Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
15-02-2008
Voor mij een dagschotel!
Hoera! De zon is terug en dan voel ik me weer super! Nog altijd licht verkouden maar 'I'm working on it'! Het weerhoudt me niet om te trainen. De dagschotel: 8 dubbele spurten achter elkaar. 100m snel, 60m stappen, 60m snel, 100m stappen, enz..
Het ging goed al voel ik dat concert van gisterenavond nog steeds in mijn botten. Iedere spier heeft op één of ander moment tegengeprutteld. Maar ik ben er heelhuids doorgekomen en voel me nog zo fris als een 19-jarige melkmuil! Gelukkig want het werd weer geen rustig avondje thuis. Vanavond vond de Mechelse kampioenenviering plaats in de sportzaal van de Nekker. Ook dit jaar was de RAM goed vertegenwoordigd. Altijd leuk, maar ook altijd te lang! (FOTO=met Kjell en Evelien op de receptie na de uitreiking.)
Ik train met jongeren van gemiddeld 19 jaar. Allemaal gezonde, interessante, bewuste, jonge volwassenenen. In 1978 was ik 19, maar wel nog een echte snotneus. Toen waren alle jongeren van 19 nog snotneuzen! Ik ook dus! Dertig jaar geleden dus stond ik in zaal 'Ons Huis' bovenop een stoel die op zijn beurt op een tafel stond met opengesperde mond te kijken naar de Belgische revelatie van toen: TC-Matic! Velen zullen toen gedacht hebben, da's het zoveelste groepje dat effe rijst en weer zal vallen maar een aantal mensen waaronder ikzelf waren danig onder de indruk en een totaal andere mening toegedaan. Ik ontdekte toen, in die eigenzinnige sound, dat energieke spektakel en die meeslepende rocknummers dat ik ook muziek wilde maken. (Daar vertel ik later nog wel eens over!)We zijn ondertussen dertig jaar verder. Vanavond genoot ik in zaal 'Vooruit' voor de 54e keer van een optreden van de grootste Belgische rockgod ooit: Arno. Het was weer raak! Arno kwam, zong en overwon. Hij was grieperig maar daar was weinig van te merken. Het werd een greatest hits met Solo-hits als 'ratata', 'Bathroom singer', 'Mon sissoyen' maar ook TC-Matic klassiekers als 'Qué Pasa' en het ongelooflijk meeslepende 'With You'(uit de allereerste LP). Een intimistische 'Les yeux de ma mère' zorgde voor het emo-moment en de climax kwam er met 'Oh lalala' en 'Putain, putain'. Als toetje kregen we nog een door het publiek totaal overgenomen (Arno: "Ek zen wel de zanger, weh!") 'Les filles du bord de mer'. Voldaan maar met een kapotte rug (ik kan geen twee uur meer rechtstaan zonder mijn lijf geweld aan te doen!) reed ik naar huis. Ik heb vandaag niet kunnen trainen maar ik heb geen spijt!
Kleine jongens worden groot. Deze beelden vond ik in mijn archief. Ze zijn gemaakt tijdens de cross van Mechelen op 11 november 2003. Hoe zou het trouwens zijn met Jantje Lefever. (FOTO1 )Soms zie ik hem passeren op zijn fiets op weg naar Mechelen. Hij wuift altijd eens! Hij is nu net zoals Adriaan en Boris (FOTO2) een kop groter als ik. Of ben ik zo gekrompen? De laatste foto dateert van begin 2004, op het KVV voor masters in Beveren. Het was Jef zijn laatste wedstrijd en toch nog een medaille!
Vandaag had ik een baaldag. Weer slecht geslapen en op de koop toe heeft het lentezonnetje plaats gemaakt voor een dikke mist en net geen vrieskou. I hate it! In het frans hebben ze daar een leuke uitdrukking voor: 'Un jour sans'. Op training was het hélemaal dat! Geen 'jus' in de benen, geen souplesse, geen goesting, gene warm, geen trainingspartners om tegen te zagen. Bah! Maar ik heb toch mijn recuperatieduurloop afgewerkt. Ik voel me nu wel helemaal niet gerecupereerd maar bij mij is dat typisch voor de dag na een zware pistetraining. Tomorrow is another day en dan gaat alles weer beter. Ook dat is oud worden. Voelen dat je niet meer zoals die jonge welpen twee dagen achtereen zwaar kan uithalen. Een bepalende factor is de recuperatie. Die vermindert ook met de jaren en een zware inspanning blijft dus ook langer in je lijf hangen. moon is gaan trainen op zennester en daar kan ik van genieten. Voor mij geen kantinebezoek. Ik vind het gewoon super om de mannen bezig te zien. Ik vind dat Moon en Noah al zo snel groot worden dat ik er zoveel mogelijk wil van genieten.
