Pff.. Luchtballonnen schilderde ik, zomaar, vaag en oningevuld onder een rode streep op een klein schilderijtje, met erboven de machtige Ierse bergen.Symbolisch voor een nieuwe tijd. It has started! Balloons have come my way! Mijn huis en tuin were covered with balloons, as I turned 50, just! Ballonnen aan de schutting. Ballonnen aan de voordeur, lampionnen in de tuin en boeketten lampionnen( van die oranje die in de tuin groeien) in huis. Feest, feest en time of change. Ik lag in het gras, op mijn rug of half op mijn zij, omringd door vrienden en buren die een - wie kent Olga het best quiz- deden. Of ik iets wel of niet gedaan had of hoe ik iets aanpak... Ik genoot van de gezelligheid van de avond. Nog een laatste echt warme zomerdag, de vuurkorf die brandt in de nu snel donker wordende tuin. Fakkels en lampionnen geven net genoeg licht. De stress is voorbij van heel veel tegelijk in de middag en toch nog een regenbui."Ellen, zet jij de mokken op tafel?" "Robert, wil je helpen met de ballonnen? "Robert wil je helpen met de kaarsjes op de taart? "Betty, kun jij de stokjes afmaken, Monique wil jij dit filmen, Gijp kun jij de barbecue aandoen..enzovoort". Het was wel een -allemaal doen we iets feest-. Weken van plannen, shoppen, slingers maken en spullen lenen komen tot rust in het bijzondere moment van liggend in het gras. Te midden van het feest, lieve mensen, cadeaus en nog gaar wordende barbecuestokjes voel ik me zo gezegend dat alles er is, dat God zorgt en ik gewoon liggend met blote voeten kan -zijn-, in een veilige met liefde en plezier gevulde tuin. Dit geschenk van - mogen zijn- is er voor iedereen. Het is een vrijheid zo kostbaar, zo goed. Blije gezichten en knuffels met afscheid. Vrolijke dansjes op het laatst en ons toetje in het gras opscheppen ( jammie; ijs en vruchtenbowl; Tiens idee!) Een bewaardoosverjaardag voor herinnering, zoals Carien voorlas. Een echte parker pen om te laten graveren, veel bonnen en 50 rozen. Balloons, balloons, for a moment or a day. But evry gift of love will stay, will stay..
Daar stond ze! Voor het station in Zutphen wachtend op een weerzien met mij na wel 40 jaar!! We zijn samen opgegroeid als dikke vriendinnetjes vanaf baby tot mijn 5e en nu gingen we samen in een hotel twee daagjes. Iets uit een boek vond ik wel.We keken elkaar stralend aan en omhelsden elkaar. Hartstikke leuk! De tijd die ik nog had op't parkeerkaartje konden we net effe koffie drinken aan de overkant. We pakten elkaars hand, zoals kleine meisjes dat doen en holden zwierend de straat over. Net als vroeger lachte ik. In de auto was er gelijk, wham, een wolk van God om ons heen toen we elkaar hugten en even baden. Dagen vol van verhalen, van nu en van vroeger, met babyfoto's en familiefoto's. We gingen zwemmen en uit eten, wandelen en na het eten naar de sauna tot het allerlaatst. Met de lichten al uit namen we nog een verfrissende duik en dat was so cool!! Ik dook in het water en zong lekker luid en we hadden zo'n plezier. Degene die je uitkiest onbewust, hoe klein je ook bent, past toch bij je als vriendin. Pyjama aan en verzadigd in bed nog van alles nakletsen( zij is een avondmens en kwam helemaal op stoom) tot ik écht wou gaan slapen.De volgende dag samen winkels kijken en ik zie welke kleur haar goed staat en zij vindt dat malle pyjamapak echt iets voor mij. Het grappige was ook dat we beiden van die gangmakers waren vroeger met toneelspelen Zij schreef toneelstukjes voor kinderen uit de klas en als ze het gingen opvoeren dan veranderde zij het nog net op het eind. Helma had de leiding. Net als ik. In twee dagen zien we elkaar in alle verscheidenheid van wie we zijn; mal en serieus, vol geloof, krachtig en vol pijn. Ik speel op mijn meegenomen fluit en zij maakt overal foto's van. Zij blijkt heel netjes te zijn en ik heb geen kleed mee voor op het gras. Met uitzicht op de koeien en het mais eten we onze lunch op en gaat het weer richting afscheid. Zelfde plek in Zutphen schrijven we samen een kaartje voor mam. Onze moeders zijn ook vriendinnen. Die stonden vroeger de pannendeksels tegen elkaar te slaan op het balkon als ze kookten. Wat een leuk en vol weerzien! Wat een geweldig iets dat we allebei door God gevonden zijn en nu uiterlijk als vreemden innerlijk elkaar zo weer vinden.Super! Life can be so wonderful..
