Net zoals dat ander verhaal, komt ook aan dit verhaal een eind. Gisteren keek ik naar de film en nu heb ik een dubbel gevoel. Enerzijds vond ik het wel een goede film en kroop ik opnieuw onder de huid van Bella. Anderzijds vond ik het deel waar men het boek niet volgt een grote anticlimax. En ik niet alleen, te horen aan de reacties in de zaal. Zoals "Meen je dat nu?", "allez, komaan". Ook bij dochterlief klonk een grote diepe zucht. Degenen die de film zagen weten waarover ik het heb. Aan de anderen verklap ik het lekker niet Maar ik kan er nu over meepraten met mijn tienerdochter. Marijke
Weer mocht ik mee met jongste, dit keer was de uitstap met de academie naar het radiohuis in Gent. Het werd een boeiende en aangename namiddag. De rondleiding duurde dubbel zo lang door het enthousiame van de verteller en de vragen van het jong publiek.
Althans, dat is de tekst die op de donsdekovertrek staat. En dat klopte blijkbaar voor onze twee katten. Want hoewel ze normaal niet al te schitterend overeenkomen, werken ze wel samen in het kattenkwaad. En dus slopen ze samen de slaapkamer binnen en nestelden ze zich gezellig elk aan een andere kant van de tekst. We hebben het maar zo gelaten, althans tot de foto was genomen. Marijke
Bij oma komt de broer van Sinterklaas, Sint-Maarten. 11 november traditioneel de dag van oorlogsherdenkingen en buiten fris en koud, is in mijn jeugdherinneringen genesteld als een dag vol spanning en vreugde en lekkers. Ook dit jaar heeft de sint zijn best gedaan bij oma. 6 kleinkinderen die als een tetterende stormram haar huis binnen denderen, alle kamers worden met modderschoenen doorlopen. Geen tijd om jassen uit te doen. En ook al weten de 4 oudste waar de klepel hangt, voor één keer zitten ze op de dezelfde golflengte met de kleine broertjes. Die zoeken met glanzende oogjes vol ongeloof oma's huis ondersteboven. En jawel, de living ( of all places...), de living heeft bezoek gehad. Drie broers krijgen elk een telegeleide auto ( kwestie van discussies te vermijden, de sint kent het klappen van de zweep ), oudste en enige kleindochter een cd, de middelste zoon een telegeleide helicopter, de jongste spruit ook een auto met lichtjes. Hilariteit alom, de chokolade sint wordt zonder schroom de kop afgebeten. En dan begint het pas. Alle dozen moeten tegelijkgertijd open, alle telegeleide auto's moeten tegelijkertijd werken. Dochterlief legt haar cd van David Guetta op ( ik moet nog een hartig woordje met de sint spreken over zijn muziekkeuze ), de helicopter moet direct vliegen. Resultaat : de drie telegeleide auto's reageren op elkaars afstandsbediening waardoor neef1 vooruit wil terwijl neef2 hem achteruit doet rijden. En neef 3niet begrijpt waarom zijn auto plots vanzelf beweegt. De helicopter moet acht uur opladen voor hij kan vliegen. Onheilspellend genoeg zitten er verschillende reserveonderdelen bij. Volgens mijn man geen goed teken. De cd wordt in een onbewaakt moment afgezet. En onze kleine spruit ? Dit zit in een hoekje gefascineerd te kijken naar de doos waar zijn auto uit kwam. De auto zelf...heeft 9 batterijen nodig. Daar moet dus nog aan gewerkt worden.
Sommigen onder ons genieten van hun pas aangeschafte boeken. Anderen zijn blij dat de materiële schade na de brand al met al redelijk beperkt bleef. En wij genieten met ons drieën van een nieuw ingerichte en helemaal opgefriste woonkamer. Tijdens de voorbije herfstvakantie werkten we hard: behang afstomen, herbehangen, nieuwe tapijten, nieuwe lusters, alle kasten leeggemaakt en het gerief erin netjes afwassen voor we het terugplaatsten. Het was hard labeur. Maar nu genieten we met volle teugen. Marijke
Eigenlijk heb ik die niet...Maar toen vrienden vroegen of we hun katten te eten wilden geven tijdens hun vakantie kon ik niet weigeren. Ik kuier nu twee maal per dag naar de twee katers om ze eten te geven. Nu na dag drie herkennen ze me denk ik en schieten ze niet meer verschrikt weg als ik binnenkom. Met mijn vriendelijkste stem overloop ik de dag met hen en zie nu zowaar twee luisterende toehoorders, weliswaar op veilige afstand, naar me opkijken zonder te bewegen iets wat ik van mijn eigen drie katers niet altijd kan zeggen.
