Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=0unnzVArT6Y   

Wie had ooit gedacht dat we nog zo’n winter konden meemaken? Hopelijk krijgen we dan ook een lange hete zomer met prachtige avonden in de tuin, merels die ‘s ochtends zingen van geluk omdat het zonneke schijnt, zwermen vlinders als nooit tevoren en goedgeluimde mensen overal…

Het werd een rustige dag. Noah slaagde er in om pas rond acht uur wakker te worden. Hij kroop nog lekker warm naast mij in bed, ik zette de TV op ketnet en draaide me nog een half uurtje om. Ik had het wel verdiend, vond ik.

Met Moon begon ik vandaag zijn zelf verzonnen verhaal voor school uit te schrijven. Hij beweert dat de papa’s mogen helpen… Ik zette me dus aan de computer en samen werkten we zijn werkje al gedeeltelijk uit. De uren gleden zachtjes voorbij en er moest natuurlijk nog worden gelopen. Rond de vijven kwam Kenneth thuis van school en vermits hij aan het Vrijbroekpark woont vond ik dat de uitgelezen plaats om te lopen. Het sneeuwde weer heel zachtjes toen we in Eppegem vertrokken. Zal het dan nooit stoppen, dacht ik? Ik parkeerde mijn C4 voor de deur in de Landbouwstraat en van daar vertrokken we met zijn drieën voor een duurloop. Na één grote ronde van drie kilometer waarbij Noah geen seconde zweeg, hahaha, dropte ik hem bij Kenneth en vertrok ik met Moon voor zijn tweede. Die ronde ging veel sneller, volgens mijn aanvoelen aan een tempo van twaalf per uur ongeveer. Achteraf zei Moonj dat hij niet te traag had willen lopen om zo snel mogelijk bij Kenneth op de PS3 te kunnen spelen. Tja… Nadat ik ook Moon bij Ken had afgeleverd vertrok ik voor een derde ronde. In totaal had ik zo’n drie kwartier gejogd. Een ideale recuperatieloop die hopelijk tegen morgen de toch wel wat stijve spieren weer soepel zal hebben gemaakt. Dan staat op De Nekker alweer een zware training te wachten.

15-02-2010 om 23:26 geschreven door André  

15-02-2010 om 12:48 geschreven door André  

Gisteren heb ik net als eergisteren geen meter gelopen. Puur uit angst natuurlijk. De lichte hinder aan de adductoren is dankzij die rust uiteindelijk verdwenen als sneeuw voor de zon. Zon heb ik vandaag niet gezien maar sneeuw was er anders genoeg. Het sneeuwde toen we vanmorgen in Eppegem vertrokken, het sneeuwde nog toen we in Gent zaten en het sneeuwt nu nog steeds. Dat wil zeggen dat we de komende dagen weer kunnen gaan trainen als op de noordpool. Gelukkig zitten hier geen ijsberen.

Het werd een aangename uitstap naar Gent. De RAM-familie was er talrijk aanwezig en had zoals gewoonlijk zijn figuurlijke tenten opgeslagen aan de 100m-bocht. Twee RAMteams waren ingeschreven voor het BK 4x200m. De eersten die aan de bak moesten waren onze senior-meisjes. Door de kwetsuur van Nathalie en enkele andere forfaits was de ploeg niet op zijn sterkst en kon het huzarenstukje van vorig jaar (2de) niet worden herhaald. Het team deed het echter verre van slecht en vooral eerstejaarskadetje Marthe Woestenborghs weerde zich als een leeuwinnetje tegen die volwassen meisjes, allemaal een dikke kop groter. Bravo Marthe! Bij de mannen traden we aan met een volledige mastersploeg. Het doel was een Belgisch record bij de clubs. De te kloppen tijd: 1.39. Ik had de smaak van de aflossingen pas goed te pakken gekregen toen we vorig jaar met dezelfde ploeg Belgisch kampioen waren geworden op de 4x100m. Toen Johan me voor deze 4x200 vroeg heb ik dan ook niet geaarzeld en meteen Magda om toestemming gevraagd. Ze gaf me haar fiat en dus stond ik vandaag in Gent. Vooraleer ik opwarmde werd ik door Nathalie Verboven, die vorig jaar afstudeerde als kinesiste, ingetaped. Het nam mijn laatste twijfels weg en tijdens de opwarming en de versnellingen had ik nergens last. Zevenentwintig ploegen waren ingeschreven. Onder hen drie mastersploegen. Wij mochten meteen starten in de eerste reeks. Startloper Dirk Bonte kreeg baan zes toegewezen, een uitstekende baan volgens coach Johan. De bochten zijn er minder scherp waardoor je minder snelheid verliest. Dirk vertrok als een raket en wisselde als eerste met Johan die op kop naar binnen trok. Hij knokte zich letterlijk tot bij Marc die nog steeds aan de leiding kon vertrekken. Marc, tot voor enkele dagen nog onzeker door een weerbarstige rug vocht een heroïsch duel uit met de minstens twintig jaar jongere concurrenten en kon nog net als eerste de stok doorgeven aan… mij! Ik vertrok snel maar werd al meteen door een speedboatversie van een loper voorbijgesneld. Meegaan kon ik niet. Je moet je limieten kennen. Na 100m kwam ik pas op volle toeren en gaf geen cm meer prijs. Ik dacht aan het record en probeerde nog te versnellen. Op het fimpje van Nathalie is he goed te zien dat dat nog lukte ook. Ik ging over de meet na 1.36.44. We hadden het vorige record letterlijk van de tabellen geveegd. Net als in Heusden bij onze Belgische titel vlogen we elkaar om de hals en feliciteerde we elkaar. Het zijn momenten die een loper niet snel vergeet! Op voorhand hadden we gezegd dat we minstens één scalp gingen. Het werden er negen. 

Na de aflossingen begon het hoofdprogramma. Ik kon enkele leuke shots maken. Genzebe Dibaba, het zusje van Tirunesh keek recht in mijn lens en leek iets te willen zeggen… maar dat beeld ik me waarschijnlijk in, hahaha… Ik had op de opwarmingspiste onder de tribunes een leuke babbel met Thomas Matthijs en Noah en Kevin poseerden met de mooie Danielle Carruthers die even voordien onze Eline Berings had verslagen op de 60m horden.

In het naprogramma liep Jasper mee op de 800m. Wat had ik ook graag meegelopen. Spijtig genoeg staat er op zo’n wedstrijden altijd een leeftijdslimiet en kwam ik niet in aanmerking voor een deelname. Jasper wel en hij liep een mooie wedstrijd. Met betrekkelijk weinig training ijn de benen door de examens kon hij zijn tijd van enkele weken geleden met enkele seconden verbeteren. Hij hield er een goed gevoel aan over en dat is het belangrijkste. Met deze mentale opsteker wordt verder trainen vast gemakkelijker en op het BK voor universitairen duikt hij wellicht onder de twee minuten.

