Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
22-02-2009
Diep, zo diep...
De wekker die op half acht stond omdat ik vroeg wilde gaan trainen kreeg de tijd niet om te rinkelen. Om zeven uur stipt ging de slaapkamerdeur open en een klein gezichtje kwam van achter de hoek piepen. Noah natuurlijk! Het was lang geleden dat hij nog zo vroeg was opgestaan maar hij is wel degelijk de vroegste vogel in het gezin. We stonden op, ik maakte zijn ontbijt klaar en at zelf twee bananen, dronk een koffie en kroop nog even achter de computer. Al het nieuws vind je tegenwoordig online. Om negen uur stipt begon ik aan mijn opwarmingsronde in het park. Had het vroege uur er iets mee te maken, ik weet het niet, maar aanvankelijk had ik zware vermoeide benen en geraakte ik niet in mijn ritme. Pas na het stretchen en tijdens de versnellingen in het rozenpark begon ik opnieuw soepel te lopen. Ik denk dat het stilaan tijd is dat de winter voorbij is en dat ik wat kan rusten. Ik train nu al sinds begin november op het scherp van de snee. Da's lang voor slechts een handvol wedstrijden. Ik vind het enorm jammer dat er niet meer indoormeetings worden georganiseerd. Zaterdag is het met het BK reeds mijn laatste van het seizoen. Daarna zal ik veertien dagen rusten en beginnen met de voorbereiding op het zomerseizoen. Vandaag stonden 600en op mijn menu. Magda had me vrijdag nog gezegd: 'zondag nog één keer heel diep gaan en dan gaan we relaxed toeleven naar het kampioenschap.' Ik begon er aan met een bang hart want alleen trainen op zo'n afstand vind ik moeilijk. Je komt steevast de man met de hamer tegen en wanneer je met iemand loopt haak je doorgaans minder snel af. Het ging echter behoorlijk goed, ik hoefde me geen zorgen te maken en klokte mijn eerste af in 1.40. Hijgend liep ik dwars door het rozenpark naar de overzijde waar ik opnieuw vertrok. Ik liep één seconde trager: 1.41. De drie minuten rust kwamen als geroepen want mijn rug begon ook present te roepen. De derde ging even goed als de twee eerste, opnieuw 1.41. Dan sloeg onvermijdelijk de verzuring toe. Tijdens mijn laatste 600 had ik de indruk dat ik niet meer vooruitkwam, dat ik plots zoveel trager ging, dat mijn benen niet meer omhoog wilden. Het was maar schijn want ik klokte af in 1.42. Ik was wel verdomme diep gegaan en moest zelfs even hijgend tegen een bank gaan staan uit schrik om flauw te vallen. De laatste vijftig meter had ik zitten happen naar lucht en het zuurstoftekort had me duizelig gemaakt. Ik was echter wel tevreden over mijn training. Ik voel me klaar voor volgende week. Nu niet meer ziek worden zoals vorig jaar is de boodschap. Na het uitlopen kwam ik op de parking de rest van de bende tegen die er nog moest aan beginnen. Na een korte babbel vertrokken ze voor hun gezamenlijke opwarming en reed ik naar huis. Op naar de cross...
