In afwachting van de Finse piste was het vandaag op de nekker te doen. Het was er bitter koud. Min zes is nog altijd niet polair maar het verschil met de tien graden van een dikke week geleden is van die aard om ons toch al een hoog ‘pinguin’-gehalte te geven. Weinigen, vooral bij de jeugd, hadden het aangedurft om tot op de Nekker te komen. Er werd dan ook vooral gelopen. Slechts twee jeugdatleten wierpen de discus onder het waakzame oog van trainer Dirk. Alle andere aanwezigen liepen. Ook wij dus, maar wij lopen altijd… Ook onze groep was verre van compleet. Kim was ziek, Joost bleef bij haar om haar te verzorgen en Els had langer les. Sarah mocht opnieuw lopen maar beperkte het tot een korte duurloop. Tom, Ewoud en ik dan gingen wel de piste op. Na de opwarming kregen we ons programma van Magda. Door de kou had ze de training enigszins aangepast. Het werden nu drie series met drie minuten rust tussen. Series één en drie waren identiek, nl. 4x200 met 100m joggen tussen. De middelste serie bestond uit 3x 300m met eveneens 100m rust tussen. Met deze vriestemperaturen voelden we al meteen dat de normale chrono’s zouden uitblijven en dat bleek ook. Elke afstand werd beduidend trager afgelegd dan normaal en toch voelde het als bijna té snel aan. Alleen op het einde hebben we nog enkele supersnelle 200en uit onze sloffen geschud. Ik moest daar wel seieus diep voor gaan. Morgen mag ik onder de middag mijn recuperatieloopje houden. Hopelijk schijnt de zon zoals maandag. Toen was het zalig koud. Vanavond echter akelig koud.

15-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Wat een heerlijke training vandaag! Het was koud, in principe allesbehalve mijn weer dus, en toch… De zon scheen, er was geen wind en de kou was droog. De eerste minuten had ik de bibber maar heel snel draaide ik warme rondjes in het park van Machelen. Ik had nog wat spierpijn van gisteren en piekerde wel wat over de vorm die er nog niet is. Maar waar maak ik me toch zorgen over. Mijn eigenlijke doel is de zomer en het EK in Hongarije. Als ik ondertussen ook goed kan zijn begin maart op het BK Indoor bij de masters dan is dat leuk meegenomen. Maar ik ga niet panikeren. Met een coach als Magda Ilands is dat voor niets nodig. Ze houdt me niet alleen mentaal en fysiek scherp, ze zorgt er ook voor dat ik met beide voetjes op de grond blijf. Zij is diegene die weet waar we mee bezig zijn en nimmer stel ik haar beslissingen, keuzes of opdrachten in vraag. Daarvoor is mijn respect voor haar te groot. Wederzijds vertrouwen en geloof in elkaar is ons geheim.

De pijn in de rechterkuit is zo goed als weg maar ik moet toch dringend naar Peter, mijn osteopaat. Mijn rug zit goed vast en nu het kouder wordt kan het alleen nog maar erger worden. Hij zal werk hebben, ocharme. Ik heb ook al een tijdje last van de linkerschouder waardoor ik moeilijk slaap. Woensdagavond na de training heb ik een afspraak. Ik bedenk plots dat Peter me één keer heeft zien lopen, uitgerekend op 17 mei dit jaar, de dag van mijn vijftigste verjaardag. Toen liep ik mijn snelste 800 ooit. Van een toeval gesproken. Of net niet misschien. 

Ik heb vandaag mailcontact gehad met Corné Haast, de Nederlandse master die in Lahti dat mooie filmpje maakte van mijn finale. Hij bezorgde me het originele filmpje en ik vroeg hem wie die gekken waren die naast hem stonden te gillen. Dit was zijn antwoord: ‘O ja, de gillende mensen zijn de fans van Anselm Lebourne, die jij zo verrassend versloeg!’ Dat vind ik pas een goeie… En ik maar denken dat het mijn fans waren, hahaha!

De Finse piste in het Blosodomein van Hofstade waar ik het vorig jaar op deze blog reeds over had gaat dan eindelijk open. Vanaf begin januari kan je er alle dagen terecht. Het parcours is 1000m lang en verlicht tot 21.30 uur. Fantastisch toch. Een leuke afwisseling voor mijn ‘Park van Machelen’. Voor de mannen van de lange afstand zal dit parcours wellicht te kort zijn maar ik zie me er al met mijn jongens over flyen. I can’t wait! 