14-02-2010 om 23:54 geschreven door André  

Vandaag heb ik niet getraind en voor het eerst sinds heel lang ben ik zelfs niet op de Nekker geraakt. Moon had last van darmkrampen en zou toch niet hebben kunnen lopen. Ik verkoos dan maar om de jongens meteen in een heet bad te stoppen, kwestie van ook alle carnavalschminck weg te krijgen. Het was naast ‘dikke truiendag’ in de meeste scholen vandaag uiteraard carnavalfeest. Ook in de St. Maartenschool in Hombeek. Alle kinderen kwamen er één voor één verkleed toe. De schoolbus stopte op de parking voor onze neus en een hele bende piraten stapte uit. ‘Piraten’ was namelijk het hoofdthema maar je mocht ook anders verkleed zijn natuurlijk. Door de polaire temperaturen van vandaag (toen we thuis vertrokken was het -7) werd de traditionele stoet door de straten van Hombeek wel wijselijk afgelast. Noah wilde ook een piraat zijn en we plukten het nodige uit onze twee gigantische verkleedkoffers. Moon, Noah en ik hebben naast lopen, tekenen, Napoleon en speelgoedsoldaatjes nog een gemeenschappelijke passie: we verkleden ons graag. We hebben dus een aanzienlijke collectie verkleedspullen. Op mijn respectabele leeftjd probeer ik dat verkleden binnen de perken te houden maar vroeger was elke gelegenheid, elk excuus goed om me te transformeren. Pas op, van carnaval heb ik nooit gehouden maar wel van rollenspellen. Zo organiseerde ik in de jaren tachtig tussen kerst en Nieuwjaar met jeugdclub ‘Integendeel’ in Nossegem jaren achtereen een cabaretavond rond één thema. De bevrijding, de fifties, de cotton club, de jaren zestig, we hebben het allemaal gehad. Avonden voor een bomvolle zaal, met decors, massa’s optredens en figuranten waarbij iedereen netjes in zijn rol kroop. Thema-avonden, wisselfuiven waarbij vrouwen mannen werden en mannen vrouwen, het was me wat. Maar ik wijk af… Noah wilde vandaag ‘kapitein drieoog’ zijn waarbij een derde oog op zijn voorhoofd nooit ging slapen om niet te kunnen worden verrast door de een of andere vijand. (Hij heeft nogal veel fantasie!) Met wat schminck was dat snel geflikt. Moon’s kostuum, dat was andere koek. Een week geleden kreeg ik plots telefoon van Elsie, Brents moeder. Brent is Moon zijn allerbeste vriend. Elsie vroeg of Moon naar hen mocht komen want ze wilden zich verkleden in ‘Golden Gate Bridge’ en ze gingen daar samen aan werken. Ik kon mijn oren niet geloven en vroeg me af hoe ze dat gingen klaarspelen. Elsie knutselt echter graag en blijkbaar hadden ze een plannetje. Vandaag zag ik het resultaat: schitterend en hilarisch tegelijk!

12-02-2010 om 22:08 geschreven door André  

Op de radio: ‘…slechts 350 km files…’ Ha ja, in vergelijking met gisteren, een peulschil. Op de redactie was het druk en dus kon ik vanmiddag niet gaan lopen in het park. Vanavond was het ook bestuursvergadering van RAM en dus moest ik mijn training nog snel afwerken tussen zes en zeven. Het park van Machelen ligt op mijn sluipweg en teneinde zo weinig mogelijk tijd te verspillen trok ik naar daar. Magda was daarenboven met haar Machelse atleten in hetzelfde park aan het trainen en zo had ik ook mijn coach bij de hand.

Het park was ondanks de dikke sneeuwlaag nog goed beloopbaar. Er hadden daar de laatste dagen duidelijk nog niet veel mensen gelopen. Het was vandaag voor mij een snelheidstraining. Morgen rust ik en zaterdag ga ik dan wat loslopen met het oog op de wedstrijd van zondag. Sinds half december hou ik mijn spikes steeds bij de hand en ook vandaag kwamen ze van pas. Zowel voor de versnellingen als de specifieke spurttraining had ik ze aangetrokken. Terwijl de Machelse atleten opwarmden in het park spurtte ik mijn 100en in de langste dreef van het park. Gisteren had ik me lichtjes bezeerd door in de sneeuw te lopen met de kids en ook vandaag voelde ik een lichte contractuur. Uit voorzichtigheid stopte ik na acht spurtjes. Mijn snelheid is ok. Ik moet nu gewoon zien dat ik tegen zondag niet gekwetst ben. De hinder is op dezelfde plaats als twee jaar geleden, aan de binnenkant van de rechterdij. Toen liep ik ondanks de hinder toch een wedstrijd en was ik als straf uiteindelijk zes weken out. Ik vrees dat ik nu dat risico niet meer zal nemen. We zullen zondag in Gent wel zien. Ook Marc is onzeker. Afwachten, dus!

11-02-2010 om 00:00 geschreven door André  

Vijfhonderd meter, zou het zoveel zijn? Verder ben ik vanmorgen niet geraakt. België onder de sneeuw, dat is een rampgebied! Totale chaos door een gebrek aan beleid. Er is geen zout meer, hoor je zelfs zeggen… Onvoorstelbaar. Bijna duizend kilometer files, een record ook! Twee straten van thuis stak een wagen met zijn neus in een gracht. De achterzijde en de achterwielen waren bijna vertikaal naar de hemel gericht. Je zou voor minder terugkeren. Ik deed dat dus ook en connecteerde me dan maar met onze redactieserver via cisco, een goed en efficiënt internetsysteem dat je toelaat om thuis te werken. In de loop van de namiddag begon een lichte dooi met de zon als bondgenoot de hoofdwegen ijsvrij te maken. Mijn straat bleef er echter gevaarlijk wit uitzien zodat ik de relatieve dooi pas opmerkte toen ik de kinderen ging halen. Aangezien de hoofdwegen bereidbaar waren besloten we om toch maar naar de Nekker te gaan. Het was er adembenemend mooi. Onze groep kinderen en de vier trainers waren de eersten om het maagdelijk sneeuwtapijt te betreden. De kinderen vonden het fantastisch. Enkel konijnepootjes getuigden van enig leven in de sneeuwwoestijn. Het was er ook oorverdovend stil en het kraakte bij elke pas lekker onder onze loopschoenen. Het begon bij onze opwarmingsronde opnieuw hard te sneeuwen maar het weerhield niemand om te trainen . Op de piste liepen de kinderen in twee groepen afwisselend 1200en aan een tempo van ongeveer 2 minuten per ronde. Dat is twaalf kilometer per uur, snel genoeg voor de korte beentjes. Het licht van de grote masten en de plots heel fel vallende sneeuw gaf onze rondjes een magisch tintje. Vooral het deel waar we tegen de wind in liepen vond ik fantastisch. De vlokken in je gezicht, plakkend aan je wimpers en de warme gloed die je achteraf voelde wanneer je na de bocht de wind in de rug kreeg waren heerlijk. Ik vertelde al lopend aan Karel en Moon dat ze dit niet dikwijls gingen meemaken en dus best konden genieten. Ooit liep ik, meer dan twintig jaar geleden, samen met mijn toenmalige kolonel, een marathonloper, anderhalf uur onder de dikke vlokken. Dat was zo fenomenaal mooi dat ik daar nu nog dikwijls aan terugdenk. Na het lopen volgde een gigantisch sneeuwballengevecht. De hele bende leek zich plots tegen mij te keren. Ik wist niet dat kinderen al zo raak konden gooien. Ondertussen zijn we opnieuw thuis geraakt. Drie kwartier hebben we er op gezet om de tien kilometer van de Nekker naar Eppegem te overbruggen. Morgenvroeg vrees ik weer het ergste.

