Ik was vandaag mijn I-pod thuis vergeten en dus moest ik mijn duurloop eenzaam afwerken, net als vroeger. Geen nood want ik had genoeg stof om over na te denken. Morgen is er de Algemene Vergadering met clubfeest van RAM en daar moet ik als voorzitter de hele avond van achter een microfoon het gebeuren leiden. Al lopend begon ik mijn openingsspeech al te schrijven. Snel veranderde de taal in mijn hoofd echter en begon ik in het engels te denken. Gisteren had ik een ontmoeting met de verantwoordelijke voor de communcatie van Sanoma-Nederland. Hij organiseert einde maart een congres voor alle directies van de Sanoma-groep. Daar komen dan mensen van binnen en buiten Sanoma voordrachten houden en hij heeft me uitgenodigd om daar te spreken over mijn wereldtitel, mijn passie voor het lopen en de mogelijke paralellen tussen lopen en mijn job. Zo komt het dus dat ik vandaag reeds al lopend, in het engels zat te brainstormen. En stormen deed het lekker in mijn hoofd. De ideeën vloeiden rijkelijk en ik werd zo hevig meegesleept dat ik zelfs vergat de toertjes te tellen, de tijd te volgen en ik zag en voelde me al helemaal staan op dat immense podium in een volgelopen auditorium, commentaar gevend bij de door de laatste high-tech-beamer geprojecteerde beelden en filmpjes. Het gebeurt nog wel dat al lopend ideeën worden geboren en het is dan de kunst om zo snel mogelijk na de training die ideeën op papier te zetten. Ook al slapend heb je dikwijls allerlei hersenspinsels. Vroeger, toen ik nog muziek speelde bij Bateau Bleu en later bij Cristal Ship, sliep ik met een schriftje op mijn nachtkast. Ik heb een verschrikkelijk lichte slaap, word bij het minste gekraak wakker, droom veel en slaapwandel al heel mijn leven. (Over slaapwandelen kan ik een boek schrijven, geloof me…) Elke keer ik wakker werd met een idee voor een stukje tekst voor een song of voor een tekening noteerde ik dat in mijn schriftje. Zo ontstonden vijfentwintig jaar een aantal van onze songs. Nu ligt er geen schriftje meer op mijn nachtkast. Ik zou er toch altijd maar hetzelfde woord in neerpennen: lopen, lopen, lopen, lopen en nog eens lopen! Vandaag vlogen de kilometers letterlijk voorbij. Door dat brainstormen vergat ik de tel en toen ik dan toch naar mijn chrono keek zag ik plots dat ik al de vijfenveertig minuten voorbij was. Ik dacht dat ik nog maar halfweg was, maar de training was al bijna voorbij. Ik deed er nog één toertje bij en kon gaan stretchen.

21-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

Twee weken voor de tweede verjaardag van deze blog is de kaap van de 50.000 hits bereikt. Een mooi resultaat als het mij vraagt. Bedankt bloglezers, groot en klein. Voor mezelf maar ook voor jullie probeer ik alle dagen een kleine bijdrage te leveren. Naast het lopen is bloggen zowat een dagelijkse afspraak geworden.

Vandaag had ik onder de middag niet kunnen gaan lopen en dus werd mijn loopactiviteit beperkt tot vanavond wat warmlopen met onze jeugd op de Nekker. Meer dan vijftig kinderen waren vandaag komen opdagen en slechts Bruno en ik waren aanwezig om ze op te vangen want een groot deel van onze jeugdtrainers zit midden in de examens. We vertrokken eerst met de volledige groep voor een grote ronde van het domein. De kleine benjamins, Jari, Lotfi en Noah gaven het tempo aan en ik moest ze geregeld intomen. Eens terug aan de piste nam Bruno de allerkleinsten mee voor loopspelletjes op het middenplein. De rest verdeelde ik in twee groepen die samen op de piste gingen lopen. Twee keer 1200 was het doel. Groep A met de miniemen en de snellere pupillen vertrok van op de startlijn en moest de volledige afstand lopen. Groep B met de overige pupillen en de benjamins moesten telkens de eerste en de derde ronde meelopen. Dat systeem werkte wonderwel en ik was aangenaam verrast door de discipline die de volledige groep aan de dag legde. Moon liep slim en spurtte zich op het einde twee keer naar een derde plaats na Nathan en Jo, de twee snelste miniemen. Noah kwam bij de tweede 1200 zichzelf tegen. Hij zat bij de eerste 1200 in groep B maar vroeg om achteraf de hele afstand te lopen. Wie liep daar in de eerste ronde dan plots op kop voor de miniemen en de pupillen? Jawel, Noah! Mooi natuurlijk maar het tempo lag zo hoog dat een eerstejaarsbenjamin dat onmogelijk kon volhouden. Na de tweede ronde dacht hij dat het gedaan was en toen ik hem weer de piste op stuurde strompelde hij nog 350m verder om dan plots nog te spurten tegen een andere achterblijver. 't Is ne Charel!

