Gisteren had ik mijn wekelijkse rustdag en voor één keer was het dat ook écht zo. Ik had de boodschappen vrijdag in de vooravond reeds gedaan en de kuisvrouw was geweest. Ik kon dus van achter het glas rustig genieten van de eerste prille zonnestralen. Komt de lente er echt aan? De roodborst die buiten aan de vetbol zat te prikken leek nog niet overtuigd. Ik slurpte nog eens van mijn koffie en droomde weg. De zon, wat een heerlijke vriend!

In de vooravond ging ik Kenneth oppikken. Feest ten huize Lafère wanneer hij komt babysitten. Die twee bengels van mij hangen letterlijk aan kenneth’s lippen. Samen aten ze pizza en speelden ze op de playstation.

Vanmorgen stond ik in het park voor een zoveelste zondagochtendtraining. Ik wil eigenlijk nooit op voorhand weten wat er op het programma staat en tijdens de opwarming proberen Ewoud en ik steeds te raden wat ons te wachten staat. We gokten op 600en of 400en in het rozenpark. Zolang het maar géén duizenden waren was onze conclusie. Ik wilde dat liever ook niet want ik was gisterenavond uit eten gegaan, vrij laat thuis gekomen en daarna kon ik de slaap niet vatten. Heel fris voelde ik me dus niet. Magda verraste ons dan maar met een aangepaste training: duizenden, jawel! Ik begon er vol moed aan, trok niet meteen de gas open want er stond een felle wind maar zocht en vond een goed tempo. Op het einde versnelde ik in de laatste 200m en klokte in 2.53. Magda riep dat het goed was maar dat de tweede even snel moest zijn. Da’s Magda’s grote leuze, hé: de laatste moet even goed zijn als de eerste. Na vijf minuten trok ik opnieuw ten aanval, paste de zelfde tactiek toe en liep de kilometer in 2.52. Opdracht geslaagd en ondanks de vermoeidheid goed getraind. De adrenaline had het ‘m weer gedaan!

21-02-2010 om 16:27 geschreven door André  

Had ik iets verkeerd gegeten, had ik een virus opgeraapt of had ik overmatig last van stress? Deze namiddag was mijn maag beginnen opspelen. In zo’n omstandigheden is doortrainen niet evident, natuurlijk. Gelukkig warm ik altijd lang op en voelde ik mijn maag lichter en lichter worden naargelang ik kilometers afhaspelde. Vandaag stond er traditioneel weer een snelheidstraining op het programma. Magda besloot om zowel Ewoud als mezelf te plezieren en dus werd de training in tweeën gedeeld. JF, Ewoud en ik mochten eerst vijf keer een 150 lopen met 50m om in te lopen en daarna 100m voluit. Daarna volgde meteen een serie van vijf 150en voluit. Hoe langer de training duurde hoe beter ik me voelde en tegen het einde leek mijn maagpijn zelfs verdwenen. Later op de avond, toen de kinderen in hun bed lagen, at ik nog een reuzebord pasta en het smaakte. Maag- en darmklachten? Eén remedie: lopen! Adrenaline cures everything… Zal wel niet en was het maar waar natuurlijk. 

Noah was superblij want hij mocht bij Kenneth, zijn grote neeft trainen. Kenneth en Ruben gaven de kleintjes dmv spelletjes een spurttraining waarbij nogal wat werd afgelachen. Heerlijk, toch? Daarna gingen ze nog wat hockeybalwerpen. Moon kreeg eerst hordentraining en hij was in zijn element. Hij mocht van Bruno bepaalde technische delen demonstreren en voor zo’n manneke is dat tof natuurlijk. Daarna ging die groep speerwerpen. De sneeuw is weg en de atleten en trainers ruiken de lente. Dat was overduidelijk. Ondertussen zat Kathleen Dewolf in de werpkooi aan haar laatste oefenworpen voor haar vertrek naar het WK Indoor in Kamloops, Canada. Serge en Kathleen zullen er allebei ons land én onze club vertegenwoordigen. Duimen maar!

19-02-2010 om 00:00 geschreven door André  

Gisteren lag het park van Machelen nog volledig ondergesneeuwd. Met ‘Trijntje Oosterhuis’ op de I-pod liep ik mijn rustige duurloop lekker uit. ‘Why do birds suddenly appear, everytime you are near… Just like me they long to be close to you’ klonk het zachtjes in mijn oren. Het schoof hier en daar wel maar uiteindelijk bleef ik recht. Je hoort hier en daar verhalen van gevallen atleten. Tot dusver heb ik blijkbaar altijd al geluk gehad.

Vandaag moest ik noodgedwongen mijn training in het donker afwerken. Ik had wel een smsje gekregen van Tom die iemand zocht om mee te duurlopen. Ik pikte hem dus in de vooravond in Mechelen op en we reden naar de Finse piste van Hofstade. De radio stond op en we raakten beide in de ban van een reportage over de relativiteitstheorie en het feit dat de tijd op aarde niet dezelfde is als in de ruimte. Zotgedraaid van al dat bochtenwerk op de finse piste stopte ik na drie kwartier met lopen en terwijl ik stretchte liep Tom er nog een rondje bij. Toen hij weer bij me kwam zei hij dat een ronde alleen lopen wel langer leek te duren dan al babbelend met zijn tweeën. Het deed ons onmiddelijk denken aan de radiouitzending van een uur tevoren en we herschreven snel de formule: sxb>axs. Vertaling: Samen en  babbelend is sneller dan alleen en stil. 

18-02-2010 om 23:34 geschreven door André  

Na een ochtend die ik doorbracht met koffie drinken, lummelen, spelen met de kids, naar de winkel gaan en koken begon de namiddag met een ware expeditie: operatie kapsalon! De twee mannen vinden het geweldig om naar DaVinci Hair te gaan. Ze kennen ons daar al goed natuurlijk en onze Noah is er steeds in zijn element. Vooral het meisje dat hem vandaag knipte kent hij goed. Er was ook deze keer enorm veel interactie tussen die twee. Het ging van lachen over bekken trekken opnieuw naar lachen. Bij Noah zijn er zo’n vijf cm af gegaan, bij Moon een goeie drie cm. Je zal zondag op de foto’s van de cross van Kessel waar ze allebei aan de start zullen komen het verschil wel zien.

