Een van de evenementen waar ik naar toe ging was op stap met ziekenzorg. Na de presentatie van het komend werkjaar was er een optreden van Peter Lambert met een monoloog 'Iguanodons', schitterend. Knap hoe één mens een publiek zo kan vermaken. Iets wat ik nooit zou durven voor 400 man , vertellen, en inspelen op reacties vanuit het publiek alleen daarvoor een dikke pluim. Het was hilarisch, echt genoten.
Soms heeft men op mijn eindbestemming geen gereserveerde parkeerplaats voor bezoekers. Dan zit er niets anders op dan in de omgeving een plaatsje te zoeken. Liefst bovengronds, want ik ben geen held in ondergrondse parkings. Vandaag was het ook weer van dat. Aangezien ik in het midden van een grote stad moest zijn, viel het zoeken naar parkeerplaats niet mee. Maar liefst een half uur reed ik rond. Mijn parcours werd niet vergemakkelijkt door de vele wegenwerken en files. Uiteindelijk vond ik een plaatsje: zo'n 600 m verder. Een mooie fitnessoefening, maar gezond zou ik het niet noemen door al dat fijn stadsstof.
Mijn man is een fan van langdurig douchen, liefst terwijl het water in alle richtingen spuit. Ik weet het, zeer verkwistend watergebruik. Niet goed voor het milieu. Nu kan dit soort douchen geen kwaad als dat thuis in een afgesloten doucheruimte gebeurt. Helaas doet mijn man dat ook als hij op hotel is en er een open douche is. Resultaat is dan vaak dat het water drupt in de kamer er onder of, zoals onlangs gebeurde, in de ontbijtzaal. Maar zoals mijn man optimistisch opmerkt: dank zij hem en de ter plaatse geroepen loodgieter is de badkamer nu wel hersteld.
Een drukke periode zit er op. Druk maar tof. Onze 'kunstwerken' hangen tentoon en daarnaast kon ik aan allerlei verschillende feesten, evenementen en workshops meedoen. Boeiend, humoristisch, leerrijk en trots, maar ongelooflijk druk en dat voor een niet werkende huismoeder. Deze week een tandje bijsteken voor nieuwe uitdagingen en volgende week lekker uitblazen.
Naar deze beurs in Flanders Expo ging dochterlief met enkele van haar vriendinnen. Op deze beurs voor fantasyliefhebbers werd ondermeer het lange haar gevlochten in "Lord of the rings"style. Heel mooi om te zien, maar helaas alweer verwijderd intussen. Er bestaan wel foto's van. Ze kocht ook een T-shirt uit de "Games of thrones" serie, eentje met een drakekop. Kortom, ze hadden zich goed geamuseerd en zijn overtuigd om volgend jaar opnieuw te gaan.
Nee, deze letters staan niet voor een of andere vreselijke ziekte maar voor "Sport na school". Onze dochter proefde vorige week van het aanbod en het werd goed bevonden. De fitness was "super leuk" en de volgende vraag was dus voorspelbaar "Mag ik volgende week opnieuw meedoen"? Jong en enthousiast, het gaat nog altijd samen.
Mijn dochter had 2 bestanden op een usb-stick geplaatst. Vanmorgen om 11.15 waren we in een copyshop om de bestanden te laten uitprinten. Alleen: de usb-stick kon ter plekke niet worden uitgelezen. Toen sloeg de paniek toe. Want de winkel sloot om 12 uur en het ene uitgeprinte bestand heeft ze morgen nodig voor een uitstap met vriendinnen en het andere maandag op school. We reden naar huis terug en controleerden de usb-stick. Die bleek te werken op mijn computer. Dus wij terug naar de winkel. Om 11.50 uur waren we er terug. En nu bleek de stick wel te kunnen worden uitgelezen. Wegen van computers zijn soms waarlijk ondoorgrondelijk. Maar uiteindelijk is het gelukt: het bestand voor morgen heeft ze al en het bestand voor school zal maandagmorgen klaar zijn. Eind goed, al goed.
Groot onderhoud van mijn wagen en opleggen van winterbanden noodzaakten gisteren een vervangwagen. Vanmorgen reed ik eerst mijn dochter nog naar school met die wagen. Omdat het nog te vroeg was om van de garage uit te vertrekken naar het werk, reed ik eventjes langs huis. Gans de weg vooruit. Ik parkeerde op onze oprit. Na een kopje thee, wou ik dan toch aanzetten naar het werk. Groot was mijn verbijstering toen ik niet in achteruit kon schakelen. Verscheidene, steeds minder rustige, pogingen later gaf ik het op. Omdat manlief niet thuis was, slikte ik mijn trots in en belde de garage. Ik vroeg nog: "de achteruit ligt toch naar links en naar voren toe" en dat beaamde mijn gesprekspartner. De garage is vlak bij ons en dus beloofden ze onmiddellijk iemand te sturen. In afwachting van de hulp loste ik een sudoku op. En wellicht omdat ik terug kalm was, realiseerde ik mij in een flits hoe de vork aan de steel zat. Om in achteruit te schakelen moet je eerst een ring omhoog brengen. En ja, dat was de oplossing. Toch nog Helemaal Zelf Gevonden dus, net voor de hulp kwam opdagen. De hulp was gewoon blij dat er niets ernstig aan de hand was en reed vrolijk terug. En al lijk ik nu wel dom, tot mijn verdediging kan ik aanvoeren: 1. dat in de vervangwagen de versnellingen helemaal anders lagen 2. mijn gesprekspartner in de garage geen melding had gemaakt van die op te heffen ring. Oef, ik voel mij nu al een beetje minder dom.