20-01-2010 om 23:14 geschreven door André  

Kom morgenavond in Machelen lopen ipv 's middags te trainen, had Magda me zondagochtend na de training gezegd.. Dan heb je nog enkele extra uurtjes rust. Zo gezegd, zo gedaan.  Ik kleedde me om in de vestiares van Sanoma en trok tegen zes uur naar het park van Machelen. Daar liep ik drie kwartier mijn ondertussen reeds traditioneel geworden toertjes. Met Diana Krall in de oortjes was het aangenaam lopen. Het werd een rustige recuperatieloop aan een gemiddelde van 12,5 km per uur. Ideaal om het lichaam te laten bekomen van de inspanningen van zondag. Na mijn loopje trok ik naar de piste van Machelen op zoek naar Magda, die daar op maandag de plaatselijke atleten met raad en daad bijstaat. Ik vond ze niet en vroeg aan Herman, haar echtgenoot of hij wist waar ze was. In het park, denk ik, antwoordde Herman. Ge moet maar uw oren openzetten en dan hoor je ze wel van ver, hahaha… 't Was nog waar ook!

Vandaag was het weer training op de Nekker en zonder sneeuw, ijs en spikes deze keer. Heel veel atleten waren voor het eerst dit jaar weer op het appel. Ook Kim was weer van de partij en samen met Tom liep ze combinaties van 600en en 200en. Ewoud haakte in extremis af en dus moest ik alleen aan de bak. Ik kreeg drie series van drie 200en af te werken. Tussen de 200en zat maar een 100m joggen en tussen de series kreeg ik drie minuten rust. Voor het eerst weer op de tartan sinds lang… het voelde zalig aan en ik had de indruk dat ik vloog. De tijden waren ook best ok. Alle 200en onder de 30 seconden en zelfs ééntje net boven de 28. ‘TE SNEL!’, brulde Magda en gelijk had ze. Ik had echter zoveel plezier dat het het moeilijk was om te doseren. Maar nu reeds forceren en risico’s nemen is niet nodig, daar heeft Magda wel een punt. Mijn eerste doel is nog veraf, het BK Indoor van 13 maart. Ik zal ondertussen nog wel in competitie uitkomen want Johan Wonninck, onze aflossingscoach vroeg me om mee te lopen met onze mastersploeg (ons gouden kwartet dat vorig jaar Belgisch Kampioen werd op de 4x100) in het voorprogramma van de KBC-Flanders Indoor. Johan  is er in geslaagd om ons in te schrijven voor de 4x200 en hij wil daar het Belgisch Record aanvallen. Spannend! Ik voel me geen spurter maar moet wel toegeven dat ik van die aflossingen vorig jaar intens heb genoten. Deel mogen uitmaken van zo’n team vind ik gewoon fantastisch. 

19-01-2010 om 23:12 geschreven door André  

Vanmorgen werd ik om halfacht gewekt door mijn levend wekkertje Noah. Hij kroop naast mij in bed en fluisterde: ‘het regent buiten’. Eindelijk, dacht ik, want de regen zorgt ervoor dat het ijs nog sneller dooit. Anderzijds krijg je door die regen natuurlijk nog meer modder. Dat ervaarden we enkele uren later toen we in het Vrijbroekpark aan onze opwarming begonnen. Terwijl Noah achter mij plat op de buik ging schoof ik een meter vooruit in een modderplas. Oppassen geblazen, dus. Het zou toch te belachelijk zijn: een maand sneeuwelende zonder kleerscheuren doorkomen en tijdens de eerste sneeuwloze training een kwetsuur oplopen. De sneeuw was weg maar er lag hier en daar nog heel wat ijs op de paden. Bij onze verkenning bleek al snel dat de voorziene training (duizenden) vandaag niet zou kunnen doorgaan. We improviseren al weken en dus besloot Magda om te gaan voor twee keer een ‘mile’. Da’s een training die ik niet zo vaak moet doen maar in dit stadium van de voorbereiding is het wel een must om af en toe wat langere afstanden te lopen, een combinatie van uithouding en weerstand als het ware. Ik keek er tegenop want alleen zo’n training afwerken is geen sinecure. Vorige winter kon ik me nog verschuilen achter Kjell en die zorgde dan voor het tempo. Nu moest ik er helemaal alleen tegenaan. Ik vertrok aan een goede snelheid maar rekening houdend met een zekere terugval op het einde durfde ik toch niet meteen voluit te gaan. Door het ijs op de paden moest ik wel op het asvalt en de stenen lopen. Dat zal wel een verschil in afstand geven, dacht ik al meteen. Het gevoel was niet optimaal. Ik had de indruk niet vooruit te gaan. Dat ligt misschien aan de vermoeidheid. Ik heb weer enkele slechte nachten achter de rug. Een verkoudheid speelt me ook al dagen parten en de laatste weken waren de trainingen door het barre weer ook niet van de minste. Ik vond niettemin dat er op het einde in de lange rechte dreef weinig verval was en ik klokte in 5.05. Ik weet niet hoeveel sneller ik deze training in de zomer afwerk maar Magda was tevreden en dan ben ik dat ook. Ik kreeg vijf minuten om te bekomen en toen vertrok ik voor mijn tweede ‘mile’. Het was halfweg echt wel doorbijten om er niet de brui aan te geven. Ik moest keihard op de tanden bijten en ook op het laatste moest ik door een muur. Fel aangemoedigd door Magda kwam ik uit op 5.03. Net iets sneller dus dan bij de eerste. Héél goed getraind, zei Magda. Amai, ik zat stikkapot! Het goede nieuws van de dag was dat ik weinig last had ondervonden van de rechterknie.

