Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
26-09-2008
Hard times...
Je kan Erik Wijmeersch veel verwijten maar geenszins dat hij kleurloos door het leven stapt. Altijd valt er voor de journalisten wel iets te rapen als het om snelle Erik gaat. De vraag is natuurlijk steeds weer en opnieuw of je hem al dan niet serieus moet nemen. Hij kondigde voor de zoveelste keer zijn afscheid van de atletiek aan tijdens een persconferentie. Dat op zich is al controversieel want niemand heeft in België meer come-backs gemaakt dan Wijmeersch natuurlijk en dat tot groot jolijt van een deel van de sportpers. Deze keer zorgde hij wel voor zout op de patatten door te bekennen dat hij tussen 1998 en 2001 allerlei dopingproducten had gebruikt en dat het Renno Roelandt is die hem doping had aangeraden. Roelandt, is dat niet de ondervoorzitter van het BOIC, de grote Belgische dopingjager en enige Belg in het WADA? In een interview vandaag zegt Wijmeersch dat hij het mooi vindt dat Roelandt zijn beweringen bevestigt. Maar doet die dat? In een ander artikel las ik dat dokter Roelandt enkel toegeeft dat hij destijds met Wijmeersch over doping heeft gesproken, over het feit dat je zonder die producten de top niet meer kan bereiken. Da's natuurlijk niet helemaal hetzelfde als aanzetten tot dopinggebruik. (Als iemand zou stellen dat BHV enkel kan splitsen via een burgeroorlog gaan we toch ook niet massaal bewapenen, of wel?) We waren natuurlijk niet bij het gesprek aanwezig en wie gelijk heeft zal zonder harde bewijzen moeilijk te achterhalen zijn. Wijmeersch zou bewijzen hebben en zal in zijn boek nog meer mensen in diskrediet brengen. Hopelijk is het geen gewone afrekening. Roelandt komt in ieder geval in een lastige positie te staan. Bij velen, ook bij mij had hij na het incident op de Olympische spelen, waarbij hij een Nigeriaanse voetballer 'vuile zwarte' noemde, al afgedaan. Iemand met zo'n voorbeeldfunctie kan na zo'n incident niet in functie blijven, vind ik. Als de beweringen van E.W. nog blijken te kloppen is het voor Roelandt voorgoed voorbij. Welke sporter zal nog bij zo'n sportdokter willen langsgaan? Maar waar ligt de waarheid. Zal de pers die voor ons ontdekken? Het zijn moeilijke tijden voor sportjournalisten.
Vandaag kreeg ik een mailtje van Bart Lambert. Bart is arts in het Kortrijkse en loopt bij KKS samen met Marc Masschelein en Pol Parmentier. (Ze werden vorige zondag trouwens derde op het BK aflossingen. Dikke proficiat mannen. ) Ik had een heel jaar niets van hem gehoord of vernomen en mistte hem wel op de wedstrijden. Net zoals het met Frits klikt, klikte het ook meteen met Bart. Zoiets voel je gewoon. Hij mailde me om me te feliciteren en zei dat hij opnieuw aan het trainen is om volgend jaar een come-back te maken. Het grappige is dat hij als bij toeval een antwoord formuleerde op een vraag die ik mezelf al meermaals had gesteld (maar verwachtte nooit het antwoord op te kennen), nl. hoe snel had ik kunnen lopen als ik jong met atletiek was begonnen ipv te wachten tot mijn 43e. Bart had de berekening voor mij gedaan via de website van Dr. Willems (www.drwillems.com) Door mijn gevorderde leeftijd kwam daar de supertijd van 1.43.75 uit de bus. Ik verslikte me bijna bij het lezen van die chrono. Nog volgens Bart is dat altijd een Olympische finaleplaats waard. (Op training met Jasper, Ewoud en Kjell durf ik wel eens hoog van de toren blazen en doen alsof ik Wilfried Bungeï ben, zo zie je maar, hahaha...) Gelukkig heb ik nogal wat relativeringszin en besef ik wel dat zo'n computermodel niet over genoeg parameters beschikt om reëel te zijn maar het geeft me een tof gevoel. En het werkt motiverend. Je moet echter altijd vooruit kijken en niet achteruit. Vooruit is volgend jaar en de M50 categorie. Daar moet ik opnieuw van nul beginnen. Ik kan niet wachten... Mijn duurloop verliep vandaag wat stroef. Het was ook koud in Machelen. De zon kwam net voor het eerst even van achter de wolken en de mist piepen toen ik er aan begon maar onder de bomen van het park bleef het bibberkoud. Ik liep zo'n kleine negen kilometer aan een rustig tempo. Stijve benen en pijn aan de zitknobbels. De 'usual stuff'. Ik ben het al gewoon. Morgen nog wat loslopen, versnellingen, één 200m lekker rollen en ik ben klaar voor Herentals.
We hadden al een lopende vader. We kregen er drie jaar geleden de oudste zoon bij en nu dan de kleinste spruit. Noah liep vandaag tijdens de scholencross zijn eerste wedstrijd. Hij deed dat met veel enthousiasme en panache. Toen de voorlopers de touwen in de lucht staken schoot hij naar voren samen met een jongen die hij kent van in de zomeropvang 'Cactus' in Eppegem. Tot net voor de meet vochten ze voor de eerste plaats en Noah probeerde zowel links als rechts voorbij te steken maar de andere jongen was hem te slim af en sloot elke keer de deur. Noah werd mooi tweede en was daar dolgelukkig mee. 'Ik ben moe', was zijn eerste reactie. 'Tja, Noah', zei ik, 'van lopen word je nu eenmaal moe'. Ik moet toegeven dat mijn vaderhart heel snel klopte tijdens die wedstrijd. Ik ben het gewoon om Moon te zien lopen maar ons 'Nootje', da's nog wat anders. Die is nog zo klein en freel. Ik vond het geweldig en ontroerend tegelijk. Moon sprong van grote vreugde over de omheining en spurtte tot bij zijn broertje. Hij had duidelijk weinig last van zijn enkel. Voor de wedstrijd had hij me gezegd dat hij wilde lopen en dat hij getest had op de speelplaats. Ik was bereid hem te geloven maar legde hem tegelijk uit dat je kwetsuren nooit te lichtzinnig mag opvatten en dat je de tijd moet nemen om helemaal te genezen. Hij begreep het maar had het achteraf op het BLOSO-domein in Hofstade toch nog bijzonder moeilijk? Na de wedstrijd bracht ik Noah naar het verjaardagsfeestje van zijn beste vriend Igor. (De jongste zoon van mijn beste vriend Kurt!) Het drukke programma van de rest van de dag maakte het voor mij onmogelijk om naar de Nekker te trekken. Ik vond het spijtig want ik heb de smaak van het trainerschap te pakken. Ik besloot dan ook meteen om vandaag volledig te rusten. De vorige rustdag was net een week geleden. Het kon dus absoluut geen kwaad.
