Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
03-08-2009
Pictures
Ik ben opnieuw thuis en o zo blij maar het afkikken zal toch
moeilijk zijn. Van de euforie terug naar de realiteit, het is eens wat anders,
hahaha...
Hier zijn alvast de beloofde foto's. Ik ben vandaag te moe
om veel te schrijven. Morgen analyseer ik onze finale.
I'm the 'King of the world'... allez ja voor efkens dan toch.
Vandaag was het D-day, dé grote finale voor Pol en voor mij.
Gisterenavond waren we met ons vieren, Filip, Catherine, Pol
en ik eindelijk kunnen gaan eten bij Mama Maria, een Italiaans restaurant dat
geprezen werd in Lahti maar waar dan ook elke dag een file staat tot buiten. We
hadden eindelijk eens plaats en ik moet toegeven dat de pasta er overheerlijk
smaakte. Ik had dan ook sinds het ontbijt enkel bananen gegeten.
Ik heb deze nacht niet zoveel geslapen. Ik liep de finale al
minstens twintig keer. Tien keer won ik maar tien keer verloor ik. Ik werd dan
ook wakker met een verschrikkelijke knoop in mijn maag. Ik denk ook dat ik
bijzonder stil was aan de ontbijttafel. Het stressmonster had zich van mij
meester gemaakt. Na het ontbijt vonden Pol en ik op de website van het WK de
startorde van onze finale. Pol in baan twee, Anselm Lebourne in drie, ik in
baan vijf, alweer met Jeff Lindsey, de vallende Amerikaan van gisteren. In baan
zes zouden ze gedrieën starten. Rond de middag hielden we nog een kleine
'beautysleep' en iets voor één uur vertrokken we naar wat de apotheose van ons
groot avontuur moest worden. Eens ter plaatse voelde ik me plots veel minder
zenuwachtig. Je bent dan in de sfeer en je ontmoet er een pak mensen die je de
nodige afleiding bezorgen. Rond twee uur begonnen de finales van de 800m met de
M90. In die finale zat onze Argentijn die de duimen moest leggen voor een Zweed
die het wereldrecord liep en Miel Pauwels, onze Belgische trots en levende
legende (zilver). Een heel lieve man. Ik ging met hem op de foto en hij
bedankte me daar zelfs voor... Ondertussen stroomde de massa toe. De deelnemers
aan de diverse finales maar ook een pak supporters en atleten die de finale
niet hadden gehaald. Een deel daarvan kwam zelfs voor de 'Belgskes'
supporteren. Door onze talenkennis en openheid naar iedereen toe blijken wij
bijzonder populair te zijn en heel wat collega-lopers, zelfs atleten die mee in
de finale zaten lieten blijken dat ze hoopten dat ik het zou halen. Wat een
druk op mijn smalle schouders. Gelukkig had ik mijn gelegenheidsmentor bij de
hand. Toen we plaats hadden genomen in de 'Call-room', de laatste halte voor je
op de piste gaat én de plaats waar je spikes en singlet kan aantrekken zei
meestertacticus Pol dat we het psychologisch gingen spelen. We begonnen te
lachen en ik voelde me plots heel relaxed. Ik grapte met andere atleten over
mijn broek die wat groot uitviel (ondanks het feit dat het de kleinste maat is)
en waar ik vooraan een veiligheidsspeld had gestoken uit schrik om ze in volle
wedstrijd te verliezen. Hoe ontspannender we werden en hoe meer we lachten, hoe
meer gespannen en klein Anselm leek. Hij zat wat te praten met onze collega uit
Trinidad, duidelijk zijn maatje. (Meer dan de twee andere Amerikanen waar hij
weinig contact mee leek te hebben.) Plots was het tijd. Ook bij het verlaten
van de tent waren we super ontspannen. We poseerden voor de camera's van Filip
en Catherine en dan waren we weg. De weg naar de start leek zo lang. Die
laatste minuten voor de start spookten allerlei gedachten door mijn hoofd. Ik
dacht aan thuis, ook aan Magda, aan de mooie momenten die ik hier al had
beleefd. Ik voelde me plots gezond zenuwachtig en sterk. De trainingen van de
laatste maanden hadden hun effect niet gemist want ik kwam fris aan de start
van de WK-finale. De vorige twee wedstrijden had ik goed verteerd en bij de
opwarming had ik gevoeld dat ik superbenen had. Ik durfde het tegen niemand te
zeggen, ook niet tegen Pol. (Bijgeloof zeker?) Maar nu ik daar stond voelde ik
dat het kon en moest gebeuren. Het zou tussen hem en mij gaan. De twee A.L.'s
tegen elkaar. De nieuwe wereld tegen de oude wereld, de gevestigde kampioen
tegen de rookie. Het schot weerklonk en we waren weg. Ik vertrok supersnel want
ik wilde een incident als gisteren kost wat kost vermijden. Na de bocht trok ik
naar binnen en ik zag slechts twee lopers op mijn hoogte verschijnen: de
onvermijdelijke Anselm Lebourne en zijn maatje van trinidad die ik maar de
leiding liet nemen. Ik posteerde me schuin naast hem en Anselm aan de koord
achter hem. Achter mij volgden Ferrari, Pol en de anderen. Het ging snel, 29-30
aan de tweehonderd. Er was iets raar aan de hand want ik hoorde alleen
Lebourne, die practisch in mijn nek zat te hijgen, hard en snel. Ik dacht toen
in een flits: ik zit goed! We liepen zo dicht bij elkaar dat hij tot tweemaal
toe mijn voet raakte. Dat is de 800m natuurlijk: oorlog! Na vierhonderd meter
waren de posities ongewijzigd en ik voelde me beresterk. De koploper kon
blijkbaar niet sneller en ik moest me geweld aandoen om niet reeds aan te
vallen. Pol en ik hadden de tactiek wel tien keer besproken en zijn voorstel
was geweest om op 300m van het einde aan te vallen. Ik was aanvankelijk meer
gewonnen voor een aanval na 600m maar voelde me plots vleugels krijgen. Na het
uitkomen van de bocht viel ik aan. Ik versnelde zo hard dat ik meteen een meter
of vijf nam. Anselm was de enige die mijn aanval kon beantwoorden en bij het
ingaan van de laatste bocht zat hij weer in mijn zog. de Amerikaan probeerde de
hele bocht om mij voorbij te gaan en ik snapte er niets van. De eerste les die
ik ooit van Marc Lauwers meekreeg als tip voor mijn allereerste kampioenschap
was om nooit in de bocht te proberen te dubbelen. Ik dacht nu: 'laat hem maar
wat extra meters lopen'. Ik bleef het tempo strak houden. Bij het ingaan van de
laatste rechte lijn doemde hij naast me op. In de tribunes werd er geroepen en
gegild. De omroeper riep onze namen om beurten...
Lafère-Lebourne-Lafère-Lebourne... De hele rechte lijn zaten we 'coude à
coude'. Halverwege verzuurden mijn bovenbenen zo hard dat ik dacht da ze gingen
ontploffen. Ik had dat gevoel al eens eerder gehad en toen was ik gevallen. Nu
dacht ik: 'dit mag hier niet gebeuren'. Niet proberen te versnellen want dan ga
je op je bek! Ik bleef bewust mijn rug zo recht mogelijk houden. Het ging
snoeihard tot aan de meet en in de laatste tien meter haalde ik het. Anselm
brak en moest nog een acrobatie uithalen om niet te over de meet te vallen.
Achter ons vielen ze wel nog in de spurt om de derde plaats. Pol werd zevende.