14-12-2009 om 22:08 geschreven door André  

Vandaag trokken we naar de cross van Booischot. Gisteren was er nog enige twijfel omeen dat Moon zich wat ziekjes voelde (zwaar verkouden) en last had van een zere rug tengevolge van te ijverig touwtjesspringen op school. Moon kent soms geen grenzen, hé. Vanmorgen scheen de zon en dus besloten we maar te gaan. Ook Noah had beslist om deze keer wel te lopen. We reden over Mechelen, pikten Bruno op en reden richting AVZK. Bruno verzorgde de opwarming van Noah, onze enige aanwezige benjamin. Dan volgde de start. Noah vertrok als een raket en kon zich de hele wedstrijd mooi vooraan handhaven. Op het einde spurtte hij zich zelfs naar een prachtige derde plaats. Zijn eerste échte atletiekmedaille ooit. Het deed hem duidelijk deugd want hij glunderde op het podium. Zou dat nu het gevolg zijn van die twee trainingetjes met de groteren?

Na Noah kwam onze Moon in aktie met de andere musketiers, Brent en Thijs. Moon had duidelijk last van zijn kwaaltjes want na de aankomst kon hij amper genieten van zijn vijfde plaats. Pijn aan de rug en amper kunnen ademen waren de spelbrekers. Ik voelde me plots heel schuldig. Tenslotte had ik voorgesteld om toch te lopen.

Nadat Eline alweer een tweede plaats had versierd trok ik in afwachting van de dameswedstrijd zelf mijn loopplunje aan. Ik had nog een training af te werken en de piste van AVZK stond daar letterlijk op mij te wachten. Ik had me in de vestiaires omgekleed en het werd me duidelijk dt dit een gemeentelijke sporthal was en dat AVZK waarschijnlijk geen energiefactuur moet betalen. Het was daar om te stikken. Ik warmde eerst twintig minuten op en liep vier versnellingen met de wind mee. De zon was plots verdwenen en een vrij sterke wind was opgestaan, waarschijnlijk speciaal om mij te pesten. Op het programma stonden twee series van twee maal 500 met telkens maar 100m rust tussen. Tussen de series mocht ik drie minuten bekomen. Het was de allereerste keer sinds het hernemen van mijn trainingen dat ik zo’n lange intervals moest doen. Ik wist niet goed waar ik me aan moest verwachten. Daarenboven had ik deze week wat last van stijve kuiten gehad. Bruno was me komen vervoegen en ging de tijd opnemen. De eerste klokte ik in 1’23” en een beetje. Te snel wellicht. Ik was rap vertrokken maar met de wind tegen wat stil gevallen. Ik zei tegen Bruno dat ik dat geen vier keer zou kunnen, maar dat hoefde ook niet. De tweede was iets trager, 1’27. Daarna mocht ik rusten. Ondertussen was de dameswedstrijd gestart en stond Moon met het fototoestel in de aanslag langs het parcours zijn papa te vervangen. Ik opende mijn tweede serie met een behoorlijke 1’25 maar had in de laatste 150m, tegen de wind in, zodanig willen versnellen dat ik mijn rechterkuit wat had bezeerd. Uit voorzichtigeheid koos ik er voor om te passen voor de laatste 500. Ik ging nog wel uitlopen met Kjell na de dameswedstrijd. Daarin werd Kim alweer tweede na Stephanie de Croock. Voor de start had Kim nog gezegd dat er heel wat goede loopsters aanwezig waren. Ik had haar geantwoord dat dat perfect was. Een wedstrijd zoals Vilvoorde was leuk om te winnen maar niet echt een waardemeter. Ze was daar té sterk voor de concurrentie. Hier in Booischot zou ze weten waar ze staat en dat is dus kort bij de top. Volgens mij kan ze Provinciaal kampioene worden. Als ze gezond kan blijven tenminste. Duimen dus! Els streed wat verder voor een ereplaats maar ik weet niet hoeveelste ze is geworden. Het werd plots kouder en we vertrokken kort na de dameswedstrijd huiswaarts. 

