Vier maanden nadat ik mijn loopbezigheden terug opnam, na drie maanden inactiviteit, wou ik nog eens een groter doel nastreven. De test van vorige week (Fernelmont) was bevredigend, maar de voorbije week verliepen mijn training(skes) niet naar wens: ik kwam maar moeizaam in gang en zelfs korte loopjes werden een opdracht. Dat mijn eindtijd van vorig jaar (1u27min.) er deze keer niet zou inzitten, wist ik op voorhand, (wegens te weinig kilometers op de teller) toch hoopte ik nog onder het anderhalf uur uit te komen en eventueel nog eens een titel te pakken. De verre rit naar Gent verliep vlot en de weersomstandigheden waren droog, al stond er een stevig windje. Eerst mochten we Bashir Abdi bewonderen, de winnaar van de eerste wave, die ook nog het Belgisch record verbrak en de 21,1 km onder het uur liep! Nadat hij wat was uitgeblazen kon ik het niet laten om samen met hem op de foto gaan. Zodoende was mijn dag al geslaagd, nog voor ik gestart was, dus kon ik ontspannen mijn wedstrijd aanvatten. Ik nam me voor om te beginnen aan 4min. 15sec./km, en dat zo lang mogelijk te rekken. Aanvankelijk lukte dat goed, maar na 4 km speelde mijn linkerlies op, doch verminderde daarna wat. Dan was het afwachten hoe lang mijn linkerhiel zou standhouden, want die bezorgde me de voorbije maanden met de regelmaat van een klok tamelijk wat last. Dat die hinder er zou komen wist ik, dus was het zaak om zo comfortabel mogelijk te lopen. Maar de wind speelde me op sommige stukken nogal parten en ook op de Scheldedijk stond die niet in het voordeel. Na zowat 13 km begon die rothiel dan toch op te spelen en het tempo zakte gaandeweg. Gelukkig kon ik de laatste hectometers wat versnellen en finishen in een tijd van 1u33min.34sec. Liefst 6 minuten trager dan vorig jaar en de, op 1 na, traagste van alle 50 Halve Marathons die ik ooit liep. Maar ik werd wel 1ste M65 en behaalde dus alzo mijn 10de Belgische titel (7 maal ganse en 3 maal Halve Marathon). Die versnelling op het einde was nodig geweest, want ik wist niet dat de concurrentie me zeer dicht op de hielen zat. In totaal eindigden drie 65 plussers binnen de 15 seconden na mij, waarvan weliswaar maar 1 met een licentie. Zo werd een fijne dag met een positieve noot afgesloten, al hoop ik de volgende keer als voorbereiding wat meer kilometers in de benen krijgen, maar daar beslist alleen die linkerhiel over.
De vorige keer dat mijn dochter & ik deelnamen aan deze wedstrijd was drie jaar geleden, net voor de Corona pandemie uitbrak. Het half jaar daaropvolgend konden we dus nergens meer naartoe. Nu was het gelukkig anders en trokken we weer gemotiveerd richting Wallonië. Dochter Sharon koos voor de korte afstand en ik voor de lange, die alles behalve vlak genoemd kon worden. Het was bitter koud, dus besloot ik om mijn lange broek aan te doen en een extra truitje. De laatste weken heb ik de trainingskilometers wat opgedreven: vorige week zelfs 81 km! Mijn tempos liggen wel zowat 10 a 15 sec./km trager dan ik gewend ben de vorige jaren, toch probeer ik 1 keer per week een tempoloopje van 4,5 km te doen aan iets meer dan 4 min./km. De benen voelden van bij de start goed aan en ik verteerde de hellingen goed. Vooral de strook onverhard van 1 km meestal bergop (na 7 km) was een opgave, doch ook dat ging behoorlijk goed. Drie jaar geleden was dat andere koek, toen op dat stuk de (stevige) wind in het nadeel blies. Dit jaar lagen stroken onverhard er droog bij, dus ook daar kon tempo gemaakt worden. Op het einde kon ik nog wat versnellen en mijn eindtijd was 48 min. 32 sec.: slechts 35 seconden trager dan drie jaar geleden en hetzelfde tempo als in het vlakke Kiewit, drie weken geleden. Bovendien werd ik 3de M60 (van de 21). Dus dit betekent progressie en het geeft de burger moed voor het B.K. Halve Marathon, volgende week in Gentbrugge. Sharon zette bijna 31 minuten neer over 5,6 km en was ook tevreden genoeg en zodoende beloonden we ons achteraf met enkele biertjes.