Ik ging met opengesperde armen over de meet. Ik had ooit tegen Kjell gezegd dat
als ik wereldkampioen zou worden ik dat zou doen als mijn groot idool Sebastian
Coe. (Mannen blijven kleine jongens, hé!) Pol kwam over de meet en ik sprong
bijna in zijn nek, dolgelukkig als ik was. Van overal kwamen de felicitaties.
Ik liep enkele tientallen meters terug. Mensen riepen me toe. Onze Franse
supporters omhelsden me. Pol riep me terug want alle atleten van de finale
moesten samen op de foto.
Het laatste uur voor de finale was de ergste maar het eerste
uur na de finale was het mooiste. Alle mensen die ik de laatste dagen had
ontmoet en leren apprecieerren waren daar. De Canadezen Steve en André, Michel
de fransman, de mooie Arlette en de franse snelwandelkampioene die iedereen
goed geluimd maakt en Martien de Nederlandse kampioen. Ook een pak andere
Belgen waren voor ons komen supporteren en deelden in mijn geluk. Onze
Hongaarse vriend uit de reeksen en halve-finale gaf me zelfs een fles wijn. Hij
had die speciaal meegebracht voor als ik zou winnen. Plots werd het me te veel
en gelukkig waren Pol en Filip in de buurt om me hun schouder aan te bieden. Ik
kon het nog niet geloven: ik was wereldkampioen.
Veel tijd restte ons niet want de medailleceremonie zou
doorgaan in the Main-stadium. Daar trokken we naartoe.
De rest van de dag beleefde ik in een roes. In de
ceremonie-wachtzaal verbroederden Pol en ik met een supersportieve Anselm
Lebourne. Hij bleek plos veel minder gesloten dan we aanvankelijk dachten en de
viervoudige wereldkampioen maakte me een prachtig compliment. 'This was my
favourite race ever', zei hij. Er werd nog wat afgelachen en toen gingen we
naar het podium. Gelukkig hadden we dit moment vorige woensdag al geoefend en
stond ik daar niet als een maloot. Vreemd, maar Amerikanen en Belgen leggen bij
het horen van een nationale hymne de hand op het hart, Schotten op hun kruis.
Kijk maar naar de foto's.
Na de ceremonie kwam de ontspanning. We trokken naar de
haven waar nog werd nagepraat bij een grote pint. Met enkel wat bananen in mijn
lijf had dat bij mij meteen serieuze bijwerkingen. Gelukkig kregen we later op
de avond nog een plaats en een groot bord pasta bij de Italiaan.
Gisterenavond waren we te laat om in Pajulahti te eten
en dus reden we nog in de gutsende regen naar Lahti waar we maar weer naar
'Mama Rosso' trokken en er lekkere pasta bestelden. Het grote restaurant zat
vol atleten uit alle werelddelen. Terug in Pajulahti keken we nog naar de
meeting van Stockholm en om elf uur was ik op de kamer. Ik verwachtte niet dat
ik onmiddelijk de slaap ging kunnen vatten, probeerde wat te lezen maar kon
me niet echt concentreren. Gelukkig heb ik muziek bij en kon ik na een tijdje
indommelen. Ik werd enkele keren wakker maar dat ben ik ondertussen gewoon.
Vanochtend voelde ik me toch redelijk uitgeslapen. Vol van de zenuwen nam ik
een douche en wandelde ik dromend naar het ontbijt.
Filip zat aan tafel de hele tijd leuke anacdotes te vertellen uit zijn
rijkgevulde loopbaan. Hij was jarenlang de vaste trainingspartner en haas van
marleen Renders en heeft met haar de hele wereld gezien. Ik zei dat hij wel een
boek kon schrijven. 'Ik zal vertellen en jij schrijft', replikeerde Filip. Na
het ontbijt trokken we naar Lahti. We maakten een tussenstop bij Lahti Travel, de
gangsters die alle hotels controleren. Filip moet nog een week langer blijven (de marathon is traditioneel de laatste wedstrijd) en heeft nog een kamer nodig in Lahti-stad voor de pariode na ons vertrek. Ik
vind het zo jammer dat ik hem niet ga kunnen aanmoedigen. Ik voel dat hij de
titel in zijn bereik heeft.
Toen werd het tijd om naar het Radiomäki-stadion te gaan.
Onze halve finales en finale worden daar gelopen. Het is een kleiner maar dan
ook gezelliger en intiemer stadion dan de gigantische en indrukwekkende piste van eergisteren.
Twee halve finales waren bij de M50 geprogrammeerd. Vanmorgen hadden we de
reeksindelingen reeds op het internet gevonden en dus wisten we al wat ons te
wachten stond. Pol en ik zaten in de eerste reeks en we wisten dat er snel zou
moeten worden gelopen. Ik zei dat ik wel de kop zou nemen. Het moest rap genoeg
gaan want de tweede reeks zou bevoordeeld zijn omdat ze onze tijden gingen
kennen. Pol zat in baan twee en ik kreeg baan zes toebedeeld, samen met de
Amerikaan John Lindsey, een indrukwekkende spierbundel waar ik voor de
wedstrijd nog mee op de foto ging. De start was nerveus en na de bocht liep
iedereen richting binnenbaan. Met mijn lange foulée trok ik naar voren. Lindsey
keek blijkbaar teveel naar de lopers links van hem, terwijl ik naar voren en
naar links schoot. (dat zagen we op het filmpje van Catherine) Hij werd
duidelijk verrast door het feit dat ik daar al was, raakte mijn voet en
struikelde. Ik was even van mijn stuk maar hoorde Pol roepen: 'LOPEN!' Dat deed
ik dan maar en liep resoluut naar de leiding. Michel Jordens en Corine Debaets
hadden zich aan de 200 geposteerd en riepen onze tussentijden door. In mijn zog
zaten de Italiaan Luigi Ferrari en Pol. Ik keek niet om maar liep mijn tempo:
snel genoeg maar zonder risico's te nemen. Na zeshonderd meter hoorde ik de Italiaan
iets roepen. Later zei Pol dat hij waarschijnlijk riep dat het rap genoeg was
want hij moest een gaatje laten. In de laatste rechte lijn keek ik om de drie
meter om en controleerde ik gewoon. Ik eindigde in 2.05, Luigi finishte tweede
en Pol als derde. De gevallen Amerikaan was opgestaan, had verder gelopen en
finishte nog als vijfde. Ik had niets verkeerd gedaan maar voelde me toch wat
schuldig. Het was tenslotte tegen mijn voet dat hij was gelopen en gestruikeld.
De Amerikaanse ploeg diende later klacht in en hij werd heropgevist met een
dertiende tijd. De finale wordt morgen dus met dertien lopers gelopen. Benieuwd
hoe ze dat gaan doen want drie lopers laten starten in één baan lijkt me veel. De tweede
reeks werd gemakkelijk gewonnen door Anselm Lebourne in 2.06. Morgen zal het
een pak sneller gaan maar het doel is bereikt: we staan allebei in de finale!
Luigi Ferrari wachtte ons op om samen los te lopen en we
bleven daarna wat rondhangen om met andere lopers te praten en e-mailadressen
uit te wisselen. Dit WK is één groot sportfeest. Je ontmoet er hopen leuke
mensen die dezelfde passie voor de sport delen. Ik ben zo blij dat ik hier ben!