Het zijn al twee drukke maanden geweest dit jaar en ik was nog steeds niet in Zaventem geraakt. Ik ben afkomstig uit Zaventem en ken er nog wel wat mensen, mijn petekind Matilde bijvoorbeeld. Ze moest nog steeds haar nieuwjaarsbrief voorlezen en dus trokken we vandaag naar de luchthavengemeente. Eerst gingen we supporteren voor haar grote broer Jules die het met de tweedejaarsminiemen van KV. Woluwe-Zaventem op de vroegere terreinen van Woshot in de 'put van Woluwe' opnam tegen Audergem. Zaventem was beter en Jules speelde een goede partij. Ik vond dat hij te weinig ballen kreeg want hij bezit duidelijk meer voetballende kwaliteiten dan de meeste van zijn ploegmakkers en telkens hij aan de bal was deed hij daar ook iets goeds mee. Zaventem kreeg veel kansen maar kon niet scoren en er is een ongeschreven voetbalwet die zegt dat als je niet kan scoren je ook niet kan winnen. In dit geval werd de wet nog bekrachtigd door een tegengoal. De tweede keer dat Audergem tegenprikte was het prijs en dus verloor Jules met 0-1 een match die ze nooit mochten verliezen. In de cantine hadden we het daarna over de verschillen tussen voetbal en atletiek natuurlijk. Rudy (de papa van Matilde en Jules) is een echte voetbalkenner; Hij speelde in zijn jeugd bij RWDM, is nog altijd een supporter van Brussels, koos later voor een carrière in de muziek als bassist bij ondermeer Anna Domino en Perry Rose maar is nu dus naast zijn job ook trainer bij de jeugd van Sint-Joost. Toen we later bij hen thuiskwamen waren mama Martine en Matilde ook net aangekomen van de dansles. De nieuwjaarsbrief werd voorgelezen en pakjes uitgewisseld. Ik kreeg potjes confituur. Tja, ik heb dat op deze blog nog nooit verteld, ik kan op culinair gebied leven als een spartaan maar ik heb één zwakte en dat is confituur. Ik kan een hele pot in één keer uitlepelen. Ik doe dat minder dan vroeger omdat ik er zelf bijna geen meer koop maar mensen die mij, zoals Martine, al bijna een heel leven kennen weten dat en zien in confituur dan ook dikwijls het perfect kadooke. Vanavond heeft de pot met de combinatie 'appel-kiwi' er al aan moeten geloven. We speelden nog allen samen om de Wii-sport een partijtje bowling en Noah bleek een 'natural' want hij scoorde de ene strike na de andere. Toch won hij niet want bij enkele worpen liet hij het volledig afweten, hahaha. We keerden tijdig terug naar Eppegem want morgen loopt Moon in Kessel en ga ik vroeger dan anders naar het Vrijbroekpark.
Toen ik op de training kwam had Willy, onze materiaalmeester en buurman van Jef slecht nieuws. Jef, onze secretaris en 'rots in de branding' is op het werk ineengestuikt en naar de spoed gebracht. Daar werd blijkbaar een veel te lage bloeddruk gemeten en Jef zal duidelijk moeten rusten. Ik bel hem morgen alvast op. Op de Nekker was het snelheidstraining. Niet voor iedereen echter. Kjell heeft nog steeds wat last aan de adductoren en moest 600en doen. Ewoud moest de dinsdagtraining 'inhalen' (300en) en Sarah hield het bij duurlopen. Kim was er niet want die vertrekt morgen met de Nationale ploeg oriëntatielopen naar Engeland voor een internationale confrontatie. Jasper en ik waren de enigen in Magda's team om dus effectief op snelheid te trainen. Tien keer 180m waarvan de eerste dertig als aanloop dienden en we daarna 150m door moesten spurten. Jasper en ik, da's dynamiet en na de twee eerste spurten beseften dat we ons als onnozelaars aanstelden. Spurten om te winnen moet je niet op training doen maar reserveren voor de wedstrijden. Vanaf de derde hielden we wat in, vooral de eerste twintig meter. Het ging nog snel maar zonder het risico elkaar in de vernieling te lopen. In tijd scheelde het niet veel en we kwamen elke keer heelhuids toe. Tenminste, dat was aanvankelijk zo want rond de zesde spurt voelde Jasper plots een verkramping en hij stopte halfweg. Hij ging snel naar binnen, gebruikte wat reflex-spray en kwam terug naar de piste. Ik raadde hem aan om wat voorzichtiger te zijn. Hij deed dat tot aan de allerlaatste spurt. Plots plaatste Jasper een geweldige versnelling die ik natuurlijk moest beantwoorden. We spurtten zo hard we konden zij aan zij en op de meet schoot de kramp er bij Jasper opnieuw in. Gelukkig bleef het bij die ene kramp en houdt hij er waarschijnlijk niets aan over. De jongens waren vandaag samen in de groep die onder Dirk trainde. Dirk is sinds kort terug als trainer en Moon is daar maar al te blij om. Moon heeft zo zijn voorkeuren en hij trainde altijd al graag met Dirk. Noah was enorm grappig. Ze moesten allemaal hockeybalwerpen en ik denk dat Dirk zich nu nog afvraagt wat voor danskes Noah uitprobeerde vooraleer hij de bal met een soort kattensprong weggooide. Hij was achteraf trouwens behoorlijk moe want het was op school de hele dag carnavalfeest geweest. Moon had zich verkleed als prince Caspian en de gelijkenis was er wel, vond ik. Zijn lange manen zijn daar natuurlijk niet vreemd aan. Onze Noah speelde ontdekkingsreiziger, had zelfs een kaart van Afrika en ging op zoek naar Stanley en Livingstone. Hij heeft ze niet gevonden.