Vier weken na die waardeloze veldloop in Sint-Truiden was deze wedstrijd voor mij een eerste echte test om te zien hoe het met mijn conditie zou zijn. Mijn tijd van vorig jaar (41 minuten rond) zou niet te evenaren zijn, toch hoopte ik om onder de 42 minuten te duiken. Het vlakke parcours leent zich tot een snelle eindtijd, maar na mijn hielblessure is voor mij pijnvrij lopen - voorlopig - de enige bekommernis. Er stond traditioneel heel wat volk aan de start (385 stuks) van deze wedstrijd, die ik voor de 15de keer betwistte. Ik had me voorgenomen om voorzichtig te starten aan een comfortabel tempo van zowat 4 min.15 sec./km en dat viel heel goed mee. Ik moest niet te veel moeite doen, de linkerhiel voelde oké aan en de passage onverhard door het bos verteerde ik goed. De laatste km kon ik zelfs nog wat versnellen om zodoende de finish te bereiken in 42 min. 30 sec. Hier kon ik mee leven, temeer omdat ik nadien nog op het hoogste trapje van het podium mocht plaatsnemen als 1ste van de 19 masters 65+. Qua gevoel en tempo zat het goed: veel meer mocht ik niet verwachten. Nu proberen dit te bestendigen in Fernelmont, over 3 weken, op zware omloop.
De blessure aan mijn linker voet zorgde ervoor dat ik 3 maanden enkel nog kon fietsten en daarmee zowaar een fietsconditie opbouwde om JE tegen te zeggen. Zo haalde ik op 3 oktober mijn langste afstand (170 km) aan iets meer dan 30 km/u en het gevolg was een jaartotaal van bijna 7000 km. Maar het (loop)bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus begon ik goed 3 maanden geleden opnieuw te joggen. Na drie sessies met shockwave therapie en een cortisone spuit leek de slijmbeursontsteking ontsteking onder controle. Na een MRI in Hasselt en een bezoek aan het AZ in Herentals, twee weken geleden, was het verdict: hielspoor. De gespecialiseerde dokter wist me gelukkig te melden dat een operatie (nog) niet nodig is, maar ik moest wel voorzichtig zijn en de emmer niet laten vollopen. Ik heb ook een verdikking achteraan mijn hiel, doch door de kuiten veel te stretchen, kan dat eventueel niet voor (te) veel last zorgen. Eigenlijk is die hiel een euvel dat me al een twaalftal jaar bezighoudt, doch ik kon altijd blijven lopen, totdat ik nu dus stilaan een bejaarde leeftijd heb bereikt en slijtages her en der vlugger de kop op steken. De last is nog niet volledig verdwenen, maar als de dokters zeggen dat ik mag blijven lopen: wie ben ik dan om hen tegen te spreken? Ondanks een povere conditie had ik het Limburgs kampioenschap veldlopen in gedachten om mijn wederoptreden te doen: niet meteen de verstandigste keuze, maar toch. Ter plaatse aangekomen leek het parcours er op het eerste zicht goed bij te liggen, maar dat was maar schijn. Bij de start stonden we al enkeldiep in de modder en dat werd verderop alleen maar erger. Kortom: helemaal niet mijn ding, dus startte ik zeer behouden om de kat uit de boom te kijken. Eerst liep ik in derde stelling om dan geleidelijk op te schuiven tot ik in het spoor kwam van de koploper bij mijn categorie (clubgenoot Eduard). Net toen ik aan het plannen was om de kop over te nemen, bleef mijn spike in de modder steken en moest ik stoppen om die terug aan te trekken. Even later gebeurde dat opnieuw en de vogels waren vliegen, waardoor ik als 3de M65 over de finish ploeterde. Er had, ondanks alles, duidelijk meer ingezeten dan Brons, maar ik was al bij al opgelucht dat mijn hiel goed had standgehouden. Die linkerspike had ik niet al te vastgebonden om die hiel te ontzien en daarom was die blijven steken. Ik kijk meer uit naar de eerste stratenloop: de Midwinterjogging in Kiewit, over 4 weken.
