Gisteren zag ik me door de sneeuw en vooral het ijs genoodzaakt om uitzonderlijk op straat te trainen. Ik vertrok thuis en liep op het avalt tot aan de ‘halve steen’ in Zemst-Laar en terug. In totaal liep ik de door Magda vooropgestelde vijftig minuten.

Vandaag stond er echter een snelheidstraining op het programma. Ik moest daarvoor een stukje rechte baan vinden. In het park zou het te glad zijn door de ijslaag en op straat lopen, daar had ik al helemaal geen zin in. Ik waagde dan maar een gok en  reed naar Machelen waar ik de piste opzocht. Daar was gelukkig één baan over zo’n 120m vrijgemaakt, nl. de buitenbaan in de rechte lijn en een stukje bocht. De opwarming deed ik in de nog haast ongerepte sneeuw. Ik stretchte in het trainershokje uit de wind en deed mijn vier versnellingen over 100m. Daarna liep ik de eigenlijke training. Ik liep de eerste tientallen meters rustig als aanloop en dan 100m voluit. Tien keer heb ik die oefening herhaald. Het ging behoorlijk soepel ondanks de korte nacht. We hebben kerstavond gevierd in familiekring maar op verplaatsing. Daardoor krijg je de kinderen natuurlijk niet op een degelijk uur in bed. Toen we thuiskwamen waren ze allebei aan het zeuren van vermoeidheid. Ik had er compassie mee maar aan de andere kant was geen van beide naar huis willen gaan voor het feest ten einde was. 

25-12-2009 om 19:47 geschreven door André  

Ik ben op trainingsgebied een aanhanger van de harde lijn. Toch heb ik zelden zo afgezien als vandaag. Ik was naar het Vrijbroekpark getrokken om er mijn weerstandstraining af te werken. De opdracht van Magda luidde: opwarmen, lenigheidsoefeningen, versnellingen en vier reeksen van één 600 gevolgd door één 200 met slechts 50m joggen tussen. Drie minuten rust tussen de reeksen. Dat is een training die we al meermaals rond en in het rozenpark hebben afgewerkt en van immens belang is in de opbouw naar een goede 800m.  Het park lag er echter heel slecht bij en de opwarmig was al een marteling voor spieren en gewrichten. Vooral mijn enkels hadden het zwaar te verduren. Na de opwarming trok ik mijn spikes aan want sneller lopen zou zonder niet kunnen en trok ik naar het rozenpark. Daar liep ik vier versnellingen op een hobbelige rechte lijn. Niet evident! De training zelf begon ik zoals altijd furieus maar na 50m hield ik wat in want ik merkte dat de ronde van 600m er verschrikkelijk bij lag. Na een harde bevroren strook kreeg je een zacht stuk onder de dennebomen gevolgd door een strook waar het aan het smelten was en je wegzakte om dan over te gaan op een halve ronde in een laagje sneeuw waardoor je toch wat aan snelheid moest inboeten. Resultaat: 1.51. Gezien de aard van het parcours helemaal niet slecht. Na een vijftigtal metertjes joggen begon ik in het rozenpark aan mijn eerste 200. Daar lagen de laatste 100m nog onder een dik wit tapijt. Het was echt harken en wat ik ook probeerde, sneller dan 35 geraakte ik vandaag niet. In zo’n barre omstandigheden zijn drie minuten rust niet echt veel en na elke reeks moest ik al mijn moed verzamelen om er opnieuw in te vliegen. Magda was er niet om me op te jagen en dat scheelt hoor! Elke 600m kwam er een seconde bij terwijl de 200en stabiel bleven. Op het einde van de rit werd het zo zwaar dat ik het sanoma-kerstdiner van enkele uren tevoren bijna cadeau deed aan de dieren van het park. Amai mijn botten. Was dit een zware training, zeg? Ik voelde me achteraf zo moe! Normaal rij ik van het park rechtstreeks naar huis en neem ik daar een douche maar nu was ik ondanks de koude kletsnat. Ik moest daarenboven nog boodschappen doen en kon moeilijk in deze toestand naar de winkel.  Zelden deed een douche zoveel deugd…

23-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=0nMhpQHGJEc   
http://www.youtube.com/watch?v=bQ-hVLJ5sSg   
http://www.youtube.com/watch?v=ceno_dASHUo   
http://www.youtube.com/watch?v=Zgqu7K3hBLk   

Gisteren heb ik mijn duurloop moeten aanpassen aan de omstandigheden. De sneeuw maakt bijna elk mogelijk parcours moeilijk. Ik koos ervoor om te lopen langs het fietspad dat parallel loopt aan de Brusselsesteenweg van Eppegem richting Vilvoorde. Daar lag het tenminste vlak. Na 22,5minuten was ik bijna aan de kerk van Vilvoorde en keerde ik terug richting Eppegem. Na exact 45 minuten stond ik terug voor mijn huis. Wat een timing…

Vandaag was het in principe weerstandstraining maar Magda stelde voor om die naar morgen te verschuiven. Misschien zou de dooi wel beginnen en zou ik morgen wel de piste van Machelen of het Vrijbroekpark kunnen opzoeken.

