Heeft het hart op de juiste plaats. Want blijkbaar is er een klasgenootje dat altijd klaar staat om anderen te helpen: cursusblaadjes geven, dingen kopiëren, uitleg. De andere klasgenootjes drukten hun appreciatie uit met een filmpje vol bedankjes aan haar. Heel leuk
Terwijl zoon gisteren onder het mes ging scande ik gisteren de verzekeringskaart in het daarvoor bestemde apparaat in de inkomhal. Een hele klus voor een analfabeet als ik. Ondertussen kwam er een vrouw bij de info balie die melde dat er een in de parkeerhaven geparkeerde auto langzaam aan het achteruitbollen was. Zij hadden hem vooruit geduwd en gestut met flesjes enzo. toen ze de mij bekende nummerplaat opsomde drukte ik zo rustig mogelijk de stopknop van de scanner in om mijn gepruts daar te onderbreken en snelde me naar mijn auto die inderdaad heel netjes ondersteund werd om niet achteruit te bollen.
Ten einde. Want maandag heeft dochterlief pas haar laatste examen. Maar vanmiddag ontspande ze zich. Beetje lummelen en film kijken. Het kan deugd doen na een week hard studielabeur.
Zoon nr. 2 is als eerste klaar met zijn examens en hij heeft er een goed gevoel over. In plaats dat uitbundig te vieren met de medestudenten ging het vanuit zijn campus direct door naar het dichtbij gelegen ziekenhuis. Niet voor spoed maar voor een geplande ingreep, het verwijderen van de verstandskiezen. Die had hij nu niet meer nodig om goed te kunnen studeren en ze moesten er dringend uit. Toch wat compassie met zoon die steeds sms'jes krijgt van wie welke drank meeneemt voor de fuif en die door de witte band gevuld met ijs om zijn hoofd als een wit konijntje stilletjes in de zetel zit.
Daar ben ik een grote fan van. Ik maak boodschappenlijstjes, "te doen" lijstjes en lijstjes van dingen die ik moet onthouden voor mezelf of mijn huisgenoten. Een afgewerkte taak wordt geschrapt en een nieuwe toegevoegd, tot het lijstje onleesbaar wordt. Dan is het tijd voor een nieuw lijstje. Soms vind ik de lijst niet op het moment dat ik het nodig heb bv de boodschappenlijst. Dan begin ik er aan en hoop ik er maar het beste van. Als het lijstje dan bij thuiskomst toch nog opduikt tussen de wanorde in de handtas dan blijkt meestal dat ik zo goed als niets vergat. Dan ben ik zo fier als een gieter en gerustgesteld dat mijn geheugen nog goed werkt.
Katten: het is een waar plezier om ze in huis en als vriend te hebben. Althans, meestal toch. Want soms, heel af en toe, zo'n duizendste van een seconde lang, nadat ik me weer eens zorgen maakte omdat onze kattin gedurende zo'n 40 uur zich niet liet zien, verwens ik mijn katteliefde wel eens. Tot op het moment dat ze weer opdaagt, met een blik van: 'Ja ik amuseerde mij en heb niet aan jou gedacht, maar nu ben ik er terug en sta ik je vriendelijk toe om mij op je schoot te nemen." En dan haal ik toch maar weer, met een diepe zucht, de lekkere beetjes boven.
Normaal neemt mijn man die taak voor zijn rekening. Momenteel is hij echter in het buitenland. Dat betekent dat ik nu moet koken en dat voor een student in de blok. Er moet dus Verantwoord worden gekookt met voldoende Groenten en Fruit zodat ze de nodige vitaminen binnenkrijgt. Elke avond voor ik ga slapen blik ik terug op de maaltijden van die dag. En ik moet het nog zo slecht niet doen want tot nu toe: -overleeft de dochter mijn kookkunst, -lijkt ze niet vermagerd noch uitgemergeld- en kan ze nog steeds studeren en examens afleggen.
We zijn eindelijk klaar met de werken in de living en sinds gisteren hebben we ook weer een tv. Een moderne en we hebben één afstandsbediening voor alles; muziek, dvd-speler enz. Handig, tenminste als je weet hoe hem te bedienen. Heb nu al 3x een uitleg met demonstratie gehad maar slaagde er nog in functies uit te schakelen. Wilde het nieuws kijken maar koos dan maar voor een boek lezen in het zeldzame zonnetje.
Wat is het beste: moeilijke dingen onmiddellijk doen of deze zo lang mogelijk uitstellen tot je er niet meer aan kunt ontsnappen? Die vraag stel ik mij geregeld bijvoorbeeld bij de strijk. Zal ik eerst de hemden strijken of toch maar beginnen met de makkelijke zakdoeken? Meestal neem ik mij voor om onmiddellijk de koe bij de hoorns te vatten en komaf te maken met de hemden. Maar als puntje bij paaltje komt lijk ik toch altijd te eindigen met de hemden. Het zou wel eens interessant zijn te polsen bij de studentenpopulatie: stellen zij de moeilijke dingen uit of leren ze de hoofdstukken in de juiste volgorde of beginnen ze met de moeilijke dingen?
Door de examens word ook ik iedere dag slimmer. Want dochterlief wordt nog graag opgevraagd. Tot nu toe ging het al over Dalton/Rutherford, landbouw in de sub-sahara, het enneagram om er maar enkele op te noemen. Maar ik ben wel blij dat ik het enkel moet opvragen.
Dat ben ik, in elk geval als het op computers aankomt. Want ik slaag er maar niet in om aangekochte e-books op mijn e-reader te krijgen. Heb er al uren mee verspild en ik heb besloten om het op te geven. In elk geval vandaag. Misschien lukt het morgen wel.
Althans dat vind ik van de werken aan de school. Tijdens de examens legt men het voetpad open in de straat waar iedereen parkeert om de kinderen op te halen. Resultaat: geen parkeerplaats meer en een enorme druk op de omliggende straten. Ik vraag mij dan af: konden die werken nu echt geen 14 dagen langer worden uitgesteld?
Het was stil in de auto vanmorgen. Normaal praten mijn dochter en haar vriendin honderduit, maar nu zaten ze met hun hoofd gebogen over de leerstof. Enfin, de kop is eraf. Ze kunnen beginnen aftellen.
Uitstap met bejaarden. Op de terugweg 1 persoon te kort. Na een uur zoeken vertrok de bus met de andere bejaarden naar het afgesproken restaurant. Verantwoordelijke en politie zoeken vruchteloos verder, totdat ze gebeld worden door het restaurant die meld dat die éne persoon al in het restaurant zit te wachten. Nachtmerrie voorbij. bejaarde dacht dat hij de bus voor zijn neus zag vertrekken en nam op eigen initiatief een andere bus. Na twee keer overstappen bereikte deze krasse 89-jarige veilig het restaurant. De man wist niet dat de bus op een andere plaats vertrok dan dat zij waren gearriveerd, toevallig bij een officiële bushalte. Eind goed al goed.
Vandaag is de echte aftrap. Dit weekend werd er uiteraard al flink gestudeerd, maar vandaag is het écht écht. Want morgen is er het eerste maar niet het minste examen: Latijn. Duimen dus maar.
Eerst dacht ik dat we het dit jaar niet zouden (moeten) horen. Maar we ontsnappen er niet aan. Het jaarlijks concert van de brulkikkers in de vijver tegenover ons huis is weer begonnen. Vanavond mag het bezoek meegenieten. Marijke
