Wellicht komt het door het feit dat ik opgroeide in een tijdperk waarin feminisme nog belangrijk was. Want gisteravond ergerde ik me. We keken een film waarin een intelligente computer op hol sloeg. En natuurlijk sprak die met een vrouwenstem en had die een vrouwennaam. Mijn dochter uit het na-feminisme tijdperk vond het allemaal niet zo erg. "De meeste computerstemmen zijn toch vrouwelijk mama, dan begrijp je ze beter". Of hoe tijdsgeest blijkbaar toch je ervaringen kleurt.