Rustdag in Lahti. Gelukkig want ik had een slechte nacht. Ik
kon de slaap maar niet vatten en dus las ik wat. Toen ik eindelijk bijna in
slaap was gevallen begonnen enkele Finnen onder mijn raam een hevig gesprek. Ik
kon uit enkele termen als 'goal' opmaken dat ze het hadden over de match van
Club Brugge tegen het plaatselijke FC Lahti. Die hebben het met 'ouwe' Litmanen aan het roer niet slecht gedaan en blijkbaar kon Blondel op het einde de meubels
nog een beetje redden voor Club. Toen die mannen onder mijn raam maar niet
wilden ophouden heb ik eens heel hard shhhhhttt geroepen. Ze hebben eens goed
gelachen maar zijn dan toch weggegaan. Ondertussen was het al één uur voorbij.
Plots kon ik al helemaal niet meer slapen. Ik nam dan maar mijn I-pod en
luisterde naar Trijntje Oosterhuis en haar ode aan Burt Bacharach. Het maakte
me rustig en rond twee uur moet ik zijn ingeslapen. Het is vroeg licht in
Finland en rond zes uur werd ik reeds een eerste keer wakker. Ik draaide me nog
eens om en werd een tweede keerwakker om twintig over acht. Hoog tijd om op te staan want het
ontbijtbuffet is maar open tot iets na negen. Het leven is hier helemaal anders
georganiseerd dan in België. Zo zijn de warenhuizen open tot 21 uur maar
sluiten de meeste restaurants al veel vroeger.
Gisterenavond liep ik nog wel tien keer mijn reeks maar ook
al de finale, telkens volgens een ander scenario. Om gek van te worden. Ook Pol
leek ten prooi te zijn gevallen aan dat fenomeen.
Deze middag hielden we het super rustig. We trainden rond twaalf uur, aten naast het
meer en gingen daarna een siesta houden. Vanavond eten we hier in Pajulahti en
gaan we naar de Grand Prix-meeting van Stockholm kijken op het grote scherm van het restaurant. Hopelijk zullen we
daarna beter slapen en komen we morgen uitgerust aan de start van de halve
finale. Het worden bijzonder moeilijke wedstrijden. In de reeksen werd het 'kaf van het
koren' gescheiden. Het is misschien oneerbiedelijk om het zo te zeggen maar het
is wel echt zo. In de halve finales zitten bijna allemaal lopers die de finale
kunnen halen en het wordt dus knokken vanaf de eerste meters. Slechts de twee eersten zijn rechtstreeks geplaatst. Daarenboven
worden de halve finales in een ander stadion gelopen waar maar zes banen zijn
ipv de acht van het hoofdtadion. We zitten met twaalf lopers in elke halve
finale en da's veel natuurlijk. Ik ga mijn tactiek morgen met Pol(mijn gelegenheidsmentor en coach) bespreken.
Afhankelijk van de samenstelling wordt het knallen of afwachten, tactisch of
impulsief. Ik hoop echt dat we allebei de volgende ronde halen. Twee Belgskes
in een finale, dat zou wat zijn.
In ons hotel logeert ook een Argentijnse delegatie. Eén van
de atleten is over de negentig en heeft al twee medailles behaald. Respect! We
mochten met hem poseren. Hij vertelde dat hij voor alle mogelijke proeven is
ingeschreven. Gezien het feit dat ze in die leeftijdsgroep nog maar met weinig zijn zie
ik hem met zo'n dozijn medailles naar Buenos Aires terugkeren. Zijn grote droom
is om zeker nog tot zijn honderdste door te gaan. Ik gun het hem.
Eindelijk was de dag van de eerste wedstrijd aangebroken. Ik
werd wakker en meteen voelde ik dat mijn maag in de knoop lag. Zenuwen
natuurlijk. Gisteren was een relaxdag geweest, ver van alle heisa maar vandaag
werd het plots bittere ernst. Ik draaide me om, stak mijn kop nog wat onder
mijn kussen en vroeg me af wat ik in godsnaam op dit WK was komen doen. Nog wel
met een zere voet op de koop toe. Maar de zon scheen en dat kon alleen maar een
goed voorteken zijn.
Aan het ontbijt kreeg ik niet zoveel binnen. Gelukkig is Pol
een ouwe rot in het vak en heeft hij een kalmerend en relativerend effect op
mij. Rond één uur vertrokken de vier musketiers naar Lahti. Plots kwamen we in
de drukte terecht. Wat een organisatie. Ik had het me nooit zo groots
ingebeeld. Het zijn net de Olympische Spelen, alleen wat kleiner natuurlijk.
Overal zie je atleten in nationale outfits. Er staan tentjes met sportartikelen
en de merchandising draait er op volle toeren. We zochten een plaatsje in de
tribune. Catherine in de volle zon maar Pol en ik hoog op de tribune in de
schaduw. Daar aten we nog enkele bananen en dronken we nog wat. De opwarming
deden we op een terreintje naast het hoofdstadium, waar Club Brugge volgende
week trouwens op bezoek komt. Mijn voet was ok, de pijn was niet verergerd. Na
de opwarming had ik een gesprekje met een Amerikaanse zwarte atlete en ze vroeg
me mijn geheim om onder de twee minuten te lopen. Ik antwoordde dat mijn geheim
in Mechelen woont en Magda Ilands heet. Met ons spikeszakje in de hand trokken
pol en ik naar de Calling Room. Ineens werd het echt menens. Maar liefst vier
controles moesten we doorlopen vooraleer we naar een ondergrondse looppiste
mochten doorlopen. Iedere leeftijdsgroep had er zijn zone en iedere heat zijn
hoekje met zitbanken. Ik moest starten in heat 1 en Pol in heat 3. In totaal
waren er vijf reeksen bij de M50. De eerste drie van elke reeks plaatsten zich
meteen voor de halve finale en ook de negen snelste verliezende tijden gingen
door. Op het bankje trok ik mijn singlet en mijn compressiekousen aan. Ik zag
enkele tegenstrevers de wenkbrauwen fronsen. Ze hadden zo'n sokken duidelijk
nog nooit gezien. Toen kwam een dame: 'M50, first heat'. Ik keek nog eens naar
Pol en we wisselden een blik van verstandhouding uit. Pol is voor mij hier van
goudwaarde. Hij kent iedere atleet en wist me op voorhand zelfs te zeggen wie
mijn tegenstanders waren en hoe snel ze lopen. Aan de rand van de piste trok ik
mijnspikes aan en wachtte ik op
mijn race. Het leek een eeuwigheid te duren, ik keek rond mij en kon nog niet
geloven dat ik hier stond. Ik was eerlijk gezegd behoorlijk overweldigd.
Opnieuw riep iemand: 'M50, first heat'. Ik stapte naar baan zes waar ik tussen
een Duitser en een Spanjaard moest starten. Ik was er nog niet helemaal uit hoe
ik zou lopen. Behoudend en de spurt afwachtend of aanvallend. 'On your marks'
klonk door de luidsprekertjes die op de grond achter ons lagen. Toen klonk het
startschot. Ik heb altijd al een snelle start gehad en of ik het nu wilde of
niet, na de eerste bocht zat ik al ruim op kop en na tweehonderd meter had ik
al een mooie kloof. Filip stond daar en riep: 'tien meter, niemand mee'. Ik
passeerde in 60 seconden aan de 400m maar dacht toen dat ik wel wat te snel
ging. Het was wel de bedoeling om wat op reserve te lopen en dus hield ik een
beetje in. Het liet de concurrentie toe om wat terug te komen maar in de
laatste bocht versnelde ik om uiteindelijk nog gemakkelijk te winnen in 2.09.