Vandaag 19 februari is het de verjaardag van Freddy Maertens, het wieleridool uit mijn jeugdjaren. Hij werd vandaag 57 jaar. Vandaag herdenk ik ook Charles Trenet die in 2001 op 19 februari overleed op 87-jarige leeftijd na een zangcarrière van om en bi de zeventig jaar. Hij was de koning van de 'Zazous' in de veertiger jaren en omwille van zijn humor en zijn hoedje werd hij 'le fou chantant' genoemd. Mijn lievelingsliedjes van Trenet zijn 'Que reste-t-il de nos amours', (bij dit lied komen herinneringen aan de cabaretavonden van jeugdhuis Integendeel terug. Binnenkort vertel ik daar meer over!), 'Le soleil a rendez-vous avec la lune' (Ik zong dat liedje in Mexico toen ik boven op de pyramide van de maan stond en keek naar de pyramide van de Zon) en ook zijn allergrootste hit 'La Mer'. Wellicht zullen de meesten onder jullie dat lied wel kennen maar dan vooral onder de titel 'Beyond the Sea' in de versie van Robbie Williams of als afsluiter in de film 'Finding Nemo'. Trenet vond altijd het juiste evenwicht tussen een mooie tekst die dikwijls een heel verhaal vertelde en prachtige melodieën. Vandaag heb ik een duurloop van 45 minuten gehouden in het park van Machelen, of wat dacht u? Vijftien toertjes lang herinneringen ophalen op de klanken van allerlei liedjes die dankzij Apple's 'shuffle' voor de ene verrassing na de andere zorgen. Het ging vandaag van Astrud Gilberto naar Underworld, van Moby naar Andy Williams of nog van Supergrass over Joy Division naar Snow patrol. Heerlijke momenten die me bij elk liedje wel ergens doen terugduiken ik het geschiedenisboekje van mijn leven. Door de muziek komen soms plots herinneringen boven, ervaringen die allang in de vergeetput van mijn brein zaten maar plots weer helemaal levendig worden.
