Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
07-04-2009
Dag 2
Vanmorgen werd ik gewekt door Kjell's gsm-wekkertje. Ik had in één stuk doorgeslapen, een zeldzame luxe voor iemand met een lichte slaap als ik. Er was dan ook geen geluid van voorbijrijdende auto's, jankende honden of katten, krakende vloeren, treinen of vliegtuigen in de verte... Ik heb gewoon uitstekend geslapen, kort maar goed! Misschien zit die ene pint die ik gisterenavond gedronken heb chez 'Gaby' daar ook wel voor iets tussen. (Ik drink zelden of nooit een pint!) In de CREPS worden de maaltijden op vaste tijdstippen geserveerd en dus zaten we om half acht aan de ontbijttafel. Na de stevige maaltijd konden we nog wat uitrusten op onze kamers en daarna trokken we met de auto's richting 'stade Georges Carcassonne waar de grote sportterreinen en ook de atletiekpiste van de stad Aix liggen. Naast het complex is een mooi park waar een dolomietpad de kronkelingen van een beek volgt en waar we onze eerste training van de dag hielden. Een duurloop van een goed half uur gevolgd door lenigheidsoefeningen en enkele versnellingen op de piste waar Johan trouwens met zijn spurters bezig was. Johan vertelde me dat ze op de piste met enorm veel respect worden behandeld en dat ondanks de drukte door de aanwezigheid van talrijke scholen. Iedereen weet in de stade Carcassone dat 'Les athlètes Belges' daar zijn. Ik voelde bij de versnellingen dat mijn benen verre van vermoeid waren. Mijn kuiten voelden het best aan en dus mag Kjell er vanavond vroeger aan beginnen, hahaha. Eerst de rug en schouders en daarna de ganse benen. Ah ja, je wil kiné worden? Profiteer dan van de gelegenheid om wat te oefenen met échte spieren... Héhéhé... Over de catering hebben we hier eigenlijk niet te klagen. Het is een sportkamp en dus is het menu aangepast aan sporters. Gisterenavond was er bijvoorbeeld pasta. Deze middag koos ik voor de vis met wortelen en rijst. Na een korte rustpauze, waarvan ik gebruik maakte om voor het eerst mijn schetsboek boven te halen, trokken we voor de tweede keer vandaag richting Stade Carcassone. We parkeerden ons deze keer midden in het leuke park langs de beek. Daar mochten we weer duurlopen, drie kwartier lang. Het ging een pak sneller dan vanochtend en de korte heuveltjes (buiten de spoorlijn is niets vlak in Aix) zorgden op het einde toch voor de nodige spierpijn. Dit is tenslotte de eerste keer dat ik tweemaal op één dag train. De versnellingen gingen nog snedig maar bij het stretchen had ik toch wel wat alarmbelletjes horen rinkelen. Morgen wacht ons een zware pistetraining en dus mag Kjell me straks nog onder handen nemen. Ik heb niet voor niets twee bussen massage-olie meegebracht. Na het eten trokken we in groep, ieder met zijn laptop onder de arm naar de foyer want plots bleek niemand nog van op zijn kamer op het internet te kunnen. Dikke pech want ook daar ging het internet niet. Waarschijnlijk komt dit verslag dan ook pas later op de blog. Bij het terugwandelen keek ik als in een reflex naar boven en zag de maan naar me kijken. Ik had het reeds over mijn fascinatie voor de maan en nu is het tijdens ons verblijf in Aix daarenboven volle maan. Dat kan toch geen toeval zijn...
Twaalf uur in de wagen, het is verdomd vermoeiend. Gelukkig was er bijna geen verkeer op de anders zo drukke 'autoroute du soleil'. Patrick reed daarenboven voorop en ik moest dus maar gewoon relaxed volgen en van het landschap genieten. Ewoud zat naast mij in zijn boek verzonken en Kim en Sarah sliepen een groot deel van de weg. Er was nochtans heel wat te zien onderweg. Het grote geschiedenisboek van Frankrijk viel open voor mijn ogen. Elke afrit vertelde me een verhaal. Van le 'Chemin des Dames' en de drama's van de eerste WO over plaatsen waar Napoleon tijdens de 'Campagne de France' nog meer dan in Austerlitz of Marengo zijn militair genie bewees. We reden voorbij Colombey-les-deux-églises, onherroepelijk verbonden met Generaal De Gaulle maar ook voorbij het monument voor Jean Moulin, martyre de la resistance. We waren om vier uur vanochtend vertrokken in Mechelen en exact twaalf uur later reden we het complex van de CREPS binnen in Aix en Provence. Eerlijk is eerlijk, op de foto's van de website zag het er heel wat fraaier uit maar we zijn hier om te trainen, het weer is prachtig en de omgeving heel mooi. Het klimaat en de natuur hebben hier minstens een maand voorsprong op Vlaanderen. Alles is hier groen en staat in bloei. Nadat we onze kamers hadden verdeeld vertrokken we nog voor een duurloop langs de kleine rivier die net naast de CREPS stroomt. Een aaneenschakeling van bruggetjes, watervallen maar ook een pad dat op en af slingerde en vol mooie stenen was bezaaid. Niet ideaal om los te lopen en dus had ik na die twaalf uur rijden en een veertig minuten lopen langs een moeilijk pad verschrikkelijk zware benen. Gelukkig deel ik de kamer met een student kiné en dus mocht (lees: moest!) Kjell me voor het slapengaan masseren. Morgen zien we wel of het heeft geholpen.
Zaterdag was mijn looprustdag en gelukkig maar want veel tijd om te lopen was er toch niet. Mijn broer Chris, die samen met zijn vrouw Fabienne naar Abu Dabi trekt voor enkele jaren organiseerde een laatste familiebijeenkomst in hun huis in Mechelen. Eén van de zeldzame momenten dat we eens allen samenzijn. Zo'n moment moet je koesteren.Vanmorgen was het verzamelen geblazen in het Vrijbroekpark voor de laatste training voor het vertrek naar Aix-en-Provence. Ik had zeven dagen geen interval meer getraind, gekweld door rugpijn en een lichte kuitverrekking. Gisteren had ik reeds het gevoel dat mijn kuit genezen was en vanmorgen stond ik op met een zere rug maar goeie benen. Het zonnetje scheen over Mechelen en vijftien graden gaven ons echt een zomerse indruk. Het opwarmen gebeurde gewoon heerlijk relaxed en nadat we een eerste trui hadden uitgetrokken jogden we naar het rozenpark. Bij onze versnellingen voelde ik dat ik kon doortrekken en dus was ik blij dat Magda ons aankondigde dat we 400en gingen doen. Ik wilde me maar al te graag testen met het oog op onze stage. Jasper, die zich dinsdag licht kwetste op training, keek toe vanop de fiets. Sarah, Ewoud, Stefan, Kjell en ik begonnen er aan. In totaal liepen we er allemaal zes behalve Kjell en Stef die er twee meer moesten lopen. Ik vertrok met een lichte angst. Wat als het niet ging? Wat moet ik dan in Aix gaan aanvangen? Gelukkig snelde ik mijn zes 400en aan een gemiddelde van 1.08, 1.09 zonder enige hinder en zonder te forceren. Het was echter zo warm in dat kuipke dat het rozenpark eigenlijk is, dat ik voor het eerst in een half jaar de training in T-shirt beëindigde. Na de lichte paniek in mijn hoofd in het begin van de week was ik nu bijna euforisch. I'm back en klaar om af te zien. No pain, no gain in France! Aix, here we come! Deze namiddag was het pakken en naar de 'Ronde' kijken. Ondertussen speelde de jongens in de tuin. Ik zal ze verschrikkelijk missen volgende week maar het is maar een wek, he. Het weerzien wordt er alleen maar heviger door. Voor ik afsluit nog dit. Mijn idool VDB (de enige échte) heeft gisteren voor het eerst sinds heel lang nog eens gewonnen. Nico Mattan, zijn boezemvriend en ploegleider had reeds verkondigd dat hij in goede doen was en hij won gisteren dus de tijdrit in een kleine Franse rittenwedstrijd. Okee, het is de Ronde niet maar mijn hart ging toch weer sneller slaan. Tot in Aix!
