Het ziet er niet naar uit dat het weer de volgende dagen gunstig zal evolueren. De weermannen en –vrouwen voorspellen tot half volgende week hetzelfde vriesweer met af en toe kans op sneeuw. Het wordt dus weer trainen met de spikes aan, te beginnen met de training van morgenavond op de nekker. De sneeuw zal er op de piste nog vrij maagdelijk bij liggen want de nekker was twee volle weken gesloten.

Vandaag werd het natuurlijk ook een training in de sneeuw en op het ijs. Het Vrijbroekpark lag er volledig wit bij en het was er bitter koud. Wat een recuperatieloopje van drie kwartier moest worden viel dus veel zwaarder uit dan voorzien maar schade is er niet aangericht. Het schoof niet echt want het ijs was bedekt met een dun laagje stofsneeuw. De spieren waren wel nog wat stijf van die twee minuten vlammen op zondagavond. Niet veel gewoon, nietwaar… Er was ook een beetje wind waardoor je op de lange stroken onder de bomen de indruk had dat het superdikke vlokken sneeuwde in het halfdonkere park. Magisch! Da’s dan ook het enige leuke aan sneeuw. ‘t Is schooooon!

04-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

Na een halve dag in de sneeuw en de kou te hebben doorgebracht vond ik het bijzonder moeilijk om me opnieuw op te laden en riching Gent te trekken. Ik keek eerst nog naar de veldrit  van tervuren en de cross van Hulshout op TV en maakte me daarna klaar. Bij het scheren wilde ik mijn haar wat bijtrimmen en verstrooid als ik soms kan zijn had ik niet gemerkt dat het kapje niet op mijn trimmer stond. Ik trok een kale streep over mijn hoofd waardoor ik verplicht werd mijn hele kop te scheren. Bah, dacht ik, da’s nog een honderdste gewonnen.

Rond half zeven was ik in de topsporthal. Net op tijd om er nog Sofie Lauwers te zien winnen op de 800m. Ook Ewoud liep er de 800 en behaalde een mooie zilveren medaille bij de seniors.

Om acht uur was het aan mij. Drie reeksen Masters zouden worden gelopen maar de verrassingen zijn bij zo’n organisatie schering en inslag. Eerst bleken er een drietal atleten in twee verschillende reeksen te zijn ingedeeld. Chaos alom en ter plaatse verschuiven dus. Natuurlijk wilden die allemaal in de snelste reeks starten (de laatste). Maar ik was nog het meest verrast door het feit dat David Hellinckx(M40), vorig jaar indoor goed voor 2.01 in de tweede reeks moest starten terwijl in onze reeks iemand zat van 1.20. Ik rekende op david om me naar een Belgisch record te loodsen. Hij was zelf ook ontgoocheld maar zette dat perfect om in positieve energie door van de kop af opnieuw naar een schitterende 2.01 te lopen. Het wegvallen van David verplichtte me om een andere taktiek te volgen. Ik nam meteen de leiding en stond die niet meer af. Ik vond meteen het goede ritme en kwam na één ronde door in 30, na twee rondes in 60. Het liep gesmeerd dacht ik maar toen kwam de man met de voorhamer. Na één maand trainen was het te verwachten dat ik dit tempo nog geen 800m zou kunnen volhouden. Mijn derde ronde was de slechtste. Ik draaide plots vierkant en liep de derde ronde drie seconden trager. My God. Ok, dacht ik, geen supertijd maar winnen van die jongere gasten wilde ik toch doen. Ik verdapperde en vocht tegen de verzuring zo goed en zo kwaad als ik kon. Mijn foulée kreeg ik al lang niet meer rond en ik sukkelde letterlijk over de meet in 2.05.32. Toch een nieuw Belgisch record. Helemaal ontevreden mag ik dan ook niet zijn maar dat ik deze winter sneller moet en zal lopen staat buiten kijf. Afspraak binnenkort op dezelfde piste. En maar hopen dat de sneeuw snel dooit. De honger is er na gisteren alleen nog maar groter op geworden.

03-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

Gisteren had ik nog een klein toertje losgelopen en er waren toch wat twijfels gerezen. Ik voelde me moe en wat stijfjes. Kwam het PK niet net iets te vroeg? Tenslotte was ik maar een maand geleden met de trainingen herbegonnen na twee maanden te zijn out geweest. De laatste weken had ik ondanks de sneeuw hard getraind maar het was net alsof plots die zware inspanningen me de rekening voorschotelden.

