Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
08-02-2008
Tweemaal raak!
2005 (2) - Twee wedstrijden liep ik in Juli. In Booischot en in Zwijndrecht. Op basis van mijn goede tijden werd ik in de tweede reeks geplaatst samen met allemaal juniors. Raar zicht maar je hoort me niet klagen. Ik klampte aan en kwam in het midden van de goep aan. 2.01.98, verbetering van mijn besttijd! Twee weken later in Zwijndrecht waaide het verschrikkelijk. Een rare wedstrijd. De officials lieten ons op 1 lijn starten. Bizar, hoor, maar blijkbaar gebeurt dat nog. De eerste ronde was niet erg snel, maar bij het ingaan van de tweede ronde ging een flink uit de kluiten gewassen gast hard op kop lopen. Op 200 meter van de meet moest ik er af maar ik werd nog tweede in een (gezien de felle wind) goede tijd: 2.02.xx. Daarna vertrokken we op vakantie naar Kreta. Ideale condities voor een zonnekind als ik om hard te trainen. Soms zelfs in volle namiddag en onder een blakende zon. Twee weken voor het Belgisch Kampioenschap waren we terug thuis. Net op tijd om de laatste hand te leggen aan de conditie. Magda liet me nog wat specifiek trainen in functie van de 800, maar ook van de 400m. Zo oefende ik ook wat op mijn start. En toen kwam de grote dag. Rond elf uur de 800m. Ik moest het voor de allereerste keer opnemen tegen Marc Masschelein.FOTO1 Het zou niet de laatste keer zijn. Marc en ik zijn aan elkaar gewaagd. Ik heb, denk ik, het geluk ietsje sneller te zijn. Marc maakte er een harde wedstrijd van. In de laatste bocht versnelde ik om zo naar mijn tweede Belgische titel op rij te snellen. Ik deed het vijf uur later nog eens over op 400m. Ik ben geen specialist maar ik trek behoorlijk mijn plan op 400. Ik hoopte eigenlijk op een medaille. Het werd de gouden.FOTO2 Dat ik de snelle Eric Wellekens (snelste jaarprestatie op 400 bij de 45+ in 2005!) kon verslaan had ik echt niet verwacht.
Dertien graden was het vanmiddag. Sedert de kids voetballen bij Zennester Hombeek geraak ik op vrijdagavond nog zelden op de 'Nekker'. Dikwijls vind ik dat spijtig, maar vandaag was ik toch blij dat ik onder de middag kon lopen. Het zonnetje scheen! Wandelaars hadden zelfs hun dikke jas thuisgelaten. Ik had nog wel mijn polartrui, mijn loopvest, wanten en muts op, maar ik ben dan ook de grootste koukleum van het noordelijk halfrond. Soit! Magda had me mijn training voor vandaag en zondag per sms doorgestuurd. Today's menu: spurttraining! Na een 20-tal minuutjes opwarming en de nodige soepelheidsoefeningen (nooit evident voor een stijve plank als ik...) vier versnellingen en daarna 10x150 m spurt. (50m inlopen en dan 100 op volle snelheid) Het ging lekker en het zachte lenteweer zat er ongetwijfeld voor iets tussen. Mijn keelpijn was ook ineens minder fel en vanavond ben ik langs de 'tovenaar' gepasseerd om mijn rug te laten behandelen. Morgen rustdag en zondagochtend héél vroeg naar het 'Vrijbroekpark' voor een serie duizenden. Daarna met Moon naar de cross in Ekeren. (Hij loopt al om 12.30u)
Dag Sarah. Een maand niet lopen, enkel studeren en dan hop naar het PK in Essen. Niet te verwonderen dat je de lat niet hoog durfde te leggen. Uitlopen was de boodschap en je deed het begot. Dat verdient toch ook een pluim, vind ik! Het getuigt in ieder geval van veel moed. Ik zou in zo'n omstandigheden nooit hebben durven starten, hoor! En Moon heeft een pak leuke foto's van jou gemaakt. Op de Ram-site staan er slechts enkele. Hier zijn er nog een paar. Moon heeft er zelfs eentje getrokken waar je me rechts ziet roepen! Zo van: 'je hebt het gehaald, je bent er!'
