Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
06-03-2009
Spijtig!
Het is zover, het EK indoor in Turijn is begonnen. Voor de Belgen is de eerste dag tot nu toe grotendeels succesvol geweest vermits onze drie vertegenwoordigers op de horden zich vanochtend plaatsten voor de halve finales. Zowel Eline Berings als Damien Broothaers hebben zich ondertussen ook naar de finale gespurt. Het opent perspectieven. Het wordt dus straks uitkijken naar beide finales. Willem Van Hoof, die ik zondag in Oostende nog heb gesproken, heeft zich spijtig genoeg niet kunnen plaatsen voor de finale op de 3000m. Hij startte in de tweede reeks die puur tactisch gelopen werd. In de eindspurt eindigde Willem niet bij de eerste vier en vermits in de eerste reeks wel werd doorgelopen valt hij dus af. Brute pech want met zijn chrono van de KBC-indoor mocht hij toch een finaleplaats ambiëren.
Binnen enkele jaren zullen dankzij Eline Berings op en rond de pistes honderden Eline's rondlopen, net zoals er nu reeds talloze Kimmekes en Tiakes zijn. (Gelukkig hebben wij bij RAM onze Eline al!) Vandaag trad Eline Berings in de voetsporen van Kim en Tia door Europees Goud te pakken op de 60m horden in een nieuw Belgisch record van 7.92. Ze nam een fenomenale start, zette daardoor druk op de concurrentie en hield vol tot aan de streep. Fantastisch voor een meisje van 22 en de zoveelste bevestiging van het trainerstalent van Wim Vandeven. Vandaag mocht ik nog eens lopen. (Wat duurt zo'n rustperiode lang...) Samen met Kjell en Nicolaas trok ik weer langs de Dijle tot aan de brug in Muizen. Al pratend en discuterend waren de veertig minuten zo voorbij. Moon en Noah zaten in hetzelfde trainingsgroepje. Moon had dat gevraagd en werd op zijn wenken bediend. Terug thuis werkte ik de tweede nieuwsbrief van RAM af. Daarin stel ik onder andere het nieuwe bestuur voor en doe ik een eerste oproep om medewerkers te vinden voor onze 10km van Mechelen. Ik heb ook een mascotte ontworpen voor de jeugd van RAM. Ze draagt de naam Rammy en zal voortaan een hoofdrol spelen in "Het Rammetje", ons nieuw clubjeugdblaadje.
Sportbiografieën zijn in! Ze verkopen als zoete broodjes of in het geval van de Brit Dwain Chambers als dopingcocktails. De man beschrijft in zijn boek, net als Erik Wijmeersch dat in het zijne doet, zijn dopingperikelen. Zo geeft hij toe minstens 300 verschillende dopingcocktails te hebben genomen. Na zijn Europese indoortitel op de 60m besefte hij dat hij zich bankroet had gekocht aan doping. Hij spendeerde jaarlijks maar liefst zo'n 24.000 euro aan verboden producten. In 2003 werd hij geschorst na een positieve plas. Chambers heeft ondanks al zijn producten toch nooit echt de absolute top kunnen bereiken. Hij is nu terug en loopt op het EK Indoor dat vrijdag van start gaat. Benieuwd waar hij nu nog toe in staat is en of hij er nog steeds zo opgezwollen uitziet.
Gisterenavond werd ik plots opgebeld door een reporter van de Gazet van Antwerpen. Hij interviewde me kort over mijn recordrace van zaterdag. Vandaag verscheen dan het artikel. Die jonge gast is er in geslaagd in enkele zinnen mijn hele verhaal te doen en ik heb hem dan ook een mailtje gestuurd om hem te bedanken. Vanavond trok ik naar de Nekker en samen met Kjell moest ik een duurloop van zo'n veertig minuten doen. We kozen er voor om buiten het Provinciaal Domein te gaan en liepen langs de Dijle tot aan de brug aan de Muizenhoek in Muizen en terug. Het is ongelooflijk hoe snel een training voorbij is wanneer je kan babbelen met iemand. Ook Kim moest duurlopen maar de anderen, Joos, Sarah en Jasper mochten afzien op de piste. Het gaat blijkbaar beter en beter met Jasper. Zondagochtend in het park liep hij zijn duizenden in supertijden. Dat belooft voor zijn komende wedstrijden. Na de training was er een korte Algemene Vergadering die ons toeliet om vier nieuwe bestuursleden te verkiezen. Nu zijn we met zijn tienen en kunnen we effectief van start gaan. Er is een pak werk aan de winkel. Het schrikt me soms een beetje af maar de wetenschap dat ik er niet alleen voor sta geeft me extra moed om er met volle kracht tegenaan te gaan.
Lopen werkt verslavend, dat zal elke loper beamen, en dus wordt het de volgende twee weken een beetje wennen aan de vele dagen zonder trainen. Ik haat deze periode van inactiviteit. Je werkt maanden naar een climax toe en dan moet je het allemaal laten gaan. Net als na het KVV eind september moet ik ook nu toelaten dat mijn lichaam de supervorm laat wegebben om binnenkort opnieuw af te zien teneinde naar een nieuwe piek toe te groeien. Het blijft een vreemde ervaring maar het moet op die manier. De rustperiode is essentieel voor wat volgen gaat. Ik had deze avond Magda nog aan de lijn en vroeg haar wanneer ik mocht lopen en wanneer niet. Twee weken aan een stuk drie trainingen van maximaal 40 minuten. Ik moet genoeg rusten want ze voegde er aan toe dat het schema dat ze voor mij heeft uitgedokterd zo straf is dat ik er van achterover ga vallen. Ik ben benieuwd. Van zodra het zomerboekje verschijnt zullen we wellicht samenzitten om ons programma in detail uit te werken maar ik weet nu al hoe ik het seizoen liefst zou indelen. Een eerste piek zou ik van half met tot half juni willen plannen. Daarna volgen twee weken van relatieve rust zonder wedstrijden om opnieuw toe te leven naar de tweede piek begin augustus op het WK in Finland. Het laatste doel wordt dan het KVV in september. Het jaar van mijn vijftigste verjaardag wordt op sportief gebied het belangrijkste uit mijn nog relatief jonge carrière. Ik kijk er nu al met ongeduld naar uit. De foto's van Moon's BK vond ik op de blog van Jos Decubber, een collega loper van de AWE-kern. Zo zien we nog iets van de start want ik stond achter de lopertjes en zag enkel hun rug.
