Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
02-03-2008
What's in a name???
Kleine anecdote over gisteren in Machelen. Aan het podium vroeg de official wie het kaartje (dat achteraan het startnummer wordt bevestigd!) had ingevuld. Mijn papa antwoordt Moon. Waarop de official zich naar mij draait en vraagt hoe mijn zoon heet. Moon, zeg ik! Ah, neen hé, zegt de official, jouw zoon heet André. Had ik toch wel mijn eigen naam op dat kaartje gezet. Kan gebeuren wanneer vader en zoon dezelfde sport beoefenen, natuurlijk We hebben eens goed gelachen, maar toch een geluk dat ze mij daar kennen. (Magda is ook daar trainer!) Bij deze ook een pluim voor de organiserende club MAC. Een leuke cross met veel ambiance! Alleen denk ik dat de kleine toer nog langer was dan aangegeven. In Machelen liep ik ook enkele mensen die ik bijzonder apprecieer tegen het lijf. Eerst was er de aanwezigheid natuurlijk van Martine, Rudy en Jules (FOTO1). Ik ben peter van dochtertje Matilde (FOTO2) die er pas later in de namiddag bij was. Ze kwamen voor het eerst naar een loopwedstrijd kijken en de reactie van Martine op deze blog liegt er niet om. Ze was onder de indruk. Ik denk dat veel mensen het lopen als normaal ervaren maar zich een bult verschieten wanneer ze de competitie van dichtbij meemaken. Daarna was er collega-master Marnix Vandewattijne uit Geeraardsbergen. Zijn zoon liep mee bij de juniors. (FOTO3)Hij was de laatste tijd ziekjes maar werd nog mooi tweede. Deze winter won hij trouwens een wedstrijd voor de cross-cup en werd tweede in een andere. Daarna kwam ik begot Frits nog tegen. Hij liep mee bij de masters. Ik weet niet hoeveelste hij geeindigd is want de uitslag staat nog niet op de site van MAC. Volgende week zien we elkaar terug in Gent. Vanmorgen was er om 10 uur training in het vrijbroekpark. Ewoud, Filip en ik kregen een keiharde opdracht voorgeschoteld. Na de gebruikelijke opwarming en versnellingen moesten we tweemaal een 1600 m lopen met 5 min recuperatie tussen. Dat lijkt niks, hé! Het was bijzonder zwaar want met die felle rukwinden was het de kunst om niet te voortvarend te starten teneinde onderweg niet stil te vallen. Ik liep beide op kop. De eerste kwam ik alleen aan in 5.05. De tweede liep Filip vlot mee en bij het betreden van de laatste rechte lijn heb ik hem aangepord om nog aan te zetten, wat hij zonder aarzelen deed. De tweede was iets trager dan de eerste maar het scheelde slechts enkele seconden. Ewoud was trouwens maar net achter mij. Het was een goede training. Hopelijk word ik nu niet ziek, want thuis is het net een ziekenboeg. Hilde heeft een keelontsteking en sinds deze nacht is Moon ook ziek. Die heeft zijn bed vannacht ondergekotst. Had hij te veel gegeten gisterenavond op restaurant (FOTO4) of is het een beginnende buikgriep. Nog even afwachten, zeker?
