Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
14-03-2009
Morgen herbegint alles...
Donderdagavond trok ik naar Peter voor de behandeling van mijn rug. Het verdict was kort: de hele achterzijde was verkrampt. Drie kwartier zwoegde Peter en vermoeid en met een pijnlijke rug verliet ik Elzestraat om terug naar de andere kant van Mechelen te rijden. Ik keek nog heel even naar Olympique Marseille-Ajax en kon alleen concluderen dat het niveau van de UEFA-cup ver beneden het niveau van de Champions League ligt. (Wat moeten we dan niet denken van het Belgisch niveau!) Wie dinsdag en woensdag heeft gekeken zal net als ik gedacht hebben dat sommige ploegen buitenaards voetbal spelen. De topper der toppers vond ik persoonlijk Man U. Die ploeg wint denk ik de Champions League. Sterk op alle niveau's en op iedere positie. Ze brengen totaalvoetbal zoals we het weinig zien. Gisteren werd de eerste match van het WE in eerste klasse gespeeld. Malinois ontving leider Anderlecht (mijn ploeg dus). Ik wist dat A. het moeilijk ging krijgen en ging dus nog wat heviger aan het pronostikeren dan anders. Ik verkondigde op training dat KV met 1-4 cijfers ging worden ingeblikt. Niet dus! Mechelen was de beste ploeg en won verdiend met 2-1. De goal van Anderlecht volgde op een betwistbare fase waarbij Bousouffa de bal niet teruggaf aan de tegenspeler maar door zijn onsportieve inworp meteen een paarswitte aanval lanceerde. Spijtig voorval en ik verwachtte dat niet van Bousouffa. Zo'n goed voetballer... We zaten in een Italiaans restaurant te eten toen we de uitslag vernamen. Chris (mijn broer en ook hevig Anderlechtsupporter) belde me op dat moment op om te zeggen dat het verdiend was. Het feit dat het tegen Malinois was verzachtte de pil want we hebben beide al heel lang de grootste sympathie voor de 'kakkers'. Als Anderlecht niet bestond waren we zeker Malinoissupporters. Van het restaurant achter de Romboutstoren ging het naar Kapelle-op-den-Bos waar onze plaatselijke afdeling (AWE) een privé-fuif organiseerde. Het krioelde er natuurlijk van de feestende Mechelensupporters en ik maakte me de bedenking dat het minder frustrerend is om te supporteren voor KV dan voor Anderlecht. Als Mechelen verliest is het geen ramp en als het wint is het feest. Als Anderlecht wint is het normaal en als het verliest een ware ramp. Ik heb het verhaal van de match op de fuif té veel moeten horen. Gelukkig kon ik nog enkele leuke gesprekken aanknopen met verschillende AWE-leden. Ik lag later dan normaal maar nog steeds op een deftig uur in bed. Vanmorgen was ik echter nog in een heel diepe slaap gewikkeld toen Noah me in het oor fluiterde dat hij genoeg had geslapen en vroeg of ik mee wilde opstaan. Het was pijnlijk om op zijn vraag in te gaan maar achteraf waren we blij dat we zo vroeg op waren. De boodschappen waren heel vlug gedaan en zo kon ik nog voor de middag naar Running Mate in Kampenhout. De leden van expeditie 'stage à Aix' zullen met een uniform truitje naar het zuiden trekken maar er moet nog een model gekozen worden. Mario deed me enkele voorstellen die ik morgen en dinsdag aan de rest van de groep zal voorleggen.Mijn rug wordt nu elke dag beter maar ik ga het toch nog enkele dagen rustig aanpakken. Magda zal ons niet meteen met de zwaarste trainingen opzadelen. Of toch? Vanmiddag trok ik met de kids en Kjell naar Nieuwenrode. Eline, onze suppervedette doet binnenkort haar plechtige communie en had foto's nodig voor haar uitnodigingen. Het was niet de mooiste dag maar ik besloot om het toch te proberen. Een laat winterzonnetje is aangenaam maar geeft niet de beste fotografische resultaten en dus was een grijs wolkendek misschien wel de juiste verlichting. Het werd een leuke namiddag die nog een deel van de vooravond uitliep. Moon en Noah, die in Julie en Eline 'partners in crime' leken te hebben gevonden, met zijn vieren sportten op de Wii, verstoppertje speelden in de immense tuin en samen pannekoeken bakten wilden niet echt naar huis maar morgenvroeg staat Noah daar opnieuw en dus wilde ik hem toch een echte nachtrust bezorgen. Morgen begint in het Vrijbroekpark mijn lange voorbereiding op het WK. Ik kijk er naar uit. Gisteren vertelde mijn RAM-collegamaster Marc Pottiez me op training dat er foto's te vinden waren van het BK Indoor op de site van de Atletiekmasters. Ik ging op zoek en vond er twee van mij. Die van de aankomst vind ik tof omdat ik geen herinnering had van die beweging met mijn armen. Zo gaat dat met mannen van bijna vijftig die al noodgedwongen aan de Omega-3 zitten.
De rustperiode kabbelt verder. Gisterenavond op de Nekker liep ik Met Kjell en Ruben langs de Dijle tot aan de Muizenbrug en terug. Veertig moeilijke minuten want mijn rug zit volledig vast en de pijn straalt uit tot in mijn enkels. Morgen wacht Peter een zware opdracht... Vandaag nam ik mijn jonge atleetjes mee voor een tocht buiten de Nekker door het 'Mechels Broek' en langs de Dijledijk. De kinderen doen dat graag en soms moet je eens gaan voor wat zij graag doen. Daarna deden we wat spurtjes op het gras en gooiden we nog met hockeyballen. Moon, Noah en ik dronken nog een glaasje met Frank, Eline en Thijske in de cantine van de Nekker en dan keerden we huiswaarts. Eens terug thuis mailde ik met mijn contact bij Radio Reflex uit Mechelen. Ze gaan voor onze 10km van Mechelen een radiospotje maken die ze tot aan de wedstrijd in de ether gaan gooien. Mooi meegenomen, natuurlijk! Volgend jaar zit er waarschijnlijk een grotere samenwerking in. (met live-verslag). Dit jaar stelden we hen te laat de vraag naar ondersteuning. Voor volgend jaar zullen we vroeger aankloppen.
