Dat was ik op maandag 24 december. Er werden 's avonds immers 18 gasten verwacht en er moest nog zoveel gedaan worden. Huis gekuist of minstens de plaatsen waar de gasten kwamen, tafel gedekt, eten gehaald, twee kilo soepballetjes gerold. Dat laatste liep niet van een leien dakje. Want ook al had ik al 14 dagen op voorhand alles besteld in het grootwarenhuis, de dag zelf stond er geen bestelling klaar. Gelukkig bleef chef beenhouwer kalm en kwam het nog in orde terwijl ik de rest van de boodschappen deed. Door het harde werk en de vele hulp van dochterlief waren we een half uurtje op voorhand klaar. Even tijd om te ontstressen en ... in een goed humeur te komen dus. Kerstavond zelf viel mee. De fondue ging goed naar binnen en er gebeurden geen accidenten met de vuurtjes. We hadden wel brandblusser, branddeken, emmers waters en natte dweilen klaarstaan, "just to be on the safe side". De gasten gingen tevreden naar huis. Gelukkig hoef ik maar één maal in de vier jaar zoveel gasten te ontvangen op kerstavond.
Voor haar 82ste verjaardag hadden we een grote slagroomtaart besteld voor de dagopvang waar mama tesamen met een groep hulpbehoevende bejaarden van het bejaardenhuis overdag verblijft en het personeel dat daar werkt. Het was gezellig om samen met mam, bewoners en personeel de taart op te eten. Veel zijn deze bewoners vergeten maar het 'lang zal ze leven' zongen ze uit volle borst mee en mam genoot van de speciale aandacht en het kado. Toen ik haar naar haar kamer had gebracht vroeg ze of ik morgen op haar verjaardag kwam ze werd dan 41 jaar. Ik ben blij dat ze mijn naam nog kent en geniet van mijn bezoekjes ook al is ze die als ik de deur sluit weer vergeten. De badge van 'Music for life' draag ik bij me.
Gisteren was er eindelijk het rapport. En het was heel goed. Nu kan dochter genieten van een welverdiende vakantie én van het feit dat de wereld niet verging. Want dat hield haar toch ook bezig. Marijke
Gisterenavond was ik na familiebezoek op weg naar huis. Ik was net voor Antwerpen toen het aftellen begon en ik moet zeggen ook al geloofde ik er tot dan niet in het was even een luguber moment. Heel alleen in de auto, donker en regenachtig. Ik kon het niet nalaten naar de hemel te kijken om te zien of ze echt kwamen. Vanaf de grens luisterde ik naar Q-music, naar wat de mensen nog wilden doen als de wereld verging. Vrolijk luisterde ik naar de verhalen tot het na het aftellen stil werd.
Gistermorgen jubelde mijn dochter in huis. Want haar blokjes mochten van haar tanden. Het afhalen zelf was wat pijnlijk en vanaf vandaag moet er ook eerst een weeklang dag en nacht een beugel worden gedragen. Maar sedert gisteren 11 uur tot nu 18 uur waren er geen blokjes meer. Een reden om eindeloos vaak in de spiegel te kijken en de beloofde chocotoffs te snoepen! Marijke
De examens van ons jongste zit erop. Vermoeid maar voldaan is hij al begonnen aan zijn vakantie, die vrijdag na het rapport pas officieel ingaat. De twee oudste zijn intussen met de 'inhaalweek' begonnen en hebben een paar testjes. De komende periode zo tot eind januari zullen we hier weer een speld kunnen horen vallen.
Zoveel moet er nog gestudeerd worden voor de examens. Het laatste examen maandag is Frans. Niet speciaal een lievelingsvak. Daarnet startte dochterlief. Gisteren was een 'ik baal even van examens en rust uit na hard werk"namiddagje. En dat harde werk is wel waar. Er waren drie namiddagen na elkaar 2 vakken te studeren. Maar vanaf maandag twaalf uur is er al prevakantie en dan volgt vrijdag het rapport. Marijke
Woensdag was het de laatste avond van de kalligrafie module. We moeten dan eindwerken maken. Het schrijven ging nog redelijk, maar om het volgens opdracht op het juiste formaat op een mooi papier te krijgen Daarvoor had ik ons copieerapparaat nodig om te verkleinen enz. Uiteindelijk had ik meer werk met alles op de juiste maat te krijgen wat een kwestie is van schatten en berekenen dan het totale schrijfwerk. We maakten ook nog een kerstster als eindwerk en ik ben er fier op.