De dag van de laatste cross was aangebroken. Ik had er de hele week naar uitgekeken. In de eerste plaats omdat het parcours was uitgetekend op mijn trainingsgrond, maar ook omdat ik benieuwd was naar de manier waarop Moon op de langere afstand zou reageren. Zoals voor elke wedstrijd waren we allebei zenuwachtig.(FOTO1) Zoals gewoonlijk vroeg Moon me hoe ik vond dat hij moest lopen. "Vanaf de start er in vliegen" vroeg Moon? Ik zou wat afwachten met die wind, zei ik. Maar ik voegde er meteen aan toe dat hij moest lopen op zijn gevoel. "Gewoon doen wat je voelt", en dat deed hij. De start was weer niet optimaal want hij werd opnieuw weggedrumd. Maar na de rechte lijn draaide hij als eerste de scherpe bocht in. Hij trok meteen door (FOTO2)en bij het aanvangen van de strook naast het trotoir bedroeg zijn voorsprong reeds een vijftal meter. (FOTO3) Tijdens het gekronkel in de speeltuin bleef de voorsprong maar groeien. Moon keek wel constant achterom (FOTO4)wat kon wijzen op twijfel. Toen moest ik de lopertjes laten gaan en spurtte ik terug richting stadion.Van daaruit kan je ze in de verte de strook rond de piste zien opdraaien. Een lange bange minuut. Ik voelde mijn hart ontzettend bonken en plots draaide daar een zwart en groen manneke aleen de piste op.(FOTO5) Ik heb me schor geroepen maar zijn voorsprong bleek groot genoeg om comfortabel naar de meet te snellen waar Magda (FOTO6)de startbriefjes verzamelde. Ze knuffelde Moon eens goed en wees hem de weg naar het podium. (FOTO7-8) Voor het eerst kreeg Moonie naast een medaille ook een beker. Een gouden, nog wel! Blij dat hij was. Hij heeft er nog een hele tijd mee rondgelopen. (FOTO9) Hij was wel enigszins ontgoocheld toen ik hem zei dat het geen echt goud was. Het eerste wat hij tegen Hilde zei toen we thuiskwamen was dan ook: "kijk mama, ik heb een gouden beker maar het is spijtig genoeg geen echt goud!"
Vandaag heb ik eindelijk mijn nieuwe DS trainers kunnen gaan halen bij Running Mate in Kampenhout. Het is al de versie 13 en mijn 10de paar ondertussen. Ik loop héél graag met de DS. Het zijn lichte schoenen en perfect voor een lichtgewicht als ik. Sommigen gebruiken ze zelfs als wedstrijdschoenen net vanwege het gewicht en de soepelheid. Ik heb ze reeds in alle kleuren gehad. Dit jaar zijn ze opnieuw blauw! Ik had ze reeds aangedaan om vanavond naar de Nekker te trekken maar het regende zo hard dat ik ze maar weer heb uitgetrokken. Kwestie om ze nog even nieuw te houden. Ik moest trouwens een pure snelheidstraining afwerken en ze voelden nog wat stroef aan. Ik zal ze eerst inlopen vooraleer ik ze voor meer specifieke doeleinden gebruik. Het waaide ook verschrikkelijk op de vlakte van de Nekker. Gelukkig bood de tribune nog een beetje bescherming. Tien keer 150 was het dagmenu voor Filip en voor mij. Ewoud werkte de 400en van dinsdag af en Kjell, Ruben en Joeri liepen 1000en. Jasper had reeds enkele dagen last van de maag en bleef wijselijk aan de kant. Morgen trekken we naar Machelen voor de laatste cross van het seizoen en zondagmorgen opnieuw afspraak in het Vrijbroekpark voor weer een sessie afzien. Ik kijk er al naar uit...
Ik heb vandaag opnieuw het parcours van Machelen goed bestudeerd. Moon loopt er zaterdag zijn laatste cross van deze winter. Het is een lange want 1280 meter. Bijna het dubbele van Betekom. Nu ja, ik denk dat dat absoluut niet in zijn nadeel speelt. Ik wil echter niets aan het toeval overlaten en heb iedere meter van het parcours afgelegd. Soms moest ik wel wat omwegjes maken want op sommige plaatsen worden zaterdag openingen gemaakt in de omheiningen. Mijn duurloop heb ik sneller dan gewoonlijk gelopen. Zo'n 11,5 ipv 10 km binnen dezelfde tijdspanne. En dat allemaal op die kleine rondes in het park van Machelen. Ik had achteraf een lichte keelpijn en nu is de schrik er in gekropen natuurlijk. Hilde zit al drie dagen met keelpijn en al drie dagen smeek ik haar om naar de dokter te gaan. Maar vrouwen weten het soms beter en overtuigd dat je aan een virale infectie niets kan doen wilde ze het met pijnstillers laten genezen. De aanhouder wint soms en door mijn aanhoudend gezaag is ze vanavond toch naar dokter Paul getrokken. Diagnose? Een bacteriële infectie en besmettelijk natuurlijk en dat op een week van mijn Belgisch kampioenschap. Verdorie toch! Maar bon. Ik heb ze in de kelder opgesloten tot ze genezen is. (Grapje...) Er rest me niets anders dan preventief te werken. Gorgelen en spoelen en dikwijls de handen wassen. Belachelijk? Misschien wel, maar wat wil je? Als sporter mag je niet veel meer doen, hé!