Athene, augustus 1997. Ik zat in de luchthavenhal in kleermakerszit te schetsen. Iedere vakantie vul ik een boekje met tekeningen, aquarelletjes, aantekeningen, schetsen. Ook toen had ik al een dertigtal pagina's volgetekend, onze vlucht naar Brussel was pas over een tweetal uurtjes en dus zat ik daar de vertrekhal te tekenen. Het was een typische luchthavenhal maar dan met de juiste Griekse nonchalance, chaos en gezelligheid. Griekenland en vooral Kreta is mijn favoriete vakantiebestemming en ook toen hadden we enkele weken op het eiland van koning Minos doorgebracht. Donkerbruin gebrand, met een geschoren kopje, een baard van enkele dagen en gekleed in een legerhemd, linnen broek en op mijn sandalen zag ik er uit als een echte zuiderling. Plots werd ik aangesproken door een kleine, ronde, wat kalende man. Zijn zwarte broek en wit hemd, zijn Ray-Ban en zijn badge die aan zijn borstzakje bengelde maakte hem in mijn ogen meteen onsympathiek. 'What are you doing,' vroeg de man? Ik was geïrriteerd omdat hij me kwam storen in mijn ontspanning en vroeg hem hetzelfde: 'what are YOU doing?' De man werd een beetje zenuwachtig. 'Who are you?' ging hij verder in zijn door een zwaar accent verminkt Engels. 'And who are YOU', vroeg ik op mijn beurt met een uitdagend lachje op mijn gezicht? Hilde zegt dikwijls dat mijn attitude in zo'n situaties zo arrogant is dat ik vroeg of laat eens problemen ga krijgen. De man werd nog roder dan hij al was. Ik dacht dus dat dat moment gekomen was maar op zijn vraag naar mijn paspoort antwoordde ik doodleuk: 'No way José!' Het hek was van de dam en hij begon te dreigen. Hij was veiligheidsagent van EL AL en was gemachtigd om vragen te stellen. Ik zei hem dat ik geen verantwoording af te leggen had aan hem en ik alleen mijn papieren wilde tonen aan een Griekse politieman. Waarop de man zijn walkie-talkie aanzet en ik geen twee minuten later twee Griekse politiemannen op ons zie afkomen. De man kreeg een blik van onoverwinnelijkheid en ik voelde me plots toch wat ongemakkelijk. Eén van de twee vroeg me mijn papieren en ik gaf hem mijn identiteitskaart. Hij vroeg me mijn schetsboekje, bekeek het en zei me dat het mooie tekeningen waren. Ik kreeg mijn kaart en mijn boekje terug, een 'efgaristo'(=thank you) en weg waren de drie. Waarom vertel ik dit nu? Vanochtend hoorde ik op Radio 1 een intervieuw met de schrijfster van een boek over de activiteiten van de Mossad en de EL AL veiligheidsdiensten op Brussels Airport. Ze vertelde het verhaal van een zakenman die er in de ogen van de EL AL securitymensen verdacht uitzag, werd meegenomen voor verhoor en ergens op de luchthaven zwaar werd ondervraagd en volledig uitgekleed, allemaal blijkbaar met medeweten van de Belgische autoriteiten. Toen ik dat hoorde moest ik terugdenken aan mijn ontmoeting van toen. Ik had meer geluk dan die zakenman. Ik kan begrijpen dat ze bij EL AL wantrouwiger zijn (zelfs randje paranoïde) dan bij andere maatschappijen (je zou voor minder) maar een onschuldige zo hard en ongestraft mogen aanpakken druist tegen alle democratische principes in. Het is er gewoon over...
Vandaag stond er geen training voorgeschreven. Ik mag trouwens twee weken lang maar drie duurloopjes per week afwerken. (Rustperiode nietwaar!) De pijn aan de rug is een klein beetje afgenomen en ik heb voor donderdagavond een afspraak bij Peter. (Kiné) Die was blijkbaar al op de hoogte van mijn nieuwe titel plus record want ik had nog maar pas mijn naam gezegd of hij begon er over. Hij had het nieuws niet van Kjell of Jasper maar van Dirk Bonte, onze Masterspurter of Spurtmaster (Wat klinkt het mooist?). Vanavond trokken Patrick en ik naar de Algemene Vergadering van de Mechelse sportraad. De vergadering duurde niet lang, was niet zo interessant als ik had verwacht maar was wel belangrijk voor het leggen van contacten. Zo hebben we toch onze schepen van sport Koen Anciaux kunnen spreken. Ik ken Koen al lang en dat helpt natuurlijk. Het ijs was meteen gebroken. Binnenkort gaan we samen rond de tafel zitten en kijken waar stad en atletiek elkaar kunnen vinden. Mijn opinie is dat een stad als Mechelen (80.000 inwoners) een grote atletiekclub kan en moet hebben. Maar dan moet de stad wel de nodige steun willen verlenen. Ook met de baas van de sportdienst van de stad hadden we een gesprek. Hij kwam ons meteen zelf opzoeken met enkele vragen rond onze 10 km en stelde een veel nauwere samenwerking voor in 2010. Food for thought!