Ik trok meteen mijn spikes uit want mijn linkervoet en -achillespees deden toch
wat pijn. Pol startte in reeks drie. Ondertussen waren ze ook komen zeggen dat
slechts de eerste twee rechtstreeks geplaatst zouden zijn. Pol was meteen naar
de scheidsrechter getrokken om te zeggen dat het reglement drie en geen twee
voorzag. De man antwoordde: 'I'm the boss!' Achteraf hebben ze toch beslist dat
de eerste drie doormochten naar de halve finales. Toen Pol van start ging
wisten we dat echter nog niet en dus moest zijn tactiek worden aangepast. Hij
ging meteen goed mee, schuilend achter de grote rug van een mooie atleet uit
Trinidad&Tobago.Na 400m zat
hij in het kopgroepje van vier dat na zeshonderd meter al tot een drietal werd
herleid. In de spurt ging Pol naar de leiding en kon zijn prachtige race winnend
besluiten in de snelste tijd van alle M50: 2.07. Vijf reeksen waarvan er twee
door een Belg waren gewonnen: well done! Het zware werk moet natuurlijk nog
komen maar onze eerste opdracht was volbracht. Corine Debaets, die samen met de
andere aanwezige Belgen hevig had gesupporterd raadde ons aan om te gaan
loslopen langs de oude spoorlijn. Daar loopt nu een wandel- en fietspad tot aan
het meer. Daar aangekomen vonden we het haventje met de cafeetjes en
restaurants op bootjes zo leuk dat we besloten om er na de douche te komen
eten. Terwijl we onder de douche stonden ging de medailleceremonie door van het
gewichtswerpen, de specialiteit van clubgenote Kathleen Dewolf die dan ook het
goud mee naar huis mag nemen.
In het haventje hadden we nog een leuke avond. De kleine
pizza's die we bestelden bleken reusachtig. Finnen zijn dan ook behoorlijk
grote eters en drinkers: ook de pinten zijn hier van Vickingachtige dimensies.
Het was vandaag een leuke dag.
Rustig, ver weg van het atletiekgebeuren (goed voor de stress) en in uitstekend gezelschap. Na een goed en
stevig ontbijt besloten Catherine, Pol, Filip en ik om er samen op uit te
trekken. Na eerst nog even de omgeving van het meer te hebben verkend namen we
de 'Golden Car' en reden we Oostwaarts, weg van Lahti richting een stadje
waarvan ik de naam al ben vergeten. Daar deden we onze inkopen in een
plaatselijke Lidl. Bananen en allerlei lekkers teneinde op de weg terug ergens
te kunnen picknikken. Het stadje zelf stelde niet veel voor. Een typisch
industriestadje dat weliswaar enkele shoppingcentra telde maar verder een
eerder troosteloze aanblik bood. Niets in vergelijking met de centra van onze
oude Vlaamse steden. Maar wij zijn natuurlijk verwend op dat gebied. Op de
terugweg zochten en vonden we een plekje aan één van de talloze meren. Er
vielen enkele druppels maar het kon ons niet deren. al vrij snel kwamen de
opklaringen terug. Toen we aan het eten waren kwam daar plots een Fins gezin
opduiken. Letterlijk eigenlijk want ze trokken hun kleren uit en doken in het
koude water. Hun hondje, een soort Chihuahua-achtig beest (Pol dacht eerst dat
het een konijn was!) had meer interesse voor ons eten dan voor het meer. De
drang om het beest even als discus te gebruiken werd na de derde poging om er
met mijn parmaham vandoor te gaan ineens heel groot maar er waren getuigen en
dus hebben we het konijntje maar gespaard. Na ons geïmproviseerd middagmaal
stelde Pol voor om even te oefenen voor een eventuele medailleceremonie. Als we
geen van de drie het podium halen zullen we dit toch al hebben gehad, hahaha...
Om vier uur gingen we loslopen. Een vijfentwintig minuten op één van de mooie
voetbalvelden naast een rode atletiekpiste met zes banen in rechte lijn. Daarna
keerden we terug naar de groene piste om er te stretchen en onze versnellingen
te lopen. Daar verbroederden we met enkele andere atleten, Argentijnen en
Amerikanen. Op het einde van de training liep ik nog een 200 in 29 seconden.
Mijn hartslag schoot pijlsnel de hoogte in. Vanavond aten we in het restaurant
van het sportcentrum. Dit centrum is vergelijkbaar met de Creps van onze stage,
alleen is het hier mooier, groter, netter, lekkerder, nieuwer... en duurder.
Ik heb vannacht bijna geen oog dicht gedaan. Onnodig te
zeggen dat ik wat vermoeid aan mijn Finlandtrip ben begonnen. Mijn vlucht naar
Frankfurt was mooi op tijd. Nu zit ik in op mijn vlucht naar Helsinki te
wachten. Ik heb net mijn voet ingesmeerd met ontstekingswerende zalf. Ik dacht
een mailtje te sturen naar Moon en Noah maar de Wifi van de luchthaven is een
systeem van T-Mobile en je moet een soort dagabonnement nemen. Dat vind ik wat
van het goeie teveel. Wanneer je hier landt merk je meteen de enorme dimensies
van deze luchthaven. Een enorme vloot 'jumbojets' (B-747) stond netjes op een
rij te wachten. Overal zie je maatschappijen die ik in Zaventem nog nooit heb
gezien. Ik ben opgegroeid naast de luchthaven en toen we klein waren trokken
mijn broer en ik geregeld met onze fiets naar de landingsbanen om er naar de
vliegtuigen te kijken. Air Canada heb ik in Brussel nooit zien landen, hoor!
Dit is pas een internationale luchthaven.
24.00 uur:Pajulahti (Sportcentrum)
Na een vlucht van een tweetal uur ben ik in een grijs
Helsinki geland. Op het vliegtuig en op de bus naar Lahti had ik het gezelschap
van twee Canadese spurtbommen, een blanke en een zwarte, beiden uit de streek
van Edmonton. We hebben afgesproken om elkaar donderdag in het stadion op te
zoeken. Bij aankomst in Lahti kreeg ik plots telefoon van Pol Parmentier (mijn
collega 800m-loper van KKS), diens vrouw Catherine en Filip Van Haecke, de
marathonloper uit Izegem. Ze waren op mij aan het wachten in het hoofdstadion.
Pol heeft een auto gehuurd en had nog een plaatsje voor mij. Dankzij Pol, die
aan zijn zesde of zevende internationaal tornooi bezig is geraakte ik snel
wegwijs, kreeg ik mijn nummers, documentatie en was ik in een mum van tijd in
orde met alle paperassen. Het is hier trouwens een uur later. Daar had ik niet
bij stilgestaan. We trokken als vier hongerige wolven de stad in op zoek naar
eten. Aanvankelijk vonden we niets (We gingen toch geen jachtgeweer kopen en
een eland of zo gaan schieten!) maar uiteindelijk kwamen we terecht in een
soort Italiaans restaurant waar ook andere Belgen zaten (naast Brazilianen,
Zweden, Fransen, enz... allemaal herkenbaar aan hun Nationale outfits!) en die ons
aanraadden om de dagschotel te nemen. Dat bleek zo copieus dat we met een dikke
buik bijna naar buiten zijn gerold. Met de goudkleurige Nissan vertrokken we
richting Nastola waar Pajulathi gelegen is. Ons hotel ligt namelijk in een
prachtig sportcomplex aan een meer tussen de dennenbossen. De piste waar we om
12 uur 's nachts nog zijn op gaan loslopen heet de Jari Litmanenpiste, een
splinternieuwe kunstofpiste naast ons hotel. Super gewoon maar je moet wel een
beetje gek zijn om daar op het uur der spoken nog op te gaan lopen. Pol is
trouwens helemaal gek want hij nam gisteren bij het vertrek met de wagen... het
fietspad. Fietspaden zijn hier zo breed dat je ze gemakkelijk voor een
autosnelweg kan aanzien.
