Iedereen kent Eddy Merckx als de grootste wielrenner aller tijden. Ook als mens is Eddy groot. Bescheiden, hard werkend, met een groot hart en steeds de vriendelijkheid zelve. Anders is het gesteld met Roger De Vlaeminck. Reeds als atleet liep hij geregeld gefrustreerd rond. In de schaduw van de allergrootste leven en sporten is natuurlijk niet gemakkelijk voor iemand met het ego van De Vlaeminck. Ook nu nog is hij dus niet geleerd en blijft hij af en toe verbaal in het rond trappen. Slachtoffers zijn deze keer de veldrijders en in het bijzonder Sven Nys. Ik citeer: ‘Ik denk dat Nys gewoonweg geen supertopper is. Als het écht om de knikkers gaat, gaat hij ten onder aan de stress. Dat is ook de reden waarom hij nog maar één keer wereldkampioen is geworden. En als hij echt zo'n groot kampioen was, dan zou hij het ook op de weg hebben moeten waargemaakt. Maar wat heeft hij daar al meer laten zien dan ooit eens twintig minuten in de kijker te hebben gereden in Parijs-Roubaix? Ik moet ook nog altijd zien of Niels Albert het op de weg kan maken.’

Geef toe, het getuigt van een zwaar gebrek aan respect. Word volwassen Roger en face it: we worden allemaal oud en tijden veranderen. Niets zegt dat je nu nog de weg en het veld zou kunnen combineren, nu het wierennen veel gespecialiseerder en professioneler is geworden. Neem een voorbeeld aan Eddy die onlangs nog stelde dat je zijn palmares moest relativeren en dat hij het de dag van vandaag heel wat moeilijker zou hebben. En dat komt dan uit de mond van de allergrootste. Respect!

12-12-2009 om 14:22 geschreven door André  

Iedere maand valt hij in de bus: het nieuwe nummer van ‘Atletiekleven’. Deze maand was het spannend afwachten want Kim was speciaal voor deze editie na haar knalprestaties in de eerste crossen van het seizoen geïnterviewd door Hans Vanbesien. Vanavond was het zover. Moon maakte de brievenbus leeg, liep naar binnen en legde de reklaamblaadjes vol eindejaarsaanbiedingen op tafel. Vandaag geen post, papa, zei Moon, maar ik zag dat hij iets achter zijn rug verstopte. Hier zie, zei hij plots en hij toverde mijn Atletiekleven tevoorschijn. Hij kent zijn papa goed!

11-12-2009 om 23:39 geschreven door André  

Ik zit iedereen maar te zeggen dat ze een vitaminekuur moeten volgen als ze een dipje hebben maar nu ik zelf na mijn eerste trainingsweken traditioneel op mijn tandvlees zit zou ik het bijna vergeten. Moe, moe, moe, ik ben moe! Vandaag stond er een duurloop op het programma en ik koos deze middag voor het park van Machelen. Het is mijn vaste stek, niet ver, practisch door zijn afstand (rondjes van 600m) en goed onderhouden. Ideaal voor de halve-fondloper die toch best gewend is aan het toertjes draaien. Vandaag draaide het echter van geen kanten. Al na één toerke van 600m voelde ik me loom en toen moest ik er nog vijftien. Er stond ook behoorlijk wat wind en nu alle bladeren van de bomen zijn voel je die zelfs in het park. Weg is de bescherming tegen weer en wind. Toen ik na de duurloop mijn eerste versnelling aanvatte kreeg ik de wind pal op de neus en de rest heb ik dan maar wijselijk in de andere richting gelopen. Vanavond was het bestuursvergadering van de RAM en die was betrekkelijk vroeg gedaan. Ik dacht meteen in mijn bed te kruipen maar plots ben ik weer klaarwakker. Dat overkomt me de laatste tijd veel, ook ‘s nachts. Ik schiet plots wakker, midden in een droom of wandel zoals ik al heel mijn leven doe (ik ben slaapwandelaar, helaas!) tot ik langzaam wakker word en tot het besef kom dat ik niet ben waar ik dacht te zijn. Er zijn ook constant ratten en muizen die ‘s nachts over me heen kruipen. Tenminste dat droom ik dan tot ik rechtveer en overal begin te zoeken tot ik me weer realiseer dat ik maar droomde. En me dan af te vragen waarom ik toch zo moe ben… 