Op 13 juli 2007 keek ik zoals de meeste atletiekfreaks naar de Golden Leagemeeting van Rome. Je weet wel, de meeting waar Speerwerper Pitkämäki zijn speer buiten de zone wierp en de Franse verspringer Salim Sdiri in de zij trof! Afschuwelijke beelden! Vandaag las ik in de krant dat Salim weer volop traint. Het ongeluk gebeurde op een vrijdag de dertiende. Ongeluksdag of geluksdag? Het had veel erger kunnen zijn want vitale organen waren niet geraakt zodat hij vrij snel fysiek weer op de been was. Mentaal zat hij echter aan de grond en een half jaar bande hij atletiek uit zijn leven. Hij was blij dat hij leefde en alleen dat en zijn gezin telde nog. Nu denkt hij stilaan terug aan competitie! Bravo Salim! Wat mij ook opviel in het artikel was wat hij vertelde over de dader-speerwerper. Geen enkele keer heeft Pitkämäki naar hem gevraagd of contact met hem gezocht. Net na het ongeluk beweerde Pit getraumatiseerd te zijn maar op de volgende meeting verklaarde hij zelfs niet meer aan het gebeuren te denken. Nogal tegenstrijdig, nietwaar. Pitkämäki, grote kampioen, kleine mens! Het ene garandeert het andere niet!
Dinsdagavond Magda-avond. Feest op de Nekker, dus. Op het programma 500-en. Voor mij drie series van twee 500-en met 100m joggen tussen en 3 minuten rust tussen de series. Het ging lekker (laatste in 1.22) en de temperatuur was fris maar niet te koud. Het gaat vannacht wellicht weer vriezen, maar de zon had vandaag de aarde opgewarmd en dus werd het toch aangenaam trainen. Morgen zal het minder leuk zijn want de temperatuur zal de vijf graden niet overstijgen. Toen ik mijn training afsloot zat Kjell nog maar in de helft van de zijne. Hij moest 3 series van vier 500-en afwerken. Ongeloolijk wat zo'n jonge gasten kunnen verteren. Ik benijd ze wel want ik zie ze elke training vooruitgang boeken (op 2 jaar tijd zijn die gasten zoveel beter geworden!) terwijl ik alleen nog kan hopen dat de aftakeling zo laat mogelijk zal toeslaan. Voorlopig heb ik niet te klagen en op mijn specifiek terrein kan ik ze af en toe nog eens een lesje leren maar van zodra ik ook maar een halve voet op hun terrein zet moet ik toch wel diep gaan om niet te moeten passen. Gisteren was er weer een aflevering van Belga-sport op Canvas. Deze wilde ik voor geen geld ter wereld missen want het ging over iemand die me bijzonder fascineert: Jan Mulder. Nu gevierd schrijver en columnist bij o.a. Humo (Elke week is zijn column de eerste pagina die ik verslind. Ik moet wel toegeven dat het soms zodanig verrijkt is met voetbalistisch vakjargon dat het voor voetballeken wel chinees moet lijken!) en ooit superspits bij mijn ploeg, Anderlecht! (Toen nog het Grote Anderlecht, met Van Himst, Jurion, een nog jonge Rensenbrink, Heylens, enz...) Mulder had het gewoon, hij scoorde gemakkelijk, kon fantastisch dribbelen en was voetbalintelligent. Hij voelde zich zo goed in België dat hij plannen maakte om met zijn gezin forever in het Brusselse te blijven. Toen hij net voor negen jaar had bijgetekend bij Sporting kwam een nieuwe trainer Georg Kessler, met een karakter dat blijkbaar even hard was als zijn naam het laat vermoeden. Mulder en Kessler in één ploeg, dat kon gewoon niet goed komen en Mulder vertrok naar Ajax. Daar werd hij door het geluk in de steek gelaten en drie jaar later en zoveel blessureleed verder hing hij de voetbalschoenen aan de haak. Toen is hij gaan schrijven, werd commentator, analist, bekende Belgo-Nederlander en columnist dus. Wat mij zo fascineert in die man kan ik moeilijk verwoorden, maar als je de uitzending hebt gezien dan begrijp je wat ik bedoel en heb je waarschijnlijk ook aan zijn lippen gehangen. Je kan alleen maar met aandrang luisteren. Zelfs de stiltes in zijn verhalen en anekdotes hebben kleur. Nu nog is Jan Mulder kind aan huis bij 'zijn' Anderlecht en hij spreekt over Brussel en België als over zijn geliefde. Als ik hem gisteren de lofzang hoorde zingen van ons klein land met al haar gebreken maar ook al haar mooie aspecten dacht ik: dju man, je hebt gelijk, het is hier nog zo slecht niet!