Ik had alweer een vrij onrustige slaap waarbij ik om half vier werd wakkergemaakt door twee ruzieënde pubers op het voetpad. Gelukkig kwam mijn overbuur al snel tussenbeide en verdwenen ze snel weer in de nacht. Ik was ondertussen wel opgestaan en naar het raam gestapt. Tot mijn grote verbazing was alles wit buiten. Een vette laag sneeuw bedekte de hele omgeving. Amai, dacht ik, dat zal wat zijn morgen in Grimbergen. Toen we alledrie vanmorgen opstonden en de jongens de sneeuw ontdekten vroeg Noah of de cross wel ging doorgaan. Natuurlijk, antwoordde Moon, cross is geen voetbal. Lopen moet je altijd doen…

Toen we in Grimbergen aankwamen merkten we meteen dat het barre weer blijkbaar niemand had weerhouden om de verplaatsing naar  het Prinsenbos te maken. Reeds in de derde wedstrijd ging Noah van start. Zesenveertig vertrekkertjes werden in gang geschoten. Voor de start had de official nog geroepen dat de armen niet mochten worden gebruikt maar onze Noah, door professionals gevormd, trok zich dat juist niks aan, gebruikte zijn armen perfect en schoot als een raket meteen naar de leiding van de bende. Ik was bloednerveus. Tenslotte hamer ik altijd op een snelle start. Bij zo’n kou was dat misschien wel niet zo verstandig maar toen ik de lopertjes aan de overzijde zag verschijnen liep onze Noah nog steeds aan de leiding. Da’s straf, dacht ik en ik liep naar de rechterkant waar het lang bergop ging en waar ik vermoedde dat Noah het moeilijk zou krijgen tegen zijn achtervolgers. Maar kijk, luid aangemoedigd door zijn grote broer hield hij nog steeds stand. Je zag dat hij het moeilijk had maar ook de gezichtjes van de andere jongens getuigden van dezelfde gevoelens: afzien! In de laatste afzink voor de laatste bocht kwam een jongen nog bij Noah maar die struikelde ongelukkig. Noah moest letterlijk over hem jumpen. Ik heb het van horen vertellen want ik stond ondertussen met Moon al aan de aankomst opgesteld. Plots kwam daar dat manneke met het felgroene shirt als eerste uit de bocht, kort gevolgd door twee achtervolgers. Noah perste er nog een laatste spurt uit maar de buit was binnen. Wat ik deze winter nog niet verwachtte, gezien zijn speelse karakter, gebeurde: Nootje won zijn allereerste cross. Hij was zo blij en ik zo fier… Op het podium zag ik hem de ogen sluiten van geluk.

Een kwartier na Noah ging Moon samen met Brent en Thijs van start. Moon had me op voorhand gezegd dat de blauwe krollekop van Dilbeek, Jelle Bulens ging winnen. Dat gebeurde ook. Hij was een maatje te sterk voor de rest. Moon kon aanvankelijk goed mee maar moest in de tweede wedstrijdhelft een klein gaatje laten met de top-drie. In de afzink naar de laatste bocht riep ik dat hij zijn foulée optimaal moest gebruiken. Hij deed dat en met zijn grootste passen, als waren het duizendmijlslaarzen, liep hij de kloof dicht en spurtte in de laatste rechte lijn warempel naar de derde die hij net voor de meet voorbijflitste. Kapot zat hij maar hij verdiende die derde stek op basis van zijn laatste honderd meter. Plots brak de veer. Moon had verschrikkelijk koude handen, had zijn handschoenen uitgetrokken en kreeg ze niet meer aan. Een half uur lang heeft hij gehuild van de pijn. Later, bij de prijsuitreiking, de broodjes en de cola was dat al lang weer vergeten maar op het moment zelf brak mijn vaderhart.

Ook Eline liep zich weeral naar het podium. Ze gangmaakte als een echte derny een blond Zoetemelkje dat elke wedstrijd van haar vader of coach (?) de opdracht krijgt om achter onze Eline te blijven. Het scenario is steeds identiek. Het meisje zet dan aan op 200m van de meet en ontneemt Eline steeds haar verdiende beloning. Ik kon het niet laten om op weg naar het podium ‘en passant’ te zeggen tegen coach of vader dat nog niemand gestorven was van een beetje kopwerk. De man bekeek me van kop tot teen. Ik zag hem denken: ‘wat denkt die wel’! Awel meneer, ik denk het volgende: ooit zal onze Eline sterk genoeg zijn om alle profiteurkes naar huis te lopen.

Onze groene brigade presteerde vandaag weer heel sterk en opvallend, met nog een heleboel mooie ereplaatsen bovenop. We mogen terecht fier zijn. 