Vandaag was weer een prachtige lentedag. In het park van Machelen liep ik een duurloop van drie kwartier ter vervanging van de gewoonlijke vrijdagse snelheidstraining. Ik heb nog teveel last van de rug en de daaruit volgende uitstraling in mijn rechterbeen. De pijn in mijn kuit is bijna weg maar ik durf geen risico's te nemen met het oog op volgende week. Het was wonderlijk hoe goed mijn I-pod me vandaag keel te verstaan. Ieder lied was vandaag op maat van mijn gevoelens. De donkere wolken van enkele dagen geleden ebben stilaan weg en de stress van het werk met het uitbrengen van ons nieuw tijdschrift is ook verdwenen vermits vanmorgen alle pagina's naar de drukkerij zijn vertrokken. Vanavond trok ik met de kinderen naar de Nekker voor hun training. Bruno zat enkele dagen in Griekenland en daarom gaf ik uitzonderlijk vandaag ook training. Geen Moon en ook geen Noah in mijn groep vandaag. Moon had gevraagd om bij Dirk te mogen speerwerpen en hij vond het een bijzonder leuke training. Noah speelde in de groep van Loni loopspelletjes. Leuk om die allerkleinsten bezig te zien. Moon vertelde achteraf dat Noah en Lofti weer meer op de grond lagen dan rechtop maar ik heb het zelf niet gezien en kan dus niet veel zeggen. Iedereen wenste ons veel geluk met onze stage in Aix en wij wensten Johan Smeyers (papa van Brent en Laura) veel succes zondag. Hij loopt dan de marathon van Parijs en hopelijk voor hem wordt het niet té warm. Gek, daarstraks speelde op mijn I-pod nog 'April in Paris' (in de versie van Sarah Vaughan)... Toeval of teken? Johan gaat voor 3u15 en ik denk dat hij het aankan.
Noah vroeg al een hele tijd om eens met de groten en vooral met Moon te mogen trainen. Gisteren gaf ik hem dan maar eens zijn zin en hij werd de ster van de training. Een dozijn looplustigen verzamelden zich in mijn trainingsgroepje en ik besloot om in de heuveltjeszone weer eens estafettes te houden. Ik verdeelde de kinderen in een viertal ploegjes. Ik vond het zo lief van Julie om onze Noah te kiezen voor haar team. Ze wist dat hij op papier de traagste want de jongste was en toch koos ze hem. Fier als een gieter en een beetje verlegen stapte hij tot bij haar. Je had hem daarna moeten zien lopen. Hij ging zo snel hij kon en was nooit de laatste. Grappig hoe hij tekeer ging om dan bij aankomst meteen hijgend te gaan zitten tegen een boom. Een klein uur later viel hij bijna in slaap in de wagen, zo moe was hij. Deze namiddag had ik een halve dag verlof. Ik profiteerde ervan om me bij Da Vinci een zomercoupe te leten aanmeten. Daarna trok ik naar het Vrijbroekpark waar ik drie en een halve ronde liep, douchte en me daarna richting school spoedde voor het oudercontact. Het lopen ging al vlotter dan gisteren maar versnellen zit er nog steeds niet in. Ik hoop genoeg hersteld te zijn tegen dinsdag wanneer we in Aix onze stagetrainingen zullen aanvatten.
Gisteren zat ik in zak en as. De hele dag had ik al last van de rug, de rechterkuit en eigenlijk van mijn hele rechterkant. Reeds tijdens het opwarmen op de Nekker, voelde ik dat het niet juist zat en bij de tweede versnelling schoot de kramp bijna in mijn kuit. Magda vond het welletjes en stuurde me een half uur duurlopen. Gelukkig was het maar een half uur want ik voelde me op het einde zo leeg als het hoofd van Bush en mijn benen deden verschrikkelijk pijn. Gelukkig kon ik vandaag naar Peter, mijn kiné, de keizer van de ruggegraat, mijn wonderdokter tout court. Diagnose: een torsie in mijn bekken waardoor ook het hele rechterbeen een draai maakt. Resultaat: rugpijn, uitstraling tot in de hiel en een pak ellende. De oorzaak is volgens Peter moeilijk te achterhalen al is een overbelasting ten gevolge van een training waar zwaar werd geforceerd hoogst waarschijnlijk. Deze middag heb ik desondanks een half uur gelopen in het park van Machelen. De lentezon deed wonderen al was de pijn niet weg te krijgen. Mentaal ging het echter al stukken beter dan gisteren. In gedachten zat ik al in Aix waar het in principe nog een stuk warmer zal zijn. Morgen train ik in het Vrijbroekpark. Of dat relaxed zal zijn weet ik niet want lopen waar bijna twee maanden het lijk van een verdwenen vrouw heeft gelegen vind ik maar morbide. Twee meisjes van vijftien vonden het lichaam enkele dagen geleden. De vrouw was in februari na een cafébezoek verdwenen en is nu dus in het park gevonden. Afschuwelijk!