Erkenning is altijd leuk. Op de VAL-site staat een artikel over het BK bij de masters van de hand van Georges Vanbesien. Hij opent met een verslagje over mijn recordrace en er staat een mooie foto van Luc Pappens bij. Kijk maar. (http://www.val.be/default.aspx?mnuid=2&nid=788&pmnuid=1)
Het was een vrij korte nacht want Kjell en ik die de kamer deelden hadden nog lang nagepraat over het kampioenschap, het lopen in het algemeen, kwetsuren enz... het waren kleine oogjes die naar de wekker staarden met een blik van 'waarom belt dat spul nu al?'. Terwijl Kjell zijn duurloop ging doen trok ik naar de bakker. Bij mijn terugkomst was iedereen wakker en ik dekte de tafel. Moon bewees ondertussen dat hij ook op de Wii een uitstekend sporter is. Vermits Kim maar om half vier het veld in moest besloot ze nog wat te rusten tot we haar na de middag zouden komen oppikken. De rest trok naar 'De Schorre'. Het was er een drukte van jewelste maar tegelijk een uitstekende organisatie. Moon en Thijs waren de eersten die in aktie kwamen. Ondanks een stressaanval net voor de start vertrok Moon toch, luid aangemoedigd door Kjell, Noah en Pappy die de korte verplaatsing vanuit Oosduinkerke had gemaakt. Ook hij zag Moon een uitstekende wedstrijd lopen. Na de heuvel draaide hij als vijftiende de laatste rechte lijn op en haalde zijn vlijmscherpe finish boven (Een familietrek!) om nog drie jongens te passeren en zo beslag te leggen op een prachtige elfde plaats. Thijs werd nog mooi dertigste op een honderdtal vertrekkers. Ook hier kwam ik tal van bekende gezichten tegen. Veel West-Vlaamse masters waren op deze crosscupmanche aanwezig, sommigen om te lopen, anderen om te kijken en anderen om hun kinderen te begeleiden. Zo had ik o.a. een lange babbel met Frank Dawindt die gisteren zowel op de 200m als op de 400m goud had behaald. Na Moon en Thijs was het de beurt aan Eline. Ze vocht als kleinste van het hele pak als een leeuwinnetje en deed even goed als Moon, elfde! Jo liep heel verdienstelijk maar was onterecht ontgoocheld over zijn prestatie. Hij liep zo hard hij kon en heeft zich dan ook helemaal niets te verwijten. Ook Lennert en Julie liepen voor wat ze waard zijn. Julieke hebben we spijtig genoeg niet zien lopen want we waren toen reeds op weg naar Raversijde om er Kim op te halen. Zij kwam in aktie in een historische race, de laatste van Veerle Dejaeghere. Veerle kreeg voor haar afscheidswedstrijd ongelooflijk veel applaus. De Kids, Kjell, Patrick en Viviane stonden met mij op de heuvel en we waren getuige van een mooi duel tussen haar en Almensch Belete, de kleine zus van Mimi. Kim die sukkelt met een acuut ijzertekort liep toch naar een mooie 22e plaats. In zo'n sterk bezette reeks een mooi resultaat. Ontzettend moe maar tevreden vertrokken we richting binnenland. We hadden geen rekening gehouden met het einde van de vakantie en zaten dus bijna drie en een half uur in de wagen. Tegen de tijd dat we in Eppegem arriveerden zat mijn rug behoorlijk vast maar ik mag nu rusten en dus zal alles weer lekker op zijn plaats komen.
Vanavond hadden we nog afgesproken met onze atletiekvrienden Eline, Julie, Hilde en Frank (die ook al in Oostende waren) om samen te gaan eten in de 'Wok On Fire' in Raversijde. Het werd een fijne avond met een Noah in topvorm. Hij had een reuzehonger maar slaagde er toch in om heel minimaal te eten: enkele stukjes broccoli, wat kip en twee lepeltjes rijst. Noah zegt veel te gemakkelijk; 'Ik ken dat niet, dus ik lust dat niet!' Moon is daar helemaal anders in en hij proeft lettetlijk alles. Hij vindt het dan ook enorm plezant om te gaan wokken. Hij vertoefde dan ook nog eens in uitstekend vrouwelijk gezelschap met Julie en Eline. Da's meer dan nodig is om menig klasgenootje van Moon stikjaloers te maken, hahaha... We hebben enorm gelachen met de humor van Frank, ons toekomstig bestuurslid. We waren graag nog wat blijven 'plakken' maar de kinderen moeten morgen lopen en dus namen we maar afscheid van de familie VDB. De kids vielen als een blok in slaap en vermits ze allebei hun knuffel thuis waren vergeten namen ze elkaar maar als knuffel.