De winter is niks voor mij. In november zat ik al met een bronchitis die maar niet wilde genezen. Drie weken bleef ik zonder te lopen en toen ik eindelijk genezen was kwam januari en het PK er al aan. Ik won wel de titel bij de 45+, maar bleef onder de tijd die ik voor ogen had. Ik kwam nog weerstand te kort en moest Luc (Borghoms, master 35) (FOTO-CrossMechelen) in de laatste van de vier rondes laten gaan. Spijtig want zonder die onderbreking had een toptijd er wel ingezeten. Niet dat mijn 2.04.17 zo slecht is maar ik moet beter kunnen. En nu is het dus weer zo ver. Keelpijn en een rug die me opnieuw parten speelt. Rotklimaat! Als ik in Gent zou wonen trainde ik elke dag indoor. Kunnen ze de Nekkerhal niet ombouwen? Morgen mag ik gelukkig bij Peter (De Rijck) langs, een fantastische kiné, ostheopaat, kraker, rugspecialist, zelf sportman én healthgourou. Samengevat, een tovenaar! Hij brengt me elke keer weer in de running. Thanks Peter!
De winter van 2005 was er eentje om snel te vergeten. Ik kan niet tegen de koude en wanneer anderen nog in T-shirt trainen draag ik al een Polar-trui, muts en handschoenen. Ik geraak ook moeilijk opgewarmd en ben ook heel blessuregevoelig. (Zo loop ik zelden of niet op asvalt) Die winter had ik last van enkele lichte kwetsuren. Het weerhield me om systematisch te trainen en ik kwam geen enkele keer uit in competitie. Ik ben niet echt een aanhanger van de olympische gedachte (Foei, zeker?) en loop alleen als ik er echt klaar voor ben. Voor mij dus ook geen cross, al heb ik er in mijn beginjaren als loper wel enkele gelopen. (FOTO 1) Maar ik ben geen ploeteraar. Geef mij maar de warmte van de Topsporthal! En toen kwam eindelijk de lente. Eindelijk zon en warmte... En de eerste wedstrijden. De interclub bij de seniors kwam er al meteen aan. Ik werd aangeduid voor de 1500m. Niet mijn ding, maar bon. Ik ging vlotjes mee tot in de 3de ronde en dan was het over. 4.20... Vijf tiende boven het clubrecord. Brute pech! Ik kwetste me daarenboven weer aan de hamstrings en hop, daar ging mijn voorseizoen.
Op de 'Nekker' waait het altijd. Vandaag nog net iets meer dan anders en ik was dan maar al te blij toen Magda ons menu van de dag voorlegde. Vier maal 600m met intervals van 50m (dwz 50m snel - 50m tempo - 50m snel enz...) Is het dat maar, dacht ik! Het werd echter afzien met die wind, maar mijn vorm is uitstekend en dan recupereer je optimaal. Ik forceerde niets en bleef netjes verschuild achter de rug van Jasper (Jacobs)FOTO1. Een van de belangrijkste lessen die ik de laatste jaren heb geleerd is me op training te beheersen teneinde kwetsuren te vermijden. Een nieuwe kwetsuur zou mijn laatste winterdoel, het BK Indoor (800m) serieus in het gedrang brengen. Ik heb nog een kleine maand om de laatste hand te leggen aan mijn conditie. Als het daarvoor nog hard moet waaien, laat het dan maar waaien! Afzien is plezant. No pain, no gain... Het goede nieuws van de dag is dat de kwetsuur die Kjell (De Hondt)FOTO2 opliep tijdens het BK cross in Essen nog lijkt mee te vallen. Ik zag hem vliegen op de piste, en dat kwam niet door de wind hoor! Kjell had behoorlijk wat frustraties af te werpen en binnenkort neemt hij zeker sportieve revanche. Wacht maar!
