Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
10-09-2008
Arme Moon...
Om elf uur vanavond schoot Moon wakker van de pijn. Enkele uren voordien was hij op training gevallen. Door op volle snelheid een horde te raken was hij gaan vliegen en kwam zo onzacht op de tartan terecht. Gevolg: brandwonden aan schouder, elleboog en dij. Ik weet uit ervaring dat de pijn pas later komt. Moon was gaan slapen met een lichte hinder maar werd dus na een korte slaap reeds wakker van de brandende pijn. Ik had niets in huis om dat te verzorgen en dus sprong ik in mijn auto en vertrok op zoek naar de dichtstbijzijnde apotheek van wacht. Ik vond er één op de Brusselsesteenweg in Mechelen en nadat de jonge apothekeres van de schrik was bekomen (Ik stond daar ongeschoren en in training en het lieve kind zag in het donker een overvaller ipv een bezorgde papa) bezorgde ze mij Flamigel en een pijnstiller. De gel deed vrij snel zijn werk en Moon kon eindelijk slapen. Morgen én overmorgen geen sport voor hem (ook niet op school). Eerst herstellen en daarna nog zien of hij kan en mag voetballen in het WE. Mijn tweede training als coach werd dus danig in de war gebracht door Moon's tuimeling. Ik liet mijn groep een soort steeple lopen over één baanronde waarbij een viertal hindernissen dienden te worden genomen. Ik had de oudste groep + Moon die in het lopen niet moet onderdoen voor zijn oudere clubmakkers. Ook Eline zat in mijn groep. Ik was nogal geflateerd te vernemen dat ze haar les paardrijden naar zaterdag had verschoven om bij mij te kunnen trainen. Eerst liepen de meisjes hun steeple. Eline kwam als eerste over de streep, gevolgd door Charlotte. Daarna waren de jongens aan de beurt. Moon vertrok op kop. Zelfs wanneer je zegt dat het geen wedstrijd is willen die gasten toch koersen. Enkel de jongen met de Club-Bruggeshirt kon hem volgen (Ik ken alle namen nog niet!). Na 300m ging die Moon voorbij (Moon is negen en de andere jongen 13!) maar Moon wilde niet onderdoen en spurtte dus zo hard hij kon. Op de laatste horde ging het fout. Moon struikelde en maakte een 'vol plané' zoals zijn vader ooit demonstreerde op het BK Indoor in Gent. Laagvliegen is een kunst, nietwaar! Moon bleef daar effe versuft liggen. Alle kinderen er rond en moon boos op de hele wereld. Dat ging over en wat later nam hij nog deel aan onze mini-fartleck. Ik heb de smaak van het training geven aan kinderen wel te pakken. Nu was mijn groep wel veel inschikkelijker dan die van vorige week toen er enkele kinderen op elke opmerking of aanwijzing van mij een repliek klaar hadden. En niet van 'O, leuk trainer'! Het was eerder in het genre van 'moet dat wel?' of 'waar is dat allemaal goed voor'? Ik ril er nog van... Na de training kwamen Eline en Moon ons (Frank en ik) vertellen dat iemand had gevraagd of ze broer en zus zijn. Hoe kan dat nu, antwoordden ze in koor. Wij lijken toch helemaal niet op elkaar? Frank en ik keken bedenkelijk. Oordeel zelf...
Na dinsdag drie kwartier in het park van Machelen te hebben gelopen (recuperatieloop) was het vandaag weer op de Nekker te doen. Mijn verkoudheid is nog niet beter en ik was maar wat blij dat het nog een beetje zomerde. Magda schotelde ons een typische 800m-training voor. Drie keer 800m waarbij we afwisselend 50m dienden te joggen en 150 voluit te gaan (4x per 800). Ik hou wel van zulke trainingen. Het gevoel van de 800meterwedstrijd ervaren maar af en toe eens kunnen blazen. Fijn! Het zijn de laatste loodjes en soms voelt het bij mij ook zo aan. Ik heb nog twee wedstrijden te gaan (Machelen en het KVV) en de kwaaltjes steken weer stilaan de kop op. Mijn lichaam wil me iets vertellen, denk ik dan. Maar ik ga nog drie weken dovemans spelen. Daarna ga ik wat rusten. Het seizoen is lang geweest... Gisteren was één van de gespreksonderwerpen op training Thomas Van De Put waar ik onlangs tegen heb gelopen in Merksem. Blijkbaar had iemand anoniem nogal zware kritiek geuit op de blog van Thomas. Ik ben nu net gaan kijken op zijn blog en wat is er aan de hand. Thomas vertelt dat hij in Merksem goed meeging tot op 200m van de meet en dat hij moet trainen op die laatste 200. De 'anonieme' zegt en ik citeer: 'een 800m begint pas aan de 600!!! Ik betwijfel ten zeerste of je 2'00 gehaald zou hebben want de laatste 200m van 800m zijn ALTIJD de traagste.' Op zich vind ik dat een iets te éénzijdige uitleg. Toegegeven, ik kwam zelf door in 1.30 aan de 600 en Thomas zat achter mij. Die dag zat een 2 minutenloop er voor mij én voor Thomas niet in. Maar stellen dat elke 800m op dezelfde manier wordt gelopen is ook maar een zwakke veralgemening. Veel 800m-wedstrijden worden tactisch gelopen en dan zijn de laatste 200m wél de snelste. Het is ook zo dat de snelste man niet steeds de kop neemt en er pas op het einde uitkomt. Ook dan zijn de laatste 200m de snelste. Wanneer is dat niet het geval? In de eerste plaats als de wedstrijd snel, en soms té snel gaat voor sommige lopers zoals in Merksem het geval was. Wanneer je vanaf de start 'à bloc' zit kan je niet meer versnellen op het einde. Maar zelfs op topniveau worden wedstrijden zelden vanaf het begin 'à bloc' gelopen. Vraag dat maar aan Borzakovski. Ik wil gerust eens debateren over het onderwerp, maar dan moeten we wel weten met wie we te doen hebben...