Het opperste geluk bestaat waarschijnlijk niet maar gisteren heb ik een fractie van een seconde toch de poort van het emotionele paradijs, het Nirvana, het Walhalla op een kier gezet. In Gent had het BK plaats bij de Masters. Na een voor mij uitstekende winter was dit de laatste wedstrijd voor mijn rustperiode. Nadat Moon, Noah en ik Kjell waren gaan halen in Hombeek pikten we Kim op aan het station van Mechelen. Zoals Sarah later in haar aanmoediging-sms zo mooi zou stellen: ik had mijn vier beschermengelen mee en dus kon het niet misgaan. Eens aangekomen deed ik zoals gewoonlijk mijn verkenningsronde en kwam ik een pak maten tegen. Marc (Masschelein) en Pol(Parmentier) van KKS waren er ook en ik warmde met hen op. Pol gaat net als ik naar het WK in Finland in augustus en misschien kunnen we ginder wel ergens samen logeren vermits we beide bij de M50 de 800m gaan betwisten. Even later liep ik ook Luc (Borghoms) tegen het lijf. Ik probeerde hem voor de zoveelste keer te overtuigen om bij RAM te komen en voor het eerst was hij niet helemaal weigerachtig. (Wordt vervolgd...) Ik trok terug naar onze zitplaatsen bij Kim, Kjell en de kids. Noah was al aan zijn tweede hot-dog bezig. Moesten ze titels uitdelen in die discipline dan ging Noah toch telkens met een plak naar huis. Ondanks de lekkere temperatuur in de Topsporthal smeerde ik mijn benen in met een warmende balsem, waarschijnlijk uit bijgeloof maar ook omdat ik een trekkend gevoel had aan mijn linker hamstring. Daarna ging ik naar beneden om mijn versnellingen en stretching te doen. Ik merkte dat ze reeds de deelnemers afriepen voor de 800m bij de M35. Het zou dus niet lang meer duren eer het mijn beurt zou zijn. Ik trok snel mijn wedstrijdtruitje, mij Herzoch-tubes, mijn nieuwe sokken en mijn spikes aan, liep naar de opwarmingspiste en deed er mijn versnellingen. Ik had geen enkele stress en voelde bij het spurten dat ik heel goede benen had. Mijn foulée was nagenoeg perfect. Nu nog de wedstrijd. Onze reeks werd naar de oproepkamer gevraagd. Ik kreeg baan 5 toegewezen en Marc, tenslotte mijn grootste concurrent baan 6. Als ik van plan was geweest om tactisch te lopen was dat de ideale startpositie geweest. Ik zou dan Marc naar de kop hebben laten lopen en me in zijn spoor hebben genesteld om dan op het einde als een 'Stuka' toe te slaan. Ik had echter een ander scenario met Magda besproken. Op training hadden we de laatste weken de laatste hand gelegd aan een reeds uitstekende conditie. Magda had me gezegd dat ik maar moest gaan voor het record want volgens haar had ik er de benen voor. Ook Kjell had me vandaag gezegd dat ik een nieuw BR aankon. Daarvoor was er dus maar één tactiek, nl. de kop nemen en vlammen. Ik werd bijna verrast door het startschot maar ik heb altijd een snelle start en dus liep ik na de bocht reeds resoluut naar de leiding. Kim stond aan de 100m en Kjell met de kids aan de aankomst. Hun opdracht was om me constant op de hoogte te houden van wat er achter mij gebeurde. Ik kwam na 200m door in 30 seconden, hoorde Kjell roepen dat ik perfect op schema zat, keek een eerste keer achterom en zag dat er buiten Marc niemand mee kon. Mijn bewaarengelen riepen bij elke doortocht dat ik moest gaan, dat Marc aan de rekker hing maar het was pas toen Kim riep dat ik los was dat ik mijn duivels ontbond. Ik hoorde tientallen mensen mijn naam scanderen en voelde de vleugels op mijn rug gigantische proporties aannemen. De laatste 350 meter vloog ik letterlijk. Ik voelde op geen enkel moment verzuring en in de laatste rechte lijn versnelde ik nog eens. Mijn blik was gefixeerd op de chrono. De seconden tikten voorbij en ik ging over de meet na 2.02.06, een nieuw Belgisch record. Dé beloning voor een winter lang hard trainen met Magda en de maats. Frits (Debaets) stond me aan de meet op te wachten in het gezelschap van mijn bewaarengelen. Hij werd later op de dag vice-kampioen op de 1500m. Felicitaties regenden langs alle kanten. Het was een zalig gevoel. Ik liep nog even uit met Luc en trok dan naar het podium waar ik met Noah op het hoogste schavotje ging staan om mijn medaille in ontvangst te nemen. Noah vroeg of ik hem had horen roepen van 'niet opgeven, papa en Moon speelde zijn rol van sportfotograaf weer uitstekend. Kim, Kjell, Moon, Noah en ik trokken daarna naar de cafetaria van de Topsporthal en vanop het balkon zagen we marc Pottiez naar het zilver spurten op de 200m. In de hall kwam ik ook mijn blogkennis Natalie Tijtgat tegen, een toffe 'madam' die ook Belgisch kampioen werd maar dan wel op de 1500m. We verlieten de Topsporthal en trokken naar Oostende. De dag was verre van gedaan...
Vandaag was voor mij een rustige trainingsdag. Twintig minuten loslopen, vier versnellingen op de piste en één 200m goed doortrekken. Daarna liep ik wat verloren heen en weer, wat babbelend hier en daar. Ewoud en Jasper die beide nog wedstrijden voor de boeg hebben vooraleer ze aan hun rustperiode mogen beginnen trainden op snelheid en toekijken van op de zijlijn is een vreemde ervaring. Dirk Bonte was vandaag terug op de piste na enkele weken inactiviteit door een spierscheurtje. Misschien raakt hij wel klaar tegen het EK. Kjell loopt zondag uiteindelijk toch niet op het EK. Dat besluit nam hij in samenspraak met kiné en coach. Kim die haar beauty-sleep te lang had laten uitlopen kwam twintig minuten te laat op de Nekker maar ook voor haar stond er maar een duurloopje op het programma. Zij loopt wel op het BK in Oostende. Daarna mogen we rusten. Het wordt tijd dat de winter ten einde loopt. De vermoeidheid en de kwetsuren mogen verdwijnen en dat kan alleen door te rusten. Ook ik voel stilaan de belasting van die vele maanden hard trainen. Het is mijn allereerste winter zonder ziektes of kwetsuren en dat vertaalt zich in een uitstekende vorm. Maar ik voel ook wel dat mijn lichaam moe is en dat die vormcurve me bijzonder breekbaar maakt. Leve morgen en mijn BK maar ook leve zondag en mijn eerste rustdag.