Gisteravond sjees ik op mijn fiets naar mijn nieuwe vriendin voor een heerlijk toetje: vanillevla met aardbeien!! Ik roep haar naam al over de schutting, hoor dat andere vriendin er ook is en zwaai de tuindeur open. Daar zijn de kleurige dames, lachend en al tussen bergen bladeren. Anneke zit in de boom en doet pogingen deze te snoeien en er van alles uit te halen, zwaaiend met haar hark. Annelies roept vanaf de grond en is behulpzaam. Wat een pret. Ik kon alleen voor 't toetje komen want Anneke had nog een hele lijst van- te doen dingetjes-. Maar die boom onder handen nemen stond daar niet op. Blijkt dat het eten nog opstaat terwijl ze de tuin doet en als ik er ben begint ze aan de aardbeitjes schoonmaken maar dan is het eten koud en moet ze het weer even opnieuw opwarmen terwijl ze met haar armen in een kapotte regenbroek de takken in haar armen verzamelt en ze dan gewoon 1 meter verder weer laat vallen; zodat er wat ruimte komt. Grijns. Ik voel me helemaal thuis! We doen alles tegelijk, gaan aan het brainstormen over mijn verjaardagsfeest:" wat dacht je van een israëlische dans?" We lopen lachend heen en weer en hupsakee, gaan helemaal los! We zingen zomaar wat, ik trommel op de kliko en Anneke maakt oergeluiden met de hark in haar handen als een bezemsteel en we proberen wat wilde danspassen. In de tuin naast ons gloepen de vissen. Echt waar! Er zitten enorme forellen of karpers ( 'k weet niet) die steeds blub en gorgelgeluiden produceren en als de trap toch naast de schutting staat klimmen we erop en nemen een look! De buurman deelt ons enthousiasme niet zo. Anneke tovert het toetje uit de koelkast en bakjes en ik roer het weer opgewarmde eten nog eens om en schep het op zodat zij kunnen eten. Terwijl ik de toetjes maak houden zij een bidstond voor de maaltijd and you know i just love this blend. It's like making music together, a symphony of joy and crazyness, lachen en spelen. Na het toetje pakken we de boel wat aan samen en is er opnieuw een geweldig tuintafereel waar ik luid bij zing vanuit de afwas in de keuken. Friese koek, zelf ingeslagen door Anneke in Friesland, bij de kruidenthee uit Equador en dan nog brainstormen en toen kwamen we samen op een heel leuk spelidee voor mijn feest waardoor we nog weer meer konden lachen en alsmaar ideeën kregen. Enthousiast toont Anneke ons haar nieuwe citroengele outfit uit een speciaal winkeltje. Anneliess masseert mijn nek en de vissen gloepen dat het een lieve lust is. Als dit geen leven is dan weet ik het niet meer. Vandaag weer een feestje en een date als die doorgaat..pff effe bijkomen.
Op de valreep van de avond hoor ik nog een stukje preek van Otto de Bruijne. Het ging over om jezelf lachen. Dat dat hét kenmerk is van een christen, dat je om jezelf kunt lachen, humor hebt, omdat er iemand boven je staat. Iemand die van je houdt en waardoor je dingen kunt relativeren. Een hele frisse kijk even weer op christen zijn. De zaal lachte voluit mee om Otto's leuke schets.Ik had ook zo'n moment vandaag. Vanochtend was ik op schilderles en ik ging een vierkantje beschilderen, van boven met olieverf en daaronder met aquarel. De bovenkant was dan een impressie van John en daaronder een impressie van mezelf. Lekker gewerkt, serieus maar ook als een kind. Na afloop kwam de 'juf' nog bij me kijken en ik vertelde haar wat het voorstelde Met respect en aandacht bekeek ze mijn vol gekliederde vierkantje. Het stukje John daar was een stier in ontstaan die nogal dreigend leek met een woeste omgeving eromheen, van storm, chaos en pijn. Mijn stukje was lieflijk, met een vogel, Jezus met dikke bakkebaarden, een simpele berg, de davidsster, blote voeten in het gras,wat kleurtjes en Gods glorie in geel en oranje streepjes, maar dat kon ook de klaagmuur zijn. Na de lunch, weer thuis, lig ik op de grond mijn oefeningen te doen voor mijn gespannen nek en schouders( wie immer) en zie op mijn werkstuk. Ineens zijn het een paar vlekken, en arme John is niet meer dan een vage afdruk van een paarsblauwe dreigende stier. Ik moet er ineens heel erg om lachen en eigenlijk heb ik dat altijd met mijn eigen tekeningetjes. Ze zijn lachwekkend. En dat is dan ineens weer een pareltje van kind van Hem zijn ook. All the seriousness verdwijnt in een heerlijke lachbui, als frisse regen op dorstig land. Shalom Otto!
Vanochtend was ik al vroeg op op pad; half negen bij de tandarts. Wel lekker zo vroeg, zit je in een ritme en heb je nog een hele dag voor je. Ik fietste op de terugweg even langs om een kaartje in de bus te doen en waagde een poging naar de achterdeur. "Ze zijn misschien al op...". En ja, ik zag haar in haar roze duster. Ze maakte de schuttingdeur open en daar stonden we, in de ochtendzon. Haar één maand oude zoontje op de arm, zijn fijn gevormde gezichtje open naar de blauwe lucht, dicht tegen mamma aan. Een stil moment, even maar. Ik raak hem aan en zeg:"Wat is hij mooi". Klein klein kindje, zo fris en schoon, nieuw op de wereld. Ochtendzon en blauwe lucht, roze duster en veilige moeder, een gouden moment van gekregen geluk. Het raakt me hoe zo'n heel kort moment je hele dag in een roze teint zet.