03-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

Geen rustiger manier om 2009 vaarwel te zeggen dan met de kids thuis. Na een op alle gebieden zeer turbulent en vermoeiend jaar was ik niet in the mood voor exuberantie of uitbundigheid. Neen, thuis met Moon en Noah was net wat ik nodig had en zij ook. Lekker eten, Kidibul drinken en pakjes openen, dat was ons programma. De kinderen keken naar Hector op TV terwijl ik in de keuken bezig was en om twaalf uur aanschouwden we het vuurwerk van Zemst dat hoog boven de daken van onze in hun living druk kussende overburen de lucht in lichterlaaie zette. Na opnieuw een nacht waarin ik voor de zoveelste keer de slaap maar niet kon vatten werd ik door de vroegste vogel van de familie gewekt. Noah had aan negen uurtjes slaap genoeg maar ongelukkig genoeg stond door mijn insomnia mijn teller nog maar op zes uurtjes. Het werd een rustige dag, lekker warm binnen want het was buiten ijzig koud. Toch trok ik mijn loopkleren aan. Ik liep voor een korte sessie naar het jaagpad waar ik de twee eerste stukken tot in Zemst-centrum afliep. Eens terug in Eppegem deed ik mijn lenigheidsoefeningen, vier versnellingen en eindigde ik met een 200m in soeplesse maar op wedstrijdtempo. Morgen staat nog wat loslopen op het programma en that’s it.

Voor mijn trainingsloopje keken we van in onze luie zetel naar de GP Sven Nys in Baal. Het werd een straffe en spannende wedstrijd die door het aangepaste parcours en de dooi van de voorbije week loodzwaar was. Sven moest tot het uiterste gaan om het te halen. Voor al zijn supporters alvast een leuk nieuwjaarsgeschenkje… 

01-01-2010 om 20:01 geschreven door André  

Ik wens jullie allemaal een fantastisch  2010.

01-01-2010 om 14:08 geschreven door André  

Vandaag trokken we nog even naar het Vrijbroekpark om er te trainen. Met Moon en Noah liep ik een rondje in het park waarna de twee Kenneth in de Landbouwstraat gingen uitdagen op de Playstation. Ondertussen liep ik verder en na een kleine veertig minuten draaide ik het rozenpark in. Het sneeuwde lichtjes en overal waar de bodem hard en koud genoeg was verscheen een licht wit tapijt. Tien keer 100m aan 80% spurten had Magda gezegd en dat deed ik dan ook maar. Een rare training want ik ging niet door waardoor ik volledig kon focussen op mijn souplesse. Heerlijk om mijn foulée op eens op maximale lengte te kunnen uittesten zonder bang te moeten zijn om iets te scheuren.

Gisteren kreeg ik plots het bezoek van een reporter van Radio 2 die voor de uitzending van Zondagpost een interview met me kwam maken. We hadden een leuke babbel van een half uur over mijn ‘wonderjaar’, de Belgische records, het werken met Magda, de kinderen, RAM en het WK. spijtig genoeg wordt het gesprek herleid tot een stukje van slechts vier minuten. Ik ben benieuwd wat er van overblijft. Het stukje zal worden uitgezonden op zondagnamiddag tussen vier en zes. Ik krijg het ook per mail doorgestuurd volgende week en zal het op deze blog plaatsen. Tenzij ik me teveel chaam voor de onzin die ik allemaal heb uitgekraamd,hahaha…

 Antwerpen 97.5 Mhz Vlaams-Brabant
Sint-Pieters-Leeuw 93.7Mhz 
Diest 92.4Mhz 
Leuven en omgeving 88.7Mhz 

Limburg 97.9Mhz 

Oost-Vlaanderen 
Egem 98.6Mhz 
Dendermonde, Aalst, Temse 90.7Mhz 
Waasland 89.8Mhz 

West-Vlaanderen 100.1Mhz

31-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Het in de lente, zomer en herfst zo mooi groen park van Machelen ligt er momenteel wat mistroostig bij. Toch heeft het lopen in dat kleine park zelfs nu enige charme. Door het ontbreken van gebladerte vallen de vele vogels des te beter op. Vinken, mussen, een eenzaam winterkoninkje, allemaal passeerden ze vandaag de revue. In het midden van het grote grasperk lachten de bijna tot niets herleidde sneeuwmannen me toe. Hoeveel inspanningen heeft het de kinderen niet gekost om ze te bouwen en zie nu… bijna verdwenen. Soepel over het pad laverend, luisterend naar Miles Davis, mijn gedachten ver weg en dromend van mijn zomerstage op Kreta werd ik toch plots weer tot de orde geroepen. Mijn droombeeld spatte uiteen als een zeepbel want het park lag vol… hondenpoep. Ongelooflijk toch! Ieder jaar na een periode van sneeuw ligt het park er vol van. Waarom rapen hondenbezitters plots de resten niet meer op wanneer er sneeuw ligt? Voer voor een psychologische studie waarempel. Is het te koud om de handen uit de zakken te halen? Denken ze dat we het toch niet zien liggen onder een pakje sneeuw? Als het dooit ligt het er vol van. Is dat geen idee voor de zoveelste onnozele groep op facebook? Ik zie de titel al: ‘André is lid van de groep IK HAAT HONDENPOEP IN HET PARK!