In de jaren zeventig en tachtig was ik een enorme fan van Sebastian Coe. Sommigen weten wellicht wie Coe is maar voor de youngsters onder jullie wil ik graag wat uitwijden. Coe is één van de stijlvolste en grootste lopers ooit. Hij was een specialist op de 800m maar won nooit Olympisch goud op die afstand. Hij behaalde zilver na Steve Ovett op de spelen van Moskou. Hij werd wel tweemaal opeenvolgend Olympisch kampioen op de 1500m. (Moskou '80 en LA '84) Het meest tot de verbeelding spreken echter zijn wereldrecords. Acht outdoor wereldrecords en drie indoor wereldrecords op de middellange afstand. In 1981 liep hij twee wereldrecords, op de 800 en op de 1000m. Dat wereldrecord op de 800m (1.41.73) behield hij 16 jaar. Het werd pas in '97 gebroken door Wilson Kipketer. Coe was een stylist in de zuiverste zin van het woord. Hij liep niet maar zweefde letterlijk over de piste. Hij gaf ook nooit de indruk af te zien. In veel boeken die in de jaren 80 en 90 verschenen over atletiek wordt Coe héél dikwijls als voorbeeld geciteerd als het gaat om de techniek van het lopen op de halve fond. Coe is nu Brits parlementslid, vice-president van de IAAF en hij zorgde als voorzitter van London 2012 dat de olympische spelen van dat jaar naar de Engelse hoofdstad gaan.
Er bestaan twee soorten lopers. Lopers die op kracht lopen en lopers die op souplesse lopen. Sommigen beweren dat ik tot die laatste soort behoor, ook wel 'flyers' genoemd en sinds gisteren moet ik Moon misschien ook wel in die categorie plaatsen. Moon loopt goed, dat staat vast, maar hij komt het best tot zijn recht op de piste en in de crossen met een snelle omloop. Modderploeteren en trekken en duwen is niet echt aan hem besteed. Gisteren zag ik hem weerwerk bieden tot tweederde wedstrijd en dan kraakte hij. Geen probleem! Volgende keer beter. In Betekom en Machelen vindt hij wellicht een parcours dat meer geschikt is voor zijn mogelijkheden. Eigenlijk was Moon van bij zijn geboorte voorbestemd tot het flyerschap. We hadden op de geboortekaart de tekst geplaatst van het liedje 'Fly me to the Moon', maar hoor je me al komen? Of hoe je je eigen dromen door je kinderen tracht waar te maken! Oppassen André... Gevaar!
Vandaag alweer een schitterende premature lentedag. De boodschap is om er vooral nog niet aan te wennen want er komen wellicht nog enkele winterse stuiptrekkingen. Maar nu is het dus heerlijk buiten. Vanmiddag stond er voor mij een duurloop op het programma. Alles ok, behalve dat ik me (naar gewoonte natuurlijk!) veel te dik had aangekleed waardoor ik me na mijn training verschrikkelijk slap voelde. Het heeft misschien ook met vermoeidheid te maken. Ik heb gisterenavond koffie gedronken en lag vannacht rond de drieën nog steeds te woelen in bed. Ik weet dat ik niet tegen een late kop koffie kan en toch doe ik het. Vanavond maar eens goed vroeg onder de wol. Kan nooit kwaad!