Met mijn voet is het stabiel. Ik heb pijn maar
ik kan (los)lopen.
Een laatste duurloop heb ik met Stefan Lauwens afgewerkt op
voor mij bekend terrein, het park van Machelen. Zo kon ik nog afscheid nemen
van Magda die daar training gaf bij de plaatselijke club. In mijn bagage neem
ik toch een stevige dosis twijfel mee. Gisteren ging de training uitstekend
maar vandaag is de pijn enigszins terug opgedoken. Waarschijnlijk is dat normaal
en misschien had ik die training beter niet afgewerkt. (Mais avec des si on
mettrait Paris en bouteille...) Ik hoop dat twee dagen van bijna volledige rust
soelaas zullen brengen. Magda en ik hebben er alles aan gedaan om in Lahti te
presteren. Ik hoop dat ik haar niet zal teleurstellen.
Voor meer info over het WK: http://english.wma2009.org/
Goed nieuws uit voetenland. Mijn tendinitis aan de
linkerwreef gaat de goede richting uit. Daarom hadden Magda en ik besloten om
ons aan het vooropgestelde trainingschema te houden. Vandaag stond nog een
laatste zware training in het Vrijbroekpark op het programma. na de opwarming
trokken Ewoud, stefan en ik met Magda naar het rozenpark. Daar wachtten ons
eerst de lenigheidoefeningen en de versnellingen, gevolgd door de 'plat de
résistance': drie series van drie keer 200m met 50m joggen tussen de 200en.
Tussen de reeksen in kregen we 3 minuten recuperatie. Met mijn gedachten reeds
in Finland vloog ik er maar meteen in. Alleen in de bochten was ik ietwat
voorzichtig want net daar ondervind ik het meest last van mijn voet. Mijn
eerste 200 klokte ik af in 30 seconden. De toon was meteen gezet. Ik liep als een
metronoom want ook de andere twee liep ik exact in 30 seconden. Bij de tweede
reeks zat er al eentje van 29 en bij mijn laatste reeks één van 29 en zelfs
eentje van 28. Snel genoeg en ik had niets geforceerd. De vorm is er. Als die
verdomde voet het maar houdt. Nu rest me morgen nog een duurloop in Machelen,
een bezoek aan de kapper en mijn reistas maken.
Ik kreeg nog enkele foto's doorgestuurd van de meeting van
gisteren. Met dank aan Johan Smeyers.
Vandaag trokken we met een
hele groep jeugdatleetjes van onze club naar Lier. Ook Noah was van de partij.
Sinds hij samen met Moon een week atletiekstage volgde is hij pas echt gebeten
door de loopmicrobe. Hij zou wel alle dagen trainen en ik moet hem constant
intomen. Gisteren was de training al lang gedaan maar mijnheer zat nog een duizend te lopen toen Magda hem terugriep. Vandaag deed hij individueel mee aan het verspringen en aan de 60m. Op
beide nummers deed hij het uitstekend. Op de 60m liep hij 10.72, net iets trager
dan zijn besttijd van Brasschaat(10.69) en in het verspringen werd het een
persoonlijk record met 2m52. (Hij is tenslotte nog maar zeven en dus zelfs geen eerstejaarsbenjamin) Ook Moon, die vandaag koos voor kampnummers deed
het héél goed. Met een worp van 32m45 gooide hij de hockeybal maar liefst 5m verder dan bij zijn
vorig persoonlijk record. Een dik jaar geleden beweerde Moon nog dat hij niet
kon hoogspringen en de cijfers leken hem gelijk te geven. Maar kijk wat enkele
trainingen vermogen. Vandaag sprong hij maar liefst 15cm hoger dan vorig jaar
en met 1m20 moet hij echt niet meer blozen. Hij kan volgens mij nog hoger maar viel bij zijn tweede poging op 1m25 op de lat en zijn gehavende rug diende te worden verzorgd. Na de individuele nummers volgden de
aflossingen. Nieuw dit jaar zijn de wedstrijden over 3x600m. Bruno slaagde er
in om heel wat ploeggen op te stellen. Noah vormde een team met zijn vriendjes Lotfi
en Harald. Ik was zo fier wanneer ik Nootje zo flink zag lopen. Hij was wel
veel te overmoedig vertrokken, ging een twee jaar oudere jongen terughalen, liet hem ter plaatse maar moest zijn inspanning bekopen en werd opnieuw door die grote
knaap bijgehaald. Hij kon zich wel herstellen en op het einde moest hij niets
meer prijsgeven. Hij was zo blij en ik bespaar jullie zijn uitleg niet. Noah:
'het maakt niet uit of ik eerste, tweede of laatste ben. Ik loop voor mijn
plezier en ik doe het voor de ploeg.' En hij leek het nog te menen ook. Daarna
was het de beurt aan een topteam eerstejaarspupillen. Thijs, Sven en
Moon werden tweede achter een team van Herentals met twee tweedejaars. Moon
liep als derde een uitstekende 600m waarbij hij zelfs wat terrein goedmaakte op de oudere
Rigo Goetschalckx, meervoudig provinciaal kampioen. Na de wedstrijd zei Moon
dat hij deze afstand zo leuk had gevonden omdat je kan knallen zonder stil te
vallen. Gaan en blijven gaan, zei hij. Zie je wel dat er een halve-fondloper in
hem sluimert...
Vanavond was het vrijdagtraining op de Nekker. Er was
bijzonder veel volk want vanaf deze week verhuurt de Nekker de voetbalvelden
aan KV Mechelen, je weet wel, die voetbalploeg of zo... De jeugd komt er elke
dag trainen en nadat wij reeds tien jaar trouw dezelfde kleedkamers en
gewoontes hadden mochten we vorige week zonder boe of ba vernemen dat we
voortaan moesten verhuizen naar kleinere kleedkamers. Niet dat dat zo erg is,
hoor. Ik vind het alleen nogal grof dat koning voetbal steeds en in alles de
voorrang krijgt. (Hoeveel abonnementen zijn daar aan te pas gekomen???) Het
geeft sommige verantwoordelijken ook een soort meerderwaardigheidscomplex.
Ik kon het dan ook niet laten om hen van antwoord te dienen en ik vrees dat ik
nu reeds in hun ogen die vieze arrogante voorzitter van den atletiek ben. Toen
ik zei dat we onze kleedkamers hadden moeten afgeven antwoordde de meest arrogante
van de groep terwijl hij zijn rug toonde als blijk van groot respect: 'tja, wij
hebben een deal voor het hele jaar!'Wij ook mijnheer, al tien jaar lang. Een andere, die zijn clubwagen
promt voor de kleedkamers had geparkeerd (voetballers lopen niet graag, da's
bekend) zei tegen collega's toen ik passeerde dat hij een emmer stront over zich had gekregen. Ik had hem alleen mijn hand geweigerd. Ik vrees dat we elkaar nog
veel zullen moeten tegenkomen. Ik kijk er naar uit!
Voor alle duidelijkheid: er waren ook heel sympathieke mensen bij!