2004 - In mijn naaste omgeving werden nogal wat wenkbrouwen gefronst toen ik competitie begon te lopen. Wie begint immers nog op zijn 43e wedstrijden te lopen. Op een dag vroeg iemand me tijdens een feestje wat ik eigenlijk wilde bewijzen en wat het doel was van al dat fanatiek gedoe. 'Belgisch kampioen worden', antwoordde ik! Er is toen heel hard gelachen en verder gefeest. Na de botvliesontsteking die me de hele zomer van 2003 aan de kant hield werd het voor mij weer opbouwen in de herfst. Pas rond nieuwjaar voelde ik me eindelijk weer sterk genoeg om een wedstrijd te lopen. Ik besloot om aan het pk indoor deel te nemen op de 800 m. (mijn eerste kampioenschap op de piste) Ik had me wat bezeerd tijdens de laatste training, maar wat had ik te verliezen. Marc gaf me de raad om heel goed op te warmen en voor ik het wist stond ik aan de start. In mijn hoofd had ik die wedstrijd al zeker 10 keer gelopen, maar mijn tactisch plan, nl. me in tweede of derde positie nestelen en op het einde proberen uit te halen viel al meteen in het water. De koploper hield het na één enkele ronde reeds voor bekeken en ik kwam aan de leiding van het omvangrijke groepje. Verstand op nul, doortrekken en in de laatste bocht nog versnellen. Ogen dicht en maar spurten. Het lukte! Ik kon het nauwelijks geloven. Ik had gewonnen... Enkele maanden later deed ik het nog eens over in Beveren ter gelegenheid van het PK en KVV. (FOTO1) Er werd behoudend gestart. Marc had me verwittigd dat kampioenschappen doorgaans tactisch worden gelopen. En nooit in de bocht voorbijsteken, zei hij, maar alles geven bij het ingaan van de laatste rechte lijn. Zo gezegd, zo gedaan! Ik spurtte naar mijn tweede provinciale en eerste Vlaamse titel op 800m. Het was te mooi om waar te zijn. Dankzij deze prestaties werd ik opgeroepen voor de mastersinterland. (FOTO2) Dat is een match tussen België, Frankrijk en Engeland (+ een tweede B-team uit het organiserend land, deze keer België!). Samen met Frits De Baets (Later meer over hem!!!) mocht ik onze kleuren verdedigen op de 800m. Er stond die dag een felle wind in Kortrijk en ik was niet opgewassen tegen de veel jongere Franse masters. Ik werd vierde en eerste belg in 2.O3.43, niet meteen mijn beste resultaat ooit maar ik vond het een unieke belevenis! Gesterkt door de resultaten van het voorjaar besloot ik me voor te bereiden op het BK Masters in september. Tijdens de vakantie liep ik geen enkele wedstrijd meer maar trainde bikkelhard. Als laatste voorbereiding nam ik deel aan het PK estafetten in Bornem. We behaalden goud met onze mastersploeg. (Half september wonnen we in Jambes zelfs de zilveren medaille op het BK estafetten bij de Masters!) En toen naar Zwevegem voor het BK. (FOTO3) De aanwezigheid van Moon en van mijn papa brachten me de nodige afleiding voor de wedstrijd. Voor de start heb ik nl. een nogal sterke aanleg tot zot worden. Elke keer opnieuw vraag ik me af waarom ik mezelf die beproeving opleg terwijl ik rustig voor de TV naar sport zou kunnen kijken! Maar achteraf is de roes des te groter natuurlijk. De wedstrijd zelf was heel bizar. Er stond een felle westenwind en niemand durfde blijkbaar door te lopen. Ik wist dat Lucien (Heyde) de te kloppen man was en bleef in zijn zog. De eerst ronde was belachelijk traag. Net een doordeweekse duurloop, maar in de tweede werd geleidelijk aan versneld en ik deed wat ik eigenlijk niet mocht: in de bocht voorbijsteken! Ik viel aan op zo'n 165 meter van de meet, nam meteen enkele meters en gaf mijn voorsprong niet meer prijs. Ik was euforisch. Alleen de traantjes van Moon brachten me terug in de realiteit. Ben je zo blij, vroeg ik? Maar neen, antwoordde Moontje. Ik heb niks gezien!
