Deze wedstrijd gold voor mij de voorbije jaren steevast als ultieme snelheidssessie in voorbereiding op het BK marathon, een week nadien. Maar nu er geen marathon georganiseerd wordt (om de gekende redenen), moest dit maar een aanloop worden voor het BK 10 km op weg in Lokeren, volgende week. Ik heb dus in functie van volgende getraind en bijgevolg niet getaperd, deze week Ik stond dus met niet al te frisse benen aan de start van deze steeds zware Ambiorix run, waarin enkele stevige puisten van jewelste dienden beklommen te worden. Qua tegenstand (voor mij 55 plus), hoefde ik me geen illusies te maken dat het podium haalbaar zou zijn. Als er een categorie 60+ was zat er allicht wel een podium in, maar daar was ik nu niet mee bezig. Enkel & alleen mijn eigen wedstrijd interesseerde me en hoopte mijn tijd van vorig jaar te benaderen. Na een snelle start (3 min. 50 sec.!), zakte dat tempo en ik liep meestal alleen. De hellingen verteerde ik goed en kon het tempo behoorlijk volhouden. Via nog een versnelling op het einde, was mijn laatste km nog de tweede snelste van de wedstrijd. Ik werd (pas) 5de M55 (25ste algemeen) in 40 min. 46 sec. Netjes onder de 4 min./km en dat was de bedoeling, dus was ik tevreden, zeker rekening houdende met het parcours. Ik was zelfs 8 sneller dan vorig jaar! Sharon verbeterde haar tijd zelfs met een dikke minuut! Wegens die Corona kwam van onze gebruikelijke cooling down (met andere woorden: enkele biertjes) ook nu niets in huis . Maar dat kon de pret niet bederven.
9de Den Driesch Loop. Valkenburg (NL). (+/- 9,8 km)
Door al die Corona-shit is het tegenwoordig al ver zoeken om een loopwedstrijd te ontwaren. Zo kwamen we uit in Valkenburg, vlak over de grens, dus we moesten niet ver rijden. Rond 9u30 vertrokken mijn dochter & ik richting Nederlands Limburg voor onze eerste wegwedstrijd sinds een half jaar (!). Het was een perfect weertje met zon en een graadje of 18, dus alles was aanwezig om er een aangenaam loopje van te maken, als mijn hamstrings daar ook mee akkoord gingen Ter plaatse werden de voorzorgsmaatregelen met afstand houden en temperatuur meten goed in acht gehouden en konden we eindelijke nog eens van Jetje geven De eerste twee km waren vlak en gingen vlot aan iets minder dan 4 min./km. Maar dan begon het festival: een lange & steile klim die overging in onverhard. Vervolgens doken we een bos in en ging het continu bergop en bergaf met enkele passages waar er even gewandeld moest worden. Het tempo zakte uiteraard (er waren uiteindelijk 3 kilometers bij die 1 min./km trager waren dan het aanvangstempo). Op al die op-en-neer gaande bospaadjes was van tempo aanhouden geen sprake. Tijdens de laatste afdaling, op zowat 2 a 3 Km van de meet, zag ik dat een oudere medemens sterk naderde op mij. Dus moest ik een tandje bijsteken en vond bijgevolg op de laatste paar vlakke kilometers opnieuw mijn snelheid van in het begin terug. Finaal hield ik nog 2 seconden over op die mens, die een Engelsman bleek te zijn, en werd 1ste van de 17 M55. (14de van alle 129 deelnemers) in 41 min. 59 sec. Ruimschoots tevreden, temeer omdat die hamstringhinder achterwege bleef. Ook Sharon liep een puike wedstrijd: 4de senior dames in 53 min. 24 sec. Dit was een opsteker met het oog op de Ambiorix Run, over 4 weken
Het is al een half jaar geleden dat we nog eens een wedstrijd betwistten en de enige schuldige daarvoor is: Corona!!! Om toch nog enigszins wat competitie- en wedstrijd gevoel te creëren organiseerde onze club ACA een Micromeeting: een kleinschalige, doch officiële wedstrijd. De langste afstand op die piste was 3000 meter, dus koos ik daar voor. Zeven weken geleden werd eveneens in Alken een testwedstrijd gehouden en toen liep in de 5 km in een teleurstellende 19 min.44 sec. (=3 min.57sec/km). Daar wou ik nu dus riant onder blijven en een gemiddelde halen van 3min.45sec./km. MAAR: na een van de zeer zeldzame intervals, die ik deed (anderhalve maand geleden), begonnen diezelfde rechter hamstrings op te spelen, die me vorig jaar 3 1/2 maand buiten strijd hielden... Ik kon steeds blijven lopen, doch niet altijd van harte. Eens te meer gestimuleerd door dochter Sharon, die evens deelnam met een knappe prestatie als gevolg, stond ik samen met 15 atleten aan de start voor 7 1/2 rondjes op de piste. Van mijn hamstrings had ik geen last, maar van een fatsoenlijk tempo kon ik enkel maar dromen. Ik kon mijn snelheid wel goed volhouden, met de nodige moeite weliswaar, en kon de laatste ronde finaal wat versnellen maar het werd lang niet wat ik gehoopt had. Resultaat: 10de plaats in 11min.38sec., oftewel 3min.53sec./km. Rotslecht was het dan ook weer niet, doch mijn doelstelling helemaal niet gehaald. Het geluk moet je soms in een klein hoekje zoeken en die vond ik in mijn Polar, want die gaf 3min.46sec./km aan.... Vanaf nu geloof ik niet meer in God, maar in Polar. Uiteraard klopt die meting niet, maar we hebben ons toch geamuseerd met een beetje wedstrijdgevoel en met (verre) hoop op een mooie (loop) toekomst.