Wat een volk vandaag op de Nekker. Ondanks het slechte weer waren er weer heel wat kinderen aanwezig op de training. Het doet echt deugd om dat te zien want de jeugd betekent toch de toekomst van onze club. Wat een verschil met een tijd geleden toen een handvol kinderen op voorhand niet wist of er een trainer ging aanwezig zijn op de training. Alle eer gaat naar Bruno, onze jeugdcoördinator die er in een korte periode in geslaagd is om een echte jeugdwerking op poten te zetten. Ik zeg dat niet omdat ik daar ook sinds kort deel van uit maak maar wel omdat ik er elke week getuige van ben. Het regende vandaag dus weer pijpestelen en na onze opwarmingskilometers waren we al nat tot op het bot. Magda liet ons nog een allerlaatste keer voluit trainen want vanaf volgende week is het voor Kjell, Ewoud en ik rusten geblazen. Jasper moet nog even door want hij loopt nog een 800 eind oktober in Sint-Truiden. Driehonderden stonden op het programma, verdeeld in drie series van twee met honderd meter joggen tussen. Tussen de reeksen in drie minuten rust. Een klassieke training die door het slechte weer bijzonder zwaar uitviel. Ik liet Jasper de kop nemen want ik had bij de opwarming gevoeld dat ik geen superbenen had. Op training hoeft dat gelukkig niet. Een training is er om te werken en af te zien. Dat heb ik ook gedaan. Alle 300en vlogen we in 46' of 47' door de finish. Gezien de omstandigheden super. Het was plezant op de Nekker want ik heb het verhaal van mijn recordwedstrijd talloze keren mogen doen en voor een babbelaar van mijn kaliber is dat natuurlijk mooi meegenomen. Na de training vloog ik snel onder de douche en trok ik naar Peter De Rijck, mijn kiné met de wonderhanden. Ik heb pijn in de onderrug, mijn klassieke kwaal natuurlijk. Gelukkig is er Peter om mij telkens weer op te lappen. Enkele jaren geleden las ik bij mijn ouders aan zee (Ze wonen in Oostduinkerke)in een lokaal tijdschrift een interview met Sandra Stals. Stals had toen net een punt gezet achter haar carrière en woont met haar man eveneens in Oostduinkerke. In het interview vertelde ze over haar carrière en de obsessie om onder de twee minutengrens te duiken op 800m. Het leek haar maar niet te lukken en op een bepaald moment had ze de hoop letterlijk opgegeven. Toen ze dan op een bepaald moment zonder ambitie of stress toch nog een 800m ging lopen gebeurde het alsnog. Ze finishte in 1.58.31 en vestigde daarmee een BR dat tot op heden stand houdt. Dat was in 1998, net tien jaar geleden. Ik volg een beetje de halve fond in België en ik denk persoonlijk dat dat record nog wel even zal standhouden. Tenzij Pamela Jelimo die in haar land, na het winnen van de Golden-LeageJackpot plots honderden huwelijksaanzoeken krijgt, besluit om naar België te vluchten, (Haar manager is een Belg!) hier een man vindt, trouwt en Belgische wordt. Ik heb de laatste dagen dikwijls aan het interview met Sandra Stals moeten denken. Ook voor mij viel het record als een 'deus ex machina' uit de lucht. Ik was al het hele jaar goed bezig, mijn tijden waren goed maar ik had de hoop op de perfecte wedstrijd en een duik onder de magische grens al opgegeven. Straffer, vorige week had ik enkele mensen zelfs toevertrouwd dat ik vreesde dat het vet van de soep was en mijn seizoen wel eens twee weken te lang zou kunnen uitvallen. Zo zie je maar...
Vandaag trok ik naar mijn vertrouwde plek in het park van Machelen. Ik was er vanmorgen al voorbij gereden en dacht toen 'het wordt hier nooit meer hetzelfde'. Ik bedoel daarmee dat het park en de piste van Machelen een nog grotere emotionele waarde hebben sinds de wedstrijd van zaterdag. Het zonnetje scheen deze middag en ik moet het nogmaals toegeven, dat park is zo'n ideale plek om te trainen. Zo goed onderhouden en zo beschermd. Beschermd tegen de regen, de wind, de kou en zelfs tegen de te felle zon en warmte. Soms zeg ik, wanneer het weer eens regent en waait, dat ik in Gent zou willen wonen om daar indoor te kunnen trainen maar eigenlijk heb ik hier bijna een indoorpiste. Vandaag moest ik veertig minuten loslopen. In het begin deed het wel overal een beetje pijn en dat is ook normaal, twee dagen na een race waarbij ik mijn grenzen heb moeten verleggen en de verzuring tot de top heb gedreven. Het kon me echter niet deren want ik zat nog steeds op een wolk. Veertig minuten namijmerend en filosoferend over het nut van al dat trainen en afzien. Waar is dat goed voor? Je kunt toch ook gewoon gaan joggen, drie maal per week en je even goed voelen. Waarom bestaan er zo'n gekken die van afzien een levensdoel maken? Het antwoord ken ik niet maar ik weet wel dat ik zo iemand ben. Zaterdag loop ik mijn laatste wedstrijd van het seizoen, het KVV in Herentals, samen met Frits. Pol Parmentier van Kortrijk zal er ook lopen maar Marc zullen we spijtig genoeg missen. Ik kreeg van beide vandaag trouwens een toffe mail met felicitaties. Dat doet echt deugd. Mercie mannen. Blijkbaar hadden ze het nieuws gisteren al gehoord op het BK estafetten in Woutersbrakel. Na het KVV zal ik me met Magda bezinnen over wat nog komen zal en kan. Volgend seizoen is voor mij een belangrijk seizoen want dan ben ik nieuw in de 50+ categorie. Om Magda meer inzicht te geven in mijn mogelijkheden en het mogelijke verval ga ik dit jaar Kjell en Jasper vergezellen naar de VUB voor een lactaattest. Ik ben benieuwd hoe ik die ga overleven, die test blijkt niet van de poes te zijn.