Vandaag had Moon voetbaltraining op Zennester. Altijd leuk om die gasten bezig te zien. Ik deed ondertussen mijn duurloop rond het veld. Kleine rondjes weliswaar maar zo kon ik Moon ook in het oog houden. Hij heeft weer een paar rake stampen gekregen. Dat komt er van als je snel bent, zeker. De meesten komen dan te laat en dan krijg je stampen. En bij de jeugd wordt daar in de matchen blijkbaar nog niet voor gefloten. Toen ik onlangs bij zo'n brutale fout mijn onvrede uitte tegen medesupporters kreeg ik een lakonieke "Voetbal is een contactsport, dat hoort er nu éénmaal bij"! Ik vind dat er persoonlijk over, zeker als je kind daar ligt te wenen. Als ik niet zeker wist dat Moon ontzettend veel verdriet zou hebben had ik hem al lang van de voetbalvelden weggehouden. Hij kan goed shotten, dat bewijzen zijn 22 doelpunten, maar hij kan nog beter lopen. En na elke training zit ik toch meer met de volgende loopwedstrijd in mijn hoofd dan met de volgende match. En dan komt een bestuurslid nog eens aan dat manneke vertellen dat hij moet voetballer worden en geen loper want met voetballen verdien je meer geld. Ik heb me dan laten verleiden tot enkele arrogante uitspraken in het genre van "voetbal is misschien geld, atletiek is eer!" En nog, "ik zie hier anders maar één echte kampioen rondlopen en da's geen voetballer!" Ik kan het niet terugnemen maar onnozele praat werkt blijkbaar besmettelijk. Bij deze Guy, mijn excuses, maar hou toch op met voetbal steeds opnieuw te promoten door over geld te praten want dat is volgens mij niet de essentie!
Het waaide voor de verandering weer eens hard op de Nekker. Er stonden 400-en op het programma in series van 2 met 100m tussen. Ik mocht van Magda geen kop doen en dus moest Filip elke keer in de laatste bocht met de neus pal in de wind. Ik heb er uiteindelijk toch maar een tweetal op kop gelopen. Het werd anders wel écht te zwaar. Adriaan heeft zich bezeerd halverwege de training. Ik hoop dat het niet te erg is! Voor mij liep het lekker vandaag. Ik heb niets moeten forceren en had dus ook geen enkele last achteraf. Moon had blijkbaar ook een leuke training. Sinds Bruno de touwtjes in handen heeft bij de jeugd loopt het elke week lekkerder voor de kinderen. Vandaag had Bruno de groepen per interesse verdeeld en niet per leeftijd. Spurters, kampers en lopers. Op die manier kan er iets gerichter worden gewerkt. Moon was in de wolken. Hij kon nog eens met Nathan(FOTO1=Moon en Nathan), die twee jaar ouder is trainen. Ik heb ze even in het oog gehouden en ik zag dat het goed was. Moon liep de 400en en 200en met een brede smile op het gezicht. Hij moest wel hard pompen om de twee jaar oudere jongens bij te houden maar hij genoot er duidelijk van en dat is toch het belangrijkste. Vermits het nog even wachten was op Boris die nog niet klaar was heb ik de spurters van Veerle even in het oog gehouden. Ik zag een gemengde groep korte spurtjes van ongeveer 50 meter trekken en ik moet eerlijk bekennen dat ik onder de indruk was van de versnelling die Sophie Daelemans demonstreerde. Ze klopte gewoon de jongens uit haar groep. Indrukwekkend! Ondanks alle probleempjes wordt er in onze club goed en hard gewerkt en dat begint zich dan ook in resultaten te vertalen. Neem bvb de estafetteploeg vorig weekeinde. Of Sofie Lauwers(FOTO2) die op de 800m een fenomenale progressie heeft gemaakt. Hopelijk kunnen ze zondag allemaal bevestigen in het Belgisch Kampioenschap cadetten en scholieren. Duimen maar...