Deze morgen stond ik reeds om kwart na acht in het vrijbroekpark te Mechelen. Het was écht wel koud. De velden waren wit en de zon was maar net wakker. De natuur is een echt wonder als je ziet wat enkele zonnestralen ermee kunnen aanvangen. De merels zongen uit volle borst en ik had er zin in. (Jaja, ondanks de kou!) Na mijn opwarmronde begon de zon zijn warmte al wat prijs te geven en tegen dat mijn duizenden waren afgewerkt voelde ik een warme gloed op mijn gezicht. Ik had afgezien, maar de beloning was niet mis.
Deze namiddag had de veldloop van Ekeren plaats. Moon liep een uitstekende wedstrijd op een zwaar parcours. De kleigrond in de weiden was een zompige massa geworden. Hij was echter niet opgewassen tegen twee krachtiger jongens uit de kempen (De twee speerpunten van Herentals, de eerste en de derde van vorige zondag.) en Dries Peeters van Break. Moon behaalde niettemin een mooie Vierde plaats. De lichte ontgoocheling door net naast het podium te hebben gegrepen maakte snel plaats voor zijn gewoonlijk goed humeur en hij nam nog enkele mooie foto's die jullie vanaf morgen op de site van RAM zullen kunnen bewonderen. Op de laatste foto bij dit artikel zien jullie de RAM-helden van de dag: Lennert, Moon, Eline en Julie. Proficiat aan alle vier met hun mooie prestaties!
2006 was tot dusver mijn beste seizoen. Ik bleef zowat gespaard van kwetsuren en liep mede daardoor dubbel zoveel wedstrijden als de jaren voordien. Ik denk soms dat mijn lichaam die jaren nodig heeft gehad om zich aan te passen aan de trainingen. Op de mastersinterclub in Oostende begon het al fijn met een chrono van 53.20 op de 400m. FOTO1 (Spijtig genoeg handgestopt en dus niet in de lijsten opgenomen!) Op het KVV in Nieuwpoort won ik goud op de 800 en de 400m. Mijn ma was voor de eerste keer aanwezig op een wedstrijd FOTO2 (Mijn ouders wonen in Oostduinkerke naast Nieuwpoort!) en ik was dus dubbel zo blij dat ik goed had gelopen. En toen kwam die lange hete julimaand. Het was héél warm, maar zo heb ik het graag natuurlijk. Ik liep die maand dan ook supergoed. Vier wedstrijden, één per week, waaronder 3 op de Flanders Cup. Wedstrijd 1: Oordegem-Lede. Snelle piste, veel volk en ambiance. Enorm veel deelnemers ook voor het naprogramma. Ik plaats me goed en word vierde in 2.01.42. Een persoonlijk record! FOTOS 3 en 4. Een week later wedstrijd 2: Blaarmeersen Gent, opnieuw Flanders Cup. Identiek dezelfde tijd: 2.01.42. Hoe doe je dat? Geen idee. Het was een tumultueuze wedstrijd met veel geduw en getrek. Ik holde de hele wedstrijd achter de feiten aan want te traag gestart in baan 1 had ik me totaal laten wegdrummen door een meute jonge wolven. Ik onderging dan maar de wedstrijd. Gelukkig was de chrono nog ok. Op 21 juli de derde wedstrijd: Zwijndrecht. Mijn collega Monique is daar actief bij Atletica84 en zo had ik reeds in 2005 de weg naar linkeroever gevonden. Daarenboven krijg je daar als Belgisch Kampioen nog startgeld ook! Ik moet toegeven dat dat bijzonder egostrelend is! Magda had voorgesteld om de 800 eens te laten voor wat hij is en te opteren voor een 400m. Kwestie om nog wat snelheid op te doen met het oog op de week nadien. Het werd een meevaller: 53.59. Nu nog steeds de 3de tijd ooit bij de masters 45+. Laatste WE van juli. Het is nog steeds bloedheet en ik trek naar de Flanders Cup van Ninove. Schitterende baan, veel volk, aangename sfeer. Het programma loopt wat uit. De duisternis valt en de lichten worden aangezet. Het is ook windstil, 24 graden, 21 uur en ik zit in een uitstekende reeks. Het moet mijn moment worden. Ik vertrek in baan 6 en besluit om het anders aan te pakken dan voordien. Na 100m, op het moment dat we allen naar de koord komen besluit ik nog een hele tijd door te trekken en slechts geleidelijk aan naar de koord te komen. Zo gezegd, zo gedaan en ik schuif