Ik had ze vandaag kunnen meenemen naar de training op De Nekker want het is morgen geen school maar morgen is hun vaste trainingsdag en drie dagen na elkaar lopen vind ik voor hen van het goede te veel. Door de sneeuw was het er bovendien moeilijk beloopbaar. Gelukkig had ik mijn spikes in de auto zitten, drie paar zelfs. (Pinnen van 6, 9 en 12) De opwarming deden we nog op pantoffels maar voor de versnellingen trok ik alvast mijn spikes aan. De laatste rechte lijn was perfect beloopbaar met spikes. Het resultaat van mijn sneeuwruimen van vorige week woensdag was nog duidelijk merkbaar. De rest van de ronde was moeilijk. Mijn voeten kantelden bij het lopen van links naar rechts. Je zou voor minder zere enkels krijgen. Magda vertelde ons dat de training van vandaag dubbel was, zowel krachttraining door de sneeuw als conditietraining. We moesten negen 300en lopen in series van drie met slechts 100m joggen tussen de 300en. Tussen de series kregen we net als altijd drie minuten rust. ‘Niet voluit gaan’, bulderde Magda ons na terwijl we naar de start van de 300 wandelden. ‘Bij dit weer en met zo’n ondergrond moet je niet forceren. Soepel bollen, meer vraag ik niet.’ De eerste liep ik in 51, de tweede in 52 en de derde in 50. ( Traag in vergelijking met de normale trainingstijden) Tom, Ewoud en JF(Jean-Felix) volgden in mijn spoor. Voor Ewoud en JF was het onmogelijk om gelijke tred te houden met Tom en mezelf want ze liepen zonder spikes. Bij de tweede serie ging ik tweemaal onder de 50 seconden. ‘Oppassen, André’, riep Magda. Tijdens de derde serie voelde ik mijn benen niet. Het was of ik niet moest forceren om toch snel te lopen. Soepelheid en kracht waren voelbaar aanwezig. Een zalig gevoel. Bij de laatste wilde ik toch eens doortrekken. Het was tenslotte de laatste… Ik liep die 300 in 45 seconden. Wedstrijdtempo! Perfect! Als nu de sneeuw eindelijk gaat smelten kunnen we vanaf vrijdag werkan aan de finishing touch. De conditie is al super maar ik wil nog enkele percentjes winnen en dat kan enkel door de kwaliteit van de trainingen op te drijven. Daarvoor is een cleane piste nodig. Dus, weg met die sneeuw!

Vandaag maakte Tia bekend dat ze haar come-back gaat maken en dat doet heel Atletiekminnend België wellicht opveren van blijdschap. Ze wil doorgaan tot de spelen van Londen. We zullen samen kunnen gaan want ook ik train voor Londen 2012. Grapje, hahaha… Ik mag ook dromen, h酠

16-02-2010 om 23:21 geschreven door André  

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=0unnzVArT6Y   

Wie had ooit gedacht dat we nog zo’n winter konden meemaken? Hopelijk krijgen we dan ook een lange hete zomer met prachtige avonden in de tuin, merels die ‘s ochtends zingen van geluk omdat het zonneke schijnt, zwermen vlinders als nooit tevoren en goedgeluimde mensen overal…

Het werd een rustige dag. Noah slaagde er in om pas rond acht uur wakker te worden. Hij kroop nog lekker warm naast mij in bed, ik zette de TV op ketnet en draaide me nog een half uurtje om. Ik had het wel verdiend, vond ik.

Met Moon begon ik vandaag zijn zelf verzonnen verhaal voor school uit te schrijven. Hij beweert dat de papa’s mogen helpen… Ik zette me dus aan de computer en samen werkten we zijn werkje al gedeeltelijk uit. De uren gleden zachtjes voorbij en er moest natuurlijk nog worden gelopen. Rond de vijven kwam Kenneth thuis van school en vermits hij aan het Vrijbroekpark woont vond ik dat de uitgelezen plaats om te lopen. Het sneeuwde weer heel zachtjes toen we in Eppegem vertrokken. Zal het dan nooit stoppen, dacht ik? Ik parkeerde mijn C4 voor de deur in de Landbouwstraat en van daar vertrokken we met zijn drieën voor een duurloop. Na één grote ronde van drie kilometer waarbij Noah geen seconde zweeg, hahaha, dropte ik hem bij Kenneth en vertrok ik met Moon voor zijn tweede. Die ronde ging veel sneller, volgens mijn aanvoelen aan een tempo van twaalf per uur ongeveer. Achteraf zei Moonj dat hij niet te traag had willen lopen om zo snel mogelijk bij Kenneth op de PS3 te kunnen spelen. Tja… Nadat ik ook Moon bij Ken had afgeleverd vertrok ik voor een derde ronde. In totaal had ik zo’n drie kwartier gejogd. Een ideale recuperatieloop die hopelijk tegen morgen de toch wel wat stijve spieren weer soepel zal hebben gemaakt. Dan staat op De Nekker alweer een zware training te wachten.

15-02-2010 om 23:26 geschreven door André  

15-02-2010 om 12:48 geschreven door André  

Gisteren heb ik net als eergisteren geen meter gelopen. Puur uit angst natuurlijk. De lichte hinder aan de adductoren is dankzij die rust uiteindelijk verdwenen als sneeuw voor de zon. Zon heb ik vandaag niet gezien maar sneeuw was er anders genoeg. Het sneeuwde toen we vanmorgen in Eppegem vertrokken, het sneeuwde nog toen we in Gent zaten en het sneeuwt nu nog steeds. Dat wil zeggen dat we de komende dagen weer kunnen gaan trainen als op de noordpool. Gelukkig zitten hier geen ijsberen.