22-12-2009 om 23:04 geschreven door André  

De wekker biepte om acht uur maar het duurde wel even vooraleer ik doorhad dat ik moest opstaan. Ik wil altijd twee uur voor de training kunnen eten en dus moest ik er echt uit. Het voelde bitter koud en buiten klonk het gedempt en onheilspellend stil. Beneden deed ik de rolluiken naar boven en aanschouwde een wondermooi zicht. Het sneeuwde hard en alles was bedekt met een superdikke laag sneeuw. Om negen uur stonden de kinderen op en ik vroeg me stilaan af of we vandaag überhaubt zouden kunnen trainen. Na een kort telefoontje met Magda besloten we om nog even te wachten en te zien of het sneeuwen zou aanhouden. Rond kwart over tien minderde de sneeuwval en besloot ik te vertrekken. Nadat we Magda eerst waren gaan oppikken reden en schoven we aan een slakkengangetje naar het Vrijbroekpark. Er was haast geen kat te zien, laat staan een mens. Zelden hadden we het park zo voor ons alleen. Terwijl ik aan het opwarmen was, joggend door de diepe sneeuw kwam ook Ewoud aangelopen en zocht Magda een geschikte strook voor een sessie weerstandstraining. Moon en Noah speelden ondertussen met de slee maar lang heeft dat niet geduurd want binnen de kortste keren vond Noah dat het écht te koud was en zochten ze de warmte van de auto en de Nintendo DS op. Magda had ondertussen beslist om in de dreef te trainen. Daar lag de sneeuw iets minder dik en vooral de vlakke ondergrond bood betere loopcondities.  Na het stretchen zocht ik even de warmte van het parkwachtersgebouw op om er mijn crossspikes aan te trekken. De versnellingen gingen nog vrij aarzelend maar de rest van de training ging betrekkelijk goed. De sneeuw dwarrelde wel voortdurend in mijn ogen maar het kon me niet deren. Acht keer liep ik tweederde van de dreef af. De afstand is moeilijk in te schatten maar moet wel rond de 200 à 250 m zijn geweest. Magda zei dat Herman (haar echtgenoot en vroeger trainer) altijd stelde dat trainen in de sneeuw dubbel telt. Ik heb dus ofwel 16 keer 200m ofwel 8 keer 400 gelopen. Ik voelde het wel achteraf. Dat harken door de dikke laag, spikes of niet, vergde wel veel energie en was behoorlijk belastend voor enkels, knieën en spieren. Vooral mijn rechterkuit, waar ik dikwijls last ondervind trok vieze smoelen. Na de training gloeide ik helemaal en terwijl Ewoud opnieuw naar huis jogde brachten we ook Magda weer veilig tot bij haar Herman.

20-12-2009 om 21:12 geschreven door André  

Nadat we nog snel langs Running Mate in Kampenhout waren gereden om een bijbestelling aan clubtrainings op te halen reden we naar het park van Machelen. De zon scheen nog maar het was toch al min zeven graden. Koud dus en na twee toertjes vond Noah het al welletjes want zijn gezicht had kou. Dus ging hij met zijn broer naar muziek luisteren terwijl ik mijn duurloop afwerkte. Noah is nochtans niet zo’n koukleum als zijn vader. Vanochtend hadden ze al in de tuin gespeeld en toen was het blijkbaar niet te koud en ook niet toen we met de slee boodschappen in het dorp waren gaan doen. Ik denk dat hij gewoon niet veel zin had om te lopen. Ik heb het op een goeie zes kilometer gehouden. Het park lag er moeilijk beloopbaar bij. De sneeuw was al belopen en ondertussen ook bevroren. De oneffenheid van de bodem maakte dat ik naderhand zowat overal pijn had. Niet veel gewoon zeker?

