Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
23-02-2008
Morgen zondag!
Morgen is het de cross van Betekom. Ze geven goed weer en Moon loopt er om 12.30 uur. Het is altijd vroeg voor de benjamins en dan moet ik mijn zondagochtendtraining alleen afwerken. Ik sta dus op om 7 uur om omstreeks 8.30 uur in het vrijbroekpark te zijn. Daarstraks heb ik mijn opdracht per sms van Magda gekregen. 3 km opwarming, 6 km fartlek en nog eens 3 uitlopen. Het zal er nog fris zijn maar de vrieskou is gelukkig voorbij. Hopelijk komen er nog Rammers naar de ROBA-cross. Dan kan ik wat foto's maken voor de site. Sinds een goed jaar ongeveer (of wat langer misschien) wordt onze website trouwens verzorgd (en goed!) door het trio Jos (de papa) An en Nathalie (de dochters) Verboven. Het is een leuke site met veel info, foto-reportages en de laatste nieuwsjes. Veel leuker dan wat ik bij de meeste andere clubs al heb gezien. Proficiat en bedankt!
Vandaag zaterdag geen voetbalmatch voor Moon. Oef, dacht ik. Kan ik eens wat langer uitslapen. Dat was natuurlijk buiten onze Noah gerekend die me om 8 uur wekte en mee naar beneden lokte. Toen hij zijn ontbijt had gekregen en TV begon te kijken keerde ik terug naar boven om nog wat bij te slapen. Wat een misrekening! Die twee extra uurtjes van halve slaap hebben me werkelijk uitgeput. Ik heb me zelden zo moe gevoeld als vandaag. Ik moest me gewoon voortslepen. Gelukkig stond er niets speciaal op het programma en was het wat lopen betreft mijn wekelijkse rustdag. Normaal herinner ik me niets van mijn dromen, maar vanmorgen stond ik op met een volledig intacte herinnering. Het ging als volgt. Het was training op de Nekker die verdacht veel weg had van de lege parking van de Carrefour van Zemst. Noah was voor de eerste keer mee komen trainen maar had zijn gewone kleren aan want we hadden met Hilde in Mechelen afgesproken om alle 4 samen iets te gaan eten in de Cirque. Plots zie ik daar Noah op zijn rug liggen in een kartonnen doos en een aantal andere kinderen hadden hem bedekt met huishoudpapier en waren hem aan het insmeren met ketch-up. (Noah is nl. verzot op ketch-up!) Ik kwaad natuurlijk. Zijn kleren vol ketch-up en we moesten nog naar de stad. De andere kinderen begonnen te lachen en ik sprak dreigende taal. Pak ons als je kan, zei één van de meisjes, waarop ik antwoord: haha, maar ik ben toch sneller. Waarop ze het allemaal op een lopen zetten en ik de achtervolging inzet. Maar hoe harder ik loop hoe groter de achterstand wordt. En dan zie ik dat ze niet lopen maar rolschaatsen... Toen ben ik wakker geworden, naar beneden gegaan, een koffie gedronken en de rest van de dag moe geweest. Ik moet nog ergens een boek hebben over dromen. Benieuwd wat er allemaal achter dit verhaal schuilt aan verborgen boodschappen...
Eind jaren '70, begin jaren '80 was mijn broer Chris de vedette van Zaventem. Hij was een meer dan behoorlijk rennerbij de Egmontspurters Machelen . Zijn palmares liegt er ook niet om. Zelden buiten de vijf eerste en ieder jaar goed voor een aantal overwinningen. Een dertigtal in totaal. Hoogtepunten waren een aantal ereplaatsen in grote wedstrijden die resulteerden in selecties voor de nationale ploeg. Hij was enorm populair en telde heel veel supporters die hem overal naar toe volgden. Iedereen keek naar hem op, ik nog het meest van al. Chris kon verschrikkelijk hard rijden, serieus afzien en was ook nog eens snel aan de meet. Grote emoties heeft hij ons bezorgd, mooie momenten en veel vreugde. Ik reed trouwens ook met de fiets en we trainden geregeld samen. Ik reed wel veel minder kilometers en heb nooit competitie gereden. Mijn studies hadden de voorrang. Alhoewel ik niet slecht reed en bijwijlen een goede conditie kon tentoonspreiden had ik altijd de indruk niet au serieux te worden genomen door onze entourage. Het leven ging zijn gang. Chris stopte met koersen en werd een wereldreiziger. Bij mij bleef de sporthonger steeds smeulen. Joggen en fietsen ben ik steeds blijven doen en naarmate ik wat ouder werd groeide de goesting om te trainen. En toen werd ik op korte tijd tweemaal aangereden op training en besloot ik te stoppen met fietsen. Zo kwam ik bijna per toeval naar de atletieksport en kreeg ik alsnog de kans om me te bewijzen. Al zes jaar leef ik behoorlijk fanatiek voor mijn sport, net zoals Chris dat vroeger deed. Zoals hij waarschijnlijk in de wieg was gelegd om te fietsen ben ik gemaakt om te lopen. Spijtig dat ik daar niet sneller achter kwam...