Het werd een aangename uitstap naar Gent. De RAM-familie was er talrijk aanwezig en had zoals gewoonlijk zijn figuurlijke tenten opgeslagen aan de 100m-bocht. Twee RAMteams waren ingeschreven voor het BK 4x200m. De eersten die aan de bak moesten waren onze senior-meisjes. Door de kwetsuur van Nathalie en enkele andere forfaits was de ploeg niet op zijn sterkst en kon het huzarenstukje van vorig jaar (2de) niet worden herhaald. Het team deed het echter verre van slecht en vooral eerstejaarskadetje Marthe Woestenborghs weerde zich als een leeuwinnetje tegen die volwassen meisjes, allemaal een dikke kop groter. Bravo Marthe! Bij de mannen traden we aan met een volledige mastersploeg. Het doel was een Belgisch record bij de clubs. De te kloppen tijd: 1.39. Ik had de smaak van de aflossingen pas goed te pakken gekregen toen we vorig jaar met dezelfde ploeg Belgisch kampioen waren geworden op de 4x100m. Toen Johan me voor deze 4x200 vroeg heb ik dan ook niet geaarzeld en meteen Magda om toestemming gevraagd. Ze gaf me haar fiat en dus stond ik vandaag in Gent. Vooraleer ik opwarmde werd ik door Nathalie Verboven, die vorig jaar afstudeerde als kinesiste, ingetaped. Het nam mijn laatste twijfels weg en tijdens de opwarming en de versnellingen had ik nergens last. Zevenentwintig ploegen waren ingeschreven. Onder hen drie mastersploegen. Wij mochten meteen starten in de eerste reeks. Startloper Dirk Bonte kreeg baan zes toegewezen, een uitstekende baan volgens coach Johan. De bochten zijn er minder scherp waardoor je minder snelheid verliest. Dirk vertrok als een raket en wisselde als eerste met Johan die op kop naar binnen trok. Hij knokte zich letterlijk tot bij Marc die nog steeds aan de leiding kon vertrekken. Marc, tot voor enkele dagen nog onzeker door een weerbarstige rug vocht een heroïsch duel uit met de minstens twintig jaar jongere concurrenten en kon nog net als eerste de stok doorgeven aan… mij! Ik vertrok snel maar werd al meteen door een speedboatversie van een loper voorbijgesneld. Meegaan kon ik niet. Je moet je limieten kennen. Na 100m kwam ik pas op volle toeren en gaf geen cm meer prijs. Ik dacht aan het record en probeerde nog te versnellen. Op het fimpje van Nathalie is he goed te zien dat dat nog lukte ook. Ik ging over de meet na 1.36.44. We hadden het vorige record letterlijk van de tabellen geveegd. Net als in Heusden bij onze Belgische titel vlogen we elkaar om de hals en feliciteerde we elkaar. Het zijn momenten die een loper niet snel vergeet! Op voorhand hadden we gezegd dat we minstens één scalp gingen. Het werden er negen. 

Na de aflossingen begon het hoofdprogramma. Ik kon enkele leuke shots maken. Genzebe Dibaba, het zusje van Tirunesh keek recht in mijn lens en leek iets te willen zeggen… maar dat beeld ik me waarschijnlijk in, hahaha… Ik had op de opwarmingspiste onder de tribunes een leuke babbel met Thomas Matthijs en Noah en Kevin poseerden met de mooie Danielle Carruthers die even voordien onze Eline Berings had verslagen op de 60m horden.

In het naprogramma liep Jasper mee op de 800m. Wat had ik ook graag meegelopen. Spijtig genoeg staat er op zo’n wedstrijden altijd een leeftijdslimiet en kwam ik niet in aanmerking voor een deelname. Jasper wel en hij liep een mooie wedstrijd. Met betrekkelijk weinig training ijn de benen door de examens kon hij zijn tijd van enkele weken geleden met enkele seconden verbeteren. Hij hield er een goed gevoel aan over en dat is het belangrijkste. Met deze mentale opsteker wordt verder trainen vast gemakkelijker en op het BK voor universitairen duikt hij wellicht onder de twee minuten.

14-02-2010 om 23:54 geschreven door André  

Vandaag heb ik niet getraind en voor het eerst sinds heel lang ben ik zelfs niet op de Nekker geraakt. Moon had last van darmkrampen en zou toch niet hebben kunnen lopen. Ik verkoos dan maar om de jongens meteen in een heet bad te stoppen, kwestie van ook alle carnavalschminck weg te krijgen. Het was naast ‘dikke truiendag’ in de meeste scholen vandaag uiteraard carnavalfeest. Ook in de St. Maartenschool in Hombeek. Alle kinderen kwamen er één voor één verkleed toe. De schoolbus stopte op de parking voor onze neus en een hele bende piraten stapte uit. ‘Piraten’ was namelijk het hoofdthema maar je mocht ook anders verkleed zijn natuurlijk. Door de polaire temperaturen van vandaag (toen we thuis vertrokken was het -7) werd de traditionele stoet door de straten van Hombeek wel wijselijk afgelast. Noah wilde ook een piraat zijn en we plukten het nodige uit onze twee gigantische verkleedkoffers. Moon, Noah en ik hebben naast lopen, tekenen, Napoleon en speelgoedsoldaatjes nog een gemeenschappelijke passie: we verkleden ons graag. We hebben dus een aanzienlijke collectie verkleedspullen. Op mijn respectabele leeftjd probeer ik dat verkleden binnen de perken te houden maar vroeger was elke gelegenheid, elk excuus goed om me te transformeren. Pas op, van carnaval heb ik nooit gehouden maar wel van rollenspellen. Zo organiseerde ik in de jaren tachtig tussen kerst en Nieuwjaar met jeugdclub ‘Integendeel’ in Nossegem jaren achtereen een cabaretavond rond één thema. De bevrijding, de fifties, de cotton club, de jaren zestig, we hebben het allemaal gehad. Avonden voor een bomvolle zaal, met decors, massa’s optredens en figuranten waarbij iedereen netjes in zijn rol kroop. Thema-avonden, wisselfuiven waarbij vrouwen mannen werden en mannen vrouwen, het was me wat. Maar ik wijk af… Noah wilde vandaag ‘kapitein drieoog’ zijn waarbij een derde oog op zijn voorhoofd nooit ging slapen om niet te kunnen worden verrast door de een of andere vijand. (Hij heeft nogal veel fantasie!) Met wat schminck was dat snel geflikt. Moon’s kostuum, dat was andere koek. Een week geleden kreeg ik plots telefoon van Elsie, Brents moeder. Brent is Moon zijn allerbeste vriend. Elsie vroeg of Moon naar hen mocht komen want ze wilden zich verkleden in ‘Golden Gate Bridge’ en ze gingen daar samen aan werken. Ik kon mijn oren niet geloven en vroeg me af hoe ze dat gingen klaarspelen. Elsie knutselt echter graag en blijkbaar hadden ze een plannetje. Vandaag zag ik het resultaat: schitterend en hilarisch tegelijk!