Eindelijk was het gelukt! Mijn tweelingbroer kwam bij mij op visite! Was wel 5 jaar geleden. Wat speciaal om de deur open te doen en hem te zien. Het maakte me zo blij. Na de koffie en taart, lekker buiten op de half afgeverfde picknicktafel, ging ik hem mijn huis laten zien. Kamer voor kamer werd bewonderd. Beneden zaten mijn moeder en zus en Ronald en ik waren afgezonderd door één verdieping en dat gaf gelijk zo'n knus samengevoel, net als vroeger. Samen op onderzoek en niemand anders erbij. Met zijn lange lijf klom hij mijn vlizotrap op en daar zaten we dan, nog een vloertje hoger, op zolder. Ik houd van mijn zolder, er is daar rust, alle troep, doe dingen en wat nog moet is beneden. En daar, zittend bovenaan de trap, was het er helemaal; een tweelingmoment. Verbondenheid van heel ver terug, opgeslagen in de genen. Vertrouwd en fijn gevoel van -wij samen-; met zijn tweeën tegen de rest. Geen boven of onder elkaar maar hetzelfde.Vooral het gevoel van samen ontdekken of ons verstoppen voor de rest. Net als nu, alsof we stiekem samen op zolder zijn. Vertrouwd, verbonden en geborgen gevoel van vroeger en van nu; mijn mooiste moment van de dag! Interesting stuff; tweeling zijn..
Ik loop er geregeld tegenaan; feitenmensen en -zijn-mensen. Ik haat het feiten gedoe. Dan is er dus geen ontmoeting van mens tot mens in een -zijn-sfeer, maar het gaat alleen even om de feiten. Het is heel subtiel maar wezenlijk verschillend. Iemand kan inhoudelijk, feitelijk, dezelfde zinnen zeggen, maar de één zegt het op een manier dat ie zichzelf er laat zijn, deelt, met een open houding en nonverbaal contact en de ander is afgeschermd, niet kwetsbaar of open, alleen functioneel. Ik haat dat. Het is zo ontmenselijkt en arm en je bent dan vaak genoodzaakt om antwoord te geven, feiten te spuien.Want die ander heeft wel GELIJK! Je belt voor iets, of je staat voor een toonbank, of wat dan ook, en het gaat om je vraag. Maar is dat zo? Ik zie dat niet zo. Tuurlijk heb je een vraag, maar ik ben gewoon Olga die nu hier staat, met of zonder vraag, en altijd zou er iets moeten zijn van een menselijk contact,van een ontmoeting, ook al reken je gewoon iets af. Ik ben zo extreem, of niet, weet ik het, dat voor mij vaak woorden niet eens hoeven. Ik vind het ook fijn om op een ander niveau te communiceren. Ik luister bijvoorbeeld ook hebreeuwse muziek die ik niet versta, omdat ik de klank mooi vind en de sfeer. Of ik zing weer eens in tongen in het stoomhok van het zwembad waar een grote gezette Armeense man helemaal van geniet en er bijna van in slaapt valt, en ik voel, het maakt hem ook niets uit dat hij er niets van verstaat. In gebrekkig nederlands delen we de ervaring van de koude douche. Hij doet het voor en helpt mij moedig te zijn en ook later als ik hem in het water ontmoet met zijn earplugs in, hebben we contact. Hij ziet dat ik moeite heb door te komen en bemoedigt me met een beweging, een woord.Daar knap ik nou van op, lekker -zijn- mensen. Soms heb ik zo'n hekel aan al die vele woorden dat ik er maar wat uithakkel omdat ik veel liever wil dat het iemand het met die paar woorden ook begrijpt omdat ik het met mijn lijf en hart ook al zeg. En anders is alles zo hard en gevoelloos,omdat ik zo graag wil dat we elkaar zien naar de hele mens en dat is zoveel meer dan een vraag en antwoordspel. En rond mijn woorden zitten vaak nog zoveel gevoelens en stiltes en overwegingen en bemerkingen dat het ook niet meevalt; woorden. Still it's great to write!
Ik ben niet meer zo vrijmoedig met foto's maken. Het is niet altijd zo gepast. Jaren en jaren deed ik gewoon. Maar nu vind ik het samenzijn en wat er daarin gebeurt belangrijker dan een foto. En niet alleen dat. Het heeft ook iets ongemakkelijks, om iemand te onderbreken in zijn zijn, zijn doen, zijn mimiek en dat moment te pakken en daar voor jezelf een plaatje van te hebben. Het is lastig, want juist de ongeposeerde momenten boeien mij, en dan moet je in jezelf de vrijheid hebben, én de toestemming van de ander om onderwijl een camera op de ander te richten. Lastig, juist op natuurlijke momenten van samenzijn.
Zij was op bezoek bij mij, een vrouw van 85 die mij nog wilde opzoeken in de late dagen van haar actieve leven om elkaar beter te leren kennen en mijn woonomgeving te zien. We kennen elkaar nog niet goed maar toch wou ik wel graag een foto van haar, als herinnering, of voor haarzelf. Maar ik voel me verlegen en als ze zegt:"Zit mijn haar wel goed", vind ik dat zo ontroerend, want 85 of niet, mens blijf je toch,en vrouw, die in ieder geval wil dat het haar goed zit. De stoel waar ze zit, daar is het licht niet goed en ik vraag haar te verzitten. Ze poseert even, en ik zie dat haar kleding niet de meest flatteuze is van wat ze anders heeft en ik vind dat jammer. Want ik wil graag een móóíe foto van haar maken. Maar wat doe je dan? Dus ik maak ik er gewoon twee of drie. Later, als ze weer aan tafel zit en haar jasje uit heeft en bewogen vertelt van haar leven, zou ik haar gezicht wel willen schilderen en weet ik dat ze nú, zoals ze zit, een mooie foto zou maken met haar lila/paarsige hemd en blote armen. Maar ze is aan het vertellen, van allerlei persoonlijk leed en geschiedenis en dat kan ik niet onderbreken voor een foto, vind ik, dat heeft iets banaals. Dus laat ik het maar. Maar ik zie haar nog zo voor me en wou dat ik dát had kunnen vastleggen, toch.. Meer lef heb ik nodig of eigenlijk meer zelfvertrouwen om te geloven dat ik iets moois kan maken waar de ander wat aan heeft en daar ruimte voor vragen, toestemming en het doen. Ik ben te onzeker, te afwachtend. Maar de andere kant van gevoelig zijn voor de situatie en iemands privacy is ook waar. Zo ingewikkeld kan leven dan weer zijn...voor mij.