13-12-2009 om 21:24 geschreven door André  

Schitterend wat Jeroen ‘d Hoedt op het Ek in Dublin heeft gepresteerd. Door de titel te pakken bevestigde hij al het goede dat van hem wordt verteld en geschreven. Hij won overigens met gemak en was na de wedstrijd bijzonder lucide tijdens het interview. Door het feit dat we de hele namiddag op de cross van Booischot zaten te bevriezen misten we natuurlijk de rechtstreekse uitzending van het EK. ‘We kijken wel naar Sportweekend’ had ik tegen Moon en Noah gezegd. De mannen zaten na hun warm bad in pyjama voor de buis te wachten op sportweekend. Het was even wachten maar toen kwam het.  Zo’n drie minuten lang genoten we van een heel kampioenschap. Het is een schande. Zelfs Moon die tenslotte nog maar tien is vond het grof dat het altijd maar voetbal moet zijn en dat er amper aandacht werd besteed aan de atletiek. ‘De beste EK-resultaten ooit’ werd gezegd en dan nog komt het slechts enkele minuten in beeld. Je kan stellen dat het rechtstreeks was uitgezonden in de namiddag maar beseffen ze bij de VRT niet dat de meeste atletiekliefhebbers ook aktief atletiek beleven. Of je nu zelf liep, iemand begeleidde of ging aanmoedigen, de meesten onder ons zaten gisteren niet in hun luie zetel maar ergens ten lande op de één af andere sportmanifestatie. Gelukkig is er de VRT en sportweekend denk je dan. Fout dus! Vanaf nu moet ik maar leren gebruik maken van mijn digicorder.

13-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Gisteren was het de wekelijkse snelheidstraining op de Nekker. Geen sprinttraining zoals de spurters die doen maar een spurttraining aangepast aan mijn leeftijd en aan mijn kunnen. Samen met Ewoud liep ik tien keer 150m met genoeg rust tussen om elke keer weer voluit te kunnen gaan. Deze snelle reeks ging al stukken beter dan vorige week toen ik voor het eerst na mijn stop aanknoopte met het spurten. Ik had wel spierpijn achteraf maar ik veronderstel dat dat normaal is.

Morgen gaan we naar de cross van Booischot. Eerst lopen Noah en Moon. Daarna kijken we nog naar enkele wedstrijden waaronder die van Eline, Kim en Els. Daarna zal ik mijn eigen training afwerken op de piste van AVZK. Die ligt naast het crossparcours.

Vandaag was het een rustige dag. We versierden de kerstboom en ik legde de laatste hand aan het clubblad van December. We keken ook naar de film ‘The Empire of the sun’ van Steven Spielberg. Daarin speelt een nog jong Christian Bale een Brits jongetje die de oorlog in een Japans gevangenenkamp doorbrengt. Na de film kropen Moon en Noah natuurlijk in de verkleedkoffers… See for yourself.

12-12-2009 om 22:46 geschreven door André  

Iedereen kent Eddy Merckx als de grootste wielrenner aller tijden. Ook als mens is Eddy groot. Bescheiden, hard werkend, met een groot hart en steeds de vriendelijkheid zelve. Anders is het gesteld met Roger De Vlaeminck. Reeds als atleet liep hij geregeld gefrustreerd rond. In de schaduw van de allergrootste leven en sporten is natuurlijk niet gemakkelijk voor iemand met het ego van De Vlaeminck. Ook nu nog is hij dus niet geleerd en blijft hij af en toe verbaal in het rond trappen. Slachtoffers zijn deze keer de veldrijders en in het bijzonder Sven Nys. Ik citeer: ‘Ik denk dat Nys gewoonweg geen supertopper is. Als het écht om de knikkers gaat, gaat hij ten onder aan de stress. Dat is ook de reden waarom hij nog maar één keer wereldkampioen is geworden. En als hij echt zo'n groot kampioen was, dan zou hij het ook op de weg hebben moeten waargemaakt. Maar wat heeft hij daar al meer laten zien dan ooit eens twintig minuten in de kijker te hebben gereden in Parijs-Roubaix? Ik moet ook nog altijd zien of Niels Albert het op de weg kan maken.’

Geef toe, het getuigt van een zwaar gebrek aan respect. Word volwassen Roger en face it: we worden allemaal oud en tijden veranderen. Niets zegt dat je nu nog de weg en het veld zou kunnen combineren, nu het wierennen veel gespecialiseerder en professioneler is geworden. Neem een voorbeeld aan Eddy die onlangs nog stelde dat je zijn palmares moest relativeren en dat hij het de dag van vandaag heel wat moeilijker zou hebben. En dat komt dan uit de mond van de allergrootste. Respect!

12-12-2009 om 14:22 geschreven door André  

Iedere maand valt hij in de bus: het nieuwe nummer van ‘Atletiekleven’. Deze maand was het spannend afwachten want Kim was speciaal voor deze editie na haar knalprestaties in de eerste crossen van het seizoen geïnterviewd door Hans Vanbesien. Vanavond was het zover. Moon maakte de brievenbus leeg, liep naar binnen en legde de reklaamblaadjes vol eindejaarsaanbiedingen op tafel. Vandaag geen post, papa, zei Moon, maar ik zag dat hij iets achter zijn rug verstopte. Hier zie, zei hij plots en hij toverde mijn Atletiekleven tevoorschijn. Hij kent zijn papa goed!