19-12-2009 om 20:14 geschreven door André  

Ondanks de barre weersomstandigheden trokken we vanavond toch naar de Nekker. Zelfs als we de training in extremis zouden afblazen moet er toch een permanentie zijn en opvang voor diegenen die toch de weg naar de piste zouden vinden. Van afgelasting is echter geen sprake. Wij zijn geen voetbalclub, hé. Ik heb trouwens nooit verstaan waarom trainingen werden afgelast toen Moon nog voetbalde. Laat ze dan gewoon wat looptraining doen naast de velden of in een veldweg of in het park, heb ik meermaals geopperd. Maar neen, niets werd er dan gedaan. Integendeel, ik werd bekeken alsof ik aan heiligschennis deed. Onbegrijpelijk! Gisteren kwamen we met wat vertrageing aan op de Nekker. Er waren verkeersproblemen aan Nekkerspoel en gelukkig liet een begrijpende politieman ons door en bereikten we langs het zijweggetje het domein. Veel volk was er niet. Meer trainers dan atleten eigenlijk. Bruno was er als eerste maar die was met de fiets en had dus minder last gehad van de opstoppingen. Magda belde om te melden dat ik reeds met de opwarming moest beginnen. Zij zat wel vast! Met scholier Wouter zochten en vonden we een spoor om in te lopen. Blijkbaar was de conciërge van de Nekker al rondgereden met zijn golfkarretje en dus was er een goed beloopbaar spoor getrokken. De sneeuw was vers en superdik. Op de piste zou er niet kunnen worden gelopen. Ondertussen was Sarah met de aanwezige kinderen beginnen lopen maar het werd meer een loop-en-gooi training, hahaha… Ze heeft nogal afgezien, ocharme. Maar ze vond het superplezant, zei ze achteraf. Ondertussen was ook Magda toegekomen en kon ze mijn nieuwe cluboutfit bewonderen. De bestellingen waren gisteren toegekomen en ik had alles netjes in zakjes op naam verdeeld met het idee om andaag alles zoveel mogelijk te verdelen voor de kerstvakantie maar er was niet veel volk en dus zullen de meesten moeten wachten tot na nieuwjaar om hun nieuwe uniform te showen. Na de lenigheidsoefeningen en de versnellingen trokken we naar de overzijde van de piste waar Magda een spoor had gespot op een licht hellend stuk weg. Het spoor maakte een lichte bocht en was zo’n 150m lang. Ik had mijn crossspikes aangetrokken en het viel best mee om te lopen. Tien keer met weinig rust: zo ga je straks toch met een gerust gevoel kunnen gaan slapen, zei Magda al lachend. Ze kent me en weet dat ik nu al ongerust ben omdat ik gisteren niet heb gelopen. Dan rust je morgen maar niet en ga je gewoon duurlopen. OK?

18-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Gisterenavond heeft Peter bijna een uur werk aan me gehad. Mijn rug zat op verschillende plaatsen vast en het koste moeite en een aantal kraakjes om hem los te krijgen. Hij werkte ook mijn geteisterde linkervoet los. In principe moest ik het vandaag op zijn aanraden wat rustiger aan doen en de natuur heeft een handje toegestoken. Het begon overal te sneeuwen, begot! Ik had een afspraak bij dokter Paul want ik heb sinds gisteren een kopvalling en vandaag werd het alleen maar erger en erger en dus was de boodschap: op tijd vertrekken. Met collega Karin, die ik een lift gaf naar Mechelen zijn we meer dan twee uur onderweg geweest. Van Mechelen, aan het Vrijbroekpark waar Karin woont naar Hombeek is het maar een tweetal kilometer en daar heb ik nog eens een half uur over gedaan. Toen ik bij Paul binnenkwam was het er bijzonder rustig. Blijkbaar waren tal van patiënten niet tot bij hem geraakt. Ik was ruim te laat op mijn afspraak en toch was het meteen aan mij!

Na het dokterbezoek schoof ik naar de apotheek en dan naar huis. Het was al zo laat dat ik niet meer naar de winkel kan. Normaal is donderdagavond mijn moment om proviand in te slaan voor het komende WE maar alles was al dicht. Lopen heb ik uiteindelijk niet meer gedaan. Wel naar hat laatste deel van AJAX-Anderlecht gekeken. Drie op drie voor de belgen. C’est pas mal…