Ik vond het niet erg om dertig te worden en veertig zijn deed me helemaal niets. Ook met mijn nakende vijftigste verjaardag heb ik geen problemen. Ik voel me zelfs jonger en fitter dan pakweg twintig jaar geleden. Maar ik zal toch maar pas vijftig zijn op 17 mei en geen dag vroeger. Ik keek vandaag naar de deelnemerslijst voor het BK indoor bij de masters en zag me plots staan bij de +50 categorie. Dat was er nu toch wel wat over, dacht ik en dus belde ik maar naar de VAL om het te laten aanpassen. Vanavond heb ik noodgedwongen moeten forfait geven voor mijn wekelijks uurtje als jeugdtrainer. De moderne wagens zitten zo vol elektronica dat ze het af en toe eens laten afweten. Op weg naar huis was ik al drie keer stilgevallen. Ik liet iemand overkomen om het na te kijken. Vroeger waren dat mannen met een pet, een over-all en zwarte handen die onder de motorkap alles begonnen na te kijken. Nu was dat een jonge gast in een trendy winterfrak die zijn computer op de auto aansloot en zo binnen de kortste keren wist dat de boordcomputer tilt sloeg. Hij dacht namelijk dat er een reuzachtig benzinelek was en daarom sneed hij de toevoer af... Ik ben dus nooit op de Nekker geraakt vandaag. Noah en Moon waren bijzonder ontgoocheld dat ze niet konden trainen en toen had Moon een idee. 'We kunnen straks met zijn drieën naar de Schranshoeve om te trainen', zei hij. De schranshoeve is een klein park op het einde van de straat. Zo gezegd, zo gedaan, en om kwart over zes vertrokken we. Het is zo'n driehonderd meter lopen naar het einde van de straat en zo lang was dus onze opwarming. In het park verkenden we eerst het parcours. de helft konden we gebruiken maar de andere helft van het park was te drassig en het enige pad te modderig. Aan de speeltuin deden we wat lenigheidoefeningen onder leiding van Moon. De versnellingen deed Moon daarna alleen want Noah verkoos de zijne op de schuifaf te doen. Ik tekende dan maar een soort mini-omloop uit en Moon kon aan zijn twee series beginnen. Een eerste keer liep hij drie toertjes en de tweede keer eentje minder. Twee tempoloopjes van respectievelijk 3.30 en 2.45 minuten verder werd het al te donker om verder te doen. Toen besloten we niet in rechte lijn naar huis te lopen maar enkele straten om te nemen tot aan de kasseidreef. Daar liepen we op het paadje naast de kinderkopjes. 'We spelen Cross-cup,' zei Moon. 'Ik ben Moon en Noah is Noah en jij bent Willem Van Hoof,' zei Moon. En weg was hij, in het kantje en in de duisternis. Noah erachter en ik als observator in hun spoor. Moon liep zoals anders, snel en efficient maar hij vergiste zich twee keer van straat zodat zijn kleine voorsprong telkens weer verdween als sneeuw voor de zon. Noah verbaasde me door een stevig tempo te onderhouden en nooit meer dan twintig meter toe te geven op zijn broer. 'Ik ben nog voor Willem Van Hoof', riep hij toen we thuis arriveerden. Die zou eens moeten weten dat enkele kleine jongens in Eppegem hem aanzien als een soort aktieheld... En het beste moest nog komen. Net voor het slapengaan zaten de kinderen nog te tekenen en Moon had een affiche gemaakt met de uitslag van de Crosscup. Hij zette zichzelf op één, Noah op twee, André op drie, Willem op vier, Pieter op vijf en Hans op zes. 'En Kjell,' vroeg ik? Die liep niet mee,' zei hij en hij vulde bedragen in achter elke naam. De winnaar kreeg 500.000 euro, de tweede 400.000, enz... Wauw. Ik ben wat later, toen ze al sliepen nog een half uurtje gaan loslopen, kwestie van die bedragen te kunnen verwerken, hahaha.