Het is niet omdat je de vijftig nadert dat je moet achterblijven. Mijn jonge trainingspartners Kjell(20) en Jasper(19) inspireerden me om een eigen Blog aan te maken. Ik zie het als een soort dagboek waarin ik mijn sportbelevenissen kan delen met anderen. Lopen komt bij mij niet op de eerste plaats, maar is toch een onmisbaar en ontegensprekelijk deel van mezelf geworden. Door het lopen, de harde trainingen, de regelmaat en de competitie heb ik een evenwicht gevonden. Ik heb jaren gefietst. Nooit in competitie, veelal alleen maar ook in clubverband. Ik deed dat héél graag maar werd zo'n zes jaar geleden op korte tijd tweemaal aangereden op het fietspad. Na het tweede ongeluk besloot ik om het lot niet verder te tarten en ik hing mijn fiets (of liever gezegd 'wat er van overbleef') aan de haak. Ik heb het leven echter altijd al van een sportieve kant bekeken en het toeval wilde dat ik net iemand was tegengekomen die een loopclubje trainde in het Antwerpse. Tijdens mijn legerdienst, lang, lang geleden in een kazerne niet ver van hier(Peutie-1985)was reeds gebleken dat ik wat aanleg had voor het lopen en ik besloot om het maar eens te proberen. Jean-Louis Lefraine (ex-ultraloper)werd dus mijn eerste coach, maar onze samenwerking was spijtig genoeg van korte duur. De afstand (elke keer van Hombeek naar Brasschaat was geen lachertje) en een eerste blessure (achillespees door overbelasting en onaangepast schoeisel) waren er teveel aan. Mijn vriend Kurt overtuigde me om het eens in Kapelle-op-den-Bos te proberen. Daar is een onderafdeling van de Mechelse atletiekclub RAM aktief. Zo ontmoette ik de man die van mij een echte loper heeft gemaakt. Marc Lauwers, ooit zelf een topper op 800m besmette me met de goesting voor het pistewerk. Veel lopers houden meer van langere loopparcours, maar ik ontdekte een voorliefde voor toertjes draaien. Ook mijn duurlopen doe ik liefst in kleine parkjes.
Ik had begin 2003 reeds meegedaan aan enkele stratenlopen in de buurt en er zelfs als eentje gewonnen (Natuurloop Londerzeel 4km) FOTO1 Op een dag raadde hij me aan om eens mee te doen aan een pistewedstrijd. Op de Nekker liep ik mijn eerste 800. ( Ik won in 2.04. Niet meteen een wereldtijd, maar best aardig voor een 42-jarige beginneling.(Later vertel ik wel wat meer over die bewuste eerste 800m!) En het beste moest nog komen. Twee weken later werd ik door mijn Club RAM opgeroepen om de 800 meter op de interclub bij de seniors voor mijn rekening te nemen. (11 mei 2003) Onbevreesd ging ik mee met het eerste groepje en nam op zo'n 300m van de streep warempel de leiding. Maar zoals ik al zei, onervaren... Het ganse pak jonge veulens (allemaal zowat een kop groter dan mijn 178 cm) scheurde me voorbij in de laatste bocht. Mijn tijd mocht er wel zijn: 2.02.98. En er had nog wat meer ingezeten. Onervaren als ik toen nog was liet ik me uitbollen en keek ik zelfs naar mijn horloge als ging het over het einde van een marathon. Ik hoor Bob, onze toenmalige voorzitter nog roepen dat ik dat niet mocht doen!
Het ging zo goed dat ik besloot nog meer en harder te trainen. Tja,... Het resultaat was drie maanden rust met een botvliesontsteking. Deze ervaring deed me natuurlijk nadenken en ik gebruikte de tijd onder andere om enkele boeken en tijdschriften over lopen te lezen. Het was een goede les. Het zou niet de laatste zijn.
Gisteren had in Essen het Provinciaal Kampioenschap Cross plaats. Ik voelde me écht niet geroepen om mee te doen. Ik hou meer van de lekkere indoorwarmte, maar mijn oudste zoontje Moon (FOTO1) liep er mee bij de tweedejaarsbenjamins. Af en toe loopt hij een cross en meestal wint hij ook nog. Ik gaf hem dan ook wel een kans op het podium en wie weet zelfs op de titel. Dé grote favoriet won en Moonieboy werd tweede. Net niet dus...