Ik liep vandaag drie kwartier in Machelen. Mijn benen waren in het begin nog wat stijf van de laatste zware trainingen maar naargelang de kilometers vorderden ging het soepeler en wer het aangenamer. Morgen nog een laatste snelheidssessie en dan twee dagen loslopen en veel rusten. Ben ik klaar voor zondag? Eerlijk? Ik weet het echt niet… 

30-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Gisteren stond er maar een recuperatieloopje van een half uur op het programma en dat kon ik gemakkelijk met de jongens afwerken. We zijn het jaagpad langs de zenne afgelopen tussen Eppegem  en het centrum van Zemst. Het begon donker te worden en dat vonden Moon en Noah superspannend. Moon had zelfs zijn Jedi-lichtzwaard meegenomen. Ik heb een half uur verhaaltjes verteld en voor we het wisten was de training voorbij.

29-12-2009 om 15:38 geschreven door André  

Traditioneel is de maand december Corrida-time. Overal ten lande voelen duizenden mensen de nood om samen de kou te trotseren in massale stratenlopen. Eén van de bekendste is de corrida van Leuven. Kjell nam reeds deel aan de twee laatste edities en werd er telkens derde. Ook dit jaar heeft hij deelgenomen. Na een spierscheur te hebben opgelopen tijdens de Cros Cup van Roeselare had hij enkele weken de conditie noodgedwongen met zwemmen en aqua-joggen moeten onderhouden. Nu was hij al een tweetal weken opnieuw aan het lopen maar pas in januari mag hij opnieuw weerstandstrainingen inbouwen. Ik had eerder deze week tijdens onze loopbandsessie voor Music For Life echter gezien dat hij conditioneel niet slecht zat. Hij bewees dat door vandaag in Leuven te winnen. Hij liet de winnaar van de vorige twee edities, Michel Basemans van DCLA maar liefst een minuut achter zich. Puik gedaan Kjell en dat met zo’n gebrekkige voorbereiding. Ook Els liep in Leuven mee, kon acht km mee met de eerste twee uit de uitslag maar viel daarna door het gebrek aan training van de laatste tien dagen (door het studeren!) en het opnieuw opspelen van een recentelijke voetontsteking fel terug. Ze werd toch nog mooi 14de op 371 deelneemsters. Bravo aan mijn beide teammates. 

27-12-2009 om 21:19 geschreven door André  

Gisteren was het mijn rustdag. Gelukkig want ik was met de jongens naar mijn ouders in Oostduinkerke. Tweede kerstdag breng ik al sinds enkele jaren door met mijn ouders, mijn zus, schoonbroer en Kenneth, mijn peetzoon. Het wordt zo stilaan een traditie.

Vandaag dan was het weer in het Vrijbroekpark te doen. Van onze loopgroep was ik helemaal alleen maar dat belette me niet om fors te trainen; Aanvankelijk had Magda 1000en voorzien maar we vonden geen enkele strook die zo’n traning mogelijk maakte. Op veel plaatsen lag er nog teveel ijs. Dus maar improviseren en met een topcoach als Magda is dat natuurlijk geen enkel probleem. De dreef lag er ijsvrij bij en daar zouden we dan maar trainen. Twee series kreeg ik voor de spikes want die had ik voor alle zekerheid toch aangetrokken. Zelfs zonder ijs schoof het door de modder nog. Iedere reeks bestond er uit vier keer de dreef op volle snelheid af te draven. Na elke lengte (ongeveer 350m) moest ik 50m joggen. Tussen beide series kreeg ik een drietal minuten rust. Het was een zware training want door de geringe recuperatie moest ik op het einde van elke serie zwaar in het rood gaan. Dat is met het oog op volgende week ook wel nodig en dus was ik nadien supertevreden. Ik weet niet waar ik conditioneel sta en popel dus van ongeduld om aan de start te komen van het PK Indoor. Als het meevalt loop ik misschien al meteen een Belgisch indoorrecord. Valt het tegen dan weet ik wat me te doen staat. Hard verderwerken om in maart klaar te zijn voor het BK. Bij mijn laatste rechte lijn zag ik zo hard af dat ik mijn ogen zelfs even sloot. Plots hoorde ik en aantal stemmetjes roepen: allez André, allez papa, komaan Dré maar ook ‘kan het niet rapper’ en ‘is dat alles’, hahaha… Onze jeugdatleetjes hadden verzamelen geblazen voor een allereerste chocomelktraining, een uitvinding van jeugdcoördinator Bruno. Meer dan twintig van onze beloften hadden zijn oproep beantwoord en in twee groepjes werd een uurloop afgewerkt. Twee toertjes oftewel zes km voor de kleinsten en drie ronden of negen km voor de groten. Daarna werd er gesmuld en gedronken. Een gezellig initiatief dat zeker nog zal worden herhaald.