12-02-2010 om 22:08 geschreven door André  

Op de radio: ‘…slechts 350 km files…’ Ha ja, in vergelijking met gisteren, een peulschil. Op de redactie was het druk en dus kon ik vanmiddag niet gaan lopen in het park. Vanavond was het ook bestuursvergadering van RAM en dus moest ik mijn training nog snel afwerken tussen zes en zeven. Het park van Machelen ligt op mijn sluipweg en teneinde zo weinig mogelijk tijd te verspillen trok ik naar daar. Magda was daarenboven met haar Machelse atleten in hetzelfde park aan het trainen en zo had ik ook mijn coach bij de hand.

Het park was ondanks de dikke sneeuwlaag nog goed beloopbaar. Er hadden daar de laatste dagen duidelijk nog niet veel mensen gelopen. Het was vandaag voor mij een snelheidstraining. Morgen rust ik en zaterdag ga ik dan wat loslopen met het oog op de wedstrijd van zondag. Sinds half december hou ik mijn spikes steeds bij de hand en ook vandaag kwamen ze van pas. Zowel voor de versnellingen als de specifieke spurttraining had ik ze aangetrokken. Terwijl de Machelse atleten opwarmden in het park spurtte ik mijn 100en in de langste dreef van het park. Gisteren had ik me lichtjes bezeerd door in de sneeuw te lopen met de kids en ook vandaag voelde ik een lichte contractuur. Uit voorzichtigheid stopte ik na acht spurtjes. Mijn snelheid is ok. Ik moet nu gewoon zien dat ik tegen zondag niet gekwetst ben. De hinder is op dezelfde plaats als twee jaar geleden, aan de binnenkant van de rechterdij. Toen liep ik ondanks de hinder toch een wedstrijd en was ik als straf uiteindelijk zes weken out. Ik vrees dat ik nu dat risico niet meer zal nemen. We zullen zondag in Gent wel zien. Ook Marc is onzeker. Afwachten, dus!

11-02-2010 om 00:00 geschreven door André  

Vijfhonderd meter, zou het zoveel zijn? Verder ben ik vanmorgen niet geraakt. België onder de sneeuw, dat is een rampgebied! Totale chaos door een gebrek aan beleid. Er is geen zout meer, hoor je zelfs zeggen… Onvoorstelbaar. Bijna duizend kilometer files, een record ook! Twee straten van thuis stak een wagen met zijn neus in een gracht. De achterzijde en de achterwielen waren bijna vertikaal naar de hemel gericht. Je zou voor minder terugkeren. Ik deed dat dus ook en connecteerde me dan maar met onze redactieserver via cisco, een goed en efficiënt internetsysteem dat je toelaat om thuis te werken. In de loop van de namiddag begon een lichte dooi met de zon als bondgenoot de hoofdwegen ijsvrij te maken. Mijn straat bleef er echter gevaarlijk wit uitzien zodat ik de relatieve dooi pas opmerkte toen ik de kinderen ging halen. Aangezien de hoofdwegen bereidbaar waren besloten we om toch maar naar de Nekker te gaan. Het was er adembenemend mooi. Onze groep kinderen en de vier trainers waren de eersten om het maagdelijk sneeuwtapijt te betreden. De kinderen vonden het fantastisch. Enkel konijnepootjes getuigden van enig leven in de sneeuwwoestijn. Het was er ook oorverdovend stil en het kraakte bij elke pas lekker onder onze loopschoenen. Het begon bij onze opwarmingsronde opnieuw hard te sneeuwen maar het weerhield niemand om te trainen . Op de piste liepen de kinderen in twee groepen afwisselend 1200en aan een tempo van ongeveer 2 minuten per ronde. Dat is twaalf kilometer per uur, snel genoeg voor de korte beentjes. Het licht van de grote masten en de plots heel fel vallende sneeuw gaf onze rondjes een magisch tintje. Vooral het deel waar we tegen de wind in liepen vond ik fantastisch. De vlokken in je gezicht, plakkend aan je wimpers en de warme gloed die je achteraf voelde wanneer je na de bocht de wind in de rug kreeg waren heerlijk. Ik vertelde al lopend aan Karel en Moon dat ze dit niet dikwijls gingen meemaken en dus best konden genieten. Ooit liep ik, meer dan twintig jaar geleden, samen met mijn toenmalige kolonel, een marathonloper, anderhalf uur onder de dikke vlokken. Dat was zo fenomenaal mooi dat ik daar nu nog dikwijls aan terugdenk. Na het lopen volgde een gigantisch sneeuwballengevecht. De hele bende leek zich plots tegen mij te keren. Ik wist niet dat kinderen al zo raak konden gooien. Ondertussen zijn we opnieuw thuis geraakt. Drie kwartier hebben we er op gezet om de tien kilometer van de Nekker naar Eppegem te overbruggen. Morgenvroeg vrees ik weer het ergste.

10-02-2010 om 23:28 geschreven door André  

Het was weer zo verdomme koud op De Nekker. Ondanks mijn ziekte besloot ik toch te gaan trainen. Zolang ik maar geen koorts maak denk ik dan. Gisteren nog in zak en as, vandaag half euforisch na een geslaagde training. Wat gelukshormonen al niet met een mens aanvangen. In de loop van de dag had ik al gevoeld dat mijn rug weer wat soepeler was en dat het op training al bij al wel eens zou kunnen meevallen. Met Ewoud, Tom en nieuwkomer Jean-Felix warmde ik twintig minuutjes op. De eergisteren door de crossers kapotgelopen grasstroken lagen er gevaarlijk hobbelig bij. De bodem voelde keihard aan want het vroor weer eens voor de verandering. Morgen sneeuw? Ik hoop van niet. Bij het stretchen zorgde ik dat mijn rug goed warm kreeg en bij de versnellingen voelde ik dat ik mijn foulée probleemloos kon trekken. De miserie van de door rugpijn verstoorde zaterdagtraining was meteen vergeten. Magda die vrijdag had gezegd dat ik het deze week wat kalmer aan mocht doen kwam aandraven met één van haar ‘lichte trainingen’, hahaha… Drie 200en met 100m joggen tussen, drie minuten rust, drie 300en met 100m joggen tussen, drie minuten rust en om te eindigen nog eens drie 200en. Zwaar genoeg bij zo’n kou. De openingsserie ging lekker: 31-31-30. Dat zijn normale tijden, dacht ik. Mijn rug hield voorlopig stand. Na de drie rustminuten begonnen we aan onze 300en. De eerste vlamde ik naar 46 seconden rond. Magda vond het wat te snel. ‘Je bent weer net een jong veulen dat uit zijn box is ontsnapt’, riep ze me toe. Ik hield wat in bij de tweede en eindigde in 49 seconden. Bij de derde kriebelde het weer en zat ik terug aan 46. De lucht was vreselijk koud en vooral Ewoud ondervond er last van. Drie minuten later moesten we echter al opnieuw aan de bak. Deze reeks 200en ging iets sneller dan de eerste: 30-29-28. Tom jumpte me bij die laatste net op de meet. Zo heb ik het graag!