Ook de tweede dag van het EK in Turijn werd door de VRT op een onmenselijk uur uitgezonden en ook deze keer kon ik het niet laten. Ik keek dus tot het einde en lag pas laat in bed. Vanochtend stond mijn wekkertje, Noah genaamd, om zeven uur aan mijn kant van het bed. Wanneer krijg ik een klokje, vroeg hij? Ik kan zonder klokje toch niet weten dat het nog geen tijd is om op te staan? Hij gaf me nog een dikke knuffel en vroeg dan of ik met hem naar beneden kon. Wat vaders toch lijden kunnen... Ik zou moeten kunnen rusten maar in de plaats slaap ik nog minder dan anders. Magda had vier uur later gelijk om me te berispen toen ik na de training zat te zagen dat ik moe ben. We liepen een duurloop van een kleine vijftig minuten in het Vrijbroekpark, Kjell, Ewoud, Nicolaas en ikzelf. Patrick liep op zijn tempo en Sarah en Jasper moesten zwaarder werk verrichten. Voor jasper komen nog twee wedstrijden en dus is er van rusten nog geen sprake. Ewoud deed zijn verhaal. De wedstrijd van gisteren was er eentje met een supersnelle start. De eerste 200m werden in 26 seconden gelopen. Voor hem was het een kwestie van aanklampen. De loper voor hem liet plots een kloof vallen maar het ging te snel voor Ewoud om alleen naar de kop te snellen. Hij was dus ook niet tevreden met zijn chrono. Twee seconden sneller hadden best gekund. Volgende week krijgt hij een eerste herkansing tijdens een 1000m in de topsporthal waarna hij de week daarop zijn winterseizoen net als Jasper zal afsluiten op het BK voor universitairen. Gisteren heeft ook Kim gelopen. Ze had weer een testwedstrijd over tien kilometer. Die tests dienen als kwalificatie voor de internationale wedstrijden en moeten binnen een bepaalde tijd worden gelopen. Geen probleem voor onze Kim en ze verbeterde haar vorige besttijd met een dikke drie minuten. Als ik mijn bronnen kan vertrouwen deed ze ongeveer veertig minuten over de tien km en op een geaccidenteerd parcours is dat uitstekend. Na de middag dacht ik uit te rusten in de zetel maar dat was weer buiten mijn kleine helden gerekend. Papa dit en papa dat en ik kon van links naar rechts lopen en tien keer de trappen op en af hollen en... en... tot ik bekaf stelde dat het welletjes was en mijn rug te veel pijn deed. Mijn onderrug baart me weer zorgen en deze keer heb ik ook pijn in mijn bekken en aan de aanhechting van de adductoren. Een bezoek aan Peter onze kiné dringt zich op want ik wil binnen een dikke week fit aan de voorbereiding van het nieuwe seizoen kunnen beginnen. Vanuit de zetel kon ik uiteindelijk toch nog sprokkels van het EK meepikken. We zagen de finales van de 60m, de 800m en de 1500m. Op de 800m won ouwe getrouwe Borzakowskiy en op de 1500m de Portugees Silva. Op de 60m won Chambers het goud nadat hij gisteren reeds een nieuw Europees record had gelopen. De commentator vroeg zich wel af of mensen zouden geloven dat hij dat zuiver deed. Tenzij hij tegen de lamp loopt zullen we het nooit weten zeker? Met zijn dopingverleden is hij sowieso bij de meeste mensen verdacht.
Net als mijn vader ben ik wat je kan noemen een 'Canvaskijker'. Op Canvas vinden we meestal wat we zoeken, namelijk documentaires, goede reeksen (veel Britse!), humor(veel Britse!), geschiedenis en in mijn geval ook veel sport. Sinds vannacht ben ik echter boos op Canvas. Het is een ware kaakslag voor iedere atletiekfan dat de samenvatting van het EK Indoor in Turijn pas om half één 's nachts werd uitgezonden. Ik zat uitgeput en slaapdronken in de zetel te wachten op de beelden. Ondertussen zaten de verwende voetbalfans al lang onder de wol of aan hun zoveelste pint, al naargelang de voorkeur. Kwaad word ik ervan. Het is de zoveelste vernedering voor onze sport vanwege de openbare omroep. De crosscup werd zelfs niet rechtstreeks uitgezonden en het afscheid van Veerle Dejaeghere werd ook al amper in beeld gebracht. Een schande is het... En wij maar ijveren om onze sport te promoten. Ik verwacht niet dat de media met de atletiek doen wat ze met het veldrijden hebben gedaan maar wat meer respect zou al mooi zijn. Maar goed, genoeg gezaagd want daarmee zal het toch ook niet veranderen. Vandaag scheen er een lentezonnetje en dus trokken we maar naar Planckendael. We hebben een abonnement op de Zoo(A'pen + Planckendael) en dat is niet verwonderlijk wanneer je zo dicht bij het dierenpark woont. Het was van de herfst geleden dat we nog waren geweest. De zon en de geboorte van twee baby-giraffen leek ons een uitstekende gelegenheid. We waren er om stipt één uur en vier uur lang wandelden we door het park. Dat is natuurlijk vermoeiend en niet bevorderlijk voor het herstel van de rustende atleet. Gelukkig eindigt een trip door dierenland steevast in de speeltuin en daar kon ik toch een half uurtje op een bank rustig in mijn nieuw boek beginnen lezen. Tijdens de wandeling zelf stopte Moon dikwijl om naar de naamplaatjes te kijken. Daar staat ook telkens een wereldkaart op met in het rood de streken waar het dier in kwestie in het wild leeft. Iedere keer situeerde hij de plek maar twee keer stond er geen enkel rood op de kaart. We vroegen on af hoe dat kwam tot we in de hoek van het plaatje zagen staan: uitgestorven in het wild. Moon en Noah konden het niet geloven. Op weg naar huis waren ze er nog over bezig. Ondertussen ben ik eens gaan kijken op de VAL-site en de Live results van de Topsporthal. Ewoud heeft de 800m meegelopen op het BK bij de beloften en finishte in 2.05.35, iets trager dan zijn tijd op het PK. De winter zit er nu ook op voor hem. Morgenvroeg hebben we afgesproken in het park en zal hij ons zijn wedstrijd kunnen beschrijven terwijl we loslopen.