11-12-2009 om 23:39 geschreven door André  

Ik zit iedereen maar te zeggen dat ze een vitaminekuur moeten volgen als ze een dipje hebben maar nu ik zelf na mijn eerste trainingsweken traditioneel op mijn tandvlees zit zou ik het bijna vergeten. Moe, moe, moe, ik ben moe! Vandaag stond er een duurloop op het programma en ik koos deze middag voor het park van Machelen. Het is mijn vaste stek, niet ver, practisch door zijn afstand (rondjes van 600m) en goed onderhouden. Ideaal voor de halve-fondloper die toch best gewend is aan het toertjes draaien. Vandaag draaide het echter van geen kanten. Al na één toerke van 600m voelde ik me loom en toen moest ik er nog vijftien. Er stond ook behoorlijk wat wind en nu alle bladeren van de bomen zijn voel je die zelfs in het park. Weg is de bescherming tegen weer en wind. Toen ik na de duurloop mijn eerste versnelling aanvatte kreeg ik de wind pal op de neus en de rest heb ik dan maar wijselijk in de andere richting gelopen. Vanavond was het bestuursvergadering van de RAM en die was betrekkelijk vroeg gedaan. Ik dacht meteen in mijn bed te kruipen maar plots ben ik weer klaarwakker. Dat overkomt me de laatste tijd veel, ook ‘s nachts. Ik schiet plots wakker, midden in een droom of wandel zoals ik al heel mijn leven doe (ik ben slaapwandelaar, helaas!) tot ik langzaam wakker word en tot het besef kom dat ik niet ben waar ik dacht te zijn. Er zijn ook constant ratten en muizen die ‘s nachts over me heen kruipen. Tenminste dat droom ik dan tot ik rechtveer en overal begin te zoeken tot ik me weer realiseer dat ik maar droomde. En me dan af te vragen waarom ik toch zo moe ben… 

10-12-2009 om 23:39 geschreven door André  

Het moest er eens van komen. Ik zit op Facebook! Ik was altijd terughoudend en beschouwde het ‘facebooken’ doorgaans als een storend en nutteloos tijdverdrijf maar kijk… zeg nooit nooit, hé. Na amper een week ben ik een overtuigd ‘believer’ geworden. Dankzij Facebook heb ik enkele superleuke mensen uit een ver maar nooit vergeten verleden teruggekregen. Stef, New-Waver van het eerste uur net als ik stuurde me een foto die maar liefst 27 jaar oud is. Je ziet ons op weg naar het Seaside-festival in De Panne. Dat was in de jaren tachtig hét alternatieve festival bij uitstek. Het ene jaar sliepen we in een chalet, het andere onder de kabientjes op het strand en zelfs een keertje in en rond een ‘kapelleke’… Dertigduizend in het zwart gekleedde jongeren die het ondanks de hitte nooit in hun hoofd haalden om de lange zwarte jas of de puntschoenen uit te trekken, het was me wat. We zagen er de meest uiteenlopende New-Wave bands: Fad Gadget, Echo & The Bunnymen, The Virgin Prunes… Iedere zichzelf respecterende NW-groep stond ooit op de affiche van dat festival. En uitgaan deden we in ‘Club Revue’ in Mechelen, de legendarische club uit de jaren tachtig. Waar is de tijd!  

09-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Voor onze nieuwjaarswensen heeft de redactie geposeerd voor de lens van topfotograaf Karel Daems. We moesten daarna een foto zoeken van ons favoriete designobject. Die foto werd dan in het kader gemonteerd met Photoshop. Ik ging voor de Panton Chair.

De ‘Panton Chair en ik zijn van 1959. We zijn dus alletwee vijftig jaar, maar daarmee stopt de vergelijking. Er is immers geen rimpeltje te zien op deze prachtige stoel, die Verner Panton beschouwde als een soort zoektocht naar de perfecte vrouwelijke curve. 

08-12-2009 om 22:59 geschreven door André  

Vorige zondag op Sinterklaasdag overleed exact 21 jaar geleden onverwacht Roy Orbison. De zanger die hits scoorde met onder andere ‘Pretty Woman’, ‘Only the Lonely’, ‘In Dreams’ en  ‘Crying’ was maar 52 jaar oud.

Vandaag was weer zo’n triestige verjaardag. Negenentwintig jaar geleden, op 8 december 1980 werd John Lennon op veertigjarige leeftijd vermoord. Met hem verdween ontegensprekelijk één van de belangrijkste namen uit de popgeschiedenis. Hij zou nu 69 zijn geweest.