Moon en Noah zijn de hele week op sportkamp in Kapelle-op-den-Bos. Elke ochtend is er tennisinitiatie in tennisclub 'Smash' in Londerzeel en na de middag is er telkens een andere sport (of 2) in en om de sporthal van het STK in Kapelle. Maandag was het baseball en badminton, dinsdag atletiek, gisteren zwemmen en vandaag basket en voetbal. Gisterenavond verkozen ze om niet te gaan trainen op de Nekker, zo moe waren ze. Ik trok dus alleen naar Mechelen en pikte onderweg Moon's maatje Ruben op. Zoals bij elke vakantie was de opkomst maar matig. Het is onbegrijpelijk. De kou van de laatste weken heeft er al enkelen van de trainingen weggehouden en blijkbaar denken sommige ouders dat er in vakantieperiodes niet wordt getraind. Je moet dat maar eens bij het voetballen proberen. Je staat dan doodgewoon naast de ploeg. Bij ons werkt dat niet zo en gelukkig maar ook. Bruno en Sarah namen elk een grotere groep voor hun rekening. Bij Sarah werd met de kogel geoefend en Bruno leerde zijn discipelen de eerste kneepjes van het discuswerpen. Ikzelf had maar vier kids onder mijn hoede. Jomme, Ruben en de VDB-sisters of onze twee toppertjes, Eline en Julie. We vertrokken eerst voor een half uurtje rustig duurlopen in het domein. Ik vertelde ze bij het vertrekken dat we de hele tijd gingen babbelen om zeker te zijn dat we niet te snel lopen. En toen begon Eline: 'Ah, nieuwe schoenen, André. En naar de kapper geweest?' Toen zijn we heel hard beginnen lachen. Dat van de kapper was trouwens waar maar ik had mijn muts op en dat kon ze dus niet weten. (Mijn haar laten knippen is één van mijn rituelen voor een belangrijke wedstrijd.) Na de duurloop liet ik ze wat stretchen en twee 300en bollen. Daarna trok ik nog mee naar de cafetaria van de sporthal, waar Frank op zijn meisjes zat te wachten. Ik reserveerde daar de binnenspeeltuin voor Moon's verjaardagsfeestje binnenkort. De 16e maart wordt hij namelijk tien jaar. Wat gaat dat toch snel... Vandaag was mijn trainingsarbeid net als gisteren beperkt tot een half uurtje rustig duurlopen en enkele versnellingen in het park van Machelen. Na enkele minuten moest ik even stoppen om mijn rechterkuit te rekken. Ik ondervind een lichte hinder en had de indruk dat een kramp nakend was. Het zijn dan ook heel zware weken geweest en ik zal blij zijn wanneer zondag mijn rustperiode ingaat. Het is toch wel gek, hé. Een hele winter lang voluit trainen om slechts vier wedstrijden te lopen. Ondertussen heb ik vernomen dat enkel Ewoud, die een indoortijd kon voorleggen, mag meedoen aan het kampioenschap. Zowel Jasper als Kjell vallen dus naast de boot. Ik ben blij voor Ewoud en hoop dat hij zijn tijd op 800 aanzienlijk kan verbeteren. Voor Kjell valt morgenavond de beslissing over het BK cross. Zijn kwetsuur betekent momenteel een enorme handicap. Hij kan onmogelijk zijn kansen eerlijk verdedigen en het risico is reëel dat hij nog meer gehavend uit de strijd komt. In zijn plaats zou ik nu reeds beginnen rusten, lichaam en geest de tijd gunnen om te herstellen om binnenkort met volle moed en helemaal fris te herbeginnen. Maar ik ben Kjell natuurlijk niet...
Als laatste voorbereiding op het BK van aanstaande zaterdag liet Magda ons vandaag 200en lopen. Tot voor kort was dit mijn lievelingstraining maar de laatste tijd kick ik meer op 300en. Vandaag waren het echter 200en, acht in totaal met 200m joggen tussen. Kjell die nog steeds last heeft van de adductoren liep vandaag 400en. Kim en Sarah waren al aan hun serie begonnen toen Jasper en ik hoorden wat ons te doen stond. We trokken diagonaal naar de start van de 200m. Jasper begon op kop en alhoewel ik gezegd had dat we niet gingen forceren trok hij fors door en gingen we na 28 seconden door de finish. Te gek voor woorden natuurlijk! Waarom risico's nemen? Ik nam de tweede voor mijn rekening en vertrok behoedzamer.Resultaat? Amper iets trager. Daar moesten we iets aan doen en Jasper liep de derde op kop naar 30 seconden rond. Veel beter natuurlijk. De volgende vertrokken we met het meisjesduo. Deze keer liepen we onze 200m in 29 seconden. We waren halfweg onze reeks en van vertragen kwam dus niets in huis. De drie volgende waren allen in 29 of sneller. Bij de laatste vertrok ik op kop maar in de bocht kwam Jasper opzetten. Ik reageerde en op zo'n dertig meter van het einde passeerde ik hem opnieuw. Tijd: 28 seconden. We moesten er hard om lachen... Mijn conditie zit wel snor voor zaterdag en Jasper wordt elke training beter. Hij heeft zich ingeschreven voor de 800m op het BK beloften en op het BK universitairen. (Ook Kjell zal aan beide competities meedoen.)Hij heeft nog een maand om klaar te zijn. Na de training was er een bestuursvergadering in Jef's bureautje. Hoofdpunt op de agende was de 10 km van Mechelen. Daar komt enorm veel bij kijken en met de bestuurswissel kan je niet vroeg genoeg beginnen met de voorbereidingen. Ik heb ook de eerste nieuwsbrief opgesteld en doorgestuurd. Ik vind twee maanden tussen twee clubbladen te lang. Door deze nieuwsbrief spelen we korter op de bal en hoop ik iedereen snel te kunnen bereiken. In deze nieuwsbrief lanceer ik een oproep om oude singlets te recupereren. Tegen volgend seizoen zullen we werk maken van nieuwe clubtruitjes maar ondertussen moeten we natuurlijk de zomer overbruggen. Vandaar deze oproep...