Het is zover, het EK indoor in Turijn is begonnen. Voor de Belgen is de eerste dag tot nu toe grotendeels succesvol geweest vermits onze drie vertegenwoordigers op de horden zich vanochtend plaatsten voor de halve finales. Zowel Eline Berings als Damien Broothaers hebben zich ondertussen ook naar de finale gespurt. Het opent perspectieven. Het wordt dus straks uitkijken naar beide finales. Willem Van Hoof, die ik zondag in Oostende nog heb gesproken, heeft zich spijtig genoeg niet kunnen plaatsen voor de finale op de 3000m. Hij startte in de tweede reeks die puur tactisch gelopen werd. In de eindspurt eindigde Willem niet bij de eerste vier en vermits in de eerste reeks wel werd doorgelopen valt hij dus af. Brute pech want met zijn chrono van de KBC-indoor mocht hij toch een finaleplaats ambiëren.
Binnen enkele jaren zullen dankzij Eline Berings op en rond de pistes honderden Eline's rondlopen, net zoals er nu reeds talloze Kimmekes en Tiakes zijn. (Gelukkig hebben wij bij RAM onze Eline al!) Vandaag trad Eline Berings in de voetsporen van Kim en Tia door Europees Goud te pakken op de 60m horden in een nieuw Belgisch record van 7.92. Ze nam een fenomenale start, zette daardoor druk op de concurrentie en hield vol tot aan de streep. Fantastisch voor een meisje van 22 en de zoveelste bevestiging van het trainerstalent van Wim Vandeven. Vandaag mocht ik nog eens lopen. (Wat duurt zo'n rustperiode lang...) Samen met Kjell en Nicolaas trok ik weer langs de Dijle tot aan de brug in Muizen. Al pratend en discuterend waren de veertig minuten zo voorbij. Moon en Noah zaten in hetzelfde trainingsgroepje. Moon had dat gevraagd en werd op zijn wenken bediend. Terug thuis werkte ik de tweede nieuwsbrief van RAM af. Daarin stel ik onder andere het nieuwe bestuur voor en doe ik een eerste oproep om medewerkers te vinden voor onze 10km van Mechelen. Ik heb ook een mascotte ontworpen voor de jeugd van RAM. Ze draagt de naam Rammy en zal voortaan een hoofdrol spelen in "Het Rammetje", ons nieuw clubjeugdblaadje.
Sportbiografieën zijn in! Ze verkopen als zoete broodjes of in het geval van de Brit Dwain Chambers als dopingcocktails. De man beschrijft in zijn boek, net als Erik Wijmeersch dat in het zijne doet, zijn dopingperikelen. Zo geeft hij toe minstens 300 verschillende dopingcocktails te hebben genomen. Na zijn Europese indoortitel op de 60m besefte hij dat hij zich bankroet had gekocht aan doping. Hij spendeerde jaarlijks maar liefst zo'n 24.000 euro aan verboden producten. In 2003 werd hij geschorst na een positieve plas. Chambers heeft ondanks al zijn producten toch nooit echt de absolute top kunnen bereiken. Hij is nu terug en loopt op het EK Indoor dat vrijdag van start gaat. Benieuwd waar hij nu nog toe in staat is en of hij er nog steeds zo opgezwollen uitziet.
Gisterenavond werd ik plots opgebeld door een reporter van de Gazet van Antwerpen. Hij interviewde me kort over mijn recordrace van zaterdag. Vandaag verscheen dan het artikel. Die jonge gast is er in geslaagd in enkele zinnen mijn hele verhaal te doen en ik heb hem dan ook een mailtje gestuurd om hem te bedanken. Vanavond trok ik naar de Nekker en samen met Kjell moest ik een duurloop van zo'n veertig minuten doen. We kozen er voor om buiten het Provinciaal Domein te gaan en liepen langs de Dijle tot aan de brug aan de Muizenhoek in Muizen en terug. Het is ongelooflijk hoe snel een training voorbij is wanneer je kan babbelen met iemand. Ook Kim moest duurlopen maar de anderen, Joos, Sarah en Jasper mochten afzien op de piste. Het gaat blijkbaar beter en beter met Jasper. Zondagochtend in het park liep hij zijn duizenden in supertijden. Dat belooft voor zijn komende wedstrijden. Na de training was er een korte Algemene Vergadering die ons toeliet om vier nieuwe bestuursleden te verkiezen. Nu zijn we met zijn tienen en kunnen we effectief van start gaan. Er is een pak werk aan de winkel. Het schrikt me soms een beetje af maar de wetenschap dat ik er niet alleen voor sta geeft me extra moed om er met volle kracht tegenaan te gaan.
Lopen werkt verslavend, dat zal elke loper beamen, en dus wordt het de volgende twee weken een beetje wennen aan de vele dagen zonder trainen. Ik haat deze periode van inactiviteit. Je werkt maanden naar een climax toe en dan moet je het allemaal laten gaan. Net als na het KVV eind september moet ik ook nu toelaten dat mijn lichaam de supervorm laat wegebben om binnenkort opnieuw af te zien teneinde naar een nieuwe piek toe te groeien. Het blijft een vreemde ervaring maar het moet op die manier. De rustperiode is essentieel voor wat volgen gaat. Ik had deze avond Magda nog aan de lijn en vroeg haar wanneer ik mocht lopen en wanneer niet. Twee weken aan een stuk drie trainingen van maximaal 40 minuten. Ik moet genoeg rusten want ze voegde er aan toe dat het schema dat ze voor mij heeft uitgedokterd zo straf is dat ik er van achterover ga vallen. Ik ben benieuwd. Van zodra het zomerboekje verschijnt zullen we wellicht samenzitten om ons programma in detail uit te werken maar ik weet nu al hoe ik het seizoen liefst zou indelen. Een eerste piek zou ik van half met tot half juni willen plannen. Daarna volgen twee weken van relatieve rust zonder wedstrijden om opnieuw toe te leven naar de tweede piek begin augustus op het WK in Finland. Het laatste doel wordt dan het KVV in september. Het jaar van mijn vijftigste verjaardag wordt op sportief gebied het belangrijkste uit mijn nog relatief jonge carrière. Ik kijk er nu al met ongeduld naar uit. De foto's van Moon's BK vond ik op de blog van Jos Decubber, een collega loper van de AWE-kern. Zo zien we nog iets van de start want ik stond achter de lopertjes en zag enkel hun rug.