10-12-2009 om 23:39 geschreven door André  

Het moest er eens van komen. Ik zit op Facebook! Ik was altijd terughoudend en beschouwde het ‘facebooken’ doorgaans als een storend en nutteloos tijdverdrijf maar kijk… zeg nooit nooit, hé. Na amper een week ben ik een overtuigd ‘believer’ geworden. Dankzij Facebook heb ik enkele superleuke mensen uit een ver maar nooit vergeten verleden teruggekregen. Stef, New-Waver van het eerste uur net als ik stuurde me een foto die maar liefst 27 jaar oud is. Je ziet ons op weg naar het Seaside-festival in De Panne. Dat was in de jaren tachtig hét alternatieve festival bij uitstek. Het ene jaar sliepen we in een chalet, het andere onder de kabientjes op het strand en zelfs een keertje in en rond een ‘kapelleke’… Dertigduizend in het zwart gekleedde jongeren die het ondanks de hitte nooit in hun hoofd haalden om de lange zwarte jas of de puntschoenen uit te trekken, het was me wat. We zagen er de meest uiteenlopende New-Wave bands: Fad Gadget, Echo & The Bunnymen, The Virgin Prunes… Iedere zichzelf respecterende NW-groep stond ooit op de affiche van dat festival. En uitgaan deden we in ‘Club Revue’ in Mechelen, de legendarische club uit de jaren tachtig. Waar is de tijd!  

09-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Voor onze nieuwjaarswensen heeft de redactie geposeerd voor de lens van topfotograaf Karel Daems. We moesten daarna een foto zoeken van ons favoriete designobject. Die foto werd dan in het kader gemonteerd met Photoshop. Ik ging voor de Panton Chair.

De ‘Panton Chair en ik zijn van 1959. We zijn dus alletwee vijftig jaar, maar daarmee stopt de vergelijking. Er is immers geen rimpeltje te zien op deze prachtige stoel, die Verner Panton beschouwde als een soort zoektocht naar de perfecte vrouwelijke curve. 

08-12-2009 om 22:59 geschreven door André  

Vorige zondag op Sinterklaasdag overleed exact 21 jaar geleden onverwacht Roy Orbison. De zanger die hits scoorde met onder andere ‘Pretty Woman’, ‘Only the Lonely’, ‘In Dreams’ en  ‘Crying’ was maar 52 jaar oud.

Vandaag was weer zo’n triestige verjaardag. Negenentwintig jaar geleden, op 8 december 1980 werd John Lennon op veertigjarige leeftijd vermoord. Met hem verdween ontegensprekelijk één van de belangrijkste namen uit de popgeschiedenis. Hij zou nu 69 zijn geweest.

Gisteren was ik in Antwerpen voor een fotoshoot en op weg naar huis waren er zoveel files dat ik moeite had om de stad uit te geraken. Uiteindelijk bleek de gemakkelijkste weg de A12. Het werd al donker en ik moest mijn duurloop nog afwerken. Om toch nog te kunnen genieten van de laatste lichtstralen stopte ik in Hazewinkel en kleedde ik me in de wagen om. Ook daarvoor is een grote wagen een gemak… Ik trok het natuurgebied in en begon lukraak te dolen over de dolomietpaadjes. Verrassend genoeg lagen de meeste paden er goed en droog bij. De nacht begon echter al snel te vallen en op het einde van mijn drie kwartier durende loop zag ik bijna niets meer. In het Frans zeggen ze: ‘la nuit, tous les chats sont gris’! Awel, ‘s nachts zijn alle paden ook identiek. Elke keer dat ik al in Hazewinkel liep had ik Kjell als gids. Nu dacht ik op het einde dat ik nooit uit die moerassen ging geraken. Gelukkig werkte mijn aangeboren radar nog steeds optimaal en liep ik uiteindelijk nog gemakkelijk richting parking.

Vandaag was het andere koek. Op de Nekker wachtte me weer een zware pistetraining. Terwijl Kim, Els en Joost 200en liepen gingen Ewoud en ik voor een echte weerstandstraining. Drie keer 1200m waarbij we afwisselend 50m traag en 150m snel liepen. De eerste serie was nog gemakkelijk maar dan sloeg de verzuring toe. Geloof me, dit was zware kost. Morgen staat er maar een korte recuperatieloop op het programma en die doe ik dan wel met mijn jeugdatleetjes. Ook leuk!