Vandaag beleef ik als in een roes. Geregeld vraag ik me af of het wel waar is. Ik schat trouwens mijn Belgisch record hoger in dan al mijn Belgische titels samen. Gisterenavond was ik behoorlijk moe en ik was niet in staat om op de voetbaluitslagen te wachten. Om elf uur lag ik te slapen. Ondanks alles had ik een goede nacht en werd ik maar één keer wakker. (Da's hoogst uitzonderlijk met mijn ultralichte slaap!) Om acht uur vanmorgen kon ik niet meer slapen en stond ik maar op. Een koffietje kan zo deugd doen op een zonnige maar frisse ochtend. Ik vind het heerlijk om op zondagochtend naar het park te kunnen daags na een wedstrijd. Zo zonder stress en wetende dat je met je makkers alleen maar moet loslopen. Ik pikte Sarah op en we reden naar Mechelen. Eén voor één kwamen ze toe: Jasper, Ewoud, Rozanne, Marcel, Stefan,Patrick en Kjell. Magda kwam iets later toe want haar kleinzoontje Wout was nog niet opgehaald. We begonnen al aan onze eerste ronde toen de trotse oma kwam aangereden. 'Ah, zo, jullie zijn al bezig', zei Magda. 'Weten jullie wel wat jullie moeten doen?' 'Euh, ja zeker???' 'Duurlopen?' Ewoud, Marcel, sarah, Rozanne en ik kregen twee toeren en Kjell en Stefan drie toeren voorgeschoteld! We konden beginnen en Magda reed een stukje mee op haar fiets. Eigenlijk hebben we die toertjes veel te snel gelopen maar ik wijt dat aan de adrenaline die nog rijkelijk door sommigen hun aderen vloeide. Na het lopen vloeide nog iets anders. Met Cava, Retsina en Champagne werd er getoast. Gezellig! Zelfs de politie kwam langs. Ik dacht dat ze misschien met mij op de foto wilden maar ze reden door. Waarschijnlijk vonden ze geen plaats om te parkeren. Terwijl ik dit schrijf mijmer ik nog steeds door over mijn wedstrijd. Er waren zes cruciale fases. Een eerste belangrijk moment was het gesprek tussen Frits en Magda nog voor de start. Frits was blijkbaar al lang overtuigd dat ik onder de twee minuten kon lopen. Mijn tijden op 400 en op training bewezen dat volgens hem. Zijn theorie is dat ik meer moet durven en van veel verder aanzetten. (Het is waar dat ik een beredeneerd loper ben!) Niet rekenen in een wedstrijd! Magda was overtuigd en riep me toe dat ik maar eens meteen voluit moest gaan. Fase twee was meteen na de start. Ik vertrok goed maar de Tiense atleet naast mij vloog er als een gek in. Hij nam meteen enkele lengten. Normaal zou ik direct zo'n aanval beantwoorden maar ik hield even in. Ik wilde me toch niet meteen opblazen. Ik wist daarenboven dat hij ging hazen voor de andere Suikerman en na de bocht kon ik me perfect plaatsen achter het tweetal. Eerste opdracht volbracht. De echte race kon beginnen. Derde belangrijke fase! Het ging meteen snel, heel snel en aan de 400 kwamen we door in 56'. Was dat niet té snel. Ik twijfelde. Het geroep van de supporters én de juiste woorden van Frits bliezen me letterlijk terug naar de Tiense lopers. Ondertussen waren er twee anderen naar de leiding gegaan. Fase vier speelt zich af tussen de 500 en de 600 meter. Daar krijg ik het doorgaans hard en spookt het in mijn hoofd. Hat gevolg van de verzuring? De haas ging te snel en de jongen voor mij maande hem aan om te wachten. Ideaal voor mij natuurlijk. Fase vijf kwam er aan. Magda riep me toe dat het er in zat. Als door één of andere toverspreuk geraakt leek de verzuring plots af te nemen. In mijn vorige wedstrijden blokkeerde ik wat in de laatste 200m. Deze keer was dat niet het geval. Ik voelde dat ik die jongens voor mij aankon maar moest toch wachten. De laatste cruciale fase speelde zich af in de laatste bocht. De haas ging héél breed lopen, opende zo de poort wagenwijd voor mij. Hij riep nog 'alles geven'. Dat zal eerder tegen zijn clubmakker geweest zijn dan tegen mij maar het was wel doeltreffend. Actie geeft reactie en ik begon te spurten alsof mijn leven er van afhing. De laatste rechte lijn was één en al trance. Pijn voel je op zo'n momenten niet meer. Je gaat daar gewoon over. Ik had zelfs enkele seconden mijn ogen gesloten maar eens dat je die chronometer ziet stoppen wil je maar één ding: zelf over die meet gaan. Ik heb me nog gegooid. Al deze fases na elkaar mondden uit in de mooiste apoteose van een voor mij fantastisch jaar. Ik heb hard, héél hard getraind, veel maar met plezier afgezien. Bijna vijftig en een stuk sneller lopen dan vijf jaar geleden. Ik zou het op voorhand niet hebben geloofd. Anderen bleken meer in mijn kunnen te geloven dan ikzelf. Ik draag dit record dan ook op aan een aantal mensen. In de eerste plaats aan mijn coach, Magda. (Iedereen weet dat ik een fan ben!) Ik geloof haar en zij blijkbaar ook steeds weer in mij. Ook aan mijn trouwe trainingspartners Kjell, Jasper en Ewoud die training na training op de piste zorgden dat ik afzag, die mijn gezaag moeten aanhoren en deze ouwe loper enorm veel plezier geven. Ook aan de mensen die me gisteren hebben aangemoedigd. Dat waren er veel want ik hoorde mijn naam heel veel weerklinken. Ook diegenen die er niet bij waren maar me in gedachten hebben gesteund. (Alle beetjes helpen) Het was voor mij een onvergetelijk moment. Ik loop doorgaans mijn wedstrijden op een meer anonieme manier. Het was zalig om al die aanmoedigingen te horen en ik ben blij dat ik het met een record heb kunnen bekronen. En Frits, manneke, zoals gij mij altijd noemt. Het is straf dat gij er altijd al zijt bij geweest op de belangrijke momenten. Thanks man! Bedankt iedereen...
De dag begon niet goed. Moon had enorm veel pijn en kon eigenlijk niet op zijn gekneusde voet staan. Wij (Moon, zijn vriend Brent die het WE bij ons doorbracht en ik) naar de spoedafdeling van Mechelen. Er was niemand en dus was het meteen aan ons. Moon werd onderzocht door een mooie dokteres en moest daarna naar de radiografie. Daarna werd ons gevraagd om in de wachtzaal te wachten. Een kwartier ging voorbij, mensen kwamen toe, een half uur ging voorbij, een komen en gaan van patiënten, een uur ging voorbij... Het werd kwart na één en we waren daar al van elf uur. Ik begon wantrouwig te worden. Was het normaal? Ik besloot om toch te gaan informeren. Mijn wedstrijd in Machelen was om drie uur en je moet wel op tijd inschrijven. Wat bleek, ze waren ons gewoon vergeten. Snel opnieuw naar de dokteres, wat uitleg, een knelverband rond de verstuikte enkel, een tube zalf mee voor thuis en weg waren we. Eerst moest ik nog langs thuis rijden want ik had mijn sportgerief niet mee. Ik smeerde snel wat sandwiches voor de mannen die nog geen middageten hadden gekregen. In mijn haast liet ik de sandwichen dan nog thuis achter. gelukkig stelde Bruno later voor om voor de kids naar de bakker te rijden. Ikzelf had in het ziekenhuis twee bananen gegeten, mijn diëet op wedstrijddagen! Rond twee uur waren we in Machelen. Net op tijd! Ewoud was er ook al met papa Bruno (onze jeugdcoördinator). Even later kwamen ook Jasper en Ruben aan even later gevolgd door Magda en door Sarah en Kim. Amai, er was nogal volk. Zou er iets aan de hand zijn. Ach ja, door al mijn stress was ik bijna de Clash der Titanen