Op vrijdag hou ik steeds mijn hart vast als het op trainen aankomt. Dan heb ik snelheidstraining en niets is zo gevaarlijk voor mij als pure snelheid. Vandaag heb ik 10 x 150 gelopen. (50 inlopen en 100 spurt!) De kunst is om snel te lopen zonder me te kwetsen. Het komt er dus op aan goed naar mijn lichaam te luisteren en bij het minste alarm te vertragen. Vandaar dat het voor mij eigenlijk beter is om de spurttraining individueel te doen in plaats van met jonge veulens. De verleiding is immers té groot om met hen in de clinch te gaan en in het verleden heb ik meermaals verrekkingen opgelopen na dergelijke confrontaties. Het verstand komt met de jaren... Vanmiddag zat ik dus alleen in het park van Machelen. Ik train daar trouwens heel dikwijls. Het park bezit een parcours van exact 600 meter. Zo kan ik perfect mijn duurlopen afmeten of meer gericht trainen. Ik weet perfect waar elke honderd meter stopt en begint. In tegenstelling tot de meesten heb ik geen enkele moeite met het lopen op kleine circuits. Liever de 600 meter van Machelen dan de 3 km van het vrijbroekpark. Ik hou ook niet van het lopen op straat en op stoepen, in de modder, als het regent, als het koud is of als er veel volk is. (Moeilijke mens!) Maar ik doe het wel als het moet. Het park van Machelen wordt trouwens heel goed onderhouden en er staat bijna (op 1 bocht na) nooit geen modder of water en dat kan je niet van het vrijbroekpark zeggen. Buiten de dagelijkse wandelaars met hun honden kom ik er ook nooit iemand tegen. Die mensen ken ik ondertussen. De lieve dame met de Golden Retriever. Die sympathieke gast met de muts en zijn labrador. Het oud madammeke met haar twee maltezers, de bewoner van het rusthuis met zijn zwarte poedel maar ook die nare met zijn Pitbull. Sinds die man zijn hond eens wat losser liet (opzettelijk leek me) zodat die Pitbull in mijn richting kon springen maak ik altijd een omwegje als ik dat duo zie komen. Vandaag was hij er niet maar het had me niet kunnen deren. Mijn 'moral' stond op maximum. Bij elke spurt waande ik me Akin, Chatelle of Bousouffa en co. Anderlecht is mijn ploeg, hé! Al 42 jaar. Sinds de dag dat ik ontdekte dat die toffe turnleraar op school Jean Trappeniers was (De keeper van Anderlecht (FOTO1=Anderlecht in 1966 toen ik in het eerste leerjaar zat) en de Rode Duivels in de jaren '60.)