08-12-2009 om 22:19 geschreven door André  

De kudde stand-up comedians heeft er weer een nieuw lid bij. De voorzitter van de voetbalbond speelde voor clown tijdens ‘Sportweek-end’ door op geen enkele vraag duidelijk te antwoorden en zwetend als altijd rond de pot te draaien. Thema van het gesprek was het feit dat Dick Advokaat nu AZ gaat trainen. Uit het gesprek bleek nog maar eens het gebrek aan ruggegraat van de Belgische bondstop. Advokaat is oppermachtig en niemand durft hem wellicht een stobreed in de weg te leggen. De zoveelste Belgenmop. 

Ook in het veldrijden was het vandaag om te huilen. Net op het moment dat Sven Nys naar koploper Stybar jumpt moet hij voet aan de grond zetten om een gedubbelde renner te ontwijken. Kunnen ze alle gedubbelden niet uit de wedstrijd halen of ze tenminste diets maken dat je nooit binnenkant bocht mag rijden op het ogenblik dat je gaat worden gedubbeld. 

Rituelen, daar had Justine Henin het dan weer over. Dit WE hernam ze de competitie en vertelde over de intense emoties die simpele dingen als een T-shirt aantrekken of je veters knopen kunnen meebrengen. Het klonk ongelooflijk bekend in de oren. Het was vooral leuk om te zien dat blijkbaar een nieuwe Henin is opgestaan. Ze leek écht te genieten en leek dan toch niet het ijskonijn waar ze zo dikwijls voor werd versleten. Iedereen verdient een tweede kans. Ze zal die naar het publiek toe hopelijk met beide handen grijpen. Een sympathieke Henin, het zou eens wat anders zijn.

06-12-2009 om 20:05 geschreven door André  

Voor het eerst sinds mijn lange onderbreking stond er vrijdag een snelheidstraining op het programma. Samen met Tom (onze nieuwe belofte) en Ewoud liet Magda ons 150en lopen. We kregen er tien voor de kiezen waarbij we telkens 50m mochten inlopen en 100 voluit gaan. Dat dat voor mij niet ongestraft ging blijven heb ik,gisteren mogen ondervinden. Ik was helemaal stijf en ondanks het feit dat het rustdag is ben ik met de jongens toch een kwartiertje gaan loslopen langs het jaagpad in Eppegem. Ze hadden allebei een zaklamp mee en vonden het super om te lopen in het donker. (Een tocht door het donker, tidididiti…) We gaan er een traditie van maken, zei Moon. Op zaterdag in het donker gaan lopen? Mij niet gelaten…

Vandaag was het weer training in het Vrijbroekpark en ik had gevreesd voor 1000en. Daar voelde ik me eerlijk gezegd nog niet klaar voor. Na een tiental trainingsdagen had ik gisteren mijn eerste dipje, deels ook omdat mijn rug blokkeerde. Ik had aan de Sint ‘goeie benen’ gevraagd maar hij had er geen geleverd. Het ging in het park nochtans verre van slecht. Terwijl Danny, Tom en Stefan zich aan 600en moesten wagen luidde de opdracht voor Ewoud en mezelf: 3 series ven 2x300 met 100m joggen tussen en 3 minuten rust tussen de series. Dat is zo’n typisch verraderlijke training. Je denkt dan ‘oh, is het dat maar?’ Je komt altijd bedrogen uit, hahaha… Ik vertrok op kop en de eerste 300 liepen we in 48. Perfect volgens Magda die niet wilde dat we voluit gingen. Het rozenpark lag er op sommige plaatsen zompig bij en vooral in de bocht moesten we opletten. De tweede werd in 49 gelopen. Daarna ging het elke keer sneller en de laatste twee waarbij Ewoud de kop nam klokten we in 44 en 43,8. Na die laatste was het voor ons beide serieus uithijgen. Goed getraind!

06-12-2009 om 12:24 geschreven door André  

Gisterenavond.