Miles Davis was voor de jazz als Picasso voor de schilderkunst
Zere benen, zere benen, zere benen... Wat was dat vandaag. Ik moest maar een half uurtje loslopen maar het was een half uurtje harken. Stijf van gisteren liep ik mijn tien toertjes in Machelen. Pas op het einde en ook bij mijn versnellingen voelde ik opnieuw wat soepelheid in de spieren. Vandaag had ik mijn I-pod gelukkig afgesteld op Miles Davis. De muziek van Miles heeft op mij het effect van reflex-spray op een pijnlijke spier, van de zon op een bloem of nog van een zeebries op de zeeman. Zijn trompet is als een knuffel aan mijn ziel en ondanks de spierpijn kon ik dankzij Miles toch genieten van mijn duurloop. Zalig! Het is trouwens 50 jaar geleden dat Miles Davis zijn cultplaat 'Kind of Blue' uitbracht. Toen we gisteren van de cross naar huis reden hoorden we Toots Thielemans vertellen over zijn ontmoetingen met Miles. We vergeten soms dat we in België een echte Jazzlegende hebben rondlopen. TT is een schat van een mens en een dijk van een muzikant.Ik heb hem enkele jaren geleden zien optreden in het PSK in Brussel. Het was een onvergetelijke ervaring, door zijn muziek maar ook door zijn warme uitstraling. Maar terug naar Miles. Kind of Blue is niet mijn lievelingsplaat van Miles Davis. Ik hou meer van de soundtrack van de film 'Ascenseur pour l'échafaud', een Franse film van Louis Malle waarin Jeanne Moreau (Eén van mijn favoriete actrices!) op de muziek van Miles 's nachts door Parijs dwaalt. Donkere maar tegelijk enorm emotionele, ingetogen jazz zoals ik het het liefst heb. Op de muziek van Bitches Brew (Improvisatieplaat van Miles Davis uit 69) zag ik ooit een optreden van de balletgroep 'Rosas' van Anne Teresa De Keersmaeker en ook dat was onvergetelijk want de muziek werd versterkt door een fenomenaal visuel spektakel. Vandaag had ik die beelden niet maar de muziek droeg me ver weg, weg van de pijn, weg van de kou, de regen, de wind, weg van de stress, weg van de vermoeidheid... Na de training kon ik weer de wereld aan!
In een gordel rond Antwerpen zijn een aantal forten nog steeds de stille getuigen van een Belgisch militair verleden, toen generaals nog dachten dat forten de vijand konden tegenhouden. Het fort van Kessel is er zo eentje en elk jaar is de omgeving van dat fort het decor van de jaarlijkse cross van AC Lierse. Moon die vorige week de cross van Betekom niet had gelopen vond het fijner om vandaag aan te treden want een aantal van zijn trainingsmakkers zouden daar ook lopen. Het miezerde toen we in Kessel aankwamen maar het was er niet koud. De eerste Rammertjes om te vertrekken waren meteen de twee aanwezige pupillen jongens Brent en Moon. Moon had gezien dat Jonas Geens (de beste loper van hun generatie) ook meeliep maar hij had me voor de start gezegd dat hij er toch ging in vliegen. Dat deed hij ook want hij trok meteen ten aanval. Enkel Jonas en even later ook Otto Vanluchene van Lyra (Moon kent hem van op de zomerwedstrijden!) konden mee. Moon liep tweederde wedstrijd op kop maar moest op het einde zijn stoutmoedigheid bekopen en hij had geen antwoord op de versnelling van de topfavoriet. Otto aanvankelijk wel maar Moon beschikt over een verschroeiend eindschot en ei zo na kwam hij Otto op de meet de tweede plaats nog afsnoepen. Een superspurt die net niet beloond werd maar Moon was wel dolblij met zijn derde plaats. Brent werd mooi tiende waarna het de beurt was aan Eline en Laura. Ondertussen was Noah begonnen aan zijn eerste hotdog. (Het waren grote!) Ook Eline vertrok meteen goed en nestelde zich in de voorwacht. Na zo'n tweehonderd meter volgde een spectaculaire en gladde bergaf met een bocht naar links. De cameraploeg van RTV had zich daar gezet in de loop dat één of andere loper zijn bocht wel zou missen en in de modderpoel zou terechtkomen. Eline werd vijfde na lange tijd uitzicht te hebben gehad op het podium. Een mooi resultaat. Jo, die aan de start zo klein lijkt tussen zijn leeftijdsgenoten liet het niet aan zijn hart komen en vloog er net als Moon een kwartier eerder furieus in. Hij trok meteen de groep op een lint, gevolgd door een jongen uit Bonheiden. De hele wedstrijd dacht ik dat Jo tweede ging worden maar hij werd op het einde nog net voorbijgestoken. Een derde podiumplaats dit seizoen (elke keer derde) was de beloning voor zijn aanvalsdrift. Na Jo was het Lennert die met het zware parcours mocht kennismaken. Noah was ondertussen zijn tweede hotdog aan het verorberen. Het was een zware maar mooie omloop en ik vond de sfeer rond de tentjes gezellig en gemoedelijk. Een voorbeeld voor veel crossen. Spijtig genoeg was ook hier de prijsuitreiking op enkele kilometer afstand. De laatste om het strijdperk te betreden was julie bij de cadetten meisjes. Haar start was catastrofaal. Ze verzeilde meteen in de achterste gelederen en ik vreesde het ergste. Maar wat een remonte had Julie voor ons nog in petto. Elke keer dat we ze zagen had ze enkele concurrentes opgeraapt, opgepeuzeld, geliquideerd. Ze eindigde nog mooi achtste. Wacht maar als Julie gaat beginnen trainen en oefenen op haar start. U ain't seen nothing yet... De twee bronzen medailles op de cross van Kessel werden een trio toen een sms van Kim ons meldde dat ze derde was geworden op de interland in Engeland (oriëntatielopen). Ze was fysiek heel sterk maar maakte een technische fout waardoor ze slechts derde werd. Toch een fantastisch resultaat. Op de prijsuitreiking ging Noah voor zijn derde hotdog. Is dat ook een medaille waard?