Het zal je maar overkomen. Je vertrekt samen met je vriendin naar het EK Indoor in Ancona, Italië. Je vriendin behaalt goud en dan kan je niet onderdoen natuurlijk. Resultaat: je behaalt dan ook maar de Europese titel. Het overkwam onze clubgenote Kathleen Dewolf en haar vriend Serge Beckers. Kathleen behaalde op de eerste dag van de competitie goud in het gewichtwerpen en Serge deed haar enkele dagen later na op de 60m horden. Proficiat aan allebei. Zelf zou ik nooit over één horde geraken, zo'n stijve hark ben ik. Velen vinden nochtans dat ik steeds soepel loop maar het ene heeft blijkbaar niets met het andere te maken. Vandaag was de souplesse wel helemaal weg. Gisteren bleek de schade na de zware ochtendtraining voor mij groter dan ik dacht. In de loop van de namiddag begon ik last te krijgen in mijn rechterbovenbeen. Waaeschijnlijk had ik zitten forceren door kost wat kost Jasper te willen volgen. Op domheid staat geen leeftijd hoor... Ik betrap me af en toe nog op wat ze normaal een jeugdzonde noemen. In mijn geval is dat een ouderdomszonde of misschien wel het begin van de mentale aftakeling. Ik was ook verschrikkelijk moe en was dat vandaag nog. Gelukkig scheen vandaag de zon en maakte dat mijn duurloop in het park van Machelen draaglijk en zelfs op het einde aangenaam. De eerste zon van de dag op mijn neus doet me altijd niezen maar dat vind ik een fijne ervaring want dan weet ik dat het lente wordt. Het lopen zelf verliep wel wat hoekig en pijnlijk maar uiteindelijk was ik blij dat ik had gelopen want mijn benen voelden achteraf merkelijk beter. Ik kon zelfs mijn vier versnellingen afwerken, weliswaar met de handrem op, maar beter dat dan niets! Morgen zie ik wel of het gaat om op de piste te trainen. Ik heb ondertussen ook een afspraak kunnen maken bij Peter om mijn rug nog eens goed los te maken voor we vertrekken. Ik heb vandaag de laatste contacten gelegd met Aix. Ik heb de kamerverdeling gekregen, de toestemming om het materiaal van de plaatselijke club te gebruiken en mijn nieuwe vriend Farid, de voorzitter van 'Office municipale des sports', zelf een oud halve-fondloper en 'poète à ses heures' de opdracht gegeven een karaokebar te vinden die we onveilig kunnen maken. Stel dat ik me kwets en niet meer kan lopen dan kan ik nog altijd zingen, hahaha...
Vannacht veranderde het uur en niet in de goede richting. Een uur minder slapen, dat voel je, zeker als je laat onder de wol kruipt. Na de match geraakten we deze nacht nog vlot weg uit Genk maar ik lag toch pas om half één in mijn bed. Het was dan ook niet met een frisse kop dat ik om tien uur in het Vrijbroekpark stond voor onze dominicale training. Kjell, die nog steeds last heeft van de rug vertrok met Stefan voor een duurloop. Patrick deed zijn fartlek met Sarah en Ewoud, Jasper en ik vertrokken samen voor twee ronden ofwel 6 km fartlek. Jasper die nog steeds in bloedvorm zit vertrok meteen op kop, legde een moordend tempo op en ik moest al meteen zwaar in het rood. Gelukkig waren de tussenstukken supertraag waardoor ik, zeker in het begin, enigszins kon recupereren. In de tweede ronde werd het moeilijker maar Jasper had duidelijk ook gevoeld dat het tempo wat té hoog lag en hield gelukkig een klein beetje in. Aan de hondenweide bij onze voorlaatse versnelling (tevens de langste van de hele ronde) vloog hij er weer furieus in. Het spookte in mijn hoofd. 'Ik ga lossen, ik ga lossen, ik mag niet lossen, ik ga toch lossen, neen, ik wil niet lossen...' en ik loste niet. De laatse versnelling was gelukkig een korte en blij maar volledig kapot kwam ik aan het eindpunt waar Magda ons met haar chronometertje stond op te wachten. Diep gaan kan ik toch beter als ik achter een sneller iemand aanloop. Vandaag was dat achter Jasper, vorige keer en de volgende misschien weer achter Kjell. Zonder die mannen geen supertijden voor mij, zoveel is duidelijk. Na de training werd er nog wat besproken ivm onze stage in Aix. We zullen om vier uur in de ochtend vertrekken en over Valenciennes, Reims, Dijon en Lyon rijden. Ik zal Patrick volgen want als ik naar het zuiden rij is dat steeds over Clermont-Ferrand. Deze namiddag kregen de jongens het bezoek van Ruben, één van Moon's beste vrienden en ploegmaat bij de atletiek. Het werd een contrastrijke namiddag met rustige momenten op de Nintendo, geconcentreerde spelletjes met de Napoleonsoldaten, het beschilderen van het gisteren zelfgemaakte smurfenhuis maar ook superwilde lawaaierige oorlogstaferelen in de tuin. Ik hoorde ze alledrie gillen en dacht dat mijn behekste buurvrouw dat zeker niet zou apprecieren, temeer daar ze buiten was en van het zonnetje profiteerde om voor de derde keer deze week haar stenen te kuisen. Ik besloot om de kids maar te laten gillen en roepen. Beschouw het maar als een soort vendetta, een wraak voor al die zomerdagen dat ik verplicht word om naar haar 'kweddelmuziek' te luisteren terwijl ik probeer een dutje te doen in mijn ligstoel. Ondertussen lag ik binnen in de zetel naar de eindstrijd in de Brabantse pijl te kijken. Ik had vanmorgen Bjorn Leukemans als winnaar getipt en zat er begot niet ver naast. Gisteren had ik wel de juiste winnaar gepronostikeerd. Pippo Pozzato is dan ook één van mijn lievelingsrenners. Momenteel zit er niemand zo mooi op de fiets als de Italiaan en ik heb het voor stylisten... (Ook in de atletiek!) Een enorm contrast met de krachtige zittende open benenrijstijl van Tom Boonen. Pas op, ik ben wel fan van Boonen maar hij zit gewoon niet schoon op zijne vélo. Vandaag was ik wel weer verbaasd door sommige beelden. Met al wat de laatste jaren in het wielerpeloton is gebeurd ga je je natuurlijk al sneller vragen stellen en toen ik de nieuwe Quickstepper Jérome Pineau met een reuzeverzet zonder moeite bergop zag fietsen en de rest met grimassen en opengesperde mond zag sterven in zijn wiel heb ik toch even de wenkbrauwen gefronst. Een superdag zeker? Er kwam wel een verrassende winnaar uit de bus. Benieuwd of iemand die naam had getipt: Anthony Geslin. Vanavond voel ik me supermoe en ik geloof dat ik uitzonderlijk héél vroeg zal gaan slapen, maar eerst nog een warm bad en wat flexium gel hier en daar...