17-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

A friday-night, ergens in 1984...  We komen in zwarte kledij aan in de Coxiestraat. De inkomruimte gloeit rood. Een neon flikkert. Een mooi en speciaal meisje neemt onze jassen aan. We doen een babbeltje met de buitenwipper. In de achtergrons horden we de eerste klanken van ‘Bela Lugosi’s dead’. Daarna trekken we naar de cocktailbar achteraan rechts. De verhoogde dansruimte in de oude fabriek (ik geloof een oude zinkgieterij) is dark as ever (met blacklights voor de accentjes…). Daar bestellen we een ‘bien-servi’ whisky-cola. Die bien-servi slaat op de dosering want niet aangelengd… We installeren ons daar en bewonderen minuten lang de bloedmooie Diana. (In de Revue speelden ze niet voor niet ‘J’aime regarder les filles’ van Patrick Coutin.) Tot Michel tegen me zegt dat het tijd is om te gaan dansen. De muziek is er de hele nacht super en de dansvloer loopt nooit leeg. DJ Rudy is dan ook in vorm. Rond de drieën valt Frits in slaap met zijn hoofd in een geluidsbox! Ondertussen heb ik al enkele cola’s besteld bij de mooie Helena (Tja, ik kan het ook niet helpen dat de meisjes daar allemaal mooi zijn) en zijn we nog steeds aan het dansen. Zelfs ik word even moe en ik eet dan maar samen met de ‘Jokke’ een Pita in de uiterste hoek van de cocktailbar. Plots hoor ik de eerste klanken van ‘Hours&Hours’ van The Klinik. Ik vlieg van mijn kruk en sta enkele seconden later al terug op de dansvloer. (Ik was toen al snel) Uren later… Ik neem een breack. Een door de ‘Blue-Moon’(Toverdrank,uit de Revue) half bedwelmd meisje klamt me aan. “Je doet me denken aan Paul Van Ostayen…” Het is tijd om naar huis te gaan, denk ik dan. De eerste trein rijdt toch al…

Op facebook ben ik lid geworden van de groep: (Wij gingen uit in) Club Revue Mechelen. In de eighties was de Club Revue in de Coxiestraat aan het station van Mechelen dé New-Wave-place-to-be! New-Wavers kwamen van ver om mee te partyen. Ik zat er zo dikwijls dat ze thuis misschien wel dachten dat ik er woonde. Ik heb daar in de revue zelfs nog volledige fresco’s geschilderd. Ik was toen jong en mijn rug kon het nog verdragen om zes weken aan een stuk elke avond en WE’s op een ladder te staan. Ik heb er foto’s van teruggevonden.

16-12-2009 om 23:21 geschreven door André  

Ik werd deze middag een beetje op mijn wenken bediend. Het was de hele ochtend grijs en bitter koud maar toen ik echter het park van Machelen betrad voor mijn recuperatieloop begon er plots een verlegen zonnetje te schijnen. Even later begon het zelfs lichtjes te sneeuwen. Zon en sneeuw samen, da’s pure magie! Ik had voor het eerst sinds lang weer mijn I-pod meegenomen en op de shufflefunctie gezet. Dat geeft soms nogal vreemde combinaties. Terwijl ik van Sinatra over Jamie Cullum naar Zakir Hussain, de tablakunstenaar was gezweven blaast daar plots ‘Bonanza’ door mijn oortjes. Grappig! Maar je loopt er niet beter of soepeler door natuurlijk.

Na de training ging ik naar de vestiaires van Sanoma voor mijn douche. Daar vernam ik dat de boiler sinds gisteren stuk is en dat er dus geen warm water meer was. Terwijl anderen verkozen om dan maar niet te douchen aarzelde ik niet. ‘Comme à la Légion’, zei ik tegen mijn aanwezige collega’s en ik begon me in te zepen. Da’s de truuk natuurlijk. Je neemt een beetje water en veel zeep en je zeept je helemaal in. Zo heb je geen keuze meer en moet je wel douchen. Al gillend heb ik het ettelijke minuten volgehouden, tot het genoeg was! Alles heeft grenzen! Achteraf voelde ik me plots veel frisser dan ik me vandaag, na alweer een héél slechte nacht, reeds had gevoeld.

Vanavond was het jeugdtraining. De groep kinderen was vrij groot. Sarah nam de kleinsten voor haar rekening en al de rest bleef samen onder de begeleiding van Bruno en mezelf. We hebben ze constant laten lopen om de kou te trotseren. Eerst  een 1200m op de piste die voor de verandering met horden was bezet. Daarna kwamen de aflossingen waarbij drie ploegen van zeven het tegen elkaar opnamen. Ieder liep 400m. Daarna nog een 1200m tempo en om te eindigen een partijtje levende voetbal.