On empty widestretched beach I dwelled my face towards the sky heart still heavy beats from tears a lot that I have cried pink and blue the eveninglight colouring the sand again this graceful touch been taken here by Abba's hand
alone in timeless space cherish this; my time as sure as nature rough brings songs of ends and starts my heart is light and filled with wonder as evening lingers into night at the edge of the isle I feel embraced with all I need for now
Gedicht n.a.v. avond op de Noordkaap van Texel deze zomer
Het is een soort van oefening merk ik, in contacten, om me niet te laten beïndrukken door de kennis en vaardigheden van anderen. In de zin van dat er van mijn persoontje niet veel meer over blijft. Een soort van dans vind ik het, van het zijn bij de ander, luisteren en ondergaan wie die ander is en dan weer terug belanden bij mezelf en weten wat ik te bieden heb. Mijn stukje, mijn zijn. Lastig soms als die anderen goede banen hebben of ouders zijn of veel kennis hebben of volwassen, assertief en wijs uit de hoek komen, of noem maar op. Maar ik herinner mezelf eraan wat ik heb doorgemaakt, mijn traject, en de vruchten daarvan in mijn persoon die maken dat anderen het soms plezierig vinden of goed doet om bij mij te zijn. Het zou soms ook zo heerlijk zijn me te kunnen hullen in woorden van; mijn echtgenoot, of mijn kinderen, of mijn collega's. maar die heb ik niet. Ik ben Olga die vandaag een heerlijke middag luisterend en pratend met een bijzondere vrouw met een enorme levensgeschiedenis heeft doorgebracht in haar vredige tuin met lekkere hapjes, thee, rust en aandacht. Zij vond mij een zacht persoon en ervoer geen oordeel. Ik rust in wie ik ben, voor nu, wetend dat ik nog wel eens meer ga doen dan luisteren en thee drinken. Een medemens ontmoeten is geen reden om impresssed te zijn, wel om je te laven, te openen, te leren en geven, maar zelf blijf ik uiteindelijk wel overeind. Dat vind ik toch een enorm winstpunt van mijn baanloze, singleleven. Haar kwetsbaarheid in ziek en oud zijn, haar delen van details van haar gewone leven, maakte dat ik een salade kon maken voor ons twee en in ontspanning gastvrij en gastvrouw kon zijn.Oude blokkades en angsten overwinnen door te zijn in mezelf, verbonden met God. Ik ga wel verdrietig nog effe het bos in om alles van me af te lopen en stil onder een boom mijn verdriet er te laten zijn, van die niet gevonden partner. Nog niet in ieder geval. En dan nog even de tuin sproeien, mijn tuin, mijn zitje, mijn nieuwe tuinkussens voor 2 euro 50, mijn plekje hier, mijn leuke jurk en benen die lekker kunnen wandelen en mijn voor het bezoek ongelofelijk opgeruimde huis met voor 't eerst een kale halvloer ( zonder troep).Mijn nieuw geverfde wc, mijn fijne stukje straat en nu lekker in mijn grote bed duiken. Morgen naar de rivier met twee mooie mensen en weer kiezen niet impressed te zijn. shalom.
