Een overvloed aan activiteiten dit weekend dat gisteren al ingezet is. Bierfeesten, activiteiten Moni en Muziek en het dorpsfeest. Het dorpsfeest startte met een jogging en het was ondanks het weer een groot succes veel deelnemers en veel ambiance. De bierfeesten bevielen te nat. Hopelijk zijn de foto's van fotograaf-zoon een beetje gelukt en is zijn camera er onbeschadigd uitgekomen. Vandaag opnieuw een waaier van activiteiten behalve voor mama die thuis wacht op sms-jes voor hulp, het eten en de was en de plas in de gaten houdt en haar administratieve werkjes probeert af te ronden voor het verlof nu de mannen niet de pc bezet houden. Als het weer betert kunnen we morgen buiten bij de feesttent eten en heeft jongste een droge buitenactiviteit.
Toen ik wist dat ik op een dag van een treinstaking naar Brussel moest voor het werk fronste ik toch even de wenkbrauwen. Maar eerlijk is eerlijk: ik ondervond geen hinder. Want: - noch op de heen noch op de terugreis was er vertraging én - we mochten een uur eerder vertrekken op het werk.
En wel vandaag, door de dochter. Nochtans is het een klus die ze helemaal niet graag doet. Tijdens de examens kwam het er niet van. Integendeel zou ik zeggen. Daarom is het nu de hoogste tijd. Nadien zal het dubbel zo netjes liggen. En zal ik zoals steeds vragen de boel zo te houden. Opgeruimd.
Jongste is overal uitgegroeid en ook oudste had dringend nieuwe kleren nodig. Ik kan me inbeelden dat shoppen met een dochter misschien niet minder vermoeiend maar toch wel gezelliger is. Met zoon twee heb ik geen klagen, hij is weliswaar niet gauw tevreden maar weet tenminste wat hij wil. Jongste daarentegen pakt maar iets om er van af te zijn en vindt ook alles prima maar helaas voor hem is mama erbij en oudste weet nu wel wat hij wil maar wilt bevestiging en vindt kiezen toch wel een probleem. Enfin na twee uur motiveren is jongste geslaagd voor enkele T-shirts en een trui. Een lange broek is een groter probleem daarvoor is hij momenteel echt 'noch mossel noch vis'. oudste slaagde vandaag niet en was hoofdzakelijk chauffeur.
Het is nu aan mijn man om te kreunen. Niet zozeer omdat hij examen moet maken. Maar wel omdat hij er niet onderuit komt: onder de stapel te verbeteren examenvragen. Erger nog: hij moet ieder jaar opnieuw goede vragen bedenken. Tja, dat hoort nu eenmaal bij de job van lesgeven.
Was deze voormiddag. We hoeven dus niet langer stil te zijn aan de ontbijttafel of op onze tenen lopen in de keuken. En dochterlief kan genieten van haar uitstapjes met vriendinnen. Naar Gent en bij mooi weer naar de Blaarmeersen.
Zo'n kwart eeuw geleden hadden we bij ons thuis een dubbel lp met country muziek. Daar werd vaak naar geluisterd als de kinderen en papa een kaartje legden meestal "jokeren" Die lp is helaas kwijtgeraakt. Maar heel veel van die liedjes hoor ik nu terug op de dubbel CD van "Best van Country and bluegrass" die ik onlangs kocht. In de auto weerklinkt nu dus oa 'Rawhide', "Walk on by", "I'm a country boy" en "El Paso" door de boxen. Puur genieten!
Behalve dat ik mijn auto liet bollen, de mensen niet bedankte die mijn auto gered hadden liep ik afgelopen week gewoonweg met mijn hoofd in de mist. Ik verwisselde belangrijke afspraken en de weken, moest regelmatig terug naar de winkel voor vergeten dingetjes, brak glazen, .......
Heeft het hart op de juiste plaats. Want blijkbaar is er een klasgenootje dat altijd klaar staat om anderen te helpen: cursusblaadjes geven, dingen kopiëren, uitleg. De andere klasgenootjes drukten hun appreciatie uit met een filmpje vol bedankjes aan haar. Heel leuk
Terwijl zoon gisteren onder het mes ging scande ik gisteren de verzekeringskaart in het daarvoor bestemde apparaat in de inkomhal. Een hele klus voor een analfabeet als ik. Ondertussen kwam er een vrouw bij de info balie die melde dat er een in de parkeerhaven geparkeerde auto langzaam aan het achteruitbollen was. Zij hadden hem vooruit geduwd en gestut met flesjes enzo. toen ze de mij bekende nummerplaat opsomde drukte ik zo rustig mogelijk de stopknop van de scanner in om mijn gepruts daar te onderbreken en snelde me naar mijn auto die inderdaad heel netjes ondersteund werd om niet achteruit te bollen.