vergeten. Ewoud, Jasper en ik in één wedstrijd, dat was nog nooit eerder gebeurd! Ik was enorm aangenaam verrast door de aanwezigheid van mijn copains-masters Frits en Timothy. We warmden allemaal op en het moment van de waarheid kwam er aan. We kregen via Magda een vreselijk nieuws. Ewoud en ik zaten wel in de eerste reeks maar Jasper moest in de tweede (traditioneel de traagste) lopen mat de overige masters. Dikke pech en hoe schoon Magda ook probeerde om daar nog iets aan te veranderen, niets hielp. De reeksen stonden vast. Ik trok mijn singlet en mijn nieuwe sokken en mijn spikes aan. Bij het versnellen op de piste riep Magda me toe: uw eerste ronde niet rapper dan 60'. Ik morde een beetje maar zij is de baas. Even later zag ik Frits met haar praten. Magda riep me bij hen: Frits heeft me overtuigd dat je eens alles moet geven. Ga maar mee van in het begin. Okee, dacht ik. We zien wel. Ik had niets te verliezen en had me deze week zeker niet super gevoeld. Gisteren waren mijn benen nog heel stijf maar vandaag was de souplesse als bij wonder terug. Ewoud moest in baan één starten; Ik stond in baan zes naast een jonge kerel van Tienen. Ik zei hem dat we al eerder samen hadden gelopen. 'Ik ga vandaag hazen voor mijn clubmakker en we gaan voor 1.57'. Wow, dacht ik en vertelde hem dat ik niet dacht ooit nog onder de twee minuten te lopen en zo het BR te pakken. Hij lachtte eens en zei: 'vandaag misschien, de omstandigheden zijn ideaal'. En we waren weg. Die gast van Tienen meteen naar de kop. Na de bocht ging ik naar de derde positie. Ik koers altijd zo, meteen naar plaats twee of drie. Twee leek me uitgesloten want de eerste haasde voor de tweede. Ik kwam door aan de 200 bij Magda in 27'. Snel! Aan de 400 was ik nog goed mee en achter mij was er een kloof. De koploper kwam door in 56'. Ik zat op dat moment in vierde positie en dreigde te lossen. Ik hoorde plots al die mensen brullen. Mijn naam weerklonk langs alle kanten. Frits brulde me vooruit. 'Je kan het, niet lossen' of zoiets meen ik te hebben gehoord. Ik beet door en kon opnieuw aansluiten. Het moeilijkste moment vind ik altijd de rechte lijn tussen de 500 en de 600m. Ook vandaag voelde ik daar de verzuring toeslaan maar de jongen van Tienen voor mij riep in een soort laatste adem naar zijn haas dat het te snel ging. Daardoor kon ook ik even herstellen en bij de 600 riep Magda: 'komaan, nu doorgaan, het zit er in, komaan André.' Ik hoorde haar stem de hele bocht lang en terwijl voelde ik dat ik de gast voor mij zo kon oppeuzelen. Wachten dacht ik, wachten. Bij het uitkomen van de laatste bocht zette de haas zich opzij en riep dat we moesten gaan. Ik spurtte me voorbij de jongen uit Tienen en gaf alles wat ik had. gelukkig had moon niet ingezoemd wnt ik denk dat ik nogal smoelen moet hebben getrokken. Het was de spurt van mijn leven. Ik zag de chronometer tellen en stoppen wanneer de winnaar over de meet ging. Zo ver was ik niet achter en ik telde mee. Het zou een nipte zijn. Ik bolde uit en zag Bruno staan. '1.59 en?' zei hij. Dat werd meteen bevestigd door de coach van Frits De Baets en door Kim. Het werden bange minuten. Ondertrussen liep ook Jasper zijn reeks. Gestuwd door de razernij en de daaraan gekoppelde adrenaline liep hij zijn hele wedstrijd op kop. Hij finishte in een mooie 2.03 maar ik begrijp dat hij daar niet tevreden mee was. Hij stak zijn ontgoocheling dan ook niet onder stoelen of banken. Bruno en ik trokken naar het secretariaat. Ik bleef wat op de achtergrond en zag Bruno al zijn diplomatie bovenhalen om aan de uitsleg te geraken. Toen kwam het verdict: 1.59.80!!!!! Onder de magische grens van de twee minuten en een Belgisch record. Ik riep zo hard ik kon. De bejaarden van het rusthuis aan het park zullen het geweten hebben. Ik kon met mijn vreugde even geen blijf, jumpte over de balustrade en spurtte naar de aankomst om daar in Magda's armen te vliegen. Ik kon mijn tranen amper bedwingen. Het was zover! In mijn laatste echte meeting in deze categorie pak ik nog het BR. Ik werd plots omringd door de aanwezige clubmaten en masters. Wat kan sport toch fantastisch zijn, dacht ik. En het mooiste moest nog komen. Moon kwam aangehinkt en met een blik vol trots zei hij dat ik de beste loper in de wereld ben. Mijn dag kon nu helemaal niet meer stuk... Ik wil daarenboven iedereen die me vandaag vooruit heeft geschreeuwd nog eens extra bedanken. THANKS, THANKS, THANKS.
PS. En zeggen dat ik door tijdsgebrek voor het eerst ongeschoren aan de start verscheen! Zo zie je maar. Rituelen? Bullshit!
Sommige dagen krijg ik de indruk dat het seizoen nét iets te lang gaat duren. Waar ik het hele seizoen te kampen had met kleine kwaaltjes beginnen nu zwaardere symptomen de kop op te steken. Zo had ik gisteren na mijn duurloop wel bijzonder veel last van mijn achillespees. De laatste weken voelde ik wel regelmatig iets aan die linkerkant maar gisteren ben ik met pijn gaan slapen. Nu ben ik pijn wel gewoon en mijn linkervoet heeft me sinds februari parten gespeeld. Een achillespees is nu toch net nog iets anders. Het weerhoudt me niet om te trainen maar je voelt de frele kant van je lichaam in de figuur van die ene pees. Vandaag hield ik me vrij rustig , zoals gewoonlijk daags voor een wedstrijd. Twintig minuutjes op de piste van Machelen, gevolgd door vier versnellingen en één soepele 200. De temperatuur was perfect maar er stond weer een sterke bries. Die mag morgen wel ontbreken, hoor. Vanavond trok ik met Noah, Moon en zijn vriend Brent naar de Nekker voor de jaarlijkse jeugdmeeting. We hebben sinds begin september een grote nieuwe lichting atleetjes en we zijn er in gaslaagd om ze vrijwel allemaal te motiveren om mee te doen. Dat is grotendeels de verdienste van Bruno die met briefjes en mondelinge reclame de kinderen én de ouders waarschijnlijk zover heeft gekregen. Moon schreef zich in voor drie van de vier onderdelen, de 60m, het verspringen en de 1000m. Hij won vrij gemakkelijk de spurt in 9.77. Hij heeft een pak sneller gelopen maar ik vind persoonlijk deze tijd uitstekend. In het verspringen verbaasde hij vriend en vijand door drie supersprongen te laten optekenen. Bij zijn derde sprong Moon liefst 3.79m. Dat is een behoorlijk resultaat waarmee hij in het RAM-boek aller tijden op de derde plaats komt. Na het verspringen zat Moon nog wat te ravotten en te springen met Noah en zijn vrienden toen hij zijn voet verzwikte. Klein drama voor ons Moontje die zich zo graag wilde tonen voor eigen publiek. Hij had thuis behoorlijk wat pijn en hopelijk heeft de flexium-gel een even snel en doeltreffend effect als bij mij. Hij is toch in slaap gevallen. Hopelijk gaat het morgen beter. Hij zou het heel erg vinden om woensdag te moeten passen voor de scholencross en zaterdag voor het BK in Nijvel. Ook Bram, het jongste zoontje van Stefan had dikke pech. Hij werd bij de start van de 1000m omvergelopen door de concurrentie met schaafwonden in het aangezicht tot gevolg. Ik weet dat dat pijnlijk is. Hopelijk kan ook Bram vannacht wat slapen...
