Ik ben niet meer zo vrijmoedig met foto's maken. Het is niet altijd zo gepast. Jaren en jaren deed ik gewoon. Maar nu vind ik het samenzijn en wat er daarin gebeurt belangrijker dan een foto. En niet alleen dat. Het heeft ook iets ongemakkelijks, om iemand te onderbreken in zijn zijn, zijn doen, zijn mimiek en dat moment te pakken en daar voor jezelf een plaatje van te hebben. Het is lastig, want juist de ongeposeerde momenten boeien mij, en dan moet je in jezelf de vrijheid hebben, én de toestemming van de ander om onderwijl een camera op de ander te richten. Lastig, juist op natuurlijke momenten van samenzijn.
Zij was op bezoek bij mij, een vrouw van 85 die mij nog wilde opzoeken in de late dagen van haar actieve leven om elkaar beter te leren kennen en mijn woonomgeving te zien. We kennen elkaar nog niet goed maar toch wou ik wel graag een foto van haar, als herinnering, of voor haarzelf. Maar ik voel me verlegen en als ze zegt:"Zit mijn haar wel goed", vind ik dat zo ontroerend, want 85 of niet, mens blijf je toch,en vrouw, die in ieder geval wil dat het haar goed zit. De stoel waar ze zit, daar is het licht niet goed en ik vraag haar te verzitten. Ze poseert even, en ik zie dat haar kleding niet de meest flatteuze is van wat ze anders heeft en ik vind dat jammer. Want ik wil graag een móóíe foto van haar maken. Maar wat doe je dan? Dus ik maak ik er gewoon twee of drie. Later, als ze weer aan tafel zit en haar jasje uit heeft en bewogen vertelt van haar leven, zou ik haar gezicht wel willen schilderen en weet ik dat ze nú, zoals ze zit, een mooie foto zou maken met haar lila/paarsige hemd en blote armen. Maar ze is aan het vertellen, van allerlei persoonlijk leed en geschiedenis en dat kan ik niet onderbreken voor een foto, vind ik, dat heeft iets banaals. Dus laat ik het maar. Maar ik zie haar nog zo voor me en wou dat ik dát had kunnen vastleggen, toch.. Meer lef heb ik nodig of eigenlijk meer zelfvertrouwen om te geloven dat ik iets moois kan maken waar de ander wat aan heeft en daar ruimte voor vragen, toestemming en het doen. Ik ben te onzeker, te afwachtend. Maar de andere kant van gevoelig zijn voor de situatie en iemands privacy is ook waar. Zo ingewikkeld kan leven dan weer zijn...voor mij.