Het was een aanbieding van actie van de dag en ergens had ik wel een klik, dat het dus Texel zou worden dit jaar, hoewel ik van tevoren al aanvoelde een bepaalde mystiek te zullen missen.Met Terschelling heb ik meer een klik, omdat dat eiland iets heeft.., iets spiritueels wat Texel denk ik niet heeft. Maar ja, soms moet je het met wat gewoners doen in plaats van magisch Dingle/Ierland of een Schots eiland. Nu ging ik daar dus heen, zo van, ook wel leuk, een nog niet ontdekte plek ontdekken, en toch fijn strand en lekker hotel, en met een schat van een vriendin! In Den Burg lekker geshopped voor kleine kadootjes en toen was er onverwachts een heerlijk rommelige Israël/bijbelwinkel waar ik wel uren had willen dwalen en alles opslurpen; de boeiende boeken en lekkere muziek, de mooiste kaarten, sieraden en voorwerpen. Schatten vond ik er; het ware leven proef je dan in plaats van Texelsouvenirs; alles over God. Een hanger gekocht met een Davidsster en een blauw chai teken erin .De meneer van de winkel zei dat de Joden zeggen: het leven gaat boven de wet en dat sprak me gelijk aan.( chai betekent leven) Vond ik wel symbolisch voor deze tijd op Texel waar ik een nieuw begin hoopte te maken, na dit laatste half jaar alsmaar nog niet echt loskomen van John. En dan was er het strandje bij de boot naar Vlieland waar we zomaar terecht kwamen. Een heerlijk plekje wit zand bij paal 33 met uitzicht op de houten steigerbrug en de Vlielandboot en mensen die gingen trouwen en allemaal in donkerblauw en wit of crème poseerden voor de fotograaf. Ik vond het heerlijk er alleen maar te zitten en te liggen en de strand en zeekleuren in me op te nemen; de rust ervan, de eenvoud, de wijdsheid en ruimte. Verderop waren wel mensen maar hier was het stil. Toen ik onverwachts nog een nacht bleef, in een gezellig huis bij de vuurtoren met een knus kamertje, had ik een een avond van wijds strand en schelpen in overvloed, avondlicht die de lucht zo mooi kleurde, wat wolkjes. Alleen zijn aan de noordkaap, alleen met de wind en mijn jas en mijn gedachten. Zomeravond, gezelligheid in de strandtent met heerlijke muziek, zalig eten ( pasta met zalm en allerlei lekkers erdoor), onderuit gezakt in een leunstoel. Spijkerbroek en t-shirt, warme voeten in sokken loop ik door de tent, zie wat uitgestalde kunst en geniet van bloemen in vaasjes, strandmobielen, schelpen, uitzicht naar buiten op zand, een strandbank en helmgras, de zee. Zomaar een avond alleen bij de vuurtoren. Niemand die wat van me moet. Lopend onder die hemel in die wijdsheid op deze plek voed ik mijn ziel en geest in het zijn ook met Hem. Ik was te ziek geworden om terug te reizen met vriendin en moest wat bijboeken. Wat een cadeau, deze laatste avond! Met haar samen had ik ook erg genoten, van omstebeurt wandelen langs de zee, grote parelmoerachtige schelpen vinden, en samen stilstaan bij paarden en veulens in het gras, of een groep ganzen bij een watertje. Samen fietsen in een om de 2 minuten ander aanvoelend weer waardoor we ons bleven verkleden.Grapjes over en weer, van de Smulpot naar 't Bikkelement en Cocksdorp, de viskraam en helaas geen slufter gezien vanwege mijn moeheid. Dingen als zij die een kopje thee voor me maakt, of samen niet kunnen beslissen wat en waar we gaan eten, elkaar wat masseren en een maskertje delen. Liedjes zingen, bidden en delen, een boodschapje doen. Alleen aan de Noordkaap was mijn meest dierbare avontuur en dan vind ik een beetje Ierland terug, in de woeste natuur, het alleen zijn en tegelijk de warme strandtent met lachende mensen, biertje, heerlijk eten en goede muziek. Authentiek, echt, woest, alleen, schrijven, lopen en het maanlicht zien op de wat nevelige duinen na alle regen. Vest aan en op weg naar mijn bed met morgen een nieuw nog onbekend avontuur; daar houd ik van! Mijn buurman vond me apart dat ik daar nou zo van geniet, alleen aan de noordkaap, vooral alleen. Ik denk dat dat spiritueel is.
Als ik alles had gedeeld de laatste maanden, elke lange dag ,vol nog van mijn harteklop voor John dan had je mijn soap met wondertjes, ups en downs smullend kunnen volgen, maar dat werd me iets te persoonlijk. Vandaar de lange break, maar gisteren heb ik opnieuw een fikse streep eronder gezet en dit keer is 't wel de genadeklap, denk ik. Moet ook, want ik verlang echt naar toekomstmuziek en geen dwell on the past. Maar ja, ik ben nou éénmaal een langzame 'losweker'. Was wel grappig, stond ik in de douche vandaag en hoorde paardenvoeten. Doucheraampje open, en jawel, een mysteryman met hoed en groene jas reed stapvoets op zijn zwarte paard door mijn straat! Hoe grappig, nog net geen wit paard, maar, zo zie je, het kan zomaar gebeuren! Kreeg een mailtje van mijn heel vroegere buurmeisje die ik al een leven lang niet meer heb gezien, met zomaar geweldig bemoedigende woorden, van dat ik waardevol ben en veel te bieden heb en me niet moet verstoppen. Wat een uplifter als je je aan alle kanten voelt falen. Ik wou wat kaartjes kopen om te versturen en, net op weg, loopt de buurman me voor de voeten die mijn voortuin eens flink onder handen gaat nemen. De klaver woekert daar welig. Ik trek nog wat tulpenbollen eruit en geniet even van dit zonnige warme voortuin plekje, eenvoudig bij mijn eigen huis. Bij de winkel zie ik haar; ze valt me op. Als ik de winkel weer uitkom zie ik haar weer en zit naast haar op de bank. We raken wat aan de praat en dan vertelt ze en vertelt en ik zit daar zomaar medemens te zijn maar vertel wel van God, mijn hoop en houvast, de Aanwezige en ons thuis, ook al bak ik er zelf niet veel van momenteel. Dat maakt me bescheiden, maar is het erg? Hangt het van mij af? Als ze hoort dat ik geen man heb spoort ze me aan die wel te zoeken en is ze plots enthousiast, zegt dat er echt één voor me rondloopt. Zij gaat naar haar borstonderzoek met gevatte moed en ik ga de kaarten schrijven. De buurman heeft mijn tuin opgefrist, echt hard gewerkt, waar ik geen energie voor heb. En ik bedenk dat ik misschien toch maar gewoon uit moet gaan delen en een plek vinden om te zingen met mijn gitaar. ( verpleeghuis?) Zoiets als als de broodjes en visjes van de eenvoudige jongen waar Jezus wel wat meekon."Step out of your comfortzone", was de profetische boodschap op mijn pc vandaag. Met John samen was geen goed zangduet, maar ik wil wel de melodie van Vader bij mensen brengen, ook al is het luisterend op een bank op straat.Of wie weet galmend in een hal. We houden moed; God is nabij, in ev'ry small detail of life.