Na de training trok ik naar Elzestraat om mijn rug door Peter te laten behandelen. Hij heeft behoorlijk wat werk gehad maar ik heb er alle vertrouwen in dat mijn rug overmorgen al weer topfit en soepel is. Morgen recuperatieloop van drie kwartier en donderdag beginnen we er opnieuw aan met een laatste snelheidstraining voor de afspraak van zondag met de indoorpiste van Gent.

Op de site van het Provinciaal Comité zocht ik beelden van het PK cross, vond er geen maar viel wel op foto’s van het PK Indoor. Ik was mijn bijna-kale knikker al vergeten! En terwijl ik dit schrijf luister ik naar ‘Sly&Robbie’. Wie? Ja, juist, die!

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=Ra6WJgVt4Y0   

Ik sukkel al een tijdje met een neusverkoudheid maar leek de situatie onder controle te hebben. Het zware WE heeft nu echter zijn tol geëist. Vanmorgen ben ik opgestaan met hoofd- oor- en keelpijn gekoppeld aan een verstopte neus, een kriebelhoest en lopende ogen. In het frans heet dat: ‘la totale!’ Vanavond ging ik dan ook langs bij dokter Leen die me noodgedwongen antibiotica moest voorschrijven. Mijn rugpijn is er ook nog maar morgen mag ik naar Peter. Dat probleem zal dan ook wel weer snel van de baan zijn… (Hoop ik toch!)

En toch heb ik vandaag gelopen, vijftien toertjes in het park van Machelen. Mijn rug werd er zelfs minder pijnlijk van maar dat is waarschijnlijk het gevolg van de chemische processen die door het lopen in mijn lichaam plaatsvinden. Versnellingen liet ik maar wijselijk achterwege maar ik stretchte dubbel zoveel als normaal.

Ik plaats hier nog enkele foto’s van gisteren, getuigen van een geslaagde en piekfijne organisatie. 

08-02-2010 om 23:20 geschreven door André  

Onze Noah was met zijn makkers aan het spelen rond de heuveltjes en de sportveldjes in de buurt van de aankomstzone en het tentendorp. Eerst voetbalden ze met zijn allen, later speelden ze basketbal maar het langst speelden ze in het heuvelbosje langs het parcours. Op een bepaald moment besloot ik toch even te gaan kijken. Ik speurde  de horizon af, zag dat de voetbalmatch nog aan de gang was, vond meteen Moon maar miste Noah. Plots zie ik hem daar in het midden van het veld komen aanwandelen met Eva, het kleine zusje van zijn vriendje Lars. Vroeg geleerd is oud gedaan, zeggen ze. Kijk en zeg nu zelf… Schattig, toch!

07-02-2010 om 00:00 geschreven door André  

Wat een Week-end was me dat. Na met Joan en Agnes rond de negenen de Nekker als het ware te hebben afgesloten reed ik helemaal bekaf naar huis. Een warm bad later zat ik al aan mijn computer. Ik nam vandaag ook 450 foto’s en ik wil er zo snel mogelijk op de website. Het worden dus nog drukke Photoshopuren. Ieder beeld moet worden bewerkt en daar kruipt wel wat tijd in.

Het PK was een enorm succes. Over de duizend atleten namen er deel aan de diverse wedstrijden maar door het enthousiaste vrijwilligerswerk van een grote schare RAM-leden en sympathisanten liep alles van een leien dak. De cantine draaide de hele dag op volle toeren en onze twee eettenten kwamen ondanks de grote opkomst nooit echt ionder druk te staan. Het was er trouwens een gezellige boel daar rond en voor die tent. Door het nieuwe reglement dat de clubs verplicht om een tentenzone te voorzien werd het gebied voor onze eettenten al snel omgetoverd tot een soort dorpje waar een gezellige drukte heerste.

Moon op het podium!