• Moon: Papa, de Sint was vandaag op school.
• Noah: Ja, deueuh! ‘t Was wel de echte nie, hé!
• Ik: Hoe weet je dat?
• Noah: Ah, omdat hij nie de goeie staf meehad.
• Ik: Wat is dan wel de goeie staf?
• Noah: Die blinkt niet en heeft een andere top!
• Ik: Hoe weet je dat?
• Noah: Ik heb dat op TV gezien toen de echte Sinterklaas met de boot toekwam in Antwerpen.
• Moon: Hoe weet ge dat dat de echte was.
• Noah: Omdat dat die is van op TV met Bart Peeters en dat is de echte want Bart Peeters die zegt de waarheid. 

• Noah: Papa?
• Ik: Ja, Noah, wat is er?
• Noah: Is ‘t al tijd?
• Ik: Neen Noah, het is nog maar vier uur.  Draai je om en slaap nog wat.
• Noah: Maar ik ben te zenuwachtig.
• Ik: Probeer toch maar.
• Noah: Maar papa?
• Ik: Ja, Noooaaaah!
• Noah: Ik heb iets gehoord.
• Moon: Da was de wind…
• Noah: Da was precies een paard.
• Moon: Op straat?
• Noah: Neen, binnen!
• Ik: Zeg mannekens, het is vier uur… Slaap maar allebei nog wat. Als de Sint hoort dat jullie wakker zijn komt hij misschien niet binnen.

• Noah: Zie je wel dat het paard ook binnen was!

05-12-2009 om 12:05 geschreven door André  

Ik had deze middag niet naar Machelen kunnen trekken en besloot mijn duurloop dan maar meteen na het werk te doen. Snel omkleden in de vestiaires bij Sanoma en hop naar Zemst. Ik had vandaag geen zin om toertjes te draaien en besloot het jaagpad langs de Zenne te volgen. Ik vertrok van de parking aan de voetbalclub van Zemst en liep helemaal tot aan de spoorwegbrug van Hombeek en terug. Na een goed half uur stond ik al terug aan mijn vertrekpunt en liep dus door in tegengestelde zin richting Eppegem. Had ik te snel gelopen? Ik weet het niet. Moeilijk te beoordelen in het donker als je afstanden niet juist kan inschatten. Ik zal diezelfde afstand nog eens bij daglicht moeten afleggen. Na vijftig minuten zat het er op en enkele versnellingen later zat ik in de wagen op weg naar huis. Na een groot bord pasta nam ik een heet bad en dat was voldoende om me helemaal af te maken. Ik ben doodop. Het is maar tien uur maar ik kruip nu onder de wol. Hopelijk voor een volledige nacht slaap want de laatste nachten werd ik telkens enkele keren wakker. Het is momenteel volle maan en dan ben ik altijd wat onrustig…

