Mijn man kocht enkele maanden geleden een electrische fiets. Leuk voor hem. Alleen bleef hij sedertdien maar aandringen dat ik mee zou fietsen met hem. Ik dan electrisch, hij op de koersfiets. Nu ben ik niet zo'n fietsfanaat, dus ik hield de boot al maanden af. Nee, het paste niet of nee, het regent of nee, de dochter kan niet mee. Gisteren zat de dochter evenwel in het buitenland en mijn man organiseerde een tochtje voor verschillende mensen. Ik kon echt niet meer ontsnappen. We vertrokken voor een tocht van 30 km en dat viel al met al nog wel mee tot zo ongeveer halfweg. Toen begon het te gieten. Iedereen raakte doorweekt. Mijn schoenen zijn nog steeds nat. Als verzopen katten arriveerden we in het restaurant. Vandaag heb ik nog steeds zadelpijn, maar gelukkig geen pijn in de benen. En nu kan mijn man nooit meer zagen .. althans niet over samenfietsen. Marijke
Twee van de drie hebben hier hun rapport ook al binnen met goede resultaten. Einde verhaal voor puberzoon op het middelbaar. Woensdag was de proclamatie, gelukkig kon hij het pak van oudste aan en de schoenen van papa :) . De proclamatie verliep vlotjes en zelfs gezellig. Tot onze verrassing, en de zijne, werd zoonlief nog eens extra in het zonnetje gezet door zijn leerkracht aardrijkskunde. Hij was de beste TSO leerling uit Oost-Vlaanderen op de Geo olympiade. Erg happy was zoon niet om zo in de belangstelling te staan, maar toch fier op het resultaat en de cadeaubon. Veel hebben we hem deze week niet gezien, als voorbereiding op het hoger onderwijs zet hij stevig de bloemetjes buiten, zodat hij in oktober uitgefuifd (?) kan starten.
maar gemist had ik het niet. Een aanrijding met de wagen. En ik kon er helemaal niets aan doen. Want ik stond gewoon stil voor het rode licht. Wat ik nog het ergste vond was het wantrouwen van de andere bestuurder. Zoals "er is niets aan" en toen ik wees op een bluts in de koffier "die bluts kan niet van mij zijn". Omdat ik op mijn strepen bleef staan, zijn de aanrijdingsformulieren getekend geraakt. En gelukkig maar zoals bleek in de garage: de koffer is niet alleen van buiten beschadigd maar ook achteraan ingedeukt en wellicht moet ook de bumper worden hersteld. Ik dus binnenkort weer met een vervangwagen op de baan en dat haat ik. Die verantwoordelijkheid voor andermans spullen is niet aan mij besteed. Enfin, zoals mijn papa zei bij mijn verzuchting "Waarom ik?" "Wie veel op de baan zit, heeft dat vaker voor dan een ander". Marijke
Zegt het jullie nog iets? US Enterprise? Hoewel ik niet echt een "trekkie" was keek ik wekelijks met plezier naar een aflevering van dit feuilleton. Gisteren beleefden mijn man en ik dan ook een flasback bij het bekijken van de tweede film uit de serie.Het was leuk om nog eens te horen "Beam me up Scottie". Dochterlief vond het wat eng en niet echt "cool" dus bleef ze niet kijken. Maar manlief en ik hebben nog een aantal films om te genieten van jeugdherinneringen. Marijke
Ons jongste was het afgelopen weekend uitgenodigd op een communiefeest. Daar manlief en ik naar Nederland moesten mocht mijn oudste chauffeur spelen, iets wat hij wel graag doet. De avond ervoor reden oudste en ik de route en vonden zelfs een kortere weg, een ware sport niet te verdwalen over de binnenweggetjes. Aangezien oudste altijd te laat komt verzon ik de begintijd een half uurtje vroeger. En ze waren op tijd, heel erg op tijd, een dagje te vroeg zelfs