Als er meer naast dan op het veld gebeurt kan je moeilijk stellen dat het een goede wedstrijd was. We waren nochtans vol goede hoop naar Genk getrokken, Kjell en ik. Ik de auto overwogen we de kansen van de rode duivels en we hadden het onder andere over de poll op het internet waarbij gevraagd werd naar het aantal punten dat de Belgen in de dubbele confrontatie met de Bosniërs zouden behalen. De meeste stemmen gingen naar een vier op zes. Ik vond dat te pessimistisch want je moet altijd voor winst gaan. Zelfs voor een vier op zes was de boodschap echter duidelijk. Vandaag moesten de duivels winnen. We waren goed op tijd vertrokken en hadden dus nog tijd om een hapje te eten in Genk. Emmy, mijn collega bij Feeling Wonen en afkomstig van Genk had me de Brasserie van Ciné Citta op de C-Minesite aangeraden. Wat een goed idee om de oude mijnterreinen te recycleren in een ontspanningsdomein met restaurants, bioscopen, enz... De indrukwekkende mijntorens en terrils dienden als baken want we zagen ze van ver staan. Na een lekkere sportmaaltijd stapten we opnieuw de wagen in om de autostrade over te steken op zoek naar het Fenix-stadion. Plots stonden we in een gigantische file. Kjell, die al eens eerder de Crystal Arena had bezocht, had me verzekerd dat er enorme parkings waren in de nabijheid van het stadion. Dus bleven we geduldig aanschuiven, zelfs al kwam het uur van de aftrap dichterbij. Toen we eindelijk de Arena voor onze neus zagen opdoemen stonden parkeerwachters te wuiven dat we terug moesten. Nu begrepen we waarom zoveel mensen reeds van ver te voet richting voetbaltempel gingen. Alle grote parkings aan het stadion waren voorbehouden voor de VIPS en de autocars. Damned, daar ging ons eerste lachmoment van de dag want die komiek van een Philips zou vandaag zeker weer flateren door in de plaats van het Bosnische het Servische volkslied te serveren en dàt wilde ik voor geen geld missen. Beeld je de woede in van al die Bosniërs die plots al hun ultra-nationalistische gevoelens de vrije loop laten, de stewards aanzien voor Karadzic en daardoor helemaal door het lint gaan. Zo ver is het niet gekomen, gelukkig. We haalden de volksliederen echter niet. Vijf minuten was de match bezig toen we op ons stoeltje zaten, net op tijd om te zien dat de blauw-witten de beteren waren en ook scoorden: 0-1. Koude douche in de tribunes en op het veld (het was beginnen regenen) alhoewel? In de tribunes werd enorm veel kabaal gemaakt maar dan enkel door de Bosnische supporters die met hun liederen en geroep de inruk gaven met 100.000 te zijn gekomen. De hele match waren de rode duivels ondermaats. Kwaliteit genoeg maar geen ploeg op het veld. Waaraan ligt dat? Ik had nooit de indruk dat de Bosniërs individueel beter waren maar zij hadden wel een ploeg op het veld. Ze speelden breed bij balbezit en Belgen met de bal werden meteen door een drietal Bosniërs onder druk gezet. De Belgen bewogen weinig en er werd te veel door het centrum gespeeld. De weinige keren dat er breed werd gespeeld zorgde dat ook onmiddelijk voor gevaar. Halfweg de tweede helft konden de Belgen op zo'n fase tegenscoren via Dembele. Dat was wel niet de meest opgemerkte fase van de wedstrijd. De hoofdrol was gisteren weggelegd voor de Bosnische spionkop die werkelijk voor vuurwerk zorgde. Plots schoten vuurpijlen in het rond en binnen de lortste keren zag je geen steek meer door de rook. (Hoe zijn die in godsnaam met zo'n arsenaal voorbij de security geraakt!)De arbiter onderbrak de wedstrijd en alle spelers verdwenen de tunnel in. Een klein kwartier later werd er verdergespeeld. Na het incident zakte de Belgische pudding helemaal in elkaar. Het werd uiteindelijk 2-4, een vernedering. De Bosnische supporters vierden feest, onder andere door mat een hele tribune de Belgische fans al springend en zingend de rug te keren. We verdienden niet beter. De Belgische supporters waren al even bleek als hun ploeg de 'roze duivels'.
Regen, regen en nog eens regen, dat was vandaag weeral het Vlaamse weer. Gelukkig hoorde ik de weervrouw op radio mooi lenteweer vanaf maandag aankondigen. Hoop doet leven! Toen we op de Nekker toekwamen was de lucht wisselvallig met wolken en zelfs wat blauwe vlekjes. We waren er reeds om half zeven omdat Bruno had voorgesteld om met Sven en Moon de aanloop voor het verspringen in te studeren met het oog op de interclub. Met stokjes en plankes werden de passen afgemeten en aangeduid. Daarna kwamen de proefsprongen. Zowel bij Sven als bij Moon kwam het goed uit, al lijkt Moon regelmatiger aan te lopen dan Sven waardoor hij bij elke aanloop practisch identiek afstoot. Met de nodige oefening komt het voor allebei wel goed. Daarna kon de echte training voor iedereen beginnen. Het was beginnen miezeren maar tijdens onze opwarming werden de weergoden pas echt kwaad met een wolkbreuk tot gevolg. Iedereen schuilde en trainde verder in de tribune behalve wij natuurlijk. Ook Noah's groepje werd door de plotse bui verrast en het was dan ook een grote nest waterkuikentjes dat even later onder leiding van Loni van aan het strand weer richting piste liep. Jasper en nieuwkomer Tim kregen zuivere spurttraining. Sarah en Kim liepen een duurloop, gevolgd door versnellingen en Kjell deed het voorzichtig aan want ten gevolge van zijn liesblessure sukkelt hij met de rug. Peter heeft werk voor we naar het zuiden trekken want naast het oplappen van Kjell wil ook ik me nog één keer laten behandelen voor onze afreis. (Peter zou eigenlijk meemoeten!) Ewoud en ik liepen' in en outs'. Vier keer een baanronde waarbij traag wordt gelopen en bij elk fluitsignaal ongeveer vijftig meter wordt voluit gespurt tot aan het volgende fluitsignaal. Dat is het soort training dat je zo zwaar maakt als je maar zelf wilt natuurlijk. Vandaag liepen we op 90%. Onnodig om nu reeds risico's te nemen, niet? Na de training boden enkele mensen hun diensten aan voor onze tien kilometer en een mama van twee atleetjes bood zelfs aan om de club te sponsoren. Ik vertelde haar dat de werkgroep 'sponsoring' binnenkort voor de eerste keer amenkomt en we daarna met haar zullen praten. Het is te vroeg om nu reeds concrete afspraken te maken. Eerst moeten de lijnen van het beleid worden uitgetekend. Je moet niet willen lopen vooraleer je kan stappen, hé.
Gelukkig had ik vandaag mijn I-pod mee want 20 toertjes draaien in het park van Machelen, da's geen sinecure. Bovendien was het aan het regenen en waaide het flink. Goed ingeduffeld en vol goede moed was ik er aan begonnen. Ik profiteer de laatste tijd van mijn duurlopen om de zaken in mijn hoofd op een rijtje te zetten. Het voorzitterschap van een club als RAM brengt heel wat extra werk en kopzorgen mee. Om overzicht te houden tussen club, mijn eigen trainingen, mijn drukke job en het gezinsleven overloop ik allerlei schema's en planningen tijdens het lopen. Daarna schrijf ik enkele ideeën op in mijn boekje om ze niet te vergeten. Vandaag liep ik dus wat langer dan gewoonlijk, in totaal 54 minuten. Het gemiddelde lag ronde de 12,5 km per uur, niet al te snel dus en toch had ik op het einde zware benen. De training van dinsdag zal daar niet vreemd aan zijn. De 500en met Jasper waren zwaar geweest maar ik zie het nut van zo'n type training wel in. Alleen valt het weer me enorm tegen. De winter duurt nu echt wel te lang en ik hunker stilaan naar de warmte en de échte lente. Nog een dikke week en we trekken naar die zon. Hopelijk heeft de lente in Aix al toegeslagen...