Deze namiddag liep Kim mee in de cross van Herentals. Ze werd er mooi tweede na Klaartje Kennis van ROBA. Kim was wel de eerste Antwerpse voor een pak atletes die vorige winter nog voor haar zouden zijn geëindigd. Het zal haar vertrouwen geven met het oog op het PK. Ik zet Kim on top of my list voor de titel. Zoals ze deze winter loopt kan ze die titel echt wel pakken. Nog enkele weken en we weten het. Moest Kim volgende zomer ook wat meer voor de piste willen gaan en wat minder voor het oriëntatielopen, dan zie ik haar volgende winter zelfs mooie ereplaatsen behalen in de Cross-Cup. Dan pas zal ze staan waar ze echt hoort te staan.

Ook deze namddag maar dan in Luik, dé clash tussen Standard en Anderlecht. Mijn ploeg was er al jaren niet meer in geslaagd om in de Vurige Stede te gaan winnen. Nu waren de zenuwen extra gespannen door de evenementen tijdens de heenmatch. Er stond geen maat op de Mauves. Standard werd vernederd. Het werd 0-4 en Romelu scoorde weer…

17-01-2010 om 20:57 geschreven door André  

Vandaag is mijn coach zestig geworden. Wat kan ik nog meer over haar zeggen dan wat ik geregeld op deze blog vertel. Samen werken we aan mijn loopcarrière, net als zij zoveel jaren geleden geduldig bouwde aan haar prachtig palmares. Ik kende aanvankelijk Magda enkel van op TV, toen er vroeger in sportweekend enkele seconden van één of andere cross of kampioenschap werd getoond. Ik wist dat het een grote dame van de atletiek was maar verder ging mijn kennis niet. Op een dag liep ik in het Vrijbroekparkrafdelig en kruiste ik een loopgroep van RAM. Een kleine dame riep me toe dat ik ‘beter bij hen kon komen trainen’. Ik liep toen al voor RAM maar trainde in Kapelle bij onze onderafdeling AWE. Pas toen ik mijn eerste titel op de piste had behaald besloot ik de stap naar Mechelen te zetten. Een bijkomend argument was dat Moon ook ging beginnen lopen. De lokroep van een échte piste en het feit dat ik de samenwerking met Magda wel zag zitten bracht me dus naar de Nekker. Ondertussen zijn we vijf jaar verder en heb ik meer dan dertig titels en acht belgische records verzameld op de halve fond. Dat palmares deel ik graag met haar want wat is een atleet zonder zijn coach? Ik alvast niet meer dan een goede loper. Haar engelengeduld, kennis en vooral de voorzichtige aanpak van Magda heeft me naar een hoger niveau getild. Die aanpak is gebaseerd op wederzijds respect en vertrouwen en vooral op hard werk. Dat harde werken is er pas de laatste jaren gekomen. Toen Magda me klaar achtte en er van uit ging dat ik de zware belasting aankon zijn we naar een grotere versnelling overgeschakeld. Dat is haar manier van werken. Magda is een coach die denkt op lange termijn. Geduld is een mooie deugd en ik ben héél blij dat ik dat geduld heb gehad.

Uit curiositeit heb ik vandaag haar naam eens in Google gelanceerd. Het resultaat was bijna één miljoen links. Dat Magda’s carrière echter dateert van voor het internettijdperk bewees wel de toets ‘afbeeldingen’. Welgeteld één foto was er van Magda te vinden naast duizenden foto’s van pinguins. Neen, ze is geen pinguin maar Google linkt de naam ‘Magda Ilands’ aan ‘Magdalena Islands’, een eiland dat bekend staat om zijn pinguinpopulatie. Grappig.

Bijlagen:
http://www.duff.be/historiek-ilands.htm   

De dooi is ingezet en plots was er weer een massa volk op de club. Wie echter dacht om vanavond reeds op de piste te trainen kwam bedrogen uit. Enkel Serge Beckers riskeerde het om, een gewicht voorttrekkend, spurtjes te trekken. Voor mij stond er ook snelheid op het programma maar zelfs met spikes aan vond ik het op de piste en het middenveld niet te doen. Een compromis vonden Magda en ik in het stuk straat waar we dinsdag nog 400en op hadden getraind. Daar was nagenoeg geen ijs meer en op de vlakke kasseien richting meer heb ik dus mijn serie van 10x100m kunnen afwerken.

Het trainen in sneeuw en ijs én met spikes begint wel stilaan zijn tol te eisen. Ik heb zowat overal last maar vooral mijn rechterknie ziet af. Overbelasting maakt dat ik niet meer pijnloos kan lopen en bij momenten ook stappen. Morgen is het mijn rustdag maar met de jongens is dat geen garantie op echte rust…

Toen ik  na één van mijn spurten terugstapte zag ik de diverse groepen jeugd terug op de piste en het middenplein komen. Ruben met de grootste, Eline en Moon incluis, Loni met de jongste competitielopertjes à la Noah en Jari en Bruno met de allerkleinsten. Wat een contrast, dacht ik bij mezelf , met de periode toen ik hier op de Nekker begon te trainen en Moontje zijn eerste atletiekstapjes zette. Toen was er juist geteld één trainster, Joke, en die had een groep van een vijftiental kinderen onder haar vleugels. Nu hebben we er een tiental en een honderdtal kinderen. Een mooie evolutie en een grote pluim aan Bruno, onze jeugdcoördinator die de jeugdwerking vaste vorm heeft gegeven.  