De schilder zou weer komen voor het volgend project in ons huis; de hall opnieuw schilderen. Het oude behang hebben we met z'n tweeën verwijderd en manlief de klusjesman dacht dat het een goed idee zou zijn de bedradingen in de muur te brengen. Daarvoor moest hij frezen. Hij vroeg aan mij de stofzuiger bij te houden. Bij de eerste freezbeurt vlogen de vonken van de frezer en ging ons nieuw brandalarm af. Manlief merkte droogjes op dat die dus ook uitgetest was. Mijn poging om met de stofzuiger het stof op te vangen ging evenwel de mist in. de stofmist dan wel te verstaan in één beweging zat ons huis namelijk onder het rode baksteenstof en deed ik niet veel met mijn stofzuigertje. Wel daarna natuurlijk voor de opkuis en de dag daarna ook nog voor het neergedwaalde stof en toen ik alles voor de tweede keer schoongemaakt had nog eens omdat manlief plots besloot nog wat werkjes uit te voeren.
Nu de Sint het land uit is mag het eindelijk: de kerstboom zetten. Gisteren was het zover. En dochterlief hielp gezellig mee. Dit jaar houden we het sober: enkel rode en gouden tinten in de boom. De poezen vinden het maar raar. De fonkelende lichtjes bevallen hen maar matig. Wellicht verandert dat nog, na een beetje gewenning. Ik hoop wel dat de poezen dit jaar wat minder ballen uit de boom plukken dan vorig jaar. Marijke
Samen met 2 collegaatjes ging ik naar de film 'Broken circle breakdown'. Wij werden ontgoocheld er kwamen bij ons geen veel voorspelde tranen aan te pas. Was het omdat we al verschillende uitstekende documantaires over ongeveer hetzelfde thema gezien hebben? We weten het niet, al met al was het een leuke uitstap en hadden we het wel gezellig met elkaar. Een andere vriendin mailde me afgelopen week dat het tijd weer om elkaar weer eens te zien en vroeg of ik zin had om mee naar de film te gaan en daarna wat samen te drinken en bij te kletsen. Je raad natuurlijk naar welke fim ze graag wilde gaan. Ik zei haar maar niet dat ik hem al gezien had en mijn bevindingen. Waar het nu aan lag weet ik niet; de compagnie, de totaal andere zaal, maar nu zag ik véél meer in de film en vond hem héél mooi.Waar ik me de eerste keer aan stoorde bleef wel storend maar ik probeerde dat weg te filteren en er bleef veel goeds over. Ik had zeker geen spijt hem voor de tweede keer te zien was zelfs blij.
Net zoals dat ander verhaal, komt ook aan dit verhaal een eind. Gisteren keek ik naar de film en nu heb ik een dubbel gevoel. Enerzijds vond ik het wel een goede film en kroop ik opnieuw onder de huid van Bella. Anderzijds vond ik het deel waar men het boek niet volgt een grote anticlimax. En ik niet alleen, te horen aan de reacties in de zaal. Zoals "Meen je dat nu?", "allez, komaan". Ook bij dochterlief klonk een grote diepe zucht. Degenen die de film zagen weten waarover ik het heb. Aan de anderen verklap ik het lekker niet Maar ik kan er nu over meepraten met mijn tienerdochter. Marijke
Weer mocht ik mee met jongste, dit keer was de uitstap met de academie naar het radiohuis in Gent. Het werd een boeiende en aangename namiddag. De rondleiding duurde dubbel zo lang door het enthousiame van de verteller en de vragen van het jong publiek.
Althans, dat is de tekst die op de donsdekovertrek staat. En dat klopte blijkbaar voor onze twee katten. Want hoewel ze normaal niet al te schitterend overeenkomen, werken ze wel samen in het kattenkwaad. En dus slopen ze samen de slaapkamer binnen en nestelden ze zich gezellig elk aan een andere kant van de tekst. We hebben het maar zo gelaten, althans tot de foto was genomen. Marijke
Bij oma komt de broer van Sinterklaas, Sint-Maarten. 11 november traditioneel de dag van oorlogsherdenkingen en buiten fris en koud, is in mijn jeugdherinneringen genesteld als een dag vol spanning en vreugde en lekkers. Ook dit jaar heeft de sint zijn best gedaan bij oma. 6 kleinkinderen die als een tetterende stormram haar huis binnen denderen, alle kamers worden met modderschoenen doorlopen. Geen tijd om jassen uit te doen. En ook al weten de 4 oudste waar de klepel hangt, voor één keer zitten ze op de dezelfde golflengte met de kleine broertjes. Die zoeken met glanzende oogjes vol ongeloof oma's huis ondersteboven. En jawel, de living ( of all places...), de living heeft bezoek gehad. Drie broers krijgen elk een telegeleide auto ( kwestie van discussies te vermijden, de sint kent het klappen van de zweep ), oudste en enige kleindochter een cd, de middelste zoon een telegeleide helicopter, de jongste spruit ook een auto met lichtjes. Hilariteit alom, de chokolade sint wordt zonder schroom de kop afgebeten. En dan begint het pas. Alle dozen moeten tegelijkgertijd open, alle telegeleide auto's moeten tegelijkertijd werken. Dochterlief legt haar cd van David Guetta op ( ik moet nog een hartig woordje met de sint spreken over zijn muziekkeuze ), de helicopter moet direct vliegen. Resultaat : de drie telegeleide auto's reageren op elkaars afstandsbediening waardoor neef1 vooruit wil terwijl neef2 hem achteruit doet rijden. En neef 3niet begrijpt waarom zijn auto plots vanzelf beweegt. De helicopter moet acht uur opladen voor hij kan vliegen. Onheilspellend genoeg zitten er verschillende reserveonderdelen bij. Volgens mijn man geen goed teken. De cd wordt in een onbewaakt moment afgezet. En onze kleine spruit ? Dit zit in een hoekje gefascineerd te kijken naar de doos waar zijn auto uit kwam. De auto zelf...heeft 9 batterijen nodig. Daar moet dus nog aan gewerkt worden.