We waren deze morgen maar met zijn vieren op het appel. Rozanne moest duurlopen van Magda en Kjell, Stefan en ik mochten ons aan de duizenden wagen. Om de zoveel weken wacht ons deze toch wel zware training. Gelukkig moet ik er met mijn oude botten en als 800meterloper maar twee afleggen. De anderen drie. De opwarming over één ronde van het Vrijbroekpark was ondanks de regen en de wind (Het is nu éénmaal zomer!) weer één gezellige babbel. Na de lenigheidsoefeningen en de vier versnellingen konden we er aan beginnen. Ik merkte op dat Kjell en ik de versnellingen aan een razend tempo afwerken zonder ook maar één enkele keer langs de mond te ademen. Zou dat een gevolg zijn van onze momenteel nog steeds aanwezig zijnde topconditie? Ik heb nochtans nog steeds keelpijn en als die morgen niet geminderd is ga ik naar dokter Paul. De eerste duizend vertrokken we eigenlijk veel te snel. Halverwege zei Kjell, die op kop liep, het ook. Er was dan ook aan het begin van het tweede stuk een lichte terugval. Stefan die achter ons liep maakte ons daar meteen op attent. Toch was onze tijd, rekening houdend met de regen en de wind uitstekend: 2.57. Ik vroeg me af of ik de tweede even snel zou kunnen lopen. Pas dan kan je spreken van een geslaagde training. Na de hele dreef te hebben gestapt tot aan de start van de duizend meter gingen we er opnieuw tegenaan. Kjell vertrok meteen weer op kop, iets voorzichtiger dan bij de eerste duizend. Ik kon goed mee maar op het einde kreeg ik het toch zwaar, vooral toen ik een bochtje mistte. Ik moest daardoor een tweetal meter goedmaken op Kjell. Maar we waren al in de laatste rechte lijn en wanneer ik de meet nog maar ruik komen mijn spurterspenen boven. We kwamen samen bij Magda in opnieuw, jawel: 2.57. Goed getraind! Voor mij zat het er op maar Kjell en Stefan hadden er nog een derde voor de boeg. Ook daar vertrok Kjell op kop. Magda en ik jogden de dreef door in omgekeerde richting tot aan de aankomst. Kjell kwam uit op 2.56 en Stefan in 3.10. De eerste twee had hij nog sneller gelopen: 3.06 en 3.08 als ik me niet vergis. Hij is duidelijk aan een conditionele remonte bezig en ik zei hem dat we hem gingen nodig hebben voor de volgende mastersinterclub. Hij heeft nog een volledige winter om er hard aan te werken en volgens mij kan hij er in de lente al opnieuw staan. Talent en karakter genoeg. Wellcome back, Stefan... Deze namiddag trokken we naar Zaventem. Neen, niet om te gordelen maar om te feesten. Traditioneel wordt de zondag van de Gordel de verjaardag van mijn petekind Matilde gevierd (FOTO'S). Het is altijd een hele expeditie om het centrum van Zaventem te bereiken. Overal politie en wegversperringen. Gelukkig ben ik in Zaventem opgegroeid en ken ik alle steegjes en straatjes. Dit jaar was er echter zo weinig volk dat we geen enkel obstakel dienden te overwinnen. Wat wil je ook met zo'n rotweer. Alleen de 'die-hard'-Gordeldieren waagden zich blijkbaar aan de opdracht. Daar waar je normaal ganse pelotons en hele gezinnen ziet rondfietsen zag ik vooral individuele goed uitgeruste wielertoeristen. En ook de politie leek me minder massaal aanwezig dan pakweg vorig jaar. Straks toch even kijken op TV hoe het werkelijk is geweest. Gisterenavond zat ik ook voor de buis. De rode duivels (moeten we ze niet stilaan de rode muizen gaan noemen of de rode luizen???) speelden hun eerste wedstrijd in de voorronde van de wereldbeker in Zuid-Afrika. Ze moesten en zouden winnen van voetbaldwerg Estland. Zo stond het toch in de gazetten. Er wordt wel vergeten dat wij na jaren van wanprestaties ook gedegradeerd zijn tot een soort voetbaltrol. En zo werd er ook gespeeld, als kabouters. Vrij inspiratieloos en achteraan al helemaal onzeker. Het resulteerde in een povere 3-2 overwinning. Daarmee is alles gezegd. Tegen Turkije wordt het wel wat anders, vrees ik. Maar bon, sommigen geloven. 'We believe' staat op de affiches. Belachelijk vind ik dat. Voetbal is geen religie. Godsdienst is geloven in iets dat niet kan worden bewezen maar sport is reëel en 'down to earth', letterlijk en figuurlijk. Harde feiten wil ik zien. Mooi voetbal. Winnen met lef en pit. Gisteren moest het vijf-nul zijn. Basta!
Het was vandaag mijn wekelijkse rustdag en dus de tweede dag op rij dat ik niet loop. Kwaad kan dat uiteraard niet. Morgen train ik wel weer en hopelijk met wat minder keelpijn. Vandaag speelde Moon met de preminiemen van Zennester zijn eerste match. We moesten daarvoor naar Koningshooikt. Vorig jaar waren we daar met de duiveltjes ook geweest en ik herinnerde me vooral die supermoderne cafetaria. Voor het eerst speelde Moon een echte preminiemenmatch en ik was benieuwd naar zijn spel op een groter veld en met acht tegen acht. Ik werd totaal verrast! Was dat Moon die daar stond te spelen? Hij voelde zich op de rechterflank als een vis in het water en was bij tal van akties betrokken. Hij liep zich constant vrij en eiste de bal op. Hij werd ook niet genegeerd door zijn oudere ploegmakkers, integendeel. De akties volgden elkaar snel op. Moon liep de hele tijd de klank op en af. De tegenspeler uitkappen en op snelheid naar de achterlijn, nog eens kappen en voorzetten. Fantastisch! Dit was zoveel beter dan wat ik hem vorig jaar had zien doen op die mini-velden. Nu hebben ze meer ruimte en komt loopvermogen nog meer tot zijn recht. Het was dan ook geen verrassing dat net Moon de openingstreffer en ook de tweede goal voor zijn rekening nam. De hele ploeg draaide goed tegen een weliswaar zwakke tegenstander. Brent, die de eerste helft in de goal stond kreeg welgeteld twee ballen. De uitslag is dan ook geen waardemeter en 1-22 is geen garantie op succes tegen sterkere tegenstanders. Een morele opsteker is het des te meer, zeker na de zware afstraffingen tegen die eersteklassers tijdens het tornooi van Racing Mechelen. Nu zag ik, zeker in de eerste helft, een echt voetballende ploeg. De bal deed het werk. Er werd verdeeld, gepast én gescoord. Proficiat mannekens. Eén papa vroeg wat ik Moon te eten had gegeven want hij bleef maar lopen en akties maken. Van mij krijgt hij vandaag een maximale score. Twee doelpunten en maar liefst acht assists, dat kan tellen!
Ik heb sinds gisteren keelpijn, het weer was vandaag winters en ik besloot dus om niet te trainen. Dat is bij mij eerder uitzonderlijk en normaal zou dat gepaard gaan met een pak schuldgevoelens. Vandaag niet want vanuit mijn luie zetel kon ik de Memorial Van Damme volgen. Vorig jaar was ik zelf aanwezig op de Heyzel maar er waren twee maanden geleden toen ik informerde naar tickets geen goede plaatsen meer over en dan kijk ik liever op TV. Moon en Noah keken mee. Het was vandaag een voor mij en met mij veel Belgen speciale editie want we moesten afscheid nemen van onze nationale loopnimf én mijn absoluut idool Kim Gevaert. Het was een mooie memorial met ondanks het nadelige gure weer toch leuke uitschieters zoals de 100m bij de mannen waar Bolt en Powell mooi met elkaar in de klinch gingen. Supertijden in zo'n omstandigheden en na een zwaar seizoen, je moet het doen. Kim won haar laatste race en tijdens de afscheidshulde zat Moon maar steeds naar mij te gluren, wachtend op mijn tranen die er natuurlijk kwamen. Dat vonden mijn beide schelmen super. 'Papa is aan het wenen, papa is aan het wenen...' 'Maar nee gij, mijn ogen pikken alleen maar!' Ik wist wel beter...