Na de mooie cross van gisteren in Heusden-Zolder waar jammer genoeg mijn idool Sven Nys zijn knie bezeerde bij een val keek ik vandaag uit naar de superprestigecross van Diegem. Het werd voor mij een afknapper van formaat want Sven had duidelijk last van die knie en gaf zelfs op nadat zijn versnellingsapparaat in zijn wiel was gedraaid. Ik heb nog heel even verdergekeken maar toen ik de belachelijke kritiek van de VT4-presentator aan het adres van Nys hoorde en ik nog eens moest aanhoren hoe zijn co-commentator meeging in hun ridicule praatshow heb ik de TV maar afgezet. Ik kan echt niet tegen domheid en de commentaar van beide heren sloeg alles… Philippe Maertens kan ik nog enigszins begrijpen want die heeft zelf geen sportverleden en weet dus waarschijnlijk toch niet beter maar dat Marc Janssens zich verlaagt tot zo’n goedkope en vooral onterechte kritiek vind ik erg. Heren, wanneer jullie thuiskomen, zet dan de digibox op en kijk nog eens naar jullie wanprestatie via de ‘net-gemist-knop’ en bezin. Het kan nuttig zijn voor de toekomst. 

27-12-2009 om 20:07 geschreven door André  

Gisteren zag ik me door de sneeuw en vooral het ijs genoodzaakt om uitzonderlijk op straat te trainen. Ik vertrok thuis en liep op het avalt tot aan de ‘halve steen’ in Zemst-Laar en terug. In totaal liep ik de door Magda vooropgestelde vijftig minuten.

Vandaag stond er echter een snelheidstraining op het programma. Ik moest daarvoor een stukje rechte baan vinden. In het park zou het te glad zijn door de ijslaag en op straat lopen, daar had ik al helemaal geen zin in. Ik waagde dan maar een gok en  reed naar Machelen waar ik de piste opzocht. Daar was gelukkig één baan over zo’n 120m vrijgemaakt, nl. de buitenbaan in de rechte lijn en een stukje bocht. De opwarming deed ik in de nog haast ongerepte sneeuw. Ik stretchte in het trainershokje uit de wind en deed mijn vier versnellingen over 100m. Daarna liep ik de eigenlijke training. Ik liep de eerste tientallen meters rustig als aanloop en dan 100m voluit. Tien keer heb ik die oefening herhaald. Het ging behoorlijk soepel ondanks de korte nacht. We hebben kerstavond gevierd in familiekring maar op verplaatsing. Daardoor krijg je de kinderen natuurlijk niet op een degelijk uur in bed. Toen we thuiskwamen waren ze allebei aan het zeuren van vermoeidheid. Ik had er compassie mee maar aan de andere kant was geen van beide naar huis willen gaan voor het feest ten einde was. 

25-12-2009 om 19:47 geschreven door André  

Ik ben op trainingsgebied een aanhanger van de harde lijn. Toch heb ik zelden zo afgezien als vandaag. Ik was naar het Vrijbroekpark getrokken om er mijn weerstandstraining af te werken. De opdracht van Magda luidde: opwarmen, lenigheidsoefeningen, versnellingen en vier reeksen van één 600 gevolgd door één 200 met slechts 50m joggen tussen. Drie minuten rust tussen de reeksen. Dat is een training die we al meermaals rond en in het rozenpark hebben afgewerkt en van immens belang is in de opbouw naar een goede 800m.  Het park lag er echter heel slecht bij en de opwarmig was al een marteling voor spieren en gewrichten. Vooral mijn enkels hadden het zwaar te verduren. Na de opwarming trok ik mijn spikes aan want sneller lopen zou zonder niet kunnen en trok ik naar het rozenpark. Daar liep ik vier versnellingen op een hobbelige rechte lijn. Niet evident! De training zelf begon ik zoals altijd furieus maar na 50m hield ik wat in want ik merkte dat de ronde van 600m er verschrikkelijk bij lag. Na een harde bevroren strook kreeg je een zacht stuk onder de dennebomen gevolgd door een strook waar het aan het smelten was en je wegzakte om dan over te gaan op een halve ronde in een laagje sneeuw waardoor je toch wat aan snelheid moest inboeten. Resultaat: 1.51. Gezien de aard van het parcours helemaal niet slecht. Na een vijftigtal metertjes joggen begon ik in het rozenpark aan mijn eerste 200. Daar lagen de laatste 100m nog onder een dik wit tapijt. Het was echt harken en wat ik ook probeerde, sneller dan 35 geraakte ik vandaag niet. In zo’n barre omstandigheden zijn drie minuten rust niet echt veel en na elke reeks moest ik al mijn moed verzamelen om er opnieuw in te vliegen. Magda was er niet om me op te jagen en dat scheelt hoor! Elke 600m kwam er een seconde bij terwijl de 200en stabiel bleven. Op het einde van de rit werd het zo zwaar dat ik het sanoma-kerstdiner van enkele uren tevoren bijna cadeau deed aan de dieren van het park. Amai mijn botten. Was dit een zware training, zeg? Ik voelde me achteraf zo moe! Normaal rij ik van het park rechtstreeks naar huis en neem ik daar een douche maar nu was ik ondanks de koude kletsnat. Ik moest daarenboven nog boodschappen doen en kon moeilijk in deze toestand naar de winkel.  Zelden deed een douche zoveel deugd…