Sommigen onder ons genieten van hun pas aangeschafte boeken. Anderen zijn blij dat de materiële schade na de brand al met al redelijk beperkt bleef. En wij genieten met ons drieën van een nieuw ingerichte en helemaal opgefriste woonkamer. Tijdens de voorbije herfstvakantie werkten we hard: behang afstomen, herbehangen, nieuwe tapijten, nieuwe lusters, alle kasten leeggemaakt en het gerief erin netjes afwassen voor we het terugplaatsten. Het was hard labeur. Maar nu genieten we met volle teugen. Marijke
Eigenlijk heb ik die niet...Maar toen vrienden vroegen of we hun katten te eten wilden geven tijdens hun vakantie kon ik niet weigeren. Ik kuier nu twee maal per dag naar de twee katers om ze eten te geven. Nu na dag drie herkennen ze me denk ik en schieten ze niet meer verschrikt weg als ik binnenkom. Met mijn vriendelijkste stem overloop ik de dag met hen en zie nu zowaar twee luisterende toehoorders, weliswaar op veilige afstand, naar me opkijken zonder te bewegen iets wat ik van mijn eigen drie katers niet altijd kan zeggen.
Hij is op. Echt. Helemaal. Ik heb zelf zonder schuldgevoel nog een duit er bij gedaan. En ja, ik heb hem in mijn bezit. EINDELIJK ! Dankzij een mooie bon heb ik Zafon's derde kindje in huis gehaald. En nog twee andere boeken, ik kon het niet laten, en de bon was ruim ! Maar nu is hij dus op. Snif. Wie nog zin heeft in het doneren van een bon, laat maar komen. Ik verruil ze heel gemakkelijk en zonder problemen. Ik doe er zelfs een duitje bij.
terwijl ik al lekker in mijn bed lag te slapen was manlief nog beneden. Ik werd opgeschrikt door ons alarm dat loeide. Mijn eerste gedacht was dat manlief het alarm gewoon vergeten was en een biertje uit de koelkast buiten wilde pakken, daarvoor moest hij via de tuindeuren naar buiten. Een vreemd geklop op wat ik dacht de tuindeur deden alarmbelletjes rinkelen. Ik deed de gordijnen open om te kijken of er toch inbrekers bezig waren. Een felle gloed achter in onze tuin gevolgd door explosies kwam op mijn netvlies. In een rappe aankleden roepen naar manlief die de brandweer al had gebeld en we stormden naar onze buren. Bij hen woekerde de brand in een duivenkot. andere buren waren inmiddels bezig hem uit zijn bed te trommelen. Brandweer en politie waren gelukkig snel ter plaatse zodat de schade beperkt bleef tot 1 kot en bij ons alleen de haag, die explosie kwam door een glasfles. Een nacht die we niet gauw vergeten. Onze buren moeten afscheid nemen van ruim 40 duiven, tijd zal de schrik en de emotie een plaatsje geven. Gelukkig dat mijn man nog beneden was, dat de andere buren hun baby moesten voeden, dat nog anderen op weg naar huis waren en stopten om te kjken of ze konden helpen. Buurman had niets gemerkt.
Daarvoor had ik ons copieerapparaat nodig om te verkleinen enz. Uiteindelijk had ik meer werk met alles op de juiste maat te krijgen wat een kwestie is van schatten en berekenen dan het totale schrijfwerk. We maakten ook nog een kerstster als eindwerk en ik ben er fier op.