Na Sebastian Coe was het voor mij even wachten op de volgende atleet die me op dezelfde manier zou begeesteren. Dertien jaren atletiek kijken zonder groot idool, da's lang. Ik had het wel ook altijd voor Said Aouita gehad maar hij vond in mijn ogen niet dezelfde genade als Seb Coe. Toen kwam Hicham El Gerrouj. Een stylist net als Coe. Soepel en zwevend over de piste, misschien zelfs nog meer dan Coe. Je kan echter moeilijk over de generaties heen gaan vergelijken maar de uitdrukking die beide op het gelaat hadden was dezelfde. Een goddelijke uitstraling. Het was net of die mannen nooit moeite deden. Buitengewone classe! Het soort loper waar de mensen voor naar een stadion komen. Ik herinner me een memorial Van Damme, mogelijk de laatste met El Gerrouj. Hij wint voor de Fransman Mehdi Baala (een uitstekende 1500m-loper!) die uitzinnig is van vreugde en op de grond valt. El Gerrouj helpt hem recht en op het gezicht van Baala enkel een blik van verafgoding (Wat is er mooier voor een atleet dan te kunnen zeggen: "Ik was tweede achter El Gerrouj!"). Zo groot was het respect van de concurrentie. Het palmares van El Gerrouj liegt er niet om! Olympisch kampioen op de 1500 en op de 5000m (voor Bekele) op de spelen van Athene. Zeven wereldtitels en 3 keer wereldatleet van het jaar. Hij bezit ook nog steeds de wereldrecords op de 1500 m (3.26,00), de mile en de 2000 m. Hij was dikwijls te zien op de memorial en ontgoochelde nooit. Elke keer liet hij zijn groot hart zien door scholen en Marrokaanse jongeren in ons land te bezoeken. El Gerrouj is nu trouwens ambassadeur bij Unicef. (http://www.youtube.com/watch?v=d54hG-bmGmg&feature=related en http://www.youtube.com/watch?v=3edgRcYN7Ts&feature=related
Vandaag ging het weer heel wat beter op training. Het betrof natuurlijk maar een simpele recuperatieloop gevolgd door de onvermijdelijke versnellingen, maar ik liep vrij soepel en de vermoeidheid die ik de laatste dagen ervaarde had plaats gemaakt voor een nieuwe dosis energie. Vraag me niet waar die vandaan kwam, ik zou het niet weten. In het park van Machelen zat een koppeltje op een bank. Het was vanmiddag net lente en ze zaten er in T-shirt te lunchen. Kwam ik daar om de drie minuten voorbij met mijn dikke polar-trui, muts en handschoenen. Bij elke doortocht hielden ze me nauwlettend in het oog en gaven ze commentaar. Ik beeldde me in dat ze het hadden over mijn loopstijl, over de snelheid waarmee ik daarna mijn versnellingen deed of nog over mijn foulée... tot ik hen hoorde lachen! Ik begon te twijfelen. Pas terug in de auto besefte ik dat ze mij voor een zot moeten hebben gehouden. "Zo'n 14 graden celcius en 'die gast' loopt nog gekleed als was het aan het vriezen." Tja, ieder zijn goesting, hé! En wie zit er zo fris als een hoentje wanneer iedereen bij 30° zit te puffen. Ik dus! Alleen is het hier niet dikwijls 30° natuurlijk! Ik heb vanmiddag ook het parcours van de parkloop van aanstaande zaterdag verkend. Bij de Benjamins bedraagt de afstand 1200 m. Dat is uitzonderlijk lang, maar het wordt op een snelle en harde ondergrond gelopen. Echt iets voor flyerkes dus. Ik vraag me wel af of je daar wel met spikes kan lopen want er liggen veel stroken met klinkers op het parcours. Hebben ze wel zoveel matten? En indien spikes aangewezen zijn zal ik waarschijnlijk korte moeten monteren. Als iemand me kan informeren, graag! (Beide foto's zijn gisteren door Noah gemaakt in Betekom!)
Keinijg, megabangelijk, ongelooflijk fantastisch en bijna perfect waren onze meisjes op het BK 4 x 200m. Dit kampioenschap werd gelopen als voorprogramma voor de KBC Indoor. Bijna perfect want met hun zilveren tijd van 1.43,46 kwamen ze slechts enkele honderdsten te kort voor het goud. Proficiat Nathalie, An, Sophie en Sophie.
