Omdat mijn boekenvoorraad geslonken was tot nul, ging ik in mijn boekenkast op zoek naar iets dat ik wou herlezen. Daarbij kwam ik het boekje 'Twee vrouwen' van Harry Mulisch tegen. Een vergeten exemplaar. Ik nestelde mij op de bank en begon het te lezen. En las het in één ruk uit. Toegegeven, het is niet zo dik maar het boeide mij vanaf de eerste bladzijde. De schrijfstijl is niet steeds makkelijk en je moet je goed concentreren. Er zijn immers veel flashbacks. Maar het loont zeker de moeite en het einde is toch nog onverwacht. Kortom: ik raad het iedereen aan.
Gisteren zoon naar Muziekacademie gebracht. In het uurtje dat ik moest wachten liet ik de batterij van het horloge van oudste vervangen en wilde ik nog een bezoekje afleggen. Naast de academie bevindt zich de oude brandweerkazerne waar veel volk naar toe ging. Nieuwsgierig besloot ook ik een kijkje te nemen en verloor me tussen de rijen boeken die tegen spotprijsjes verkocht werden. Ondanks mijn goede voornemens voorlopig geen nieuwe boeken te kopen vanwege plaatsgebrek heb ik er 5 gekocht...twee ervan geef ik cadeau en van de rest ga ik zelf genieten.
Het is weer zover. Onze kater voelt zich niet zo lekker. Gisteren gaf de veearts hem zijn vaccinaties en een ontwormmiddel. Nu ziekt hij het uit. Gek dat de ene kat er veel vanaf ziet en een andere niet.
Even snel nog tanken voordat ik zoon ophaal van school. Controle of ik echt wel de dieselslang heb, manlief was één keer mis niet voor herhaling vatbaar. Wat raar, het is diesel en toch past de slang niet, sta ik bij de verkeerde auto of toch niet bij diesel? ik kijk of ik in de winkel beweging zie en gelukkig ziet de kassier me. Ik wenk hem voor hulp, doodleuk wijst hij naar het bord dat op de pomp staat met in het groot een afbeelding voor vrachtwagens.
Het zit er weer op ons fietsseizoen met ons damesclubje. Afgelopen zondag een fietsafsluitertje gedaan met een lekker etentje erna. Ons verblijf voor het komende jaar is al geboekt, kijk er weer naar uit.
Dat is de titel van het achtste boek uit de serie "Het huis van de nacht". Ik keek er naar uit om het te lezen. Maar ik eindig met gemengde gevoelens. In de eerste helft van het boek had ik nl. de indruk dat de auteurs er geen idee van hadden waar ze naar toe wilden en dus het verhaal maar lieten aanmodderen. Blijkbaar hebben ze het licht (of Nux?) gezien naar het midden van het boek toe want toen kwam er plots weer vaart in het boek. Op het einde staan alle pionnen weer in het spel en is er zelfs een goede vondst. Ik zal dus toch maar het vervolg lezen zodra het beschikbaar is.
Een tuin is een plezier om in te zitten, maar volgens mij een corvee om in te werken. Gelukkig doet mijn man het meeste werk. Alleen als de haag gesnoeid werd, vraagt hij hulp bij het opruimen van de takken en het verhakselen. Gisteren bracht ik dus een paar uur door met verhakselen. En omdat ik geen twintig meer ben, voel ik dat nu dus aan mijn lijf. Ook manlief kwam er niet ongeschonden uit: een beetje verrekte pols. Wat een mens al niet over moet hebben voor een nette tuin.
Vanmorgen om 7 uur vertrok dochterlief op schooluitstap. Zij zag er al gans de week naar uit. Gezellig kletsen met de vriendinnen op de bus, Romeinse restanten bekijken en vooral..shoppingtime. Wij kijken vooral uit naar haar terugkeer morgenavond rond 22 uur.
Het kleine poesje loopt nog steeds in onze tuin. Aangetrokken door het eten dat we plaatsen en onze 2 jarige kater. Die is nog jong genoeg om er mee te spelen. Onze kattin daarentegen vindt het maar een vervelend ding. Zij blaast er naar. Maar het beestje is dus te snel om te vangen. Hopelijk blijft het weer lang genoeg mooi zodat ze genoeg aan onze kater went om hem bij ons naar binnen te volgen.