Het was twee jaar geleden dat mijn dochter & ik naar dit plaatsje trokken om er een wedstrijdje te lopen. Haar blessure is nu volledig vergeten en mijn trainingen verlopen sinds deze week terug naar wens, dus we gingen ervoor! De wind was weer eens de storende factor maar de gezellige drukte die zo typerend is bij de Walen, heerste er als vanouds. Met liefst 257 lopers gingen we om 10u15 reeds van start voor de lange afstand. De omloop was volledig anders dan in 2018 met het gevolg dat we de eerste 4 km wind in de rug hadden. Zodoende kon ik een tempo van ongeveer 4 min. per km vrij goed aanhouden, maar dan was de pret over... Bij een eerste strook met tegenwind ging het ook nog eens bergop en verderop, na zowat 7 km een lang stuk van meer dan 1 km meestal bergop met nu de wind volop in de smoel! Daar was het harken met een traagheid om U tegen te zeggen: het tempo lag er om en bij de 12 km per uur... Na die worsteling een bocht naar rechts op een veldweg met grote plassen die niet te ontwijken vielen, kortom: het was geen moment om persoonlijke records scherper te stellen! Richting finish konden we dan toch weer het grote mes opleggen om alzo toch nog een beetje aanschouwelijk de eindmeet te overschrijden na een afdaling. Met een tempo van 4 min. 09 per km kon ik perfect leven, zeker omdat ik de 1ste plaats bij de M60 nog eens wegkaapte (39ste algemeen). Sharon was ook opgelucht met haar eindtijd, zo konden we onszelf nadien nog eens belonen met wat gerstenat .... De prijs die ik ontving (6 streekbiertjes) kan ik de volgende weken thuis nog verder bestuderen...
Na mijn puike Halve Marathon van Posterholt was mijn vertrouwen niet weinig toegenomen om er ook iets van te maken op een 10 km. Het stormweer had er echter voor gezorgd dat de organisatie de omloop moest inkorten en dat de afstand een stuk minder werd. Nu werd er gelopen over 2 kleine rondes i.p.v. 1, zoals vroeger. Het was exact 10 jaar geleden dat het ook stormde tijdens deze wedstrijd. Toen waaiden er zelfs (stukken van) bomen om en 1 daarvan kwam op het parcours terecht, net op het moment dat ik er passeerde. Die viel net op mij, maar ik werd wonderwel niet geraakt, doch struikelde wel over de dikke stam die net voor mij viel. Was ik een fractie sneller geweest, dan was het einde verhaal, denk ik.. Zover zou het deze keer niet komen, maar de hevige wind speelde me ook deze keer parten. Zelfs van bij de start, met rugwind, geraakte ik geen poot vooruit en bij zijwind was het zaak om niet in de berm terecht te komen. Algauw voelde ik dat ik geen macht in de benen had, maar ik probeerde er toch wat tempo in te houden en er een doorgedreven training van te maken. Uiteindelijk strompelde ik als 39ste van de 292 deelnemers over de finish in 39 min. 15 sec. (=4 min. 12 sec. per km!). Op training ben ik soms sneller. Ik had er, ondanks de omstandigheden, wat meer van verwacht. We zullen deze zwakke bedoening maar beschouwen als een slechte dag en kijken toch weer vooruit naar Fernelmont, over twee weken....