15-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

Eindelijk! De dooi is begonnen. Al zal de miserie nu misschien pas beginnen. De komende dagen kunnen we ons aan modderploeteren verwachten. Vanmiddag trok ik voor mijn duurloop naar het park van Machelen. De paden lagen nog helemaal wit op mij te wachten maar het ijs smolt verschrikkelijk snel onder mijn passen. Naargelang ik ronde na ronde hetzelfde tracé volgde werd het gladder en gladder. Gelukkig moest ik niet teveel nadenken en vlogen de rondes, dankzij Steve Tyrell’s ode aan Burt Bacharach, voorbij als een vlucht regenwulpen. Het werd echter hoog tijd dat de sneeuw verdween want ik loop meer en meer verkrampt. En die spikes kunnen nu ook thuisblijven. Oef!

Vandaag zestien jaar geleden overleed Harry Nilsson. Wie? Je kent zijn stem wel, de zanger van ‘Without You’ en vooral ‘Everybody’s talking’, de openingssong van de film Midnight Cowboy, klassieker en cultfilm uit 1969. Ik zag de film voor het eerst eind jaren zeventig. Prachtige film en schitterende vertolkingen. De jongeren onder jullie zullen het lied misschien eerder kennen als een nummer uit de soundtrack van Forrest Gump, eveneens een schitterende film met even sterke acteerprestaties. Geniet maar even mee. Waarom vertel ik dit nu? Soms voel ik me verbonden met de tekst van het liedje.

 Everybody's talkin' at me 

 I don't hear a word their sayin'

Only the echos of my mind

People stop and stare

I can't see their faces

Only the shadows of their eyes ...

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=uBemzu1Fchk   

Ook vanavond konden we met onze jongeren niet veel meer doen dan lopen en sneeuwballen gooien. In die volgorde was het allemaal gepland maar dat had niet iedereen zo begrepen en ondanks onze constante opmerkingen vlogen de sneeuwballen tijdens het duurlopen ons om de oren. Onze benjamins liepen twee ronden. Ik had moeite om enkele van die welpjes in toom te houden. Die beginnen altijd veel te rap natuurlijk en halverwege vallen ze dan zonder batterij. Dat was vandaag niet anders en in de tweede ronde moest ik enkele keren Noah een handje geven. Dan weet je het wel. Nadien, toen de pupillen en miniemen aan hun derde en vierde ronden bezig waren zaten de vier hevigste benjamins in een hinderlaag opgesteld en liepen ze plots heel hard weg, terug naar Bruno om telkens onze komst te melden. Bij die mannekens is vermoeidheid even vluchtig als ether en ze hadden duidelijk opnieuw energie te over. De pupillen mochten na drie toertjes van de Nekker stoppen en ik nam drie miniemen, Jo, Nathan en Eline mee voor een extra ronde. De twee rivaaltjes konden zich niet intomen en ik zag ze steeds maar meer voorsprong nemen op Eline en mezelf. Halverwege hebben ze wel een kortere weg genomen want hun voorsprong was plots abnormaal groot. Ondertussen was op het middenveld een gigantische veldslag aan de gang. Iedereen gooide met sneeuwballen naar iedereen. Moon was achteraf ontgoocheld want hij had gehoopt dat de groep in twee kampen zou worden verdeeld zodat de veldslag wat minder chaotisch zou verlopen. (Hij speelt het liefst met soldaatjes, vandaar waarschijnlijk!)

De aangekondigde dooi kwam er vandaag alsnog niet. Het sneeuwde deze namiddag integendeel nog wat. Wij wonen op de grens van twee provinciën en het viel me op dat beide niet dezelfde politiek hebben als het op strooien aankomt. Kijk maar naar de beelden van de Zemste Weg. In Hombeek (Antwerpen) volledig ondergesneeuwd. Wat verder rij je Zemst binnen (Vlaams-Brabant) en daar is dezelfde straat sneeuwvrij. Vreemd toch!

13-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

Nog steeds is de piste van de Nekker onbruikbaar. Het was gisterenavond net of het daar zelfs de laatste dagen veel meer had gesneeuwd dan elders. Er had nog zowat niemand in het domein rondgelopen wat het opwarmen uiterst zwaar maakte. Je zakte overal tot aan je kuiten in de sneeuw. We verkozen dus om met zijn allen de opwarming op de piste te houden. Omdat iedereen op dezelfde plaats liep was al gauw een strook platgelopen waardoor het iets gemakkelijker werd. Zonder spikes was het echter moeilijk om snel te lopen. Dat was nochtans het lot dat Tom gisteren beschoren was. Hij had zijn spikes weer niet bij en moest net als zondag opboksen tegen een ‘gespikete’ trainingsmaat. Voor mij liep het gesmeerd al vond ik de training wel loodzwaar. We liepen acht keer 400m voluit, verdeeld over vier reeksen van twee. De recuperatie werd beperkt tot een vijftigtal meter joggen. Tussen de series in mochten we drie minuten rusten. Na de training blee fik nog wat op de Nekker en daarna reed ik Magda naar huis. Het was al de negenen voorbij toen ik thuiskwam en mijn maag gromde verschrikkeljk. Als het koud is verbruik je uiteraard nog meer energie dan anders. ‘Goed veel eten’ herhaalt Magda iedere training opnieuw en opnieuw.  Dat heb ik dan ook gedaan.