Een 'Polar' is in het frans een misdaad- of politieroman. Een 'polar' is ook een merk hartslagmeters en zelfs een kledingstuk. Of liever een bepaalde soort stof waar sportkledij uit wordt vervaardigd. Vroeger fietste ik en in de winter droeg ik dan altijd een zwarte Cannondale 'polar'-trui. Ik had die duur betaald maar de verkoper had me verzekerd dat ik daar jaren geniet van ging hebben. Gelijk had hij want wat heb ik sinds eergisteren weer aan om te lopen? Jawel, mijn goede ouwe 'polar'. Lekker warm en toch ademend, wat wil je nog meer? Ik ben een koukleum en dus ben ik verplicht om bij temperaturen onder de 15 graden zo'n warme kledij te dragen. Binnenkort haal ik muts en handschoenen ook al uit de kast. (Ondertussen lopen de anderen nog in korte broek!) Ik ben vandaag uitzonderlijk vroeg gaan lopen. Net nadat ik de kinderen op school had gedropt trok ik naar een nog slapend Vrijbroekpark. Het was er bijzonder kil en donker, vond ik. Het is nog zomer maar daar is niets van te merken. Dit jaar is het toch net of ze de zomer zijn vergeten. Ik vertrok voor mijn 45 minuten duurloop. Amai, ik ben écht geen ochtendloper. Overal stijf, de rug nog vast en uitstralingspijn tot in mijn tenen. Na 45 minuten was het amper beter. Gelukkig loop ik meestal onder de middag of 's avonds. Na de duurloop en een verkwikkende douche trok ik naar de radioloog voor een echografie. Die echo zou de ernst van mijn liesbreuk moeten bepalen. Zoals bij de meeste artsen heb je een afspraak maar kom je in een volle wachtzaal terecht. Meer dan een uur vertraging. Verdomme toch, denk je dan. Gelukkig ging het onderzoek zelf snel. De arts bevestigde me dat een liesbreuk niets met sporten te maken heeft maar alles met pech en een zwakke plek ter hoogte van het lieskanaal. De echo wees niets uit. Hij kon geen breuk vaststellen. Toch voel ik iets. De verklaring van de radioloog is dat ik al een liesbreuk heb gehad waardoor ik natuurlijk het gevoel herken. Hij kon echter in zijn rapport geen breuk bevestigen. Verder onderzoek zal dat nog moeten bevestigen maar ik was opgelucht toen ik buiten kwam. Misschien toch geen operatie, oef zeg! Ikvraag me alleen af waar die soms opkomende hinder dan wel vandaan komt. Zorgen voor later?
De weergoden hebben waarschijnlijk het verschil willen tonen tussen echt vakantieweer en na-vakantieweer. Vermits het al de hele zomer herfst werd het gisteren plots winter. Toen we op de Nekker aan onze opwarming begonnen was het nog gewoon aan het regenen. Enkele honderdenmeters verder begon het te gieten, daarna kwam het water met bakken naar beneden en nog wat later ging het waaien en vielen hele badkuipen uit de hemel. In zo'n weer had ik nog nooit gelopen. Vermits we toch nat waren tot op het b ot had het geen zin om te gaan schuilen of te stoppen. We hadden amper reservekledij mee. In dat hondenweer hebben we onze vijfhonderden afgewerkt. Voor Jasper en ik drie series van twee en voor Kjell drie series van drie. Honderd meter joggen tussen twee vijfhonderden en drie minuten rust tussen de series. Voor Kjell die er telkens drie achtereen moest lopen een ideale voorbereiding voor zijn 1500m van aanstaande zaterdag in Beveren. Was ik gisteren blij dat ik me kon verschuilen achter Jasper. Bij momenten en dan vooral in de bocht werd ik bijna weggeblazen. Soms verstapte ik me letterlijk en maakte ik rare bokkensprongen door die windvlagen. Een mooie stijloefening was het gisteren niet. Wel keihard werken. Alle 500en liepen we rond de 1.30 en de allerlaatste in 1.25. Kjell liep die laatste zelfs in 1.23 kwestie van Jasper en mij te herinneren aan onze juiste plaats in de clubhiërarchie, hahaha... Ik had serieus moeten pompen om bij te blijven in die laatste 500, temeer ik wat last had van de achillespees. Thuis heb ik nog de hele avond pijn gevoeld maar zalf en rust doen blijkbaar kleine wonderen en vanmiddag heb ik mijn recuperatieloop in Machelen pijnloos afgewerkt. Ik voel me wel wat verkouden en na het weer van gisteren verbaast me dat niet. Als je scherp staat ben je fragiel en ik sta scherper dan ooit, dus... Vandaag ging ik opnieuw naar de Nekker voor de eerste woensdagtraining na de zomer. Moon en Noah waren van de partij en zoals ik reeds eerder heb verteld zal ik op woensdag ook een deel van de jeugd onder mijn hoede nemen. Net als gisteren waren er héél wat nieuwe gezichten. (Volgens Jef is dat elk Olympisch jaar zo!) Moon is nu al een echte 'ancien'. Het is soms grappig om hem deskundige uitleg te horen geven aan sommige nieuwelingen. Na de gezamenlijke opwarming werden de kinderen opgesplitst in drie groepen. De grootste en de lopers kwamen bij mij. De kleinsten gingen met Bruno mee om te hockeybalwerpen en Karolien nam een groep mee naar de verspringbak. Ik had wat problemen verwacht met Noah en ik kreeg die ook. Doordat hij niet bij mij kon zijn begon hij natuurlijk te wenen en het heeft een hele tijd geduurd vooraleer hij toch naar Bruno trok. Vanaf dan heeft hij volgens Bruno wel flink meegedaan met de groep. Mijn lopers dan. We hebben eerst wat gepraat over de Olympische spelen en dan samen besloten om vier Olympische afstanden na elkaar te lopen. We begonnen met de 100m, daarna 200, 400 en eindigden met een 800. Er mocht gekoerst worden maar iedereen was vrij om zijn eigen tempo te lopen. Van de negen in mijn groep ging de meerderheid er natuurlijk voluit voor of wat had je gedacht. In het begin waren de tijden super maar de 400 en de 800 waren al veel minder. Ik wilde hen eens goed testen om vanaf volgende week te kunnen werken op basis van deze ervaring. Nu heb ik van deze kinderen een goed beeld kunnen vormen van hun mogelijkheden op loopgebied. Van Moon en de andere vaste klanten wist ik het al maar de nieuwelingen hebben me echt verbaasd. Ruben wordt volgens mij een spurter, hij is behoorlijk explosief. Het enige meisje in de groep, Lyvia, kan heel goed lopen en moest niet onderdoen voor de meeste jongens. Doorgaans liepen Moon en nieuweling Lennert vooraan. Lennert is net iets kleiner dan Moon maar wel twee jaar ouder. Ze hebben wel één ding gemeen, ze lopen razendsnel. Ik had na de training nog een babbel met zijn mama die dat bevestigde. Lennert sport bijna elke dag (oa turnen en ropeskipping), wordt nooit moe en heeft een onwaarschijnlijke recuperatie. Zijn grote wens was om te mogen komen lopen en nu ik hem aan het werk heb gezien ben ik blij dat hij die stap heeft gezet. Moon kon op de terugweg niet zwijgen over zijn nieuwe kameraad. Tof!
Na de turnles trok ik naar het Vrijbroekpark. Ik zou misschien nog een deel van mijn duurloop bij een beetje daglicht kunnen houden. Ik vertrok in tegengestelde richting want ik had mijn wagen naast die van Kjell geparkeerd. Ik wist dat hij vanavond een uur moest lopen. (Vanochtend had hij reeds drie kwartier getraind. Heerlijk toch!) Ik liep in het park meteen Steven tegen het lijf. Zijn jongste zoon Pieter zit bij Noah in de klas en vanaf vandaag zelfs naast hem. We hebben vroeger al eens samen gelopen en Steven draaide spontaan van richting om me te begeleiden. Een kilometer verder liepen we Kjell reeds tegen het lijf en met zijn drieën ging het dan maar verder. Steven vertelde ons over zijn voornemen om mee te doen aan de 10km van Mechelen en kreeg enkele goeie tips mee van Kjell. Na nog een ronde zat het er op voor mijn twee medelopers en moest ik alleen verder in de ondertussen gevallen duisternis. Sommige delen van dat park zijn in het donker wel héél erg donker. Je ziet er gewoon niets meer en het is dan ook lopen op de feeling. Nu is het wel zo dat je wel leert om in het donker te lopen. Voeten wat meer heffen en het tempo een beetje aanpassen. Vroeger had ik waarschijnlijk mijn voet omgedraaid of in een put getrapt. Nu liep alles gesmeerd en kwam ik heelhuids bij mijn wagen terug. De versnellingen vielen wat korter uit dan gewoonlijk maar er staan slechts enkele lichtpalen in de buurt van de parking en in volle vaart door de duisternis snorren lijkt me niet slim, dus. Morgen moet ik opnieuw gaan werken. De vakantie zit er ook voor mij op. Ik zal weer hervallen in mijn oude gewoontes en het wordt een blij weerzien met mijn vertrouwde park van Machelen. Op twintig dagen zal daar wel niet veel veranderd zijn zeker?