Ze zeggen van vrouwen dat ze niet kunnen parkeren. In mijn geval klopt die bewering. Ik zoek dan ook altijd veel ruimte en als ik denk dat het juist gepast is blijkt als ik uitstap er, zoals mijn wederhelft fijntjes opmerkt, nog wel een auto tussen past. Enfin, deze keer ging ik op stap met 3 vriendinnen en parkeer ik in/onder het Zuid in Gent en met hun hulp lukte het me daar ergens in een vakje te wringen. Nu nog de juiste plaats onthouden, met 4 moet dat toch lukken. En inderdaad het nummer hadden we goed onthouden, maar waar was die plek nu?? We liepen in en uit de parkeerhaven. Aangezien we de kaart niet konden ontcijferen, waarop alles netjes aangeduid stond (vrouwen?), duurde het het uur voordat we bij mijn auto waren. Niet lang nadien had mijn echtegenoot een optreden in de sint Annakerk en parkeerde ik weer daar. Nu goed opletten dachten mij compagnie en ik. Gelukkig konden we een man volgen naar een uitgang en zonder problemen vonden we mijn auto ook weer terug. Nu dacht ik geen problemen met het Zuid meer te krijgen. Helaas de volgende avond bracht ik een paar buitenlandse collegas naar het concert en parkeerde overmoedig weer in in het Zuid. Het naar buitengaan ging deze keer via het winkelcentrum. Mijn logica was dus bij het terugkeren weer via het winkelcentrum te gaan. De hoofdingang was open en opgewekt ging ik naar beneden. Dat de roltrappen stilstonden vond ik op zich niet vreemd, omdat de winkels al dicht waren. Er liep ook nog volk rond. Bij de ingang naar de parkeerhaven echter was die toegang gesloten. Lichtjes in paniek rende ik de roltrappen weer naar boven om juist op tijd bij de ingang te komen die bijna werd afgesloten door de bewaker. De verbaasde man vroeg waar ik vandaan kwam. Op zijn aanwijzigingen vond ik nog redelijk snel de auto.
Mijn bijgeloof speelt me soms parten. Toen ik dus vrijdagmorgen angstig de dag instapte, was mijn dochter er als de kippen bij om me op te vrolijken. "Mama, we wonen op nummer 13, dus het is alleen een geluksgetal". Helaas, driewerf helaas. Het werd voor haarzelf niet zo'n leuke dag. Want op school werd haar GSM gestolen. Vreselijk vind ik dat, dat zelfs op school een GSM niet veilig is. We probeerden nog de (laat ons vriendelijk zijn) "vinder" te overtuigen om de GSM terug te bezorgen aan het sekretariaat door het sturen van een berichtje. Maar het mocht niet baten. GSM bleef weg. Het erge is dat er nog foto's opstaan van bv haar lievelingspoes die intussen overleden is. Ook die herinneringen zijn nu weg. Ze heeft intussen een nieuwe GSM. Laat ons hopen dat ze daar meer geluk mee heeft. Marijke
Gisteravond, puberzoon komt liefkozend bij me zitten. Juist als ik er van wil gaan genieten vraagt hij; mama wil jij dadelijk appelsap voor mij maken? Ikke, huh hoe maak ik dat, wanneer moet je het hebben? Morgen.... manlief woedend; denk je dat mama kan toveren, het hele weekend heb je tijd gehad.... Als die storm enigzins geluwd is; Papa heb jij motorolie die ik mag meenemen? Ja hoor, die zal ik dadelijk voor je pakken. Dadelijk werd vanochtend vroeg en de poging tot appelsap gisterenavond laat.