10-02-2010 om 23:28 geschreven door André  

Het was weer zo verdomme koud op De Nekker. Ondanks mijn ziekte besloot ik toch te gaan trainen. Zolang ik maar geen koorts maak denk ik dan. Gisteren nog in zak en as, vandaag half euforisch na een geslaagde training. Wat gelukshormonen al niet met een mens aanvangen. In de loop van de dag had ik al gevoeld dat mijn rug weer wat soepeler was en dat het op training al bij al wel eens zou kunnen meevallen. Met Ewoud, Tom en nieuwkomer Jean-Felix warmde ik twintig minuutjes op. De eergisteren door de crossers kapotgelopen grasstroken lagen er gevaarlijk hobbelig bij. De bodem voelde keihard aan want het vroor weer eens voor de verandering. Morgen sneeuw? Ik hoop van niet. Bij het stretchen zorgde ik dat mijn rug goed warm kreeg en bij de versnellingen voelde ik dat ik mijn foulée probleemloos kon trekken. De miserie van de door rugpijn verstoorde zaterdagtraining was meteen vergeten. Magda die vrijdag had gezegd dat ik het deze week wat kalmer aan mocht doen kwam aandraven met één van haar ‘lichte trainingen’, hahaha… Drie 200en met 100m joggen tussen, drie minuten rust, drie 300en met 100m joggen tussen, drie minuten rust en om te eindigen nog eens drie 200en. Zwaar genoeg bij zo’n kou. De openingsserie ging lekker: 31-31-30. Dat zijn normale tijden, dacht ik. Mijn rug hield voorlopig stand. Na de drie rustminuten begonnen we aan onze 300en. De eerste vlamde ik naar 46 seconden rond. Magda vond het wat te snel. ‘Je bent weer net een jong veulen dat uit zijn box is ontsnapt’, riep ze me toe. Ik hield wat in bij de tweede en eindigde in 49 seconden. Bij de derde kriebelde het weer en zat ik terug aan 46. De lucht was vreselijk koud en vooral Ewoud ondervond er last van. Drie minuten later moesten we echter al opnieuw aan de bak. Deze reeks 200en ging iets sneller dan de eerste: 30-29-28. Tom jumpte me bij die laatste net op de meet. Zo heb ik het graag!

Na de training trok ik naar Elzestraat om mijn rug door Peter te laten behandelen. Hij heeft behoorlijk wat werk gehad maar ik heb er alle vertrouwen in dat mijn rug overmorgen al weer topfit en soepel is. Morgen recuperatieloop van drie kwartier en donderdag beginnen we er opnieuw aan met een laatste snelheidstraining voor de afspraak van zondag met de indoorpiste van Gent.

Op de site van het Provinciaal Comité zocht ik beelden van het PK cross, vond er geen maar viel wel op foto’s van het PK Indoor. Ik was mijn bijna-kale knikker al vergeten! En terwijl ik dit schrijf luister ik naar ‘Sly&Robbie’. Wie? Ja, juist, die!

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=Ra6WJgVt4Y0   

Ik sukkel al een tijdje met een neusverkoudheid maar leek de situatie onder controle te hebben. Het zware WE heeft nu echter zijn tol geëist. Vanmorgen ben ik opgestaan met hoofd- oor- en keelpijn gekoppeld aan een verstopte neus, een kriebelhoest en lopende ogen. In het frans heet dat: ‘la totale!’ Vanavond ging ik dan ook langs bij dokter Leen die me noodgedwongen antibiotica moest voorschrijven. Mijn rugpijn is er ook nog maar morgen mag ik naar Peter. Dat probleem zal dan ook wel weer snel van de baan zijn… (Hoop ik toch!)

En toch heb ik vandaag gelopen, vijftien toertjes in het park van Machelen. Mijn rug werd er zelfs minder pijnlijk van maar dat is waarschijnlijk het gevolg van de chemische processen die door het lopen in mijn lichaam plaatsvinden. Versnellingen liet ik maar wijselijk achterwege maar ik stretchte dubbel zoveel als normaal.

Ik plaats hier nog enkele foto’s van gisteren, getuigen van een geslaagde en piekfijne organisatie. 

08-02-2010 om 23:20 geschreven door André  

Onze Noah was met zijn makkers aan het spelen rond de heuveltjes en de sportveldjes in de buurt van de aankomstzone en het tentendorp. Eerst voetbalden ze met zijn allen, later speelden ze basketbal maar het langst speelden ze in het heuvelbosje langs het parcours. Op een bepaald moment besloot ik toch even te gaan kijken. Ik speurde  de horizon af, zag dat de voetbalmatch nog aan de gang was, vond meteen Moon maar miste Noah. Plots zie ik hem daar in het midden van het veld komen aanwandelen met Eva, het kleine zusje van zijn vriendje Lars. Vroeg geleerd is oud gedaan, zeggen ze. Kijk en zeg nu zelf… Schattig, toch!

07-02-2010 om 00:00 geschreven door André  

Wat een Week-end was me dat. Na met Joan en Agnes rond de negenen de Nekker als het ware te hebben afgesloten reed ik helemaal bekaf naar huis. Een warm bad later zat ik al aan mijn computer. Ik nam vandaag ook 450 foto’s en ik wil er zo snel mogelijk op de website. Het worden dus nog drukke Photoshopuren. Ieder beeld moet worden bewerkt en daar kruipt wel wat tijd in.

Het PK was een enorm succes. Over de duizend atleten namen er deel aan de diverse wedstrijden maar door het enthousiaste vrijwilligerswerk van een grote schare RAM-leden en sympathisanten liep alles van een leien dak. De cantine draaide de hele dag op volle toeren en onze twee eettenten kwamen ondanks de grote opkomst nooit echt ionder druk te staan. Het was er trouwens een gezellige boel daar rond en voor die tent. Door het nieuwe reglement dat de clubs verplicht om een tentenzone te voorzien werd het gebied voor onze eettenten al snel omgetoverd tot een soort dorpje waar een gezellige drukte heerste.

