Het is een van onze laatste aankopen deze zomer. Een echte hangmat. Geplaatst achteraan in de tuin onder de treurwilg. Zodat je in alle stilte zalig niets kan doen.
Nu dochterlief thuis is na 14 dagen taalkamp, wou ik haar wel eens een dagje voor mezelf. We trokken samen richting shoppingparadijs: Maasmechelen Village. Het was leuk zo met ons tweetjes. De buit viel al met al redelijk mee. Het aantal gevulde tasjes kon nog met één hand worden geteld. En wat ik zeker niet heb gemist nu ze er niet waren: de files.
gisteren naar jazzfestival geweest in Gent. Dubbel gescoord.Eindelijk weer eens terug in de stad van mijn studententijd, mijn lievelingsstad. en natuurlijk mooie muziek gehoord. wat moet het toch heerlijk zijn om zo goed te kunnen spelen. om op een podium mensen te kunnen beroeren, mee te zwepen om dan na een storm van emoties de rust opnieuw te laten neerdalen. Hoe doen ze dat ? Hoe doet een mens dat tout court ? Wat is er nodig om met een woord, een gebaar, een dans, een pennenstreek, een geluid, door te breken tot het hart van je medemens ? Herkenning ? Moet je zelf de weg vinden ? ik weet het niet. ik zou het nochtans graag eens meemaken. Niet het podium, daar blijf ik mijlenver vandaan. Maar om met woorden de weg te vinden, even mee te stappen en daarna stilletjes weer aan de kant gaan. dat moet fijn zijn.
Onlangs kocht ik een nieuwe GPS. Het toestel werd al uitgetest in de auto en werkt goed. Er is echter nog één ding dat ik moet doen. En waar ik eerlijk gezegd tegenop zie. Namelijk inloggen bij de website van de fabrikant en zorgen dat ik de "lifetime maps" kan inschakelen. Met de laatste belevenissen inzake e-reader in het hoofd, denk ik eerlijk gezegd dat ik de optie van de levenslange kaarten maar laat inschakelen door mijn man of dochter.
Tot onze grote vreugde. Na dertien dagen taalkamp. Een beetje magerder en wat bruiner. Vol verhalen over hoe het er was geweest. Met af en toe een woordje Frans ertussen. Want tenslotte heeft dochterlief dat bijna veertien dagen lang gesproken.
Gisteravond maakte ik nog, samen met enkele kennissen, een fietstocht. De route was mooi en rustig, de noordoosten wind veel minder aangenaam. Het etentje achteraf kon dus helaas niet buiten doorgaan, maar binnen smaakte het even goed.
Tussen de middag ging ik vlug naar de plaatselijke supermarkt om een brood te kopen. De man voor mij verliet de kassarij om nog een kleinigheid te halen. Toen hij terugkwam liet ik hem opnieuw inschuiven in de rij. Hij keek mij aan en grijnsde opgelucht :"Oef". Waarom "oef"? Waarop hij antwoordde 'Oh, ik dacht dat u boos zou zijn of mij zou slaan" "Zie ik er dan uit alsof ik mensen sla?" "Ja", antwoordde hij doodleuk. Nu hoop ik maar dat hij dat als grapje bedoelde.
Zou het liggen aan de zon of was het gewoon een vriendelijke man? Feit is dat toen ik alle tijd van de wereld nam om mijn auto af te sluiten, deze man geduldig bleef wachten. Hij kon niet weg omdat het portier van mijn auto hem hinderde. Maar geen klacht kwam over zijn lippen, alleen een vriendelijk 'doe maar rustig". Er is dus nog minstens één gentleman op deze wereld.
Vanmorgen om 10.30 u werd mijn auto tegen gehouden door een politie combi. Controle van documenten en alcoholtest. Natuurlijk scoorde ik goed op de eerste test en "S" van safe op de tweede. Zouden ze op dat tijdstip veel mensen hebben die te veel dronken?