Het was vandaag voor alle kinderen de eerste dag van het nieuwe schooljaar. Voor Noah kwam er echter nog een aanhangsel aan al dat nieuwe gedoe. Vanavond om Zeven uur ging zijn eerste turnles door. (Voetballen laat hij liever aan de voetballers!) Hilde, Moon, Noah en ik dus samen naar de sporthal aan de Waterleest waar turnkring Exelsior zijn basis heeft. Noah is een gigippeke en als je hem bezig ziet denk je meteen: die moet gaan turnen of naar de circusschool. Gisteren was hij nog een beetje bang maar Moon had hem er helemaal voor opgepept. En nu stond hij daar ineens te beven op zijn benen. Hij wilde ons ineens niet meer loslaten en Hilde heeft hem al wenend aan één van de trainers afgegeven. (Even doorbijten voor mama en papa.) Moon die vond het wel amusant. Vijf minuten heeft die coach op Noah ingepraat en ineens stonden ze beide terug bij Hilde. Ik vreesde dat het experiment reeds ten einde was maar Noah wilde gewoon nog één knuffel en had zijn coach beloofd om vanaf dan héél flink te zullen zijn. Plots ging alles wonderwel en na enkele minuten kwam Noah's ware aard zelfs boven. Een beetje clown spelen, lopen vooraleer je kan stappen en zo van die dingen. Moon kreeg bij momenten zelfs de slappe lach. Ik vond het gewoon schitterend. Hij was de jongste van de hoop en je ziet zo dat de souplesse bij hem aangeboren is. Ik vind het ook goed dat hij eens iets doet zonder zijn broer. Het zijn tenslotte geen siamese tweelingen. Na de training kwam hij naar Moon gelopen en zei: 'zie je wel dat ik geen NIETJE ben.' Waarop we allen in een lach zijn geschoten.
Door de jaarlijkse oogstfeesten was het vanmorgen een drukte van jewelste in het Vrijbroekpark. Gelukkig was ons programma beperkt tot duurlopen. Ewoud en Jasper, die eventueel een zwaarder programma hadden kunnen afwerken waren er niet bij. Ewoud heeft morgen examen en Jasper lag volgens zijn zus nog in zijn bed en ging later trainen. Sarah, Kim en Rozanne vertrokken voor een duurloop van een drietal rondjes net als wij. Met wij bedoel ik Kjell, zijn vader Patrick (aan zijn wederoptreden toe na zijn valpartij met gekneusde ribben tot gevolg), Stefan Lauwens (Stevig zijn terugkeer op competitieniveau aan het voorbereiden) en ikzelf. Het ging eigenlijk om een recuperatieloop maar ik vond ons daarvoor toch net iets te snel lopen. Na drie toertjes of een kleine negen kilometer hielden we het voor bekeken. Door onze wedstrijden van gisteren en de massa volk op de wandelpaden van het park werden we door magda vrijgesteld van versnellingen. Te gevaarlijk! (Voor ons of voor de wandelaars?) Herman (Magda's echtgenoot en ex-coach) was ons ondertussen komen vervoegen. Er werd nog wat nagepraat over onze prestaties van de dag voordien. Magda heeft liever dat ik volgend WE geen wedstrijd loop en waarschijnlijk wordt Machelen mijn volgende opdracht. Kjell zal zaterdag een 1500 lopen in Beveren. Benieuwd wat dat gaat geven. Na de middag trokken we op babybezoek bij Brenda en Kirby. Hilde is de meter van Kirby, de jongste zoon van haar zus en net papa geworden van een flinke zoon, Jayno. Als het om kleine kinderen gaat zijn Moon en Noah er als de kippen bij. En van kippen gesproken, Kirby heeft een grote kippenren en ook dat moest naruurlijk worden bezocht. Er zit een vos in de omtrek en de serres en het kippenhok zijn voor dat beest natuurlijk héél aantrekkelijk. De jongens dachten sporen van de vos te hebben gezien... in de tomatenserre. Zou die vos dan vegetariër zijn? Terug thuis werden de boekentassen klaargemaakt. Morgen is het de eerste schooldag en begint de routine en de daaraan gekoppelde stress weer. Moon gaat naar het vierde leerjaar en Noah naar het eerste. Hij is zo blij en beide zijn zo zenuwachtig dat ze de slaap niet konden vatten. Morgenvroeg zal het moeilijk zijn om op te staan, alhoewel...
Na Moon en Noah thuis te hebben gedropt vertrok ik naar Merksem voor de Flanders Cupmeeting van Olse. Véél te vroeg zouden sommigen denken en ik moet toegeven dat ik de waarschuwingen van An Verboven in verband met de plaatselijke braderij en mogelijke verkeersproblemen héél letterlijk heb genomen. Ik wist dat ik pas ten vroegste om 22.00 uur zou lopen maar was dus op de meeting om kwart na zeven. Ruim op tijd maar zo heb ik het graag, rustig een beetje genieten van de andere wedstrijden. Het was bovendien schitterend weer en ik installeerde me tegen een haag met mooi uitzicht op de piste. Ik genoot er van het zicht, Mimi Belete die aan het opwarmen was en als ik niet op mijn klapstoeltje had gezeten was ik waarschijnlijk pal achterover gevallen toen Elodie Ouedraogo in een mooi lang afrikaans kleedje voorbijwandelde. De A-reeksen van de 1500 m lokten me uit mijn stoeltje naar de rand van de piste. Ik at nog een tweetal bananen, dronk een beetje water en besloot om wat te gaan liggen en te genieten van de warme avondzon. Ik viel er ei zo na in slaap. Van aankomende stress was helemaal geen sprake. Ik heb dit jaar enkel nog echte stress gevoeld voor het BK. De laatste weken leefde ik heel relaxed naar elke wedstrijd toe. Ik heb er geen verklaring voor maar vind het wel aangenaam zo. Ik voel wel wat zenuwen het laatste kwartier voor de start maar dat heb je nodig om goed te lopen. Ondertussen was ook Kjell aangekomen met Evelien, Viviane en Patrick. Kjell warmde samen met mij op. De benen al wat bewegen kon voor hem immers geen kwaad en voor mij was het aangenamer dan alleen te moeten loslopen. Na de opwarming is het allemaal een beetje rituele voorbereiding. De nieuwe sokken en de spikes aantrekken, nog een slokje drinken, truitje wisselen voor het officiële clubtruitje en dan een aantal versnellingen en spurtjes. Daarna ging het richting start waar eindelijk de startlijsten voor de 800m hingen. Vijf reeksen! Ik begon beneden te zoeken en zag me niet staan. Ze zijn me toch niet vergeten? Naar boven zoeken en verrassend genoeg stond ik in reeks twee. De eerste reeksen zijn steeds de snelste en ik begon het bergste te vrezen. Wat als ik niet mee kon en ze veel te snel vertrokken. 'Och, we zien wel', dacht ik. 'Wat heb ik te verliezen'? De eerste reeks vertrok en de speaker zei dat ze voor 1.54 gingen. 'Wat snel', dacht ik. Nog rap een versnelling en toen was het mijn beurt. De dame van de VAL controleerde onze nummers. Toen ze bij mij kwam zei ik: 'de oudste'. 