23-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=0nMhpQHGJEc   
http://www.youtube.com/watch?v=bQ-hVLJ5sSg   
http://www.youtube.com/watch?v=ceno_dASHUo   
http://www.youtube.com/watch?v=Zgqu7K3hBLk   

Gisteren heb ik mijn duurloop moeten aanpassen aan de omstandigheden. De sneeuw maakt bijna elk mogelijk parcours moeilijk. Ik koos ervoor om te lopen langs het fietspad dat parallel loopt aan de Brusselsesteenweg van Eppegem richting Vilvoorde. Daar lag het tenminste vlak. Na 22,5minuten was ik bijna aan de kerk van Vilvoorde en keerde ik terug richting Eppegem. Na exact 45 minuten stond ik terug voor mijn huis. Wat een timing…

Vandaag was het in principe weerstandstraining maar Magda stelde voor om die naar morgen te verschuiven. Misschien zou de dooi wel beginnen en zou ik morgen wel de piste van Machelen of het Vrijbroekpark kunnen opzoeken.

22-12-2009 om 23:04 geschreven door André  

De wekker biepte om acht uur maar het duurde wel even vooraleer ik doorhad dat ik moest opstaan. Ik wil altijd twee uur voor de training kunnen eten en dus moest ik er echt uit. Het voelde bitter koud en buiten klonk het gedempt en onheilspellend stil. Beneden deed ik de rolluiken naar boven en aanschouwde een wondermooi zicht. Het sneeuwde hard en alles was bedekt met een superdikke laag sneeuw. Om negen uur stonden de kinderen op en ik vroeg me stilaan af of we vandaag überhaubt zouden kunnen trainen. Na een kort telefoontje met Magda besloten we om nog even te wachten en te zien of het sneeuwen zou aanhouden. Rond kwart over tien minderde de sneeuwval en besloot ik te vertrekken. Nadat we Magda eerst waren gaan oppikken reden en schoven we aan een slakkengangetje naar het Vrijbroekpark. Er was haast geen kat te zien, laat staan een mens. Zelden hadden we het park zo voor ons alleen. Terwijl ik aan het opwarmen was, joggend door de diepe sneeuw kwam ook Ewoud aangelopen en zocht Magda een geschikte strook voor een sessie weerstandstraining. Moon en Noah speelden ondertussen met de slee maar lang heeft dat niet geduurd want binnen de kortste keren vond Noah dat het écht te koud was en zochten ze de warmte van de auto en de Nintendo DS op. Magda had ondertussen beslist om in de dreef te trainen. Daar lag de sneeuw iets minder dik en vooral de vlakke ondergrond bood betere loopcondities.  Na het stretchen zocht ik even de warmte van het parkwachtersgebouw op om er mijn crossspikes aan te trekken. De versnellingen gingen nog vrij aarzelend maar de rest van de training ging betrekkelijk goed. De sneeuw dwarrelde wel voortdurend in mijn ogen maar het kon me niet deren. Acht keer liep ik tweederde van de dreef af. De afstand is moeilijk in te schatten maar moet wel rond de 200 à 250 m zijn geweest. Magda zei dat Herman (haar echtgenoot en vroeger trainer) altijd stelde dat trainen in de sneeuw dubbel telt. Ik heb dus ofwel 16 keer 200m ofwel 8 keer 400 gelopen. Ik voelde het wel achteraf. Dat harken door de dikke laag, spikes of niet, vergde wel veel energie en was behoorlijk belastend voor enkels, knieën en spieren. Vooral mijn rechterkuit, waar ik dikwijls last ondervind trok vieze smoelen. Na de training gloeide ik helemaal en terwijl Ewoud opnieuw naar huis jogde brachten we ook Magda weer veilig tot bij haar Herman.

20-12-2009 om 21:12 geschreven door André  

Nadat we nog snel langs Running Mate in Kampenhout waren gereden om een bijbestelling aan clubtrainings op te halen reden we naar het park van Machelen. De zon scheen nog maar het was toch al min zeven graden. Koud dus en na twee toertjes vond Noah het al welletjes want zijn gezicht had kou. Dus ging hij met zijn broer naar muziek luisteren terwijl ik mijn duurloop afwerkte. Noah is nochtans niet zo’n koukleum als zijn vader. Vanochtend hadden ze al in de tuin gespeeld en toen was het blijkbaar niet te koud en ook niet toen we met de slee boodschappen in het dorp waren gaan doen. Ik denk dat hij gewoon niet veel zin had om te lopen. Ik heb het op een goeie zes kilometer gehouden. Het park lag er moeilijk beloopbaar bij. De sneeuw was al belopen en ondertussen ook bevroren. De oneffenheid van de bodem maakte dat ik naderhand zowat overal pijn had. Niet veel gewoon zeker?

