. Marijke
Voor het eerst sinds vrijdag zit ik weer achter de computer en lees dus nu pas, dat Daisy ook op de schrijfdag was. Vrijdagavond moest ik naar een lezing, waarna ik met collegas het zware thema over euthanasie verlichtte met alcoholische heerlijkheden. Met mate weliswaar, maar toch nog een beetje voelbaar op de schrijfdag. De dagen ervoor had ik ons huis verbouwd tot hotel voor gasten die zaterdag al zouden komen. Dit weekend hadden we namelijk ook het verjaardagsfeest van echtgenoot gepland. Mijn wederhelft liet graag de gasten weer aan mij over toen ik zaterdag nog een beetje in de wolken weer thuis kwam. Zondag vervolg van het feest. Vandaag had ik een dagje vrij. Een mooie gelegenheid om op het consulaat in Gent onze nieuwe passen, die al een tijdje lagen te wachten op te halen. Lichte paniek toen de mijn vertrouwde weg opengebroken lag en ik een toertje sightseeing in de stad moest ondernemen. Goed dat niemand mij hoorde. Hooguit vijf minuten bracht ik door op het consulaat. Om mijn frustratie te deleten glipte ik even het fnac binnen en kocht het boek van Dimitri Verhulst; De helaasheid der dingen. Dat hielp, zelfs nog toen de terugweg ook omgeleid werd, meerdere keren, de ene liet me een rondje rijden. De andere bracht uiteindelijk de uitweg. Heb ook een korte cursus brutaal zijn in het verkeer gevolgd, opgeleid door boos toeterende bestuurders achter mij. Heelhuids de rest van de dag ons huis teruggebracht in zijn authentieke staat. En nu lekker ontstressen achter (op?) het blog met koffie en nog een restje taart.
Heb ik niet gezien alhoewel ik veel naamstickers bestudeerd heb. Benieuwd welke workshops en belevenissen die jij beleeft hebt, Ellen. Ik volgde 's morgens : 'Film op papier', na de middag 'Welkom in columland' en dan luisterde ik naar een helemaal niet griezelige ghostwriter. Na het literaire spreekkwartiertje, sloot de dag in Gent dan af met een gesprek met Erwin Mortier. Het was leuk, interessant maar veel te kort. Gelukkig hebben we dan met enkele cursisten Literaire Creaties nog deftig afgesloten in een café in Ieper. Voor de mensen die al veel te ver denken : we bleven verbaal niet altijd even braaf, maar fysiek wel en we zijn op een heel deftig uur naar huis gegaan !
Hallo bloggertjes Ja het is een tijdje geleden. De blog is precies wat stil gevallen. Ik ben er ook schuldig aan hoor, ik zou mezelf meer moeten verplichten om dagelijks iets op de blog te schrijven want oefening baart kunst zeggen ze toch. De drukte van de afgelopen weken liet dit niet altijd toe. Nog 16 dagen te gaan en ons communiekantje zal stralen, de week erop gaat het vormsel door en nog eens de week daarop is de receptie aan de beurt. Daarvoor moet er natuurlijk nogal het een en ander geregeld worden. Alles begint op z'n pootjes te vallen nu, de foto's zijn gemaakt, de kaartjes, uitnodigingen, eten besteld... In plaats van bedankingskaartjes geven we wijnflesjes met daarop de foto van de kids. Op het witte wijnflesje komt onze dochter, op het rode flesje onze zoon. Morgen zien we ook daarvan het resultaat, ben benieuwd. Iedereen is tot in de puntjes gekleed, behalve mama heeft nog niets. Dat zorgt voor de nodige stress. Zaterdag ga ik naar ardooie. Mijn oog viel op een mooie winkel ' Yzer fashion'. Ik hoop dat ik daar mijn outfit vinden kan. Eens dat klein detail geregeld is ben ik er helemaal klaar voor. Wie nog tips heeft van leuke winkels, steeds welkom. Groetjes Violaine
Zondagavond rond 19 uur thuis gekomen na een weekje Bretagne. We hadden besloten onze twee poezen in de living te laten en de buurvrouw te vragen om eten te komen geven en de bak proper te maken. Als het ware thuiszorg voor de poezen dus. Gelukkig hebben we een heel lieve, poezengezinde buurvrouw, dus dat was geen probleem. Alvast een pak van mijn hart ook, anders was ik geen moment gerust geweest in Bretagne. Onze "Belle" en "Beauty" liggen het ganse gezin nauw aan het hart. De dag dat we vertrokken, was het bar slecht weer. Heel de heenreis beetje opklaringen maar vooral veel regenbuien. Naar Bretagne toe klaarde het echter uit en de rest van de week hebben we zo goed als geen regen gehad, zelfs enkele zonnestralen meegepikt. Om de dochter te verstrooien in de auto had ik voor de nodige reisliteratuur gezorgd waaronder zelfs een boek van ene auteur "Tine Mortier". Het boek "Bruin" werd geapprecieerd door onze 9-jarige. Zelf heb ik het ook gelezen. Ik vond het humoristisch en zeer vlot geschreven. Tijdens ons verblijf verkenden we in Brest "Oceanopolis": 3 grote aquaria met vissen uit de tropen, de polen en het gematigd klimaat. Onze dochter was absoluut verslingerd aan de zeehonden. Ze was er haast niet bij weg te slaan. Persoonlijk vond ik het voeren van de tropische vissen (door een duiker in het aquarium) en de haaien wel spectaculair. Ook verkenden we de Côte de Granit Rose en enkele plaatselijke bergen (Menez zoals dat daar heet oa de Menez Mickael). De mensen waren allemaal vriendelijk, vooral het personeel in het hotel. Toen onze dochter helaas getroffen werd door een maag/darmvirus waren ze allen bezorgd. Het eten was overheerlijk vooral de "plateau de fruits de mer" die we de laatste avond voorgeschoteld kregen. Zo'n berg voedsel dat we het voor het eerst echt niet opkregen. De terugweg was helaas minder interessant, met enige overdrijving te beschouwen als "out of hell": niet alleen regen maar ook ijzel en véél sneeuw, waardoor we verschillende kettingbotsingen voorbij reden (gelukkig steeds gebeurd in andere rijrichting). Niet echt bemoedigend als je weet dat je zo'n acht uur rijden voor de boeg hebt. Maar we zijn veilig thuisgekomen en dat is het voornaamste. De poezen waren blij ons te zien en nog blijer toen ze eindelijk buitenmochten.
:
