31-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

Hoe zat het nu eigenlijk in Utrecht, vroegen enkelen onder jullie me de laatste dagen. Wel, het was gewoonweg geweldig. Voor een vol auditorium hield ik een voordracht onder de titel: ‘what I learnt from becoming a world champion runner’. De titel dekte niet exact de lading, dat zullen jullie verder wel lezen.

Ik had op voorhand aan de organisator gevraagd of hij voor een loopband kon zorgen en hij had het voor mekaar gekregen. Daar stond ik dan, in de coulissen van de Media Plaza in Utrecht voor een splinternieuwe loopband. Hij was nog gedeeltelijk ingepakt, zo nieuw! Ik had wat meer tijd dan aanvankelijk gepland omdat er wat achterstand was ontstaan op het oorspronkelijke tijdschema en dus kon ik gelukkig de loopband testen. Het was voor mij belangrijk om gedurenden mijn twintig minuten durende speech niet in ademnood te komen. Dat zou maar al te belachelijk zijn. Dus teste ik de snelheid die ik zou lopen op voorhand. Toen dat voor mekaar was wandelde ik even richting auditorium waar een assistente me zei dat het bijna zover was. We maakten van de pauze gebruik om de band naar het auditorium te rijden en op zijn plaats te zetten, wat gedecentreerd op het podium zodat ik niet voor de geprojecteerde beelden zou komen te staan. Met een twintigtal minuten vertraging begon ik er aan. Ik kondigde mezelf aan en nadat ik had gezegd dat ik wereldkampioen was geworden kwam er spontaan applaus en riep er zelfs iemand: ‘in what time?’ De toon was meteen gezet.

Meermaals werd mijn betoog onderbroken door spontaan applaus en bij ht vertonen van de film van de WK-finale werd er zelfs gesupporterd en gejuigd. Ik zag mensen lachen, reageren, meegaan in mijn verhaal.

Op het einde had ik het nog even over het komende EK in Hongarije en het wel of niet gaan. Nadat ik had gesteld dat een deelname zou afhangen van het wel of niet vinden van een sponsor, stapte onze grote CEO, de Finse Eija Ailasmaa naar voren. Ze nam een microfoon vast en zei: ‘I think you’ve got a sponsor now!’ Dat was voor mij een geweldig moment.

Na mijn loopspeech regende het complimenten. Iedereen had duidelijk genoten. Sommigen waren ontroerd geweest, anderen vonden het inspirerend. Iemand zei me zelfs dat hij duisenden presentaties had gezien maar dat ik me meteen in zijn top-drie had gecatapulteerd. Achteraf had ik de gelegenheid om nog wat na te praten ijdens de ‘walking lunch’. Velen betoonden enorme interesse voor de sportieve prestaties maar ook voor de psychologie erachter. Ik genoot…

Wat hierna volgt is mijn basistekst in het Nederlands (ondertussen ben ik uitgenodigd om op een ander congres in Nederland mijn verhaal op dezelfde manier over te doen in het Nederlands, ergens midden mei.). Ik heb daar nog wat rond geïmproviseerd en dat bracht de nodige humor in mijn betoog.

Hallo, dames en heren, beste collega’s

Mijn naam is André Lafère. Ik ben 50 jaar oud en werk al bijna 23 jaar voor Sanoma-Magazines Belgium,  da laatste negen jaar als Senior Art Director bij FW-GM. Ik ben ook masters-wereldkampioen op de 800m geworden in Lahti, Finland vorig jaar.

Ik ben altijd al vrij sportief geweest maar steeds met als enig doel om via het sporten gezond te blijven. Andere hobby’s als muziek en tekenen waren belangrijker. Mijn sport was fietsen. Als broer van een wielrenner was het normaal dat ik ook voor die sport had gekozen. Acht jaar geleden, na twee maal te zijn aangereden door een auto op training, besloot ik om de fiets aan de haak te hangen. Ik kon niet stilzitten en op uitnodiging van een vriend ben ik beginnen lopen. Al snel bleek ik sneller te kunnen lopen dan het gemiddelde en sloot ik me aan bij een club. Een tijd later werd ik aangesproken door één van de coaches en we besloten om samen verder te gaan. Aanvankelijk dacht ik te gaan voor de lange afstand en stratenlopen maar het toeval bracht me naar de piste en meer bepaald naar de halve fond. Voor wie niet bekend is met piste-atletiek: het lopen in de atletiek wordt onderverdeeld in drie categorieën. De spurt: 100 en 200m, de halve fond: 400, 800 en 1500m en de fond met de 5000 en 10000m.

Nu, vijf jaar later heb ik meer dan dertig titels verzameld, acht Belgische records en twee wereldrecords.  Op 2 augustus 2009 kwam de apotheose met de finale van het WK in Lahti. Ik klopte de Amerikaanse titelverdediger Anselm LeBourne en werd voor het eerst in mijn carrière wereldkampioen.

Die titel is geen eindpunt maar was wel een hoofddoel voor mijn coach en mezelf. Ieder jaar werd ik beter. Dat is soms zo wanneer je op latere leeftijd met topsport begint.

Anecdote: Iedere sporter heeft recht op tien jaar topsport las ik ooit in Runners World. Aan het woord was toen een Nederlandse marathonloper die zijn topperiode kende tussen de 25 en 35 jaar. Zijn beste vriend was ook Marathonloper maar had door gezin en beroep nooit de top nagestreefd. Pas toen hij de vijftig voorbij was ging hij leven en trainen als een topsporter en nu, bij de masters, is hij stukken beter dan de vroegere topatleet. Die had zijn tien jaar topsport reeds opgebruikt en zijn vriend had er nog recht op. Toegegeven, je kan pas op latere leeftijd aan topsport doen als je gezond hebt geleefd en altijd hebt gesport. Ook ik fietste of jogde elke dag. De laatste vijf jaar voor ik begon met atletiek legde ik jaarlijks 9000km af op de fiets. Mijn hart en lichaam waren dus wel enigszins voorbereid op wat nog komen zou.

Ik train zes dagen op zeven en in sommige periodes zelfs twee maal per dag. Mirakels bestaan niet in de sport. Je moet er altijd hard voor werken. Okee, volgens de kenners heb ik enorm veel talent maar zonder hard werken kom je er toch niet. Toen ik begon te trainen met Magda Ilands, zelf een oud-marathonloopster die ook meeliep op de OS van Seoul in ‘88 wisten we niet waar de grens ging liggen. Magda is een voorzichtige coach die, in tegenstelling tot sommige jongere trainers denkt op lange termijn en dus veelal voorzichtigheid predikt. Geduld en vertrouwen zijn daarbij sleutelwoorden. We hebben elk jaar een bepaalde progressie nagestreefd en die is er ook gekomen.

Een kleine vergelijking: Anselm LeBourne, de Amerikaan die al vier keer wereldkampioen is op de 800m liep vijf jaar geleden nog 1.55 op de 800m. Ik liep toen een besttijd van 2.03. Ieder jaar werde ik sneller en Anselm trager want het is de regel dat je vanaf een bepaald moment jaarlijks één seconde trager wordt. Dit jaar liep de Amerikaan niet meer onder de 2.01 en ik drie keer onder de twee minuten. Mijn Belgisch record is de derde wereldtijd ooit bij de M50 en slechts 88 honderdsten trager dan het WR. Twee weken geleden liep ik trouwens een wereldrecord op de 800m indoor.

In 2008 had ik een uitstekend seizoen met o.a. een Belgische titel op de 800m maar ook met twee maanden blessureleed. Toen ik éénmaal hersteld was trainde ik hard voor de Vlaamse kampioenschappen van eind september en plots gebeurde wat ik niet meer had verwacht. Ik liep onder de magische twee-minutengrens, meteen goed voor mijn allereerste Belgische record. Magda en ik besloten die winter om de druk op te drijven. Ik werd op 17 mei 2009 vijftig en zou dan aantreden in een nieuwe leeftijdscategorie, de M50.

Misschien even een kleine uitleg over hoe het masterssysteem werkt. Vanaf 35 jaar ben je Master en die categorie verdeelt zich in schijven van vijf jaar. Zo krijg je de M35, M40, M45, M50, enzovoort. De kampioenschappen loop ik bij de masters mee tegen mijn leeftijdsgenoten maar alle andere wedstrijden loop ik in de open categorie en dat is dan doorgaans tegen jongens die allemaal mijn zoon zouden kunnen zijn.

2009 moest dus mijn jaar worden. Op de dag van mijn verjaardag op 17 mei moest ik een belangrijke wedstrijd lopen. Daar brak ik meteen het Belgische record, goed voor de derde beste chrono aller tijden. Het werd het begin van een prachtige reeks met BR op de 400, 800 en 1000m. Eind juni nam ik een weekje rust en daarna werd de laatste hand gelegd aan de voorbereiding van het WK in Finland. Ik had nog nooit drie wedstrijden op vier dagen moeten afwerken en ook daar werd op getraind. 

Eind Juli was het zover. Ik vertrok naar Finland. Het werd een onvergetelijke week. Beeld je maar eens in: een stad zo groot als bvb Utrecht die overspoeld wordt door meer dan zesduizend atleten die komen uit alle uithoeken van de wereld. Overal waar je komt ontmoet je mensen die vrijuit praten over hun gemeenschappelijke passie, fantastisch gewoon.

In de reeksen ging het supergemakkelijk en won ik zonder forceren. Dat herhaalde ik in de halve finale en dus kwam ik met reserves aan de start van de finale.

Een half uur voor de wedstrijd word je verwacht in de call-room. Daar doe je je spikes aan en je wedstrijdtruitje en wacht je af. Ik keek wat rond en zag dat de amerikanen doodnerveus waren. Vooral topfavoriet en viervoudig wereldkampioen Anselm Lebourne leek me heel zenuwachtig. Terwijl ik nog zat te lachen en wat te praten met mijn nieuwe vrienden, de engelsen, een nieuw-zeelander en mijn belgische kameraad leek hij steeds kleiner en kleiner te woren. Plots was het tijd en werden we naar de piste gebracht.

De 800m is één van de mooiste disciplines van de atletiek omdat het zo compleet is. Je moet er de uithouding van een lang afstandsloper combineren met de snelheid en de weerstand van de spurter. Op 800m moet je snel starten en moet je op het einde nog versnellen. Doorgaans ga je door een muur. Na ongeveer 5-600m begin je te verzuren en wordt het mentaal heel moeilijk. Op dat moment ga je voorbij je pijngrens en eens de laatste 100m in zicht moet je gewoon doorbijten, gedragen door de adrenaline.

Ik stel voor om samen naar de finale te kijken:  xxxxxxxxxxxxxxx commentaar bij filmpje

In deze finale was ik zo sterk dat er van verzuring geen sprake was. Ik viel aan op een 300m van de meet. De enige die reageerde was de amerikaanse topfavoriet. In de laatste bocht kwam hij naast mij te lopen. Het werd een laatste spurt op leven en dood. Hij brak als eerste en ik werd wereldkampioen. Een droom was werkelijkheid geworden. Ik was de beste van de wereld.

Deze titel heb ik niet cadeau gekregen. Ik heb enorm hard moeten werken, jaren aan een stuk.

Topsport gaat volgens mij gepaard met een aantal noodzakelijke kwaliteiten.

- Talent uiteraard (dé basis om er te komen natuurlijk)

- Zelfvertrouwen (noodzakelijk om je talent aan te wenden)

- Doorzettingsvermogen (nodig om wanneer het moeilijk wordt te kunnen doorgaan)

- Karakter (de wil om je bepaalde zaken op te leggen)

- Grenzen verleggen (een constante in sport)

- Omgaan met tegenslagen (je niet laten ontmoedigen wanneer het tegenvalt))

- Relativeringszin (Het is en blijft maar lopen. Tenslotte zijn er belangrijker dingen in het leven dan je eigen ego)

- Geduld (Net als Rome wordt een carrière niet op één dag gebouwd)

- Vertrouwen (in jezelf en in de mensen die je omringen)

Heb ik deze karaktertrekken nodig om ook in mijn job uit te blinken? Natuurlijk wel! Doorzettingsvermogen, karakter, zelfvertrouwen heb je altijd nodig maar topsport enerzijds en mijn job als art director anderzijds zie ik meer als twee complementaitre bezigheden.

Door mijn sport ben ik veel rustiger geworden en heb ik bijna nooit last meer van enige stress. Ik blijf in alle omstandigheden rustig, zelfs al ben ik eigenlijk van het nerveuse type. Bij het lopen komen ook endorfines vrij, gelukshormonen, dezelfde die je lichaam aanmaken wanneer je verliefd bent of sex hebt. Die endorfines maken je gelukkig en zijn bij sommige mensen een remedie tegen depressies.

Door het sporten ontwikkel je ook volgende aspecten:

- Omgaan met andere mensen

- Kameraadschap

- Verdraagzaamheid

- Respect

- Passie

Dit zijn dan ook de dingen die ik als trainer, voorzitter en atleet in mijn club probeer mee te geven aan de jeugd, aan mijn collega-atleten en aan mijn omgeving in het algemeen.

Ga 100 procent voor je wat je doet maar doe dat steeds met respect voor de anderen. Begin daarvoor bij jezelf. Respecteer en luister naar je lichaam. Door jezelf graag te zien en te accepteren leer je ook de anderen graag zien en respecteren... 

De belangrijkste les die sporten me dus heeft geleerd is om respect te hebben voor anderen,  verdraagzaam te zijn  en ook passie en liefde te hebben voor wat je doet. Dit is ook wat ik jullie vandaag wilde meegeven. Tracht steeds je dromen waar te maken...  en wat je ook doet, doe het met passie.

En nog een laatste boodschap voor onze Hongaarse collega’s. Deze zomer gaat heet EK door in jullie land, in de stad met de moeilijke naam Nyiregyhaza, bij de grens met Oekraïne. Ook daar moet ik drie wedstrijden lopen en vertrek ik als topfavoriet. Ik ben nog steeds op zoek naar een sponsor en onderdak...

31-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

Terwijl maandag een duurloopje van een half uur diende om te recupereren van de eerste training van het zomerseizoen was deze van vanavond op de Nekker weer een stap in mijn opbouw. Magda liet Filip en mezelf 200en lopen. Slechts acht omdat het nog maar het begin van onze opbouw is en ze ons nog niet te zwaar wenst te laten trainen. Het gure weer met zware slagregen en felle windstoten zorgde er anders wel voor dat we diep in onze reserves moesten tasten. Om de beurt liepen we op kop en ik moet toegeven dat het best vrij zwaar was. Mijn conditie is echter van die aard dat ik er best nog een aantal had kunnen lopen. In de bochten stond de wind zo fel dat ik enkele keren practisch van de baan werd geslingerd maar ik ben dan ook wel vederlicht.

Ik heb een ware fascinatie voor de maan, dat heb ik al meermaals verteld. Mijn oudste zoon heet niet voor niets Moon. Ik voel ook heel hard de stand van de maan aan en deze dagen was het volle maan. Je kon het door het zware wolkendek niet zien… tot vanavond. De wind joeg de wolken uiteen en daar stond ze dan plots mooi te wezen. Haar felle licht deed de wolken verbleken in de nacht. Ik voelde plots een enorme rust over me heen komen en ik kon het niet laten om mijn fototoestel boven te halen. Ik heb nadien héél diep geslapen. Voor mij is dat een zeldzame luxe…

30-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

De laatste rustdag is een feit. Gisteren liep ik geen meter maar ging ik shoppen met ons Nootje. Hilde was Moon komen halen om er mee naar de bioscoop te gaan. Moon is net elf geworden en wilde graag naar Alice in Wonderland van Tim Burton. Ondertussen genoten Noah en ik ook nog van een ijsje in de eerste lentezon. Uit de zon was het bijzonder frisjes en wanneer die zon zich achter enkele wolken verstopte zou je niet geloofd hebben dat het effectief lente is.

Het uur veranderde vannacht ook maar dat stoorde de kinderen niet en wie dacht dat ze langer zouden slapen had het behoorlijk mis. Om acht uur stonden we allemaal beneden. Nu, ja, opstaan moest ik toch want vandaag herbegon ik te trainen. Ik had mijn programma ook op papier gezet voor Magda en gaf het haar af in het Vrijbroekpark. Op het menu stond vandaag de onvermijdelijke Fartlek. Het werd er eentje van een vijftal kilometer. Meteen zette ik de toon. Een strak tempo en tussen de snelle delen in de snelheid van een recuperatieloop. Ik voelde me supergoed en denk dat ik maar twintig procent van mijn vorm kwijt ben door de rustperiode. Zo wordt het wellicht relaxer trainen en toewerken naar een nieuwe vorm. Het eeuwige verhaal van de sporter die elke keer opneuw uit vorm moet geraken door te rusten om daarna opnieuw als een gek te trainen op zoek naar de vorm die je bewust had laten wegvloeien. Pfff... Vermoeiend, he!

En ondertussen oefen ik mijn tekst voor Utrecht. In het engels nog wel…

28-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

De rustperiode gaat zijn gang. Gisteren liep ik veertig minuutjes in het park van Machelen. De zon scheen en het was twintig graden. Voor het eerst had ik weer mijn zonnebril aan. Is de lente dan toch écht aangekomen. Ik miste wel enkele van mijn parkkennissen. Zowel Yvonne en haar Golden Retriever als het oude mannetje met de zwarte hond heb ik al een tijdje niet meer gezien. Hopeljk is hen niets overkomen...

Vandaag trokken we weer naar de Nekker. Zelf moest ik maar een half uurtje loslopen en wat versnellingen uitvoeren. Het liet me toe om de anderen eens goed te observeren. Het deed deugd om te zien dat zoveel atleten weer druk aan het trainen waren. De jeugd was talrijk aanwezig en in maar liefst zes groepen verdeeld. Toen Moon aansloot bij de RAM was er juist geteld één jeugdtrainer. Dankzij Bruno is nu een volledige jeugdwerking op poten gezet en die draait nu op volle toeren. We hebben ook een nieuwe atleet. Hij is afkomstig uit Tunesië en werpt de speer maar liefst 60m. Hopelijk kan die al met de interclub worden ingezet.

Mijn tekst voor Utrecht is eindelijk klaar en dat is niets te vroeg. Ik moet die nu nog vertalen naar het engels en memoriseren. Ik ga mijn toespraak in een gigantisch auditorium van op de loopband houden en er zal dus geen sprake zijn van speekbriefkes. Bibben, bibber. Stel dat ik daar een enorme black-out krijg… van op een loopband is dat nog belachelijker dan normaal.

Morgen rust ik volledig en zondag begin ik er weer aan. De eerste training van het zomerseizoen.

26-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

Mijn woorden zijn nog niet koud of daar stak begot de VAL-wedstrijdkalender in de bus. Ze zullen daar in Brussel ook mijn blog lezen, zeker? Hij komt in ieder geval net op tijd want Magda verwacht zondagmorgen mijn programma. Vanavond was het jeugdtraining op de nekker en zoals we de laatste weken zo dikwijls hebben gedaan opteerden we voor aflossingen. Bruno hield zich bezig met de allerkleinsten en Sarah en ik namen de groten voor onze rekening. Na de opwarming verdeelden we de twintig kinderen in vijf ploegen.  Er is slechts één vaste ploeg en dat is het pupillenteam dat binnenkort op de interclub zal uitkomen. Moon en zijn makkers wonnen dan ook elke aflossing maar ook bij alle andere kids zie je duidelijk een evolutie. Stilaan worden ze allemaal de stokwissels gewoon en daarom konden we vandaag een verdere stap zetten in hun aflossingsopleiding. Voor het eerst werkten we met merktekens in de vorm van potjes en moesten de kinderen voluit beginnen spurten op het moment dat de aangever het potje bereikt. Dat scheelt ‘m bij sommigen nogal wat en de snelheid was beduidend hoger dan pakweg een week geleden. Ondertussen hadden ze ook op die bewuste snelheid getraind natuurlijk, spelenderwijs.

Deze namiddag scheen een zachte lentezon en voor het eerst werd er wat in de tuin gewerkt. Moon en Noah vroegen en mochten de lavendel snoeien. In de tuin werken gaat voor de jongens dikwijls gepaard met een vuurtje in de Mexicaanse vuurkorf. Het snoeien was snel gedaan (Noah had zich serieus verneteld) en ik geloof dat het hen vooral om het vuur te doen was maar ondertussen zijn de eerste tuinopkuisstappen gezet… Leve de lente!

Ik zat ondertussen te schrijven aan mijn voordracht voor Utrecht. Aanstaande woensdag mag ik op een Sanomacongres in Nederland van op de loopband een voordracht houden (in het engels) over mijn WK. Niet evident! Hopelijk wordt dat daar allemaal gefilmd. Kunnen we achteraf nog eens goed lachen… of juist niet…

24-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

Gisteren liep ik dus niet en vandaag dacht ik alweer een duurloopje te doen. Magda stelde echter voor om met Tom, Ewoud en Bart een heuveltjestraining te doen. Ik vond het maar niks, hoor. In het donker over enkele molshopen draven en dan al die korte bochtjes. Da’s écht niks voor mij. Ik ben een salonloper van eerste orde, nietwaar. 'La piste avant tout' en als het dan toch in de natuur moet, liefst rechtdoor. De training werd kort voor het einde abrupt afgebroken door een zweefvlucht van Bart. In het donker had hij even omgekeken naar Tom die uitschoof. Daardoor had hij in het halfdonker een bank niet gezien en sloeg hij daar op volle snelheid tegenaan én erover. Het was een serieuze klop!

Na de training was er nog een trainersvergadering maar daar paste ik voor. Ik was van de redactie meteen naar de Nekker gereden en had dus nog niet gegeten. Af en toe moet ik ook nog wat rusten.

Tom Phillips, de Britse fotograaf die aanwezig was in Gent toen ik het WR brak heeft me zijn foto’s doorgestuurd. Nu is de serie compleet. Een leuke herinnering aan een onvergetelijke race.

23-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

De lente is eindelijk in het land maar daar was vandaag bitter weinig van te zien, het Vrijbroekpark lag er kil en vochtig bij. De psychologische impact van de seizoensverandering was anders wel merkbaar want naast al de gebruikelijke lopers zag je vandaag voor het eerst weer een heleboel andere joggers door het domein draven. Zelf moest ik me beperken tot een drietal rondes van drie kilometer, gevolgd door vier versnellingen. Dit regime van rusten en duurlopen zal ik nog een hele week moeten aanhouden en volgende week zondag begint dan de opbouw naar het zomerseizoen. Zoals elk jaar verwacht Magda deze week van mij een planning met mijn doelen en de wedstrijden die ik wil lopen. Het is echter moeilijk om een programma op te stellen wanneer je nog geen programmaboekje hebt. De VAL is eigenlijk elk jaar te laat met zijn wedstrijdboekje. Het wordt dus een beetje gokken en later aanpassen, hé. Na de training werd het fototoestel bovengehaald. Op de eerste foto sta ik met Herman Moons, echtgenoot en ex-trainer van Magda. Op de tweede zie je van links naar rechts: Stefan Lauwens, ikzelf,  Magda Ilands, Sarah Buelens en Ewoud Heyndels.