13-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

11-01-2010 om 23:56 geschreven door André  

Eind december 2010 in het Amerikaans theater. Geert Hoste zit midden in zijn zoveelste eindejaarsconférence. Het publiek geniet.

Hoste: ‘…en, en toen werd ik door een supporter van Nys van mijn fiets getrokken. Ik heb het gezien, het was een supporter van Nys. Van zijn supportersclub nog wel! Schandalig!’ ‘Eh, sorry maar ik ben wel een supporter van u, h酒 ‘Watte, niks van, gij zijt een supporter van Nys, ik heb het gezien!’ ‘ Maar, da’s nie waar, ik ben een supprter van u, Niels… Ik heb u geraakt, per ongeluk, nie expres, maar nie van uwe vélo getrokken, hoor!’ ‘ Maar da’s jawel, ik heb het zelf gezien, gij zijt een supporter van Nys en gij hebt mij van mijn fiets getrokken, waar is uw groen klakske, ik heb u gezien met een groen klakske.’ ‘ Sorry, ik was dan wel zat op het parcours maar nog nie zat genoeg om mij van klakske te vergissen. Ik ben verdorie een supporter van u, gij zijt mijne god verdorie.’ ‘Maar gij liegt, gij zijt helemaal nie mijne supporter. Als ge een supporter van mij waart dan zoude toch zeker zeggen dat ge een supporter van Nys zijt zeker.’ ‘Maar, ik ben een supporter van u, Nielske…’ ‘Awel dan, onnozelaar.’ ‘Ok, dan… ik ben een supporter van Nys…’

 André: ‘Ik ook en had ik gisteren gelijk of had ik gelijk?’

11-01-2010 om 23:39 geschreven door André  

Ik kan niet gaan slapen zonder eerst te lezen. Mijn favoriete lectuur zijn historische werken maar af en toe verslind ik wel een roman of een detective. In de maand december las ik het laatste boek van Dan Brown, ‘Het verloren symbool’ en een boek over het trainen voor de halve-fond, geschreven door de ex-trainer van Steve Ovett. Dat laatste was superinteressant en dat van Brown superspannend maar net als zijn andere romans op het einde nogal ongeloofwaardig. Spijtig want het degradeert het werk een beetje, vind ik. Met Nieuwjaar kreeg ik van de kinderen het laatste boek (Dat ik zelf was gaan kopen natuurlijk!) van Luc Deflo, ‘Schimmen’. Ik wilde al een tijdje iets lezen van Deflo. Zijn hoofdpersonnage is Dirk Deleu, een Mechelse politie-inspecteur. Daarenboven spelen zijn verhalen zich in Mechelen af. Het was leuk om de plekken waar het verhaal zich afspeelt te kennen. Een koffietje in ‘De Cirque’, toevallig mijn lievelingsplekje in Mechelen, wandelen in het Vrijbroekpark of parkeren op de Astridlaan… Leuk om te lezen. Het verhaal was spannend en realistisch, goed geschreven in vooral korte zinnen die het verhaal een zinderend tempo geven. Ik heb genoten.

De laatste pagina’s las ik vanmorgen terwijl ik drie bananen at en genoot van mijn koffie met twaalf suikers (het is een grote mok). Dat is mijn zondags ontbijt, twee uurtjes voor de training in het Vrijbroekpark. Even voor tien uur pikte ik Magda op en reden we naar het park. Ook Patrick, Ewoud en Tom waren op het appel. Vandaag werd het een fartlek van zes km. Na de drie km opwarming en de nodige versnellingen begonnen we er aan. Ik was de enige die spikes bijhad en dus was ik serieus in het voordeel. Ik vertrok op kop en gaf die positie niet meer af. Of dat kwam door mijn steeds beter wordende conditie of mijn spikes weet ik niet maar voor mijn zelfvertrouwen was het in ieder geval een zegen.