Vandaag heb ik een onvoorziene rustdag moeten inlassen. Ik was deze namiddag thuis met de kinderen en na het eten en het huiswerk trokken we naar het zwembad voor de wekelijkse zwemles van Noah. Volgens Sander, de zwemleraar, ging het vandaag heel goed. Noah kan al wat zwemmen en geraakt momenteel tot in de helft van het bad. Sander zei ook dat Noah bijzonder geconcentreerd was en dat dat een wereld van verschil maakte ten opzichte van de vorige keer toen Noah gedurig de clown uithing. (Zo kennen we hem wel!) Na het avondeten reden we naar de Nekker. Aanvankelijk waren we maar met drie trainers en waren de groepen te groot om te doen wat we echt wilden. Bruno was van plan geweest om de aanloop voor het verspringen te oefenen maar vermits enkel Thijs zijn spikes meehad zat er niet anders op dan zijn groepje van de dag wat technische uitleg te geven en wat te oefenen in het springen zelf. Sybren had de jongste groep met onze Noah onder zijn hoede. Die groep hield het bij loopspelletjes en aflossingetjes op het gras. Ik liet mijn groep oefenen op het aflossen. Eerst werkten we wat op het doorgeven van de stok en daarna deden we wat aflossingen met twee ploegen van vier. Ieder loper liep 100m. Na de eerste wedstrijd bleef ieder op zijn positie en na enkele minuten rust herbegonnen we maar dan met nieuwe startlopers. Na vier aflossingen had dus iedereen kunnen starten en finishen. Op dat moment kwam de groep met Moon ons vervoegen. Ik besloot om één grote mega-aflossing te houden. De groep werd in twee ploegen verdeeld rond de kapiteins Jo en Moon. Iedere ploeg bestond uit zeven lopers en dus moest ik improviseren en de afstanden variëren. De eerste vier lopers van elke ploeg liepen ieder 100m waarna twee lopertjes ieder 200m voor hun rekening namen om uiteindelijk de twee kapiteins een volledige baanronde te zien afleggen. De strijd was lange tijd onbeslist tot Sven en Ruben een kleine voorsprong konden uitbouwen. Dat liet Ruben toe om Moon in een zetel (alles is relatief natuurlijk!) de baan op te sturen. Met een tiental meter voorsprong begon Moon aan zijn vierhonderd meter. Toen ik Jo furieus zag vertrekken en Moon reeds een eerste keer omkeer (waar heb ik dat nog gehoord en gezien...) dacht ik bij mezelf dat Moon een vogel voor de kat was. Jo naderde wat maar kon de kloof niet meteen dichten. Dat komt wel, dacht ik, dat moordend tempo en die enorme foulée kon onze Moon onmogelijk volhoeden. En toch! De hele bocht zag ik Jo cm per cm naderbij sluipen maar bij het uitkomen van de bocht had Moon nog een vijftal meter voorsprong. Hem kennende wist ik meteen dat hij zich nu niet meer gewonnen ging geven. Hij keek nog een laatste keer om en zette de eindspurt in. Aan de meet had hij nog steeds vijf meter voorsprong. Ik was aanvankelijk van plan geweest om nog naar Machelen en de verlichte paden te trekken maar Hilde was vanavond niet thuis en dus werd het voor mij een onverwacht rustige avond. Ik liet Magda weten dat ik buiten wat opwarmen met mijn atleetjes niet aan lopen was gekomen. Niet erg, zei Magda, je loopt morgen gewoon wat langer. Zal ik doen...
Gisteren moest ik met mijn wagen naar de garage om er mijn remschijven te laten vervangen. In plaats van daar te staan wachten heb ik ondertussen mijn duurloop afgewerkt. Veertig minuten had Magda gezegd en dus liep ik van de garage in Vilvoorde rustig tot aan mijn vertrouwde park in Machelen. Daar liep ik acht rondjes van 600m en keerde terug naar de Luchthavenlaan. Vandaag was het dan weer training op de Nekker. Heel de dag was ik ongerust geweest want gisterenavond had ik voor het eerst sinds september weer een pijnscheut gevoeld in mijn linkerenkel. De herinnering aan al die maanden van voet- en enkelpijn kwam in één klap terug. Gelukkig was de pijn tegen de avond grotendeels weg en voelde ik tijdens het trainen niets meer. Kim, Sarah en Kjell liepen 300en terwijl Jasper en ik 500en moesten lopen. Al lachend stelde ik aan Kjell voor om te wisselen. Hij zag dat wel zitten maar we stelden het toch maar niet voor. Magda bepaalt onze programma's en daar moeten we ons maar aan houden, niet? Zij weet tenslotte waar we naartoe gaan. Zestien driehonderden voor Kjell dan maar en zes 500en voor Jasper en ik, verdeeld in drie reeksen van twee. Tussen de 500en zat telkens 150m joggen tussen en tussen de reeksen mochten we twee minuten rusten. Magda gaf ons als richttijd 2.27, 2.28. Jasper vertrok op kop en ik volgde in zijn spoor. Er stond behoorlijk wat wind en we moesten twee maal uitwijken voor lopers in de binnenbaan. Toch kwamen we uit in 2.27. De tweede liep ik op kop. Relaxer en met een betere ademhaling omdat ik mijn eigen foulée kon trekken: 2.28. Ook de vier andere 500en verliepen zonder problemen en de laatste lipen we zelfs in 2.25. Na de training werd nog losgelopen en wat nagepraat in het bureautje van Jef. Stof genoeg want de interclubs komen er aan. Daarna gingen we naar huis.