Halfweg liep hij nog verscholen in een achtervolgend groepje op de gedoodverfde favoriet Jonas Geens, een talent van Achilles Herentals die de overwinningen week na week aaneenloopt. Moon plaatste zijn aanval op de heuveltjes. Zijn rush kwam echter net iets te laat(FOTO2), want hij strandde op enkele luttele meters van de winnaar. Het zal voor een andere keer zijn. Moon was allerminst ontgoocheld en gelijk had hij. Het was een mooie koers en hij straalde dan ook op het podium. Een beetje onwennig met zijn eerste ruiker bloemen en het scheelde niet veel of hij gooide het boeket in het publiek naar onze vrienden van AWE(onze onderafdeling uit Kapelle-op-den-bos).FOTO3 Hij bedacht zich uiteindelijk en vertelde me wat later dat hij zich herinnerde dat mama vooral van witte bloemen houdt!
Vanavond keek ik naar een alweer schitterende aflevering van Belga Sport. De aflevering ging over de carrière van Roger Moens. Wat een ongelooflijke loper was dat zeg! Moens was topfavoriet op de spelen in Rome op jawel, de 800m. Ik volgde de uitzending dan ook met nog meer aandacht dan gewoonlijk. Ik kende het verhaal dat hij zogezegd een flater had begaan door de latere winnaar een doorgang langs links te geven. Dikke zever, volgens mij. Die Australier was die dag gewoon super en Roger net niet dus... Vier jaar later deed Peter Snel (Wat een voorbestemde naam trouwens!) het nog eens over op 800 én op 1500m. Het was dus allerminst een toevalstreffer.
Het is spijtig dat Roger Moens nooit Olympisch Kampioen is geworden. Hij zou nu de allergrootste zijn in België en het zou Gaston Roelants hopelijk hebben geïnspireerd (al betwijfel ik het) tot wat meer bescheidenheid.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Hoe zat het
nu eigenlijk in Utrecht, vroegen enkelen onder jullie me de laatste dagen. Wel,
het was gewoonweg geweldig. Voor een vol auditorium hield ik een voordracht
onder de titel: what I learnt from becoming a world champion runner. De titel
dekte niet exact de lading, dat zullen jullie verder wel lezen.
Ik had op
voorhand aan de organisator gevraagd of hij voor een loopband kon zorgen en hij
had het voor mekaar gekregen. Daar stond ik dan, in de coulissen van de Media
Plaza in Utrecht voor een splinternieuwe loopband. Hij was nog gedeeltelijk
ingepakt, zo nieuw! Ik had wat meer tijd dan aanvankelijk gepland omdat er wat
achterstand was ontstaan op het oorspronkelijke tijdschema en dus kon ik
gelukkig de loopband testen. Het was voor mij belangrijk om gedurenden mijn
twintig minuten durende speech niet in ademnood te komen. Dat zou maar al te
belachelijk zijn. Dus teste ik de snelheid die ik zou lopen op voorhand. Toen
dat voor mekaar was wandelde ik even richting auditorium waar een assistente me
zei dat het bijna zover was. We maakten van de pauze gebruik om de band naar
het auditorium te rijden en op zijn plaats te zetten, wat gedecentreerd op het
podium zodat ik niet voor de geprojecteerde beelden zou komen te staan. Met een
twintigtal minuten vertraging begon ik er aan. Ik kondigde mezelf aan en nadat
ik had gezegd dat ik wereldkampioen was geworden kwam er spontaan applaus en
riep er zelfs iemand: in what time? De toon was meteen gezet.
Meermaals
werd mijn betoog onderbroken door spontaan applaus en bij ht vertonen van de
film van de WK-finale werd er zelfs gesupporterd en gejuigd. Ik zag mensen
lachen, reageren, meegaan in mijn verhaal.
Op het
einde had ik het nog even over het komende EK in Hongarije en het wel of niet
gaan. Nadat ik had gesteld dat een deelname zou afhangen van het wel of niet
vinden van een sponsor, stapte onze grote CEO, de Finse Eija Ailasmaa naar
voren. Ze nam een microfoon vast en zei: I think youve got a sponsor now!