Zware benen vandaag, maar ik begin te geloven dat het te maken heeft met de twee broeken die ik sinds kort boven elkaar draag tijdens de opwarmingen en de duurlopen. Ik had al sinds deze morgen ook last aan de binnenkant van beide bovenbenen. Dat gewriemel in de bomen van gisteren heeft toch sporen gelaten en daarenboven had ik een slechte nacht. Ik heb ooit gelezen dat de spiercellen zich herstellen tijdens de slaap en dan nog maar in de korte periodes van diepe slaap. Het is nu zo dat ik een vederlichte slaap heb. Ik word gewoon van alles wakker. Het gekraak van de vloer, het geblaf van een hond op een kilometer afstand, Hilde die beweegt. Alles hoor ik! Een traktor die door onze straat schiet of een voetganger op de stoep, ik word wakker. Zo is het elke nacht, maar ik ben dat gewoon. Ik heb nooit anders gekend en ik val meestal meteen weer in slaap! Erger is het wanneer ik meermaals moet opstaan zoals het verleden nacht het geval was. De eerste keer was voor de verstopte neus van Moon. De tweede keer omstreeks 1 uur voor een ambulance die bij de overburen moest zijn. Ze kwamen zonder sirene, maar het geluid van hun achteruitversnelling was genoeg om me te wekken. Rond twee uur moest Noah plassen. Bij de volgende opstabeurt zou ik maar opblijven, dacht ik, en genieten van de maansverduistering die vannacht omstreeks de vieren heeft plaatsgevonden. Maar ja, ze hebben me de rest van de nacht gerustgelaten. Geen maanspotten dus.Vanmorgen was ik best nog moe, mijn botten kraakten en de spieren trokken. Gelukkig was er vanmiddag die duurloop en was achteraf alle spierpijn als bij wonder verdwenen. Waar lopen al niet goed voor is. Kwestie van interpretatie natuurlijk...
Een oudere atleet is een fragiel dier. Elke fysieke arbeid buiten de gewone trainingen vormt een bedreiging. Ik geef een voorbeeld. Enkele jaren geleden was het begin januari aan het sneeuwen. De dag voor het PK cross (dat jaar in Mechelen gelopen) was ik de stoep aan het ruimen en onze Moon en Kenneth, zijn grote neef beginnen me met sneeuwballen te bestoken. Ik gooi wat ballen terug en maak een schuiver. Hop, verrekking. Ik heb de dag nadien wel gelopen, maar die verrekking heeft me nog lang geplaagd. Vandaag heb ik zwaar gesnoeid in de tuin. Een half bos struiken en bomen heeft er aan moeten geloven. Voor zo'n werkje moet je je in alle bochten draaien. Als je jong bent gaat dat probleemloos, maar ik ervaarde vandaag toch enkele pijnscheuten. Ik hou dan altijd mijn hart vast want voor hetzelfde geld zit ik morgen met één of ander musculair probleem. Ik had nog niet gelopen vandaag en zoals elke woensdag die ik met de kinderen doorbreng loop ik dan op Zennester terwijl de twee 'castars' hun training afwerken. Ze hebben me daar waarschijnlijk al lang zot verklaard, maar de voorzitter zelf heeft me ooit voorgesteld om daar te douchen. Ik vond dat een heel sympathiek gebaar. Ik heb het wel noch nooit gedaan want na de training is het spurten naar huis, Moon en Noah in bad steken, nog een melkje drinken, tanden poetsen en in bed. En dan rustig nog wat TV kijken of aan mijn blog werken. Het is nu half time in de Champions League. Mijn favoriete ploeg na Anderlecht is aan het spelen. The 'Gunners' doen het goed tegen Milan, maar ik vind het nog altijd wennen zonder Henry. Hopelijk winnen ze want in San Siro wordt het anders moeilijk.
Iedere loper heeft zijn lievelingstraining. Ik doe het liefst 200en. Vandaag was ik dus aan het feest. Het was koud op de Nekker maar windstil en dus zoefden Filip en ik door de bocht en het rechte stuk naar de aankomst. Niets forceren met die koude en de smog, zei Magda. Het ging gewoon lekker! Ondertussen oefenden de meisjes van de aflossingsploeg de stokwissels. Dit WE lopen ze het BK estafettes in de topsporthal. Ik had de indruk dat het gesmeerd liep. Ik verwacht dan ook wel veel van onze meisjes. Vorig jaar liepen ze de aflossingswedstrijd in de aanloop naar de Memorial en ondanks een kwetsuur van Sophie Daelemans bij de derde wissel (Op dat moment liepen ze op kop!) werden onze meisjes nog derde. Een mooi resultaat zit er dus in en we zullen allen duimen. Ook Boris oefende de stokwissels. Hij traint sinds kort samen met de zusjes Verboven onder Johan Wonninck. Boris is de zoon van mijn beste vriend Kurt en zal zich tijdens het volgende zomerseizoen enkel toespitsen op de 100 en 200 meter. Ik denk dat hij zich daar het beste bij voelt en dat het nog wat te vroeg was om hem op de 400 meter uit te spelen. Ik zag hem daarstraks lopen met zijn enorme foulée. Zo soepel! Hij is nog gegroeid en is tenslotte nog maar 16 jaar... De jaren vliegen voorbij. Waar is de tijd dat ik hem de papfles mocht geven of dat hij me Okedee noemde. (=Nonkel Dré in peutertaal!)