De lente gaat verder. Gisteren genoot ik met volle teugen van mijn rustdag. Ik kon zelfs de finale van Milaan-San-Remo meepikken. Wat een jump van Marc Cavendish. Dat is nog eens een échte sprinter, zo één à la Rik Van Linden, Freddy Maertens, Marino Basso en noem maar op. Boonen was nergens in de spurt, maar Boonen is in mijn ogen dan ook geen echte sprinter. Hij is een krachtmens die het in een lange spurt en zuiver op de macht kan halen. Echte spurters sterven tien keer onderweg maar herleven in het zicht van de meet. Daarenboven trekken ze meestal hun plan in het gewriemel van een naar de finish stormend peloton. Ook Robby Mc Ewen kon nog zo'n kattensprong als die van Cavendish maken maar wat deze jongen gisteren liet zien was fenomenaal. Zabel heeft fantastisch werk geleverd want tot voor kort geloofde de man van 'Man' nog dat hij niet over een brug geraakte, laat staan over de Poggio. Vandaag werd thuis Moon's tiende verjaardag gevierd met de familie maar eerst werd er vanochtend nog in het park getraind. Zonder Ewoud en Jasper echter, die allebei hun Universitair kampioenschap hadden in Gent. Vanmorgen stonden we dus in het Vrijbroekpark: Sarah, Patrick, Stefan, Kjell, Magda en ik. Tijdens de opwarming mochten we niet voorbij Sarah lopen omdat Magda vindt dat we doorgaans te snel opwarmen. Sarah en Patrick moesten daarna opnieuw fartlecken, Kjell en Stefan een tweeduizend lopen gevolgd door twee duizenden. Ik mocht het op twee duizenden houden. Zo vroeg reeds duizenden, dacht ik bij mezelf, als dat maar goed komt. Moederziel alleen jogde ik naar het einde van de dreef waar de start is gelegen van onze 'duizendmetertest'. Ik vertrok meteen op tempo, wilde me niet opblazen en voelde dat het niet meer de superconditie was van enkele weken geleden. Aan de hondenweide voelde ik reeds de eerste tekenen van verzuring maar vertraagde niet. De tegenwind in de laatste rechte lijn dreigde mij helemaal te doen stilvallen maar ik beet door en klokte af in 2.49. Ik kon het niet geloven, zo snel? Vandaar dat het zo moeilijk ging. De conditie mag dan niet super zijn, ik ben uitgerust en dan wil je vliegen natuurlijk. Magda had me nochtans opgedragen om niets te forceren. Nu dreigde dat wel het geval te zijn want ik besefte dat een tweede duizend in dezelfde tijd onmogelijk zou zijn. Ondertussen waren Kjell en Stef ook klaar met hun tweeduizend en stelde Magda voor om samen te vertrekken. Na vijf minuten rusten was het zover. Ik vertrok op kop, meteen gevolgd door Kjell en Stefan. Kjell loopt niet zo dicht achter mij dan ik doorgaans achter hem loop. Hij laat steeds een metertje tussen ons en dat verklaart waarschijnlijk waarom hij moeilijker in zijn ritme komt en zijn ademhaling kan regelen als hij achter mij loopt dan wanneer hij op kop loopt. Wanneer ik achter Kjell loop plak ik letterlijk tegen hem aan, rechts schuin achter, zo dichtbij dat ik geregeld zelfs zijn elleboog raak. Mijn tempo stokte bij deze laatste duizend af en toe en ik had de indruk dat mijn foulée niet optimaal was. Het vertaalde zich in een tragere 2.53. Dat is in deze fase van de opbouw nog steeds goed natuurlijk. Voor mij zat het er op maar de twee anderen moesten hun laatste duizend nog afwerken. terwijl ik aan mijn sportdrank slurpte zag ik Magda op het einde van de dreef in mijn richting komen. Dat betekende dat ze waren vertrokken. Magda was nog maar pas bij mij dat ik Kjell in de verte reeds de laatste bocht zag nemen. Ik voelde meteen dat dat een knaltijd zou opleveren en zo was het ook: 2.45. Dat is onze snelste ooit op dit parcours. Dat belooft. Ik bleef vandaag niet plakken want Moon's feestje wachtte. We waren reeds aan de taarten begonnen toen ik plots telefoon kreeg van Jasper. Als hij me belde, zo snel na zijn wedstrijd was dat zeker met wereldnieuws. Nog hijgend van de net geleverde inspanning deed hij zijn relaas. Hij was dan toch mogen starten in de snelste reeks. Blijkbaar hadden een paar jongens een valse tijd opgegeven en waren de organisatoren daar achter gekomen. Ik weet niet of Jasper in het heetst van de strijd bewust mijn raad heeft opgevolgd maar beter had hij zijn wedstrijd deze keer niet kunnen indelen. Door de aanwezigheid van enkele supersnelle mannen moest hij niet op kop lopen maar volgen. Hij kwam door aan de 200m in een ideale tijd: 29 seconden. Na vierhonderd meter was het nog idealer: 59 seconden. Hét droomscenario tekende zich af. Ik had hem op voorhand gezegd dat dat de ideale tussentijden waren. Door niet te snel te starten had hij op het einde nog overschot en een laatste spurt leverde hem dan ook een verdiende besttijd op, 1.58.91. Ik ben superblij voor hem en hoop dat hij nu beseft dat talent alleen niet genoeg is om resultaat te halen. Het zware labeur van de laatste twee maanden heeft vruchten afgeworpen. Nu blijven werken is de boodschap en dan wenkt een prachtige zomer. Na ons telefoontje bleef ik wel even beteutert achter. Ik was mijn titel van snelste 800m-rammer kwijt. Al gauw haalde het gezond verstand het echter van de emoties. Het was toch niet meer normaal dat een bijna-vijftiger op de halve fond met de plak bleef zwaaien. Het werd verdorie tijd dat het er bij Jasper uitkwam en ik hoop dat ook Ewoud binnenkort mijn tijden naar de geschiedenisboekjes loopt. Het kan voor mij alleen maar des te motiverend werken. Hoe beter zij worden, hoe groter de kans dat ik nog enkele percentjes kan verbeteren. Ik zal me aan hen optrekken om ook een superzomer te lopen, wie weet de beste ooit. Dat hoop ik tenminste.
Op deze prachtige eerste lentedag trok ik weer naar Machelen, deze keer niet om er in het park te duurlopen maar wel om er op de piste te trainen. Normaal gezien loop ik op vrijdagavond op de Nekker maar vanavond had de Kampioenenviering plaats van de stad Mechelen en daar moest ik samen met een hoop clubgenoten naartoe. Maar deze middag stond ik op de Machelse Mondopiste. De zon scheen en voor het eerst sinds lang had ik geen vier lagen boven elkaar aan. Ik trok zelfs na de opwarming mijn handschoenen uit. Mijn muts hield ik aan maar dat is meer om mijn oren tegen de wind te beschermen. Het is een zalig gevoel om weer de natuurlijke warmte van de zonnestralen op je huid te voelen. Bij de opwarming voelde ik al dat ik betere benen had dan gisteren. De stretching liet ik bewust wat langer duren. Ik had een enorm stresserende voormiddag meegemaakt en kon de helende krachten van het trainen goed gebruiken. Lekker traag opwarmen en een relaxte reeks lenigheidoefeningen waren de eerste ingrediënten. Daarna volgde een serie van tien keer 150m waarbij de eerste 50 als aanloop dienden voor de laatste 100 die voluit maar tevens op het gevoel werden gelopen. Tussen de spurten door stapte ik rustig terug naar het vertrekpunt. Ondertussen was er ook een lerares LO met haar klas toegekomen en begonnen de leerlingen die ik rond de 14-15 jaar schatte toertjes te lopen. De gemiddelde conditie van de hele groep was erbarmelijk. Eén jongen kon wat lopen maar de rest was om te huilen. Ik ben natuurlijk gewoon om op de club jongeren bezig te zien die waarschijnlijk niet echt representatief zijn voor de hele bevolking. Mijn tien spurten gingen nagenoeg perfect, soepel en met een goede foulée. Achteraf dacht ik dat het in deze fase van de opbouw misschien voor mij te riskant is om pure snelheidstraining met jongere atleten te doen. Ze zijn sowieso sneller dan ik en dan heb ik de neiging om te willen forceren. Vanavond was heel sportief Mechelen dus aanwezig in de grote sporthal van de Nekker voor de jaarlijkse kampioenenviering. In een stad als Mechelen is dat natuurlijk één en ander en het was een indrukwekkende reeks trofeeën die uitgestald op een lange tafel op hun nieuwe eigenaar stonden te wachten. Dit jaar werden de demo's gelukkig beperkt tot vier waardoor veel meer volk tot het einde bleef. Na de gebruikelijke receptie en nog een leuke babbel reed ik naar huis. Ik was nog net op tijd om een lachende Club Bruggetrainer te zien uitleggen hoe zijn ploeg (weliswaar met de hakken over de sloot) had gewonnen van KV Kortrijk. Het waren zielige toestanden in Brugge deze week. Ik denk dat ze daar echt wel hopen dat het seizoen snel voorbij is.