naar de derde stelling achter twee jonge gasten. (Ik zit als enige master in een reeks samen met 13 jongens van rond de twintig!) Zoals in de boekskes. Na 1 ronde komt de koploper door in 58 seconden. Snel voor mij, maar wat doe je er aan.Ik zit nog steeds in derde stelling en het gaat fantastisch goed. Aan de 600m 1.27. Ik kan het amper geloven. De gedachten schieten door mijn hoofd. Ik heb nog meer dan een halve minuut om de laatste 200m af te leggen. (Het Belgisch record van Lucien Heyde bedraagd 1.59.96.) Op training loop ik al mijn 200en onder de dertig seconden. Het kan dus niet meer stuk? O, jawel hoor... Plots steken al die jonge gastjes me één voor één voorbij. Ik loop erbij en ik kijk ernaar. Wat is dat? Plots zakt de moed me in de schoenen. De verzuring doet zijn werk en mijn benen worden loodzwaar. En die eindstreep in nog zo ver... In de laatste 50 meter draait het weer. Ik krijg mijn 'foulée' weer rond. Ik wil me op de meet gooien maar wordt gehinderd door de file. De officials wilden ons allemaal langs de koord laten toekomen en zwaaien met de armen met een soort opstopping tot gevolg. 2.00.46. Mijn beste tijd ooit en slechts een halve seconde boven het Belgisch record. SHIT! Ik heb pas veel later beseft (na enkele kriekjes samen met Frits) dat dit misschien wel dé race van mijn leven was geweest. Die ene kans die je krijgt en MOET grijpen. Nog wat mentaal groggy vertrek ik de dag nadien met Hilde en de kids op vakantie.
Mijn grootste passie is eigenlijk tekenen. Tekenen kost mij geen enkele moeite en ligt bij mij dus haaks op het lopen. Om te lopen moet ik trainen en om resultaten te halen héél hard trainen. Tekenen is relaxen. Het liefst werk ik gewoon met potlood, maar ik beheers een heleboel technieken. Els, ik heb dit voorbeeld genomen omdat ik op jouw blog heb gezien dat je ook met pastels werkt. Ik verkies de 'vetpastels' boven droge pastels omdat vetpastels technisch nauw aansluiten bij het schilderen met olieverf. Het betreft een portret van een man uit Radjastan. Ik teken het liefst mensen en mijn lievelingsvak op Sint-Lucas was dan ook de les modeltekenen. Groetjes!
Winter 2006 - In 2006 werd het BK-indoor voor masters nog georganiseerd op de ochtend van het kampioenschap 'Alle Categorieën'. Geen ruimte dus voor reeksen volgens leeftijdsclasse. Op 800 werd de wedstrijd dus in één categorie masters gegoten. Door mijn goede tijden op 800 zat ik wel in de laatste en traditioneel ook snelste reeks. Voor het eerst deden ook 35-plussers mee. De Belgische atletiekbond had eindelijk de leeftijd van de masters in navolging van het buitenland naar beneden gehaald. Jurgen Van Lent van AVZK was de hele winter al goed bezig en was torenhoog favoriet. Hij ontgoochelde niet en vertrok als een 'fusée'. Niemand durfde blijkbaar mee en hij liep de hele wedstrijd een tiental meters voor de anderen uit. Het werd dus knokken voor de overige podiumplaatsen. Ik had die winter nog geen wedstrijd gelopen en was niet 100% fit. (Wat haat ik de winter toch!) Maar er zat toch nog een mooi resultaat in, dacht ik. Ik liep in tweede positie achter Herman Vandevelde en plots in de laatste bocht zag ik de deur wagenwijd opengaan. Ik waagde een 'alles of niets'! Het werd niets. Ik kwam wel naast Herman maar toen ik mijn laatste jump wilde inzetten kreeg ik mijn benen niet meer omhoog! Voor ik het wist struikelde ik! Dat gebeurde op minder dan vijf meter van de streep! Herman veroverde de zilveren en Marc (Masschelein) de bronzen. Ik had lelijke brandwonden op schouder, armen en benen. Ik heb toen vergeefs naar de rode-kruisstand zitten zoeken. Niets te vinden! De organisatoren hadden het Rode Kruis pas tegen de wedstrijden Alle Categorieën besteld. Wij masters waren dus de 'quantitée négligeable'. Leuk, hé... De masters zijn anders wel de grootste groep atleten.