Ondertussen liepen Moon en Noah ook rond in de buurt van Magda’s controlepost. Momenteel en al een hele poos eigenlijk zijn ze volledig in de ban  van Star Wars. Hun spelletjes draaien binnen en buiten dan ook rond Jedi’s, cloones en laserzwaarden. Vooral Noah is ervan overtuigd dat hij later een Jedi wordt… Of Darth Vader, afhankelijk van zijn humeur.

21-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

20-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

De meest surrealistische periode van het jaar is weer aangebroken. De topvorm waar ik maanden voor heb getraind en naar heb toegewerkt moet ik nu bewust weer laten gaan: twee weken lang mag ik slechts om de twee dagen wat duurlopen. Deze periode heet: rusten! Dinsdag en gisteren liep ik dus een veertig minuutjes rondjes. Vandaag was het alweer een loopvrije dag. Het is toch wel even wennen…

Vanavond vond in Mechelen de jaarlijkse kampioenenviering plaats. In een stad als Mechelen is dat een heel evenement met een pak titels die worden beloond met een beker of trofee. RAM was er bijzonder goed vertegenwoordigd. Onze club kende dan ook een bangelijk goed seizoen. Persoonlijk mocht ik drie keer van op de tribune naar beneden om een prijs in ontvangst te nemen. Een eerste keer met onze aflossingsploeg van de 4x100m, een tweede keer voor mijn wereldtitel en de derde keer voor een nominatie in de categorie ‘sportverdienste’. Dat ik in die categorie was genomineerd snap ik niet goed want die is normaal voorbehouden voor mensen die zich verdienstelijk gemaakt hebben in hun vereniging door een jarenlange inzet… Ik had me eerder verwacht in de categorie ‘sporttrofee’ want tenslotte was ik als sportman voorgedragen en niet als bestuurslid of in een andere hoedanigheid maar bon. Ik werd samen met de andere genomineerde, een bestuurslid van de canoclub geïnterviewd. Ik was blijkbaar iets té geconcentreerd op het sportieve want achteraf zei Moon dat ik een vraag niet goed had begrepen. Toen de interviewer me vroeg of ik veel aandacht kreeg bedoelde hij waarschijnlijk aandacht van mijn omgeving. Ik verstond aandacht van de pers en antwoordde: 0,000001 procent aandacht. Dit is hopelijk niet in het verkeerde keelgat geschoten van de aanwezige clubleden… Deze uitreiking bewees in ieder geval dat je niet altijd kan winnen en ik moest de duimen leggen voor de afgevaardigde van de canoclub. Tja, volgend jaar beter zeker? 

19-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

17-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

Gisteren nam ik een snipperdag. Ik had het nodig om mentaal te bekomen van mijn wereldrecord… Het winterseizoen zit er nu op voor mij. Tijd dus voor een kleine terugblik.

Het begon niet echt goed want na het Vlaams kampioenschap besloot ik om mijn relatieve rustperiode te gebruiken om de slepende ontsteking aan de wreef van mijn linkervoet te laten genezen. Het resulteerde uiteindelijk in een inactiviteit van twee volle maanden. Net op het moment dat ik opnieuw met de trainingen wilde aanknopen kreeg ik namelijk enorme blaren aan beide voeten. Begin december kon ik er dan toch aan beginnen. Na vier weken opbouw volgde de eerste test, het PK Indoor in Gent op 4 januari. Ik had niet gevierd en stond dan ook fris aan de start van mijn reeks. Resultaat: een reeksoverwinning, een provinciale titel én een Belgisch record in 2.05. Echt tevreden was ik met die tijd niet maar met slechts vier weken training in de benen was het voor een beter resultaat nog veel te vroeg. Ik wist wat me te wachten stond en trotseerde samen met Magda weer, wind, regen, sneeuw én storm op zoek naar de topconditie. In het voorprogramma van de Toyota-Indoor trad ik samen aan op 4x200m met onze RAM-mastersploeg. We verpulverden het BR wat een collega loper inspireerde tot de aan mijn adres uitgesproken woorden: ‘voor minder dan een Belgisch record kom jij niet meer buiten.’

De derde afspraak was een 400m, als test voor het BK twee weken later. Dat de conditie toen reeds uitstekend was bewees ik door het BR te breken op de afstand: 53.79.

De laatste afspraak was het BK. Ik had Magda gevraagd om me nog enkele percentjes beter te krijgen. Dat resulteerde in enkele superzware trainingen. Na de laatste zware oefening in het park vertelde ik Magda dat ik dacht nog nooit zo sterk te zijn geweest. De bevestiging kwam om tien voor twee op zaterdag 13 maart.

Gisterenmiddag hadden mijn collega’s bij Feeling Wonen-Gael Maison een verrassing in petto:  Champagne en een voor de gelegenheid versierde taart om mijn record te vieren. Dat soort kleine attenties bewijst nog maar eens in wat een fantastische ploeg ik mag werken.