Moon op het podium!

Ik miste al meteen de eerste wedstrijd (en een mooie vijfde plaats voor Margeaux) omdat ik nog in onze RAM-tent Noah zijn spikes zat aan te binden. Nadat ik ook die van Moon had geknoopt spurtte ik naar de startplaats om er mijn Nikon zijn werk te laten doen. Net op tijd voor de start van de tweede wedstrijd, die van de tweedejaars benjamins meisjes. Daar zaten onze groene meisjes meteen goed vooraan en dat resulteerde in een zilveren medaille voor Marthe en een vierde plaats voor Emma. Dat ook de andere meisjes in deze wedstrijd goed scoorden bewijst het behalen van het clubclassement in deze categorie. Daarna was het de beurt aan onze Noah. Nootje vertrok niet goed, leek zelfs wat ingedommeld. Na honderd meter liep hij me in vijftiende stelling voorbij. ‘Komaan, Nootje, opschuiven’, riep ik. Belachelijke tips toch die ouders naar hun kinderen kunnen schreeuwen, niet? Net of die niet zelf weten wat hen te doen staan. Ik had Noah en Moon vanmorgen trouwens bij ons ontbijt met pannekoeken toch al de belangrijkste tip meegegeven: zo hard mogelijk lopen!  Noah slaagde er in om nog heel wat lopertjes te remonteren, spurtte voor de vijfde plaats maar werd uiteindelijk zesde, een prachtig resultaat. Ik ging met een bibberende Noah naar onze tent om zijn spikes uit te trekken en een training en muts aan te doen en mistte daardoor de wedstrijd van de tweedejaars met Jari, Harald en Lars om er maar enkele te noemen. Bij zo’n cross gaat het snel en volgen de wedstrijden elkaar vliegensvlug op. Ondertussen liepen de pupillen meisjes reeds hun wedstrijden met een mooie prestatie van Benediekt, duidelijk in haar sas op ons Nekkerparcours want op 11 november stond ze er zelfs op het podium. Na de meisjes, de jongens. Bij de tweedejaars stond onze ‘straffe generatie ‘99’ aan de start. Ik had op voorhand thuis de concurrentie met Moon overlopen en onze conclusie was dat er twee lopertjes ‘buiten categorie’ waren, veelwinnaars Jonas Geens van Herentals en Dries Peeters van Break. Achter hen was volgens mij alles mogelijk en had Moon ook zijn kans. We hadden naar dit kampioenschap toegewerkt en hij was er klaar voor. Het schot weerklonk en onze groen-wit-blauwen waren meteen goed weg. Moon ging mee met de topfavorieten en met zijn vieren maakten ze meteen de kloof. In de achtervolgende groep zaten zowel, Sven, Thijs, Brent en Jolan, terwijl Jorne zich nog wat verder weerde als een duiveltje in een wijwatervat. Het bleef bijzonder spannend tot het einde. Op het laatste heuveltje moest er eentje vooraan de rol lossen maar Moon bleef meegaan met de twee topfavorieten. Even dacht ik dat Moon het zou kunnen afmaken met zijn eindspurt maar toen werd er van heel ver aangezet en zat er geen maat op winnaar Jonas en zilveren Dries. Moon werd toch prachtig derde en glunderde. Achter hem zorgden zijn ploegmakkers voor een heel straffe collectieve prestatie door beslag te leggen op nog twee toptien en in totaal vijf top veertien plaatsen. Collectief was dit voor RAM vandaag de sterkste wedstrijd.

Eline vierde

Na de pupillen kwamen de miniemen met een supergemotiveerde Eline. Als geen ander had ze naar dit Pk toegeleefd. Het mooiste loopstertje van het hele pak miste enigszins haar start waardoor ze al veel energie verspeelde om vooraan te geraken. Eline nam meteen de kop van de achtervolgers op favoriete en latere winnares Floor Michielsen, een dikke kop groter dan onze vedette. Eline moest zich na een spervuur aan demarrages en zelfs enig duwwerk uiteindelijk tevreden stellen met een toch wel heel mooie vierde plaats. Bij de miniemen jongens kregen we het zoveelste duel in de wedstrijd tussen vrienden en trainingsgezellen Jo en Nathan. Beide vochten in de spits van de wedstrijd. Uiteindelijk won deze keer Jo het duel. Hij werd zesde en Nathan tiende.  Op een Pk is er altijd een middagpauze na de Benjamins, Pupillen en Miniemen. Onze catering draaide op volle toeren en de clubkas zal er hopelijk goed bij varen. Na de middag kwamen alle groten aan de beurt. Bij de Cadetten werd Robin zesde en bij de Scholieren Julie elfde. De korte cross is het terrein van de halve-fondlopers en daarom namen Jasper en Ewoud er uiteraard aan deel. Minder voor de hand liggend was de moedige deelname van de papa van Sven aan deze wedstrijd. Kris (Kris Cross voor zijn fans!) liep er namelijk als enige master tussen al dat jeugdig geweld. Niet evident: respect!

Kim maakt favorietenrol helemaal waar!

Na de gemeenschappelijke wedstrijd voor juniores en masters bij de dames stond ik met de Nikon in de aanslag ongeduldig op de start te wachten van onze grootste kans op provinciaal goud voor RAM: Kim. Ze startte meteen voortreffelijk en liep afwachtend en aftastend mee aan de leiding. De observatie duurde zo’n twee toeren maar dan begon Kim haar tempo aan de andere meisjes op te leggen en één voor één moesten de andere loopsters de rol lossen. Kim liep supersoepel, zeker in vergelijking tot de achtervolgsters die hun foulée ergens onderweg leken verloren te hebben. Een overduidelijke en verdiende eerste titel voor onze Kim. Na een tweede en een derde was dit eindelijk een eerste plaats voor RAM. Kim glunderde en werd door zowel de omroeper, de TV als voor de krant geïnterviewd. De tol van de roem natuurlijk, net als de dopingcontrole achteraf. Na Kim was het de beurt aan Kjell en Joost bij de seniors mannen. Joost, nog niet hersteld van een griepaanval moest halfweg de strijd staken maar Kjell zat meteen in de voorste gelederen. Door examens had hij zijn trainingen tot een minimum moeten herleiden en hij ambieerde slechts een plaats in de top vijf. Hij werd mooi vierde. Op het einde kwam Kjell fel terug op de twee lopers voor hem maar de kloof was net iets te groot en/of de wedstrijd net iets te kort om het podium nog te halen. Een enorm peloton van 176 lopers nam daarna de start. Juniors(met Tom) en masters liepen namelijk samen. Onder die masters weer enkele van onze dappere catering-medewerkers die de kokshandschoenen even hadden omgeruild voor een paar spikes.