Het moet toch mogelijk zijn om in een economisch groeiende stad als Mechelen een sponsor te vinden voor onze club RAM. Onlangs dacht ik de vis aan te haak te hebben, maar mijn kandidaat-sponsor wilde zich uiteindelijk niet buiten de culturele sector wagen. De RAM sponsoren zou de deur wagenwijd open hebben gezet. Het ging om een grote firma en de hele sportwereld zou komen aankloppen! Maar bon, één veldslag verloren... je weet wel! Ik ben dus nog steeds op zoek! Waarom een sponsor, zeg je? Er zijn verschillende redenen, maar de voornaamste is toch dat een sponsor een club als de onze ontegensprekelijk wat meer financiële ademruimte zou geven. Het zou ons bijvoorbeeld toelaten om een volledige kledinglijn uit te werken zoals het gebruikelijk is bij veel andere atletiekclubs. Wat zouden wij een sponsor kunnen bieden buiten onze eeuwige dankbaarheid. Sportieve uitstraling en de link met een mooie en pure sport die steeds maar aan populariteit wint. Aanwezigheid van het logo op de wedstrijdtruitjes en eventuele andere kledij. Aanwezigheid en grote merkzichtbaarheid op onze activiteiten, waarvan de 10 km van Mechelen veruit de grootste is. En waarom niet verder denken in de richting van activiteiten zoals in de andere sporten. Een 'meet and greet' met onze atleten. Klanten die eens mee komen trainen of eens mee gaan naar een wedstrijd. Ik spreek natuurlijk uit eigen naam, maar creativiteit is een pluspunt en sponsoring kan volgens mij véél verder gaan dan alleen een naam op een truitje. Vandaar, lieve bezoekers van deze blog, heb je contacten, vertegenwoordig je zelf een firma, laat het me aub weten! (PS. Ik maak geen deel uit van het bestuur en deze zoektocht doe ik uit eigen initiatief. Ieder resultaat zal door het bestuur worden behandeld en goedgekeurd. )
2005 (2) - Twee wedstrijden liep ik in Juli. In Booischot en in Zwijndrecht. Op basis van mijn goede tijden werd ik in de tweede reeks geplaatst samen met allemaal juniors. Raar zicht maar je hoort me niet klagen. Ik klampte aan en kwam in het midden van de goep aan. 2.01.98, verbetering van mijn besttijd! Twee weken later in Zwijndrecht waaide het verschrikkelijk. Een rare wedstrijd. De officials lieten ons op 1 lijn starten. Bizar, hoor, maar blijkbaar gebeurt dat nog. De eerste ronde was niet erg snel, maar bij het ingaan van de tweede ronde ging een flink uit de kluiten gewassen gast hard op kop lopen. Op 200 meter van de meet moest ik er af maar ik werd nog tweede in een (gezien de felle wind) goede tijd: 2.02.xx. Daarna vertrokken we op vakantie naar Kreta. Ideale condities voor een zonnekind als ik om hard te trainen. Soms zelfs in volle namiddag en onder een blakende zon. Twee weken voor het Belgisch Kampioenschap waren we terug thuis. Net op tijd om de laatste hand te leggen aan de conditie. Magda liet me nog wat specifiek trainen in functie van de 800, maar ook van de 400m. Zo oefende ik ook wat op mijn start. En toen kwam de grote dag. Rond elf uur de 800m. Ik moest het voor de allereerste keer opnemen tegen Marc Masschelein.FOTO1 Het zou niet de laatste keer zijn. Marc en ik zijn aan elkaar gewaagd. Ik heb, denk ik, het geluk ietsje sneller te zijn. Marc maakte er een harde wedstrijd van. In de laatste bocht versnelde ik om zo naar mijn tweede Belgische titel op rij te snellen. Ik deed het vijf uur later nog eens over op 400m. Ik ben geen specialist maar ik trek behoorlijk mijn plan op 400. Ik hoopte eigenlijk op een medaille. Het werd de gouden.FOTO2 Dat ik de snelle Eric Wellekens (snelste jaarprestatie op 400 bij de 45+ in 2005!) kon verslaan had ik echt niet verwacht.