03-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Het was iets minder koud vanavond op de Nekker. Was het daarom dat er vandaag meer kinderen op de training aanwezig waren dan gisteren? Trainers waren daarentegen schaars en Sarah en ik stonden op het punt de grote groep in tweeën te delen toen ook Johan kwam aangelopen. Hij nam de tussengroep, Sarah de kleinsten en ik de flyers. Ik vertrok met hen voor een zigzag-duurloop door het domein. De wekelijkse moppers konden het weer niet laten om hun ongenoegen te uiten. Wordt er gelopen dan zagen ze. Wordt er niet gelopen dan zagen ze ook. Ik trek het me niet aan en doorgaans stopt het zagen vrij snel. Na 25 minuten stonden we opnieuw aan de piste. Ik wilde ze wat snel laten lopen maar wanneer ik ze allemaal samen laat vertrekken morren ze allemaal en dus opteerde ik voor aflossingen. De aankondiging van die aflossingen zorgde voor een algemeen gejuich. Ik stuurde Moon stokken halen terwijl ik het probleem van de ploegen trachtte op te lossen. Vermits ze met zijn elven waren en ik dus geen gelijke ploegen kon samenstellen ging ik bij Sarah, die wat verder met haar groep ook op de piste liep, een loper lenen. Het werd Noah die in mijn groep als een prins werd onthaald. Noah is een clown en dat hebben ze graag.  De ploegen werden gevormd. We gingen eerst voor een 4x200m. De helft ging aan de 200m-lijn staan en de rest bleef bij mij aan het vertrek. De ploegen waren aan elkaar gewaagd maar natuurlijk moest Noah voor zijn team en als derde loper wat prijsgeven. Hij liep tegen Vincent en Eline. We lachten ons een breuk met het zicht alleen. Het was net een kaboutertje dat achter de twee groteren aanholde. Zoveel achterstand had hij niet maar slotloper Jo moest alles uit de kast halen om te trachten de twee anderen bij te benen. Moon moet je op 200m echter geen 5 meter voorsprong geven en hij vloog naar de zege voor zijn ploeg. Na de 4x200 stelde ik voor om een 4x400 te lopen. Ik had tegenkanting verwacht maar nee hoor: enthousiasme alom. Nieuwe ploegen werden gevormd en het toeval maakte dat Jo Moon kon kiezen als eerste teamgenoot. Hij koos daarna Noah tot groot jolijt van de andere teams. Voor de kleinste van de groep zou 400m wellicht te ver zijn. Jo en Moon hadden echter een plan. Noah mocht als eerste starten en dat tegen Nathan en Eline. Daarna zouden Brent, Moon en Jo aan een inhaalrace beginnen. Een echte uitdaging en dat zagen die jongens wel zitten. Om te vermijden dat Noah meteen zou worden weggeblazen in de start kreeg hij tien meter voorsprong. Ze vertrokken en al na vijftig meter kwamen de groten bij de kleinste. Toen kwam zijn karakterke boven en hij probeerde met zijn stok de twee anderen tegen te houden. Dat zorgde voor algemene hilariteit natuurlijk. De eerste 200m hield hij nog goed stand maar daarna kwam zijn moeilijk stuk. Op het einde zette hij nog een spurt in maar Brent moest toch met 50m achterstand aan zijn opdracht beginnen. Hij kon een klein beetje verschil goedmaken maar gaf toch nog steeds met een grote achterstand de stok door. Dan was het aan Moon die Thijs als mikpunt kreeg. Die zit momenteel in bloedvorm en dus moest Moon enorm diep gaan om wat terrein goed te maken. Jo, de slotloper van hun ploeg keek nog steeds tegen aan achterstand van ongeveer twintig meter aan. Onze supermopper mopperde niet meer maar vloog als een raket weg. In de laatste rechte lijn werd het echt spannend. Het verschil met de twee andere ploegen die bijna een fotofinish nodig hadden bedroeg geen twee meter meer. De kinderen waren allemaal door het dolle heen. Je had ze moeten zien supporteren voor elkaar. Zo’n training willen ze meer was de algemene opmerking. Geen gezeur meer. Als toetje kregen ze nog een matchke ‘levende voetbal’. Daar werd het een drawn. Iedereen content!

02-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Na dik twee maanden was het vandaag weer zover: mijn eerste pistetraining deze winter. Els vertelde me tijdens de opwarming dat er 500en op het programma stonden. Ik vond dat toch maar zwaar voor een kennismaking. Gelukkig bleken die halve kilometers weggelegd voor Kim, Els en Joost en had Magda 200en voorzien voor Ewoud en mezelf. Meteen mijn lievelingstraining dus. Misschien wilde Magda me wel plezier doen. Ewoud mocht voluit gaan maar ik moest me beperken tot 200en in ongeveer 33 seconden. ‘Sneller hoeft niet, want je begint pas met je opbouw’, stelde Magda. Ik probeerde het maar dat was niet gemakkelijk. Ik liet Ewoud telkens lopen en probeerde enkele seconden achter hem te blijven maar door het feit dat hij dan eens rapper en dan eens trager liep was dat bij mij dus ook het geval. Ik liep de helft van mijn acht 200en te snel maar het schaadde me niet? Ik was wel moe achteraf en mijn rug deed wat pijn maar dat zal ook te wijten zijn aan de uren die ik met al mijn collega’s in de kou heb gestaan om te luisteren naar onze vakbondsafgevaardigden. De crisis bij Sanoma is alvast voorlopig bedwongen. Ook Kjell was vanavond op de training aanwezig. Hij kwam enkel wat duurlopen maar bevestigde achteraf wel dat de kwetsuur die hem tot opgave dwong in Roeselare ernstiger lijkt dan aanvankelijk gedacht. Hopelijk kan Peter (onze osteopaat) hem donderdag helpen. 