De eerste bestuursvergadering met de volledige nieuwe ploeg is een feit. Ze duurde langer dan voorzien en ik stak dus laat in mijn bed. Alle taken zijn nu verdeeld, werkgroepen in het leven geroepen en we kunnen met volle moed beginnen werken. Ondertussen heeft Patrick, dé werkgroep 10 km op zijn ééntje, al bijna de hele planning ingevuld. Nog enkele vrijwilligers vinden en we zijn rond. Via Mario van Running Mate hebben we zelfs opblaasbare bogen aan start en aankomst. Een ploeg van 'New Balance' komt die op de dag van de wedstrijd plaatsen. In ruil zullen ze dan voetanalyses aanbieden aan iedereen die het wenst. De reclamespot van radio reflex (104,8) gaat nu ook geregeld de ether in en de bijkomende T-shirts zijn besteld. Lopen deed ik deze middag in het park van Machelen. Voor het eerst sinds het begin van mijn rustperiode trok ik weer naar daar en het was een beetje als 'thuiskomen'. Vijftien toeren lang mijmerde ik over alles en nog wat. Ik was mijn I-pod vergeten en zonder muziek denk je meer na. Misschien is dat niet slechter. Een heleboel dingen passeerden de revue maar mijn gedachten trokken het meest richting Finland. Het is nog dik vier maanden voor ik vertrek maar het WK maakt me nu reeds bij momenten bloednerveus. Alles is bijna geregeld maar wat als ik nog gekwetst geraak? En hoe zal ik de opeenvolging van wedstrijden verteren? Hoe loop je zo'n kampioenschap? Allemaal vragen die door mijn hoofd spoken. In het begin ging het lopen wat stijfjes en ook de versnellingen waren stroef maar daar zal de rustperiode en het hervatten van de zware trainingen (die van dinsdag zat er nog stevig in) niet vreemd aan zijn. Morgen train ik op de piste. Hopelijk is de souplesse dan terug...
Vandaag vierde Moon met zijn vriendjes zijn tiende verjaardag in de 'Nekki'. Dat is de binnenspeeltuin op de Nekker, een soort van paradijs voor waaghalzen met als groot 'pluspunt' het feit dat de ouders de kinderen niet kunnen zien. Naast een half dozijn klasgenootjes (Zijn beste vriend Brentje en Siebe, Jonas, Lucas, Sander en Robbe) had Moon ook drie van zijn atletiekmaten gevraagd, Thijs, Sven en Ruben. Ook Noah had zijn beste vriend Igor uitgenodigd. Drie uur aan een stuk maakten ze de Nekki onveilig. Nadien trok iedereen huiswaarts behalve de Rammertjes die mee met ons gingen omdat ze toch allemaal 's avonds nog moesten gaan trainen. Thuis werd er nog wat gespeeld maar héél veel tijd bleef er niet over. Terwijl Thijs en Sven meer interesse hadden voor het spelen met soldaatjes bewees Ruben over een duidelijk muzikaal talent te beschikken door op mijn tabla's te spelen. Alleen Noah volgde hem in zijn muzikaal avontuur en het werd een ritmisch onderonsje dat alleen werd afgebroken door een kreet van Hilde: 'aan tafel'! Veel werd er niet meer gegeten en we trokken dan maar naar de Nekker. Veel te vroeg maar daar konden ze op het middenplein allemaal hun nieuwe boomerangs uittesten. Daarna was het trainen geblazen. Terwijl ik de grootste en oudste groep looptraining gaf oefende de groep met Moon, Thijs en Sven onder leiding van KV-fan Karolien op het verspringen. Vanaf dit jaar wordt er rekening gehouden met de plank en mogen ze niet meer zoals bij de benjamins springen van waar ze willen. Niet gemakkelijk bleek achteraf. Noah zat bij Bruno in de groep, samen met Lucas en Sander die voor het eerst (en na een gesprek eerder vandaag met hun respectievelijke mama's) eens kwamen meetrainen. Achteraf leken ze allebei tevreden. Moon vertelde in de auto dat hij hoopte dat ze zouden aansluiten. Hoe meer vrienden hoe leuker, zei hij. Ik kan hem alleen maar gelijk geven.
Het gaat de goede kant uit met mijn schouder. Ik reageer blijkbaar uitstekend op ontstekingsremmers en gelukkig maar. In het andere geval stelde dokter Leen een infiltratie voor en dat vermijd ik toch liever. Gisterenavond stond er na dik twee weken eindelijk opnieuw een pistetraining op het programma. Terwijl Sarah twaalf rondes liep waarbij ze versnelde in de rechte stukken gingen Kim, Kjell en Joost voor het langere werk. Jasper, Tom en ik hadden 300en te verwerken. Jasper kreeg héél weinig recuperatie tussen de 300en. Hij heeft dan ook nog niet gerust en heeft nog één wedstrijd voor de boeg, het BK voor universitairen aanstaande zondag in Gent. Tom en ik kregen 200m joggen tussen de 300en. De eerste mochten we met zijn drieën lopen. Ik stelde voor om op kop te lopen maar Jasper wilde absoluut de leiding nemen, om zeker te zijn dat het tempo niet overdreven hoog zou liggen met het oog op zondag. Zo had ik het tenminste begrepen. Jasper vloog er meteen in gevolgd door mezelf en Tom. Ik moest er werkelijk alles uit persen om niet te lossen en we kwamen uit in 44 seconden. Ik riep en vloekte kwaad naar Jasper dat ik het niet begreep. Achteraf heb ik me verontschuldigd want het was één groot misverstand. Magda had hem namelijk opgedragen om voluit te gaan tewijl ik dacht dat hij net het tegengestelde ging doen. Sorry Jasper... Vanaf dan deed ik het wat voorzichtiger. Het resultaat was een serie van nog vijf 300en in 47 seconden. Nog steeds snel maar niet meer op de limiet. De weg is nog lang en we zijn pas opnieuw bezig. Tom was duidelijk tevreden over zijn training en ik hoop dat hij regelmatig kan komen trainen. Er zit enorm veel potentieel in die jongen en hij is bijzonder aangenaam om mee te trainen. Na de training zag ik dat Jef zijn 'Atletiekleven' reeds had. Ik krijg mijn exemplaar steeds later en dus kon ik het niet laten om meteen eens te gaan piepen op de masterpagina's. Mijn oog viel meteen op de nominaties voor master van het jaar. Elk jaar worden die trofeeën per mastercategorie uitgereikt en ik hoopte er dit jaar bij te zijn. Gezien mijn resultaten in 2008 was de kans reeël. Met grote verbazing merkte ik dat mijn naam er niet bij stond. Ik moet toegeven dat ik ontgoocheld ben. Ik heb alle titels op 800 behaald (Provinciaal, Vlaams en Belgisch), liep een Belgisch record en had de vijf snelste tijden op 800m. Volgend jaar beter zeker?