Gisteren was ik in Antwerpen voor een fotoshoot en op weg naar huis waren er zoveel files dat ik moeite had om de stad uit te geraken. Uiteindelijk bleek de gemakkelijkste weg de A12. Het werd al donker en ik moest mijn duurloop nog afwerken. Om toch nog te kunnen genieten van de laatste lichtstralen stopte ik in Hazewinkel en kleedde ik me in de wagen om. Ook daarvoor is een grote wagen een gemak… Ik trok het natuurgebied in en begon lukraak te dolen over de dolomietpaadjes. Verrassend genoeg lagen de meeste paden er goed en droog bij. De nacht begon echter al snel te vallen en op het einde van mijn drie kwartier durende loop zag ik bijna niets meer. In het Frans zeggen ze: ‘la nuit, tous les chats sont gris’! Awel, ‘s nachts zijn alle paden ook identiek. Elke keer dat ik al in Hazewinkel liep had ik Kjell als gids. Nu dacht ik op het einde dat ik nooit uit die moerassen ging geraken. Gelukkig werkte mijn aangeboren radar nog steeds optimaal en liep ik uiteindelijk nog gemakkelijk richting parking.

Vandaag was het andere koek. Op de Nekker wachtte me weer een zware pistetraining. Terwijl Kim, Els en Joost 200en liepen gingen Ewoud en ik voor een echte weerstandstraining. Drie keer 1200m waarbij we afwisselend 50m traag en 150m snel liepen. De eerste serie was nog gemakkelijk maar dan sloeg de verzuring toe. Geloof me, dit was zware kost. Morgen staat er maar een korte recuperatieloop op het programma en die doe ik dan wel met mijn jeugdatleetjes. Ook leuk!

08-12-2009 om 22:19 geschreven door André  

De kudde stand-up comedians heeft er weer een nieuw lid bij. De voorzitter van de voetbalbond speelde voor clown tijdens ‘Sportweek-end’ door op geen enkele vraag duidelijk te antwoorden en zwetend als altijd rond de pot te draaien. Thema van het gesprek was het feit dat Dick Advokaat nu AZ gaat trainen. Uit het gesprek bleek nog maar eens het gebrek aan ruggegraat van de Belgische bondstop. Advokaat is oppermachtig en niemand durft hem wellicht een stobreed in de weg te leggen. De zoveelste Belgenmop. 

Ook in het veldrijden was het vandaag om te huilen. Net op het moment dat Sven Nys naar koploper Stybar jumpt moet hij voet aan de grond zetten om een gedubbelde renner te ontwijken. Kunnen ze alle gedubbelden niet uit de wedstrijd halen of ze tenminste diets maken dat je nooit binnenkant bocht mag rijden op het ogenblik dat je gaat worden gedubbeld. 

Rituelen, daar had Justine Henin het dan weer over. Dit WE hernam ze de competitie en vertelde over de intense emoties die simpele dingen als een T-shirt aantrekken of je veters knopen kunnen meebrengen. Het klonk ongelooflijk bekend in de oren. Het was vooral leuk om te zien dat blijkbaar een nieuwe Henin is opgestaan. Ze leek écht te genieten en leek dan toch niet het ijskonijn waar ze zo dikwijls voor werd versleten. Iedereen verdient een tweede kans. Ze zal die naar het publiek toe hopelijk met beide handen grijpen. Een sympathieke Henin, het zou eens wat anders zijn.

06-12-2009 om 20:05 geschreven door André  

Voor het eerst sinds mijn lange onderbreking stond er vrijdag een snelheidstraining op het programma. Samen met Tom (onze nieuwe belofte) en Ewoud liet Magda ons 150en lopen. We kregen er tien voor de kiezen waarbij we telkens 50m mochten inlopen en 100 voluit gaan. Dat dat voor mij niet ongestraft ging blijven heb ik,gisteren mogen ondervinden. Ik was helemaal stijf en ondanks het feit dat het rustdag is ben ik met de jongens toch een kwartiertje gaan loslopen langs het jaagpad in Eppegem. Ze hadden allebei een zaklamp mee en vonden het super om te lopen in het donker. (Een tocht door het donker, tidididiti…) We gaan er een traditie van maken, zei Moon. Op zaterdag in het donker gaan lopen? Mij niet gelaten…