Ik miste al meteen de eerste wedstrijd (en een mooie vijfde plaats voor Margeaux) omdat ik nog in onze RAM-tent Noah zijn spikes zat aan te binden. Nadat ik ook die van Moon had geknoopt spurtte ik naar de startplaats om er mijn Nikon zijn werk te laten doen. Net op tijd voor de start van de tweede wedstrijd, die van de tweedejaars benjamins meisjes. Daar zaten onze groene meisjes meteen goed vooraan en dat resulteerde in een zilveren medaille voor Marthe en een vierde plaats voor Emma. Dat ook de andere meisjes in deze wedstrijd goed scoorden bewijst het behalen van het clubclassement in deze categorie. Daarna was het de beurt aan onze Noah. Nootje vertrok niet goed, leek zelfs wat ingedommeld. Na honderd meter liep hij me in vijftiende stelling voorbij. ‘Komaan, Nootje, opschuiven’, riep ik. Belachelijke tips toch die ouders naar hun kinderen kunnen schreeuwen, niet? Net of die niet zelf weten wat hen te doen staan. Ik had Noah en Moon vanmorgen trouwens bij ons ontbijt met pannekoeken toch al de belangrijkste tip meegegeven: zo hard mogelijk lopen!  Noah slaagde er in om nog heel wat lopertjes te remonteren, spurtte voor de vijfde plaats maar werd uiteindelijk zesde, een prachtig resultaat. Ik ging met een bibberende Noah naar onze tent om zijn spikes uit te trekken en een training en muts aan te doen en mistte daardoor de wedstrijd van de tweedejaars met Jari, Harald en Lars om er maar enkele te noemen. Bij zo’n cross gaat het snel en volgen de wedstrijden elkaar vliegensvlug op. Ondertussen liepen de pupillen meisjes reeds hun wedstrijden met een mooie prestatie van Benediekt, duidelijk in haar sas op ons Nekkerparcours want op 11 november stond ze er zelfs op het podium. Na de meisjes, de jongens. Bij de tweedejaars stond onze ‘straffe generatie ‘99’ aan de start. Ik had op voorhand thuis de concurrentie met Moon overlopen en onze conclusie was dat er twee lopertjes ‘buiten categorie’ waren, veelwinnaars Jonas Geens van Herentals en Dries Peeters van Break. Achter hen was volgens mij alles mogelijk en had Moon ook zijn kans. We hadden naar dit kampioenschap toegewerkt en hij was er klaar voor. Het schot weerklonk en onze groen-wit-blauwen waren meteen goed weg. Moon ging mee met de topfavorieten en met zijn vieren maakten ze meteen de kloof. In de achtervolgende groep zaten zowel, Sven, Thijs, Brent en Jolan, terwijl Jorne zich nog wat verder weerde als een duiveltje in een wijwatervat. Het bleef bijzonder spannend tot het einde. Op het laatste heuveltje moest er eentje vooraan de rol lossen maar Moon bleef meegaan met de twee topfavorieten. Even dacht ik dat Moon het zou kunnen afmaken met zijn eindspurt maar toen werd er van heel ver aangezet en zat er geen maat op winnaar Jonas en zilveren Dries. Moon werd toch prachtig derde en glunderde. Achter hem zorgden zijn ploegmakkers voor een heel straffe collectieve prestatie door beslag te leggen op nog twee toptien en in totaal vijf top veertien plaatsen. Collectief was dit voor RAM vandaag de sterkste wedstrijd.

Eline vierde

Na de pupillen kwamen de miniemen met een supergemotiveerde Eline. Als geen ander had ze naar dit Pk toegeleefd. Het mooiste loopstertje van het hele pak miste enigszins haar start waardoor ze al veel energie verspeelde om vooraan te geraken. Eline nam meteen de kop van de achtervolgers op favoriete en latere winnares Floor Michielsen, een dikke kop groter dan onze vedette. Eline moest zich na een spervuur aan demarrages en zelfs enig duwwerk uiteindelijk tevreden stellen met een toch wel heel mooie vierde plaats. Bij de miniemen jongens kregen we het zoveelste duel in de wedstrijd tussen vrienden en trainingsgezellen Jo en Nathan. Beide vochten in de spits van de wedstrijd. Uiteindelijk won deze keer Jo het duel. Hij werd zesde en Nathan tiende.  Op een Pk is er altijd een middagpauze na de Benjamins, Pupillen en Miniemen. Onze catering draaide op volle toeren en de clubkas zal er hopelijk goed bij varen. Na de middag kwamen alle groten aan de beurt. Bij de Cadetten werd Robin zesde en bij de Scholieren Julie elfde. De korte cross is het terrein van de halve-fondlopers en daarom namen Jasper en Ewoud er uiteraard aan deel. Minder voor de hand liggend was de moedige deelname van de papa van Sven aan deze wedstrijd. Kris (Kris Cross voor zijn fans!) liep er namelijk als enige master tussen al dat jeugdig geweld. Niet evident: respect!

Kim maakt favorietenrol helemaal waar!

Na de gemeenschappelijke wedstrijd voor juniores en masters bij de dames stond ik met de Nikon in de aanslag ongeduldig op de start te wachten van onze grootste kans op provinciaal goud voor RAM: Kim. Ze startte meteen voortreffelijk en liep afwachtend en aftastend mee aan de leiding. De observatie duurde zo’n twee toeren maar dan begon Kim haar tempo aan de andere meisjes op te leggen en één voor één moesten de andere loopsters de rol lossen. Kim liep supersoepel, zeker in vergelijking tot de achtervolgsters die hun foulée ergens onderweg leken verloren te hebben. Een overduidelijke en verdiende eerste titel voor onze Kim. Na een tweede en een derde was dit eindelijk een eerste plaats voor RAM. Kim glunderde en werd door zowel de omroeper, de TV als voor de krant geïnterviewd. De tol van de roem natuurlijk, net als de dopingcontrole achteraf. Na Kim was het de beurt aan Kjell en Joost bij de seniors mannen. Joost, nog niet hersteld van een griepaanval moest halfweg de strijd staken maar Kjell zat meteen in de voorste gelederen. Door examens had hij zijn trainingen tot een minimum moeten herleiden en hij ambieerde slechts een plaats in de top vijf. Hij werd mooi vierde. Op het einde kwam Kjell fel terug op de twee lopers voor hem maar de kloof was net iets te groot en/of de wedstrijd net iets te kort om het podium nog te halen. Een enorm peloton van 176 lopers nam daarna de start. Juniors(met Tom) en masters liepen namelijk samen. Onder die masters weer enkele van onze dappere catering-medewerkers die de kokshandschoenen even hadden omgeruild voor een paar spikes.

Na de laatste wedstrijd liep het domein De Nekker stilaan leeg en konden we met het abreken beginnen.  De avond was nog lang niet voorbij…

07-02-2010 om 00:00 geschreven door André  

Het was barkoud op de Nekker en er hing mist, niet écht ideale trainingsomstandigheden. Toch stond me een zwaar programma te wachten. Slechts drie series met drie minuten rust tussen, maar wat een series. Elke serie bestond uit een 500 en een 300 met slechts 100m joggen tussen. Ik had zware benen en vreesde deze training die ik noodgedwongen weer alleen diende af te werken. Tom was er niet en Ewoud moest loslopen omdat hij zondag de korte cross loopt op het PK. Ik heb ook al enkele dagen last van de onderrug en vandaag besefte ik na de training dat ik dringend naar Peter (mijn osteo) moet als ik mijn komende wedstrijden niet in het gedrang wil brengen. Mijn chrono’s waren niet mijn beste ooit maar mogen wel gezien worden gezien de omstandigheden. Vijfhonderden in 1.26, 1.27 en 1.29 en de 300en in 47, 50 en 48. De laatste serie was verschrikkelijk omdat de pijn nu niet enkel het gevolg was van de trainingsarbeid. De heerlijke pijn van het trainen,  die pijn die je bijna in trance in het nirvana van de inspanning brengt, werd vandaag overschaduwt door rugpijn en tijdens de laatste 300 moest ik mijn uiterste best doen en het laatste greintje wilskracht aanwenden om de meet te halen. Met een verschrikkelijke grimas (volgens Moon) liep ik over de eindstreep. Ik zal maar proberen om op tijd in mijn bed te liggen. Een goeie nachtrust doet soms wonderen.