01-12-2009 om 23:40 geschreven door André  

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=w24XB7ikAw8   

Eeuwige jeugd bestaat niet maar doorgaans schatten de mensen me jonger dan ik in werkelijkheid ben. Dat is trouwens al mijn heel leven zo. Toen ik jong was en dan vooral in mijn humanioraperiode vond ik dat verschrikkelijk. Alle jongens hadden al een lief. Ik niet. Alle jongens scheerden zich l. Ik niet. In de muziekles als een eunuk vooraan moeten zitten en de leraar horen zeggen: ‘de meisjes en André alleen. De jongens zwijgen!’ De hel! Of nog toen we met de klas naar de film gingen en ik als enige mijn ‘pas’ moest tonen en bewijzen dat ik even oud was als de anderen… Ik bespaar jullie de talrijke andere anecdotes. Met de jaren is mijn beleving van dat ‘jonger lijken’ natuurlijk veranderd. Vanavond stond ik in het park te stretchen na mijn duurloop van veertig minuten toen ik werd aangeklampt door een man die duideljk met zijn kleinkinderen een  wandeling maakte. Het gesprek kwam op gang omdat hij zelf in zijn jonge jaren nog had gelopen. Ook hij vond dat ik er geen vijftig uitzag, zelfs niet op het einde van een training wanneer ik wat zit te bekomen met een rood aangelopen gezicht. Toen ik echter mijn muts afzette zei de man plots: ‘hé, maar zonder muts zie je er wel 50 uit!’ Is er dan toch een recept voor de eeuwige jeugd? De loopmuts?

30-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Het was lang geleden dat ik nog zo had afgezien als deze morgen in het park. Met slechts vier duurloopjes in de benen en nog stijf van het modderploeteren van gisteren had ik me aan een rustige duurtraining verwacht. Magda had echter wat anders in petto. Marc en Danny die gisteren meeliepen in Vilvoorde mochten het wel rustig houden maar de rest, Tom, Ewoud, Stefan en ik,  kregen een fartlek voor de voeten geworpen. Na een drietal opwarmkilometers en de nodige stretchoefeningen en versnellingen begonnen we aan onze zes zware kilometers. De eerste ronde nam ik het meeste kopwerk nog voor mijn rekening samen met Stefan maar halfweg de tweede ronde kwam onze jonge belofte Tom naar de kop. Ik kraakte bij elke versnelling maar brak niet. Het had bloed, zweet en tranen gekost maar we kwamen allevier tegelijk aan bij Magda in een nog behoorlijke tijd ook als je rekening houdt met de felle wind.

Deze namiddag was het enkel sportkijken op TV. Eerst gingen we naar Roeselare voor de Cross-Cup. Wat we hoopten gebeurde want we zagen Kjell op TV. Noah moet gedacht hebben dat Kjell hem kon horen want die ging nogal tekeer met zijn ‘allez Kjell’s”. Het heeft niet geholpen want Kjell moest noodgedwongen opgeven. Hij had zich licht gekwetst aan de hamstrings in de loop van de week en was met een bang hart naar West-Vlaanderen getrokken. De conditie is nochtans uitstekend en in de aanvangsfase ging Kjell goed mee met Sanne Torfs, zijn trainingsmaat. Tot aan zijn opgave had Kjell dus nog zicht op een EK-ticket maar die ging nu dus naar Torfs. Nu hopen dat de kwetsuur door de wedstrijddeelname niet is verergerd. Ik spreek uit ervaring want ik mocht zo twee jaar geleden twee maand aan de kant blijven nadat ik licht gekwetst een wedstrijd had gelopen.

Na  het veldlopen volgde het veldrijden met eindelijk weer eens een verdiende overwinning voor Sven Nys. De periode van de zware crossen is aangebroken en nu zie je dat Sven nog steeds de renner is die de meeste power heeft en ook het best recupereert na een zware wedstrijd. Na hem volgde een bewonderenswaardige Kevin Pauwels en de wereldkampioen vervolledigde het podium.

Vanavond keken we nog naar Barcelona-Real met dank aan Telenet dat al zijn leden trakteerde op dit leuke sportcadeau. Waarschijnlijk zijn te weinig telenetkijkers geabonneerd op Prime-sports en hopen ze zo klanten te lokken. Met de ergerlijke stem van Gui Polspoel achter de microfoon vrees ik daar wat voor! 