Deze namiddag keek ik met de jongens naar het BK veldrijden. Het begon niet zo goed voor mijn favoriet die na een schuiver al meteen tegen een achterstand van een halve minuut aankeek. Het is ook de ervaring van de iets oudere atleet die dit jaar maakt dat Sven nooit panikeert en gewoon de achterstand meter per meter goedmaakt. Half wedstrijd kwam de aansluiting met de groep van de wereldkampioen, op dat ogenblik in achtervolging op drie leiders. Sven gaf zich een ronde de tijd om te bekomen maar op drie ronden van het einde verscheen hij opnieuw vooraan. Van dan af was het de ‘Grote Sven Nys show’. Puur genieten! Zijn zevende Belgische titel bij de elite was een feit. Achteraf zei Albert in een interview dat hij door een supporter van Sven Nys van zijn fiets was getrokken. Zoiets is natuurlijk ontoelaatbaar maar je kan de atleet niet steeds verantwoordelijk stellen voor daden van supporters. Het is ook spijtig dat er geen beelden zijn van dit incident. Albert heeft de nijging om te overdrijven, ook als hij goed rijdt, dus blijft voor mij de twijfel bestaan… Waarom ging hij niet meteen wild in de achtervolging? Ook mentale weerbaarheid is een kwaliteit. Volgens mij was de regenboogjongen vandaag gewoon niet goed genoeg en net als zoveel sporters zoekt hij dan excuses en kwam het hem mischien goed uit dat hij van zijn fiets werd getrokken. Hopelijk verschijnt die scene snel op Youtube of tonen ze die op TV want dan kunnen we de draagwijdte van die aktie tenminste juist inschatten. 

10-01-2010 om 20:11 geschreven door André  

Een vrij grote opkomst voor een ondergesneeuwde trainingsavond, door de wind en de kou nog minder aantrekkelijk, had ik vanavond niet verwacht. Toch hadden heel wat atleten, groot en klein de weg naar de Nekker gevonden. Loni, Ruben, Karolien en Bruno namen de kleinsten onder handen en de groten kozen vrijwel allemaal voor duurlopen ipv pistewerk. Voor Ewoud en mezelf werd de keuze door Magda gemaakt. Snelheid stond in haar boekje en snelheid zou het worden. Na de opwarming zochten we de beschutting van de tribune om er te stretchen en onze spikes aan te trekken. Op een ondergesneeuwde ondergrond moet je het niet zonder spikes proberen. Ik zag plots op het middenplein Magda met een borstel tekeer gaan tegen de sneeuw. Het was net of ze van plan we om het hele veld op te kuisen. Ik snapte er niets van. Deed ze dat voor de voetballers van KV? Die zitten ofwel thuis of in Spanje, dus… Toen riep ze me plots en vroeg of k eens wilde proberen te spurten op het stuk dat ze had vrijgemaakt. Toegegeven, het gleed niet maar de ondergrond was zo oneffen dat ik het na één spurt liever voor bekeken hield. Uiteindelijk trokken we naar het stuk weg dat we dinsdag al hadden gebuikt voor onze weerstandstraining. Daar lag het opmerkelijk vlak en konden we uiteindelijk goed spurten. Tien keer 150 m met een korte aanloop die me toeliet om niet té expolsief te starten. Met de huidige temperaturen moet je blijven oppassen.

08-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

Het park van Machelen lag er prachtig bij. Het had vannacht weer een beetje gesneeuwd en dus was alles er volledig wit. Het lopen op de besneeuwde paden ging zonder problemen want de kleine cm sneeuw die bovenop het js was komen te liggen zorgde ervoor dat het niet meer schoof. Vijftig minuten lang heb ik er gelopen. De meeste lopers zouden gek worden van 18 toertjes van 600m. Ik vind dat gewoon leuk om gedurig te kunnen checken of je snelheid constant blijft en ik stoor me absoluut niet aan het feit dat ik elke keer weer dezelfde boom, hetzelfde pad, dezelfde bank , struik of steen moet aanschouwen. Voor mij geldt de regel: alles liever dan op straat lopen. Desnoods toertjes in mijn living… alhoewel, dat is er dan weer net over. 

07-01-2010 om 23:19 geschreven door André  

Vorige zondag kwam ik aan bod in de zondagnamiddaguitzending van omroep brabant op radio 2. Deze link laat jullie toe om even mee te luisteren. 

Bijlagen:
atletiek_030110172743.mp3 (2.2 MB)   

Het was kwart over zes op de Nekker. De ene kleine atleet na de andere maakte zijn opwachting. Ik had weinig volk verwacht en het dertigtal aanwezige kinderen overtrof dan ook onze trainersverwachtingen. Gelukkig waren er niet meer komen opdagen want door de examen- en blokverplichtingen van de meeste jeugdtrainers waren Bruno en ik maar met zijn tweeën om de hele bende op sleeptouw te nemen. Door de sneeuw en de kou zou er gelukkig enkel worden gelopen. We besloten buiten de Nekker te gaan en het pad dat we in de herfst meermaals hebben genomen te volgen om zo langs de Dijledijk terug naar de Nekker te lopen: een ronde van ongeveer 25 minuten. De allerkleinsten waren na een deel van het pad teruggekeerd omdat de hele ronde voor hen te ver is maar de groten en de jongste crossers à la Noah en Jari volgden mij voor de grote ronde.  Na die grote ronde liet ik de kleinsten bij Bruno en zijn groep en begon ik met de miniemen en tweedejaarspupillen aan een tweede identieke ronde. Op sommige plaatsen was het echt magisch om in de door de lichten van de nekker verichte sneeuw te lopen.  Vooral op de Dijledijk was het een prachtig zicht. Na een duurloop van om en bij de vijftig minuten stond ik met mijn mannen (en meisjes) opnieuw aan de piste. Goed getraind!