'Ha ja, en naast jou de jongste', repliceerde ze. De jonge hollander naaste me begreep er niets van. Ik denk dat die jongens in mijn reeks allemaal rond de twintig moeten zijn geweest. We vertrokken en ik hoorde de speaker zeggen dat deze reeks ging voor 1.56. Slik! Snelle start want ik zat in de buitenbaan en zag ze allemaal naar mijn hoogte schuiven. Na de bocht knokte ik me tot in vierde positie, lekker uit de wind. Ik liep om daar te geraken Thomas Vandeputte wel bijna van zijn sokken, maar net hem wilde ik absoluut achter mij laten. Ik heb niets tegen die jongen, integendeel maar hij loopt voor Duffel en da's nu toch net de meest tot de verbeelding sprekende club uit onze regio. Ik krijg soms de kriebels van al die verhalen over Duffel en het harder trainen. (Trainen wij dan niet hard, misschien?) Je ziet waar het toe leidt. Slechts een klein percentage van de talentvolle jongeren haalt het tot in de volwassenencategorie en da's toch wel zonde. Na 400m kwamen we door in 57'. Waarschijnlijk té snel voor mij maar ik kon niet meer terug. Buigen of barsten dan maar. Het vertraagde heel even rond de 500m want toen ik bij Kjell passeerde (aan de 200m) had ik maar een dertig seconden over om de meet te halen. In zo'n snelle wedstrijd moet je ongelooflijk straffe benen hebben om dat nog te kunnen en de mijne zijn daar net iets te oud voor, vrees ik. Ik spurtte nog zo hard ik kon en zag de winnaar over de meet gaan in 1.57. Ik telde onbewust mee en toen ik de lijn bereikte wist ik het. Goed maar niet super: 2.01.75. Mijn jaarbeste maar ik was toch zwaar ontgoocheld. Die grens van de twee minuten was nog niet voor vandaag en wie weet voor nooit meer. Gelukkig blijf ik nooit lang dubben en wilde maar één ding, zo snel mogelijk opnieuw een 800 lopen. Nu was het echter de beurt aan Kjell en daar moesten we ons op focussen. Hij kon elke aanmoediging gebruiken want hij wilde absoluut voor het eerst onder de 15 minuten lopen en zou daarvoor waarschijnlijk zelf de kop moeten nemen. Magda had me gevraagd om me over hem te ontfermen maar zelfs ongevraagd doe ik toch altijd. Ik heb het voor de start kort gehouden. 'Intelligent lopen, Kjell. Jij kan dat!' Meer zei ik niet. De start weerklonk en ze vertrokken voor hun 12,5 rondes. Meteen trokken twee Nederlanders naar de kop. Na één ronde 1.10. Perfect! Kjell zat goed verscholen in de buik van de groep. Volgende ronde 1.10. Het ging goed. Ook de volgende twee ronden dezelfde tijd maar de groep begon te breken. Kjell had het voelen aankomen en liep toen reeds in derde stelling, net achter de twee 'flying dutchmen'. De anderen, ook Lucas Moray en Bart Verschoren moesten er onherroepelijk af. Eén van de Nederlanders brak en ze bleven met zijn tweeën over. Kjell nam over. (Zo gaat het goed, zo gaat het beter en nog ne kilometer...) Ze namen om beurten een ronde voor hun rekening maar je merkte dat de Nederelander in de rechte lijn met de wind in het nadeel telkens wat verzwakte. Dat deed Kjell niet en bij de volgende doortocht aan de meet had hij een kleine voorsprong op zijn vluchtgezel. Hij bleef perfect zijn rondjes draaien en bouwde nog een flinke kloof uit. De bel rinkelde en Kjell begon aan zijn laatste 400. 'En nu alles geven', riep ik. Eigenlijk roep je zo'n domme en evidente dingen maar het blijkt te helpen. Hij liep de laatste vijftig meter met een lach op zijn gezicht en viel me in de armen. Opdracht volbracht: 14.43.10. Een verbetering van zijn besttijd met maar liefst 26 seconden. En hij zat niet eens kapot! In een ideale wedstrijd loopt hij wellicht nog een pak sneller. Hij hoorde volgens mij in de A-reeks te lopen. Er zaten daar een aantal strijkijzers tussen die daar alleen door hun connecties waren geraakt. Na het uitlopen liet ik me gewoon eens (en volledig tegen mijn eigen regels in) goed gaan. Ik bestelde een bord kip met frieten en veel mayonnaise. Patrick bezorgde me een biertje en merkte op dat dit een uitzonderlijk tafereel was. 'Dat zouden we moeten trekken', zei hij. ik heb maar niet gezegd dat ik ALTIJD een fototoestel bijheb. EPILOOG: Toen ik thuis kwam was het bijna één uur. Ik keek nog even mijn mails na en er was er net ééntje binnengelopen. Luc Dequick, de VAL-fotograaf was vandaag ook in Vilvoorde en had me nog enkele foto's doorgestuurd. Hij vond dat ik toch zo nors kan kijken...
Toen ik in Ninove op de Flanders Cup ging lopen had ik de hele namiddag doorgebracht op de jeugdmeeting van Machelen. Ook vandaag kreeg ik als voorgerecht op mijn Flanders Cupoptreden een jeugdmeeting voorgeschoteld. Na de VAC vorige week was het nu aan Sparta Vilvoorde om te organiseren. De RAM-delegatie was maar aan de schaarse kant. Vier atleetjes en amper meer supporters maar wel onze supercoach, Bruno, waren op het appel. (De normale delegatie uit Kapelle bleef deze keer weg omdat ze met zijn allen op atletiekkamp waren. en pas vandaag terugkwamen.) Toch slaagde deze kleine delegatie er in om 6 finales te lopen en niet minder dan 5 medailles te behalen. Het begon met de hordenummers waar nieuwkomer Bert goud behaalde. Jacobe haalde de finale en was daar enorm blij mee. Moon werd tenslotte derde in de finale van de 60m met een tijd van 9.58. Hij leek wat ontgoocheld maar de tijd van de winnaar, 9.11, is wel een echte toptijd. Marthe behaalde goud op zowel de 80m als in het verspringen. Ze liep ook voor het eerst een 300 m en deed dat prima. De meeting werd zoals gebruikelijk afgesloten met de wedstrijden over 1000m. Enkel Moon startte op die afstand. (Het is dan ook zijn lievelingsnummer!) Hij had zich voorgenomen om meteen naar de leiding te lopen en dat deed hij ook. Het was wel héél warm en er stond een flinke bries. Na een volledige ronde alleen aan de leiding te hebben gelopen liet hij de eerste achtervolger terugkomen om dan op tweehonderd meter van de meet een 'fantastische versnelling'(zoals Ludo, de speaker van dienst in zijn micro riep) te plaatsen. Zijn eindtijd, een behoorlijke 3.36. We hadden genoten. Voor Moon zijn er nog twee meetings deze zomer: die in ons eigen Mechelen en het officieuze Belgische kampioenschap voor de jeugd in Nijvel op 27 september. Maar dan is het al herfst natuurlijk.
