Zondagavond rond 19 uur thuis gekomen na een weekje Bretagne.
We hadden besloten onze twee poezen in de living te laten en de buurvrouw te vragen om eten te komen geven en de bak proper te maken. Als het ware thuiszorg voor de poezen dus. Gelukkig hebben we een heel lieve, poezengezinde buurvrouw, dus dat was geen probleem. Alvast een pak van mijn hart ook, anders was ik geen moment gerust geweest in Bretagne. Onze "Belle" en "Beauty" liggen het ganse gezin nauw aan het hart.
De dag dat we vertrokken, was het bar slecht weer. Heel de heenreis beetje opklaringen maar vooral veel regenbuien. Naar Bretagne toe klaarde het echter uit en de rest van de week hebben we zo goed als geen regen gehad, zelfs enkele zonnestralen meegepikt.
Om de dochter te verstrooien in de auto had ik voor de nodige reisliteratuur gezorgd waaronder zelfs een boek van ene auteur "Tine Mortier". Het boek "Bruin" werd geapprecieerd door onze 9-jarige. Zelf heb ik het ook gelezen. Ik vond het humoristisch en zeer vlot geschreven.
Tijdens ons verblijf verkenden we in Brest "Oceanopolis": 3 grote aquaria met vissen uit de tropen, de polen en het gematigd klimaat. Onze dochter was absoluut verslingerd aan de zeehonden. Ze was er haast niet bij weg te slaan. Persoonlijk vond ik het voeren van de tropische vissen (door een duiker in het aquarium) en de haaien wel spectaculair. Ook verkenden we de Côte de Granit Rose en enkele plaatselijke bergen (Menez zoals dat daar heet oa de Menez Mickael).
De mensen waren allemaal vriendelijk, vooral het personeel in het hotel. Toen onze dochter helaas getroffen werd door een maag/darmvirus waren ze allen bezorgd.
Het eten was overheerlijk vooral de "plateau de fruits de mer" die we de laatste avond voorgeschoteld kregen. Zo'n berg voedsel dat we het voor het eerst echt niet opkregen.
De terugweg was helaas minder interessant, met enige overdrijving te beschouwen als "out of hell": niet alleen regen maar ook ijzel en véél sneeuw, waardoor we verschillende kettingbotsingen voorbij reden (gelukkig steeds gebeurd in andere rijrichting). Niet echt bemoedigend als je weet dat je zo'n acht uur rijden voor de boeg hebt. Maar we zijn veilig thuisgekomen en dat is het voornaamste.
De poezen waren blij ons te zien en nog blijer toen ze eindelijk buitenmochten.
|