Wat gaat de tijd toch snel. Vandaag is Moon tien geworden. Ik was net geen veertig toen hij het daglicht zag en Hilde net geen dertig. Samen zijn we dit jaar een eeuw! Moon nam vandaag cakes, drankjes en lollies mee naar de klas en woensdag viert hij met een dozijn vriendjes (klasgenootjes en voor het eerst ook vriendjes uit de atletiek) zijn verjaardag in de Nekki, de binnenspeeltuin op de Nekker. Het is fijn dat hij spontaan koos om minder klasgenoten uit te nodigen om zo zijn maten van de piste te kunnen vragen. Zondag is de familie aan de beurt en zal hij de kaarsen uitblazen. Zijn peter (mijn broer) zal hij moeten missen want die is op vakantie in Oman. Binnenkort verhuist hij trouwens naar de emiraten. Hij heeft daar een contract ondertekend bij de lokale luchtvaartmaatschappij. Ik heb Moon beloofd om een webcam te installeren want hij vindt het wel erg dat Chris zo ver weggaat. Deze middag heb ik mijn duurloop niet in de zon kunnen afwerken. In April verschijnt het eerste nummer van ons nieuwe project en vandaag moest ik de definitieve lay-out voorleggen aan een deel van onze directie. Gelukkig moest Kjell vanavond ook nog lopen en trokken we samen naar het Vrijbroekpark. Het was al pikdonker en slechts de helft van de omloop is verlicht. Het krioelde er van de padden die van de poelen naar de beek trokken waardoor we af en toe eens moesten opzij springen. (Vooral Kjell!) Het park was verder helemaal verlaten. We kwamen enkel een politiepatrouille tegen die op zoek was naar een jonge man. De agenten vroegen ons trouwens of we iemand hadden gezien en gaven ons de beschrijving van de gezochte persoon. Het toeval wilde dat ik enkele minuten eerder tegen Kjell had gezegd dat ik de indruk had dat er in het duister iemand achter ons liep. Waarheid of fantasie? De duisternis heeft soms een vreemd effect op je verbeelding. Morgen onderga ik een echografie van mijn schouder. Ik heb al enkele dagen hevige pijn in mijn rechter schoudergewricht. De dokter vermoedt een ontsteking en wil zekerheid. Ik had wat last tijdens het lopen maar zoals ik eerder al zei: 'NO PAIN NO GAIN!'
Vanochtend was het zover. Voor Kjell en ik zat de rustperiode er op. Weg met de ongemakken. Trainen is hard maar dan weet je tenminste waar de pijn vandaan komt. Nu heb ik twee weken lang last gehad terwijl ik bijna niet liep. Inactiviteit is voor mij niet weggelegd en dus was het vanochtend feest. Magda had ons enthousiasme waarschijnlijk opgemerkt want reeds bij aanvang van de opwarming drong ze aan op moderatie. Tijdens onze opwarming hadden Kjell en ik trouwens het gezelschap gekregen van onze Macedonische vriend en ex-speler van KV waarvan de kleinste zoon Alexander vorige zomer (en binnenkort opnieuw) trainde met Moon op de Nekker. Bij de versnellingen voelde ik meer souplesse dan ik de voorbije twee weken had ervaren. Magda liet ons daarna een fartleck lopen. Eén grote ronde voor mij en twee voor Kjell en Stefan. Patrick en Sarah hielden het op één grote en één kleine ronde. 'Op 75 %', zei Magda en we vertrokken. We zaten meteen in een goed tempo en op sommige stroken trokken we fors door. De trage stukken liepen we naar mijn gevoel iets trager dan anders. Aan de hondenwei sleurde Kjell nog wat harder en moest ik een tandje bijsteken maar al bij al liep het gesmeerd. De weg is nog lang en niet forceren is voor ons allen de boodschap. Ook Jasper was in het park. Hij kwam er ons en ook zijn kameraden van de triatlon groeten. Die waren talrijk aanwezig voor hun jaarlijkse conditietest over vijf kilometer. Deze namiddag trok Jasper naar de sluitingsmeeting van het indoorseizoen. Hij trad er samen met Ewoud aan op de duizend meter. Aanvankelijk had ik ook deze wedstrijd aangestipt maar dan viel mijn rustperiode te laat en dus liep ik deze wedstrijd niet. Onze boys liepen tijden die van hen verwacht werden al hebben beide in principe snellere tijden in de benen. Ewoud moet véél sneller kunnen dan 2.44 en ook Jasper mag meer ambiëren dan zijn nieuw PR. 2.37.93 is goed maar aangezien hij wellicht voor het clubrecord ging denk ik dat hij nu zit te vloeken. Hij haalde het nipt niet. In mei lopen we allemaal (Kjell, Ewoud, Jasper en ik)een nieuw PR op de 1000m tijdens onze eigen meeting! Laten we dat afspreken, hé. Deze namiddag reed ik met de kids naar de zoo. Ze nemen het verzilveren van een abonnement wel heel letterlijk maar ik heb hen verwittigd dat ik niet elk WE naar Planckendael of de zoo zou trekken. Eigenlijk had ik liever in mijn zetel TV gekeken maar de zon scheen en dan heb ik tegen de twee geen verhaal. Er was enorm veel volk in de zoo. De eerste lentekriebels, zeker? Het leuke aan de zoo is het feit dat het dierenaanbod totaal varieert van dat van Planckendael. Een mindere kant is het feit dat het er zo(o) klein is. Ondanks de inspanningen die gedaan worden om het park uit te breiden blijven de kooien kleiner dan in Muizen. Toen we met ons drieën naar één van de gorilla's keken draaide die plots zijn ogen in onze richting. 'Wat een droevige blik', zei Moon. 'Ik denk dat die zo verdrietig is omdat hij opgesloten zit in plaats van thuis in Afrika.' You've got a point, dacht ik. Een uitstap is ook nooit geslaagd zonder de nodige versnaperingen. Na een appel en een banaan die de schijn van gezond moesten hooghouden werd een hele doos Pim's in een recordtijd verorberd. Noah noemt zijn lievelingskoekjes Pimkoekjes en heeft een wel heel speciale manier om ze op te peuzelen. Hij haalt ze eerst uit elkaar. De laag chocola maakt hij los van de koek om ze op het laatst en met gesloten ogen te degusteren. Je zou dan denken dat beide jongens gesatureerd zijn maar een warme wafel(Noah) en een zakje popcorn(Moon) gingen er ook nog in. Toen we thuiskwamen was het eerste dat Noah tegen Hilde zei: 'ik heb honger!' Waar steekt die dat toch allemaal? Onze twee oriëntatielopers, Kim en haar vriend Joost hebben het dit WE ook weer uitstekend gedaan. Kim won haar wedstrijd op een schitterende wijze door met vier minuten voorsprong op de tweede toe te komen. Ze is vooral blij dat ze nog eens foutloos liep. Bij het oriëntatielopen moet je niet aleen hard kunnen lopen maar moet je ook het technisch gedeelte van de discipline (kaartlezen)perfect beheersen. Joost liep twee wedstrijden en werd 4de en 6de. Proficiat aan allebei!
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