Er werd ook getraind. Moon en Livia oefenden met
de discus om morgen goed voor de dag te komen. Noah trainde voor de spurt en ik
mocht na de opwarming driehonderden doen. Niet te snel, had Magda gezegd, om
mijn voet niet te veel te belasten. Een stuk of tien 300en met 100m joggen
tussen. Richttijd: 60 seconden. (Normaal loop ik ze rond de 46-47) Ik begon er
aan en probeerde een trager tempo te lopen. Het resultaat was 51. Magda vroeg
of het ging. Ik knikte van ja en dus mocht ik zo verder doen. Ze gingen bijna
allemaal onder de 50 en eentje was zelfs in 47. Op het einde voelde ik wel weer
de ontsteking maar de pijn was niet overdreven. Ik was blij dat ik mijn spieren
vandaag toch de nodige prikkels had kunnen geven. Mijn lichaam moet nu ook niet
inslapen, hé!
Ik heb enkele dagen niet geblogd... De ontgoocheling na de
Flanders Cup van dinsdag in Gent was groot. Reeds bij de opwarming voelde ik
dat er iets niet in orde was met die linkervoet waar ik al een tijdje last van
ondervind. Vorige week wilde ik er reeds mee naar de sportarts maar die was
toen niet bereikbaar. Ik deed mijn opwarming met Marc Masschelein maar het
voelde niet lekker. Ik had pijn. Een pijn die aan de wreef knaagde en trok tot in
mijn achillespees. Bij het stretchen kwam ook de twijfel bovendrijven. Lopen,
niet lopen... Bij de versnellingen en vooral die met mijn spikes aan werd het nog erger. Tot aan de start bleef ik me afvragen of het in deze omstandigheden wel
slim was om te lopen. Ik zat echter in zo'n goede reeks en de conditie is
super. Dus vertrok ik maar. Het liep goed maar het deed pijn. Na 400m kwam de
koploper door in 26 en ik volgde wat verder in de groep in 27-28.In de bocht knakte de veer echter en stapte ik uit de baan. Ik zakte neer
in het gras en deed mijn spike uit. Nog nooit voelde ik me zo ontredderd. Zo'n
supervorm en niet kunnen lopen. En dat een week voor het WK. Een heel jaar heb
ik met Magda gewerkt om zo ver te geraken en nu was ik gekwetst. Het duurde
even voor ik mijn emoties de baas was maar dan nam stilaan de rede de
bovenhand. Geen man overboord, dacht ik. Het is nog tien dagen voor mijn eerste wedstrijd in Finland. Ik keek nog naar Ewoud's race en naar de uitstekende 1500 van Kjell,
die ondanks een slechte start waarbij hij volledig werd weggedrumd toch onder
de vier minuten dook.
Thuis werd het ijs en zalf maar toen ik ging slapen mankte
ik.
Woensdagochtend belde ik naar dokter Huysmans, de sportarts
uit Ramsdonk. Ik mocht meteen gaan. Hij nam enklele radio's om een
stressfractuur volledig uit te sluiten. De diagnose was te verwachten: ontsteking door overbelasting. Ik heb zwaar getraind en vooral de laatste weken
waren keihard. Hij schreef me een ontstekingsremmer voor en wat rust. Ik mag
traag duurlopen maar hij stelde voor om mijn vrijdagtraining te beperken tot
loslopen ipv snelheid. Zondag moet ik afwachten en zelf beslissen of ik een
laatste zware training inlas of niet. Hij verzekerde me dat de conditie op een
week niet weg is en dat deze verplichtte rust misschien zelfs positief zal
werken.
Gisteren ging ik voor het laatst werken voor mijn verlof.
Op de middag trok in naar Machelen om voor het eerst weer te lopen. Een half
uurtje loslopen aan een tempo van bijna dertien per uur. Ik voelde bijna niets
maar een ontstekingsremmer is blijkbaar ook een pijnstiller, dus... Achteraf
voelde ik een lichte hinder maar ik was wel opgelucht. Ik reageer blijkbaar
goed op het medicijn.
Nu wordt het ineens wel menens. Zolang ik werkte schoof ik
dat WK voor me uit. Het was nog ver weg. Nu is het ineens bangelijk dichtbij en begin ik ook stress te voelen. Ik moet
stilaan ook mijn tas maken. Ik neem mijn Asics-rugzak mee als handbagage want
aangezien ik een tussenlanding maak in Frankfurt (Ik vlieg met Lufthansa!) wil
ik geen risico nemen en hou ik mijn loopschoenen, singlet, spikes en laptop bij
me. Stel je voor dat ik daar in Lahti zit zonder mijn spikes. Ramp-O-ramp...
- 20 juli 1969. Eddy Merckx wint de tour en ik ben tien jaar
oud, net als Moon nu. Neil Armstrong zet als eerste een voet op de maan.
Ongelooflijke beelden in zwart-wit die je als kind meeneemt voor de rest van je
leven. De maan, ik heb er iets mee. Moon heet niet voor niets Moon. De
fascinatie voor en het geloof van de invloed ervan zijn heel sterk bij mij
aanwezig. Ik kan blijven kijken naar de schoonheid van een volle maan. Het feit
alleen al dat de presentator de naam 'Pierrot La Lune' droeg maakte dat ik als
adolescent vaak 's avonds naar de Franstalige radio luisterde. Vroeger woonde
ik in een huis met zicht op een meer. Ik had mijn bed zo gedraaid dat ik
liggend vanuit mijn bed het meer en dus vaak ook de maan kon zien. Zalig om al
kijkend naar de maan in slaap te vallen.
Vandaag heb ik een twintig minuten losgelopen in het park
van Machelen. Magda, die ook training geeft bij de Machelse club was op dat
moment ook in het park. Ik liep er trouwens een deel van mijn miniduurloop met
Ludo Jappens. Daarna trok ik met Magda naar de piste. Ik liep er een viertal
versnellingen en één 200 zoals gewoonlijk daags voor een wedstrijd. Voor het
eerst sinds Brasschaat had ik een goed gevoel. Ook mijn voet doet wat minder
pijn en ik kijk dus vol vertrouwen uit naar de Flanders Cup van Racing Club
Gent. En naar het weerzien met Frits De Baets, mijn 'copain' van de
plaatselijke club.
Vanmorgen zat ik in de tuin te lezen en een
lekkere kop koffie te drinken toen ik plots werd verrast door enkele rare
wezens. Ik vroeg hen wie ze waren en één van hen, de kleinste antwoordde dat ze
krijgers waren van de stam der Hounkankees (of zo). Misschien speelde mijn
verbeelding me wel parten maar ze zagen er uit als kindjes die nog in pyjama in
de verkleedkoffer waren gedoken. Later op de dag zijn Moon, Noah en ik beginnen
bouwen aan ons landschap. Met kunstgras, lijm, miniatuurboompjes, struikjes en
een soort zand en kurk gingen we een oude tafel te lijf. Tegen de avond konden
ze hun eerste soldaatjes op schaal 1/72e in stelling brengen voor hun eerste
veldslag. Plezant om af en toe zelf weer kind te zijn...
Hier zijn dan de beloofde foto's van op de KBC-nacht. De meeste zijn in moeilijke omstandigheden genomen, vandaar de wat mindere kwaliteit. Vorig jaar stond ik héél wat beter opgesteld, maar ja.
Het was vandaag een rustige zondagochtendtraining. Door de
wedstrijd van aanstaande dinsdag mocht nagenoeg iedereen het kalm aan doen.
Enkele rondes van het park rustig loslopen en daarna een achttal versnellingen.
Morgen twintig minuten loslopen, vier versnellingen en een driehonderd meter
lekker bollen.
In de ronde van Frankrijk zagen we eindelijk wat vuurwerk.