Na de laatste wedstrijd liep het domein De Nekker stilaan leeg en konden we met het abreken beginnen.  De avond was nog lang niet voorbij…

07-02-2010 om 00:00 geschreven door André  

Het was barkoud op de Nekker en er hing mist, niet écht ideale trainingsomstandigheden. Toch stond me een zwaar programma te wachten. Slechts drie series met drie minuten rust tussen, maar wat een series. Elke serie bestond uit een 500 en een 300 met slechts 100m joggen tussen. Ik had zware benen en vreesde deze training die ik noodgedwongen weer alleen diende af te werken. Tom was er niet en Ewoud moest loslopen omdat hij zondag de korte cross loopt op het PK. Ik heb ook al enkele dagen last van de onderrug en vandaag besefte ik na de training dat ik dringend naar Peter (mijn osteo) moet als ik mijn komende wedstrijden niet in het gedrang wil brengen. Mijn chrono’s waren niet mijn beste ooit maar mogen wel gezien worden gezien de omstandigheden. Vijfhonderden in 1.26, 1.27 en 1.29 en de 300en in 47, 50 en 48. De laatste serie was verschrikkelijk omdat de pijn nu niet enkel het gevolg was van de trainingsarbeid. De heerlijke pijn van het trainen,  die pijn die je bijna in trance in het nirvana van de inspanning brengt, werd vandaag overschaduwt door rugpijn en tijdens de laatste 300 moest ik mijn uiterste best doen en het laatste greintje wilskracht aanwenden om de meet te halen. Met een verschrikkelijke grimas (volgens Moon) liep ik over de eindstreep. Ik zal maar proberen om op tijd in mijn bed te liggen. Een goeie nachtrust doet soms wonderen.

05-02-2010 om 23:44 geschreven door André  

Drukke dagen met het PK in zicht. Ik heb mijn agenda zelfs moeten bijsturen. Het vinden van de nodige vrijwilligers is geen evidente taak maar het nodige aantal is eindelijk bereikt. In vergelijking met onze gewone 11 novembercross vergt de organisatie van een Provinciaal Kampioenschap zowat dubbel zoveel medewerkers. We verwachten 1100 atleten. Reken daar nog hun entourage bij en je zal begrijpen dat alleen al de catering organiseren voor zo’n massa, immense inspanningen vergt. Maar het bestuur en met haar de hele club gaat ervoor. We vieren dit jaar niet voor niets onze tiende verjaardag.

Gisterenavond was het jeugdtraining op de Nekker. We verkenden met de groteren het parcours van het PK, zagen dat het verschrikkelijk nat was op sommige plaatsen en gaven nog wat tactische tips mee. Daarna werd er nog op de piste gelopen. Twee keer een vierhonderd met Moon in een glansrol. (Een halve-fondloper in wording?) Achteraf had hij wat kniepijn maar ik denk dat hij die knie ergens moet hebben gestoten want hij zag wat blauw. Hopelijk brengt zalf wat soulaas.

Vandaag moest ik duurlopen. Ik sprak met Kjell af in het Vrijbroekpark en vermits Ewoud daar op hetzelfde moment toekwam liepen we onze toertjes gedrieën. Al babbelend vliegen de kilometers voorbij en voor we het wisten had ik er vier grote rondes en 54 minuten opzitten. Kjell keek op zijn Garmin en zei dat we aan een gemiddelde van bijna 14 per uur hadden gelopen. Slik, da’s wel een pak sneller dan mijn eenzame duurlopen in Machelen  maar één keer sneller zal wel geen kwaad kunnen. Ik had er alvast geen last van, tenminste niet meteen. Eens thuis voelde ik wel een aantal van mijn oude knoken, pezen en spieren verzet aantekenen tegen het strengere regime waaraan ze waren onderworpen maar ik kon de hele bende sussen met een lekker warm bad. Daarna kroop ik achter mijn computer om de definitieve werkschema’s voor zondag uit te typen…

04-02-2010 om 00:00 geschreven door André  

Mijn neus is mijn zwakke plek. Enkel in de zomer en liefst bij droog weer heb ik geen last van mijn sinussen. Vroeger had ik elke winter steevast minstens één stevige sinusitis. Sinds ik loop is dat gelukkig geminderd maar deze winter loop ik toch al twee maanden met een snotvalling. Soms is de slijmproductie zo groot dat ik er moet van hoesten en daardoor amper kan slapen. Zo was het ook zondagnacht. Van het ogenblik dat ik ging liggen kreeg ik een kriebelhoest. Ik moest gedurig hoger en hoger gaan liggen en uiteindelijk ben ik al zittend in slaap gevallen. Toen mijn wekker ging kon ik het amper geloven. Het voelde alsof ik gewoon niet had geslapen. Ik ben uiteindelijk naar de dokter gestapt en die schreef me een middeltje voor om de slijmvorming tegen te gaan. Daarenboven bleek ook dat ik vocht heb achter mijn rechtertrommelvlies. Dat verklaart waarom ik me de laatste week af en toe duizelig voelde bij het lopen.

Vandaag ging het stukken beter. Op het werk dronk ik mijn liters water en voelde ik me wakker en fit. Zo verging het me ook tijdens de avondtraining op de Nekker. Het regende en er stond een felle wind maar het kon mijn pret niet bedreven. Misschien was ik gewoon blij dat ik daar weer een groep rond me voelde. Na de opwarming was ik al drijfnat maar ik had er zin in. Ik had al de hele dag de indruk dat we 200en gingen lopen (Na jaren begin je het systeem ook al wat aan te voelen, hé.) en het werden inderdaad 200en, mijn lievelingstraining. Samen met Kim, Tom en Ewoud begon ik er aan. Magda noemde het een lichtere training omdat we tussen de 200en nog eens 200m mochten joggen. Maar in zo’n weersomstandigheden past het woord licht toch niet echt. Je maakt het trouwens altijd zo hard als je zelf wil. Ik vertrok op kop, gevolgd door Tom, Ewoud en Kim. De eerste liep ik in 31. Ik had een lekker gevoel én superbenen, voor het eerst deze winter. De volgende drie draaide ik vlot in eveneens 31. Het ging zo vlot dat ik besloot om een ietsiepietsie te versnellen. Het resultaat was een 200 in 30 seconden. Tom zei dat dit een goed tempo was en hij het een leuke training vond. Ik replikeerde door te zeggen dat ik dat leuke tempo in wedstrijd vier keer zo lang moest aanhouden. Straf, zei Tom. Het inspireerde me tot een nog groter verzet. De vier overige 200en gingen crescendo: 29-29-28-26. Ik had echt een supergevoel. Magda ‘speelde’ de verontwaardigde. Wat moet ik nu weer gaan uitvinden om je in toom te houden. Het kampioenschap is pas binnen anderhalve maand en je bent nu al zo goed in conditie, zei ze. Topvorm is het echter nog niet, dat voel ik. Ik moet dat tempo van 29-30 per 200m nu proberen de volledige afstand aan te houden. Ik heb nog zes weken en dan moet ik top zijn.