05-02-2010 om 23:44 geschreven door André  

Drukke dagen met het PK in zicht. Ik heb mijn agenda zelfs moeten bijsturen. Het vinden van de nodige vrijwilligers is geen evidente taak maar het nodige aantal is eindelijk bereikt. In vergelijking met onze gewone 11 novembercross vergt de organisatie van een Provinciaal Kampioenschap zowat dubbel zoveel medewerkers. We verwachten 1100 atleten. Reken daar nog hun entourage bij en je zal begrijpen dat alleen al de catering organiseren voor zo’n massa, immense inspanningen vergt. Maar het bestuur en met haar de hele club gaat ervoor. We vieren dit jaar niet voor niets onze tiende verjaardag.

Gisterenavond was het jeugdtraining op de Nekker. We verkenden met de groteren het parcours van het PK, zagen dat het verschrikkelijk nat was op sommige plaatsen en gaven nog wat tactische tips mee. Daarna werd er nog op de piste gelopen. Twee keer een vierhonderd met Moon in een glansrol. (Een halve-fondloper in wording?) Achteraf had hij wat kniepijn maar ik denk dat hij die knie ergens moet hebben gestoten want hij zag wat blauw. Hopelijk brengt zalf wat soulaas.

Vandaag moest ik duurlopen. Ik sprak met Kjell af in het Vrijbroekpark en vermits Ewoud daar op hetzelfde moment toekwam liepen we onze toertjes gedrieën. Al babbelend vliegen de kilometers voorbij en voor we het wisten had ik er vier grote rondes en 54 minuten opzitten. Kjell keek op zijn Garmin en zei dat we aan een gemiddelde van bijna 14 per uur hadden gelopen. Slik, da’s wel een pak sneller dan mijn eenzame duurlopen in Machelen  maar één keer sneller zal wel geen kwaad kunnen. Ik had er alvast geen last van, tenminste niet meteen. Eens thuis voelde ik wel een aantal van mijn oude knoken, pezen en spieren verzet aantekenen tegen het strengere regime waaraan ze waren onderworpen maar ik kon de hele bende sussen met een lekker warm bad. Daarna kroop ik achter mijn computer om de definitieve werkschema’s voor zondag uit te typen…

04-02-2010 om 00:00 geschreven door André  

Mijn neus is mijn zwakke plek. Enkel in de zomer en liefst bij droog weer heb ik geen last van mijn sinussen. Vroeger had ik elke winter steevast minstens één stevige sinusitis. Sinds ik loop is dat gelukkig geminderd maar deze winter loop ik toch al twee maanden met een snotvalling. Soms is de slijmproductie zo groot dat ik er moet van hoesten en daardoor amper kan slapen. Zo was het ook zondagnacht. Van het ogenblik dat ik ging liggen kreeg ik een kriebelhoest. Ik moest gedurig hoger en hoger gaan liggen en uiteindelijk ben ik al zittend in slaap gevallen. Toen mijn wekker ging kon ik het amper geloven. Het voelde alsof ik gewoon niet had geslapen. Ik ben uiteindelijk naar de dokter gestapt en die schreef me een middeltje voor om de slijmvorming tegen te gaan. Daarenboven bleek ook dat ik vocht heb achter mijn rechtertrommelvlies. Dat verklaart waarom ik me de laatste week af en toe duizelig voelde bij het lopen.

Vandaag ging het stukken beter. Op het werk dronk ik mijn liters water en voelde ik me wakker en fit. Zo verging het me ook tijdens de avondtraining op de Nekker. Het regende en er stond een felle wind maar het kon mijn pret niet bedreven. Misschien was ik gewoon blij dat ik daar weer een groep rond me voelde. Na de opwarming was ik al drijfnat maar ik had er zin in. Ik had al de hele dag de indruk dat we 200en gingen lopen (Na jaren begin je het systeem ook al wat aan te voelen, hé.) en het werden inderdaad 200en, mijn lievelingstraining. Samen met Kim, Tom en Ewoud begon ik er aan. Magda noemde het een lichtere training omdat we tussen de 200en nog eens 200m mochten joggen. Maar in zo’n weersomstandigheden past het woord licht toch niet echt. Je maakt het trouwens altijd zo hard als je zelf wil. Ik vertrok op kop, gevolgd door Tom, Ewoud en Kim. De eerste liep ik in 31. Ik had een lekker gevoel én superbenen, voor het eerst deze winter. De volgende drie draaide ik vlot in eveneens 31. Het ging zo vlot dat ik besloot om een ietsiepietsie te versnellen. Het resultaat was een 200 in 30 seconden. Tom zei dat dit een goed tempo was en hij het een leuke training vond. Ik replikeerde door te zeggen dat ik dat leuke tempo in wedstrijd vier keer zo lang moest aanhouden. Straf, zei Tom. Het inspireerde me tot een nog groter verzet. De vier overige 200en gingen crescendo: 29-29-28-26. Ik had echt een supergevoel. Magda ‘speelde’ de verontwaardigde. Wat moet ik nu weer gaan uitvinden om je in toom te houden. Het kampioenschap is pas binnen anderhalve maand en je bent nu al zo goed in conditie, zei ze. Topvorm is het echter nog niet, dat voel ik. Ik moet dat tempo van 29-30 per 200m nu proberen de volledige afstand aan te houden. Ik heb nog zes weken en dan moet ik top zijn.

Moon en Noah hebben morgen geen school en dus gingen ze vandaag uitzondelijk maar mee trainen. Met Bruno als dirigent werd er kriskras door het domein, daarna rond de tribune en uiteindelijk op de piste (2x400) gelopen. Ondanks het gure weer hadden alle kinderen duidelijk dolle pret. Na mijn eigen training, die altijd langer duurt dan de jeugdtraining, vond ik de twee schelmen terug in het krachthok waar ze beide van boven op een bok zaten te lachen met de atletes die onder de vakkundige leiding van Margot met halters werkten. Ook de atletes zelf moesten hartig lachen met hun eigen gedoe. Grote passen nemen met een zware halter in je nek, het is en blijft een raar zicht. Zoveel trainingsplezier én geluk werkt aanstekelijk en ik voelde me plots intens gelukkig. 