Erkenning is altijd leuk. Op de VAL-site staat een artikel over het BK bij de masters van de hand van Georges Vanbesien. Hij opent met een verslagje over mijn recordrace en er staat een mooie foto van Luc Pappens bij. Kijk maar. (http://www.val.be/default.aspx?mnuid=2&nid=788&pmnuid=1)
Het was een vrij korte nacht want Kjell en ik die de kamer deelden hadden nog lang nagepraat over het kampioenschap, het lopen in het algemeen, kwetsuren enz... het waren kleine oogjes die naar de wekker staarden met een blik van 'waarom belt dat spul nu al?'. Terwijl Kjell zijn duurloop ging doen trok ik naar de bakker. Bij mijn terugkomst was iedereen wakker en ik dekte de tafel. Moon bewees ondertussen dat hij ook op de Wii een uitstekend sporter is. Vermits Kim maar om half vier het veld in moest besloot ze nog wat te rusten tot we haar na de middag zouden komen oppikken. De rest trok naar 'De Schorre'. Het was er een drukte van jewelste maar tegelijk een uitstekende organisatie. Moon en Thijs waren de eersten die in aktie kwamen. Ondanks een stressaanval net voor de start vertrok Moon toch, luid aangemoedigd door Kjell, Noah en Pappy die de korte verplaatsing vanuit Oosduinkerke had gemaakt. Ook hij zag Moon een uitstekende wedstrijd lopen. Na de heuvel draaide hij als vijftiende de laatste rechte lijn op en haalde zijn vlijmscherpe finish boven (Een familietrek!) om nog drie jongens te passeren en zo beslag te leggen op een prachtige elfde plaats. Thijs werd nog mooi dertigste op een honderdtal vertrekkers. Ook hier kwam ik tal van bekende gezichten tegen. Veel West-Vlaamse masters waren op deze crosscupmanche aanwezig, sommigen om te lopen, anderen om te kijken en anderen om hun kinderen te begeleiden. Zo had ik o.a. een lange babbel met Frank Dawindt die gisteren zowel op de 200m als op de 400m goud had behaald. Na Moon en Thijs was het de beurt aan Eline. Ze vocht als kleinste van het hele pak als een leeuwinnetje en deed even goed als Moon, elfde! Jo liep heel verdienstelijk maar was onterecht ontgoocheld over zijn prestatie. Hij liep zo hard hij kon en heeft zich dan ook helemaal niets te verwijten. Ook Lennert en Julie liepen voor wat ze waard zijn. Julieke hebben we spijtig genoeg niet zien lopen want we waren toen reeds op weg naar Raversijde om er Kim op te halen. Zij kwam in aktie in een historische race, de laatste van Veerle Dejaeghere. Veerle kreeg voor haar afscheidswedstrijd ongelooflijk veel applaus. De Kids, Kjell, Patrick en Viviane stonden met mij op de heuvel en we waren getuige van een mooi duel tussen haar en Almensch Belete, de kleine zus van Mimi. Kim die sukkelt met een acuut ijzertekort liep toch naar een mooie 22e plaats. In zo'n sterk bezette reeks een mooi resultaat. Ontzettend moe maar tevreden vertrokken we richting binnenland. We hadden geen rekening gehouden met het einde van de vakantie en zaten dus bijna drie en een half uur in de wagen. Tegen de tijd dat we in Eppegem arriveerden zat mijn rug behoorlijk vast maar ik mag nu rusten en dus zal alles weer lekker op zijn plaats komen.
Vanavond hadden we nog afgesproken met onze atletiekvrienden Eline, Julie, Hilde en Frank (die ook al in Oostende waren) om samen te gaan eten in de 'Wok On Fire' in Raversijde. Het werd een fijne avond met een Noah in topvorm. Hij had een reuzehonger maar slaagde er toch in om heel minimaal te eten: enkele stukjes broccoli, wat kip en twee lepeltjes rijst. Noah zegt veel te gemakkelijk; 'Ik ken dat niet, dus ik lust dat niet!' Moon is daar helemaal anders in en hij proeft lettetlijk alles. Hij vindt het dan ook enorm plezant om te gaan wokken. Hij vertoefde dan ook nog eens in uitstekend vrouwelijk gezelschap met Julie en Eline. Da's meer dan nodig is om menig klasgenootje van Moon stikjaloers te maken, hahaha... We hebben enorm gelachen met de humor van Frank, ons toekomstig bestuurslid. We waren graag nog wat blijven 'plakken' maar de kinderen moeten morgen lopen en dus namen we maar afscheid van de familie VDB. De kids vielen als een blok in slaap en vermits ze allebei hun knuffel thuis waren vergeten namen ze elkaar maar als knuffel.