Contador reed eens voor wat hij waard is. De beste coureur van de wereld bergop
noemde Dirk Demol hem 's avonds en dat is nog licht uitgedrukt, vind ik. Wat
een ploeg trouwens. Ook Andreas Klöden, waarvan ik ooit dacht dat ook hij de
ronde kon winnen en 'The Boss' kleurden de wedstrijd. Mijn hart bloedde toen ik
die jonge welpen één voor één Armstrong zag aanvallen. Het was een klim voor
explosieve types en net dat ontbreekt Lance nog. Niet verwonderlijk na zo'n
lange afwezigheid. Dat hij staat waar hij staat vind ik bijna straffer dan zijn
tourzeges. Ik kreeg het dan ook moeilijk toen ik ook Evans zag rechtstaan uit
zijn zadel. Ik heb echt een probleem met die gast. Is het van niet kunnen, niet
durven, niet mogen, niet willen? Ik vrees het eerste. Als hij zich rechtzet is
het net of hij effe wil gaan plassen achter een boom. Hij neemt tien meter en
valt dan stil. Ook gisteren viel hij als allerlaatste Lance aan. Het duurt
nogal voor die gast iets door heeft. Iedereen was al vertrokken. Ik walgde bij
zijn aanval, ook omdat ik meevoelde met Armstrong natuurlijk. Ik heb het ook
niet voor die hele Lottoploeg. Het is toch armoe troef. Kopmannen die het
systematisch laten afweten. Evans die misschien wel een goede waterdrager zou
zijn in een grotere ploeg als zijn 'ego' het toeliet om voor een ander te
rijden. Da's typisch voor die ploeg. Alsmaar volhouden dat het gaat gebeuren,
dat het er in zit... Er moet ook iets fundamenteel fout zitten in de omkadering
van die ploeg want ploegen met minder budget doen het stukken beter. Lotto, is
dat trouwens geen overheidsbedrijf? Wanbeheer met belastingsgeld, ons geld. En
dan die figuur van een Marc Coucke. Als hij begint te praten over de koers
kruip ik onder tafel van plaatsvervangende schaamte. (Silence zou hem beter
staan!)Vanavond is hij weer te gast in Tour 2009. Ik zal me wel met iets anders
bezighouden. Het is immers toch een rustdag in de ronde.
Kjell stuurde me nog enkele foto's van op de KBC-nacht. Moon en ik hadden een korte babbel met Eline Berings. Ze tekende Sven's en Moon's T-shirts en gaf een E-mailadres waar ik haar foto's naar kan sturen. Morgen laat ik jullie wat meer beelden zien van de 'nacht'. Nu ga ik slapen.
Vandaag ging de KBC-nacht door en vermits enkele van onze
Jeugdatleten mochten starten in de afwachtingwedstrijden voor de jeugd dienden we
reeds vroeg aanwezig te zijn. Op tijd vertrekken was de boodschap en dus pikten
we iets voor twaalven Kjell op en reden we via Antwerpen naar
Heusden-Zolder. Als jeugdbegeleider mocht ik mee naar de opwarmingszone. Er
werd met zijn vieren opgewarmd want Jodie Doossche van Duffel was er eenzaam en alleen en
vermits Eline en zij een goede band hebben, ook buiten de wedstrijden warmde
zij met ons op. De organisatie van zo'n evenement is bijzonder strikt en dus
verdwenen Sven en Moon al heel snel in de oproepkamer. Ik spurtte naar de piste
en nam mijn fototoestel. Ondertussen waren al enkele wedstrijden voorbij en
liepen de eerstejaarspupillen in een rij de piste op richting start. Ze waren
met zijn zeventienen, de allerbesten van België op deze proef, de duizend
meter. Sven en Moon moesten vrij dicht naar de binnenbaan starten en dat is
niet echt gunstig. Bij het startsein kan je dan maar best maken dat je snel weg
bent, anders word je onherroepelijk weggedrumd. Dat gebeurde met Sven die daar
enkele kwakken kreeg. Er viel zelfs een jongen nadat die Moon had geduwd
en over zijn voeten was gestruikeld. Leg maar eens uit aan die knapen dat ze
niet per sé meteen naar de koord moeten duiken. Moon was goed weg en kon zich
meteen nestelen in een kopgroepje van vijf, mooi op sleeptouw genoemen
door Pieter Sisk, de brabander van DCLA. Ook de onvermijdelijke Jonas Geens zat
erbij, Arne De Clerck van Racing Club Tienen en Cisse De Locht van Waasland.
Die groep sloeg een kleine kloof. Arne moest vooraan echter de rol lossen en met zijn
vieren gingen ze de laatste ronde in. Op 250m van het einde dacht ik dat Moon
de andere drie ging moeten laten gaan. Dat was echter niet zo want Moon spurtte
mee voor de tweede plaats(na de ongenaakbare Jonas!) en werd maar nipt geklopt door Pieter. Derde in zo'n wedstrijd is
schitterend maar nog mooier was zijn tijd: 3.14.35. Een verbetering van zijn
persoonlijk record met maar liefst 13 seconden. Bruno en ik hadden 3.20
vooropgesteld maar dit is natuurlijk buiten verwachting. Er stond dan nog
ontzettend veel wind en het was fris. Later op de dag zijn een pak prestaties
door de wind trouwens niet in aanmerking gekomen voor records of deelname aan
het WK. Zo sprong Bolshakova een BR in het hinkstapspringen maar stond er ook
voor haar net te veel wind. An Verboven liep in haar reeks, mooi gegangmaakt
door enkele spurtbommen (letterlijk te nemen!) naar een mooie 12.09 maar bij
een rugwind van meer dan vijf meter zal dat jammer genoeg ook niet in de boeken komen. Sven liep
maar net onder zijn persoonlijk record en Eline slaagde er in om aan haar
besttijd enkele seconden af te knabbelen.
Er waren in het hoofdprogramma enkele mooie
uitschieters waaronder Kevin Borlée en Cédric van Branteghem op de 400m en de
800m met Olympisch kampioene Pamela Jelimo, vorig jaar ook goed voor 1.54.
Straffe madam! Toen we naar huis vertrokken hebben we haar gekruist en wilde ze
vriendelijk poseren met Noah en Moon. Da's op zich een belevenis want je komt
niet alle dagen een Olympische kampioene tegen, hé! Verder sprong Kevin Rans
weer op niveau en kon Pieter De Smet zich op de 3000m steeple plaatsen voor het
WK in Berlijn en het Nike-treintje was voor de zoveelste keer ronduit indrukwekkend op de 5000m.
Er
waren alleen frieten en hamburgers te verkrijgen op de meeting, in tegenstelling tot vorig jaar. Wreed ongezond en dat voor
een sportief publiek. Bravo Golazo! Het was een lange dag en mijn voet deed
verschrikkelijk veel pijn. Ik zie morgen in het park wel hoe het gaat. Mogelijk
moet ik forfait geven voor de Flanders Cup van Gent en mijn voet enkele dagen
rust gunnen. Die voetkwetsuur kon op geen slechter moment vallen.
Vrijdag en dus Nekkertraining. Mijn vertrek naar het WK komt
beangstigend dichterbij en dus is ook de training in zijn laatste fase van mijn
lange aanloop gekomen. Dinsdag was het nog loodzwaar geweest en vandaag was het
traditioneel voor Ewoud en ikzelf snelheidstraining. Tenminste wat ik
snelheidstraining noem want als ik de spurtgroep van Johan Wonnink aan het werk
zie snap ik pas wat het woord écht betekent. Maar bon, ik ben natuurlijk geen
spurter en dus werden het voor ons tien 150en. Met een linkervoet die me zorgen
baart vertrokken we voor onze reeks. De wind blies licht in het nadeel en dus
was het meteen pompen of verzuipen. Op de eerste spurt na die net boven de 22
was liep ik ze allemaal tussen 20 en 21 seconden. Alleen de allerlaatste was
een stuk onder de 20. Het was zwaar maar niets vergeleken bij vorige dinsdag.