Bij het leven van een topsporter horen momenten van grote vreugde en momenten van diepe ellende. Voor Kjell en zijn fans is het weer even ellende. Het onderzoek heeft een zware bloeduitstorting aan het licht gebracht. Resultaat: een paar krukken en een week plat liggen. Daarna zien we wel! Moeilijk voor zo'n jonge gast natuurlijk. Maar kop op Kjell, je komt ook hieruit weer sterker. Je hebt een enorme wilskracht en het karakter en talent om er te komen. Het hoort er nu eenmaal gewoon bij. Vallen en opstaan. Maar we zijn er om je te helpen bij dat weer opstaan. En binnenkort neem je gewoon weerwraak op de fataliteit.
De zware pyramides van gisteren zaten nog in mijn benen. Het zonnetje scheen maar ik sukkelde mijn duurloop af met héél zware benen. Ik zat ook constant met die smoghistorie in mijn hoofd waardoor ik nog minder ontspannen liep en té veel op mijn ademhaling begon te letten. Het gaat binnen enkele dagen regenen. Dan zijn we van det fijn stof verlost en kunnen we weer zagen over de nattigheid... Ik zag vandaag de wereldranglijsten 2007 voor masters op het internet. Vorig jaar (2006) stond ik 3de na twee Amerikanen, maar in 2007 heb ik door kwetsuren heel weinig gelopen. Mijn tijd van 2.01.33, gelopen tijdens de interclub bij de seniors in Lommel bleek toch nog goed voor een 8e plaats. Ik hoop dit jaar voor mijn laatste seizoen bij de 45+ mijn seizoen 2006 te kunnen evenaren. Het zou een mooie manier zijn om de poort naar de 50 plussers te openen. (FOTOREEKS = 800m in Lommel tijdens de interclub)
Elke weekdag zit ik 's ochtends zo'n uurtje in de auto. Ik pendel dan tussen Radio1 en Studio Brussel. (Afhankelijk van mijn humeur!) Vanochtend hoorde ik op Radio1 dat het weer over de regeringsonderhandelingen ging gaan en daar had ik écht geen zin in. Je geraakt zo'n berichtgeving wel eens moe nietwaar. Dus hop, naar Peter en Sophie! Daar ging het over de 'SMOG'. Aan het woord een deskundige dame van volksgezondheid die uitlegde wat smog is. Een allegaartje giftige stofdeeltjes die zo fijn zijn dat ze overal doorkunnen. Ze geraken zonder problemen diep in de longen en zo mogelijk ook in de bloedbaan. Een soort onzichtbare sluipmoordenaar... Ze vertelde er nog bij dat we ons moesten kalm houden en geen onnodige inspanningen doen. Tja, een duurloopje van drie kwartier is toch niet echt een inspanning, of wel?
Ik kreeg net een sms binnen van Kjell. Ik dacht, leuk, hij smst me de uitslag van zijn wedstrijd. Maar neen! Hij heeft wéér pech gehad! Kjell zat in de kopgroep van vier toen de loper voor hem viel en een nadar meesleurde. Die nadar viel op Kjells heup. Resultaat: pees net boven dijbeen geraakt, gezwollen en onmogelijkheid om been op te heffen of te stappen. Kjell dus richting spoed. Het is dus bang afwachten op de diagnose. Ik hoop dat het al bij al nog meevalt. Hij heeft deze winter zijn deel van de pech reeds gehad. Het lijkt wel of de 'Zwarte Hand' in het spel zit! Allemaal duimen voor Kjell dus! Ik hou jullie op de hoogte!