16-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

Bijlagen:
http://www.evaa.ch/   

Vermits Moon en Noah niet deelnamen aan Het BK Cross in Oostende, besloot ik om alleen de verplaatsing te maken. Na een nogal hectische ochtend met een vroeg ontbijt, lessen leren voor school en het maken van wortelstoemp met kip, vertrok ik rond twaalf uur richting ‘Koningin der badsteden’. Het reed vlot en dus was ik ruim op tijd ginder om nog wat te praten met onze deelnemende RAM-atleten. Kim, die liever niet op voorhand hoorde dat ze top tien kon lopen, bleef maar zeggen dat de concurrentie enorm was dit jaar. Des te hoger schat ik haar race in. Met zowat alle kleppers aan de start liep Kim een vrijwel vlekkeloze wedstrijd. Ze liep een hoog en constant tempo en verzwakte niet. Het leverde haar een prachtige tiende plaats op als eerste atlete die niet aan de CC deelnam. Magda had het voorspeld. Ook voor haar was het een prachtig WE.

Kjell was beducht voor een snelle start en zijn vrees werd bewaarheid. Als een bende losgeslagen wilde honden stormden de seniors mannen na het startschot richting eerste bocht. Daar draaide Kjell pas rond de dertigste positie. Ik zag hem daar verplicht inhouden en vloekte binnensmonds mee met hem. Terwijl vooraan de vogels gingen vliegen werd hij letterlijk tegengehouden door een meute meelopers die, de rest van de wedstrijd bewees mijn gelijk, niets te zoeken hadden in die snelle start. Het siert Kjell dat hij nooit panikeerde en geduldig aan zijn opmars begon. Een tien kilometer lange achtervolging gaf hem kort tegen het einde zicht op een zestiende stek maar het tweetal dat voor hem uitliep had hem zien komen en wachtte tot de aansluiting om te versnellen. Uiteindelijk werd Kjell nog achttiende en hij kon daar vrede mee nemen. Zonder de onderbreking door kwetsuren en studieverplichtingen loopt hij volgens mij top tien. Daar ligt zijn plaats. Volgend  jaar dan maar…

Na de wedstrijd van Kjell vertrok ik richting haven. Daar zocht en vond ik een superlekkere vissoep en terwijl ik langs de kraampjes keuvelde botste ik plots op Eline en  The family VDB. Van hen kreeg ik een verslag van de jeugdwedstrijden. Elineke, dit jaar steeds vooraan te vinden in de crossen was mentaal volledig door het ijs gegaan. Net zoals bij Moon reeds enkele weken geleden het vat volledig af was moest ook ons Eline haar kelk tot de bodem ledigen. Ze haalde nog net de top twintig, ver achter de meisjes waarmee ze normaal knokt voor de ereplaatsen. Wat hij ook had geprobeerd, de winter was té lang gebleken en Frank was er niet in geslaagd om haar batterijen op te laden. Laat de lente nu maar snel komen.

Op de VAL-site staat ook een kort verslag van mijn race van zaterdag, samen met een actiefoto, getrokken door Martin Bex.

15-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

Ik heb de wedstrijd nog wel 100 keer in mijn hoofd gelopen en nog valt het me moeilijk om te vatten wat ik heb gedaan. Pas nadat Ludo Jappens me een mail met een link stuurde begon het door te dringen. Op de Amerikaanse site www.masterstracks.com staat een artikeltje met foto over mijn recordrace. Mooi… 

Bijlagen:
http://masterstrack.com/2010/03/8426/   

Ik had heel diep geslapen, én rustig. Het was net of er een engel over mij had gewaakt. Spijtig genoeg werd ik reeds om 7 uur wakker gemaakt door Noah die naar beneden wilde. Ik had mijn wekker op acht uur gezet maar die heeft nooit gebeld. Wedstrijddag en dus ook pannekoekendag. Ik eet doorgaans goed, gezond en veel maar op een dag als vandaag beperkt mijn voeding zich tot enkele pannekoeken en één banaan drie uur, twee uur en anderhalf uur voor de start. Ik kleedde me daarna rustig aan en om half elf vertrokken we. Na een omweg langs bakker Perremans reden we naar Magda. De weg naar Gent was dé gelegenheid voor coach en atleet om, terwijl achterin de kids op de Nintendo speelden, na te praten over de wintercampagne en om de wedstrijd van vandaag te bespreken. Op training had ik mijn wedstrijd al meermaals in gedachten gelopen maar pas vandaag besliste ik definitief hoe ik ging lopen. Magda en ik (én enkele insiders) wisten van ons plan om het wereldrecord vandaag aan te vallen. Een nogal stoutmoedig plan als je op voorhand weet dat je dat record, door het gebrek aan echte concurrentie, zelf zal moeten gaan halen. Maar als de vorm super is moet je het gewoon proberen. Aanvankelijk waren er twee plannen. Een eerste was om meteen héél snel te openen (29) en daarna de drie overige rondes in 30 te lopen. De tweede mogelijkheid was om de eerste drie ronden in 30 te lopen en dan trachten de vierde nog te versnellen. Gesprekken met een aantal specialisten én met Magda overtuigden me om te gaan voor het eerste scenario. Rond twaalf uur betraden we de topsporthal. Er heerste al een gezellige drukte. Meteen hoorde ik dat Dirk Bonte goud en Johan Wonninck zilver hadden behaald op de 60m. Ik had eigenlijk niet anders van die mannen verwacht. Ook Serge Beckers deed wat van hem verwacht werd, winnen op de 60m horden. Dat bracht het aantal titels voor RAM reeds op twee. Daar zou het niet bij blijven.