Vandaag was voor mij een snipperdag. Vermits ik zaterdag een wedstrijd loop mocht ik van Magda een andere rusdag kiezen en ik opteerde voor vandaag. Deze middag had ik dus tijd om aan één van mijn pré-wedstrijdrituelen te voldoen: naar de kapper gaan! Aerodynamica helpt en telkens wordt mijn haar dus gemilimetreerd. Vanavond gaf ik ook training op de Nekker. Veertig kinderen verschenen op het appel en vijf trainers waren dus absoluut geen overbodige luxe. De opwarming gebeurde voor één keer op de piste én in groep. Wat een peloton, zeg! Er zijn crossen waar ze met minder aan de start verschijnen. Daarna gebeurde ook de verdere opwarming en de versnellingen gezamelijk. Pas dan werden de groepen gevormd. Ik kreeg de oudsten, aangevuld met Moon. Het eerste onderdeel was een soort oefening waarbij een vierkant werd gevormd door 4 fietsbanden aan de uithoeken te plaatsen. De zijden van de vierkanten waren zo'n 15 m lang. Ik verspreidde mijn groep over de buitenzijden van het vierlant en er werd héél rustig gejogd van band naar band. Bij het draaien aan de uithoeken moesten ze minstens één voet in de band zetten. Telkens wanneer ik floot moest diegene die in een band stond diagonaal spurten naar de overzijde. Dat hebben we zo'n tien minuten gedaan en ik heb er wel voor gezorgd dat iedereen enkele spurtjes kon doen. Daarna kwam de specifieke oefening. Zowel Eline als Moon zijn de respectievelijke clubrecords op de 1000m (voor beide rond de 3.29) tot op één seconde genaderd. Vrijdag gaan ze alle twee proberen om vanaf het begin een tempo te lopen dat hen naar dat record moet kunnen leiden. Daarvoor moeten ze gemiddeld ongeveer 20 seconden per 100m afleggen. Om ze vertrouwd te maken met die loopsnelheid hebben we honderden en tweehonderden gelopen in dat tempo. Ik stond telkens op het einde met mijn chronometer en Charlotte die ook een chrono aanhad riep al lopend tussentijden. Het ging écht prima. Enkele 100en waren één seconde te snel maar doorgaans werd het doel bereikt. Nu nog vrijdag voor de start dat gevoel even oproepen door bvb twee vijftigen in dat tempo te lopen en hopelijk halen ze het allebei. Eline is daar meer op gebrand dan Moon die zich niet echt met dat record bezighoudt. Komt het er van dan is dat goed voor hem. Lukt het niet? Ook goed. Ze hebben allebei nog een laatste kans een week later in Nijvel op het BK maar daar wordt wellicht anders gelopen: knallen van bij de start. Dat is ook een tactiek natuurlijk.
Ik had mezelf vandaag opgezadeld met een geheime opdracht, nl. de piste van Machelen verkennen. Niet dat ik die niet weet liggen(ik loop of rij er haast elke dag voorbij) maar ik wilde toch eens aanvoelen hoe ze 'loopt'. Vermits ik vanavond door schoolverplichtingen niet op de training van de Nekker geraak trok ik dus deze middag naar het stadion van MAC waar zaterdag de meeting wordt gehouden. Mijn opwarming had ik in het park gedaan en daar was het maar kil. Ik was blij dat ik mijn polar had aangetrokken. Op de piste was het echter heet. De zon scheen als of het zomer was (of is het begot nog zomer?) en ik besloot na mijn stretching om de polar maar uit te trekken. Er stond een sterke bries en ik koos ervoor om mijn 200en toch maar met tegenwind te lopen. No pain no gain, nietwaar? Ik had wat zware benen en was er niet gerust in. Ik zou echter meteen hebben getekend voor zo'n reeks. Twee maal 31', tweemaal 30' en vier maal 29'. Niet slecht voor een oude rakker die kromgebogen zonder zijn stuur tegen de wind, zichzelf een weg baant... Hahaha. Als de zon schijnt ben ik in mijn sas en zelfs met zware benen kan je trainen. Na mijn laatste 200 moest ik wel even bekomen. De wind had zijn tol geëist. Mijn bevindingen over de piste zijn positief. Ze voelt héél zacht aan,een beetje zoals onze binnenbaan in Mechelen. Ik denk echter niet dat het een supersnelle piste is, daarvoor is ze té zacht. Hopelijk komen er zaterdag voor de 800m een paar jongens opdagen die willen en kunnen snel lopen. Die 2 minutengrens willen we natuurlijk allemaal zo dicht mogelijk benaderen. Jasper, Ewoud, Thomas Van De Put (Hij zegt het ook op zijn blog! Misschien brengt hij wel een haas mee...) en ikzelf. Da's natuurlijk veel volk dat liever niet meteen op kop loopt. Want laten we eerlijk wezen, op kop lopen is in zo'n soort wedstrijd een beetje suïcidaal. Maar als het moet dan moet het en als er niemand loopt zal ik het doen en dan trek ik de hele meute wel mee. Een prima training met het oog op het KVV van volgende week.
In mijn hoofd zit zoiets als een harde schijf en deze middag was er een virus of zo die de harde schijf een beetje had aangetast. Ik was als gewoonlijk naar het park van Machelen getrokken voor mijn duurloop. Magda's opdracht luidde 'een rustige duurloop'. Ik vertrok en normaal zet ik zo'n drie minuten per ronde van 600m, wat overeen komt met 12km per uur. Da's een goed tempo voor een rustige recuperatieloop. Maar wat deed die bug nu met mijn harde schijf? Die bracht mijn tempo in de war. Ik liep zo gemakkelijk dat ik doorkwam in 2.45. Da's te rap, dacht ik en vertraagde. Ik kwam de volgende ronde door in 2.44. Verdomme, hoe kon dat? Ik had de indruk dat ik trager had gelopen. Ik dacht, ok, nog wat trager dan. En puur op het gevoel maalde ik mijn volgende ronde soepeltjes uit. Ik was benieuwd. Opnieuw 2.45. En het ging zo maar door. Ik slaagde er niet in om wezenlijk trager te gaan lopen. Ik moet wel toegeven dat ik mijn benen niet voelde. Het voelde alsof ik net terug was van een rustkuur. Op het langste stuk had ik zelfs de indruk dat het bergaf ging. (Maar da's wel niet de eerste keer!) Na een half uur vond ik het welletjes en besloot mijn harde schijf te herprogrammeren. Ik stopte en wachtte een minuut of zo. Daarna vertrok ik weer voor de laatste vijf rondes. En kijk: 2.57. Perfect op schema, of toch bijna. Na mijn drie kwartier rondjes draaien stopte ik op mijn vaste plek bij het standbeeld met de ringen om mijn stretchoefeningen te doen. Ik voelde me vandaag wel een beetje 'Lord of the Rings' want ook mijn versnellingen draaiden goed. Hebben we gisteren wel getraind? Zelden voelde ik me zo fris op een maandag. Zou het kunnen dat mijn iets langere nachtrust van gisteren er voor iets tussen zit? Maar wie weet, morgen ben ik misschien weer zo stijf als een plank en draaien mijn 200en vierkant. Zo onvoorspelbaar kan conditie op latere leeftijd zijn. De ene dag alles, de andere niets... (FOTO'S zijn gisteren genomen door Jos Verboven, onze webmaster!)