06-01-2010 om 23:05 geschreven door André  

Zoals verwacht was de piste van de Nekker vandaag onbeloopbaar. Terwijl Tom en ik op ons gewoonlijk parcours opwarmden verkende Magda de omgeving. Ze zocht en vond een strook waar met spikes kon worden gelopen. Daar hebben we uiteindelijk eerst onze versnellingen en daarna een aangepaste weerstandstraining kunnen afwerken. Normaal stond er veel meer op het programma maar we hielden het gezien de omstandigheden op zes 300en. De ondergrond was bikkelhard en achteraf had ik wat last van stijve kuiten. Daar zal morgenvroeg wel niets meer van te merken zijn, hoop ik. Na de training trok ik nog naar een geïmproviseerde RAM-vergadering ter voorbereiding van het Pk cross van 7 februari. We zullen nog heel wat vrijwilligers moeten vinden voor dit evenement. Morgen beginnen we er aan. Iedereen aanspreken is de boodschap. Het was al elf uur toen ik eindelijk kon avondeten. Daarna nam ik nog een lekker heet bad en smeerde ik mijn kuiten in met Chinese zalf, een middeltje uit Magda’s tijd, maar nog steeds efficiënt.

05-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

Het ziet er niet naar uit dat het weer de volgende dagen gunstig zal evolueren. De weermannen en –vrouwen voorspellen tot half volgende week hetzelfde vriesweer met af en toe kans op sneeuw. Het wordt dus weer trainen met de spikes aan, te beginnen met de training van morgenavond op de nekker. De sneeuw zal er op de piste nog vrij maagdelijk bij liggen want de nekker was twee volle weken gesloten.

Vandaag werd het natuurlijk ook een training in de sneeuw en op het ijs. Het Vrijbroekpark lag er volledig wit bij en het was er bitter koud. Wat een recuperatieloopje van drie kwartier moest worden viel dus veel zwaarder uit dan voorzien maar schade is er niet aangericht. Het schoof niet echt want het ijs was bedekt met een dun laagje stofsneeuw. De spieren waren wel nog wat stijf van die twee minuten vlammen op zondagavond. Niet veel gewoon, nietwaar… Er was ook een beetje wind waardoor je op de lange stroken onder de bomen de indruk had dat het superdikke vlokken sneeuwde in het halfdonkere park. Magisch! Da’s dan ook het enige leuke aan sneeuw. ‘t Is schooooon!

04-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

Na een halve dag in de sneeuw en de kou te hebben doorgebracht vond ik het bijzonder moeilijk om me opnieuw op te laden en riching Gent te trekken. Ik keek eerst nog naar de veldrit  van tervuren en de cross van Hulshout op TV en maakte me daarna klaar. Bij het scheren wilde ik mijn haar wat bijtrimmen en verstrooid als ik soms kan zijn had ik niet gemerkt dat het kapje niet op mijn trimmer stond. Ik trok een kale streep over mijn hoofd waardoor ik verplicht werd mijn hele kop te scheren. Bah, dacht ik, da’s nog een honderdste gewonnen.

Rond half zeven was ik in de topsporthal. Net op tijd om er nog Sofie Lauwers te zien winnen op de 800m. Ook Ewoud liep er de 800 en behaalde een mooie zilveren medaille bij de seniors.

Om acht uur was het aan mij. Drie reeksen Masters zouden worden gelopen maar de verrassingen zijn bij zo’n organisatie schering en inslag. Eerst bleken er een drietal atleten in twee verschillende reeksen te zijn ingedeeld. Chaos alom en ter plaatse verschuiven dus. Natuurlijk wilden die allemaal in de snelste reeks starten (de laatste). Maar ik was nog het meest verrast door het feit dat David Hellinckx(M40), vorig jaar indoor goed voor 2.01 in de tweede reeks moest starten terwijl in onze reeks iemand zat van 1.20. Ik rekende op david om me naar een Belgisch record te loodsen. Hij was zelf ook ontgoocheld maar zette dat perfect om in positieve energie door van de kop af opnieuw naar een schitterende 2.01 te lopen. Het wegvallen van David verplichtte me om een andere taktiek te volgen. Ik nam meteen de leiding en stond die niet meer af. Ik vond meteen het goede ritme en kwam na één ronde door in 30, na twee rondes in 60. Het liep gesmeerd dacht ik maar toen kwam de man met de voorhamer. Na één maand trainen was het te verwachten dat ik dit tempo nog geen 800m zou kunnen volhouden. Mijn derde ronde was de slechtste. Ik draaide plots vierkant en liep de derde ronde drie seconden trager. My God. Ok, dacht ik, geen supertijd maar winnen van die jongere gasten wilde ik toch doen. Ik verdapperde en vocht tegen de verzuring zo goed en zo kwaad als ik kon. Mijn foulée kreeg ik al lang niet meer rond en ik sukkelde letterlijk over de meet in 2.05.32. Toch een nieuw Belgisch record. Helemaal ontevreden mag ik dan ook niet zijn maar dat ik deze winter sneller moet en zal lopen staat buiten kijf. Afspraak binnenkort op dezelfde piste. En maar hopen dat de sneeuw snel dooit. De honger is er na gisteren alleen nog maar groter op geworden.