Hij is op. Echt. Helemaal. Ik heb zelf zonder schuldgevoel nog een duit er bij gedaan. En ja, ik heb hem in mijn bezit. EINDELIJK ! Dankzij een mooie bon heb ik Zafon's derde kindje in huis gehaald. En nog twee andere boeken, ik kon het niet laten, en de bon was ruim ! Maar nu is hij dus op. Snif. Wie nog zin heeft in het doneren van een bon, laat maar komen. Ik verruil ze heel gemakkelijk en zonder problemen. Ik doe er zelfs een duitje bij.
terwijl ik al lekker in mijn bed lag te slapen was manlief nog beneden. Ik werd opgeschrikt door ons alarm dat loeide. Mijn eerste gedacht was dat manlief het alarm gewoon vergeten was en een biertje uit de koelkast buiten wilde pakken, daarvoor moest hij via de tuindeuren naar buiten. Een vreemd geklop op wat ik dacht de tuindeur deden alarmbelletjes rinkelen. Ik deed de gordijnen open om te kijken of er toch inbrekers bezig waren. Een felle gloed achter in onze tuin gevolgd door explosies kwam op mijn netvlies. In een rappe aankleden roepen naar manlief die de brandweer al had gebeld en we stormden naar onze buren. Bij hen woekerde de brand in een duivenkot. andere buren waren inmiddels bezig hem uit zijn bed te trommelen. Brandweer en politie waren gelukkig snel ter plaatse zodat de schade beperkt bleef tot 1 kot en bij ons alleen de haag, die explosie kwam door een glasfles. Een nacht die we niet gauw vergeten. Onze buren moeten afscheid nemen van ruim 40 duiven, tijd zal de schrik en de emotie een plaatsje geven. Gelukkig dat mijn man nog beneden was, dat de andere buren hun baby moesten voeden, dat nog anderen op weg naar huis waren en stopten om te kjken of ze konden helpen. Buurman had niets gemerkt.
ok, het moet gezegd, ze zijn dapper, die kinderen van mij. Deze avond - ik was net thuis van een megadrukke werkdag - kwamen ze op het lumineuze idee om een halloweentocht te doen. Ik moet hierbij toch even benadrukken dat er geen enkele voorbereiding aan te pas kwam, zoals hier wel vaker voorkomt. Iemand had een geniale inval en de troep was mee. Ik dus ook. Fluo jas over de piratenjas, buggy mee voor alle zekerheid en plastic piano om het geheel te ondersteunen. Na twee huizen stond de oudste al te bibberen van de kou en bleef ze bij mij hangen, na vijf huizen had de middelste nog geen woord durven zeggen maar onze kleine dappere piraat gaf niet op. Overal belde hij aan met zijn tasje en vroeg een snoepje voor Halloween. Wat hebben we geleerd ? Dat het begrip Halloween nog niet is ingeburgerd in onze straat. Dat sommige oudjes echt geen manieren hebben ( maar de meeste wel hoor ) en dus gewoon zeer misnoegd aan het gordijn staan te staren maar weigeren open te doen. Dat veel mensen het ongelooflijk schattig vonden en de piratentas goed werd gevuld. Dat licht in de living niet altijd wil zeggen dat de mensen thuis zijn ( of willen opendoen denk ik dan maar dat is mijn verdorven geest ). Ach, thuisgekomen werd de tas ondersteboven gekeerd en mocht Piraat de eerste keus maken. Snoepjes werden verorberd, moeder kneep allebei de ogen dicht.In haar hoofd begonnen zich al herinneringen te vormen aan deze avond.
nou, het moest in ieder geval al vroeger gebeuren. Maar moeten moet in een bepaalde levensfase ook niet meer zo nodig hé. Dus van uit de grond van mijn hart, ook al is een week te laat : BEDANKT !!! Ik vond het zo fijn dat jullie er waren op het feest. Het deed me deugd. En ook het kaartje van Henri " zonder titel " vond ik super. Hartverwarmend. Bedankt, het was fijn jullie te zien en het is fijn om mensen zoals jullie te kennen....
Eén van mijn specialiteiten is blozen. Tegenwoordig heb ik er wel minder last van of trek ik me het minder aan of beiden. Deze week reed ik met jongste naar huis. Druk babbelend werpt hij een blik op mij om te zien of ik wel echt luister." Maar mama zei hij, is het zo erg wat ik vertel, je bent bloedrood?" Ik hem toch maar uitgelegd dat het dit keer niets met verlegenheid te maken had maar met een zekere fase in het leven van een vrouw. Het mondde uit in een tof gesprek tussen moeder en puberzoon.