Dat was voor mij een geweldig moment.
Na mijn
loopspeech regende het complimenten. Iedereen had duidelijk genoten. Sommigen
waren ontroerd geweest, anderen vonden het inspirerend. Iemand zei me zelfs dat
hij duisenden presentaties had gezien maar dat ik me meteen in zijn top-drie
had gecatapulteerd. Achteraf had ik de gelegenheid om nog wat na te praten
ijdens de walking lunch. Velen betoonden enorme interesse voor de sportieve
prestaties maar ook voor de psychologie erachter. Ik genoot
Wat hierna volgt is mijn basistekst in het Nederlands (ondertussen ben ik uitgenodigd om op een ander
congres in Nederland mijn verhaal op dezelfde manier over te doen in het
Nederlands, ergens midden mei.). Ik heb daar nog wat rond geïmproviseerd en dat
bracht de nodige humor in mijn betoog.
Hallo, dames en heren, beste
collegas
Mijn naam is André Lafère. Ik ben
50 jaar oud en werk al bijna 23 jaar voor Sanoma-Magazines Belgium,da laatste negen jaar als Senior Art
Director bij FW-GM. Ik ben ook masters-wereldkampioen
op de 800m geworden in Lahti, Finland vorig jaar.
Ik ben altijd al vrij sportief
geweest maar steeds met als enig doel om via het sporten gezond te blijven.
Andere hobbys als muziek en tekenen waren belangrijker. Mijn sport was
fietsen. Als broer van een wielrenner was het normaal dat ik ook voor die sport
had gekozen. Acht jaar geleden, na twee maal te zijn aangereden door een auto
op training, besloot ik om de fiets aan de haak te hangen. Ik kon niet
stilzitten en op uitnodiging van een vriend ben ik beginnen lopen. Al snel
bleek ik sneller te kunnen lopen dan het gemiddelde en sloot ik me aan bij een
club. Een tijd later werd ik aangesproken door één van de coaches en we
besloten om samen verder te gaan. Aanvankelijk dacht ik te gaan voor de lange
afstand en stratenlopen maar het toeval bracht me naar de piste en meer bepaald
naar de halve fond. Voor wie niet bekend is met piste-atletiek: het lopen in de atletiek wordt
onderverdeeld in drie categorieën. De spurt: 100 en 200m, de halve fond: 400,
800 en 1500m en de fond met de 5000 en 10000m.
Nu, vijf jaar later heb ik meer
dan dertig titels verzameld, acht Belgische records en twee wereldrecords.Op 2 augustus 2009 kwam de apotheose
met de finale van het WK in Lahti. Ik klopte de Amerikaanse titelverdediger
Anselm LeBourne en werd voor het eerst in mijn carrière wereldkampioen.
Die titel is geen eindpunt maar
was wel een hoofddoel voor mijn coach en mezelf. Ieder jaar werd ik beter. Dat
is soms zo wanneer je op latere leeftijd met topsport begint.
Anecdote:
Iedere sporter heeft recht op tien jaar topsport las ik ooit in Runners World.
Aan het woord was toen een Nederlandse marathonloper die zijn topperiode kende
tussen de 25 en 35 jaar. Zijn beste vriend was ook Marathonloper maar had door
gezin en beroep nooit de top nagestreefd. Pas toen hij de vijftig voorbij was
ging hij leven en trainen als een topsporter en nu, bij de masters, is hij
stukken beter dan de vroegere topatleet. Die had zijn tien jaar topsport reeds
opgebruikt en zijn vriend had er nog recht op. Toegegeven, je kan pas op latere
leeftijd aan topsport doen als je gezond hebt geleefd en altijd hebt gesport.
Ook ik fietste of jogde elke dag. De laatste vijf jaar voor ik begon met
atletiek legde ik jaarlijks 9000km af op de fiets. Mijn hart en lichaam waren
dus wel enigszins voorbereid op wat nog komen zou.