Straks vertrek ik naar Peter. Benieuwd wat hij over mijn rug en mijn voet gaat zeggen.

16-12-2009 om 20:46 geschreven door André  

In afwachting van de Finse piste was het vandaag op de nekker te doen. Het was er bitter koud. Min zes is nog altijd niet polair maar het verschil met de tien graden van een dikke week geleden is van die aard om ons toch al een hoog ‘pinguin’-gehalte te geven. Weinigen, vooral bij de jeugd, hadden het aangedurft om tot op de Nekker te komen. Er werd dan ook vooral gelopen. Slechts twee jeugdatleten wierpen de discus onder het waakzame oog van trainer Dirk. Alle andere aanwezigen liepen. Ook wij dus, maar wij lopen altijd… Ook onze groep was verre van compleet. Kim was ziek, Joost bleef bij haar om haar te verzorgen en Els had langer les. Sarah mocht opnieuw lopen maar beperkte het tot een korte duurloop. Tom, Ewoud en ik dan gingen wel de piste op. Na de opwarming kregen we ons programma van Magda. Door de kou had ze de training enigszins aangepast. Het werden nu drie series met drie minuten rust tussen. Series één en drie waren identiek, nl. 4x200 met 100m joggen tussen. De middelste serie bestond uit 3x 300m met eveneens 100m rust tussen. Met deze vriestemperaturen voelden we al meteen dat de normale chrono’s zouden uitblijven en dat bleek ook. Elke afstand werd beduidend trager afgelegd dan normaal en toch voelde het als bijna té snel aan. Alleen op het einde hebben we nog enkele supersnelle 200en uit onze sloffen geschud. Ik moest daar wel seieus diep voor gaan. Morgen mag ik onder de middag mijn recuperatieloopje houden. Hopelijk schijnt de zon zoals maandag. Toen was het zalig koud. Vanavond echter akelig koud.

15-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Wat een heerlijke training vandaag! Het was koud, in principe allesbehalve mijn weer dus, en toch… De zon scheen, er was geen wind en de kou was droog. De eerste minuten had ik de bibber maar heel snel draaide ik warme rondjes in het park van Machelen. Ik had nog wat spierpijn van gisteren en piekerde wel wat over de vorm die er nog niet is. Maar waar maak ik me toch zorgen over. Mijn eigenlijke doel is de zomer en het EK in Hongarije. Als ik ondertussen ook goed kan zijn begin maart op het BK Indoor bij de masters dan is dat leuk meegenomen. Maar ik ga niet panikeren. Met een coach als Magda Ilands is dat voor niets nodig. Ze houdt me niet alleen mentaal en fysiek scherp, ze zorgt er ook voor dat ik met beide voetjes op de grond blijf. Zij is diegene die weet waar we mee bezig zijn en nimmer stel ik haar beslissingen, keuzes of opdrachten in vraag. Daarvoor is mijn respect voor haar te groot. Wederzijds vertrouwen en geloof in elkaar is ons geheim.

De pijn in de rechterkuit is zo goed als weg maar ik moet toch dringend naar Peter, mijn osteopaat. Mijn rug zit goed vast en nu het kouder wordt kan het alleen nog maar erger worden. Hij zal werk hebben, ocharme. Ik heb ook al een tijdje last van de linkerschouder waardoor ik moeilijk slaap. Woensdagavond na de training heb ik een afspraak. Ik bedenk plots dat Peter me één keer heeft zien lopen, uitgerekend op 17 mei dit jaar, de dag van mijn vijftigste verjaardag. Toen liep ik mijn snelste 800 ooit. Van een toeval gesproken. Of net niet misschien. 

Ik heb vandaag mailcontact gehad met Corné Haast, de Nederlandse master die in Lahti dat mooie filmpje maakte van mijn finale. Hij bezorgde me het originele filmpje en ik vroeg hem wie die gekken waren die naast hem stonden te gillen. Dit was zijn antwoord: ‘O ja, de gillende mensen zijn de fans van Anselm Lebourne, die jij zo verrassend versloeg!’ Dat vind ik pas een goeie… En ik maar denken dat het mijn fans waren, hahaha!

De Finse piste in het Blosodomein van Hofstade waar ik het vorig jaar op deze blog reeds over had gaat dan eindelijk open. Vanaf begin januari kan je er alle dagen terecht. Het parcours is 1000m lang en verlicht tot 21.30 uur. Fantastisch toch. Een leuke afwisseling voor mijn ‘Park van Machelen’. Voor de mannen van de lange afstand zal dit parcours wellicht te kort zijn maar ik zie me er al met mijn jongens over flyen. I can’t wait! 