Moon en Noah hebben morgen geen school en dus gingen ze vandaag uitzondelijk maar mee trainen. Met Bruno als dirigent werd er kriskras door het domein, daarna rond de tribune en uiteindelijk op de piste (2x400) gelopen. Ondanks het gure weer hadden alle kinderen duidelijk dolle pret. Na mijn eigen training, die altijd langer duurt dan de jeugdtraining, vond ik de twee schelmen terug in het krachthok waar ze beide van boven op een bok zaten te lachen met de atletes die onder de vakkundige leiding van Margot met halters werkten. Ook de atletes zelf moesten hartig lachen met hun eigen gedoe. Grote passen nemen met een zware halter in je nek, het is en blijft een raar zicht. Zoveel trainingsplezier én geluk werkt aanstekelijk en ik voelde me plots intens gelukkig. 

02-02-2010 om 23:56 geschreven door André  

Man, man,man… Gisteren werd Vlaanderen weer wakker onder een wit sneeuwtapijt. Voor mensen als ik die sneeuw haten (behalve op TV en op postkaarten) een echte tegenvaller? Ik vloekte spontaan toen ik de rolluiken naar boven trok. Trainen in de sneeuw zou weeral op het programma staan,verdorie. Ik voelde de souplesse terugkomen door op de piste te kunnen lopen en nu gaan we weer de spikes moeten aantrekken. Gisteren had ik een snipperdag, de eerste in veertien dagen. Daardoor kon ik mijn stramme spieren wat laten bekomen van de inspanningen van de laatste pistetrainingen. Vandaag reden we echter tegen tien uur naar het Vrijbroekpark. Sarah, Patrick, Stefan en Ewoud waren er ook. Iedereen ging voor een duurloop. Ook Ewoud die normaal met mij zou meetrainen maar schrok toen hij hoorde dat er 1000en op het programma stonden. Begrijpelijke reactie wanneer je uit een examenperiode komt. Eerst opnieuw wat aan de basis werken is voor hem de boodschap. Moon liep met Sarah twee grote rondes en Noah liep met Magda een verkenning van de diverse trainingsmogelijkheden. Haar conclusie was dat je met spikes wel degelijk duizenden kon lopen. Enkel in de bochten zou ik moeten oppassen. Waar is de tijd dat ik moest bijten om achter de rug van Kjell aan te klampen? Nu loop ik mijn trainingen veelal alleen en ook vandaag moest ik dus weer tegen mezelf vechten. (Voor de mentale weerbaarheid echter geen slechte zaak.) Ik vertrok voor mijn eerste kilometer en voelde meteen dat het niet vanzelf zou gaan. Geen drie minuten had Magda gezegd. De kou en de besneeuwde ondergrond zouden het al moeilijk genoeg maken. Ik vond gelukkig meteen het goede ritme maar stond wel bijna volledig stil in elke bocht waar ik ondanks mijn spikes moeite had om de ideale baan aan te houden. Op één plek moest ik de straat over en daar liep het allesbehalve vlot met de lange pinnen die ik onder mijn schoenen had gevezen. Gelukkig draaide ik al weer snel het besneeuwde pad op en had ik weer grip. Ik eindigde mijn eerste duizend in 2.54, niet slecht in deze omstandigheden. Samen met Magda stapte ik rustig de dreef door richting start van de duizend. Na vijf minuten vertrok ik met loden benen voor mijn tweede kilometer. Allez, veel moed, ‘t is de laatste’, riep Magda nog. De tweede is altijd moeilijker dan de eerste. De pijn zit dan nog vers in je geheugen en eigenlijk zeggen zowel verstand als lichaam: ‘niet doen’. En toch ga je ervoor. Ik vertrok met dezelfde verbetenheid en de zelfde snelheid. In de bocht aan de hondenweide ging het wel even fout. Ik schoof even weg en verdraaide mijn knie. Het brak mijn elan volledig en het koste me heel wat moeite en mentale energie om weer in mijn ritme te komen. Het werden nog twee moeilijke minuten. In de laatste rechte lijn richting Magda had ik de indruk dat ik niet meer vooruitging maar ondanks het voorval klokte ik toch nog 2.58. Goed getraind, zei Magda. 

31-01-2010 om 17:44 geschreven door André  

Ik kan het me zo voorstellen. Willy, onze materiaalmeester was vandaag als eerste op de Nekker en belde dus van in ons bureautje naar het onthaal om de lichtmasten aan te steken. Aan het onthaal is het net een drukte van je welste met zaalvoetballers die net vertrekken, turners die toekomen en enkele mensen die tegelijk vragen afvuren op de arme onthaalbediende. ‘O ja’,denkt die plots, ‘ik moet die lichten nog aansteken’. Hij stapt rustig naar zijn bedieningspaneel. Op het moment dat hij de knop met ‘lichten piste’ gaat indrukken roep iemand iets naar hem. ‘Ik kom eraan’, replikeert hij en hij drukt haastig op de knop. Zijn hand schuift uit en hij raakt een andere knop tegelijkertijd. Op die knop: ‘sneeuw’.

Zo is het natuurlijk niet gegaan maar het was wel straf dat het net begon te sneeuwen op het ogenblik dat de lichten aangingen.

Voor het eerst sinds een dikke maand pikte ik Sarah op in Zemst-Laar. De examens zitter er op en ook Ewoud was opnieuw van de partij. Sarah gaf mee training aan de jeugd maar Ewoud trainde mee met mij. Op vrijdag is het altijd snelheidstraining en Magda liet ons tien keer een 150m spurten. Ondanks het koude weer, de sneeuwval en de steeds gladder wordende piste ging het vlot. Ik voelde me gisterenavond verschrikkelijk moe en ook vandaag had ik geen goed gevoel. Tot we onze eerste 150 liepen. Plots draaide het wel. De adrenaline spoot door mijn aderen en dan kan je altijd wat meer, natuurlijk. De eerste was net boven de 21 seconden en elke spurt ging sneller en sneller. Heerlijke training!

Ook onze jeugd was vandaag in zijn sas. Noah was gelukkig want zijn groep werd door zijn grote neef Kenneth op sleeptouw genomen. Moon was misschien nog de gelukkigste want zijn groep mocht aflossingen lopen en hij kon demonstreren. Hij mocht van Sarah ook met zijn vriendje Lucas in de ploeg. Het kon voor beide jongens niet meer stuk.