Vandaag was het weer training in het Vrijbroekpark en ik had gevreesd voor 1000en. Daar voelde ik me eerlijk gezegd nog niet klaar voor. Na een tiental trainingsdagen had ik gisteren mijn eerste dipje, deels ook omdat mijn rug blokkeerde. Ik had aan de Sint ‘goeie benen’ gevraagd maar hij had er geen geleverd. Het ging in het park nochtans verre van slecht. Terwijl Danny, Tom en Stefan zich aan 600en moesten wagen luidde de opdracht voor Ewoud en mezelf: 3 series ven 2x300 met 100m joggen tussen en 3 minuten rust tussen de series. Dat is zo’n typisch verraderlijke training. Je denkt dan ‘oh, is het dat maar?’ Je komt altijd bedrogen uit, hahaha… Ik vertrok op kop en de eerste 300 liepen we in 48. Perfect volgens Magda die niet wilde dat we voluit gingen. Het rozenpark lag er op sommige plaatsen zompig bij en vooral in de bocht moesten we opletten. De tweede werd in 49 gelopen. Daarna ging het elke keer sneller en de laatste twee waarbij Ewoud de kop nam klokten we in 44 en 43,8. Na die laatste was het voor ons beide serieus uithijgen. Goed getraind!

06-12-2009 om 12:24 geschreven door André  

Gisterenavond.

• Moon: Papa, de Sint was vandaag op school.
• Noah: Ja, deueuh! ‘t Was wel de echte nie, hé!
• Ik: Hoe weet je dat?
• Noah: Ah, omdat hij nie de goeie staf meehad.
• Ik: Wat is dan wel de goeie staf?
• Noah: Die blinkt niet en heeft een andere top!
• Ik: Hoe weet je dat?
• Noah: Ik heb dat op TV gezien toen de echte Sinterklaas met de boot toekwam in Antwerpen.
• Moon: Hoe weet ge dat dat de echte was.
• Noah: Omdat dat die is van op TV met Bart Peeters en dat is de echte want Bart Peeters die zegt de waarheid. 

• Noah: Papa?
• Ik: Ja, Noah, wat is er?
• Noah: Is ‘t al tijd?
• Ik: Neen Noah, het is nog maar vier uur.  Draai je om en slaap nog wat.
• Noah: Maar ik ben te zenuwachtig.
• Ik: Probeer toch maar.
• Noah: Maar papa?
• Ik: Ja, Noooaaaah!
• Noah: Ik heb iets gehoord.
• Moon: Da was de wind…
• Noah: Da was precies een paard.
• Moon: Op straat?
• Noah: Neen, binnen!
• Ik: Zeg mannekens, het is vier uur… Slaap maar allebei nog wat. Als de Sint hoort dat jullie wakker zijn komt hij misschien niet binnen.

• Noah: Zie je wel dat het paard ook binnen was!

05-12-2009 om 12:05 geschreven door André  

Ik had deze middag niet naar Machelen kunnen trekken en besloot mijn duurloop dan maar meteen na het werk te doen. Snel omkleden in de vestiaires bij Sanoma en hop naar Zemst. Ik had vandaag geen zin om toertjes te draaien en besloot het jaagpad langs de Zenne te volgen. Ik vertrok van de parking aan de voetbalclub van Zemst en liep helemaal tot aan de spoorwegbrug van Hombeek en terug. Na een goed half uur stond ik al terug aan mijn vertrekpunt en liep dus door in tegengestelde zin richting Eppegem. Had ik te snel gelopen? Ik weet het niet. Moeilijk te beoordelen in het donker als je afstanden niet juist kan inschatten. Ik zal diezelfde afstand nog eens bij daglicht moeten afleggen. Na vijftig minuten zat het er op en enkele versnellingen later zat ik in de wagen op weg naar huis. Na een groot bord pasta nam ik een heet bad en dat was voldoende om me helemaal af te maken. Ik ben doodop. Het is maar tien uur maar ik kruip nu onder de wol. Hopelijk voor een volledige nacht slaap want de laatste nachten werd ik telkens enkele keren wakker. Het is momenteel volle maan en dan ben ik altijd wat onrustig…