14-12-2009 om 22:08 geschreven door André  

Vandaag trokken we naar de cross van Booischot. Gisteren was er nog enige twijfel omeen dat Moon zich wat ziekjes voelde (zwaar verkouden) en last had van een zere rug tengevolge van te ijverig touwtjesspringen op school. Moon kent soms geen grenzen, hé. Vanmorgen scheen de zon en dus besloten we maar te gaan. Ook Noah had beslist om deze keer wel te lopen. We reden over Mechelen, pikten Bruno op en reden richting AVZK. Bruno verzorgde de opwarming van Noah, onze enige aanwezige benjamin. Dan volgde de start. Noah vertrok als een raket en kon zich de hele wedstrijd mooi vooraan handhaven. Op het einde spurtte hij zich zelfs naar een prachtige derde plaats. Zijn eerste échte atletiekmedaille ooit. Het deed hem duidelijk deugd want hij glunderde op het podium. Zou dat nu het gevolg zijn van die twee trainingetjes met de groteren?

Na Noah kwam onze Moon in aktie met de andere musketiers, Brent en Thijs. Moon had duidelijk last van zijn kwaaltjes want na de aankomst kon hij amper genieten van zijn vijfde plaats. Pijn aan de rug en amper kunnen ademen waren de spelbrekers. Ik voelde me plots heel schuldig. Tenslotte had ik voorgesteld om toch te lopen.

Nadat Eline alweer een tweede plaats had versierd trok ik in afwachting van de dameswedstrijd zelf mijn loopplunje aan. Ik had nog een training af te werken en de piste van AVZK stond daar letterlijk op mij te wachten. Ik had me in de vestiaires omgekleed en het werd me duidelijk dt dit een gemeentelijke sporthal was en dat AVZK waarschijnlijk geen energiefactuur moet betalen. Het was daar om te stikken. Ik warmde eerst twintig minuten op en liep vier versnellingen met de wind mee. De zon was plots verdwenen en een vrij sterke wind was opgestaan, waarschijnlijk speciaal om mij te pesten. Op het programma stonden twee series van twee maal 500 met telkens maar 100m rust tussen. Tussen de series mocht ik drie minuten bekomen. Het was de allereerste keer sinds het hernemen van mijn trainingen dat ik zo’n lange intervals moest doen. Ik wist niet goed waar ik me aan moest verwachten. Daarenboven had ik deze week wat last van stijve kuiten gehad. Bruno was me komen vervoegen en ging de tijd opnemen. De eerste klokte ik in 1’23” en een beetje. Te snel wellicht. Ik was rap vertrokken maar met de wind tegen wat stil gevallen. Ik zei tegen Bruno dat ik dat geen vier keer zou kunnen, maar dat hoefde ook niet. De tweede was iets trager, 1’27. Daarna mocht ik rusten. Ondertussen was de dameswedstrijd gestart en stond Moon met het fototoestel in de aanslag langs het parcours zijn papa te vervangen. Ik opende mijn tweede serie met een behoorlijke 1’25 maar had in de laatste 150m, tegen de wind in, zodanig willen versnellen dat ik mijn rechterkuit wat had bezeerd. Uit voorzichtigeheid koos ik er voor om te passen voor de laatste 500. Ik ging nog wel uitlopen met Kjell na de dameswedstrijd. Daarin werd Kim alweer tweede na Stephanie de Croock. Voor de start had Kim nog gezegd dat er heel wat goede loopsters aanwezig waren. Ik had haar geantwoord dat dat perfect was. Een wedstrijd zoals Vilvoorde was leuk om te winnen maar niet echt een waardemeter. Ze was daar té sterk voor de concurrentie. Hier in Booischot zou ze weten waar ze staat en dat is dus kort bij de top. Volgens mij kan ze Provinciaal kampioene worden. Als ze gezond kan blijven tenminste. Duimen dus! Els streed wat verder voor een ereplaats maar ik weet niet hoeveelste ze is geworden. Het werd plots kouder en we vertrokken kort na de dameswedstrijd huiswaarts. 