Slecht weer en twee poezen in huis: deze combinatie staat garant voor gratis fitness. Want er is altijd wel één van beide poezen die binnen of juist buiten wil. En dat betekent dat het werk moet onderbroken worden, van de stoel moet worden opgestaan, naar de voor- of achterdeur moet worden gegaan om de deur open doen. En als het dat niet is moet één van beiden dringend geaaid worden, van de computer gejaagd of van eten worden voorzien. Zo blijven we bezig natuurlijk. Maar we doen het met veel plezier want we zouden ze niet kunnen missen Marijke
Vandaag had ik een cursus in Gent en op de terugweg zou ik naar zoon twee rijden met de bedoeling dat hij ons dan weer veilig thuis zou afzetten, een mooie rij- oefengelegenheid voor hem. Ik moest nog een half uurtje wachten tot hij klaar was. Op voorhand had ik allerlei nuttige voornemens om te kunnen doen in die tijd. Ik stuurde hem alvast een berichtje dat ik er al stond. Eenmaal mijn gsm in de hand was ik mijn nuttige voornemens vergeten en speelde een spelletje op dat verleidelijk technisch hoogstandje. Ik kreeg al voordat de les was gedaan een sms terug van zoon dat hij me zag staan vanuit het leslokaal. Met schaamrood op de kaken moffelde ik mijn gsm vlug weg.
Er is bij ons in de buurt een nieuwe carwash geopend. Dochterlief wou die wel eens uittesten en bovendien was manlief enthousiast teruggekeerd van zijn bezoek. Tijdens de zomermaanden was ik de auto zelf en de maanden ervoor bezocht ik een hand carwash. Kortom, het was reeds lang lang geleden dat ik nog door een automatische wasstraat was gereden. En ik vond het best wel eng. Eerst de stress om de auto goed in het spoor te rijden. En dan de stress van al die soorten borstels. Maar ik moet zeggen dat de wagen echt wel blonk toen hij er uit kwam. Evenwel denk ik dat ik eerst nog maar wat ga bekomen van deze ervaring eer ik het opnieuw probeer. Marijke
SMS-je van zoon twee: mijn fietsband staat gans plat, wat nu? Mijn antwoord stelde hem blijkbaar niet direct gerust; je mag papas fiets niet meenemen, die is niet in orde pak de mijne. Dat was voor hem een brug te ver, liever op een kapotte fiets dan op een damesfiets. Gelukkig is hij heelhuids terugekeerd.
Een tijdje geleden meldde ik dat ik paardrijden leerde. Intussen heb ik al verschillende lessen achter de rug. En het is moeilijker dan ik dacht. De leraar zucht af en toe "Nee, luister nu toch naar wat ik zeg". Maar het is niet zozeer dat ik niet luister, maar dat het moeilijk is om uit te voeren wat de leraar vraagt. We boeren voort, want ik wil het wel kunnen. Marijke
Mijn vorige computer is gecrasht. Gelukkig had ik een back-up van mijn gegevens zodat ik niet teveel ben verloren. Het duurde alleen even eer ik gewoon werd aan mijn nieuwe computer. Want inderdaad, ik maakte van de nood een deugd en trakteerde mijzelf op nieuw werkmateriaal. Maar ik beloof dat ik nu niet veel langer meer wegblijf van deze blog. Marijke
Ons oudste is weer thuis. Afgelopen vrijdag t/m zondag deed hij mee aan het EK speedcubing in Polen. Voor het eerst alleen met het vliegtuig en naar een vreemd land. Ook al is hij 21 jaar, zo'n eerste keer een hele onderneming. Niet alleen de reis en de wedstrijd maar ook al wat er op voorhand geregeld moet worden; iemand machtigen voor het stemmen, zorgen voor Pools geld, verplichte vakken reglen dat hij die op een andere dag mocht inhalen ....Maandag haalde ik hem op in Eindhoven, hij was erg moe van de kleine uurtjes en de sensatie maar het was een echte belevenis geweest. Op naar het WK? Dat is een klein beetje verder -Las Vegas.
Ik waande me even in Antartica toen ik de grote ijsplaten verwijderde uit mijn diepvriezer om deze gereed te maken voor een nieuwe lading vlees. Het ijs smolt snel in de opwarming van mijn wasbak. Onder de diepvriezer die ik even van zijn plaats had verwijderd om ook daar eens grondig te kuisen was er ondertussen een ware modderpoel ontstaan door een samensmelting van overlopend water uit de opvangbak en stof, stof en nog eens stof.