29-11-2009 om 19:31 geschreven door André  

Bijlagen:
http://www.flickr.com/photos/andre_lafere/sets/72157622893216862/   

Vandaag trokken we naar de cross van Vilvoorde, traditioneel voor ons de kortste verplaatsing van het seizoen want via de ‘Verbrande Brug’ zijn we daar in tien minuten. Noah, die van mij voor de crossen drie ‘neen-kaarten’ heeft gekregen (waarmee hij dus drie keer mag passen voor een cross die zijn broer dan wel loopt), verkoos om vandaag al een eerste kaart te gebruiken en te passen voor deze loodzware wedstrijd. Door het slechte weer van de laatste dagen lag het parcours er heel slecht bij maar dat is bijna elk jaar het geval. (Heeft Sparta een pact met de duivel?) Voor de zoveelste keer werd het parcours trouwens aangepast? Sparta houdt blijkbaar van verrassingen. Moon vertrok voor zijn wedstrijd over 1500m als een raket. Hij nam meteen de leiding maar bergop en met felle tegenwind kon dat niet ongestraft blijven. Hij kwam in het bos de man met de hamer tegen en moest in het laatste kwart van de wedstrijd de kopgroep laten gaan. Hij werd nog wel mooi zesde maar was begrijpelijk ontgoocheld.  Het viel me op dat sommige jongens die nu voor Moon waren in vergelijking tot vorig jaar flink waren gegroeid. Onze Moon moet zijn scheut nog krijgen. Ik ben ook lang de kleinste van de klas gebleven maar groeide uiteindelijk toch nog naar een respectabele lengte. Eline liep haar hele wedstrijd aan de leiding maar werd voor de zoveelste keer van een verdiende zege gehouden door een snellere en afwachtend lopende tegenstandster. Doe zo voort Eline want zo zien we je graag lopen. Ooit komt de afrekening en dan zullen de prijzen zoet smaken, geloof me… Ondertussen was ook Kjell aangekomen. Niet om te koersen want hij trekt morgen naar de Cros-Cup van Roeselare maar wel om met Joost en mezelf een duurloopje te houden op het parcours van de cross. Terwijl Joost koos voor het gezelschap van een kameraad-oriëntatieloper kozen Kjell en ik voor een iets sneller tempo en trokken de modder in. Met gewone loopschoenen was het geen senicure. Ik liep een drie kwartier en voelde geen blaren meer. Da’s goed nieuws, hé. Ben ik dan eidelijk  vertrokken? Ik had tegen Moon en Noah gezegd dat we nog naar de dames gingen kijken. Dus trokken die zich van mij niet veel aan en liepen met hun vriendjes het bos in. Ondertussen was de gemengde dameswedstrijd (juniors, seniors en masters) vertrokken. Meteen nam Kim zonder aarzelen het commando. Slechts één tegenstandster kon aanklampen maar reeds voor halfweg was ook zij er aan voor de moeite. Kim begon aan haar solo en won de wedstrijd met een straat voorsprong. Na vier wedstrijden telt ze twee overwinningen en twee tweede plaatsen. Doe dat maar na! Ook Els, moe na een Senegaltrip, liep een verdienstelijke wedstijd en ook Sarah vocht voor wat ze waard was. Zo’n gemengde wedstrijd is niet makkelijk om te volgen en je verliest dan ook snel het overzicht. Els wist zelfs niet hoeveelste ze uiteindelijk was geworden. 

Na de dameswedstrijd gingen we naar huis. Moon en Noah waren als modderduiveltjes verkleumd uit het bos gekomen en wilden niet liever dan een lekker warm bad. Toen we richting uitgang stapten kwam ik Juliaan Deleebeeck tegen, de vriendelijke verslaggever van GVA voor de atletiek in Vlaams-Brabant. Hij nam me even apart en wist me te vertellen dat hij me had voorgedragen als kandidaat voor de Provinciale Trofee van Sportverdienste(of zoiets). Hij had alvast zijn punten aan mij gegeven. Het was een ongelijke strijd tegen o.a. kleppers als Sven Nys en Niels Albert maar blijkbaar kwam ik maar net iets te kort om tot de vier eindgenomineerden te mogen behoren. Ik was aangenaam verrast en blij dat Juliaan me dat wilde vertellen. Wat ga ik weer goed slapen vannacht… Of net niet! Stel je voor dat ik wel tot die vier had mogen behoren en met Sven Nys, toch één van mijn grootste idolen, op de foto had gemogen. 