Vanavond werd het mijn eerste échte training als jeugdtrainer. Vanaf september ga ik op woensdagavond de kinderen die in de winter gaan crossen voorbereiden op die wedstrijden. Looptraining dus. Bruno kon er vandaag niet zijn en ik had voorgesteld om mee in te springen naast de andere jeugdtrainers. De opwarming gebeurde in groep maar daarna werd de bende opgesplitst. Ik kreeg de 'lopers' mee. Acht jongens en één meisje. Onder die acht jongens ook onze Noah, de kleinste van de hoop, die absoluut bij mij wilde trainen. (Moon was er niet bij want hij was op een feestje!) Eerste deel werd een parcours in de grote speeltuin, waarbij er heuveltjes en hindernissen dienen te worden overwonnen. Geen wedstrijd had ik gezegd maar je kan zo'n jonge veulens natuurlijk niet intomen, zeker niet in het begin van een training. Ik liet ze om beurten starten met een aantal seconden tussen. Noah vertrok als eerste en demonstreerde al meteen zijn aangeboren aanleg voor valsspelen. Tweemaal een kortere weg weerhield Jitse er niettemin van om Noah in te halen, waarop die natuurlijk begon te mokken en te brullen van: je mag me niet inhalen. En gelijk had hij want ik had gezegd dat het geen wedstrijd was en er gewoon tempo moest worden gelopen. (Valsspelen mocht ook niet fluisterde ik in zijn oor!) Bij de tweede poging ging het beter. Ik had Noah meteen een dubbele voorsprong gegeven waardoor alles nu piekfijn verliep. Na het eerste onderdeel en het nodige uithijgen trokken we naar de piste. Daar waren ook de anderen bezig, één groep op het gras en de groep van Karolien aan de verspringbak. ik stelde aflossingen voor en dat werd op gejuich onthaald. De drie grote jongens zagen zich al meteen in dezelfde ploeg maar ik stelde ze meteen maar teleur door ze alledrie tot kapitein te bevorderen. Drie ploegen van drie namen het tegen elkaar op. Eerst door elk om beurt een dertig meter te spurten, rond een kegel te draaien en terug te lopen en de hand van de volgende loper aan te tikken. Ik wisselde telkens de ploegen zodat iedereen wel eens won. Daarna werd het tijd om af te lossen met de stokken. We oefenden eerst wat op de wissels waarna we twee wedstrijdjes hielden over zo'n 150 m. De drie kleinste lopers liepen als eerste zo'n 25m, daarna volgde nog een 25m en de drie groten konden het uitvechten in de rechte lijn. Die vonden dat duidelijk heerlijk. Ze hadden er zelfs hun spikes voor aangetrokken. Om te eindigen zouden we nog een driehonderd lopen. De bedoeling was om een tiental meter in banen te lopen en pas dan naar de koord te komen. Kwestie de kleintjes niet door te groten te laten verpletteren. Nathan perste er alles uit en kwam als duidelijke winnaar over de streep. En Noah, die was belange niet laatste tot zijn grote voldoening. Loslopen deden we nog samen, de kleinste vooraan en toen was het tijd om te drinken. Het uurtje was voorbijgevlogen. Time flies when you're having fun! Toen moest ik er nog aan beginnen. Gelukkig was het maar wat loslopen, versnellingen en één tweehonderd lekker rollen. Morgen is het menens. Op naar de Flanders Cup.
Standard heeft het niet gehaald, spijtig, maar met zo'n ploeg worden de Luikenaars wel weer kampioen. Gisterenavond na de match zag ik nog het nieuws en weerbericht op TV. Het zou weer geen al te mooie dag worden maar ik nam me toch voor om op uitstap te trekken met de jongens. Vanmorgen zat ik, nadat Hilde was vertrokken om te gaan werken, slurpend aan een kop koffie in een toeristische brochure van Wallonië te bladeren en mijn aandacht werd getrokken door een plekje in het hart van de Ardennen. Tegelijkertijd een museum van de 'Slag van de Ardennen', een kasteel (mét spook) en een dierenpark. Dat stadje zou het worden: La Roche en Ardenne. Niet meteen dichtbij natuurlijk. Ondertussen waren Moon en Noah wakker en ik moest ze niet overtuigen. In een mum van tijd stonden ze klaar om te vertrekken. Na een korte halte bij de bakker (ontbijt in de wagen ipv ontbijt aan bed) ging het richting E-19, E-40 om na Luik de E-25 richting Luxemburg op te draaien. Een uur en vijfenveertig minuten later doken we van het plateau der hoge venen richting Ourthevallei om beneden mijn wagen te parkeren naast een achtergebleven 'Sherman'-tank. We verkenden het pittoreske stadje te voet en besloten om eerst naar het museum te gaan. Drie kwartier bleven we er binnen. Leuke diorama's en decors maar tegelijkertijd een beetje akelig. Ondertussen had iedereen honger en kozen we één van de terrasjes uit. Na de korte maar bevredigende lunchstop trokken we richting kasteel. De weg naar boven was héél stijl en na een tijdje begon mijn achillespees een beetje te morren. Gelukkig neem ik geen deel aan bergoploopwedstrijden. Het slot is niet meer dan een opgekuiste ruine. Toen het indertijd verlaten werd gingen de plaatselijke bewoners aan het plunderen en al wat kon gebruikt worden verdween. Alleen de stenen bleven over en dan nog, hoeveel huizen zijn er na de oorlog wel niet heropgebouwd met kasteelstenen. Eind 1944 werd de stad namelijk bijna volledig verwoest door Amerikaanse bombardementen. Er zou ook een spook wonen zei de brochure maar toen ik zag dat Noah dat nogal letterlijk begon te nemen en dat zijn broer alles behalve inspanningen deed om dat te ontkrachten ben ik maar snel van onderwerp veranderd. 'Zullen we naar het dierenpark gaan', vroeg ik? Voor we het wisten zaten we alweer in de auto. Ondertussen was de Ourthe bezaait met kano's die van hun tocht thuiskwamen. 'Dat wil ik ook doen', riep Nootje. Volgend jaar als je kan zwemmen! Het dierenpark was niet indrukwekkend maar bezat een leuke en interessante dierencollectie, gaande van de lynx over de wolf, het everzwijn, de wasbeer, alle soorten herten en een heleboel kleinere dieren. Als je naast Planckendael woont ben je verwend natuurlijk en ik vreesde een beetje een blaséreactie vanwege mijn twee ketten maar niets van hoor. Het park was aangelegd op de flank van de berg en was één lange wandeling door het bos. Alle dieren hadden een ruim verblijf én je zag ze heel goed. De wolven waren minder schuw dan in Planckendael en de meeste dieren kon je héél dicht benaderen. Moon voelde zich in zijn sas en leefde zich volledig uit in zijn rol van natuurfotograaf. En Noah bleef maar herhalen dat de lynx zijn lievelingsdier is, samen met de jaguar, de sabeltandtijger, de giraf, de buffel, da bizon, de vos, de schildpad, enz... enz... Na een ijsje en de speeltuin was het tijd om huiswaarts te keren. Moon had vanavond ook nog voetbaltraining. En ik, ik heb niet gelopen. Het was vandaag mijn rustdag. Tiens, waarom heb ik dan overal pijn?