Het was een eindje rijden naar het land van Herve. Gelukkig was ik niet alleen in de wagen. Ewoud, Sarah, Kim, Moon en Noah waren ook meegereid om er Kjell aan te moedigen. In onze rugzak hadden we drie grote spandoeken verstopt. Gisterenavond hadden de jongens en ik die nog geschilderd en nu was het moment aangebroken om ze te gebruiken. Er waren trouwens nog andere RAM-atleten van de partij in Herve. Thalia deed mee aan het verspringen en de zusjes An en Nathalie Verboven deden wat iedereen stilaan gewoon is van de supersisters, nl. medailles pakken. Nathalie won goud op de 400m horden en An won tweemaal brons, op de 100 en 200m. Aan de piste gekomen zochten we meteen de andere Kjell-supporters op. Die hadden een lekker warm plekje gevonden op de tribune, in de zon en vooral uit de koude wind. Het was er maar 16 graden en dat is véél te koud voor de tijd van het jaar. Het zal niemand verbazen dat de club van Herve de traditie van slechte organisatie en amateuristische aanpak van onder de taalgrens met verve heeft verdedigd. Op alle gebied schoot de organisatie te kort. Het ging tenslotten om een Belgisch Kampioenschap. De wedstrijd ging dus met een aanzienlijke vertraging van start . Eén van de kandidaten, Michael Brandebourg had een eigen haas, een Ethiopische loper die aangesloten is bij RFCL meegebracht. Die nam meteen de kop en kwam aan de meet door in 31'. Een veel te snelle start voor onze Kjell. Ik stond bij een nerveuze Herman aan de 200m en hij had een schema gemaakt waarop de rondetijden moesten worden ingevuld. Zo konden we reeds zien wat de mogelijke eindtijd ging worden. De eerste ronden waren supersnel, té snel voor Kjell en die ging dfan ook heel snel zijn eigen tempo zoeken. Halfweg was er een zichtbare verzwakking maar de laatste kilometer ging dan weer vlotter. Eindtijd: 15.15. Geen supertijd en diegenen die hadden verwacht dat hij zijn krachttoer van Merksem hier zo maar eventjes zou herhalen waren wellicht ontgoocheld, Kjell zelf in de eerste plaats. Ik had de laatste dagen enkele signalen menen te onderscheppen die erop wezen dat de benen niet super waren. Ik was dus voorbereid... Laten we die chrono maar zo snel mogelijk vergeten en alleen die toch wel mooie vierde plaats onthouden. Verleden jaar vijfde, nu vierde, volgend jaar kan hij strijden voor een medaille. De supporters zullen er weer staan!
O ja, ik ging het bijna vergeten, zowel Sarah als Ewoud zijn geslaagd voor hun tweede zit. Ik ben zo blij voor hen. Proficiat allebei!
Lekker uitslapen? Da's voor later als ik met pensioen ben!
Zondag 14 september. Vanmorgen scheen er een lekker zonnetje maar was het bitterkoud. Ik had mijn wekker op 8 uur gezet en het eerste dat ik deed was beneden de deur openen om de temperatuur te voelen. Het tweede was koffie zetten en het derde was mijn handschoenen uit de kast halen. Ik maakte daarna pannekoeken klaar voor de kids die ondertussen hadden plaatsgenomen voor de TV. Ikzelf hield het bij mijn bananen en een kop koffie met vijf suikers. Tja, ook ik heb zwakheden... Om half tien vertrok ik thuis, pikte Sarah onderweg op en reed naar het Vrijbroekpark. Toen we daar aankwamen las ik op de thermometer van mijn wagen slechts 11 graden. Aaarghll... Niks voor mij dus. Gelukkig had ik mijn polar aan en mijn handschoenen. Ik voelde wel de blikken van al die lopers die daar in korte broek en T-shirt naar mij gaapten met een blik van: zie daar eens, een zot! Ik kon geen ander excuus bedenken dan dat ik kou had. Zonder die gapers had ik mijn muts waarschijnlijk nog opgezet ook! Sarah en Kim hielden het bij een duurloop, Kjell die later op de dag zijn BK moest lopen in Herve was met de fiets gekomen en was vrijgesteld van training. Voor Ewoud, Jasper en ik had Magda een zogenaamde laatste 'zware' training in petto. Twee reeksen van twee maal 400m met héél weinig recuperatie tussen. In het rozenpark vallen die 400en niet mee want de bochten zijn er kleiner dan op een piste en dat loopt gewoon moeilijker. Jasper nam de eerste voor zijn rekening en we kwamen uit op 67'. Het ging lekker. Vooral mijn recuperatie blijft uitstekend. De tweede liep ik op kop en we deden er één seconde langer over. Drie minuten rust lieten ons toe om de nodige zuurstof naar de spieren te laten glijden. Daarna vertrokken we weer. Jasper opnieuw op kop en 68' als tijd. De laatste nam ik weer voor mijn rekening. Ik liep een goed tempo en op het einde kwam jasper nog langszij. Resultaat: 64'. Uitstekend getraind met het oog op de clash van volgende week.
Gisteren heb ik mijn snelheidstraining in het park van Machelen gehouden. Een drietal kilometer als opwarming, lenigheidoefeningen en vier versnellingen als voorgerecht. Daarna tien keer 100m spurten en telkens 100m terugwandelen. Moe word ik daar niet echt van maar ik heb wel pijn aan de pezen en aanhechtingsspieren achteraf. Ik ervaar dat de échte explosieve trainingen hoe langer hoe meer belastend zijn voor mijn gestel. De leeftijd, hé... Vandaag was het mijn wekelijkse rustdag. Daarenboven was het Moon's eerste thuismatch op Zennester. Er werd met 2-0 gewonnen van Katelijne. Deze tegenstander was sterker dan die van vorige week maar 2-0 is absoluut geen vertaling van de waardeverhoudingen. Indien er wordt gecombineerd zoals tegen Hooikt en sommigen wat minder op doel trappen maar kiezen voor de passing, dan wordt er met 10-0 gewonnen. Spijtig dat sommigen hun opdrachten niet uitvoerden. Morgenvroeg ga ik eerst trainen in het Vrijbroekpark en na de middag trekken we naar het 'Land van Herve'. In het Luikse gaat het BK door voor Juniors en beloften. Kjell loopt er de 5000m. Ik ben al even zenuwachtig als hij. Moon, Noah en ik hebben een verrassing klaar voor morgen. Maar vermits het een surprise is zal ik dat pas morgen vertellen. C U.
Wat een lekker zomerweertje vandaag. Ideaal om te gaan lopen. Vanmiddag trok ik dus voor mijn duurloop naar het park van Machelen. Vijfenveertig minuten toertjes draaien en ondertussen nadenken. Meestal dwalen mijn gedachten af naar het lopen. Allez gij, 't is toch nie waar zeker. Awel, ja! Miljoenen onderwerpen maar terwijl ik loop denk ik alleen aan... lopen. Vandaag was het onderwerp van mijn denken het aantrekkelijk maken van de looptrainingen die ik geef op de Nekker. Niet simpel natuurlijk. Ik ervaar een duidelijke noodzaak om het lopen toch leuk te maken voor iedereen. Niet alle kinderen lopen graag en niet alle kinderen hebben talent voor het lopen. Ik moet er dus iets op vinden. Ik heb enkele ideeën die ik nu wat concreter ga uitwerken en daarna aan Bruno (Onze jeugdcoördinator) voorleggen. Ik was tijdens het lopen in gedachten ook weer een sponsor aan het zoeken. Telkens wanneer ik aan iemand dacht stelde ik me daarbij dezelfde vraag. Waarom zou die persoon of firma onze club sponsoren. Ik ga ook weer werk maken van een aantal logo-ontwerpen. Het is in ieder geval tijd dat we voor onze jongste lopertjes minstens de nodige singlets kunnen aanbieden voor het betwisten van wedstrijden. Met onze Moon gaat het beter. De wondes zijn dicht en de pijn is min of meer verdwenen. Ik heb hem voor alle zekerheid thuis gehouden van de voetbaltraining. Een dagje rust kan alleen maar goed doen! Ondertussen heb ik ook Moon's fototoestel leeggemaakt en ik schrok me een bult. Ik ben nergens meer veilig nu hij ook fotograafje speelt!