Onze poes was er weer aan toe. Het jaarlijks spuitje tegen katteaids, niesziekte en andere narigheden. We hadden haar heel de dag binnengehouden zodat we zeker waren dat we de afspraak konden naleven. Dat binnenzitten beviel haar maar matig met het mooie weer. Resultaat was dat we één bonk frustratie in de transportkooi staken. Het beterde uiteraard niet bij de veearts. Een spuitje, een antivlomiddel in de nek en een pilletje tegen de wormen. Het werd poes te veel. En dat merkten we op de terugweg. Een doodzieke poes: kooi en langharige vacht bevuild, speeksel op de zetel. Om haar proper te maken spoelden we haar af in bad. En dat was de spreekwoordelijke druppel. Vliegensvlug glipte ze buiten en dook onder. En bleef gedurende anderhalve dag uit zicht. Mijn nachttrust was onbestaande. Gelukkig dook ze vanmiddag terug op. Nog stram en stijf van het spuitje, maar beter gezind. Ze kwam al spinnen en kopjes geven. Het leed is dus geleden. Voorlopig. Tot het volgend spuitje volgend jaar. Marijke
Vanmorgen bestelde ik in de krantenwinkel een GSM betaalkaart, een krant, een kruiswoordraadselpocket. Toen ik met veel zwier mijn bancontactkaart bovenhaalde bleek ik enkel te kunnen betalen met cashgeld of proton. Met het schaamrood op de wangen stelde ik vast dat ik onvoldoende cash bijhad, zelfs al haalde ik ook mijn kleingeld portemonnee leeg. De verkoper begon al dingen terug te nemen toen ik me plots realiseerde dat ik misschien nog wat protonsaldo had. Gelukkig ! Net voldoende om de rekening te betalen. Platzak maar met mijn boodschappen en geredde eer kon ik de winkel verlaten. Marijke
Eindelijk was het zover. Afgelopen weekend kwam oudstes droom uit. Een wedstrijd organiseren met cubes zoals de 'Rubik Cube' . Het was een supertof weekend, de sfeer, de mensen die uit België, Nederland, Duitsland en Frankrijk kwamen, het was top. In het begin had ik nog stress of alles echt wel in orde was, maar die smolt rap weg in de warmte van de zon en het evenement en kon ik met andere supporters meegenieten. Zoon haalde een nieuw persoonlijk record op één onderdeel en bleef daarmee de beste van België. zie bijgevoegde foto's voor een kleine impressie.
Op onze slaaapkamer was het van hetzelfde, de kledingstukken en accesoires pasten er echt niet meer in. In plaats van echter opruiming te houden kozen we voor een nieuwe kast en ook een nieuw bed want na 30 jaar werd ook deze te smal, of wij te breed? Efin, de koffers staan gepakt, omdat we besloten, nu we toch bezig zijn de hele slaapkamer een opfrisbeurt te geven. De oude kledingkast staat opgezet in de garage en wij kamperen voorlopig in eigen tuin in onze eigen tent.
De eerste week van de paasvakantie brachten we met het hele gezin door in het zuiden van Frankrijk. Maandag 11 april was het er zalig. In luchtig zomerjurkje flaneren op een plaatselijke markt en in de schaduw van de bomen lekker lunchen op een terras. Donderdag waren er wat wolken en zelfs een plaatselijk onweer. Maar dat deerde niet. We grasduinden in het Internationaal museum van het parfum te Grasse. Best wel een aanrader, ondermeer omdat je de gelegenheid hebt om talrijke geuren effectief te ruiken. En dan denk je: ik ken die geur, maar wat is het.. Marseille doorkruisten we met het toeristisch treintje. Ondermeer kwamen we zo bij de Notre Dame de Regard terecht, gelegen boven de stad. Door de hevige wind waaide daar mijn zonnebril van mijn neus. Gelukkig ving een vriendelijke dame hem op. We logeerden in twee verschillende hotels en vooral het tweede zal ons lang bijblijven want daar is een één sterren restaurant aan verbonden. Op de menu stonden steeds 4 gangen vermeld, maar uiteindelijk werden het 8 gangen vanwege de "surprise du chef". Zalig was het wel: eend, kreeft, foie gras, truffels, kaas, zoete nagerechten. Maar na drie avonden is het wel genoeg. Zondag keerden we naar huis terug. Zo laat mogelijk om nog even van de Franse zon te kunnen genieten. Marijke
Ik heb een kast voor mij alleen, waar ik al mijn dierbare herinneringen in opberg. Ik zei altijd; als er niets meer bij kan dan wordt het tijd om opruiming te houden. Nu was het zover, het laatste document wat ik er probeerde in te persen viel er steeds weer uit er was totaal geen ruimte meer alles lag erop, ervoor of ertussen gefrommeld. Een halve week heb ik eraan gewerkt om de boel op orde te brengen. Nu durf ik mijn kastdeur zelfs open te laten staan. Alleen veel weggedaan heb ik niet en afscheid nemen van hetgeen er in staat zal moeilijk worden vrees ik, maar wat een beetje orde op zake brengen al kan doen
sinds de laatste les aqua-fit weet ik dat er nog hoop is voor stuntelaars zoals ik. Voor het eerst kreeg ik te horen; goed zo, perfect. Ik was er bijna van aangedaan, dus de moed niet opgeven.