De wekker die op half acht stond omdat ik vroeg wilde gaan trainen kreeg de tijd niet om te rinkelen. Om zeven uur stipt ging de slaapkamerdeur open en een klein gezichtje kwam van achter de hoek piepen. Noah natuurlijk! Het was lang geleden dat hij nog zo vroeg was opgestaan maar hij is wel degelijk de vroegste vogel in het gezin. We stonden op, ik maakte zijn ontbijt klaar en at zelf twee bananen, dronk een koffie en kroop nog even achter de computer. Al het nieuws vind je tegenwoordig online. Om negen uur stipt begon ik aan mijn opwarmingsronde in het park. Had het vroege uur er iets mee te maken, ik weet het niet, maar aanvankelijk had ik zware vermoeide benen en geraakte ik niet in mijn ritme. Pas na het stretchen en tijdens de versnellingen in het rozenpark begon ik opnieuw soepel te lopen. Ik denk dat het stilaan tijd is dat de winter voorbij is en dat ik wat kan rusten. Ik train nu al sinds begin november op het scherp van de snee. Da's lang voor slechts een handvol wedstrijden. Ik vind het enorm jammer dat er niet meer indoormeetings worden georganiseerd. Zaterdag is het met het BK reeds mijn laatste van het seizoen. Daarna zal ik veertien dagen rusten en beginnen met de voorbereiding op het zomerseizoen. Vandaag stonden 600en op mijn menu. Magda had me vrijdag nog gezegd: 'zondag nog één keer heel diep gaan en dan gaan we relaxed toeleven naar het kampioenschap.' Ik begon er aan met een bang hart want alleen trainen op zo'n afstand vind ik moeilijk. Je komt steevast de man met de hamer tegen en wanneer je met iemand loopt haak je doorgaans minder snel af. Het ging echter behoorlijk goed, ik hoefde me geen zorgen te maken en klokte mijn eerste af in 1.40. Hijgend liep ik dwars door het rozenpark naar de overzijde waar ik opnieuw vertrok. Ik liep één seconde trager: 1.41. De drie minuten rust kwamen als geroepen want mijn rug begon ook present te roepen. De derde ging even goed als de twee eerste, opnieuw 1.41. Dan sloeg onvermijdelijk de verzuring toe. Tijdens mijn laatste 600 had ik de indruk dat ik niet meer vooruitkwam, dat ik plots zoveel trager ging, dat mijn benen niet meer omhoog wilden. Het was maar schijn want ik klokte af in 1.42. Ik was wel verdomme diep gegaan en moest zelfs even hijgend tegen een bank gaan staan uit schrik om flauw te vallen. De laatste vijftig meter had ik zitten happen naar lucht en het zuurstoftekort had me duizelig gemaakt. Ik was echter wel tevreden over mijn training. Ik voel me klaar voor volgende week. Nu niet meer ziek worden zoals vorig jaar is de boodschap. Na het uitlopen kwam ik op de parking de rest van de bende tegen die er nog moest aan beginnen. Na een korte babbel vertrokken ze voor hun gezamenlijke opwarming en reed ik naar huis. Op naar de cross...
Het zijn al twee drukke maanden geweest dit jaar en ik was nog steeds niet in Zaventem geraakt. Ik ben afkomstig uit Zaventem en ken er nog wel wat mensen, mijn petekind Matilde bijvoorbeeld. Ze moest nog steeds haar nieuwjaarsbrief voorlezen en dus trokken we vandaag naar de luchthavengemeente. Eerst gingen we supporteren voor haar grote broer Jules die het met de tweedejaarsminiemen van KV. Woluwe-Zaventem op de vroegere terreinen van Woshot in de 'put van Woluwe' opnam tegen Audergem. Zaventem was beter en Jules speelde een goede partij. Ik vond dat hij te weinig ballen kreeg want hij bezit duidelijk meer voetballende kwaliteiten dan de meeste van zijn ploegmakkers en telkens hij aan de bal was deed hij daar ook iets goeds mee. Zaventem kreeg veel kansen maar kon niet scoren en er is een ongeschreven voetbalwet die zegt dat als je niet kan scoren je ook niet kan winnen. In dit geval werd de wet nog bekrachtigd door een tegengoal. De tweede keer dat Audergem tegenprikte was het prijs en dus verloor Jules met 0-1 een match die ze nooit mochten verliezen. In de cantine hadden we het daarna over de verschillen tussen voetbal en atletiek natuurlijk. Rudy (de papa van Matilde en Jules) is een echte voetbalkenner; Hij speelde in zijn jeugd bij RWDM, is nog altijd een supporter van Brussels, koos later voor een carrière in de muziek als bassist bij ondermeer Anna Domino en Perry Rose maar is nu dus naast zijn job ook trainer bij de jeugd van Sint-Joost. Toen we later bij hen thuiskwamen waren mama Martine en Matilde ook net aangekomen van de dansles. De nieuwjaarsbrief werd voorgelezen en pakjes uitgewisseld. Ik kreeg potjes confituur. Tja, ik heb dat op deze blog nog nooit verteld, ik kan op culinair gebied leven als een spartaan maar ik heb één zwakte en dat is confituur. Ik kan een hele pot in één keer uitlepelen. Ik doe dat minder dan vroeger omdat ik er zelf bijna geen meer koop maar mensen die mij, zoals Martine, al bijna een heel leven kennen weten dat en zien in confituur dan ook dikwijls het perfect kadooke. Vanavond heeft de pot met de combinatie 'appel-kiwi' er al aan moeten geloven. We speelden nog allen samen om de Wii-sport een partijtje bowling en Noah bleek een 'natural' want hij scoorde de ene strike na de andere. Toch won hij niet want bij enkele worpen liet hij het volledig afweten, hahaha. We keerden tijdig terug naar Eppegem want morgen loopt Moon in Kessel en ga ik vroeger dan anders naar het Vrijbroekpark.