19-12-2009 om 20:14 geschreven door André  

Ondanks de barre weersomstandigheden trokken we vanavond toch naar de Nekker. Zelfs als we de training in extremis zouden afblazen moet er toch een permanentie zijn en opvang voor diegenen die toch de weg naar de piste zouden vinden. Van afgelasting is echter geen sprake. Wij zijn geen voetbalclub, hé. Ik heb trouwens nooit verstaan waarom trainingen werden afgelast toen Moon nog voetbalde. Laat ze dan gewoon wat looptraining doen naast de velden of in een veldweg of in het park, heb ik meermaals geopperd. Maar neen, niets werd er dan gedaan. Integendeel, ik werd bekeken alsof ik aan heiligschennis deed. Onbegrijpelijk! Gisteren kwamen we met wat vertrageing aan op de Nekker. Er waren verkeersproblemen aan Nekkerspoel en gelukkig liet een begrijpende politieman ons door en bereikten we langs het zijweggetje het domein. Veel volk was er niet. Meer trainers dan atleten eigenlijk. Bruno was er als eerste maar die was met de fiets en had dus minder last gehad van de opstoppingen. Magda belde om te melden dat ik reeds met de opwarming moest beginnen. Zij zat wel vast! Met scholier Wouter zochten en vonden we een spoor om in te lopen. Blijkbaar was de conciërge van de Nekker al rondgereden met zijn golfkarretje en dus was er een goed beloopbaar spoor getrokken. De sneeuw was vers en superdik. Op de piste zou er niet kunnen worden gelopen. Ondertussen was Sarah met de aanwezige kinderen beginnen lopen maar het werd meer een loop-en-gooi training, hahaha… Ze heeft nogal afgezien, ocharme. Maar ze vond het superplezant, zei ze achteraf. Ondertussen was ook Magda toegekomen en kon ze mijn nieuwe cluboutfit bewonderen. De bestellingen waren gisteren toegekomen en ik had alles netjes in zakjes op naam verdeeld met het idee om andaag alles zoveel mogelijk te verdelen voor de kerstvakantie maar er was niet veel volk en dus zullen de meesten moeten wachten tot na nieuwjaar om hun nieuwe uniform te showen. Na de lenigheidsoefeningen en de versnellingen trokken we naar de overzijde van de piste waar Magda een spoor had gespot op een licht hellend stuk weg. Het spoor maakte een lichte bocht en was zo’n 150m lang. Ik had mijn crossspikes aangetrokken en het viel best mee om te lopen. Tien keer met weinig rust: zo ga je straks toch met een gerust gevoel kunnen gaan slapen, zei Magda al lachend. Ze kent me en weet dat ik nu al ongerust ben omdat ik gisteren niet heb gelopen. Dan rust je morgen maar niet en ga je gewoon duurlopen. OK?

18-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Gisterenavond heeft Peter bijna een uur werk aan me gehad. Mijn rug zat op verschillende plaatsen vast en het koste moeite en een aantal kraakjes om hem los te krijgen. Hij werkte ook mijn geteisterde linkervoet los. In principe moest ik het vandaag op zijn aanraden wat rustiger aan doen en de natuur heeft een handje toegestoken. Het begon overal te sneeuwen, begot! Ik had een afspraak bij dokter Paul want ik heb sinds gisteren een kopvalling en vandaag werd het alleen maar erger en erger en dus was de boodschap: op tijd vertrekken. Met collega Karin, die ik een lift gaf naar Mechelen zijn we meer dan twee uur onderweg geweest. Van Mechelen, aan het Vrijbroekpark waar Karin woont naar Hombeek is het maar een tweetal kilometer en daar heb ik nog eens een half uur over gedaan. Toen ik bij Paul binnenkwam was het er bijzonder rustig. Blijkbaar waren tal van patiënten niet tot bij hem geraakt. Ik was ruim te laat op mijn afspraak en toch was het meteen aan mij!