Dertien graden was het vanmiddag. Sedert de kids voetballen bij Zennester Hombeek geraak ik op vrijdagavond nog zelden op de 'Nekker'. Dikwijls vind ik dat spijtig, maar vandaag was ik toch blij dat ik onder de middag kon lopen. Het zonnetje scheen! Wandelaars hadden zelfs hun dikke jas thuisgelaten. Ik had nog wel mijn polartrui, mijn loopvest, wanten en muts op, maar ik ben dan ook de grootste koukleum van het noordelijk halfrond. Soit! Magda had me mijn training voor vandaag en zondag per sms doorgestuurd. Today's menu: spurttraining! Na een 20-tal minuutjes opwarming en de nodige soepelheidsoefeningen (nooit evident voor een stijve plank als ik...) vier versnellingen en daarna 10x150 m spurt. (50m inlopen en dan 100 op volle snelheid) Het ging lekker en het zachte lenteweer zat er ongetwijfeld voor iets tussen. Mijn keelpijn was ook ineens minder fel en vanavond ben ik langs de 'tovenaar' gepasseerd om mijn rug te laten behandelen. Morgen rustdag en zondagochtend héél vroeg naar het 'Vrijbroekpark' voor een serie duizenden. Daarna met Moon naar de cross in Ekeren. (Hij loopt al om 12.30u)
Dag Sarah. Een maand niet lopen, enkel studeren en dan hop naar het PK in Essen. Niet te verwonderen dat je de lat niet hoog durfde te leggen. Uitlopen was de boodschap en je deed het begot. Dat verdient toch ook een pluim, vind ik! Het getuigt in ieder geval van veel moed. Ik zou in zo'n omstandigheden nooit hebben durven starten, hoor! En Moon heeft een pak leuke foto's van jou gemaakt. Op de Ram-site staan er slechts enkele. Hier zijn er nog een paar. Moon heeft er zelfs eentje getrokken waar je me rechts ziet roepen! Zo van: 'je hebt het gehaald, je bent er!'
De winter is niks voor mij. In november zat ik al met een bronchitis die maar niet wilde genezen. Drie weken bleef ik zonder te lopen en toen ik eindelijk genezen was kwam januari en het PK er al aan. Ik won wel de titel bij de 45+, maar bleef onder de tijd die ik voor ogen had. Ik kwam nog weerstand te kort en moest Luc (Borghoms, master 35) (FOTO-CrossMechelen) in de laatste van de vier rondes laten gaan. Spijtig want zonder die onderbreking had een toptijd er wel ingezeten. Niet dat mijn 2.04.17 zo slecht is maar ik moet beter kunnen. En nu is het dus weer zo ver. Keelpijn en een rug die me opnieuw parten speelt. Rotklimaat! Als ik in Gent zou wonen trainde ik elke dag indoor. Kunnen ze de Nekkerhal niet ombouwen? Morgen mag ik gelukkig bij Peter (De Rijck) langs, een fantastische kiné, ostheopaat, kraker, rugspecialist, zelf sportman én healthgourou. Samengevat, een tovenaar! Hij brengt me elke keer weer in de running. Thanks Peter!
De winter van 2005 was er eentje om snel te vergeten. Ik kan niet tegen de koude en wanneer anderen nog in T-shirt trainen draag ik al een Polar-trui, muts en handschoenen. Ik geraak ook moeilijk opgewarmd en ben ook heel blessuregevoelig. (Zo loop ik zelden of niet op asvalt) Die winter had ik last van enkele lichte kwetsuren. Het weerhield me om systematisch te trainen en ik kwam geen enkele keer uit in competitie. Ik ben niet echt een aanhanger van de olympische gedachte (Foei, zeker?) en loop alleen als ik er echt klaar voor ben. Voor mij dus ook geen cross, al heb ik er in mijn beginjaren als loper wel enkele gelopen. (FOTO 1) Maar ik ben geen ploeteraar. Geef mij maar de warmte van de Topsporthal! En toen kwam eindelijk de lente. Eindelijk zon en warmte... En de eerste wedstrijden. De interclub bij de seniors kwam er al meteen aan. Ik werd aangeduid voor de 1500m. Niet mijn ding, maar bon. Ik ging vlotjes mee tot in de 3de ronde en dan was het over. 4.20... Vijf tiende boven het clubrecord. Brute pech! Ik kwetste me daarenboven weer aan de hamstrings en hop, daar ging mijn voorseizoen.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