Het is toch niet hetzelfde zonder Kim. Zelfs al waren er enkele puike prestaties van o.a. Tia Hellebaut en Hanna Mariën(nieuw BR op de 200m), deze editie miste toch dé echte vedette. Ik steek mijn adoratie voor de gazelle van Kampenhout (nu Melsbroek) niet onder stoelen of banken. Wie mij kent weet dat! Ik heb al veel sportidolen versleten. Het waren allemaal mannen en dat heeft natuurlijk te maken met identificatie. Ik heb een aantal lievelingsactrices en hou van vrouwelijke stemmen in de muziek. Maar Kim overstijgt dit allemaal. Ik zou hier echt lyrisch kunnen worden maar ik ga me inhouden. Ik vervloek nu reeds de dag dat ze gaat stoppen met atletiek. Die dag wordt het weer een beetje kleurlozer.
Ik dacht vroeger altijd dat pensen, hamburgers, hot-dogs en bier kenmerkend waren voor de 'koers' en het 'voetbal'. Ook de cross kent zijn folkloristische kantjes en zo hoort na de wedstrijd steevast een hamburger en een sportdrankje. Voor Moon en Noah toch. Ik ga niet beweren dat Moon loopt voor de spijzen achteraf, maar in zijn ogen is een cross zonder hamburgers als een ruiter zonder paard, een arbiter zonder fluitje of als een... café zonder bier om Bobbejaan Schoepen maar te citeren.
Vanmorgen verliep de training niet helemaal zoals ik had verwacht. Die 6 km fartlek was bijzonder zwaar. Af en toe zit er wel eens een dipje in al die trainingen en vandaag was weer zo'n moment zeker. Ik had het gisteren al kunnen vermoeden want ik was net een zombie. Maar ik heb de training afgewerkt zoals het hoort, no pain, no gain, nietwaar... Na de training trok ik met de kinderen naar de cross van Betekom. Brent en Moon liepen er bij de benjamins. De start voor de allerkleinsten was op een andere plek dan die van de andere wedstrijden. Ik ben er nog niet uit maar ofwel waren ze bij Roba een beetje lui geweest ofwel hadden ze niet genoeg zand. Er stond maar één startlijn. Er werd dus niet verwittigd dat het startschot ging worden gegeven waardoor de helft van de deelnemers (waaronder Moon) bijzonder slecht startte. De latere winnaar was wel goed weg en sloeg meteen een kloof. Moon zette een dolle achtervolging in. Hij is tot op vijf meter geraakt maar dan was zijn vatje af. Een tweede plaats is schitterend natuurlijk maar er had weer meer in gezeten vandaag. Volgende week misschien een revanche in Machelen. Brent werd mooi tiende. Een goede prestatie want het was maar zijn derde wedstrijd. Brents zus Laura werd schitterend zesde bij de tweedejaars pupillen. Later kwam ook Jasper in aktie. Hij liep de korte cross. Vermits Magda hem groen licht had gegeven om er eens ferm in te vliegen startte hij furieus. Het deelnemersveld telde echter veel toplopers en Jasper moest zijn onstuimige start in de tweede wedstrijdhelft bekopen. Het was wel een goede test en training met het oog op de indoorwedstrijden die er nog aankomen. (o.a. het universitair kampioenschap een week na mijn BK)
Morgen is het de cross van Betekom. Ze geven goed weer en Moon loopt er om 12.30 uur. Het is altijd vroeg voor de benjamins en dan moet ik mijn zondagochtendtraining alleen afwerken. Ik sta dus op om 7 uur om omstreeks 8.30 uur in het vrijbroekpark te zijn. Daarstraks heb ik mijn opdracht per sms van Magda gekregen. 3 km opwarming, 6 km fartlek en nog eens 3 uitlopen. Het zal er nog fris zijn maar de vrieskou is gelukkig voorbij. Hopelijk komen er nog Rammers naar de ROBA-cross. Dan kan ik wat foto's maken voor de site. Sinds een goed jaar ongeveer (of wat langer misschien) wordt onze website trouwens verzorgd (en goed!) door het trio Jos (de papa) An en Nathalie (de dochters) Verboven. Het is een leuke site met veel info, foto-reportages en de laatste nieuwsjes. Veel leuker dan wat ik bij de meeste andere clubs al heb gezien. Proficiat en bedankt!