Het was voor de verandering vandaag weer eens echt Belgisch winterweer. Het regende pijpestelen toen ik op de Nekker aankwam. Het had niet veel gescheeld of ik was niet komen opdagen. Toen ik me thuis had omgekleed wilde ik mijn loopschoenen aantrekken maar ojee, nergens geen schoenen te vinden. Waarschijnlijk had ik ze op het werk laten liggen. Ik reed terug naar Diegem en gelukkig lagen mijn asics op me te wachten op het bankje van de mannenkleedkamer bij Sanoma. Mijn schoenen kwijtgeraken zou geen drama zijn (ze zijn versleten) maar de zooltjes die er in zitten verliezen zou ik wel heel erg vinden. Jasper (vergadering) en Ewoud (op kot in Gent) ontbraken vanavond en ook Tom was niet komen opdagen. Later belde jij met Magda om te melden dat hij licht gekwetst is. Sarah, Kim, Kjell en ik begonnen dan maar aan Magda's training: driehonderden, mijn lievelingstraining. Waarschijnlijk is dat zo omdat ik op die trainingsafstand het dichtst de intensiteit en de snelheid van mijn ideale 800 benader. Kjell moest er 3 keer vijf lopen, Kim en Sarah enkele minder en de salonloper die ik ben maar 4 keer twee. Honderd meter joggen kreeg ik tussen de 300en en tussen de reeksen zaten twee schamele rustminuutjes. De twee eersten mochten Kjell en ik samen lopen. De eerste is altijd een beetje zoeken naar het juiste ritme. Ik had daarenboven ontzettend stijve benen (Zondagochtendtraining?) en startte vrij voorzichtig. Resultaat: 49 seconden. De tweede ging net iets sneller, 48. Ik voelde mijn rug stilaan verstijven maar beet door. De tweede serie ging dan weer wat sneller, tweemaal 47. De derde serie vertrok ik met hevige pijn in de onderrug maar ik kon mijn foulée toch blijven trekken met 46 en 47 als resultaat. Daarna moest Kim haar volgende 300 met mij vertrekken. Dat werkte natuurlijk stimulerend en ik vloog naar 45 seconden. Dat is een tempo van rond de twee minuten op 800m. Ik voelde het want ik kreeg een steek in de zij. Magda zei even te wachten tot de kramp weg was maar toen Kjell iets plagends riep vertrok ik maar weer. Ik trok meteen hard door, in de bocht kraakte ik als een oud schip dat de kaap Hoorn moet nemen, de laatste tien meter liep ik zelfs met de ogen dicht maar opnieuw was de eindtijd 45 seconden. Ik moest even uithijgen maar conditioneel zit het wel snor en na enkele minuten was ik reeds helemaal gerecupereerd. Althans zo dacht ik toch. Mijn benen waren behoorlijk verzuurd geraakt en bij het uitlopen met Sarah en Kim ondervond ik dat mijn rechterbovenbeen helemaal stijf was, waarschijnlijk ten gevolge van die pijn in de onderrug. Gelukkig kon ik na de training naar Peter, onze kiné. Kjell reed mee voor een korte observatiestage voor één van zijn lessen kiné. Het werd een heel andere kiné-ervaring dan gewoonlijk. Het gesprek tussen Peter en ik gaat gewoonlijk over sport en competitie maar deze keer was het een hele technische babbel tussen Peter en Kjell. De spieren van de rechteronderrug waren duidelijk verkrampt maar er scheelde deze keer niets met mijn ruggengraat. Gelukkig maar. Vandaag hoorde je op alle TV en radiozenders vertellen over de dood van koning Albert de eerste in Marche-les-dames. Ik herdenk hier een ander overlijden. Vandaag exact 100 jaar geleden stierf Goyathlay (hij die geeuwt) op 79-jarige leeftijd in Oklahoma. Onder de naam Geronimo had deze Apachenleider jarenlang weerstand geboden aan de Mexicaanse en Amerikaanse cavalerie. Zijn foto staat plechtig op mijn bureau naast o.a. die van Subcommandante Marcos, Maria Callas, Lena Horne, Rudolf Noureev, Sinatra, Marlon Brando, Napoleon en Ché Guevara. Elke dag kijk ik hem aan en elke keer intrigeert die blik me opnieuw. Een tijdje geleden besloot ik mijn tweede strip met Moon en Noah als hoofdpersonages te situeren in de tijd van Geronimo. Het verhaal van mijn helden verweeft zich doorheen het verhaal van de Chiricahuamedicijnman. Ik zit nog maar in de helft van mijn strip en hoop soms dat die geheimzinnige blik me zal helpen om het verhaal af te maken... wie weet?