Het opperste geluk bestaat waarschijnlijk niet maar gisteren heb ik een fractie van een seconde toch de poort van het emotionele paradijs, het Nirvana, het Walhalla op een kier gezet. In Gent had het BK plaats bij de Masters. Na een voor mij uitstekende winter was dit de laatste wedstrijd voor mijn rustperiode. Nadat Moon, Noah en ik Kjell waren gaan halen in Hombeek pikten we Kim op aan het station van Mechelen. Zoals Sarah later in haar aanmoediging-sms zo mooi zou stellen: ik had mijn vier beschermengelen mee en dus kon het niet misgaan. Eens aangekomen deed ik zoals gewoonlijk mijn verkenningsronde en kwam ik een pak maten tegen. Marc (Masschelein) en Pol(Parmentier) van KKS waren er ook en ik warmde met hen op. Pol gaat net als ik naar het WK in Finland in augustus en misschien kunnen we ginder wel ergens samen logeren vermits we beide bij de M50 de 800m gaan betwisten. Even later liep ik ook Luc (Borghoms) tegen het lijf. Ik probeerde hem voor de zoveelste keer te overtuigen om bij RAM te komen en voor het eerst was hij niet helemaal weigerachtig. (Wordt vervolgd...) Ik trok terug naar onze zitplaatsen bij Kim, Kjell en de kids. Noah was al aan zijn tweede hot-dog bezig. Moesten ze titels uitdelen in die discipline dan ging Noah toch telkens met een plak naar huis. Ondanks de lekkere temperatuur in de Topsporthal smeerde ik mijn benen in met een warmende balsem, waarschijnlijk uit bijgeloof maar ook omdat ik een trekkend gevoel had aan mijn linker hamstring. Daarna ging ik naar beneden om mijn versnellingen en stretching te doen. Ik merkte dat ze reeds de deelnemers afriepen voor de 800m bij de M35. Het zou dus niet lang meer duren eer het mijn beurt zou zijn. Ik trok snel mijn wedstrijdtruitje, mij Herzoch-tubes, mijn nieuwe sokken en mijn spikes aan, liep naar de opwarmingspiste en deed er mijn versnellingen. Ik had geen enkele stress en voelde bij het spurten dat ik heel goede benen had. Mijn foulée was nagenoeg perfect. Nu nog de wedstrijd. Onze reeks werd naar de oproepkamer gevraagd. Ik kreeg baan 5 toegewezen en Marc, tenslotte mijn grootste concurrent baan 6. Als ik van plan was geweest om tactisch te lopen was dat de ideale startpositie geweest. Ik zou dan Marc naar de kop hebben laten lopen en me in zijn spoor hebben genesteld om dan op het einde als een 'Stuka' toe te slaan. Ik had echter een ander scenario met Magda besproken. Op training hadden we de laatste weken de laatste hand gelegd aan een reeds uitstekende conditie. Magda had me gezegd dat ik maar moest gaan voor het record want volgens haar had ik er de benen voor. Ook Kjell had me vandaag gezegd dat ik een nieuw BR aankon. Daarvoor was er dus maar één tactiek, nl. de kop nemen en vlammen. Ik werd bijna verrast door het startschot maar ik heb altijd een snelle start en dus liep ik na de bocht reeds resoluut naar de leiding. Kim stond aan de 100m en Kjell met de kids aan de aankomst. Hun opdracht was om me constant op de hoogte te houden van wat er achter mij gebeurde. Ik kwam na 200m door in 30 seconden, hoorde Kjell roepen dat ik perfect op schema zat, keek een eerste keer achterom en zag dat er buiten Marc niemand mee kon. Mijn bewaarengelen riepen bij elke doortocht dat ik moest gaan, dat Marc aan de rekker hing maar het was pas toen Kim riep dat ik los was dat ik mijn duivels ontbond. Ik hoorde tientallen mensen mijn naam scanderen en voelde de vleugels op mijn rug gigantische proporties aannemen. De laatste 350 meter vloog ik letterlijk. Ik voelde op geen enkel moment verzuring en in de laatste rechte lijn versnelde ik nog eens. Mijn blik was gefixeerd op de chrono. De seconden tikten voorbij en ik ging over de meet na 2.02.06, een nieuw Belgisch record. Dé beloning voor een winter lang hard trainen met Magda en de maats. Frits (Debaets) stond me aan de meet op te wachten in het gezelschap van mijn bewaarengelen. Hij werd later op de dag vice-kampioen op de 1500m. Felicitaties regenden langs alle kanten. Het was een zalig gevoel. Ik liep nog even uit met Luc en trok dan naar het podium waar ik met Noah op het hoogste schavotje ging staan om mijn medaille in ontvangst te nemen. Noah vroeg of ik hem had horen roepen van 'niet opgeven, papa en Moon speelde zijn rol van sportfotograaf weer uitstekend. Kim, Kjell, Moon, Noah en ik trokken daarna naar de cafetaria van de Topsporthal en vanop het balkon zagen we marc Pottiez naar het zilver spurten op de 200m. In de hall kwam ik ook mijn blogkennis Natalie Tijtgat tegen, een toffe 'madam' die ook Belgisch kampioen werd maar dan wel op de 1500m. We verlieten de Topsporthal en trokken naar Oostende. De dag was verre van gedaan...
Vandaag was voor mij een rustige trainingsdag. Twintig minuten loslopen, vier versnellingen op de piste en één 200m goed doortrekken. Daarna liep ik wat verloren heen en weer, wat babbelend hier en daar. Ewoud en Jasper die beide nog wedstrijden voor de boeg hebben vooraleer ze aan hun rustperiode mogen beginnen trainden op snelheid en toekijken van op de zijlijn is een vreemde ervaring. Dirk Bonte was vandaag terug op de piste na enkele weken inactiviteit door een spierscheurtje. Misschien raakt hij wel klaar tegen het EK. Kjell loopt zondag uiteindelijk toch niet op het EK. Dat besluit nam hij in samenspraak met kiné en coach. Kim die haar beauty-sleep te lang had laten uitlopen kwam twintig minuten te laat op de Nekker maar ook voor haar stond er maar een duurloopje op het programma. Zij loopt wel op het BK in Oostende. Daarna mogen we rusten. Het wordt tijd dat de winter ten einde loopt. De vermoeidheid en de kwetsuren mogen verdwijnen en dat kan alleen door te rusten. Ook ik voel stilaan de belasting van die vele maanden hard trainen. Het is mijn allereerste winter zonder ziektes of kwetsuren en dat vertaalt zich in een uitstekende vorm. Maar ik voel ook wel dat mijn lichaam moe is en dat die vormcurve me bijzonder breekbaar maakt. Leve morgen en mijn BK maar ook leve zondag en mijn eerste rustdag.