Het is toch maar een rotzomer. Volgens mamy (mijn moeder) is de zomer eindelijk in aantocht en zou het vanaf volgende week schitterend weer worden. Natuurlijk, net wanneer de kinderen opnieuw naar school moeten en de meeste ouders weer gaan werken. Hou twee wilde kinderen maar bezig wanneer je er twee weken mee thuis bent. Je kan ook niet elke dag een uitstap plannen en de hele dag voor TV is geen optie. Gelukkig heb ik heel wat werk in de tuin, want buiten zitten is toch beter dan binnen zitten voor Moon en Noah. Spijtig genoeg is hun werkijver eerder beperkt en moet ik het meeste werk alleen doen. Bij het koken krijg ik wel veel hulp, soms meer dan me lief is maar hulp weiger je naturlijk niet. Zo vindt Noah het enig om witte saus te mengen. Hij rommelde vandaag eerst een hele tijd in zijn speelgoedkeukentje en haalde dan plots zijn koksmuts boven. Zo is Noah wel, een grote comediant die zich om de haverklap verkleedt om zich beter in zijn rol te kunnen inleven. Ook vandaag dus. Koksmuts op het hoofd en maar roeren. En de saus was nog gelukt en bovendien lekker ook. Rond acht uur trok ik mijn loopschoenen aan en trok ik onder een steeds dreigender wordende lucht naar het Vrijbroekpark. Het begon pas te regenen toen ik reeds opnieuw naar huis reed. Er was een massa volk aanwezig in het park. Woensdag start-to-rundag, woensdag nordicwalkingday, woensdag start-to-tennisdag en ga zo maar verder. Die Nordic-walkingrage heeft wel iets surrealistisch. Een hele rij mensen die met een skistok in elke hand gewoon een voetbalveld over en weer stappen. Na elke oversteek geeft de expert een hele uitleg. Je moet namelijk een goede coördinatie hebben om te nordicwalken. En een uitstekende conditie want van de manier waarop die stokken bij de meesten maar liggen te hangen leid ik af dat die wel een ton moeten wegen. Eentje had zelfs een keffertje bij om te trekken. Nordic-Trekking heet dat! Met de begeleider erbij brachten de meesten het er nog goed van af. Heel anders was het vorig WE toen ik enkele NWers kruiste die zaten te slenteren en hun stokken maar wat voorttrokken. Ik dacht toen: 'komaan, laat die stokken toch thuis'. Ieder zijn sport, maar deze is écht niet aan mij besteed. Ik hield het vandaag bij een half uurtje recuperatielopen. Daarna stretchen en mijn vier versnellingen. Het werd al donker toen ik onder de bomen kwam aangespurt. Ik botste bijna met de groep NWers die uit een zijwegje plots voor me opdaagden. Eén van hen liet zelfs een gil ontsnappen en de keffer begon, wat dacht je, te keffen. Stel je voor dat ik niet kan ontwijken, dan titelt GVA, editie Mechelen-Lier tussen de 'faits divers': Loper gespiest door Skistok en levend opgegeten door losgeslagen hond in Vrijbroekpark. Gelukkig kwam het niet zo ver en kijk ik nu al schrijvend naar een leuke match tussen de Reds en de Rouches. Ik ben Anderlechtsupporter maar moet wel toegeven, goed ploegske daar in Luik. Hopelijk scoren ze...
We hebben vandaag weer hard getraind. Ik had een licht gerechtje verwacht, enkele tweehonderden misschien, want zaterdag loop ik een wedstrijd. Het werden drie series van drie driehonderden. Amai mijn oude botten. Allen in 48-49 seconden waren uitstekende tijden gezien de geringe recuperatie. Honderd nietige jogmeters tussen de driehonderden in laten je maar juist de tijd om opnieuw naar adem te happen. Na de laatste 300 had ik het gevoel dat ik volledig kapot zat. NO PAIN NO GAIN! Gelukkig recupereer ik momenteel geweldig snel en enkele minuten later stond ik alweer fris en monter bij de anderen. Kjell moest 15 driehonderden voor zijn rekening nemen, verdeeld in drie series van vijf. Ook hij moest er even bij gaan liggen na zijn laatste meters. Uitgetelt op de tartanpiste heet dat dan. NO PAIN NO GAIN! De spurtende zusjes An en Nathalie werden door hun coach Johan ook tot het uiterste gedreven. Zij stonden na hun training eveneens uit te hijgen langs de piste. NO PAIN NO GAIN! Ik zie dat graag, atleten die hun grenzen aftasten, op zoek naar dat procentje winst, die honderdste van een seconde, die luttele centimeter. Het kan geen toeval zijn dat diegenen die zich willen geven, diep kunnen gaan op training en zich ook continu in vraag durven te stellen ook de beste resultaten behalen en zullen behalen. Hard werken en kunnen afzien is het geheime recept. Er is geen andere weg. NO PAIN NO GAIN!
Maandagavond in het Vrijbroekpark. Ewoud,Kjell en ik hebben er afgesproken om onze duurloop samen af te werken. Ik kan momenteel alleen maar 's avonds en ook Ewoud verkiest om laat te trainen wegens studieverplichtingen. Kjell traint tweemaal daags en laat ook best wat uurtjes tussen zijn beide loopsessies. Vandaar dat we alledrie om acht uur afgesproken hadden in het park. Kjell die de langste duurloop moest doen was al een half uurtje bezig toen Ewoud en ik inpikten. Drie rondjes, aan een gemiddelde van 13,5 per uur en al babbelend, dat vliegt zo voorbij en dan denk ik niet te veel na over mijn pijnlijke enkel en de komende operatie aan de lies. Ik ben vandaag langsgeweest bij de huisarts en die stuurt me nu naar een specialist voor een echografie; Die echo zal de enst van mijn scheur bepalen maar een operatie zit er wel aan te komen. Ik ga proberen een afspraak te maken zo snel mogelijk na het KVV. In principe volgt dan toch een rustperiode en dan verlies ik niet te veel. De winter wordt voor mij een belangrijke schakel in de voorbereiding van mijn belangrijke zomerseizoen 2009. Ik word in mei 50 en ben nu stilaan reeds mijn programma aan het uitzetten. Maar eerst nog goed proberen te lopen op de laatste vier wedstrijden van dit zomerseizoen. Te beginnen met de Flanders Cup van aanstaande zaterdag in Merksem. Ik loop er om 22.00 uur en Kjell een goed uur later. Moon wil graag mee maar dat zal niet lukken vrees ik, zo kort bij de aanvang van het nieuwe schooljaar.
Vanmorgen in het Vrijbroekpark was het voor mij een bijzonder zware training. Ik zat nog met stijve spieren van de vrijdagavondtraining en voelde me ook wat vermoeid. In het rozenpark liepen we 600en. Zwaar! Ik liep de eerste op kop en we kwamen uit op 1.41. Jasper nam de tweede voor zijn rekening. 1.44. Na drie minuten rust konden Jasper, Ewoud en ikzelf aan onze tweede serie beginnen. Jasper vertrok opnieuw op kop en op het einde ging ik naast hem lopen en trok hem mee naar 1.41. Het moet zijn bloed wat hebben verhit want de laatste vloog hij gewoon. Na vijfhonderd meter versnelde hij en ik had geen antwoord. Vreemd dat ik op training niet de zelfde wilskracht kan tonen dan in een wedstrijd. Ik ben blij dat Jasper terug is. Het was lang geleden dat iemand me op training zo pijn had gedaan. Logisch ook dat Jasper me mijn grenzen laat aftasten want in principe is hij de betere loper. Zowat alles spreekt in zijn voordeel: zijn lengte, zijn explosiviteit, zijn snelheid, zijn leeftijd en zelfs zijn haar. Kjell liep ook zeshonderden maar dan acht in totaal met telkens tweehonderd meter joggen tussen. Hij liep ze allemaal rond de1.41 en de laatste in 1.36. Wauw. Na de middag trokken Kjell, Evelien, Moon, Noah en ik naar Duffel. Niet om te lopen maar om te supporteren voor onze vrouwelijke estafetteploegen die zowel op de 4x100 als op de 4x400 resoluut voor goud gingen. Op de korte afstand waren ze op weg om de eerste titel van de dag voor RAM binnen te halen tot het bij de laatste wissel misliep. Het gebeurt met de besten, kijk maar naar de voorbije OS, maar de ontgoocheling bij onze meisjes was groot. Ze liepen met grote voorsprong op kop en konden eigenlijk de tijd nemen om goed te wisselen. Maar gewoon pech dus. Een dik uur later was het tijd voor de revanche met de 4x400 en daar maakten onze meisjes het wel af. Met meer dan 100m voorsprong op de tweede ploeg was de titel een feit. Proficiat meisjes. Spijtig dat we niet meer ploegen aan de start kregen. Volgend jaar misschien?