Als een echte exorcist ben ik Kjell vandaag gaan bezoeken, vastbesloten om elk spook, elke zwarte gedachte, elk teken van ontmoediging of twijfel uit zijn hoofd te verbannen. Ik heb me daarvoor gewapend met een vleugje goed humeur, een dosis optimisme en wat erfelijk enthousiasme. Ben ik geslaagd? Euh, ja en neen... Er viel niet echt iets uit te drijven. Kjell beseft zelf wel dat het veel erger had kunnen zijn. Hij mag alleen niet te ongeduldig zijn en pas hernemen wanneer hij helemaal is hersteld. Ik heb wel een bedenking bij de losse nadar in een binnenbocht op het crossparcours van Borsbeek. Het getuigt niet echt van een puike organisatie en zoiets is om problemen vragen. Veiligheid moet toch voor alles komen en ik zou niet nalaten om zelf of via de club een klacht neer te leggen. Maar ik ben natuurlijk Kjell niet!
Krijg ik nu een standbeeld naast dat van jou, Magda?
Ik ben een ochtendmens, maar op zondag zet ik toch ook de wekker. Noah moest maar eens vergeten te roepen: 'papa, ik wil opstaan'. Twee jaar geleden riep hij dat nog om 6 uur 's morgens, vorig jaar nog om 7 uur en nu rond de achten. Om 8 uur is het voor mij op zondag ideaal om op te staan. Samen met de kinderen ontbijten, twee uur voor de zondagochtendtraining in het vrijbroekpark.Vandaag waren het pannenkoeken. Daarna een kopje koffie. Een beetje water en daarna vertrekken. Ik haalde Sarah op in Laar en samen reden we naar Mechelen. De thermometer van mijn auto wees -2°. Brrrr.... Maar de zon was op de afspraak en dat scheelt. We waren vandaag verre van compleet. Jasper, Ewoud, Sarah en ik! Kjell gaat deze namiddag crossen in Borsbeek. Filip heb ik zien lopen. (Die trainde vroeger door familiale verplichtingen.)Van de anderen geen nieuws. Slechte punten, jongens! We gingen samen met Magda onze opwarmingsronde lopen. Opeens struikelde Magda, een eerste keer zonder erg, maar 20 meter verder gebeurde het weer. Ditmaal viel ze echt en ik kon nog net mijn arm onder de hare plaatsen en haar val breken. Het was wel effe schrikken. Ze besefte zelf niet hoe het kwam maar besloot wijselijk om ons alleen verder te laten lopen. Afspraak in het rozenpark.(Voor diegenen die het niet kennen, het rozenpark is een surrogaat voor de atletiekpiste. Je kan er alle afstanden perfect trainen!) Er stond ook geen wind. Ideaal dus voor het zware werk dat ons te wachten stond: 2 pyramides! (2x 200-400-600-400-200) Heavy want we hebben alle afstanden vrij snel gelopen. Op het einde zei Jasper met een knipoog dat het lastig liep met 'dienen André achter mijne rug'. Ik heb dan maar geantwoord dat we nog wel eens zullen 'klappen' de dag dat Moon op kop loopt en hij zal sterven in zijn spoor. Hahaha... Op een bepaald moment moest ik ook zo hard hoesten dat Magda zei dat ik thuis moest sterven. Waarop Ewoud replikeert: jaja, anders heeft Magda het gedaan. Hilariteit alom. Het is leuk en ontspannen trainen op zondagochtend!
Hoera! De zon is terug en dan voel ik me weer super! Nog altijd licht verkouden maar 'I'm working on it'! Het weerhoudt me niet om te trainen. De dagschotel: 8 dubbele spurten achter elkaar. 100m snel, 60m stappen, 60m snel, 100m stappen, enz..
Het ging goed al voel ik dat concert van gisterenavond nog steeds in mijn botten. Iedere spier heeft op één of ander moment tegengeprutteld. Maar ik ben er heelhuids doorgekomen en voel me nog zo fris als een 19-jarige melkmuil! Gelukkig want het werd weer geen rustig avondje thuis. Vanavond vond de Mechelse kampioenenviering plaats in de sportzaal van de Nekker. Ook dit jaar was de RAM goed vertegenwoordigd. Altijd leuk, maar ook altijd te lang! (FOTO=met Kjell en Evelien op de receptie na de uitreiking.)