Moon en Noah zijn de hele week op sportkamp in Kapelle-op-den-Bos. Elke ochtend is er tennisinitiatie in tennisclub 'Smash' in Londerzeel en na de middag is er telkens een andere sport (of 2) in en om de sporthal van het STK in Kapelle. Maandag was het baseball en badminton, dinsdag atletiek, gisteren zwemmen en vandaag basket en voetbal. Gisterenavond verkozen ze om niet te gaan trainen op de Nekker, zo moe waren ze. Ik trok dus alleen naar Mechelen en pikte onderweg Moon's maatje Ruben op. Zoals bij elke vakantie was de opkomst maar matig. Het is onbegrijpelijk. De kou van de laatste weken heeft er al enkelen van de trainingen weggehouden en blijkbaar denken sommige ouders dat er in vakantieperiodes niet wordt getraind. Je moet dat maar eens bij het voetballen proberen. Je staat dan doodgewoon naast de ploeg. Bij ons werkt dat niet zo en gelukkig maar ook. Bruno en Sarah namen elk een grotere groep voor hun rekening. Bij Sarah werd met de kogel geoefend en Bruno leerde zijn discipelen de eerste kneepjes van het discuswerpen. Ikzelf had maar vier kids onder mijn hoede. Jomme, Ruben en de VDB-sisters of onze twee toppertjes, Eline en Julie. We vertrokken eerst voor een half uurtje rustig duurlopen in het domein. Ik vertelde ze bij het vertrekken dat we de hele tijd gingen babbelen om zeker te zijn dat we niet te snel lopen. En toen begon Eline: 'Ah, nieuwe schoenen, André. En naar de kapper geweest?' Toen zijn we heel hard beginnen lachen. Dat van de kapper was trouwens waar maar ik had mijn muts op en dat kon ze dus niet weten. (Mijn haar laten knippen is één van mijn rituelen voor een belangrijke wedstrijd.) Na de duurloop liet ik ze wat stretchen en twee 300en bollen. Daarna trok ik nog mee naar de cafetaria van de sporthal, waar Frank op zijn meisjes zat te wachten. Ik reserveerde daar de binnenspeeltuin voor Moon's verjaardagsfeestje binnenkort. De 16e maart wordt hij namelijk tien jaar. Wat gaat dat toch snel... Vandaag was mijn trainingsarbeid net als gisteren beperkt tot een half uurtje rustig duurlopen en enkele versnellingen in het park van Machelen. Na enkele minuten moest ik even stoppen om mijn rechterkuit te rekken. Ik ondervind een lichte hinder en had de indruk dat een kramp nakend was. Het zijn dan ook heel zware weken geweest en ik zal blij zijn wanneer zondag mijn rustperiode ingaat. Het is toch wel gek, hé. Een hele winter lang voluit trainen om slechts vier wedstrijden te lopen. Ondertussen heb ik vernomen dat enkel Ewoud, die een indoortijd kon voorleggen, mag meedoen aan het kampioenschap. Zowel Jasper als Kjell vallen dus naast de boot. Ik ben blij voor Ewoud en hoop dat hij zijn tijd op 800 aanzienlijk kan verbeteren. Voor Kjell valt morgenavond de beslissing over het BK cross. Zijn kwetsuur betekent momenteel een enorme handicap. Hij kan onmogelijk zijn kansen eerlijk verdedigen en het risico is reëel dat hij nog meer gehavend uit de strijd komt. In zijn plaats zou ik nu reeds beginnen rusten, lichaam en geest de tijd gunnen om te herstellen om binnenkort met volle moed en helemaal fris te herbeginnen. Maar ik ben Kjell natuurlijk niet...
Als laatste voorbereiding op het BK van aanstaande zaterdag liet Magda ons vandaag 200en lopen. Tot voor kort was dit mijn lievelingstraining maar de laatste tijd kick ik meer op 300en. Vandaag waren het echter 200en, acht in totaal met 200m joggen tussen. Kjell die nog steeds last heeft van de adductoren liep vandaag 400en. Kim en Sarah waren al aan hun serie begonnen toen Jasper en ik hoorden wat ons te doen stond. We trokken diagonaal naar de start van de 200m. Jasper begon op kop en alhoewel ik gezegd had dat we niet gingen forceren trok hij fors door en gingen we na 28 seconden door de finish. Te gek voor woorden natuurlijk! Waarom risico's nemen? Ik nam de tweede voor mijn rekening en vertrok behoedzamer.Resultaat? Amper iets trager. Daar moesten we iets aan doen en Jasper liep de derde op kop naar 30 seconden rond. Veel beter natuurlijk. De volgende vertrokken we met het meisjesduo. Deze keer liepen we onze 200m in 29 seconden. We waren halfweg onze reeks en van vertragen kwam dus niets in huis. De drie volgende waren allen in 29 of sneller. Bij de laatste vertrok ik op kop maar in de bocht kwam Jasper opzetten. Ik reageerde en op zo'n dertig meter van het einde passeerde ik hem opnieuw. Tijd: 28 seconden. We moesten er hard om lachen... Mijn conditie zit wel snor voor zaterdag en Jasper wordt elke training beter. Hij heeft zich ingeschreven voor de 800m op het BK beloften en op het BK universitairen. (Ook Kjell zal aan beide competities meedoen.)Hij heeft nog een maand om klaar te zijn. Na de training was er een bestuursvergadering in Jef's bureautje. Hoofdpunt op de agende was de 10 km van Mechelen. Daar komt enorm veel bij kijken en met de bestuurswissel kan je niet vroeg genoeg beginnen met de voorbereidingen. Ik heb ook de eerste nieuwsbrief opgesteld en doorgestuurd. Ik vind twee maanden tussen twee clubbladen te lang. Door deze nieuwsbrief spelen we korter op de bal en hoop ik iedereen snel te kunnen bereiken. In deze nieuwsbrief lanceer ik een oproep om oude singlets te recupereren. Tegen volgend seizoen zullen we werk maken van nieuwe clubtruitjes maar ondertussen moeten we natuurlijk de zomer overbruggen. Vandaar deze oproep...