Na het dokterbezoek schoof ik naar de apotheek en dan naar huis. Het was al zo laat dat ik niet meer naar de winkel kan. Normaal is donderdagavond mijn moment om proviand in te slaan voor het komende WE maar alles was al dicht. Lopen heb ik uiteindelijk niet meer gedaan. Wel naar hat laatste deel van AJAX-Anderlecht gekeken. Drie op drie voor de belgen. C’est pas mal…

17-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

A friday-night, ergens in 1984...  We komen in zwarte kledij aan in de Coxiestraat. De inkomruimte gloeit rood. Een neon flikkert. Een mooi en speciaal meisje neemt onze jassen aan. We doen een babbeltje met de buitenwipper. In de achtergrons horden we de eerste klanken van ‘Bela Lugosi’s dead’. Daarna trekken we naar de cocktailbar achteraan rechts. De verhoogde dansruimte in de oude fabriek (ik geloof een oude zinkgieterij) is dark as ever (met blacklights voor de accentjes…). Daar bestellen we een ‘bien-servi’ whisky-cola. Die bien-servi slaat op de dosering want niet aangelengd… We installeren ons daar en bewonderen minuten lang de bloedmooie Diana. (In de Revue speelden ze niet voor niet ‘J’aime regarder les filles’ van Patrick Coutin.) Tot Michel tegen me zegt dat het tijd is om te gaan dansen. De muziek is er de hele nacht super en de dansvloer loopt nooit leeg. DJ Rudy is dan ook in vorm. Rond de drieën valt Frits in slaap met zijn hoofd in een geluidsbox! Ondertussen heb ik al enkele cola’s besteld bij de mooie Helena (Tja, ik kan het ook niet helpen dat de meisjes daar allemaal mooi zijn) en zijn we nog steeds aan het dansen. Zelfs ik word even moe en ik eet dan maar samen met de ‘Jokke’ een Pita in de uiterste hoek van de cocktailbar. Plots hoor ik de eerste klanken van ‘Hours&Hours’ van The Klinik. Ik vlieg van mijn kruk en sta enkele seconden later al terug op de dansvloer. (Ik was toen al snel) Uren later… Ik neem een breack. Een door de ‘Blue-Moon’(Toverdrank,uit de Revue) half bedwelmd meisje klamt me aan. “Je doet me denken aan Paul Van Ostayen…” Het is tijd om naar huis te gaan, denk ik dan. De eerste trein rijdt toch al…

Op facebook ben ik lid geworden van de groep: (Wij gingen uit in) Club Revue Mechelen. In de eighties was de Club Revue in de Coxiestraat aan het station van Mechelen dé New-Wave-place-to-be! New-Wavers kwamen van ver om mee te partyen. Ik zat er zo dikwijls dat ze thuis misschien wel dachten dat ik er woonde. Ik heb daar in de revue zelfs nog volledige fresco’s geschilderd. Ik was toen jong en mijn rug kon het nog verdragen om zes weken aan een stuk elke avond en WE’s op een ladder te staan. Ik heb er foto’s van teruggevonden.

16-12-2009 om 23:21 geschreven door André  

Ik werd deze middag een beetje op mijn wenken bediend. Het was de hele ochtend grijs en bitter koud maar toen ik echter het park van Machelen betrad voor mijn recuperatieloop begon er plots een verlegen zonnetje te schijnen. Even later begon het zelfs lichtjes te sneeuwen. Zon en sneeuw samen, da’s pure magie! Ik had voor het eerst sinds lang weer mijn I-pod meegenomen en op de shufflefunctie gezet. Dat geeft soms nogal vreemde combinaties. Terwijl ik van Sinatra over Jamie Cullum naar Zakir Hussain, de tablakunstenaar was gezweven blaast daar plots ‘Bonanza’ door mijn oortjes. Grappig! Maar je loopt er niet beter of soepeler door natuurlijk.

Na de training ging ik naar de vestiaires van Sanoma voor mijn douche. Daar vernam ik dat de boiler sinds gisteren stuk is en dat er dus geen warm water meer was. Terwijl anderen verkozen om dan maar niet te douchen aarzelde ik niet. ‘Comme à la Légion’, zei ik tegen mijn aanwezige collega’s en ik begon me in te zepen. Da’s de truuk natuurlijk. Je neemt een beetje water en veel zeep en je zeept je helemaal in. Zo heb je geen keuze meer en moet je wel douchen. Al gillend heb ik het ettelijke minuten volgehouden, tot het genoeg was! Alles heeft grenzen! Achteraf voelde ik me plots veel frisser dan ik me vandaag, na alweer een héél slechte nacht, reeds had gevoeld.

Vanavond was het jeugdtraining. De groep kinderen was vrij groot. Sarah nam de kleinsten voor haar rekening en al de rest bleef samen onder de begeleiding van Bruno en mezelf. We hebben ze constant laten lopen om de kou te trotseren. Eerst  een 1200m op de piste die voor de verandering met horden was bezet. Daarna kwamen de aflossingen waarbij drie ploegen van zeven het tegen elkaar opnamen. Ieder liep 400m. Daarna nog een 1200m tempo en om te eindigen een partijtje levende voetbal.

Straks vertrek ik naar Peter. Benieuwd wat hij over mijn rug en mijn voet gaat zeggen.

16-12-2009 om 20:46 geschreven door André