03-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

Gisteren had ik nog een klein toertje losgelopen en er waren toch wat twijfels gerezen. Ik voelde me moe en wat stijfjes. Kwam het PK niet net iets te vroeg? Tenslotte was ik maar een maand geleden met de trainingen herbegonnen na twee maanden te zijn out geweest. De laatste weken had ik ondanks de sneeuw hard getraind maar het was net alsof plots die zware inspanningen me de rekening voorschotelden.

Ik had alweer een vrij onrustige slaap waarbij ik om half vier werd wakkergemaakt door twee ruzieënde pubers op het voetpad. Gelukkig kwam mijn overbuur al snel tussenbeide en verdwenen ze snel weer in de nacht. Ik was ondertussen wel opgestaan en naar het raam gestapt. Tot mijn grote verbazing was alles wit buiten. Een vette laag sneeuw bedekte de hele omgeving. Amai, dacht ik, dat zal wat zijn morgen in Grimbergen. Toen we alledrie vanmorgen opstonden en de jongens de sneeuw ontdekten vroeg Noah of de cross wel ging doorgaan. Natuurlijk, antwoordde Moon, cross is geen voetbal. Lopen moet je altijd doen…

Toen we in Grimbergen aankwamen merkten we meteen dat het barre weer blijkbaar niemand had weerhouden om de verplaatsing naar  het Prinsenbos te maken. Reeds in de derde wedstrijd ging Noah van start. Zesenveertig vertrekkertjes werden in gang geschoten. Voor de start had de official nog geroepen dat de armen niet mochten worden gebruikt maar onze Noah, door professionals gevormd, trok zich dat juist niks aan, gebruikte zijn armen perfect en schoot als een raket meteen naar de leiding van de bende. Ik was bloednerveus. Tenslotte hamer ik altijd op een snelle start. Bij zo’n kou was dat misschien wel niet zo verstandig maar toen ik de lopertjes aan de overzijde zag verschijnen liep onze Noah nog steeds aan de leiding. Da’s straf, dacht ik en ik liep naar de rechterkant waar het lang bergop ging en waar ik vermoedde dat Noah het moeilijk zou krijgen tegen zijn achtervolgers. Maar kijk, luid aangemoedigd door zijn grote broer hield hij nog steeds stand. Je zag dat hij het moeilijk had maar ook de gezichtjes van de andere jongens getuigden van dezelfde gevoelens: afzien! In de laatste afzink voor de laatste bocht kwam een jongen nog bij Noah maar die struikelde ongelukkig. Noah moest letterlijk over hem jumpen. Ik heb het van horen vertellen want ik stond ondertussen met Moon al aan de aankomst opgesteld. Plots kwam daar dat manneke met het felgroene shirt als eerste uit de bocht, kort gevolgd door twee achtervolgers. Noah perste er nog een laatste spurt uit maar de buit was binnen. Wat ik deze winter nog niet verwachtte, gezien zijn speelse karakter, gebeurde: Nootje won zijn allereerste cross. Hij was zo blij en ik zo fier… Op het podium zag ik hem de ogen sluiten van geluk.

Een kwartier na Noah ging Moon samen met Brent en Thijs van start. Moon had me op voorhand gezegd dat de blauwe krollekop van Dilbeek, Jelle Bulens ging winnen. Dat gebeurde ook. Hij was een maatje te sterk voor de rest. Moon kon aanvankelijk goed mee maar moest in de tweede wedstrijdhelft een klein gaatje laten met de top-drie. In de afzink naar de laatste bocht riep ik dat hij zijn foulée optimaal moest gebruiken. Hij deed dat en met zijn grootste passen, als waren het duizendmijlslaarzen, liep hij de kloof dicht en spurtte in de laatste rechte lijn warempel naar de derde die hij net voor de meet voorbijflitste. Kapot zat hij maar hij verdiende die derde stek op basis van zijn laatste honderd meter. Plots brak de veer. Moon had verschrikkelijk koude handen, had zijn handschoenen uitgetrokken en kreeg ze niet meer aan. Een half uur lang heeft hij gehuild van de pijn. Later, bij de prijsuitreiking, de broodjes en de cola was dat al lang weer vergeten maar op het moment zelf brak mijn vaderhart.

Ook Eline liep zich weeral naar het podium. Ze gangmaakte als een echte derny een blond Zoetemelkje dat elke wedstrijd van haar vader of coach (?) de opdracht krijgt om achter onze Eline te blijven. Het scenario is steeds identiek. Het meisje zet dan aan op 200m van de meet en ontneemt Eline steeds haar verdiende beloning. Ik kon het niet laten om op weg naar het podium ‘en passant’ te zeggen tegen coach of vader dat nog niemand gestorven was van een beetje kopwerk. De man bekeek me van kop tot teen. Ik zag hem denken: ‘wat denkt die wel’! Awel meneer, ik denk het volgende: ooit zal onze Eline sterk genoeg zijn om alle profiteurkes naar huis te lopen.

Onze groene brigade presteerde vandaag weer heel sterk en opvallend, met nog een heleboel mooie ereplaatsen bovenop. We mogen terecht fier zijn. 

03-01-2010 om 00:00 geschreven door André