Dat was pas afzien.
Ik wil heel even stilstaan bij een verjaardag.Vandaag, vijftig jaar geleden stierf
"Lady Day" Billie Holiday. Ze was één van de belangrijkste
zangeressen van haar tijd en had een eigen zangstijl ontwikkeld. Ondanks haar
succes of misschien net daardoor viel ze ten prooi aan drank en drugs en ze
stierf op 17 juli 1959 op vierenveertigjarige leeftijd.
Als ode aan haar: http://www.youtube.com/watch?v=_tNSp7MaADM
Gisterenavond was er atletiek op TV. Canvas+ zond de meeting
van Luik rechtstreeks uit. Voor het eerst sinds ik de digibox van Telenet heb
drukte ik op de rode knop. Kjell was speciaal afgekomen om zijn trainingsmakker
van vorige week aan het werk te zien. Frank Bollen mocht er namelijk starten in
een sterk bezette en Afrikaans getinte 3000m. Wat een bizar spektakel toch. Een
tiental door Nike gesponsorde en dus in het oranjerood lopende Kenianen op kop.
Daarna de rest. Frank liep een beetje achter de feiten aan en eindigde
achteraan. Hopelijk zit hij zaterdag beter in de wedstrijd tijdens de 5000m op
de KBC-nacht. Ondertussen is bekend geraakt dat Pamela Jelimo, de Olympische
kampioene op de 800m naar Heusden-Zolderk komt. Dat wordt genieten!
Vandaag was er ook nog ander nieuws. Op de site van het
WK-Masters in Lahti stonden eindelijk de deelnemerslijsten. Op de 800m zijn bij
de M50 een zestigtal deelnemers ingeschreven. Ze komen uit 26 verschillende
landen en van alle continenten. Meteen zocht ik naar de tijden. Ik sta in de
lijst genoteerd met de tweede chrono na de wereldkampioen van twee jaar geleden
bij de M45 Anselm Lebourne uit de USA. Hij liep vorig jaar 1.58.80 en bij de
M45 in 2005 nog 1.55. Slik... Hij is net als ik pas vijftig en een 'habitué'
van de kampioenschappen. In Riccione won hij de titel in een race waarin Marc
Masschelein vierde werd. Ik zal Marc wat informatie vragen over zijn manier van
koersen. Je weet nooit dat ik er iets aan heb. Het is tenslotte de te kloppen
man.
Vandaag deed ik mijn duurloop (40 minuten)in het
Vrijbroekpark met Kjell. Hij gaf me weer wat 'moral' want na het aanschouwen
van de startlijsten was de moed me wat in de schoenen gezakt. Die schoenen zijn
trouwens spinternieuw want zowel Moon, Noah als ikzelf hebben nieuwe Asics. Alledrie
witte met blauw. De jongens vinden voor het eerst dat het mooie zijn. Ja, zei
Noah, want het zijn dezelfde als die van papa. De nieuwe DS-trainer is nog niet
binnen en dus had ik de keuze tussen een viertal oudere modellen. Oranje,
rood-wit, blauw-wit en groen-wit.Ik koos voor de wit-blauwe met de schuine lijn
vooraan. Ik droeg dat model vorig jaar ook al en was er bijzonder tevreden over
geweest. Ik probeerde ze vandaag voor het eerst uit en ondanks mijn zooltjes
brandden mijn voeten een beetje. Voet en schoen, da's als man en vrouw, hé...
't Is altijd wennen in het begin, hahaha...
Je kan nergens meer aan kaarten geraken voor de KBC-nacht.
Het wordt dus zaterdag aanschuiven aan de kassa. Ondertussen werd er vandaag
druk getraind met het oog op wat nog komen zal. Eline, Sven en Moon oefenden op
de piste, 300en en 400en met het oog op de KBC-nacht van zaterdag onder het
waakzame oog van Bruno.
Twee dagen na een zware 400 liep ik al de hele dag met zware
en stijve benen rond. Toch kreeg ik een superzware training voorgeschoteld.
Drie reeksen van twee 400en met honderd meter joggen tussen. Nog effe
doorbijten en dan mag je een tijdje rusten, zei Magda. Ik vertrok en voelde dat
het niet helemaal draaide zoals ik wilde. Toch kwam ik (ondanks de wind) uit in
63. Ook de tweede was 63. Daarna mochten Ewoud en ik rusten.Die drie minuten rust deden deugd en ik
trok naar de vestiaire om er mijn kop onder de kraan te houden en een singlet
aan te trekken ipv mijn t-shirt. Er was vandaag ondanks de bries héél weinig
zuurstof en dus was het voor iedereen happen naar lucht. Mijn tweede reeks was
net iets sneller dan mijn eerste: twee maal 62 seconden. De benen werden echter
zwaarder en zwaarder en ik zei tegen Ewoud dat ik het niet ging volhouden. Na
de eerste 400 van de laatste reeks zei Magda geen tijd door wat me deed
vermoeden dat die slechter was dan de vier eerste vierhonderden. Ik was bijna
aan het einde van mijn latijn maar ging toch vol voor die laatste 400. Als je
weet dat het bijna gedaan is kan je nog net iets beter... De laatse was er weer
eentje van 62. Ik moest wel even bekomen en liet me in het gras neerzakken. Na
enkele minuten was ik in staat om te gaan drinken en gingen Sarah, Ewoud en ik
nog samen loslopen. Sommige dagen zijn harder dan andere. Morgen wordt het weer
gewoon loslopen. 'La vie est un long fleuve tranquille!'
Vandaag was het in de Tour een rustdag. De renners konden
hun wonden likken en even bekomen van hun eerste week onophoudelijk koersen. Ik
had vandaag ook een snipperdag. Een half uurtje (6,4km) loslopen in het park
van Machelen, stretchen en versnellingen, daar bleef het vandaag bij. Ik voelde
me toch wat stijf na die 400m van gisteren. Bij zo'n wedstrijd ontploft zowat
je hele lichaam en bij een vijftigjarige blijft dat wel even nazinderen.
Aanvankelijk had ik ook weer pijn aan mijn linkervoet. Ik liep gisteren met
mijn blauwe Asics-spikes die ik vorig jaar speciaal gekocht heb voor het
kortere werk. Ik droeg ze al twee keer bij een aflossing. Ze voelen stroever
aan door hun harde zool maar ik weet dat ze sneller zijn dan mijn ouwe trouwe
gele spikes die me sinds mijn eerste wedstrijd begeleiden.
Zaterdag mag Moon, net als Sven en Eline
deelnemen aan een 1000m afwachtingwedstrijd van de KBC-nacht van de atletiek.
De organisatie ruikt een beetje naar platte commercie. Kinderen uitnodigen om
te lopen en dan hun ouders laten betalen om ze te zien lopen. Zo vul je
natuurlijk gemakkelijk de kassa maar ook een tribune en kan je naar je sponsors
toe een goed figuur slaan. Ik sta niet achter zo'n praktijken maar kan
natuurlijk niet zeggen dat we niet gaan. De ontgoocheling voor Moon zou té
groot zijn. Vorig jaar was dat dé wedstrijd van het seizoen. We zullen er maar
het beste trachten van te maken. Op het internet kan je geen kaarten meer
kopen. Misschien bij de KBC zelf. Morgen proberen...
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