Ik zag net het verslag van GBA-Anderlecht. Mijn mauven speelden waarschijnlijk hun beste match van het seizoen met vijf prachtige doelpunten. Vooral de goal van Bous was fantastisch. De goal van het WE?

Morgen mag ik rusten. Zondagochtend is het training in het Vrijbroekpark en zondagnamiddag kruip ik de zetel in om te genieten van het WK cross. Go Sven, go!!!!

29-01-2010 om 23:36 geschreven door André  

Gisterenmiddag liep ik 45 minuten in het park van Machelen. Rustig en met muziek in de oren. Ik was daarna verschrikkelijk moe en had héél zware benen. Dat lag niet alleen aan het lopen maar waarschijnlijk ook aan de buikloop waar ik al twee dagen last van heb.

Vandaag  voelde ik me al heel wat beter. Vanavond had ik voor het eerst sinds lang weer gezelschap om te duurlopen. Ik had afgesproken aan de nieuwe Finse piste met Kjell die vanmorgen het laatste van zijn achttien examens had afgewerkt. Onder een gietende regen liepen we respectievelijk tien en dertien rondjes van een kilometer. Met zijn tweeën lopen was een verademing na een maand waarin ik doorgaans eenzaam en alleen mijn trainingen moest afwerken.

Na de training keek ik zoals elke avond en samen met heel Vlaanderen naar ‘De Slimste mens’. Wat ik verhoopte gebeurde: Linda De Win won. Haar fans zijn in de zevende hemel en dus mogen al haar vijanden en afbrekers met mijn complimenten nu meteen lekker naar de hel!

28-01-2010 om 23:23 geschreven door André  

1974- Het Koninklijk Atheneum van Zaventem. Ik was vijftien jaar en en vlijtige student. Ik deed overal en altijd mijn best en was graag gezien door al mijn leraars. Ik was nooit een pilarenbijter maar ook de godsdienstles vond ik interessant. Verhalen die flirten met de geschiedenis, mijn lievelingsvak, ik kon het best pruimen. Op een dag kreeg onze school het bezoek van een reizende tentoonstelling over de gebeurtenissen in Chili waar in de herfst van 1973 de linkse president Allende was afgezet en vermoord door het leger onder leiding van Augusto Pinochet. De foto’s lieten niets aan de verbeelding over. Meer dan 130.000 mensen werden gearresteerd, tienduizenden gemarteld en drieduizend vermoord. Samen met de tentoonstelling kregen we twee films te zien. De eerste film waren beelden van de bevrijding van de concentratiekampen door Amerikaanse troepen. Als vijftienjarige stond ik daar vol afschuw en ongeloof naar te kijken. Dat de mensheid tot zoiets in staat was begreep ik niet. Een tweede film was een montage van allerlei beelden die gemaakt waren door de beulen zelf, waarschijnlijk slechts voor eigen gebruik en niet voor publicatie. Daar zag je leden van de SS poseren met hun slachtoffers, de meest mensonterende brutaliteiten en executies allerhande. Ik was half in shock, iedereen trouwens. Als God bestond, waarom liet hij dan zo’n dingen gebeuren, hoor ik me nog denken. Na de films was er nog een mogelijkheid om opnieuw de tentoonstelling te bekijken. Ik stapte naar de man die het hele project begeleidde en stelde hem enkele vragen. Hij was zelf een overlevende van een concentratieamp en vertelde mij en enkele schoolkameraden over de pijn en het leed dat hem was overkomen. Ik voelde me ontredderd en wandelde naar de uitgang. Daar zag ik mijn godsdiensleraar staan. Hij was priester en tijdens de oorlog nog almoezenier geweest bij het Belgisch leger. Ik had enorm veel respect voor hem, een goed verteller en vooral in mijn ogen een man met duidelijke waarden en normen. Hij nam me bij de schouder en zei: ‘André, al wat je hier gezien en gehoord hebt moet je niet geloven, hoor. Dat is allemaal communistische propaganda.’ In de grootste verwarring ben ik die dag naar huis gestapt. Nog dagen bleef het hele gebeuren nazinderen. Het meest van al was ik geschokt door de reactie van mijn leraar. Hoe kon ik hem ooit nog geloven. Net hij had me kunnen en moeten helpen om dit allemaal te begrijpen. In de plaats daarvan was hij er in geslaagd om het beetje geloof dat ik had voorgoed te doven. Vanaf die dag kon ik het niet laten om elke godsdienstles alles en nog wat in vraag te stellen of in twijfel te trekken. Ik haalde nooit geen goede punten meer op Godsdienst. Meer zelfs, het werd mijn slechtste vak. We zijn nu zevenendertig jaar later en toch zijn die gebeurtenissen perfect en tot in de kleinste details in mijn geheugen gegrift.

Vandaag exact vijfenzestig jaar geleden werd Auschwitz bevrijd door het Rode Leger. 1.300.000 mensen werden naar Auschwitz gedeporteerd. 1.100.000 mensen werden er vermoord.

Vanmiddag getuigde een overlevende van Auschwitz op de radio. Hij verloor er heel zijn familie. Hij werd opgepakt in Antwerpen en via de Dossinkazerne in Mechelen op een goederenwagon richting Auschwitz geladen. Diezelfde Dossinkazerne bestaat heden voor een groot gedeelte uit Lofts en appartementen. Ik woon nu al meer dan twintig jaar in het Mechelse en elke keer dat ik voorbij die plaats kom vraag ik me af hoe die bewoners daar kunnen wonen. Uit onwetendheid of uit gebrek aan geweten? 