Vandaag zaterdag geen voetbalmatch voor Moon. Oef, dacht ik. Kan ik eens wat langer uitslapen. Dat was natuurlijk buiten onze Noah gerekend die me om 8 uur wekte en mee naar beneden lokte. Toen hij zijn ontbijt had gekregen en TV begon te kijken keerde ik terug naar boven om nog wat bij te slapen. Wat een misrekening! Die twee extra uurtjes van halve slaap hebben me werkelijk uitgeput. Ik heb me zelden zo moe gevoeld als vandaag. Ik moest me gewoon voortslepen. Gelukkig stond er niets speciaal op het programma en was het wat lopen betreft mijn wekelijkse rustdag. Normaal herinner ik me niets van mijn dromen, maar vanmorgen stond ik op met een volledig intacte herinnering. Het ging als volgt. Het was training op de Nekker die verdacht veel weg had van de lege parking van de Carrefour van Zemst. Noah was voor de eerste keer mee komen trainen maar had zijn gewone kleren aan want we hadden met Hilde in Mechelen afgesproken om alle 4 samen iets te gaan eten in de Cirque. Plots zie ik daar Noah op zijn rug liggen in een kartonnen doos en een aantal andere kinderen hadden hem bedekt met huishoudpapier en waren hem aan het insmeren met ketch-up. (Noah is nl. verzot op ketch-up!) Ik kwaad natuurlijk. Zijn kleren vol ketch-up en we moesten nog naar de stad. De andere kinderen begonnen te lachen en ik sprak dreigende taal. Pak ons als je kan, zei één van de meisjes, waarop ik antwoord: haha, maar ik ben toch sneller. Waarop ze het allemaal op een lopen zetten en ik de achtervolging inzet. Maar hoe harder ik loop hoe groter de achterstand wordt. En dan zie ik dat ze niet lopen maar rolschaatsen... Toen ben ik wakker geworden, naar beneden gegaan, een koffie gedronken en de rest van de dag moe geweest. Ik moet nog ergens een boek hebben over dromen. Benieuwd wat er allemaal achter dit verhaal schuilt aan verborgen boodschappen...
Eind jaren '70, begin jaren '80 was mijn broer Chris de vedette van Zaventem. Hij was een meer dan behoorlijk rennerbij de Egmontspurters Machelen . Zijn palmares liegt er ook niet om. Zelden buiten de vijf eerste en ieder jaar goed voor een aantal overwinningen. Een dertigtal in totaal. Hoogtepunten waren een aantal ereplaatsen in grote wedstrijden die resulteerden in selecties voor de nationale ploeg. Hij was enorm populair en telde heel veel supporters die hem overal naar toe volgden. Iedereen keek naar hem op, ik nog het meest van al. Chris kon verschrikkelijk hard rijden, serieus afzien en was ook nog eens snel aan de meet. Grote emoties heeft hij ons bezorgd, mooie momenten en veel vreugde. Ik reed trouwens ook met de fiets en we trainden geregeld samen. Ik reed wel veel minder kilometers en heb nooit competitie gereden. Mijn studies hadden de voorrang. Alhoewel ik niet slecht reed en bijwijlen een goede conditie kon tentoonspreiden had ik altijd de indruk niet au serieux te worden genomen door onze entourage. Het leven ging zijn gang. Chris stopte met koersen en werd een wereldreiziger. Bij mij bleef de sporthonger steeds smeulen. Joggen en fietsen ben ik steeds blijven doen en naarmate ik wat ouder werd groeide de goesting om te trainen. En toen werd ik op korte tijd tweemaal aangereden op training en besloot ik te stoppen met fietsen. Zo kwam ik bijna per toeval naar de atletieksport en kreeg ik alsnog de kans om me te bewijzen. Al zes jaar leef ik behoorlijk fanatiek voor mijn sport, net zoals Chris dat vroeger deed. Zoals hij waarschijnlijk in de wieg was gelegd om te fietsen ben ik gemaakt om te lopen. Spijtig dat ik daar niet sneller achter kwam...