De opwarming

Een uur voor de start begon ik aan mijn opwarming. Samen met Andy Ingelbrecht liep ik rondjes op de opwarmpiste. Daar ontmoette ik ondertussen ook de andere 800m-lopers. Ik voelde meteen dat de woorden van Peter De Ryck vorige donderdag werden bewaarheid: mijn lichaam voelde soepel aan en de rug was van alle ongemakken verlost. Ook bij de versnellingen ervaarde ik het superbenen-gevoel. Uit bijgeloof durfde ik dat niet te verkondigen en zelfs toen Kjell, die ondertussen met Els, Viviane en Patrick was aangekomen me vroeg hoe de benen waren aarzelde ik… Enkel toen ik wat later met spikes nog enkele versnellingen deed zei ik tegen Magda: ‘ik denk dat ik ga vliegen…’ Ineens viel alle stress van me af en maakte die plaats voor een soort geruststellend gevoel. Ik had niets te verliezen en Magda sprak de juiste woorden: ‘ga voor de titel en een nieuw Belgisch record.’ Haal je meer dan is dat mooi meegenomen. Ik wist echter wel beter. Magda wilde het WR even hard als ikzelf.

Plots ging alles snel. We werden opgeroepen en van de oproepkamer naar de start geleid. Daar zag ik Lieven Gryp nog net de overwinning pakken bij de M45. Ik keek nog even naar de bocht aan de 100m en zag mijn supporters klaarstaan. Voor het eerst waren ook Martine, Rudy, Jules en mijn petekind Matilde naar een wedstrijd afgezakt. Onlangs, toen ik bij hen op de brunch was had ik hen verteld dat dit misschien wel dé gelegenheid bij uitstek was om me eens te zien lopen. Ik was toen al iets van plan.

Net voor de start vroegen enkele concurrenten of ik van plan was om er meteen in te vliegen. Ja, was mijn kort en duidelijk antwoord! Anders dan gewoonlijk werd er op één rij gestart; Het deerde me niet. Het startschot weerklonk en ik vertrok als een fusée. Ik heb nooit omgekeken maar wel bewust de tussentijden in het oog gehouden. Ik kwam na een eerste ronde door in 28’. Ik keek naar Magda en hoorde ze door het tumult roepen: ‘oppassen André, da’s te snel!’ Gelijk had ze en ik weerstond aan de verleiding om op dezelfde snelheid door te gaan. Resultaat, 58-59 aan de 400m. Perfect! Ondertussen had de speaker van dienst in de mot dat ik ging voor het wereldrecord en hij ging zich in de debatten moeien. Eerst in het Engels (voor de talrijk opgekomen engelse atleten), dan in het Frans en uiteindelijk in het Nederlands riep hij dat ik op wereldrecordschema liep. De mensen zakten plots van de tribunes af naar de rand van de piste. Het lawaai en het geroep werd steeds intenser. Van overal hoorde ik mijn naam scanderen. Na 600m en met nog 200m te gaan weerklonk de bel van de laatste ronde. Magda brulde zo hard ze kon: ‘komaan André, het zit er in!’ Mijn hersenen draaiden op volle toeren. ‘Nog 200m, nog zover,’ dacht ik. ‘Dat haal ik nooit…’ Maar de oproepen van de speaker hadden hun effect niet gemist. De hele zaal was aan het roepen gegaan en ritmisch aan het klappen. Ik kreeg een geweldige ardenalinestoot, sterker dan ooit tevoren. Ik kreeg vleugels en in de plaats van te verzwakken verdapperde ik en bij het ingaan van de laatste 100m hoorde ik mijn supporters en clubgenoten zo hard brullen… Man, man, dat was geweldig. Ik kreeg mijn foulée nog steeds volledig rond en vloog… De laatste 100m werd er geroepen, getierd, gegild. Het kwam van overal tegelijk. Ik verkrampte een beetje maar verzwakte helemaal niet. Ik wierp me over de meet onder een oorverdovend lawaai. Het toenemend applaus en gejoel bevestigde wat ik in een ooghoek had gezien: 1.59.74, een wereldrecord! Ik kon het niet geloven. Had ik dat gelopen! Ik liep naar en viel in de armen van een huilende Magda. We did it! Na een barre winder waarin we hard werkten onder moeilijke omstandigheden waren vandaag alle stukje netjes op hun plaats gevallen. Op mijn vraag van gisteren antwoord ik nu volmondig: voor dit wereldrecord! Ik had ervan gedroomd en gehoopt dat het zou lukken. Vandaag is een droom werkelijkheid geworden. Ik was al wereldkampioen en dat was fantastisch. Dit wereldrecord is dé bevestiging. Het is geweldig. Van Magda ging het naar Frits Debaets. Hij is er zo dikwijls bijgeweest op mijn sleutelmomenten: mijn allereerste pistewedstrijd, mijn eerste titel, mijn eerste Belgisch record en nu weer… Daarna kwamen, Kjell, Els, de kinderen, Patrick, Viviane, Martine en Rudy, mijn clubgenoten...  Felicitaties regenden van overal… Ik voelde me diep gelukkig en emotioneel worden. Ik kwam ook Georges Vanbesien tegen die meteen naar boven ging spurten, op zoek naar het document voor de homologatie. De eerste boodschap op mijn gsm was van Wout Vandegaer die op internet reeds had gezien dat ik onder de twee minuten was gedoken. Dat hij niet alleen op internet zat bewees mijn gsm door het eerste uur niet te stoppen met zoemen. Jasper, Ewoud, Pol Parmentier (die ik héél hard heb gemist vandaag!), Kris Flossie (vanuit de volgwagen van Lotto in Parijs-Nice) en zoveel anderen stuurden me boodschappen, heerlijk!

Forfait voor de aflossing

De eerste minuten had ik wat last van duizeligheid, het gevolg van zuurstofnood tijdens de eindspurt veronderstel ik. Tijdens het uitlopen achteraf kreeg ik met een kramp in mijn rechterkuit te kampen. Daardoor gaf ik maar wijselijk forfait voor de 4x200m waar ik met een nationale selectie nog aan de bak moest.