Ik train zes dagen op zeven en in
sommige periodes zelfs twee maal per dag. Mirakels bestaan niet in de sport. Je
moet er altijd hard voor werken. Okee, volgens de kenners heb ik enorm veel
talent maar zonder hard werken kom je er toch niet. Toen ik begon te trainen
met Magda Ilands, zelf een oud-marathonloopster die ook meeliep op de OS van
Seoul in 88 wisten we niet waar de grens ging liggen. Magda is een
voorzichtige coach die, in tegenstelling tot sommige jongere trainers denkt op
lange termijn en dus veelal voorzichtigheid predikt. Geduld en vertrouwen zijn
daarbij sleutelwoorden. We hebben elk jaar een bepaalde progressie nagestreefd
en die is er ook gekomen.
Een kleine vergelijking:
Anselm LeBourne, de Amerikaan die al vier keer wereldkampioen is op de 800m
liep vijf jaar geleden nog 1.55 op de 800m. Ik liep toen een besttijd van 2.03.
Ieder jaar werde ik sneller en Anselm trager want het is de regel dat je vanaf
een bepaald moment jaarlijks één seconde trager wordt. Dit jaar liep de
Amerikaan niet meer onder de 2.01 en ik drie keer onder de twee minuten. Mijn
Belgisch record is de derde wereldtijd ooit bij de M50 en slechts 88
honderdsten trager dan het WR. Twee weken geleden liep ik
trouwens een wereldrecord op de 800m indoor.
In 2008 had ik een uitstekend
seizoen met o.a. een Belgische titel op de 800m maar ook met twee maanden
blessureleed. Toen ik éénmaal hersteld was trainde ik hard voor de Vlaamse kampioenschappen
van eind september en plots gebeurde wat ik niet meer had verwacht. Ik liep
onder de magische twee-minutengrens, meteen goed voor mijn allereerste
Belgische record. Magda en ik besloten die winter om de druk op te drijven. Ik
werd op 17 mei 2009 vijftig en zou dan aantreden in een nieuwe
leeftijdscategorie, de M50.
Misschien even een kleine uitleg
over hoe het masterssysteem werkt. Vanaf 35 jaar ben je Master en
die categorie verdeelt zich in schijven van vijf jaar. Zo krijg je de M35, M40,
M45, M50, enzovoort. De kampioenschappen loop ik bij de masters mee tegen mijn
leeftijdsgenoten maar alle andere wedstrijden loop ik in de open categorie en
dat is dan doorgaans tegen jongens die allemaal mijn zoon zouden kunnen zijn.
2009 moest dus mijn jaar worden.
Op de dag van mijn verjaardag op 17 mei moest ik een belangrijke wedstrijd
lopen. Daar brak ik meteen het Belgische record, goed voor de derde beste
chrono aller tijden. Het werd het begin van een prachtige reeks met BR op de
400, 800 en 1000m. Eind juni nam ik een weekje rust en daarna werd de laatste
hand gelegd aan de voorbereiding van het WK in Finland. Ik had nog nooit drie
wedstrijden op vier dagen moeten afwerken en ook daar werd op getraind.
Eind Juli was het zover. Ik
vertrok naar Finland. Het werd een onvergetelijke week. Beeld je maar eens in:
een stad zo groot als bvb Utrecht die overspoeld wordt door meer dan zesduizend
atleten die komen uit alle uithoeken van de wereld. Overal waar je komt ontmoet
je mensen die vrijuit praten over hun gemeenschappelijke passie, fantastisch
gewoon.
In de reeksen ging het
supergemakkelijk en won ik zonder forceren. Dat herhaalde ik in de halve finale
en dus kwam ik met reserves aan de start van de finale.
Een half uur voor de wedstrijd
word je verwacht in de call-room. Daar doe je je spikes aan en je
wedstrijdtruitje en wacht je af. Ik keek wat rond en zag dat de amerikanen
doodnerveus waren. Vooral topfavoriet en viervoudig wereldkampioen Anselm
Lebourne leek me heel zenuwachtig. Terwijl ik nog zat te lachen en wat te
praten met mijn nieuwe vrienden, de engelsen, een nieuw-zeelander en mijn
belgische kameraad leek hij steeds kleiner en kleiner te woren. Plots was het
tijd en werden we naar de piste gebracht.