Om elf uur vanavond schoot Moon wakker van de pijn. Enkele uren voordien was hij op training gevallen. Door op volle snelheid een horde te raken was hij gaan vliegen en kwam zo onzacht op de tartan terecht. Gevolg: brandwonden aan schouder, elleboog en dij. Ik weet uit ervaring dat de pijn pas later komt. Moon was gaan slapen met een lichte hinder maar werd dus na een korte slaap reeds wakker van de brandende pijn. Ik had niets in huis om dat te verzorgen en dus sprong ik in mijn auto en vertrok op zoek naar de dichtstbijzijnde apotheek van wacht. Ik vond er één op de Brusselsesteenweg in Mechelen en nadat de jonge apothekeres van de schrik was bekomen (Ik stond daar ongeschoren en in training en het lieve kind zag in het donker een overvaller ipv een bezorgde papa) bezorgde ze mij Flamigel en een pijnstiller. De gel deed vrij snel zijn werk en Moon kon eindelijk slapen. Morgen én overmorgen geen sport voor hem (ook niet op school). Eerst herstellen en daarna nog zien of hij kan en mag voetballen in het WE. Mijn tweede training als coach werd dus danig in de war gebracht door Moon's tuimeling. Ik liet mijn groep een soort steeple lopen over één baanronde waarbij een viertal hindernissen dienden te worden genomen. Ik had de oudste groep + Moon die in het lopen niet moet onderdoen voor zijn oudere clubmakkers. Ook Eline zat in mijn groep. Ik was nogal geflateerd te vernemen dat ze haar les paardrijden naar zaterdag had verschoven om bij mij te kunnen trainen. Eerst liepen de meisjes hun steeple. Eline kwam als eerste over de streep, gevolgd door Charlotte. Daarna waren de jongens aan de beurt. Moon vertrok op kop. Zelfs wanneer je zegt dat het geen wedstrijd is willen die gasten toch koersen. Enkel de jongen met de Club-Bruggeshirt kon hem volgen (Ik ken alle namen nog niet!). Na 300m ging die Moon voorbij (Moon is negen en de andere jongen 13!) maar Moon wilde niet onderdoen en spurtte dus zo hard hij kon. Op de laatste horde ging het fout. Moon struikelde en maakte een 'vol plané' zoals zijn vader ooit demonstreerde op het BK Indoor in Gent. Laagvliegen is een kunst, nietwaar! Moon bleef daar effe versuft liggen. Alle kinderen er rond en moon boos op de hele wereld. Dat ging over en wat later nam hij nog deel aan onze mini-fartleck. Ik heb de smaak van het training geven aan kinderen wel te pakken. Nu was mijn groep wel veel inschikkelijker dan die van vorige week toen er enkele kinderen op elke opmerking of aanwijzing van mij een repliek klaar hadden. En niet van 'O, leuk trainer'! Het was eerder in het genre van 'moet dat wel?' of 'waar is dat allemaal goed voor'? Ik ril er nog van... Na de training kwamen Eline en Moon ons (Frank en ik) vertellen dat iemand had gevraagd of ze broer en zus zijn. Hoe kan dat nu, antwoordden ze in koor. Wij lijken toch helemaal niet op elkaar? Frank en ik keken bedenkelijk. Oordeel zelf...
Na dinsdag drie kwartier in het park van Machelen te hebben gelopen (recuperatieloop) was het vandaag weer op de Nekker te doen. Mijn verkoudheid is nog niet beter en ik was maar wat blij dat het nog een beetje zomerde. Magda schotelde ons een typische 800m-training voor. Drie keer 800m waarbij we afwisselend 50m dienden te joggen en 150 voluit te gaan (4x per 800). Ik hou wel van zulke trainingen. Het gevoel van de 800meterwedstrijd ervaren maar af en toe eens kunnen blazen. Fijn! Het zijn de laatste loodjes en soms voelt het bij mij ook zo aan. Ik heb nog twee wedstrijden te gaan (Machelen en het KVV) en de kwaaltjes steken weer stilaan de kop op. Mijn lichaam wil me iets vertellen, denk ik dan. Maar ik ga nog drie weken dovemans spelen. Daarna ga ik wat rusten. Het seizoen is lang geweest... Gisteren was één van de gespreksonderwerpen op training Thomas Van De Put waar ik onlangs tegen heb gelopen in Merksem. Blijkbaar had iemand anoniem nogal zware kritiek geuit op de blog van Thomas. Ik ben nu net gaan kijken op zijn blog en wat is er aan de hand. Thomas vertelt dat hij in Merksem goed meeging tot op 200m van de meet en dat hij moet trainen op die laatste 200. De 'anonieme' zegt en ik citeer: 'een 800m begint pas aan de 600!!! Ik betwijfel ten zeerste of je 2'00 gehaald zou hebben want de laatste 200m van 800m zijn ALTIJD de traagste.' Op zich vind ik dat een iets te éénzijdige uitleg. Toegegeven, ik kwam zelf door in 1.30 aan de 600 en Thomas zat achter mij. Die dag zat een 2 minutenloop er voor mij én voor Thomas niet in. Maar stellen dat elke 800m op dezelfde manier wordt gelopen is ook maar een zwakke veralgemening. Veel 800m-wedstrijden worden tactisch gelopen en dan zijn de laatste 200m wél de snelste. Het is ook zo dat de snelste man niet steeds de kop neemt en er pas op het einde uitkomt. Ook dan zijn de laatste 200m de snelste. Wanneer is dat niet het geval? In de eerste plaats als de wedstrijd snel, en soms té snel gaat voor sommige lopers zoals in Merksem het geval was. Wanneer je vanaf de start 'à bloc' zit kan je niet meer versnellen op het einde. Maar zelfs op topniveau worden wedstrijden zelden vanaf het begin 'à bloc' gelopen. Vraag dat maar aan Borzakovski. Ik wil gerust eens debateren over het onderwerp, maar dan moeten we wel weten met wie we te doen hebben...