02-02-2010 om 23:56 geschreven door André  

Man, man,man… Gisteren werd Vlaanderen weer wakker onder een wit sneeuwtapijt. Voor mensen als ik die sneeuw haten (behalve op TV en op postkaarten) een echte tegenvaller? Ik vloekte spontaan toen ik de rolluiken naar boven trok. Trainen in de sneeuw zou weeral op het programma staan,verdorie. Ik voelde de souplesse terugkomen door op de piste te kunnen lopen en nu gaan we weer de spikes moeten aantrekken. Gisteren had ik een snipperdag, de eerste in veertien dagen. Daardoor kon ik mijn stramme spieren wat laten bekomen van de inspanningen van de laatste pistetrainingen. Vandaag reden we echter tegen tien uur naar het Vrijbroekpark. Sarah, Patrick, Stefan en Ewoud waren er ook. Iedereen ging voor een duurloop. Ook Ewoud die normaal met mij zou meetrainen maar schrok toen hij hoorde dat er 1000en op het programma stonden. Begrijpelijke reactie wanneer je uit een examenperiode komt. Eerst opnieuw wat aan de basis werken is voor hem de boodschap. Moon liep met Sarah twee grote rondes en Noah liep met Magda een verkenning van de diverse trainingsmogelijkheden. Haar conclusie was dat je met spikes wel degelijk duizenden kon lopen. Enkel in de bochten zou ik moeten oppassen. Waar is de tijd dat ik moest bijten om achter de rug van Kjell aan te klampen? Nu loop ik mijn trainingen veelal alleen en ook vandaag moest ik dus weer tegen mezelf vechten. (Voor de mentale weerbaarheid echter geen slechte zaak.) Ik vertrok voor mijn eerste kilometer en voelde meteen dat het niet vanzelf zou gaan. Geen drie minuten had Magda gezegd. De kou en de besneeuwde ondergrond zouden het al moeilijk genoeg maken. Ik vond gelukkig meteen het goede ritme maar stond wel bijna volledig stil in elke bocht waar ik ondanks mijn spikes moeite had om de ideale baan aan te houden. Op één plek moest ik de straat over en daar liep het allesbehalve vlot met de lange pinnen die ik onder mijn schoenen had gevezen. Gelukkig draaide ik al weer snel het besneeuwde pad op en had ik weer grip. Ik eindigde mijn eerste duizend in 2.54, niet slecht in deze omstandigheden. Samen met Magda stapte ik rustig de dreef door richting start van de duizend. Na vijf minuten vertrok ik met loden benen voor mijn tweede kilometer. Allez, veel moed, ‘t is de laatste’, riep Magda nog. De tweede is altijd moeilijker dan de eerste. De pijn zit dan nog vers in je geheugen en eigenlijk zeggen zowel verstand als lichaam: ‘niet doen’. En toch ga je ervoor. Ik vertrok met dezelfde verbetenheid en de zelfde snelheid. In de bocht aan de hondenweide ging het wel even fout. Ik schoof even weg en verdraaide mijn knie. Het brak mijn elan volledig en het koste me heel wat moeite en mentale energie om weer in mijn ritme te komen. Het werden nog twee moeilijke minuten. In de laatste rechte lijn richting Magda had ik de indruk dat ik niet meer vooruitging maar ondanks het voorval klokte ik toch nog 2.58. Goed getraind, zei Magda. 

31-01-2010 om 17:44 geschreven door André  

Ik kan het me zo voorstellen. Willy, onze materiaalmeester was vandaag als eerste op de Nekker en belde dus van in ons bureautje naar het onthaal om de lichtmasten aan te steken. Aan het onthaal is het net een drukte van je welste met zaalvoetballers die net vertrekken, turners die toekomen en enkele mensen die tegelijk vragen afvuren op de arme onthaalbediende. ‘O ja’,denkt die plots, ‘ik moet die lichten nog aansteken’. Hij stapt rustig naar zijn bedieningspaneel. Op het moment dat hij de knop met ‘lichten piste’ gaat indrukken roep iemand iets naar hem. ‘Ik kom eraan’, replikeert hij en hij drukt haastig op de knop. Zijn hand schuift uit en hij raakt een andere knop tegelijkertijd. Op die knop: ‘sneeuw’.

Zo is het natuurlijk niet gegaan maar het was wel straf dat het net begon te sneeuwen op het ogenblik dat de lichten aangingen.

Voor het eerst sinds een dikke maand pikte ik Sarah op in Zemst-Laar. De examens zitter er op en ook Ewoud was opnieuw van de partij. Sarah gaf mee training aan de jeugd maar Ewoud trainde mee met mij. Op vrijdag is het altijd snelheidstraining en Magda liet ons tien keer een 150m spurten. Ondanks het koude weer, de sneeuwval en de steeds gladder wordende piste ging het vlot. Ik voelde me gisterenavond verschrikkelijk moe en ook vandaag had ik geen goed gevoel. Tot we onze eerste 150 liepen. Plots draaide het wel. De adrenaline spoot door mijn aderen en dan kan je altijd wat meer, natuurlijk. De eerste was net boven de 21 seconden en elke spurt ging sneller en sneller. Heerlijke training!

Ook onze jeugd was vandaag in zijn sas. Noah was gelukkig want zijn groep werd door zijn grote neef Kenneth op sleeptouw genomen. Moon was misschien nog de gelukkigste want zijn groep mocht aflossingen lopen en hij kon demonstreren. Hij mocht van Sarah ook met zijn vriendje Lucas in de ploeg. Het kon voor beide jongens niet meer stuk.

Ik zag net het verslag van GBA-Anderlecht. Mijn mauven speelden waarschijnlijk hun beste match van het seizoen met vijf prachtige doelpunten. Vooral de goal van Bous was fantastisch. De goal van het WE?

Morgen mag ik rusten. Zondagochtend is het training in het Vrijbroekpark en zondagnamiddag kruip ik de zetel in om te genieten van het WK cross. Go Sven, go!!!!

29-01-2010 om 23:36 geschreven door André