Ik train met jongeren van gemiddeld 19 jaar. Allemaal gezonde, interessante, bewuste, jonge volwassenenen. In 1978 was ik 19, maar wel nog een echte snotneus. Toen waren alle jongeren van 19 nog snotneuzen! Ik ook dus! Dertig jaar geleden dus stond ik in zaal 'Ons Huis' bovenop een stoel die op zijn beurt op een tafel stond met opengesperde mond te kijken naar de Belgische revelatie van toen: TC-Matic! Velen zullen toen gedacht hebben, da's het zoveelste groepje dat effe rijst en weer zal vallen maar een aantal mensen waaronder ikzelf waren danig onder de indruk en een totaal andere mening toegedaan. Ik ontdekte toen, in die eigenzinnige sound, dat energieke spektakel en die meeslepende rocknummers dat ik ook muziek wilde maken. (Daar vertel ik later nog wel eens over!)We zijn ondertussen dertig jaar verder. Vanavond genoot ik in zaal 'Vooruit' voor de 54e keer van een optreden van de grootste Belgische rockgod ooit: Arno. Het was weer raak! Arno kwam, zong en overwon. Hij was grieperig maar daar was weinig van te merken. Het werd een greatest hits met Solo-hits als 'ratata', 'Bathroom singer', 'Mon sissoyen' maar ook TC-Matic klassiekers als 'Qué Pasa' en het ongelooflijk meeslepende 'With You'(uit de allereerste LP). Een intimistische 'Les yeux de ma mère' zorgde voor het emo-moment en de climax kwam er met 'Oh lalala' en 'Putain, putain'. Als toetje kregen we nog een door het publiek totaal overgenomen (Arno: "Ek zen wel de zanger, weh!") 'Les filles du bord de mer'. Voldaan maar met een kapotte rug (ik kan geen twee uur meer rechtstaan zonder mijn lijf geweld aan te doen!) reed ik naar huis. Ik heb vandaag niet kunnen trainen maar ik heb geen spijt!
Kleine jongens worden groot. Deze beelden vond ik in mijn archief. Ze zijn gemaakt tijdens de cross van Mechelen op 11 november 2003. Hoe zou het trouwens zijn met Jantje Lefever. (FOTO1 )Soms zie ik hem passeren op zijn fiets op weg naar Mechelen. Hij wuift altijd eens! Hij is nu net zoals Adriaan en Boris (FOTO2) een kop groter als ik. Of ben ik zo gekrompen? De laatste foto dateert van begin 2004, op het KVV voor masters in Beveren. Het was Jef zijn laatste wedstrijd en toch nog een medaille!
Vandaag had ik een baaldag. Weer slecht geslapen en op de koop toe heeft het lentezonnetje plaats gemaakt voor een dikke mist en net geen vrieskou. I hate it! In het frans hebben ze daar een leuke uitdrukking voor: 'Un jour sans'. Op training was het hélemaal dat! Geen 'jus' in de benen, geen souplesse, geen goesting, gene warm, geen trainingspartners om tegen te zagen. Bah! Maar ik heb toch mijn recuperatieduurloop afgewerkt. Ik voel me nu wel helemaal niet gerecupereerd maar bij mij is dat typisch voor de dag na een zware pistetraining. Tomorrow is another day en dan gaat alles weer beter. Ook dat is oud worden. Voelen dat je niet meer zoals die jonge welpen twee dagen achtereen zwaar kan uithalen. Een bepalende factor is de recuperatie. Die vermindert ook met de jaren en een zware inspanning blijft dus ook langer in je lijf hangen. moon is gaan trainen op zennester en daar kan ik van genieten. Voor mij geen kantinebezoek. Ik vind het gewoon super om de mannen bezig te zien. Ik vind dat Moon en Noah al zo snel groot worden dat ik er zoveel mogelijk wil van genieten.