De voorganger , het boek 'The devil wears prada' had ik graag gelezen en ook de film met Ann Hathaway vond ik leuk. Dus keek ik reikhalzend uit naar de opvolger. Maar zoals in veel gevallen is en blijft het origineel leuker. Waar ik vooral veel dialogen met Miranda Priestley verwachtte, viel dat tegen. Het verhaal focust vooral op de relatie tussen Andy en Emmy en Andy en haar man. De wraak of meer bepaald de harde klap komt dit maal niet van Miranda. Bovendien was het einde heel voorspelbaar. Natuurlijk blijft het wel een pretentieloos, onderhoudend boek voor een onbezorgde avond op de bank.
Een bezoek aan de tandarts is nooit leuk, vooral niet als er een gaatje moet worden gevuld. Voor het eerst in haar leven moest de dochter er aan geloven. De verdoving krijgen vond ze nog niet zo heel erg. Maar dat die zo lang blijft werken was minder leuk. Gelukkig zal ze vanavond wel normaal kunnen eten.
Sedert het begin van het schooljaar legt dochterlief het traject naar school deels af per tram. Normaal gaat dat heel vlot. Behalve vandaag dan. Zo'n kwartier voor de schoolbel luidt, liet dochterlief me weten dat er geen tram in zicht was. Ze stond er toen al een half uur te wachten. Gelukkig kon mijn man tijdig inspringen en was ze nog op tijd aan de schoolpoort. Maar dit is toch geen reclame voor het openbaar vervoer.
Zijn papiertje heeft hij nu ook. Zoon twee mocht vandaag zijn rijbewijs ophalen, geen papiertje meer natuurlijk in dit digitale tijdperk maar een kaart, kost ook meer :( Zoonlief bracht mij naar het werk om daarna voor het eerst een toertje alleen te rijden.
Wellicht komt het door het feit dat ik opgroeide in een tijdperk waarin feminisme nog belangrijk was. Want gisteravond ergerde ik me. We keken een film waarin een intelligente computer op hol sloeg. En natuurlijk sprak die met een vrouwenstem en had die een vrouwennaam. Mijn dochter uit het na-feminisme tijdperk vond het allemaal niet zo erg. "De meeste computerstemmen zijn toch vrouwelijk mama, dan begrijp je ze beter". Of hoe tijdsgeest blijkbaar toch je ervaringen kleurt.
Gistermiddag waren we uitgenodigd door vrienden op hun appartement aan de kust. Met het mooie weer gingen we graag. We parkeerden onze wagen en legden de rest van de weg te voet af, gezellig op de dijk. Ik wist wel dat we aan nummer 83 de dijk opgewandeld waren. We werden verwacht aan nummer 159. Dat is wel een redelijk eindje te voet, dus onze gastheer wou ons die wandeling 's avonds besparen. We hadden die namiddag immers al een flink eindje gewandeld. We namen die vriendelijke geste dus graag aan, maar de auto terugvinden was niet zo makkelijk. Er bleken namelijk verschillende grote parkings te zijn in die kuststad. We deden ze allemaal aan voor we de wagen terugvonden. Zonder verdere incidenten raakten we thuis. Met opgeladen batterijen om de rest van de week aan te kunnen.
Mijn dochter ging naar de bioscoop met een vriendinnetje. Omdat dochterlief haar GSM niet bijhad stuurde ik 2 boodschappen naar de GSM van het vriendinnetje. In beide gevallen kon dochterlief exact de inhoud van de boodschappen voorspellen. Nu hoop ik maar dat dit is omdat ze mij goed kent en niet omdat mijn smsjes zo saai en voorspelbaar zijn...
Dat was de rit in mijn auto blijkbaar. Want zowel dochterlief als haar vriendinnetje vielen in slaap op de achterbank. Hopelijk lag het aan de voorbije sportdag en niet aan mijn gezelschap...
Na school gaat dochterlief samen met enkele vriendinnen naar de bioscoop. Daarna overnacht ze bij een vriendinnetje. Dat kan allemaal midden in de week omdat er geen huiswerk is vanavond. Morgen is het immers sportdag. Hopelijk voorzien ze ook voldoende slaap in hun activiteiten. Anders zou het morgen wel eens heel lastig kunnen worden.
Hij mag eindelijk weg, die ene simpele letter die aan onze achteruit van de auto hangt. Voorlopig dan toch, zoonlief 3 nadert met rasse schreden. Eindelijk heeft zoon twee het erop gewaagd om op te gaan voor zijn rijexamen. Het was een moeizame bevalling met 2 keer een nee van de instructeur van de rijschool omdat zoon er nog niet klaar voor was. En dus bleven pa en ma instructeur eindeloos oefenen. Maar zoon is dan toch maar mooi voor de eerste keer geslaagd!