Vandaag heb ik mijn tweede editie van ons RAM-clubblad aan Jef, onze secretaris afgeleverd. Binnen enkele dagen zal het in kleur on-line zijn op de clubsite, per e-mail verstuurd naar de leden en in het zwart-wit afgeprint voor wie nog liever een papieren versie heeft. Ik mag nog niets over de inhoud verklappen maar de cover zal ik al onthullen, kwestie van wat reclame te makennatuurlijk. De jongen op de cover is Bram Lauwens, het zoontje van mijn loopmakker Stefan. Vandaag was het voor mij duurlopen geblazen. Drie kwartier toertjes lopen in Machelen met de I-pod als gezel. De mannen van de groendienst waren druk in de weer met snoeien, hakselen en bladeren wegblazen. Niet verwonderlijk dat dat park er altijd picobello uitziet. Ik was nog wat stijf van gisteren maar na het stretchen kreeg ik tijdens mijn versnellingen weer een goed gevoel. Ik wil gerust altijd zware benen hebben wanneer ik traag loop, zolang ik maar niets voel bij het speedlopen, hahaha. In de krant stond dat de organisatoren van de CC in Dour niet konden lachen. Ze hadden een sterke Marrokaanse delegatie uitgenodigd om weerwerk te bieden aan onze toppers en zelfs voor alle visums gezorgd. De delegatie is afgekomen en doodleuk in Diekirch gaan lopen. Die taxichauffeurs toch. Zo verkeerd rijden... Ik vond effectief op TV dat de tegenstand wat tegenviel maar Veerle heeft de overwinning niet gestolen. Bij de mannen ontbrak ook Willem Van Hoof die begrijpelijk zijn supporters voor eigen publiek eens wilde verwennen. Hij deed dat door met overmacht te winnen. Hij zal minder diep zijn gegaan dan de CC-lopers. Hij bereidt het EK indoor voor en zal ook liever wat rust hebben ingebouwd. Mijn nieuwe loopschoenen zijn besteld bij Running-Mate. Het is nu een kwestie van dagen. Nieuwe schoenen, het is altijd spannend. Ik draag al jaren hetzelfde model, de DS-trainer van Asics maar elk jaar verschilt het design weer en dat is leuk. Ik ben al eens gaan piepen op de site van Asics want Mario had me gezegd dat ze dit jaar oranje zijn. Ik zag me al lopen mat knaloranje shoes, als één of andere Hollandse supporter. Gelukkig is het oranje slechts in de details verwerkt en hoef ik niet naar Amsterdam om de rest van de outfit (oranje muts, handschoenen, sokken, trui...) uit de souvenirwinkels te gaan plukken. Gisteren was de ultieme inschrijvingsdatum voor het BK Indoor bij de masters en vandaag stonden de inschrijvingen on-line. Vorig jaar was de opkomst op sommige nummers maar karig maar dit jaar wordt het drummen in de topsporthal. Daar waar Marc (Masschelein) vorig jaar als enige deelnemer bij de +45 moest starten bij de +50 zullen we dit jaar met zijn elven aan de start staan in onze categorie. Het wordt duwen en trekken in de eerste bocht, al moet ik toegeven dat de masters allemaal gentlemen zijn. Iemand bewust voorlaten gaan we nu ook niet doen maar iemand van zijn sokken lopen hoort er bij ons gewoon niet bij. Ik ervaarde sinds mijn eerste confrontatie bij de masters, ondertussen al bijna zes jaar geleden, niets dan fair-play en respect. Master zijn schept ook een band, vind ik. Vooral op de gewone meetings ervaar je dat. Als master tussen al dat jong geweld staan is dan ook niet evident...