34ste âAnnendaalloopâ. Posterholt (NL). 21,1 km.
Deze puik georganiseerde Halve Marathon stond destijds meerdere malen op mijn programma, toch was het reeds vijf jaar geleden dat ik er nog eens deelnam. Acht weken na mijn vorige Halve, tevens op Nederlandse bodem (Ell), was ik benieuwd wat ik waard zou zijn op mijn favoriete afstand. Die (veel te korte!) veldloop van vorige week was dus geen maatstaf voor mijn vormpeil die ik eerder aanwend voor het langere werk. En mijn trainingen verlopen weer als vanouds, al bot de pure snelheid uiteraard gaandeweg wat meer af. Dochter Sharon waagde zich aan de 5 km en maakte na twee maanden blessureleed haar comeback. De atleten van de 5 km startten 10 minuten voor de langere afstanden en zodoende liep ik even met haar mee als opwarming. Om 11u trok de kudde van de Kwart- en Halve Marathon zich op gang met mezelf op de eerste rij. Dat ik DAT nog durf op mijn leeftijd... Blijkbaar ontbreekt het me nog altijd niet aan zelfvertrouwen. Ik probeerde mijn tempo van 2 maanden geleden (=15 km/u) terug op te pikken en dat lukte vrij behoorlijk. Veel bekende gezichten waren er niet bij, dus concentreerde ik me meestal op mijn klok en de omgeving, natuurlijk. De lange rechte stukken nodigden uit om te accelereren, doch ik hield me verstandig (al zeg ik het zelf) aan een snelheid van 4 min./km. In het begin van de tweede (van 2) rondes ging het ietwat moeizamer, uiteindelijk kon ik het beoogde tempo verrassend goed bolwerken en de laatste twee km waren finaal nog de snelsten van gans de wedstrijd! Zo overschreed ik de finish als 1ste 60 plusser (24ste algemeen) in 1u25min.4sec!. Liefst 1 minuut sneller dan in Ell. Mijn 46ste Halve Marathon was dus zeker niet de slechtste, en vooral niet als je die tijd omrekent via leeftijdscorrectie. Als <30 jarige zou dit iets minder dan 1u en 9 minuten betekenen! Al is dit theorie natuurlijk, toch was ik uiterst tevreden met mijn prestatie. Dat was ook Sharon met een knappe 26 minuten op haar 5 km en hopelijk blijft ze gespaard van verdere lichamelijke ongemakken. Als prijs kreeg ik een grote fles Kasteelbier, die terug naar België mocht brengen. Die zal in een der volgende weken wel eens ontkurkt worden, intussen kijken we vooruit naar de volgende: waarschijnlijk de Midwinterjogging te Kiewit.
Limburgs Kampioenschap veldlopen. Tessenderlo. (4,85 km)
Ondanks mijn slechte ervaringen van vorig jaar tijdens de veldloop van Looi (toen het BK), was ik heden weer paraat. En zelfs al heb ik in deze discipline weinig of geen aanleg (ook omdat ik geen intervals doe), toch wou gaan voor een dichte ereplaats. Versnellingen mijd ik als de pest om mijn hamstrings te ontzien, alsook mijn rechterknie, die soms wat opspeelt als de temperaturen zakken (artrose). Ik moet het dus hebben van een geleidelijk tempo en lange passen. Dit zijn 2 eigenschappen waar je niet veel mee kunt aanvangen in een veldloop. Sinds enkele jaren zijn de afstanden voor de 50 plussers dan ook nog eens serieus ingekort (om tijd uit te sparen, allicht). Waar vroeger de afstand nog circa 7 km was, bedraagt die nog slechts een kleine 5 km. Gevolg: als ik goed opgewarmd ben, is de wedstrijd voorbij... Daar kwam nog bij dat de Limburgs kampioen van vorig jaar bij de M60, de heer Quadflieg, ook van de partij was. Van bij de start ging hij er als een speer vandoor, dus concentreerde ik me alleen op de tweede plaats, met als concurrent: clubgenoot Eduard. In de tweede ronde kon ik wat afstand nemen van hem, maar nummer 1 was ervandoor. De omloop was goed beloopbaar op een zandbak na, waar we drie maal doorheen moesten ploegen. Zo behaalde ik toch nog zilver op slechts 16 sec. van goud. Hier kon ik mee leven, ook al omdat ik nu 8 seconden sneller was dan vorig jaar op hetzelfde parcours. Er is inderdaad nog leven na de dood...