We waren deze morgen maar met zijn vieren op het appel. Rozanne moest duurlopen van Magda en Kjell, Stefan en ik mochten ons aan de duizenden wagen. Om de zoveel weken wacht ons deze toch wel zware training. Gelukkig moet ik er met mijn oude botten en als 800meterloper maar twee afleggen. De anderen drie. De opwarming over één ronde van het Vrijbroekpark was ondanks de regen en de wind (Het is nu éénmaal zomer!) weer één gezellige babbel. Na de lenigheidsoefeningen en de vier versnellingen konden we er aan beginnen. Ik merkte op dat Kjell en ik de versnellingen aan een razend tempo afwerken zonder ook maar één enkele keer langs de mond te ademen. Zou dat een gevolg zijn van onze momenteel nog steeds aanwezig zijnde topconditie? Ik heb nochtans nog steeds keelpijn en als die morgen niet geminderd is ga ik naar dokter Paul. De eerste duizend vertrokken we eigenlijk veel te snel. Halverwege zei Kjell, die op kop liep, het ook. Er was dan ook aan het begin van het tweede stuk een lichte terugval. Stefan die achter ons liep maakte ons daar meteen op attent. Toch was onze tijd, rekening houdend met de regen en de wind uitstekend: 2.57. Ik vroeg me af of ik de tweede even snel zou kunnen lopen. Pas dan kan je spreken van een geslaagde training. Na de hele dreef te hebben gestapt tot aan de start van de duizend meter gingen we er opnieuw tegenaan. Kjell vertrok meteen weer op kop, iets voorzichtiger dan bij de eerste duizend. Ik kon goed mee maar op het einde kreeg ik het toch zwaar, vooral toen ik een bochtje mistte. Ik moest daardoor een tweetal meter goedmaken op Kjell. Maar we waren al in de laatste rechte lijn en wanneer ik de meet nog maar ruik komen mijn spurterspenen boven. We kwamen samen bij Magda in opnieuw, jawel: 2.57. Goed getraind! Voor mij zat het er op maar Kjell en Stefan hadden er nog een derde voor de boeg. Ook daar vertrok Kjell op kop. Magda en ik jogden de dreef door in omgekeerde richting tot aan de aankomst. Kjell kwam uit op 2.56 en Stefan in 3.10. De eerste twee had hij nog sneller gelopen: 3.06 en 3.08 als ik me niet vergis. Hij is duidelijk aan een conditionele remonte bezig en ik zei hem dat we hem gingen nodig hebben voor de volgende mastersinterclub. Hij heeft nog een volledige winter om er hard aan te werken en volgens mij kan hij er in de lente al opnieuw staan. Talent en karakter genoeg. Wellcome back, Stefan... Deze namiddag trokken we naar Zaventem. Neen, niet om te gordelen maar om te feesten. Traditioneel wordt de zondag van de Gordel de verjaardag van mijn petekind Matilde gevierd (FOTO'S). Het is altijd een hele expeditie om het centrum van Zaventem te bereiken. Overal politie en wegversperringen. Gelukkig ben ik in Zaventem opgegroeid en ken ik alle steegjes en straatjes. Dit jaar was er echter zo weinig volk dat we geen enkel obstakel dienden te overwinnen. Wat wil je ook met zo'n rotweer. Alleen de 'die-hard'-Gordeldieren waagden zich blijkbaar aan de opdracht. Daar waar je normaal ganse pelotons en hele gezinnen ziet rondfietsen zag ik vooral individuele goed uitgeruste wielertoeristen. En ook de politie leek me minder massaal aanwezig dan pakweg vorig jaar. Straks toch even kijken op TV hoe het werkelijk is geweest. Gisterenavond zat ik ook voor de buis. De rode duivels (moeten we ze niet stilaan de rode muizen gaan noemen of de rode luizen???) speelden hun eerste wedstrijd in de voorronde van de wereldbeker in Zuid-Afrika. Ze moesten en zouden winnen van voetbaldwerg Estland. Zo stond het toch in de gazetten. Er wordt wel vergeten dat wij na jaren van wanprestaties ook gedegradeerd zijn tot een soort voetbaltrol. En zo werd er ook gespeeld, als kabouters. Vrij inspiratieloos en achteraan al helemaal onzeker. Het resulteerde in een povere 3-2 overwinning. Daarmee is alles gezegd. Tegen Turkije wordt het wel wat anders, vrees ik. Maar bon, sommigen geloven. 'We believe' staat op de affiches. Belachelijk vind ik dat. Voetbal is geen religie. Godsdienst is geloven in iets dat niet kan worden bewezen maar sport is reëel en 'down to earth', letterlijk en figuurlijk. Harde feiten wil ik zien. Mooi voetbal. Winnen met lef en pit. Gisteren moest het vijf-nul zijn. Basta!
Het was vandaag mijn wekelijkse rustdag en dus de tweede dag op rij dat ik niet loop. Kwaad kan dat uiteraard niet. Morgen train ik wel weer en hopelijk met wat minder keelpijn. Vandaag speelde Moon met de preminiemen van Zennester zijn eerste match. We moesten daarvoor naar Koningshooikt. Vorig jaar waren we daar met de duiveltjes ook geweest en ik herinnerde me vooral die supermoderne cafetaria. Voor het eerst speelde Moon een echte preminiemenmatch en ik was benieuwd naar zijn spel op een groter veld en met acht tegen acht. Ik werd totaal verrast! Was dat Moon die daar stond te spelen? Hij voelde zich op de rechterflank als een vis in het water en was bij tal van akties betrokken. Hij liep zich constant vrij en eiste de bal op. Hij werd ook niet genegeerd door zijn oudere ploegmakkers, integendeel. De akties volgden elkaar snel op. Moon liep de hele tijd de klank op en af. De tegenspeler uitkappen en op snelheid naar de achterlijn, nog eens kappen en voorzetten. Fantastisch! Dit was zoveel beter dan wat ik hem vorig jaar had zien doen op die mini-velden. Nu hebben ze meer ruimte en komt loopvermogen nog meer tot zijn recht. Het was dan ook geen verrassing dat net Moon de openingstreffer en ook de tweede goal voor zijn rekening nam. De hele ploeg draaide goed tegen een weliswaar zwakke tegenstander. Brent, die de eerste helft in de goal stond kreeg welgeteld twee ballen. De uitslag is dan ook geen waardemeter en 1-22 is geen garantie op succes tegen sterkere tegenstanders. Een morele opsteker is het des te meer, zeker na de zware afstraffingen tegen die eersteklassers tijdens het tornooi van Racing Mechelen. Nu zag ik, zeker in de eerste helft, een echt voetballende ploeg. De bal deed het werk. Er werd verdeeld, gepast én gescoord. Proficiat mannekens. Eén papa vroeg wat ik Moon te eten had gegeven want hij bleef maar lopen en akties maken. Van mij krijgt hij vandaag een maximale score. Twee doelpunten en maar liefst acht assists, dat kan tellen!
Ik heb sinds gisteren keelpijn, het weer was vandaag winters en ik besloot dus om niet te trainen. Dat is bij mij eerder uitzonderlijk en normaal zou dat gepaard gaan met een pak schuldgevoelens. Vandaag niet want vanuit mijn luie zetel kon ik de Memorial Van Damme volgen. Vorig jaar was ik zelf aanwezig op de Heyzel maar er waren twee maanden geleden toen ik informerde naar tickets geen goede plaatsen meer over en dan kijk ik liever op TV. Moon en Noah keken mee. Het was vandaag een voor mij en met mij veel Belgen speciale editie want we moesten afscheid nemen van onze nationale loopnimf én mijn absoluut idool Kim Gevaert. Het was een mooie memorial met ondanks het nadelige gure weer toch leuke uitschieters zoals de 100m bij de mannen waar Bolt en Powell mooi met elkaar in de klinch gingen. Supertijden in zo'n omstandigheden en na een zwaar seizoen, je moet het doen. Kim won haar laatste race en tijdens de afscheidshulde zat Moon maar steeds naar mij te gluren, wachtend op mijn tranen die er natuurlijk kwamen. Dat vonden mijn beide schelmen super. 'Papa is aan het wenen, papa is aan het wenen...' 'Maar nee gij, mijn ogen pikken alleen maar!' Ik wist wel beter...
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