Bij het begin van de lente ontdekken we ze geregeld in de tuin. Kleine groen/bruine springende beestjes op zoek naar de waterplas schuin tegenover ons huis. Omdat we niet wilden dat dit exemplaar alleen bleef en het een veilige overtocht wilden geven, vingen we het. Met veel moeite. Want hoe maak je zo'n klein beestje wijs dat het voor zijn bestwil is dat het even in een plastiek zakje wordt opgesloten? Het is ons toch gelukt en het beestje is veilig en wel bij de vijver afgezet. Een kikkerkoele goede daad van ons dus. Marijke
Onze lieve mooie grote rosse kater is niet meer. Afgelopen zaterdag is hij voor onze ogen door een grote zwarte wagen doodgereden. Het beestje heeft nog enkele minuten liggen zieltogen terwijl mijn dochter de straat bij elkaar krijste. Het was vreselijk. Ook mijn jongste stond te huilen. Middelman was gelukkig al in een andere straat met zijn fiets. Maar hij keerde even later terug en zag wat er was gebeurd en ook hij begon te huilen. Tristesse alom dus. Je zou denken, drie huilende kinderen op straat, een mens zou al eens door zijn raam zien wat er aan de hand is. Drie huilende kinderen, een mama bij een stervende poes op straat, misschien kan ik een handje helpen ? Niet dus. Niemand. Nada. In heel de straat was iedereen plots op wereldreis. De ene auto die de straat in reed en die ik deed stoppen zodat hij niet over onze lieve kater zou rijden draaide zich om en reed terug weg. Niet alleen is onze mooie lieve grote rosse kater weg, ook mijn geloof en liefde voor mijn medemens is even verdwenen. Hier kan ik echt niet bij. Lieve poes is begraven in de tuin met alle nodige egards, bloemen op het grafje inclusief. Zijn mooie broer loopt er al een week verloren bij. Net als ik.
Een vriendin van me moest 'doppen' en omdat we elkaar alleen zien met kinderen en met echtgenoten leek het ons wel leuk om eens samen iets te gaan drinken. Ze nodigde me uit om bij haar thuis te ontbijten. Ze had de tafel rijkelijk gedekt met broodjes, eieren, koffie, vruchtensap en zelfs champagne. Het ontbijt ging over in een brunch en het bleef erg gezellig. Ik dronk slechts één glaasje champagne, maar op mijn nuchtere maag viel die veel te zwaar iets wat ik probeede te verdoezelen met liters koffie en sap. Ik ben wel veilig thuisgekomen, maar ik moest me wel meteen neerleggen en ik ontnuchterde maar moeizaam die dag, 's middag had ik een vergadering waar ik een half uur te laat arriveerde, over een simpele mail schrijven deed ik een uur. De volgende keer zorg ik thuist toch eerst voor een bodempje .