03-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Het was iets minder koud vanavond op de Nekker. Was het daarom dat er vandaag meer kinderen op de training aanwezig waren dan gisteren? Trainers waren daarentegen schaars en Sarah en ik stonden op het punt de grote groep in tweeën te delen toen ook Johan kwam aangelopen. Hij nam de tussengroep, Sarah de kleinsten en ik de flyers. Ik vertrok met hen voor een zigzag-duurloop door het domein. De wekelijkse moppers konden het weer niet laten om hun ongenoegen te uiten. Wordt er gelopen dan zagen ze. Wordt er niet gelopen dan zagen ze ook. Ik trek het me niet aan en doorgaans stopt het zagen vrij snel. Na 25 minuten stonden we opnieuw aan de piste. Ik wilde ze wat snel laten lopen maar wanneer ik ze allemaal samen laat vertrekken morren ze allemaal en dus opteerde ik voor aflossingen. De aankondiging van die aflossingen zorgde voor een algemeen gejuich. Ik stuurde Moon stokken halen terwijl ik het probleem van de ploegen trachtte op te lossen. Vermits ze met zijn elven waren en ik dus geen gelijke ploegen kon samenstellen ging ik bij Sarah, die wat verder met haar groep ook op de piste liep, een loper lenen. Het werd Noah die in mijn groep als een prins werd onthaald. Noah is een clown en dat hebben ze graag.  De ploegen werden gevormd. We gingen eerst voor een 4x200m. De helft ging aan de 200m-lijn staan en de rest bleef bij mij aan het vertrek. De ploegen waren aan elkaar gewaagd maar natuurlijk moest Noah voor zijn team en als derde loper wat prijsgeven. Hij liep tegen Vincent en Eline. We lachten ons een breuk met het zicht alleen. Het was net een kaboutertje dat achter de twee groteren aanholde. Zoveel achterstand had hij niet maar slotloper Jo moest alles uit de kast halen om te trachten de twee anderen bij te benen. Moon moet je op 200m echter geen 5 meter voorsprong geven en hij vloog naar de zege voor zijn ploeg. Na de 4x200 stelde ik voor om een 4x400 te lopen. Ik had tegenkanting verwacht maar nee hoor: enthousiasme alom. Nieuwe ploegen werden gevormd en het toeval maakte dat Jo Moon kon kiezen als eerste teamgenoot. Hij koos daarna Noah tot groot jolijt van de andere teams. Voor de kleinste van de groep zou 400m wellicht te ver zijn. Jo en Moon hadden echter een plan. Noah mocht als eerste starten en dat tegen Nathan en Eline. Daarna zouden Brent, Moon en Jo aan een inhaalrace beginnen. Een echte uitdaging en dat zagen die jongens wel zitten. Om te vermijden dat Noah meteen zou worden weggeblazen in de start kreeg hij tien meter voorsprong. Ze vertrokken en al na vijftig meter kwamen de groten bij de kleinste. Toen kwam zijn karakterke boven en hij probeerde met zijn stok de twee anderen tegen te houden. Dat zorgde voor algemene hilariteit natuurlijk. De eerste 200m hield hij nog goed stand maar daarna kwam zijn moeilijk stuk. Op het einde zette hij nog een spurt in maar Brent moest toch met 50m achterstand aan zijn opdracht beginnen. Hij kon een klein beetje verschil goedmaken maar gaf toch nog steeds met een grote achterstand de stok door. Dan was het aan Moon die Thijs als mikpunt kreeg. Die zit momenteel in bloedvorm en dus moest Moon enorm diep gaan om wat terrein goed te maken. Jo, de slotloper van hun ploeg keek nog steeds tegen aan achterstand van ongeveer twintig meter aan. Onze supermopper mopperde niet meer maar vloog als een raket weg. In de laatste rechte lijn werd het echt spannend. Het verschil met de twee andere ploegen die bijna een fotofinish nodig hadden bedroeg geen twee meter meer. De kinderen waren allemaal door het dolle heen. Je had ze moeten zien supporteren voor elkaar. Zo’n training willen ze meer was de algemene opmerking. Geen gezeur meer. Als toetje kregen ze nog een matchke ‘levende voetbal’. Daar werd het een drawn. Iedereen content!

02-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Na dik twee maanden was het vandaag weer zover: mijn eerste pistetraining deze winter. Els vertelde me tijdens de opwarming dat er 500en op het programma stonden. Ik vond dat toch maar zwaar voor een kennismaking. Gelukkig bleken die halve kilometers weggelegd voor Kim, Els en Joost en had Magda 200en voorzien voor Ewoud en mezelf. Meteen mijn lievelingstraining dus. Misschien wilde Magda me wel plezier doen. Ewoud mocht voluit gaan maar ik moest me beperken tot 200en in ongeveer 33 seconden. ‘Sneller hoeft niet, want je begint pas met je opbouw’, stelde Magda. Ik probeerde het maar dat was niet gemakkelijk. Ik liet Ewoud telkens lopen en probeerde enkele seconden achter hem te blijven maar door het feit dat hij dan eens rapper en dan eens trager liep was dat bij mij dus ook het geval. Ik liep de helft van mijn acht 200en te snel maar het schaadde me niet? Ik was wel moe achteraf en mijn rug deed wat pijn maar dat zal ook te wijten zijn aan de uren die ik met al mijn collega’s in de kou heb gestaan om te luisteren naar onze vakbondsafgevaardigden. De crisis bij Sanoma is alvast voorlopig bedwongen. Ook Kjell was vanavond op de training aanwezig. Hij kwam enkel wat duurlopen maar bevestigde achteraf wel dat de kwetsuur die hem tot opgave dwong in Roeselare ernstiger lijkt dan aanvankelijk gedacht. Hopelijk kan Peter (onze osteopaat) hem donderdag helpen. 