Op 13 juli 2007 keek ik zoals de meeste atletiekfreaks naar de Golden Leagemeeting van Rome. Je weet wel, de meeting waar Speerwerper Pitkämäki zijn speer buiten de zone wierp en de Franse verspringer Salim Sdiri in de zij trof! Afschuwelijke beelden! Vandaag las ik in de krant dat Salim weer volop traint. Het ongeluk gebeurde op een vrijdag de dertiende. Ongeluksdag of geluksdag? Het had veel erger kunnen zijn want vitale organen waren niet geraakt zodat hij vrij snel fysiek weer op de been was. Mentaal zat hij echter aan de grond en een half jaar bande hij atletiek uit zijn leven. Hij was blij dat hij leefde en alleen dat en zijn gezin telde nog. Nu denkt hij stilaan terug aan competitie! Bravo Salim! Wat mij ook opviel in het artikel was wat hij vertelde over de dader-speerwerper. Geen enkele keer heeft Pitkämäki naar hem gevraagd of contact met hem gezocht. Net na het ongeluk beweerde Pit getraumatiseerd te zijn maar op de volgende meeting verklaarde hij zelfs niet meer aan het gebeuren te denken. Nogal tegenstrijdig, nietwaar. Pitkämäki, grote kampioen, kleine mens! Het ene garandeert het andere niet!
Dinsdagavond Magda-avond. Feest op de Nekker, dus. Op het programma 500-en. Voor mij drie series van twee 500-en met 100m joggen tussen en 3 minuten rust tussen de series. Het ging lekker (laatste in 1.22) en de temperatuur was fris maar niet te koud. Het gaat vannacht wellicht weer vriezen, maar de zon had vandaag de aarde opgewarmd en dus werd het toch aangenaam trainen. Morgen zal het minder leuk zijn want de temperatuur zal de vijf graden niet overstijgen. Toen ik mijn training afsloot zat Kjell nog maar in de helft van de zijne. Hij moest 3 series van vier 500-en afwerken. Ongeloolijk wat zo'n jonge gasten kunnen verteren. Ik benijd ze wel want ik zie ze elke training vooruitgang boeken (op 2 jaar tijd zijn die gasten zoveel beter geworden!) terwijl ik alleen nog kan hopen dat de aftakeling zo laat mogelijk zal toeslaan. Voorlopig heb ik niet te klagen en op mijn specifiek terrein kan ik ze af en toe nog eens een lesje leren maar van zodra ik ook maar een halve voet op hun terrein zet moet ik toch wel diep gaan om niet te moeten passen. Gisteren was er weer een aflevering van Belga-sport op Canvas. Deze wilde ik voor geen geld ter wereld missen want het ging over iemand die me bijzonder fascineert: Jan Mulder. Nu gevierd schrijver en columnist bij o.a. Humo (Elke week is zijn column de eerste pagina die ik verslind. Ik moet wel toegeven dat het soms zodanig verrijkt is met voetbalistisch vakjargon dat het voor voetballeken wel chinees moet lijken!) en ooit superspits bij mijn ploeg, Anderlecht! (Toen nog het Grote Anderlecht, met Van Himst, Jurion, een nog jonge Rensenbrink, Heylens, enz...) Mulder had het gewoon, hij scoorde gemakkelijk, kon fantastisch dribbelen en was voetbalintelligent. Hij voelde zich zo goed in België dat hij plannen maakte om met zijn gezin forever in het Brusselse te blijven. Toen hij net voor negen jaar had bijgetekend bij Sporting kwam een nieuwe trainer Georg Kessler, met een karakter dat blijkbaar even hard was als zijn naam het laat vermoeden. Mulder en Kessler in één ploeg, dat kon gewoon niet goed komen en Mulder vertrok naar Ajax. Daar werd hij door het geluk in de steek gelaten en drie jaar later en zoveel blessureleed verder hing hij de voetbalschoenen aan de haak. Toen is hij gaan schrijven, werd commentator, analist, bekende Belgo-Nederlander en columnist dus. Wat mij zo fascineert in die man kan ik moeilijk verwoorden, maar als je de uitzending hebt gezien dan begrijp je wat ik bedoel en heb je waarschijnlijk ook aan zijn lippen gehangen. Je kan alleen maar met aandrang luisteren. Zelfs de stiltes in zijn verhalen en anekdotes hebben kleur. Nu nog is Jan Mulder kind aan huis bij 'zijn' Anderlecht en hij spreekt over Brussel en België als over zijn geliefde. Als ik hem gisteren de lofzang hoorde zingen van ons klein land met al haar gebreken maar ook al haar mooie aspecten dacht ik: dju man, je hebt gelijk, het is hier nog zo slecht niet!
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