13-12-2009 om 21:24 geschreven door André  

Schitterend wat Jeroen ‘d Hoedt op het Ek in Dublin heeft gepresteerd. Door de titel te pakken bevestigde hij al het goede dat van hem wordt verteld en geschreven. Hij won overigens met gemak en was na de wedstrijd bijzonder lucide tijdens het interview. Door het feit dat we de hele namiddag op de cross van Booischot zaten te bevriezen misten we natuurlijk de rechtstreekse uitzending van het EK. ‘We kijken wel naar Sportweekend’ had ik tegen Moon en Noah gezegd. De mannen zaten na hun warm bad in pyjama voor de buis te wachten op sportweekend. Het was even wachten maar toen kwam het.  Zo’n drie minuten lang genoten we van een heel kampioenschap. Het is een schande. Zelfs Moon die tenslotte nog maar tien is vond het grof dat het altijd maar voetbal moet zijn en dat er amper aandacht werd besteed aan de atletiek. ‘De beste EK-resultaten ooit’ werd gezegd en dan nog komt het slechts enkele minuten in beeld. Je kan stellen dat het rechtstreeks was uitgezonden in de namiddag maar beseffen ze bij de VRT niet dat de meeste atletiekliefhebbers ook aktief atletiek beleven. Of je nu zelf liep, iemand begeleidde of ging aanmoedigen, de meesten onder ons zaten gisteren niet in hun luie zetel maar ergens ten lande op de één af andere sportmanifestatie. Gelukkig is er de VRT en sportweekend denk je dan. Fout dus! Vanaf nu moet ik maar leren gebruik maken van mijn digicorder.

13-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Gisteren was het de wekelijkse snelheidstraining op de Nekker. Geen sprinttraining zoals de spurters die doen maar een spurttraining aangepast aan mijn leeftijd en aan mijn kunnen. Samen met Ewoud liep ik tien keer 150m met genoeg rust tussen om elke keer weer voluit te kunnen gaan. Deze snelle reeks ging al stukken beter dan vorige week toen ik voor het eerst na mijn stop aanknoopte met het spurten. Ik had wel spierpijn achteraf maar ik veronderstel dat dat normaal is.

Morgen gaan we naar de cross van Booischot. Eerst lopen Noah en Moon. Daarna kijken we nog naar enkele wedstrijden waaronder die van Eline, Kim en Els. Daarna zal ik mijn eigen training afwerken op de piste van AVZK. Die ligt naast het crossparcours.

Vandaag was het een rustige dag. We versierden de kerstboom en ik legde de laatste hand aan het clubblad van December. We keken ook naar de film ‘The Empire of the sun’ van Steven Spielberg. Daarin speelt een nog jong Christian Bale een Brits jongetje die de oorlog in een Japans gevangenenkamp doorbrengt. Na de film kropen Moon en Noah natuurlijk in de verkleedkoffers… See for yourself.

12-12-2009 om 22:46 geschreven door André  

Iedereen kent Eddy Merckx als de grootste wielrenner aller tijden. Ook als mens is Eddy groot. Bescheiden, hard werkend, met een groot hart en steeds de vriendelijkheid zelve. Anders is het gesteld met Roger De Vlaeminck. Reeds als atleet liep hij geregeld gefrustreerd rond. In de schaduw van de allergrootste leven en sporten is natuurlijk niet gemakkelijk voor iemand met het ego van De Vlaeminck. Ook nu nog is hij dus niet geleerd en blijft hij af en toe verbaal in het rond trappen. Slachtoffers zijn deze keer de veldrijders en in het bijzonder Sven Nys. Ik citeer: ‘Ik denk dat Nys gewoonweg geen supertopper is. Als het écht om de knikkers gaat, gaat hij ten onder aan de stress. Dat is ook de reden waarom hij nog maar één keer wereldkampioen is geworden. En als hij echt zo'n groot kampioen was, dan zou hij het ook op de weg hebben moeten waargemaakt. Maar wat heeft hij daar al meer laten zien dan ooit eens twintig minuten in de kijker te hebben gereden in Parijs-Roubaix? Ik moet ook nog altijd zien of Niels Albert het op de weg kan maken.’

Geef toe, het getuigt van een zwaar gebrek aan respect. Word volwassen Roger en face it: we worden allemaal oud en tijden veranderen. Niets zegt dat je nu nog de weg en het veld zou kunnen combineren, nu het wierennen veel gespecialiseerder en professioneler is geworden. Neem een voorbeeld aan Eddy die onlangs nog stelde dat je zijn palmares moest relativeren en dat hij het de dag van vandaag heel wat moeilijker zou hebben. En dat komt dan uit de mond van de allergrootste. Respect!