De 800m is één van de mooiste
disciplines van de atletiek omdat het zo compleet is. Je moet er de uithouding
van een lang afstandsloper combineren met de snelheid en de weerstand van de
spurter. Op 800m moet je snel starten en moet je op het einde nog versnellen.
Doorgaans ga je door een muur. Na ongeveer 5-600m begin je te verzuren en wordt
het mentaal heel moeilijk. Op dat moment ga je voorbij je pijngrens en eens de
laatste 100m in zicht moet je gewoon doorbijten, gedragen door de adrenaline.
Ik stel voor om samen naar de
finale te kijken: xxxxxxxxxxxxxxx commentaar bij
filmpje
In deze finale was ik zo sterk
dat er van verzuring geen sprake was. Ik viel aan op een 300m van de meet. De
enige die reageerde was de amerikaanse topfavoriet. In de laatste bocht kwam
hij naast mij te lopen. Het werd een laatste spurt op leven en dood. Hij brak
als eerste en ik werd wereldkampioen. Een droom was werkelijkheid geworden. Ik
was de beste van de wereld.
Deze titel heb ik niet cadeau
gekregen. Ik heb enorm hard moeten werken, jaren aan een stuk.
Topsport gaat volgens mij gepaard
met een aantal noodzakelijke kwaliteiten.
- Talent uiteraard (dé basis om
er te komen natuurlijk)
- Zelfvertrouwen (noodzakelijk om
je talent aan te wenden)
- Doorzettingsvermogen (nodig om
wanneer het moeilijk wordt te kunnen doorgaan)
- Karakter (de wil om je bepaalde
zaken op te leggen)
- Grenzen verleggen (een
constante in sport)
- Omgaan met tegenslagen (je niet
laten ontmoedigen wanneer het tegenvalt))
- Relativeringszin (Het is en
blijft maar lopen. Tenslotte zijn er belangrijker dingen in het leven dan je
eigen ego)
- Geduld (Net als Rome wordt een
carrière niet op één dag gebouwd)
- Vertrouwen (in jezelf en in de
mensen die je omringen)
Heb ik deze karaktertrekken nodig
om ook in mijn job uit te blinken? Natuurlijk wel! Doorzettingsvermogen,
karakter, zelfvertrouwen heb je altijd nodig maar topsport enerzijds en mijn
job als art director anderzijds zie ik meer als twee complementaitre bezigheden.
Door mijn sport ben ik veel
rustiger geworden en heb ik bijna nooit last meer van enige stress. Ik blijf in
alle omstandigheden rustig, zelfs al ben ik eigenlijk van het nerveuse type. Bij het lopen komen ook
endorfines vrij, gelukshormonen, dezelfde die je lichaam aanmaken wanneer je
verliefd bent of sex hebt. Die endorfines maken je gelukkig en zijn bij sommige
mensen een remedie tegen depressies.
Door het sporten ontwikkel je ook
volgende aspecten:
- Omgaan met andere mensen
- Kameraadschap
- Verdraagzaamheid
- Respect
- Passie
Dit zijn dan ook de dingen die ik
als trainer, voorzitter en atleet in mijn club probeer mee te geven aan de
jeugd, aan mijn collega-atleten en aan mijn omgeving in het algemeen.
Ga 100 procent voor je wat je
doet maar doe dat steeds met respect voor de anderen. Begin daarvoor bij
jezelf. Respecteer en luister naar je lichaam. Door jezelf graag te zien en te
accepteren leer je ook de anderen graag zien en respecteren...
De belangrijkste les die sporten
me dus heeft geleerd is om respect te hebben voor anderen,verdraagzaam te zijnen ook passie en liefde te hebben voor
wat je doet. Dit is ook wat ik jullie vandaag
wilde meegeven. Tracht steeds je dromen waar te
maken... en wat je ook doet, doe het met
passie.
En nog een laatste boodschap voor
onze Hongaarse collegas. Deze zomer gaat heet EK door in
jullie land, in de stad met de moeilijke naam Nyiregyhaza, bij de grens met
Oekraïne. Ook daar moet ik drie wedstrijden lopen en vertrek ik als
topfavoriet. Ik ben nog steeds op zoek naar een sponsor en onderdak...
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