Wat een emoties vandaag. We waren naar Vilvoorde getrokken voor de VAC-jeugdmeeting. Ook Sven, Eline, Jo en thijs namen er deel aan de diverse proeven. Moon en Sven openden met het hockeybalwerpen. Sven gooide de bal maar liefst bijna 34m ver en won zo de wedstrijd. Moon verbeterde zich tot zo'n 27, 45(of zoiets? de uitslag staat nog niet on line) en werd met die worp mooi vierde. Eline was dan aan de beurt op de 60m horden. Ze knokte zich naar een mooie tijd maar was denk ik toch eerder voor het hoogspringen gekomen. Je zal maar pech hebben natuurlijk, zelf moeten springen terwijl je groot idool Tia aan het werk is in China. Twee TV's waren afgestemd op Sporza en ik holde gedurig van de cafetaria naar de verspringstand om Moon aan te moedigen. Ondertussen hadden Sven en Moon ook de 60m reeds gelopen. Ze zaten door hun snelle tijden dit seizoen in de eerste en snelste reeks. Moon won die in een heel scherpe maar spijtig genoeg handgestopte 9.2. Hij spurt maar steeds sneller en sneller. Ondertussen zaten al onze atleetjes te springen. Eline pakte brons in het hoogspringen en Moon werd tweede in het verspringen waar ook Thijs een paar mooie sprongen liet zien. Jo werd nog tweede in zijn reeks op de 80m en was heel blij, vooral omdat hij zich in de laatste meters nog doorzette en zich op de streep heeft geworpen. De spanning was ondertussen te snijden in én rond de voor de gelegenheid té kleine cafetaria. Eerst waren ze nog met zijn vieren maar toen miste Jelena Slesarenko (ik heb het wel voor die Russin) en toen waren ze nog met zijn drieën. Zeker al brons voor Tia. Toen miste ook de tweede Russin. Het goud zou naar Vlasic of Tia gaan. De lat ging naar 2m05. Spanning overal en heel België hield de adem in. Tia nam haar aanloop en ging over 2.05. Een gebrul van jewelste in het stadion van Vilvoorde en waarschijnlijk in de meeste huiskamers. Vlasic die weer bij elke geslaagde sprong arrogant een danske placeerde sprong deze keer pal op de lat. Weeral gebrul en Tia aan de leiding. De lat ging deze keer naar 2.07. Tia springt maar raakt de lat. Vlasic idem en op dat moment beslist de tandem Vandeven-Hellebaut om een meesterlijke tactische zet te wagen (Achteraf bleek ook dat Tia met een aankomende kramp zat!). Tia past voor deze hoogte en houdt twee pogingen voor de volgende hoogte. Alle druk komt op de mooie Kroatische schouders te zitten . Ze mist twee keer en iedereen gaat uit de bol. Goud voor Tia, goud voor België. Goud voor de atletiek waar de medailles zo, zo duur zijn. Spijtig dat de jongens op de 4x400m net naast het podium pakken maar ze kunnen zich met een nieuw BR écht niets verwijten, net zoals Sven Nijs trouwens. Vanmorgen keek ik naar de mountainbikerace waar de verwachtte Julien Absalon met de gouden plak ging lopen. Als Nijs in de top tien mag starten staat hij gewoon op het podium. Hij werd nog mooi 9de na een fenomenale inhaalrace die hem op twee ronden van het einde zelfs naar de derde plaats bracht. Zonder krampen had er meer ingezeten. Maar Sven kan zich al helemaal niets verwijten. De delegatieleider en zoon van IOC-voorzitter Rogge formuleerde het perfect: Sven Nijs, een voorbeeld voor elke sporter.
Hoe langer de spelen duren hoe mooier het wordt! Vandaag was er weer ongelooflijk veel spektakel in het vogelnest. De ongelooflijke Ethiopische loopster Tirunesh Dibaba won na de 10000 nu ook de 5000m. Ze is al meermaals wereldkampioene op de piste en in het veld en dat op haar tweeëntwintigste. Een prachtig polstoktornooi bij de mannen en toen kwamen de aflossingen. Eerst onze jongens die moesten strijden voor een plaatsje in de finale. Ze liepen voor wat ze waard waren. Ik had even schrik toen Kevin Borlée in de laatste rechte lijn opteerde voor de binnenbaan en bijna ingesloten geraakte. gelukkig zat het melkzuur bij de Aussie al tot tussen zijn twee oren want geef toe, als die de poort niet wagenwijd open zet komt Kevin er nooit of te nimmer nog door. Maar nu wel dus, goed gedaan mannen! En dan kwamen onze meisjes. Een prachtige race, vier prachtige loopsters en met als kers op de taart een zilveren medaille. Wie had dat gedacht. Ik gaf ze een kans op brons en zeker een plaats in de top vijf maar dit overtreft mijn grootste verwachtingen. We moeten wel eerlijk zijn, de twee beste teams (USA en Jamaïca) vielen uit door foute stokwissels? Maar net dat onderdeel maakt de sterkte van het Belgische viertal. Wat een mooi afscheid voor Kim. Als atleet ben ik zo fier dat de tot dusver enige Belgische medaille uit de atletiek komt. Hopelijk haalt ook Tia er nog eentje en wie weet ook één van onze bikers. Na de meisjes kwamen de jongens uit op de 4x100m. Wat Jamaïca dar deed wa sensationeel. Een wereldrecord lopen met belachelijk slechte stokwissels. Met Rudi Diels als stokcoach lopen ze nog enkele seconden sneller. Is die man binnenkort niet op zoek naar een nieuwe uitdaging? Vandaag was het voor ons, kleine loopgarnalen, op de Nekker te doen. Onder een gutsende regen trokken we richting Mechelen. Tijdens de opwarming goot het nog maar wonderlijk genoeg stopte het met regenen toen we net aan ons pistewerk dienden te beginnen. Het werd een zware training. Magda liet ons vier keer 800m lopen. Iedere 800 was als volgt opgebouwd: 50joggen, 150 voluit, 50joggen, 150 voluit, 50joggen, 150 voluit, 50joggen, 150 voluit. Amai. Die 50m joggen om te recupereren is op de duur maar héél kort. Gelukkig kregen we tussen de 800en in 3 minuten om bij te komen. Een perfecte training met het oog op de Flanders Cup van volgende week in Merksem. Ik had ook dit WE een wedstrijd kunnen lopen maar Magda en ik verkozen om een viertal zware wedstrijden in te lassen om zeker optimaal de laatste seizoensfase in te gaan, drie à vier wedstrijden om te eindigen met het Kampioenschap van Vlaanderen in Herentals op 27 september. Dat wordt mijn laatste outdoorkampioenschap voor mijn overstap naar de 50+. Ik wil daar nog eens alles in de ring gooien. Mijn nieuwe lievelingsloopster was ook op de Nekker vandaag. Op haar blog vertelde ze enkele dagen geleden dat ze altijd maar met het clubrecord bezig is en ze misschien aan Kjell en André ging vragen om te hazen. Vermits we dat in een wedstrijd onmogelijk kunnen doen heb ik haar vandaag op de piste maar gehaasd. Morgen zal ze net als Moon deelnemen aan de VAC-jeugdmeeting in Vilvoorde. Da's de club van Kim en Elodie. Misschien zijn ze daar dan in volle feeststemming en mogen we wie weet wel meevieren...
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