Voor deze wedstrijd had ik, zeker achteraf gezien, beter gepast. Mijn linker hiel (slijmbeursontsteking) bezorgt me nog steeds last, en al zeker tijdens een langere training, zoals die ik vier dagen geleden deed. Toen liep ik 14 km en die verliepen niet probleemloos, en al zeker niet na afloop! Mijn hamstrings zijn wel helemaal in orde, mede omdat die niet zo fel gebezigd worden tijdens het fietsen. De fietsconditie is anders wel super (met weektotalen tot 337 km, vorige week). Doch, dit alles is geen garantie op een positieve uitkomst bij een loopwedstrijd, en dat zou blijken. Tijdens de opwarming viel de hinder al bij al nog mee en dus besliste ik toch om te starten. Dat het verstand niet altijd met de jaren komt, is in mijn geval ook van toepassing, al is dat - gelukkig - niet altijd de norm. Met een conditie van nul-komma-nul kon ik me uiteraard niet handhaven bij de atleten die anders wel in mijn buurt lopen. Me voortbewegen was al een hele uitdaging, toch lag ik nog in 1ste positie in mijn categorie (de plus 65ers). En dan gebeurde het op +/- 2 km van de finish: een hevige pijnscheut achter mijn linker enkel. Ik moest mijn tempo drastisch laten zakken en strompelde nog verder tot de aankomst. Onmiddellijk wist dat het over & out was, toch zeker voor een langere periode. Ik had die slijmbeursontsteking genegeerd en erger gemaakt tot de aanhechting van de achillespees ook ontstoken was. De 1ste plaats bij de M65, die ik alsnog behaalde, was maar bijzaak, alsook de eindtijd (44min. 35sec.). De blessures, die me de voorbije 3 jaren overkomen (hamstrings 2019, buikspieren 2021), maken dat ik bijna de helft van de tijd mijn geliefkoosde sport niet kan uitoefenen. Dus zal ik me in de toekomst meer moeten focussen op mijn tweede favoriete sport (fietsen), en later zien wat er nog in zit op gebied van lopen.
Vijf weken na Nieuwerkerken had ik nog eens een wedstrijd ingepland. Eentje die deel uitmaakt van de Victors Cup: een regelmatigheidscriterium waar ik (voorlopig) als tweede gerangschikt sta, en dat bij de 55 plussers, nog wel! De echo heeft ondertussen duidelijk gemaakt dat de aanhechting van mijn linker hamstring verdikt is en dat de slijmbeurs van mijn linker achillespees ontstoken is. Ik ben inmiddels in behandeling bij de kinesist en die hamstrings lijken aan de beterhand en die slijmbeurs voelt (meestal) ook goed aan. Dit komt allicht door de belachelijk weinig loopkilometers, de voorbije weken (deze week 23 km, vorige week zelfs 2!). Ook neem ik sinds vrijdag een ontstekingsremmer in de hoop op beterschap. Met een temperatuur van 25° zou het geen zondagse wandeling worden, en al zeker omdat deze wedstrijd bestempeld werd als zwaar. Gezien de - voor mij - eerste editie, nam ik een nogal behoudende start. Groot was mijn verbazing dat de eerste kilometer in 4min. 3sec. werd afgelegd, maar die ging wel hoofdzakelijk in dalende lijn. Het echt zware werk begon pas na 4 a 5 km en het werd zwoegen op de opeenvolgende hellingen. Met een bepaald tempo lopen was ik helemaal niet meer bezig, wel met overleven en vooral niet stilvallen. Mijn hamstrings deden het perfect en ook die slijmbeursontsteking bezorgde me (praktisch) geen last. Na de allerzwaarste klim, in het zicht van de meet, was ik zowel opgelucht als blij om heelhuids aan te komen. Het gemiddelde van 4min. 10sec. was, alles in acht genomen, zeker niet slecht. Ook de 3de plaats bij de M55 stemde me tot tevredenheid. MAAR: na afloop kreeg ik meer last in buurt van mijn linker achillespees! Benieuwd of ik in orde ga komen voor Kozen, over een dikke week?
Wegens de problemen met mijn linkerhamstrings (& bil) heb het volume van mijn looptrainingen drastisch naar beneden gehaald: de voorbije week slechts 11 km! De week daarvoor nog 37 km, daar waar ik normaal tussen de 80 en 100 km/week liep, inclusief wedstrijd. Dat gemiddelde haal ik al een maand of twee niet meer. Om dat enigszins te compenseren heb ik het fietsen geleidelijk opgevoerd tot 229 km, vorige week. Zodoende verminderde de hinder, toch was ik er niet gerust op dat dit ook zo zou blijven tijdens een wedstrijd. Het was vijf jaar geleden dat ik nog eens deelnam aan deze wedstrijd in mijn buurgemeente (in 2019 en 2021 niet wegens blessures, onder andere). Het parcours was totaal anders met nu twee rondes van 5 km. Het zou me benieuwen welk tempo ik aan zou kunnen, dus vertrok ik nogal behoudend. Mijn hamstrings deden het verbazend goed, dus dreef ik het tempo wat op richting 15 km per uur. Dat voelde verbazend goed aan, gezien de gebrekkige voorbereiding. Maar tijdens de voorlaatste km begon ik plots last te krijgen in mijn linkervoet (buitenkant, achter de enkel). Ik liep behoedzaam verder in de hoop het niet erger te maken, toch deed ik 7 seconden minder over de tweede ronde. Zo finishte ik als 1ste M65 (30ste totaal) en met een tempo van iets meer dan 4 min./km mocht ik zeker niet klagen, rekening houdende met al die lichamelijke ongemakken. Dinsdag ga ik een echo van mijn hamstrings laten maken. Benieuwd wat de uitkomst zal zijn.