Snoes de poes zit gelijk op schoot als ik begin te typen. Schade inhalen van mijn dagjes weg. Vandaag heb ik een soort van dramadag. Alsof ik in mijn eigen film speel. Vanochtend zag ik het leven niet meer zo zitten na weer een allerlaatste afscheid van mijn Ierse lover via de mail en een beroerd telefoontje gisteravond. Allemaal vooral van mijn kant in de hoop op nog één laatste goed gesprek. maar ja..Hoe moeilijk voor mij om hem echt los te laten. Weer emotioneel de boel overhoop.Ben zo lekker onlogisch bezig. Uuuren zit ik achter de pc vakantiebestemmingen en de weg erheen uit te pluizen. Schitterende Schotse eilanden die me toch nog aan Ierland doen denken of een christelijke retraite in Wales wat emotioneel verantwoorder zou zijn maar voor mijn portemonnee een dikke aanslag. Of idee van de kusten van Normandië of Bretagne waar ik voor wegzwijmel vanwege het fantastische licht alleen al. Maar met wie en hoe?Helaas ben ik niet in staat de rit in de auto zelf te doen anders zou ik zo de boel inladen. Ik verwaarloos mijn eigen realiteit van muren waar behang af moet, deurposten die een verfje nodig hebben en nog steeds een verhuisdoos in de gang. Dus zo lag ik, oververmoeid op mijn luchtbed in de tuin, bedenkend wat een schat dat is, om op mijn eigen gras te liggen. En ik bad God om hulp voor mijn lonely, lost heart. En toen was zij daar. Ze zei mijn naam achter de schuttingdeur en ik riep:"Kom maar!" We hadden elkaar steeds niet kunnen bereiken maar nu kwam ze gewoon langs. Mijn nieuwe vriendin, om samen muziek te maken. Het was gaaf! Ik haalde mijn twee gitaren, een muziekstandaard van zolder, boekjes erbij en een blad thee en stroopwafels en tádá, aan de slag! Voor 't eerst mijn stemapparaat uitgeprobeerd. Zij had er kijk op en ik was weer meer geoefend in gitaarslag en trucjes. We deden van alles door elkaar, piano, gitaar samen, thee drinken, sigaretje, delen, lachen. Misschien idee om samen met haar en haar dochters te gaan kamperen, ergens dichtbij..Toen ik laatst met andere vriendin ook het luchtbed op het gras neervlijde had ik dezelfde trigger; dat ik daar eigenlijk naar verlang: gras, kamperen, vrienden, lachen, aantutten. Mijn hoofd is zo druk met al mijn ideeën en verlangens en zorgen. Ik heb Ierse John gedag gezegd, met alles wat daar aan vast zat; het wilde leven. Maar ik wil ook wilde dingen. Samen muziek maken en me vrij voelen zoals vandaag is wel wild, ideeën voor een dansfeestje voor ons vrouwenverwerkgroepje, allebei hebben we deze dag de boel de boel gelaten en zijn over de zooi heengestapt om zomaar samen te zijn terwijl haar dochter morgen jarig is en ze ook nog logees krijgt in haar onmogelijke kleine huis.Samen opwekking zingen los van een kerk of wat ook, gewoon zomaar omdat we die nog kennen. Ik schater als ze voordoet hoe ze de troep nergens kan opbergen, alleen onder een bed schuiven. De buurman heeft een zakje wilde bloemen voor me door de brievenbus gedaan en ik strooi wat in de tuin.Gisteren had ik een fantastische dag in de sauna met mijn bijna 70 jarige vriendin. We gingen in de finse sauna en na twee rondes gingen alle vrouwen naar buiten en kregen warme honing in het holletje van onze handen waar we onze bodies mee insmeerden. Grappig zeg! Elkaars rug met honing ingerubbed en later lachend als pubers door de koude watervalstraal snel heenlopen of erachter staan in ons blootje en gekke bekken trekken.Ook weer een cadeautje, deze extra verwennerij op de middag van de vrouwendag!Onderuit in onze dusters on het haardvuur met een mineraaldrankje en verhalen vertellen van haar aankomende rampverbouwing inde flat, verjaardag, gelezen boeken,reizen en liefdes. Zegeningen, zegeningen, voor vermoeide ik.Voor ons twee eten gemaakt omdat het me allemaal ook niet meer uitmaakt met mijn vroegere kookangst en gastvrouwangst. Emotioneel ga ik door zulke dieptes dat die angsten er gelukkig nu niet toe doen. Opleiding voor tolk bekeken, opleiding voor tekenen/schilderen in Amsterdam, allemaal pogingen om er zelf iets van te maken. Steeds weer leren dat wachten op God, en in de rust, het beste werkt. Moeilijk, moeilijk. Op de trouwerij, in de strandtent ( van die dagjes weg) was er toch een lift voor me; de perfecte lift naar mijn zus haar huis, zomaar op het juiste moment, op het laatst. Gods timing. Loslaten en vertrouwen. Blijft moeilijk. Vandaag weer van genade geleefd en niet van iets wat ik zo goed doe, absoluut niet. Mijn avondwandeling in het bos is een verademing van geuren, aarde en bomen na de regen, en daar heb ik een wandelstukje ontdekt wat een beetje mijn stukje is geworden met twee bomen die tegen elkaar aanstaan, als een man en een vrouw. Ik hoop dat dat als een symbolische belofte is voor mij en ik vraag vader God daar weer eens om, omdat ik Olga ben en zoveel wil; een luchtbed op het gras, een boottocht naar een Schots eiland, geweldige seks, de luchten van Normandié, dansfeestjes, straks een paars gebeitste picknickbank en zonder angst gitaar spelen en fouten maken,én in mijn blootje door een waterval lopen.En schrijfster zijn en leuke kleren ontdekken. En alles met God..het wilde leven! pfoeh en nu naar bed!