Dat is de titel van een film die we bekeken tijdens één van de niet-zonnige dagen. Het vertelt het verhaal van een onbekende Française die met de nodige training en liefdesperikelen tussendoor toch deelneemt aan kampioenschappen typen. Het speelt zich af in de jaren 50 en alleen al daarom vond ik het de moeite waard. Die meubelen, het behangpapier, de kledij, de auto's en vooral niet te vergeten: de tikmachine waarop het hoofdpersonage het waar maakt. Schitterend ! Sommige dingen herinner ik mij van foto's uit mijn ouders hun jeugd. Zoals bijvoorbeeld het model tv en radio. Ook dochterlief vond het heel leuk al die dingen uit een vorige eeuw te zien. Bovendien acteren de hoofdpersonages bijzonder goed. Kortom: een aanrader als het weer (hopelijk binnen heel lange tijd) niet zo goed meezit! Marijke
Af en toe zie ik hem eens, eet hij mee en vraagt hij om een lift, maar dankzij zijn hobby's; eventfotografie, uitgaan en vakantiejob zie ik zoonlief twee meestal als een wervelwind passeren. De sporen die hij achterlaat zijn een afdruk van zijn afwezigheid.
Gisteren zag ik foto's van op het taalkamp van onze dochter. Allemaal blije gezichten. Ook mijn dochter stond er bij. Leuk en vooral een pak van mijn hart. Want je vraagt je toch altijd af hoe het gaat daarginds.
Het kamp van dochterlief is intussen 5 dagen gevorderd. En ze heeft laten weten dat het er "leuk is maar het eten slecht". Het belangrijkste dat ik onthield is dat het er leuk is. Zijn we weer geruste ouders.
Die rijden nu ter hoogte van de werken op de N43. Tijdens spitsuren krijgen namelijk veel personenauto's grootheidswaanzin en maken dan gebruik van de speciale busstrook. Te belangrijk om net als de brave burger aan te schuiven.
Ik doel daarbij niet op de troonafstand maar op de resultaten van de boys. Alle drie geslaagd zonder een enkele buis dit jaar. Hoe content kan een mens zijn
Mijn dochter had het avondmaal mogen kiezen. Ze koos voor inktvis. Alleen niet de gefrituurde ringen varianten, maar de kleine beestjes zelf. Je zag de kop en de tentakels. Het zicht werd mij teveel. Ik weigerde ze te eten. Tot groot jolijt van de overige huisgenoten. Ze plaagden me er nog mee toen we al in de wagen zaten. En toch..oesters en mosselen: ik lust het, maar octopus in die vorm: ik denk niet dat ik het nog eet.
Mijn man was naar de winkel geweest en had een volle spaarkaart voor nieuw servies ingeruild. Het servies was "design" en uitgestald op de keukentafel toen ik thuiskwam. Met een smoesje lokte mijn man mij naar de keuken. Mijn reactie "Waar gaan we dat nu weer allemaal zetten in de kast?" viel niet in goede aarde. De "Waw, wat mooi" reactie van de dochter daarentegen wel...
Een week geleden was het zover; mijn 'fozen schoulder' zou onder volledige narcose losgemaakt worden. Keek er niet echt naar uit ook niet naar die volledige narcose en ik was dan ook blij dat de anesthesist bij mijn bed kwam met de mededeling dat ik mocht kiezen tussen volledig of plaatselijk. Ik koos voor het laatste alhoewel ik er niet zot van ben dat ik, zoals de vrouw uitlegde dan alles kan meevolgen en verstaan. Eindelijk was het aan mij, ze legden het infuus aan en gaven me de 'plaatselijke' prik in mijn schoudergewricht. Mijn arm gehoorzaamde echter hen ook niet, hij bleef wakker en ze gaf nog wat verdoving bij. Het duurde wel allemaal erg lang voordat ik aan de beurt was. Ik was om 11u naar de operatiekamer gebracht en nu was het al 14u. Dat mijn arm zo slecht verdoofd kon worden voelde als een tegenslag. Een verpleegster kwam naar me toe en vroeg hoe het met me ging. Mijn keel was kurkdroog en toen ze het zuurstofslangetje uit mijn neus verwijderde drong het traag tot me door dat ik al klaar was.
Vanmorgen zouden we onze dochter uitzwaaien voor haar taalkamp. Mooi op tijd stonden we klaar. Alleen bleek uit een sms-je van het mee reizende vriendinnetje plots dat de opstapplaats voor de bus niet was waar we dachten maar zo'n 20 minuten verder rijden. Zo vlug vertrokken we thuis nog nooit. En waar ik anders redelijk geduldig ben aan de lichten, tikte ik nu toch met mijn voet. De laatste drie lichten hadden we bovendien tegen. We reden de parking op om 7.33 uur, exact ...drie minuten te laat. Dat viel dus nog behoorlijk mee. De bus vertrok uiteindelijk om 8.10 uur omdat men had moeten wachten op andere, maar deze keer dan toch, Veel te laat komende, passagiers. Blijkbaar waren we dus niet de enigen die zich hadden vergist in de plaats van vertrek.