Op vrijdag hou ik steeds mijn hart vast als het op trainen aankomt. Dan heb ik snelheidstraining en niets is zo gevaarlijk voor mij als pure snelheid. Vandaag heb ik 10 x 150 gelopen. (50 inlopen en 100 spurt!) De kunst is om snel te lopen zonder me te kwetsen. Het komt er dus op aan goed naar mijn lichaam te luisteren en bij het minste alarm te vertragen. Vandaar dat het voor mij eigenlijk beter is om de spurttraining individueel te doen in plaats van met jonge veulens. De verleiding is immers té groot om met hen in de clinch te gaan en in het verleden heb ik meermaals verrekkingen opgelopen na dergelijke confrontaties. Het verstand komt met de jaren... Vanmiddag zat ik dus alleen in het park van Machelen. Ik train daar trouwens heel dikwijls. Het park bezit een parcours van exact 600 meter. Zo kan ik perfect mijn duurlopen afmeten of meer gericht trainen. Ik weet perfect waar elke honderd meter stopt en begint. In tegenstelling tot de meesten heb ik geen enkele moeite met het lopen op kleine circuits. Liever de 600 meter van Machelen dan de 3 km van het vrijbroekpark. Ik hou ook niet van het lopen op straat en op stoepen, in de modder, als het regent, als het koud is of als er veel volk is. (Moeilijke mens!) Maar ik doe het wel als het moet. Het park van Machelen wordt trouwens heel goed onderhouden en er staat bijna (op 1 bocht na) nooit geen modder of water en dat kan je niet van het vrijbroekpark zeggen. Buiten de dagelijkse wandelaars met hun honden kom ik er ook nooit iemand tegen. Die mensen ken ik ondertussen. De lieve dame met de Golden Retriever. Die sympathieke gast met de muts en zijn labrador. Het oud madammeke met haar twee maltezers, de bewoner van het rusthuis met zijn zwarte poedel maar ook die nare met zijn Pitbull. Sinds die man zijn hond eens wat losser liet (opzettelijk leek me) zodat die Pitbull in mijn richting kon springen maak ik altijd een omwegje als ik dat duo zie komen. Vandaag was hij er niet maar het had me niet kunnen deren. Mijn 'moral' stond op maximum. Bij elke spurt waande ik me Akin, Chatelle of Bousouffa en co. Anderlecht is mijn ploeg, hé! Al 42 jaar. Sinds de dag dat ik ontdekte dat die toffe turnleraar op school Jean Trappeniers was (De keeper van Anderlecht (FOTO1=Anderlecht in 1966 toen ik in het eerste leerjaar zat) en de Rode Duivels in de jaren '60.)
Zware benen vandaag, maar ik begin te geloven dat het te maken heeft met de twee broeken die ik sinds kort boven elkaar draag tijdens de opwarmingen en de duurlopen. Ik had al sinds deze morgen ook last aan de binnenkant van beide bovenbenen. Dat gewriemel in de bomen van gisteren heeft toch sporen gelaten en daarenboven had ik een slechte nacht. Ik heb ooit gelezen dat de spiercellen zich herstellen tijdens de slaap en dan nog maar in de korte periodes van diepe slaap. Het is nu zo dat ik een vederlichte slaap heb. Ik word gewoon van alles wakker. Het gekraak van de vloer, het geblaf van een hond op een kilometer afstand, Hilde die beweegt. Alles hoor ik! Een traktor die door onze straat schiet of een voetganger op de stoep, ik word wakker. Zo is het elke nacht, maar ik ben dat gewoon. Ik heb nooit anders gekend en ik val meestal meteen weer in slaap! Erger is het wanneer ik meermaals moet opstaan zoals het verleden nacht het geval was. De eerste keer was voor de verstopte neus van Moon. De tweede keer omstreeks 1 uur voor een ambulance die bij de overburen moest zijn. Ze kwamen zonder sirene, maar het geluid van hun achteruitversnelling was genoeg om me te wekken. Rond twee uur moest Noah plassen. Bij de volgende opstabeurt zou ik maar opblijven, dacht ik, en genieten van de maansverduistering die vannacht omstreeks de vieren heeft plaatsgevonden. Maar ja, ze hebben me de rest van de nacht gerustgelaten. Geen maanspotten dus.Vanmorgen was ik best nog moe, mijn botten kraakten en de spieren trokken. Gelukkig was er vanmiddag die duurloop en was achteraf alle spierpijn als bij wonder verdwenen. Waar lopen al niet goed voor is. Kwestie van interpretatie natuurlijk...