De rest van de namiddag was het puur genieten. Een babbeltje hier, een babbeltje daar, veel water en sportdrank naar binnen spelen en de mensen bedanken voor hun aanmoedigingen. De speaker ben ik ook persoonlijk gaan bedanken want die man heeft het publiek zodanig bespeeld dat ik er vleugels door kreeg. (Ze zeggen wel eens ‘een gevleugelde loper’, nietwaar, hahaha)

Ik kan alle mensen die geroepen en gesupporterd hebben voor mij niet genoeg bedanken. Het was super!

Zes titels voor RAM

Enkele uren na mijn wereldrecord sprongen Ingrid en Serge zich naar een vierde en vijfde Belgische titel voor RAM. Mijn drie companen van de RAM-aflossingsploeg zorgden voor nog een uitschieter voor RAM in dit jubileumjaar. Dirk, Johan en Marc werden één, twee en drie op de 200m. Een volledig RAM-podium dus en een zesde titel voor onze club. En dat met slechts zeven deelnemers. Wie doet beter?  

13-03-2010 om 22:10 geschreven door André  

De laatste avond voor een kampioenschap. Ik mag mezelf nog proberen te overtuigen van het tegengestelde, de zenuwen zijn toegekomen en hebben hun tenten opgeslagen in de oase van mijn ingewanden.  Onzekerheid sluipt door mijn hoofd. Ben ik niet over de top? Is mijn topvorm niet met de noorderzon verdwenen? Hou ik het moordend tempo dat ik mezelf morgen ga opleggen wel 800m vol? Ga ik straks kunnen slapen?

Op training liep ik vanavond op de Nekker héél traag warm. Na twintig minuten trachtte ik de stijfheid ut mijn lichaam te stretchen maar dat wilde niet zo goed lukken. De versnellingen waren er geen om naar huis te schrijven en ik werd zoals zo dikwijls sinds ik voorzitter ben uit mijn concentratie gehaald door allerlei vragen en vragen en vragen… Eigenlijk is een voorzitterschap van zo’n club als RAM niet te combineren met het beoefenen van ‘topsport’ (sorry voor de term!). Ik hoop dat ik niet zal moeten kiezen want ik doe beide graag. Mijn voorkeur gaat echter toch nog steeds naar het beoefenen zelf. Magda moest me zelfs komen aanmanen om nog mijn 200 te gaan lopen. Nooit gezien! Die 200 moest ik van haar ‘bollen’, soepel lopen. De bedoeling is om je lichaam het wedstrijdtempo te laten vastleggen op de harde schijf in je hersenen.

Ik heb me deze winter dikwijls de vraag gesteld waarom ik zo hard trainde in zulke barre omstandigheden. Ik, een zonnekind. Ik heb pijn gehad en vooral veel kou geleden. Ik heb met spikes getraind in de sneeuw, duurlopen gedaan in weer en wind en steeds weer opnieuw en opnieuw kou geleden. Hopelijk vind ik morgen een antwoord…

12-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

11-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

Door een overdrukke agenda kon ik vanavond uitzonderlijk niet naar de Nekker. Ik besloot dus mijn dinsdagtraining op de piste van Machelen te houden op de middag. Onder een felle maar koele zon en met een ambetante wind als tegenspeler liep ik acht 200en met 200m joggen tussen. Ik wilde ze zowel soepel als snel afwerken maar met die tegenwind was dat behoorlijk moeilijk. Ik slaagde er in om ze allemaal in 30 te lopen, ééntje in 29 en de laatste in 28. Ik hield er loodzware benen aan over en miste mijn coach om me achteraf te zeggen dat alles snor zit, dat ik goed had getraind en klaar ben voor mijn wedstrijd. In de plaats daarvan ging ik in de clinch met de wind, vloekte ik enkele keren en had de indruk dat het niet goed was. Dat een negatief gevoel primeerde (ik ben doorgaans een positivo) is volgens Magda waarschijnlijk aan een kleine dosis opkomende stress te wijten. Een uurtje later, na een verkwikkende douche (er was geen warm water) ‘comme à la légion’, een groot bord pasta, twee tao’s, een appelsien en een koffie was ik weer de oude. Ik panikeer al lang niet meer en zenuwen voor een wedstrijd zijn me sedert die mooie zomerdag in Finland al helemaal vreemd. Ik leef relaxed maar tegelijk uiterst gefocused naar zaterdag toe. Niets of niemand (alhoewel?) kan me van mijn doel afleiden. Zaterdagavond weet ik jullie wel te zeggen of ik het maximum uit deze wintercampagne heb gehaald. Ik heb een plannetje maar dat hou ik voor mezelf. Bijgeloof nietwaar…

09-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

Ik heb het de laatste tijd zo druk dat ik nog met moeite elke dag op mijn blog kan schrijven. Ook voor het lopen moet ik af en toe improviseren maar daar hou ik wel van. Zo belde ik vanavond naar Kjell en vermits hij ook nog moest duurlopen besloten we maar om samen in het Vrijbroekpark te lopen. Zo gezegd, zo gedaan en op die manier konden we wat bijpraten. Over onze winter, over onze verwachtingen voor onze respectievelijke Nationale kampioenschappen van volgend WE, over onze toekomstperspectieven, mijn droom van Europees goud en onze gemeenschappelijke wens om steeds maar sneller te lopen. Zelfs ik heb op mijn gevorderde leeftijd nog steeds de ambitie om sneller te lopen. Of dat gaat lukken is maar de vraag natuurlijk maar ik voel me nog steeds kiplekker. Een beetje moe misschien door de laatste zware trainingen maar uit ervaring weet ik dat een minder gevoel net voor een piekmoment meestal een goede prestatie aankondigt. Ook Kjell voelt zich goed. Zijn prestatie in Betekom tegen een aantal gevestigde waarde beloven alvast veel goeds. Zaterdag is het voor mij menens in Gent en zondag moet Kjell aan de bak in Oostende. Ik denk dat we er allebei klaar voor zijn. 

08-03-2010 om 00:00 geschreven door André