28-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

De eerste rugpijn van de winter is een feit. Gisterenavond ben ik vroeg in bed gekropen. Ik wist niet meer hoe ik me moest plooien of zetten. Dan kan je evengoed gaan liggen… Als de pijn blijft zal een bezoekje aan Peter nodig zijn.

Vandaag zijn we niet naar de Nekker getrokken. Moon en Noah hadden een vermoeiende schoolweek achter de rug en lopen morgen de cross van Vilvoorde. Een beetje rust zal geen kwaad doen. Bovendien had ik gisteren ook geen lekker gevoel aan mijn voetzolen. Ook voor mij zal extra rust geen kwaad kunnen. Het is dan nog eens barslecht weer, regen en wind… Dat Belgische kimaat is niks voor mij. Mijn beste resultaten liep ik bij mooi weer. Het is ook daarom dat je van mij moeilijk een crosser zal maken. Al speel ik wel met het idee om er toch eens één winter voor te gaan. Maar dat zeg ik al jaren...

Ondertussen heb ik naar Studio 1 gekeken. Ik dacht plots dat ik op Canvas zat bij het optreden van een nieuwe Stand-up Comedian. Het was Georges Leekens, de droge komiek die het had over zijn KVK en het feit dat weinig ploegen Anderlecht thuis twintig minuten onder druk kunnen zetten. Hij had blijkbaar last van hallucinaties want iedereen had gezien dat de paarswitten niets, maar dan ook helemaal niets hadden weggegeven. Wat een grapjas, die Georges. Hoe lang is hij in het Astridpark gebleven? Niet lang, hé. Het zal aan zijn humor gelegen hebben. Met grapjes alleen bouw je geen ploeg, natuurlijk.

27-11-2009 om 23:37 geschreven door André  

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=OM9b3uUQ2zI&feature=related   

Voor het eerst na mijn blarenavontuur keerde ik deze middag terug naar mijn vaste stek: het park van Machelen. Ook vandaag mocht ik weer een beetje langer lopen, telkens in de hoop dat er geen blaren op mijn fel geteisterde voetzolen terugkeren. Ondertussen hangt er bijna geen blad meer aan de bomen en toch liggen de paden er als altijd piekfijn bij. Daarom ook vind ik dit zo’n leuk parkje. Je ziet ten allen tijde waar je loopt. Geen verrassingen dus. Het deed deugd om even te kunnen lopen en uitwaaien want de sfeer bij Sanoma is gespannen door de laatste ontwikkelingen. Het doet dan ook goed om eens wat anders te kunnen doen en buiten de redactie te komen. Het was er net voor de middag nochtans gezellig want ondanks de problemen binnen het bedrijf werd er toch getoast op de goede verkoopsresultaten van ons eigen blad. Jan, mijn muzikale collega (o.a. ex-drummer van de ‘Machines’ en Derek & The Dirt)) was net terug van Bretagne en had Muscadet en Bretoense hapjes meegebracht. Ik hield het bij een half glaasje. Ik ben ooit gaan lopen in Machelen nadat ik twee glazen champagne (nochtans niet mijn lievelingsdrank) had gedronken. Aanvankelijk leek ik wel te zweven maar halfweg stond de man met de hamer tussen de struiken me op te wachten. Wat een inzinking was dat toen… Vandaag maar een half glaasje dus. De eerste honderden meters waren pijnlijk maar geleidelijk aan kwam de souplesse terug en ik geraakte vrij snel in de juiste cadans. Ook vandaag was het na 35 minuten echter hoog tijd om te stoppen. Weer brandde het onderaan mijn voeten. Ik wilde geen risico’s nemen en stretchte dan maar. Een beetje bang trok ik in de Sanoma-vestiaires mijn asicsen uit. Oef, geen blaren maar de weke huid zag wel knalrood. Ik moet voorzichtig blijven. Ik kan me geen nieuw oponthoud veroorloven als ik wil kunnen meelopen op het provinciaal indoorkampioenschap op 3 januari in Gent. Ik denk dat die wedstrijd te vroeg gaat komen maar dat zien en vooral voelen we eind december wel.

26-11-2009 om 21:45 geschreven door André