Ik stond in de tuin mijn gratis compost erop te gooien en bladeren weg te halen. Het regende een beetje. Ik rook de aarde en genoot van het grove tuinwerk terwijl ik de aarde door mijn handen voel gaan. Dacht aan God en dat Hij me niet vergeet in al mijn woelende gedachten en zoekende leven. Dacht aan vergeet me nietjes, waar ik zo van hou. "S middags komt mijn vriendin met de bus. Grappig om haar in de bus te zien langsrijden terwijl ik uit de auto stap. We beleven het grappige moment samen, terwijl het gebeurt. Zij is altijd een feest om te zien in haar vrolijke kleren en prachtige krullen. In haar volle leven maakt ze toch weer tijd voor mij. To catch up. En in haar tas zitten twee lichtblauwe vergeet-me-nietjes, feestelijk ingepakt, voor mij! Gods unexpected wink for me again; wow! Na onze koffietijd en rondleiding in de feestwinkel zet ik ze gelijk in de tuin; naast elkaar, to remember al die trouwe zetjes van Vader om mij te helpen volhouden. En dan is er weer een buurman die effe aanwipt en iedere keer me weer uitdaagt mijn eigen spoor te vinden in life. Niet mijn tijd te verdoen maar te weten wat ik wil. Ach ja, als het zo eenvoudig was.. 'S avonds, al zappend, kom ik bij een erg leuke komediefilm en de hoofrolspeelster doet me eigenlijk erg aan mezelf denken. Ze doet alles op háár manier, is eigenlijk heel ongecompliceerd, gaat smilend door het leven, maakt met iedereen contact en weet toch rake, serieuze dingen te zeggen. Ze doet het voelend, al zwierend met een tas en allerlei kleurtjes kleding en lekker gek, een meisje en een vrouw, net als ik te jong geschat. Ze dóet gewoon. And she is just a joy to be with, mensen aankijkend, contact makend en door dingen heenprikkend.En vooral veel lachen. En dan snap ik ook weer waarom mijn competente vriendin toch tijd neemt om mij op te zoeken; omdat ik ook zoiets ben. Ik wou alleen dat het bij mij ooit ook nog weer eens in een baantje of anderszins meer vorm krijgt. Ergens zak ik zo door mijn voegen als haar vriendin van de feestwinkel vol kleur haar creatieve baan uit de doeken doet; ik wou dat ik dat zelfvertrouwen had.Maar ja, geduld, nog megaprojecten op stapel. Voor gisteren was het: He forgets me not en vandaag komt er weer zo'n parel van een vriendin langs. Bof ik even!
bye the way, filmtip: Happy go lucky, met Sally Hawking, de rijlesscènes zijn zóóóó grappig!!
Gaaf, gisteren heb ik mijn huis laten zien aan twee vrouwen van de cursus.Trots liet ik mijn kamers zien. Het heeft zoiets knus samen even in alle kamers stil te staan en je huisje te delen. Twee vrouwen die ook een nieuwe start hebben gemaakt na een verbroken relatie en ook nieuw behuisd zijn. Het was zo gezellig samen.We zaten aan de thee en appeltaart met slagroom en konden ronduit delen over onze mannenexperiences, achtergronden en zomaar wat bijtanken bij elkaar. Gewoon lekker open delen met vrouwen die er ook kaas van hebben gegeten. Belegen kaas van rottigheid en misère dan, maar wel met lekkere humor. Vanochtend was ik op naailes en werd omringd door bezige bijen die ook allemaal zo leuk 'vrouw' waren, met hun vrouwen dingen, van een vrolijke zelfgemaakte jurk met glitters erop,delen van mijn komende verwendag voor vrouwen, één vrouw die vandaag geen zin had en wat in een blad zat te bladeren. Iemand die een simpel hemd moest inkorten en het toch fout deed, ineens niet meer wetend wat 'zomen' was, en bij mij ging het ook weer eens fout. Bleek dat het gordijn nog te lang was en ik alles weer uit kon halen.Opmerkingen over en weer, "Olga moet nog een man", ja, die vind ik niet op naailes en ook niet op de wolviltclub. Ha ha. Andere vriendin belde 's avonds huilend en stortte even haar verhaal uit. En zo lag ik nog nagenietend van alle vrouwendingen in mijn bed en besefte hoe helend dat is. Vrouwen hebben elkaar nodig. Om te kletsen, te tutten, fouten te maken, te troosten, te begrijpen.Door elkaars huis te lopen, elkaar bellen en bemoedigen. En nu heb ik weer een vrouwenknakworst etentje. How simpel life can be.. tabee