01-12-2009 om 23:40 geschreven door André  

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=w24XB7ikAw8   

Eeuwige jeugd bestaat niet maar doorgaans schatten de mensen me jonger dan ik in werkelijkheid ben. Dat is trouwens al mijn heel leven zo. Toen ik jong was en dan vooral in mijn humanioraperiode vond ik dat verschrikkelijk. Alle jongens hadden al een lief. Ik niet. Alle jongens scheerden zich l. Ik niet. In de muziekles als een eunuk vooraan moeten zitten en de leraar horen zeggen: ‘de meisjes en André alleen. De jongens zwijgen!’ De hel! Of nog toen we met de klas naar de film gingen en ik als enige mijn ‘pas’ moest tonen en bewijzen dat ik even oud was als de anderen… Ik bespaar jullie de talrijke andere anecdotes. Met de jaren is mijn beleving van dat ‘jonger lijken’ natuurlijk veranderd. Vanavond stond ik in het park te stretchen na mijn duurloop van veertig minuten toen ik werd aangeklampt door een man die duideljk met zijn kleinkinderen een  wandeling maakte. Het gesprek kwam op gang omdat hij zelf in zijn jonge jaren nog had gelopen. Ook hij vond dat ik er geen vijftig uitzag, zelfs niet op het einde van een training wanneer ik wat zit te bekomen met een rood aangelopen gezicht. Toen ik echter mijn muts afzette zei de man plots: ‘hé, maar zonder muts zie je er wel 50 uit!’ Is er dan toch een recept voor de eeuwige jeugd? De loopmuts?

30-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Het was lang geleden dat ik nog zo had afgezien als deze morgen in het park. Met slechts vier duurloopjes in de benen en nog stijf van het modderploeteren van gisteren had ik me aan een rustige duurtraining verwacht. Magda had echter wat anders in petto. Marc en Danny die gisteren meeliepen in Vilvoorde mochten het wel rustig houden maar de rest, Tom, Ewoud, Stefan en ik,  kregen een fartlek voor de voeten geworpen. Na een drietal opwarmkilometers en de nodige stretchoefeningen en versnellingen begonnen we aan onze zes zware kilometers. De eerste ronde nam ik het meeste kopwerk nog voor mijn rekening samen met Stefan maar halfweg de tweede ronde kwam onze jonge belofte Tom naar de kop. Ik kraakte bij elke versnelling maar brak niet. Het had bloed, zweet en tranen gekost maar we kwamen allevier tegelijk aan bij Magda in een nog behoorlijke tijd ook als je rekening houdt met de felle wind.

Deze namiddag was het enkel sportkijken op TV. Eerst gingen we naar Roeselare voor de Cross-Cup. Wat we hoopten gebeurde want we zagen Kjell op TV. Noah moet gedacht hebben dat Kjell hem kon horen want die ging nogal tekeer met zijn ‘allez Kjell’s”. Het heeft niet geholpen want Kjell moest noodgedwongen opgeven. Hij had zich licht gekwetst aan de hamstrings in de loop van de week en was met een bang hart naar West-Vlaanderen getrokken. De conditie is nochtans uitstekend en in de aanvangsfase ging Kjell goed mee met Sanne Torfs, zijn trainingsmaat. Tot aan zijn opgave had Kjell dus nog zicht op een EK-ticket maar die ging nu dus naar Torfs. Nu hopen dat de kwetsuur door de wedstrijddeelname niet is verergerd. Ik spreek uit ervaring want ik mocht zo twee jaar geleden twee maand aan de kant blijven nadat ik licht gekwetst een wedstrijd had gelopen.

Na  het veldlopen volgde het veldrijden met eindelijk weer eens een verdiende overwinning voor Sven Nys. De periode van de zware crossen is aangebroken en nu zie je dat Sven nog steeds de renner is die de meeste power heeft en ook het best recupereert na een zware wedstrijd. Na hem volgde een bewonderenswaardige Kevin Pauwels en de wereldkampioen vervolledigde het podium.

Vanavond keken we nog naar Barcelona-Real met dank aan Telenet dat al zijn leden trakteerde op dit leuke sportcadeau. Waarschijnlijk zijn te weinig telenetkijkers geabonneerd op Prime-sports en hopen ze zo klanten te lokken. Met de ergerlijke stem van Gui Polspoel achter de microfoon vrees ik daar wat voor! 

29-11-2009 om 19:31 geschreven door André