Toen ik op de training kwam had Willy, onze materiaalmeester en buurman van Jef slecht nieuws. Jef, onze secretaris en 'rots in de branding' is op het werk ineengestuikt en naar de spoed gebracht. Daar werd blijkbaar een veel te lage bloeddruk gemeten en Jef zal duidelijk moeten rusten. Ik bel hem morgen alvast op. Op de Nekker was het snelheidstraining. Niet voor iedereen echter. Kjell heeft nog steeds wat last aan de adductoren en moest 600en doen. Ewoud moest de dinsdagtraining 'inhalen' (300en) en Sarah hield het bij duurlopen. Kim was er niet want die vertrekt morgen met de Nationale ploeg oriëntatielopen naar Engeland voor een internationale confrontatie. Jasper en ik waren de enigen in Magda's team om dus effectief op snelheid te trainen. Tien keer 180m waarvan de eerste dertig als aanloop dienden en we daarna 150m door moesten spurten. Jasper en ik, da's dynamiet en na de twee eerste spurten beseften dat we ons als onnozelaars aanstelden. Spurten om te winnen moet je niet op training doen maar reserveren voor de wedstrijden. Vanaf de derde hielden we wat in, vooral de eerste twintig meter. Het ging nog snel maar zonder het risico elkaar in de vernieling te lopen. In tijd scheelde het niet veel en we kwamen elke keer heelhuids toe. Tenminste, dat was aanvankelijk zo want rond de zesde spurt voelde Jasper plots een verkramping en hij stopte halfweg. Hij ging snel naar binnen, gebruikte wat reflex-spray en kwam terug naar de piste. Ik raadde hem aan om wat voorzichtiger te zijn. Hij deed dat tot aan de allerlaatste spurt. Plots plaatste Jasper een geweldige versnelling die ik natuurlijk moest beantwoorden. We spurtten zo hard we konden zij aan zij en op de meet schoot de kramp er bij Jasper opnieuw in. Gelukkig bleef het bij die ene kramp en houdt hij er waarschijnlijk niets aan over. De jongens waren vandaag samen in de groep die onder Dirk trainde. Dirk is sinds kort terug als trainer en Moon is daar maar al te blij om. Moon heeft zo zijn voorkeuren en hij trainde altijd al graag met Dirk. Noah was enorm grappig. Ze moesten allemaal hockeybalwerpen en ik denk dat Dirk zich nu nog afvraagt wat voor danskes Noah uitprobeerde vooraleer hij de bal met een soort kattensprong weggooide. Hij was achteraf trouwens behoorlijk moe want het was op school de hele dag carnavalfeest geweest. Moon had zich verkleed als prince Caspian en de gelijkenis was er wel, vond ik. Zijn lange manen zijn daar natuurlijk niet vreemd aan. Onze Noah speelde ontdekkingsreiziger, had zelfs een kaart van Afrika en ging op zoek naar Stanley en Livingstone. Hij heeft ze niet gevonden.
Vandaag 19 februari is het de verjaardag van Freddy Maertens, het wieleridool uit mijn jeugdjaren. Hij werd vandaag 57 jaar. Vandaag herdenk ik ook Charles Trenet die in 2001 op 19 februari overleed op 87-jarige leeftijd na een zangcarrière van om en bi de zeventig jaar. Hij was de koning van de 'Zazous' in de veertiger jaren en omwille van zijn humor en zijn hoedje werd hij 'le fou chantant' genoemd. Mijn lievelingsliedjes van Trenet zijn 'Que reste-t-il de nos amours', (bij dit lied komen herinneringen aan de cabaretavonden van jeugdhuis Integendeel terug. Binnenkort vertel ik daar meer over!), 'Le soleil a rendez-vous avec la lune' (Ik zong dat liedje in Mexico toen ik boven op de pyramide van de maan stond en keek naar de pyramide van de Zon) en ook zijn allergrootste hit 'La Mer'. Wellicht zullen de meesten onder jullie dat lied wel kennen maar dan vooral onder de titel 'Beyond the Sea' in de versie van Robbie Williams of als afsluiter in de film 'Finding Nemo'. Trenet vond altijd het juiste evenwicht tussen een mooie tekst die dikwijls een heel verhaal vertelde en prachtige melodieën. Vandaag heb ik een duurloop van 45 minuten gehouden in het park van Machelen, of wat dacht u? Vijftien toertjes lang herinneringen ophalen op de klanken van allerlei liedjes die dankzij Apple's 'shuffle' voor de ene verrassing na de andere zorgen. Het ging vandaag van Astrud Gilberto naar Underworld, van Moby naar Andy Williams of nog van Supergrass over Joy Division naar Snow patrol. Heerlijke momenten die me bij elk liedje wel ergens doen terugduiken ik het geschiedenisboekje van mijn leven. Door de muziek komen soms plots herinneringen boven, ervaringen die allang in de vergeetput van mijn brein zaten maar plots weer helemaal levendig worden.
Ik vond het niet erg om dertig te worden en veertig zijn deed me helemaal niets. Ook met mijn nakende vijftigste verjaardag heb ik geen problemen. Ik voel me zelfs jonger en fitter dan pakweg twintig jaar geleden. Maar ik zal toch maar pas vijftig zijn op 17 mei en geen dag vroeger. Ik keek vandaag naar de deelnemerslijst voor het BK indoor bij de masters en zag me plots staan bij de +50 categorie. Dat was er nu toch wel wat over, dacht ik en dus belde ik maar naar de VAL om het te laten aanpassen. Vanavond heb ik noodgedwongen moeten forfait geven voor mijn wekelijks uurtje als jeugdtrainer. De moderne wagens zitten zo vol elektronica dat ze het af en toe eens laten afweten. Op weg naar huis was ik al drie keer stilgevallen. Ik liet iemand overkomen om het na te kijken. Vroeger waren dat mannen met een pet, een over-all en zwarte handen die onder de motorkap alles begonnen na te kijken. Nu was dat een jonge gast in een trendy winterfrak die zijn computer op de auto aansloot en zo binnen de kortste keren wist dat de boordcomputer tilt sloeg. Hij dacht namelijk dat er een reuzachtig benzinelek was en daarom sneed hij de toevoer af... Ik ben dus nooit op de Nekker geraakt vandaag. Noah en Moon waren bijzonder ontgoocheld dat ze niet konden trainen en toen had Moon een idee. 'We kunnen straks met zijn drieën naar de Schranshoeve om te trainen', zei hij. De schranshoeve is een klein park op het einde van de straat. Zo gezegd, zo gedaan, en om kwart over zes vertrokken we. Het is zo'n driehonderd meter lopen naar het einde van de straat en zo lang was dus onze opwarming. In het park verkenden we eerst het parcours. de helft konden we gebruiken maar de andere helft van het park was te drassig en het enige pad te modderig. Aan de speeltuin deden we wat lenigheidoefeningen onder leiding van Moon. De versnellingen deed Moon daarna alleen want Noah verkoos de zijne op de schuifaf te doen. Ik tekende dan maar een soort mini-omloop uit en Moon kon aan zijn twee series beginnen. Een eerste keer liep hij drie toertjes en de tweede keer eentje minder. Twee tempoloopjes van respectievelijk 3.30 en 2.45 minuten verder werd het al te donker om verder te doen. Toen besloten we niet in rechte lijn naar huis te lopen maar enkele straten om te nemen tot aan de kasseidreef. Daar liepen we op het paadje naast de kinderkopjes. 'We spelen Cross-cup,' zei Moon. 'Ik ben Moon en Noah is Noah en jij bent Willem Van Hoof,' zei Moon. En weg was hij, in het kantje en in de duisternis. Noah erachter en ik als observator in hun spoor. Moon liep zoals anders, snel en efficient maar hij vergiste zich twee keer van straat zodat zijn kleine voorsprong telkens weer verdween als sneeuw voor de zon. Noah verbaasde me door een stevig tempo te onderhouden en nooit meer dan twintig meter toe te geven op zijn broer. 'Ik ben nog voor Willem Van Hoof', riep hij toen we thuis arriveerden. Die zou eens moeten weten dat enkele kleine jongens in Eppegem hem aanzien als een soort aktieheld... En het beste moest nog komen. Net voor het slapengaan zaten de kinderen nog te tekenen en Moon had een affiche gemaakt met de uitslag van de Crosscup. Hij zette zichzelf op één, Noah op twee, André op drie, Willem op vier, Pieter op vijf en Hans op zes. 'En Kjell,' vroeg ik? Die liep niet mee,' zei hij en hij vulde bedragen in achter elke naam. De winnaar kreeg 500.000 euro, de tweede 400.000, enz... Wauw. Ik ben wat later, toen ze al sliepen nog een half uurtje gaan loslopen, kwestie van die bedragen te kunnen verwerken, hahaha.