Miles Davis was voor de jazz als Picasso voor de schilderkunst
Zere benen, zere benen, zere benen... Wat was dat vandaag. Ik moest maar een half uurtje loslopen maar het was een half uurtje harken. Stijf van gisteren liep ik mijn tien toertjes in Machelen. Pas op het einde en ook bij mijn versnellingen voelde ik opnieuw wat soepelheid in de spieren. Vandaag had ik mijn I-pod gelukkig afgesteld op Miles Davis. De muziek van Miles heeft op mij het effect van reflex-spray op een pijnlijke spier, van de zon op een bloem of nog van een zeebries op de zeeman. Zijn trompet is als een knuffel aan mijn ziel en ondanks de spierpijn kon ik dankzij Miles toch genieten van mijn duurloop. Zalig! Het is trouwens 50 jaar geleden dat Miles Davis zijn cultplaat 'Kind of Blue' uitbracht. Toen we gisteren van de cross naar huis reden hoorden we Toots Thielemans vertellen over zijn ontmoetingen met Miles. We vergeten soms dat we in België een echte Jazzlegende hebben rondlopen. TT is een schat van een mens en een dijk van een muzikant.Ik heb hem enkele jaren geleden zien optreden in het PSK in Brussel. Het was een onvergetelijke ervaring, door zijn muziek maar ook door zijn warme uitstraling. Maar terug naar Miles. Kind of Blue is niet mijn lievelingsplaat van Miles Davis. Ik hou meer van de soundtrack van de film 'Ascenseur pour l'échafaud', een Franse film van Louis Malle waarin Jeanne Moreau (Eén van mijn favoriete actrices!) op de muziek van Miles 's nachts door Parijs dwaalt. Donkere maar tegelijk enorm emotionele, ingetogen jazz zoals ik het het liefst heb. Op de muziek van Bitches Brew (Improvisatieplaat van Miles Davis uit 69) zag ik ooit een optreden van de balletgroep 'Rosas' van Anne Teresa De Keersmaeker en ook dat was onvergetelijk want de muziek werd versterkt door een fenomenaal visuel spektakel. Vandaag had ik die beelden niet maar de muziek droeg me ver weg, weg van de pijn, weg van de kou, de regen, de wind, weg van de stress, weg van de vermoeidheid... Na de training kon ik weer de wereld aan!
In een gordel rond Antwerpen zijn een aantal forten nog steeds de stille getuigen van een Belgisch militair verleden, toen generaals nog dachten dat forten de vijand konden tegenhouden. Het fort van Kessel is er zo eentje en elk jaar is de omgeving van dat fort het decor van de jaarlijkse cross van AC Lierse. Moon die vorige week de cross van Betekom niet had gelopen vond het fijner om vandaag aan te treden want een aantal van zijn trainingsmakkers zouden daar ook lopen. Het miezerde toen we in Kessel aankwamen maar het was er niet koud. De eerste Rammertjes om te vertrekken waren meteen de twee aanwezige pupillen jongens Brent en Moon. Moon had gezien dat Jonas Geens (de beste loper van hun generatie) ook meeliep maar hij had me voor de start gezegd dat hij er toch ging in vliegen. Dat deed hij ook want hij trok meteen ten aanval. Enkel Jonas en even later ook Otto Vanluchene van Lyra (Moon kent hem van op de zomerwedstrijden!) konden mee. Moon liep tweederde wedstrijd op kop maar moest op het einde zijn stoutmoedigheid bekopen en hij had geen antwoord op de versnelling van de topfavoriet. Otto aanvankelijk wel maar Moon beschikt over een verschroeiend eindschot en ei zo na kwam hij Otto op de meet de tweede plaats nog afsnoepen. Een superspurt die net niet beloond werd maar Moon was wel dolblij met zijn derde plaats. Brent werd mooi tiende waarna het de beurt was aan Eline en Laura. Ondertussen was Noah begonnen aan zijn eerste hotdog. (Het waren grote!) Ook Eline vertrok meteen goed en nestelde zich in de voorwacht. Na zo'n tweehonderd meter volgde een spectaculaire en gladde bergaf met een bocht naar links. De cameraploeg van RTV had zich daar gezet in de loop dat één of andere loper zijn bocht wel zou missen en in de modderpoel zou terechtkomen. Eline werd vijfde na lange tijd uitzicht te hebben gehad op het podium. Een mooi resultaat. Jo, die aan de start zo klein lijkt tussen zijn leeftijdsgenoten liet het niet aan zijn hart komen en vloog er net als Moon een kwartier eerder furieus in. Hij trok meteen de groep op een lint, gevolgd door een jongen uit Bonheiden. De hele wedstrijd dacht ik dat Jo tweede ging worden maar hij werd op het einde nog net voorbijgestoken. Een derde podiumplaats dit seizoen (elke keer derde) was de beloning voor zijn aanvalsdrift. Na Jo was het Lennert die met het zware parcours mocht kennismaken. Noah was ondertussen zijn tweede hotdog aan het verorberen. Het was een zware maar mooie omloop en ik vond de sfeer rond de tentjes gezellig en gemoedelijk. Een voorbeeld voor veel crossen. Spijtig genoeg was ook hier de prijsuitreiking op enkele kilometer afstand. De laatste om het strijdperk te betreden was julie bij de cadetten meisjes. Haar start was catastrofaal. Ze verzeilde meteen in de achterste gelederen en ik vreesde het ergste. Maar wat een remonte had Julie voor ons nog in petto. Elke keer dat we ze zagen had ze enkele concurrentes opgeraapt, opgepeuzeld, geliquideerd. Ze eindigde nog mooi achtste. Wacht maar als Julie gaat beginnen trainen en oefenen op haar start. U ain't seen nothing yet... De twee bronzen medailles op de cross van Kessel werden een trio toen een sms van Kim ons meldde dat ze derde was geworden op de interland in Engeland (oriëntatielopen). Ze was fysiek heel sterk maar maakte een technische fout waardoor ze slechts derde werd. Toch een fantastisch resultaat. Op de prijsuitreiking ging Noah voor zijn derde hotdog. Is dat ook een medaille waard?
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