Ten einde. Want maandag heeft dochterlief pas haar laatste examen. Maar vanmiddag ontspande ze zich. Beetje lummelen en film kijken. Het kan deugd doen na een week hard studielabeur.
Zoon nr. 2 is als eerste klaar met zijn examens en hij heeft er een goed gevoel over. In plaats dat uitbundig te vieren met de medestudenten ging het vanuit zijn campus direct door naar het dichtbij gelegen ziekenhuis. Niet voor spoed maar voor een geplande ingreep, het verwijderen van de verstandskiezen. Die had hij nu niet meer nodig om goed te kunnen studeren en ze moesten er dringend uit. Toch wat compassie met zoon die steeds sms'jes krijgt van wie welke drank meeneemt voor de fuif en die door de witte band gevuld met ijs om zijn hoofd als een wit konijntje stilletjes in de zetel zit.
Daar ben ik een grote fan van. Ik maak boodschappenlijstjes, "te doen" lijstjes en lijstjes van dingen die ik moet onthouden voor mezelf of mijn huisgenoten. Een afgewerkte taak wordt geschrapt en een nieuwe toegevoegd, tot het lijstje onleesbaar wordt. Dan is het tijd voor een nieuw lijstje. Soms vind ik de lijst niet op het moment dat ik het nodig heb bv de boodschappenlijst. Dan begin ik er aan en hoop ik er maar het beste van. Als het lijstje dan bij thuiskomst toch nog opduikt tussen de wanorde in de handtas dan blijkt meestal dat ik zo goed als niets vergat. Dan ben ik zo fier als een gieter en gerustgesteld dat mijn geheugen nog goed werkt.
Katten: het is een waar plezier om ze in huis en als vriend te hebben. Althans, meestal toch. Want soms, heel af en toe, zo'n duizendste van een seconde lang, nadat ik me weer eens zorgen maakte omdat onze kattin gedurende zo'n 40 uur zich niet liet zien, verwens ik mijn katteliefde wel eens. Tot op het moment dat ze weer opdaagt, met een blik van: 'Ja ik amuseerde mij en heb niet aan jou gedacht, maar nu ben ik er terug en sta ik je vriendelijk toe om mij op je schoot te nemen." En dan haal ik toch maar weer, met een diepe zucht, de lekkere beetjes boven.
Normaal neemt mijn man die taak voor zijn rekening. Momenteel is hij echter in het buitenland. Dat betekent dat ik nu moet koken en dat voor een student in de blok. Er moet dus Verantwoord worden gekookt met voldoende Groenten en Fruit zodat ze de nodige vitaminen binnenkrijgt. Elke avond voor ik ga slapen blik ik terug op de maaltijden van die dag. En ik moet het nog zo slecht niet doen want tot nu toe: -overleeft de dochter mijn kookkunst, -lijkt ze niet vermagerd noch uitgemergeld- en kan ze nog steeds studeren en examens afleggen.
We zijn eindelijk klaar met de werken in de living en sinds gisteren hebben we ook weer een tv. Een moderne en we hebben één afstandsbediening voor alles; muziek, dvd-speler enz. Handig, tenminste als je weet hoe hem te bedienen. Heb nu al 3x een uitleg met demonstratie gehad maar slaagde er nog in functies uit te schakelen. Wilde het nieuws kijken maar koos dan maar voor een boek lezen in het zeldzame zonnetje.
Wat is het beste: moeilijke dingen onmiddellijk doen of deze zo lang mogelijk uitstellen tot je er niet meer aan kunt ontsnappen? Die vraag stel ik mij geregeld bijvoorbeeld bij de strijk. Zal ik eerst de hemden strijken of toch maar beginnen met de makkelijke zakdoeken? Meestal neem ik mij voor om onmiddellijk de koe bij de hoorns te vatten en komaf te maken met de hemden. Maar als puntje bij paaltje komt lijk ik toch altijd te eindigen met de hemden. Het zou wel eens interessant zijn te polsen bij de studentenpopulatie: stellen zij de moeilijke dingen uit of leren ze de hoofdstukken in de juiste volgorde of beginnen ze met de moeilijke dingen?
Door de examens word ook ik iedere dag slimmer. Want dochterlief wordt nog graag opgevraagd. Tot nu toe ging het al over Dalton/Rutherford, landbouw in de sub-sahara, het enneagram om er maar enkele op te noemen. Maar ik ben wel blij dat ik het enkel moet opvragen.