Een oudere atleet is een fragiel dier. Elke fysieke arbeid buiten de gewone trainingen vormt een bedreiging. Ik geef een voorbeeld. Enkele jaren geleden was het begin januari aan het sneeuwen. De dag voor het PK cross (dat jaar in Mechelen gelopen) was ik de stoep aan het ruimen en onze Moon en Kenneth, zijn grote neef beginnen me met sneeuwballen te bestoken. Ik gooi wat ballen terug en maak een schuiver. Hop, verrekking. Ik heb de dag nadien wel gelopen, maar die verrekking heeft me nog lang geplaagd. Vandaag heb ik zwaar gesnoeid in de tuin. Een half bos struiken en bomen heeft er aan moeten geloven. Voor zo'n werkje moet je je in alle bochten draaien. Als je jong bent gaat dat probleemloos, maar ik ervaarde vandaag toch enkele pijnscheuten. Ik hou dan altijd mijn hart vast want voor hetzelfde geld zit ik morgen met één of ander musculair probleem. Ik had nog niet gelopen vandaag en zoals elke woensdag die ik met de kinderen doorbreng loop ik dan op Zennester terwijl de twee 'castars' hun training afwerken. Ze hebben me daar waarschijnlijk al lang zot verklaard, maar de voorzitter zelf heeft me ooit voorgesteld om daar te douchen. Ik vond dat een heel sympathiek gebaar. Ik heb het wel noch nooit gedaan want na de training is het spurten naar huis, Moon en Noah in bad steken, nog een melkje drinken, tanden poetsen en in bed. En dan rustig nog wat TV kijken of aan mijn blog werken. Het is nu half time in de Champions League. Mijn favoriete ploeg na Anderlecht is aan het spelen. The 'Gunners' doen het goed tegen Milan, maar ik vind het nog altijd wennen zonder Henry. Hopelijk winnen ze want in San Siro wordt het anders moeilijk.
Iedere loper heeft zijn lievelingstraining. Ik doe het liefst 200en. Vandaag was ik dus aan het feest. Het was koud op de Nekker maar windstil en dus zoefden Filip en ik door de bocht en het rechte stuk naar de aankomst. Niets forceren met die koude en de smog, zei Magda. Het ging gewoon lekker! Ondertussen oefenden de meisjes van de aflossingsploeg de stokwissels. Dit WE lopen ze het BK estafettes in de topsporthal. Ik had de indruk dat het gesmeerd liep. Ik verwacht dan ook wel veel van onze meisjes. Vorig jaar liepen ze de aflossingswedstrijd in de aanloop naar de Memorial en ondanks een kwetsuur van Sophie Daelemans bij de derde wissel (Op dat moment liepen ze op kop!) werden onze meisjes nog derde. Een mooi resultaat zit er dus in en we zullen allen duimen. Ook Boris oefende de stokwissels. Hij traint sinds kort samen met de zusjes Verboven onder Johan Wonninck. Boris is de zoon van mijn beste vriend Kurt en zal zich tijdens het volgende zomerseizoen enkel toespitsen op de 100 en 200 meter. Ik denk dat hij zich daar het beste bij voelt en dat het nog wat te vroeg was om hem op de 400 meter uit te spelen. Ik zag hem daarstraks lopen met zijn enorme foulée. Zo soepel! Hij is nog gegroeid en is tenslotte nog maar 16 jaar... De jaren vliegen voorbij. Waar is de tijd dat ik hem de papfles mocht geven of dat hij me Okedee noemde. (=Nonkel Dré in peutertaal!)
Bij het leven van een topsporter horen momenten van grote vreugde en momenten van diepe ellende. Voor Kjell en zijn fans is het weer even ellende. Het onderzoek heeft een zware bloeduitstorting aan het licht gebracht. Resultaat: een paar krukken en een week plat liggen. Daarna zien we wel! Moeilijk voor zo'n jonge gast natuurlijk. Maar kop op Kjell, je komt ook hieruit weer sterker. Je hebt een enorme wilskracht en het karakter en talent om er te komen. Het hoort er nu eenmaal gewoon bij. Vallen en opstaan. Maar we zijn er om je te helpen bij dat weer opstaan. En binnenkort neem je gewoon weerwraak op de fataliteit.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