Het was voor de verandering vandaag weer eens echt Belgisch winterweer. Het regende pijpestelen toen ik op de Nekker aankwam. Het had niet veel gescheeld of ik was niet komen opdagen. Toen ik me thuis had omgekleed wilde ik mijn loopschoenen aantrekken maar ojee, nergens geen schoenen te vinden. Waarschijnlijk had ik ze op het werk laten liggen. Ik reed terug naar Diegem en gelukkig lagen mijn asics op me te wachten op het bankje van de mannenkleedkamer bij Sanoma. Mijn schoenen kwijtgeraken zou geen drama zijn (ze zijn versleten) maar de zooltjes die er in zitten verliezen zou ik wel heel erg vinden. Jasper (vergadering) en Ewoud (op kot in Gent) ontbraken vanavond en ook Tom was niet komen opdagen. Later belde jij met Magda om te melden dat hij licht gekwetst is. Sarah, Kim, Kjell en ik begonnen dan maar aan Magda's training: driehonderden, mijn lievelingstraining. Waarschijnlijk is dat zo omdat ik op die trainingsafstand het dichtst de intensiteit en de snelheid van mijn ideale 800 benader. Kjell moest er 3 keer vijf lopen, Kim en Sarah enkele minder en de salonloper die ik ben maar 4 keer twee. Honderd meter joggen kreeg ik tussen de 300en en tussen de reeksen zaten twee schamele rustminuutjes. De twee eersten mochten Kjell en ik samen lopen. De eerste is altijd een beetje zoeken naar het juiste ritme. Ik had daarenboven ontzettend stijve benen (Zondagochtendtraining?) en startte vrij voorzichtig. Resultaat: 49 seconden. De tweede ging net iets sneller, 48. Ik voelde mijn rug stilaan verstijven maar beet door. De tweede serie ging dan weer wat sneller, tweemaal 47. De derde serie vertrok ik met hevige pijn in de onderrug maar ik kon mijn foulée toch blijven trekken met 46 en 47 als resultaat. Daarna moest Kim haar volgende 300 met mij vertrekken. Dat werkte natuurlijk stimulerend en ik vloog naar 45 seconden. Dat is een tempo van rond de twee minuten op 800m. Ik voelde het want ik kreeg een steek in de zij. Magda zei even te wachten tot de kramp weg was maar toen Kjell iets plagends riep vertrok ik maar weer. Ik trok meteen hard door, in de bocht kraakte ik als een oud schip dat de kaap Hoorn moet nemen, de laatste tien meter liep ik zelfs met de ogen dicht maar opnieuw was de eindtijd 45 seconden. Ik moest even uithijgen maar conditioneel zit het wel snor en na enkele minuten was ik reeds helemaal gerecupereerd. Althans zo dacht ik toch. Mijn benen waren behoorlijk verzuurd geraakt en bij het uitlopen met Sarah en Kim ondervond ik dat mijn rechterbovenbeen helemaal stijf was, waarschijnlijk ten gevolge van die pijn in de onderrug. Gelukkig kon ik na de training naar Peter, onze kiné. Kjell reed mee voor een korte observatiestage voor één van zijn lessen kiné. Het werd een heel andere kiné-ervaring dan gewoonlijk. Het gesprek tussen Peter en ik gaat gewoonlijk over sport en competitie maar deze keer was het een hele technische babbel tussen Peter en Kjell. De spieren van de rechteronderrug waren duidelijk verkrampt maar er scheelde deze keer niets met mijn ruggengraat. Gelukkig maar. Vandaag hoorde je op alle TV en radiozenders vertellen over de dood van koning Albert de eerste in Marche-les-dames. Ik herdenk hier een ander overlijden. Vandaag exact 100 jaar geleden stierf Goyathlay (hij die geeuwt) op 79-jarige leeftijd in Oklahoma. Onder de naam Geronimo had deze Apachenleider jarenlang weerstand geboden aan de Mexicaanse en Amerikaanse cavalerie. Zijn foto staat plechtig op mijn bureau naast o.a. die van Subcommandante Marcos, Maria Callas, Lena Horne, Rudolf Noureev, Sinatra, Marlon Brando, Napoleon en Ché Guevara. Elke dag kijk ik hem aan en elke keer intrigeert die blik me opnieuw. Een tijdje geleden besloot ik mijn tweede strip met Moon en Noah als hoofdpersonages te situeren in de tijd van Geronimo. Het verhaal van mijn helden verweeft zich doorheen het verhaal van de Chiricahuamedicijnman. Ik zit nog maar in de helft van mijn strip en hoop soms dat die geheimzinnige blik me zal helpen om het verhaal af te maken... wie weet?
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