27-01-2010 om 22:31 geschreven door André  

Gisteren liep ik nog bij positieve temperaturen drie kwartier toertjes in het park van Machelen. Nice and easy en met aangename muziek als metgezel. Vanavond vroor het min vier toen ik op de Nekker toekwam. De wind die lichtjes uit het westen waaide maakte dat de kou letterlijk door de sportkledij scheurde. Gelukkig gingen de grote lichtmasten aan. Ik weet het, het is puur psychologisch maar wanneer de lichten van de Nekker branden heb ik het plots al veel minder koud. Magda was er niet maar had me wel telefonisch gebriefd. Ewoud zat in Gent, Sarah in Zemst-Laar, Els in Leuven en allemaal zaten ze te studeren. Kim en Joost kozen waarschijnlijk voor de Leuvense piste omdat Magda immers toch niet naar de Nekker kwam. Dat maakt dat enkel Patrick, Tom en ik  de Magdagroep vertegenwoordigden. Patrick ging voor het langere werk maar Tom en ik moesten 300en lopen. Tom ging voor acht stuks met telkens 200 m joggen tussen. Ik had er ook acht voor de boeg maar verdeeld in vier series van twee met 100m joggen tussen. Tussen de reeksen in mocht ik drie minuten rusten. De eerste is altijd belangrijk want bepalend voor de rest van de training. Vroeger zou ik het niet hebben gekund maar nu vind ik doorgaans meteen het goede ritme. Ik klokte mijn eerste af in 48 seconden. Prima bij zo’n temperatuur. De tweede liep ik in exact de zelfde tijd. Ik voelde wel dat ik door de kou moeilijker recupereerde dan normaal. Mijn tweede reeks ging een tikkeltje sneller: tweemaal 47. Bij de derde kreeg ik het moeilijk, had de indruk dat mijn bovenbenen gingen barsten en dat de piste plots bergop ging, hahaha. Toch nog eentje in 47 en dan één in 48. Drie minuten kunnen verdomd snel gaan wanneer je zit uit te hijgen. Ondertussen maakte Johan van mijn rustpauze gebruik om de startorde door te geven voor onze 4x200 in Gent . Marc Pottiez zal starten. Daarna zal Johan Wonninck zelf lopen. De tweede loper moet doorgaans knokken en Johan zet je niet zomaar opzij. Daarna zal Dirk Bonte overnemen en de stok als allerlaatse aan mij doorgeven. Het doel is het Belgisch record maar de scalp van één seniorsploeg zou ook niet misstaan aan onze gordel… Bij de eerste 300 van mijn laatste reeks zette ik de laatste rechte lijn in net op het ogenblik dat de spurtersgroep een spurt inzette. Automatisch ga je wat mee versnellen en daardoor liep ik plots mijn snelste van de avond: 46. Kapot zat ik! En na 100m joggen moest ik er terug aan beginnen. Verstand op nul dan maar en knallen. De laatste rechte lijn was een verschrikking. Totaal verzuurd liep ik de laatste 30m met de ogen dicht. Ik viel bijna over de meet en moest er bij gaan zitten. Nu was ik hélemaal leeggelopen. De harde training én de kou eisten hun tol en ik had enkele minuten nodig om te bekomen. Moe maar tevreden liep ik nog uit met Patrick waarna ik nog helpers ging ronselen voor ons PK cross van 7 februari. Mijn schema vertoont nog altijd lege vlakken en de tijd begint te korten maar ik heb er alle vertrouwen in dat binnen een week alle postjes zullen zijn ingevuld. Als allerlaatste sloot ik onze lokalen en vertrok huiswaarts waar een lekker warm bad, een sportmaaltijd, 'De slimste mens', mijn blog en mijn bed wachtten: ‘Le repos du guerrier!’

26-01-2010 om 23:30 geschreven door André  

Bornem, op de grens tussen Antwerpen, Oost-Vlaanderen en Brabant is elk jaar het toneel van een puik georganiseerde cross. Veel atleten lopen daar als laatste voorbereiding op hun PK. Bij de jeugd traden er ook vandaag atleten aan uit de drie vernoemde provinciën.

We hadden onderweg naar het dorp van de Dodentocht een omwegje gemaakt langs Mechelen om er Tom Gijselinck, mijn RAM-trainingsmaat en eerstejaarsjunior op te pikken. Het regende en het was koud, een echt crossweer dus. Noah vertrok bij de eerstejaarsbenjamins zoals gewoonlijk als een raket. De afstanden zijn in Bornem vrij groot in verhouding tot de meeste crossen en op het einde kreeg ons Nootje zijn ‘klop van de hamer’. Hij finishte nog mooi twaalfde in een wedstrijd die sommigen omschreven als een soort repetitie voor het BK. Noah was helemaal niet ontgoocheld en verbaasde me door te zeggen: ik vind lopen leuk! Moon is doorgaans ook een felle starter maar vandaag miste hij zijn start volledig. Ik was dan ook verbaasd dat hij alsnog vooraan kon postvatten. Hij ging mooi mee met de eersten, Dries Peeters op kop. Ik dacht, en met mij ook nog anderen een hele tijd dat hij het podium ging halen maar hij kraakte een beetje op het einde. Ook bij hem speelde de afstand een cruciale rol maar met een zesde plaats mag hij best tevreden zijn. Als we nu de twee volgende weken nog wat kunnen bijschaven kan hij op het PK misschien meespelen voor de medailles. In zijn reeks vochten ook Sven en Thijs voor wat ze waard waren. Het parcours lag er overigens héél zwaar bij wat de lichtere lopertjes van RAM niet bevoordeelde. Eline die tot vandaag altijd voor de prijzen kon meedoen moest net als Moon tevreden zijn met een zesde plaats. Ook zij ervaarde dat de cross van Bornem altijd een zeer sterk deelnemersveld kan voorleggen. Bij de miniemen jongens vochten Nathan en Jo weer een episch duel uit, een wedstrijd in de wedstrijd als het ware. Robin Hendrickx werd vierde bij de cadetten, Martha Ziarczyk vijfde bij de benjamins meisjes en tal van RAM-atleten behaalden nog mooie ereplaatsen. Na hun wedstrijden had een deel van onze onze jeugdbende postgevat op de enige heuvel van het parcours dat midden in de speeltuin lag. Daar hadden ze een goed zicht en moedigden ze héél luidruchtig de RAM-lopers aan en riepen ze ook op Jos! Wie is Jos? Alle andere atleten, hahaha... Ik zie ze daar nog staan roepen van 'allez Jos' tegen alle lopers. 

Toen ik naar de cafetaria was getrokken waar de prijsuitreiking plaatsvond (ik moest de prijzen afhalen want de jongens waren met hun vrienden zoals op elke cross weer tijdelijk verdwenen), hoorde ik plots iemand mijn naam roepen. Dat Westvlaams accent en die stem herken ik sinds Lahti uit duizend: Filip! Mijn vriend Filip Vanhaecke, wereldkampioen op de marathon, was helemaal uit Aardooie overgewaaid om er de cross van Bornem mee te lopen bij de masters +50. Het was een heel aangenaam weerzien. We hadden een lange babbel en besloten om heel binnenkort in zijn Aardooie af te spreken met Pol en Catherine. Filip was nog maar aan zijn derde cross van de winter. Hij wil graag uitpakken op het PK en weet dat hij daarvoor wedstrijdritme moet opdoen. Hij kreeg daar vandaag de kans toe met stevige concurrentie van o.a. Ion Damian, Marc Bultinck en Lucien Heyde om er maar enkele te noemen. Filip was meteen vooraan te vinden. De wedstrijd was razendsnel en Filip moest uiteindelijk enkel de duimen leggen voor Marc Bultinck. Een verdiende overwinning noemde Filip het sportief. Net voor we Bornem verlieten poseerden Eline, Sven, Thijs, Jo, Moon en Noah met Filip. Je ontmoet niet alle dagen een wereldkampioen, zei iemand… ;-)

24-01-2010 om 22:51 geschreven door André