12-12-2009 om 14:22 geschreven door André  

Iedere maand valt hij in de bus: het nieuwe nummer van ‘Atletiekleven’. Deze maand was het spannend afwachten want Kim was speciaal voor deze editie na haar knalprestaties in de eerste crossen van het seizoen geïnterviewd door Hans Vanbesien. Vanavond was het zover. Moon maakte de brievenbus leeg, liep naar binnen en legde de reklaamblaadjes vol eindejaarsaanbiedingen op tafel. Vandaag geen post, papa, zei Moon, maar ik zag dat hij iets achter zijn rug verstopte. Hier zie, zei hij plots en hij toverde mijn Atletiekleven tevoorschijn. Hij kent zijn papa goed!

11-12-2009 om 23:39 geschreven door André  

Ik zit iedereen maar te zeggen dat ze een vitaminekuur moeten volgen als ze een dipje hebben maar nu ik zelf na mijn eerste trainingsweken traditioneel op mijn tandvlees zit zou ik het bijna vergeten. Moe, moe, moe, ik ben moe! Vandaag stond er een duurloop op het programma en ik koos deze middag voor het park van Machelen. Het is mijn vaste stek, niet ver, practisch door zijn afstand (rondjes van 600m) en goed onderhouden. Ideaal voor de halve-fondloper die toch best gewend is aan het toertjes draaien. Vandaag draaide het echter van geen kanten. Al na één toerke van 600m voelde ik me loom en toen moest ik er nog vijftien. Er stond ook behoorlijk wat wind en nu alle bladeren van de bomen zijn voel je die zelfs in het park. Weg is de bescherming tegen weer en wind. Toen ik na de duurloop mijn eerste versnelling aanvatte kreeg ik de wind pal op de neus en de rest heb ik dan maar wijselijk in de andere richting gelopen. Vanavond was het bestuursvergadering van de RAM en die was betrekkelijk vroeg gedaan. Ik dacht meteen in mijn bed te kruipen maar plots ben ik weer klaarwakker. Dat overkomt me de laatste tijd veel, ook ‘s nachts. Ik schiet plots wakker, midden in een droom of wandel zoals ik al heel mijn leven doe (ik ben slaapwandelaar, helaas!) tot ik langzaam wakker word en tot het besef kom dat ik niet ben waar ik dacht te zijn. Er zijn ook constant ratten en muizen die ‘s nachts over me heen kruipen. Tenminste dat droom ik dan tot ik rechtveer en overal begin te zoeken tot ik me weer realiseer dat ik maar droomde. En me dan af te vragen waarom ik toch zo moe ben… 

10-12-2009 om 23:39 geschreven door André  

Het moest er eens van komen. Ik zit op Facebook! Ik was altijd terughoudend en beschouwde het ‘facebooken’ doorgaans als een storend en nutteloos tijdverdrijf maar kijk… zeg nooit nooit, hé. Na amper een week ben ik een overtuigd ‘believer’ geworden. Dankzij Facebook heb ik enkele superleuke mensen uit een ver maar nooit vergeten verleden teruggekregen. Stef, New-Waver van het eerste uur net als ik stuurde me een foto die maar liefst 27 jaar oud is. Je ziet ons op weg naar het Seaside-festival in De Panne. Dat was in de jaren tachtig hét alternatieve festival bij uitstek. Het ene jaar sliepen we in een chalet, het andere onder de kabientjes op het strand en zelfs een keertje in en rond een ‘kapelleke’… Dertigduizend in het zwart gekleedde jongeren die het ondanks de hitte nooit in hun hoofd haalden om de lange zwarte jas of de puntschoenen uit te trekken, het was me wat. We zagen er de meest uiteenlopende New-Wave bands: Fad Gadget, Echo & The Bunnymen, The Virgin Prunes… Iedere zichzelf respecterende NW-groep stond ooit op de affiche van dat festival. En uitgaan deden we in ‘Club Revue’ in Mechelen, de legendarische club uit de jaren tachtig. Waar is de tijd!  

09-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Voor onze nieuwjaarswensen heeft de redactie geposeerd voor de lens van topfotograaf Karel Daems. We moesten daarna een foto zoeken van ons favoriete designobject. Die foto werd dan in het kader gemonteerd met Photoshop. Ik ging voor de Panton Chair.

De ‘Panton Chair en ik zijn van 1959. We zijn dus alletwee vijftig jaar, maar daarmee stopt de vergelijking. Er is immers geen rimpeltje te zien op deze prachtige stoel, die Verner Panton beschouwde als een soort zoektocht naar de perfecte vrouwelijke curve. 

08-12-2009 om 22:59 geschreven door André