Net was ik heerlijk aan het piano spelen, en kwam het woord warrelen in me op. Ik doe mijn ogen dicht en warrel de klanken aan elkaar en geniet van het gebruiken van mijn creatieve hersenhelft. Warrelen doe ik met lapjes wolvilt waar ik harten van maak met klepjes die open en dicht kunnen en een ingenaaid stukje hand made paper met iets erop gezet.Warrel door mijn huis waar de tafel zoals altijd weer hopeloos bezaaid ligt met allerlei frutsels die allemaal nog een opbergplekje moeten krijgen zodat ik er nog steeds niet echt goed aan kan eten. Dus weer met een bord en dienblad op de bank. Structuur, structuur.. Ik heb het geaccepteerd. Ik ben een creatief brein die creëert vanuit chaos.Slechts met heel veel inspanning krijg ik het aanrecht aan kant. Eindelijk heb ik de hobbykamer ingericht met nog één rommelstapel op de grond. Tada. Als ik de groentetas bij mijn vriendin halveer en in de koelkast leg, zie ik jaloers naar de opgeruimde laatjes met bakjes waar je alles zo in kan vinden.Waarom is zoiets simpels zo'n schijnbaar onmogelijke taak voor mijn warreldrive? De mevrouw van de naaiwinkel kent me ook al. Als ik lint koop stopt zij het vast in de tas zodat ik het niet kwijt raak. Ze ziet mijn ogen dromend langs de linten gaan en weet dat ik zo zonder lint de deur uit kan stappen.Warrelen, warrelen. Ik weet dat ik er serieus mee aan de gang moet, met structuur en discipline, oefeningen doen voor mijn nek en schouders.Maar wat als je een warrelmeisje bent? Naaien helpt me, geeft rust. Dan móet je dingen één voor één doen. Ik zit weer op les en ga elke week project na project aanpakken in een geordende ruimte met grote tafels en alle spullen in kisten en dozen. Goed zo Olga, profiteer van de structuur van de ander. Warrelmeisjes hebben meer tijd nodig om te antwoorden omdat ze zoveel denken en zien, maar als je me de tijd geeft en de ruimte komt er vanzelf iets moois uit, iets zinnigs soms. En daar geniet ik dan wel van, als ik echt tevreden de harten leuk inpak met wat ik zomaar in mijn lintenmandje vind en tot slot van deze avond nog een gezellig blogje schrijf met de pianomuziek nog in mijn achterhoofd. Tot warrels!
Broodnodig had ik het vandaag; iets van kunst! Ik had het echt helemaal gehad met in mijn huis zijn en had geen zin in een wandeling met mezelf door de koude bossen. Ik moest er gewoon even uit. En het thema: 'katten' van de galerie wou ik niet missen. Dus lekker met de tom tom door de binnenwegen nog last minute erheen gereden en zo genoten van de wilgen en luchten, weilanden en schaapjes. Maar eenmaal binnen in de galerie kom ik in iets anders een beetje thuis; the arts. Een gaskachel snort en geeft heerlijke warmte. Er staat mooie klassieke muziek op en yes daar hangt weer van alles nieuws, in allerlei verschillende stijlen. Er zijn lijsten met foto's van katten. Drie foto's boven elkaar en zo mooi genomen! Je voelt de fluwelen zachtheid van de pootjes, en al het knusse van behaaglijk zich opkrullende kattenlijfjes in mooi avondlicht en in de buurt van huiselijke meubels of kozijnen die ook iets kunstigs hebben. Het voedt me. Altijd weer verrassend welk schilderij of voorwerp me deze keer raakt. Dit keer vooral de foto's, vooral van mijn favoriete kat Sjo, die daar vaker op kaarten pronkt. Haar gezichtje kijkt helder, eigenzinnig en vrolijk ondeugend naar de camera, vol van nog meer poezenstreken en liefelijkheden. Bij de kachel met een kopje koffie en lekker koekje blader ik door een Rodin boek. My favorite beeldsculpture. De foto's zijn zo mooi en ik zuig alles naar binnen. Ik voel de drang om weer eens te tekenen als een noodzaak voor mijn ziel naar boven komen en besef hoe ik zonder kunst een stuk van mezelf mis; uithonger. Nog twee prachtige klassieke cd's op de kop getikt, passend bij de nadere pesach. Iets wat mijn onrustige hart wellicht tot Hem kan helpen keren.Alles samen met een kaart van lieve Sjo, nog even een wandelingetje meenemend op het stille pad, ga ik weer richting huis. Tsjonge, had ik dat effe nodig! Oeps, I just burned my supper, dat heb je dan ook weer van al die inspiratie
I feel kind of drugged. My skin feels warm and my body feels sleepy and satisfied. Sitting at the table of a nice café with candlelight and magazines in front of me. See two women having fun. Soon they'll get their dinner served; table is set. It's a saturdayafternoon, grey sky, pouring rain and gardens full of snowdrops whose fragility and beauty touch my soul. Just wanted to have a nice break from being at home. Feels like I'm in a bubble; like after a bath. Looking through magazines for holliday in France. Might go there instead of Ireland. As I looked at these two women, laughing, wearing nice clothes, I konw my life doing therapy is over. Here I am, on my own. Already travelled so far; this journey in becoming. The second part of my life has begun. I'm at the edge of it still regaining strength and organizing my new home but I'll get there. I love this bubble! A different time, a new season, things ahead in a God made plan as the world groans and shakes. I feel light without burden and filled with anticipation. Felt His presence with me this week. I'm gonna make my own choices for decorating the house and it's not gonna take years. Cause there's a world out here. And I'm on the edge of it...
 "Wink"){kind=icon}