Vandaag ging ik naar Brussel. Omdat ik steeds veel dossiers meesleep, heb ik een "computertas op wielen". Nu kijk ik goed uit als ik daarmee rondloop, kwestie van geen mensen te kwetsen. Vandaag echter vond een meneer het leuk om te roepen "Oei, mijn tenen" waarna hij begon te manken. Ik draaide mij geschrokken om, klaar om mij te excuseren. Waarna die heer doodleuk zei: "Grapje, mevrouw". Het enige wat er bij mij echter af kon was een zeer groene lach.
Dit is de titel van het vierde en laatste boek in de "Beautiful creaturen" reeks Dit boek las ik bijna in één ruk uit. Het is heel spannend en vlot geschreven en eindigt net een tikkeltje anders dan je dacht. Ideale lectuur op deze natte, koude oktoberavonden.
Gisteravond ging ik met een vriendin kijken naar deze film op het Filmfestival te Gent Het verhaal speelt in Japan en gaat over 2 kinderen die bij de geboorte werden verwisseld. De vergissing wordt tijdens een routine schoolonderzoek ontdekt als de kinderen 6 jaar oud zijn. De vraag is dus: welk kind voed je verder op? Je "bloed"kind of het kind waarvan je zes jaar dacht dat het het jouwe was? Na de film was er een vraag en antwoord ronde met de Japanse regisseur. De film was aangrijpend, boeiend en laat mij voorlopig niet los. Het antwoord op die vraag is immers niet zo eenvoudig en dat wordt heel tactvol en fijnzinnig aangebracht door de regisseur. De beide jongetjes van 6 zijn voortreffelijk in hun rol. De film is zeker een aanrader.
Ook hier een fuifganger. Het was de eerste fuif van jongste. Ook wij gaven allerlei goedbedoelde raad mee waarmee hij een beetje lachte wat hem bijna zijn avondje uit kostte. Uiteindelijk vertrok hij met goede afspraken en zeer welgezind en hield hij zich aan de afspraken. Net 16 geworden dus alcohol mocht. Omdat hij dat nog nooit gedaan had zette ik een pilsje voor hem in de koelkast die hij op zijn gemak de avond voor de fuif thuis kon voorproeven. Van zijn duurbetaalde drankkaart dronk hij één pilsje die niet zo lekker smaakte als thuis en 1 cola.
Ook hier een fuifganger. Het was de eerste fuif van jongste. Ook wij gaven allerlei goedbedoelde raad mee waarmee hij een beetje lachte wat hem bijna zijn avondje uit kostte. Uiteindelijk vertrok hij met goede afspraken en zeer welgezind en hield hij zich aan de afspraken. Net 16 geworden dus alcohol mocht. Omdat hij dat nog nooit gedaan had zette ik een pilsje voor hem in de koelkast die hij op zijn gemak de avond voor de fuif thuis kon voorproeven. Van zijn duurbetaalde drankkaart dronk hij één pilsje die niet zo lekker smaakte als thuis en 1 cola.
Daarnet was ik ijverig aan het werk. Toen kreeg ik bezoek. Van een poes met vuile modderige poten. Die het leuk vond om daarmee over mijn dossier te lopen. Mag ik morgen gaan uitleggen waarom alles vuil geworden is.
Dochterlief vroeg of ze naar een fuif mocht. Omwille van een goed rapport stonden we dat, bij wijze van uitzondering, toe. Ze moet er wel onze raadgevingen bijnemen: -ga nooit alleen weg, ook niet naar het toilet -drink nooit uit een glas dat je niet zelf volschonk -vertrouw alleen degenen die je kent Bezorgde ouders zeker?
Met dit regenweer had ik een paraplu mee naar mijn afspraak. Natuurlijk liet ik hem liggen bij vertrek. Gevolg: aangezien mijn wagen ver geparkeerd stond, mocht ik een heel eind te voet terugkeren. Waar de regen nog goed voor is dus.
ik weet het, meestal ben ik een fervent morgenstonder. De belofte van een nieuwe dag laat me er telkens weer inlopen en vrij gezwind gooi ik mezelf dan het bed uit. De koffie is er alleen als ruggensteuntje. Mijn hoofd begint meteen te werken, mijn reactievermogen staat instant op scherp.
Maar nu is het er wel over. 4.30 knipperen mijn ogen open. En ja hoor, de machine draait meteen op volle toeren. zucht. Het heeft geen zin te blijven liggen, dus maar naar beneden. Wetende dat het nu toch wel een heel lange dag zal worden. Gelukkig zijn de vier poezen content. Hebben ze nu lekker een uur vroeger hun eten.
Niet zo lang geleden bekeken we deze film. Weliswaar in de nieuwe versie, met Leonardo Di Caprio. En ik vond het heel onderhoudend. Je krijgt een mooie sfeerschets van het leven in New York in de jaren 20 van de vorige eeuw. Alles was mogelijk als je geld had en van een beurscrash was nog geen sprake. De decadentie werd mooi verfilmd, weliswaar met moderne muziek. Naar het einde toe is het duidelijk dat er een ramp te gebeuren staat en ik wachtte dus op het randje van mijn stoel op het onvermijdelijke. De vertolkingen door de hoofdspelers waren meer dan verdienstelijk. Aanvankelijk had ik mijn twijfels bij de casting van Di Caprio als The Great Gatsby maar naarmate de film vorderde vond ik hem steeds geloofwaardiger. Dochterlief vond ondermeer de kleren en de muziek geweldig mooi. Kortom: een aangename familiefilm die nog een tijd bleef nazinderen bij mij.