Mijn wekker ging af om acht uur en gelukkig werden de kinderen er niet door gewekt want ze lagen er pas om 11 uur in. Dat is uitzonderlijk want zelfs in het WE gaan ze doorgaans vroeg slapen. Het zijn zo'n hevige gasten dat ze altijd als een blok in slaap vallen, uitgeput door hun energievretende avonturen. Ik stond op, zette koffie, at twee bananen, nam mijn vitamines en ging wat voor de computer zitten. Rond de negen waren de gasten wakker, ik had nog net tijd om hen pannenkoeken te maken vooraleer ik richting Vrijbroekpark trok. Het was net wel of niet aan het vriezen. Ik pikte Sarah en Jasper wat vroeger dan anders op in Zemst-Laar want door de werken in Hombeek moet iedereen via Leest of Zemst naar Mechelen. Voor ons is het altijd Zemst. Magda stond reeds te praten met Peter, de orthopedische chirurg die haar maar ook misschien wel de helft van de aanwezige groep (Stefan, Patrick, Kjell...) al in zijn klantenbestand heeft. Ook Ewoud kwam net voor de tienen aangefietst en we konden aan onze opwarming beginnen. We missen Kim wel op zondag en Sarah moet haar trainingen eenzaam en alleen afwerken sinds onze 'oriêntatiekampioene' naar Heverlee is verhuisd. Na de opwarming en het stretchen kwamen de versnellingen. Ik voelde dat ik goede benen had, ondanks het feit dat ik wat last had van de adductoren door het spurten op de gladde piste verleden vrijdag. Bruno had toen al lachend gezegd dat ik daar als voorzitter wel verantwoordelijk voor ben. Ik had geantwoord dat ik in het vervolg een haardroger ging meebrengen. We kregen van Magda de opdracht om een fartlek af te werken. Het parcours is steeds hetzelfde: de ronde van een kleine drie kilometer is onderverdeeld in stukken van ongelijke lengte die we afwisselend snel en traag tot heel traag moeten nemen. Stefan en Patrick bleven duurlopen maar de rest begon er aan. Kjell(die drie ronden moest vaartlopen) vloog naar de kop gevolgd door mezelf, Jasper en Ewoud. Het ging meteen heel snel want ik moest al direct serieus pompen en happen. Ik had als opdracht meegekregen om één grote ronde te nemen gevolgd door de verkorte versie van zo'n twee kilometer. Het grootste stuk kon ik dus in Kjell's slipstream zitten. Ik loop doorgaans zo kort op hem dat ik hem vandaag zelfs tot driemaal licht raakte. Ik hou ervan om zo dichtop te lopen, net als in de wedstrijden. Meermaals vocht ik tegen het afhaken. Had ik dan toch geen goede benen? Was mijn goede vorm met de noorderzon verdwenen? Had de aanslepende hoest en verkoudheid me dan toch verzwakt? Ik twijfelde... Aan de hondenweide was het bijna zover maar ik beet door, sloot mijn ogen, dacht aan mijn doelen en loste niet. Ook Jasper zat nog bij ons en Ewoud volgde op zo'n tien meter. Toen we na de eerste ronde bij Magda passeerden begreep ik waarom ik het moeilijk had. We hadden die ronde een minuut sneller gelopen dan gewoonlijk. Het waren vooral de tragere stukken die volgens mij sneller waren geweest want ik voelde op sommige van die ruststukken mijn hartslag amper zakken. Op het einde, toen we de kortere weg moesten nemen liepen Jasper en ik om beurten op kop. Ik nam de eerste lange interval voor mijn rekening en Jasper de laatste twee. Hij ging goed door en ik dacht bij mezelf dat liefde een goede invloed heeft op de sportende mens, hahaha. Na de training besefte ik wat een zegen het voor mij is om nog met die gasten te kunnen trainen. Alleen zou ik nooit zo diep kunnen gaan. Nu sterf ik steeds achter Kjell's rug en word ik naar mijn grenzen gestuwd. Zalig! Het was halfweg de training wel even schrikken maar de recuperatie na het lopen was uitstekend en dat stelt me gerust. Oef! Later op de dag keek ik naar de CC in Dour en zag Veerle verschrikkelijk hard lopen én winnen. We gaan haar toch missen, zei Moon. Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Kitushi liep niet bijzonder goed in Dour. Had ik haar gisteren in de winkel misschien wat nutritieve tips moeten geven?
'Papa, wat is dat afdrogen?', vroeg Noah vanmorgen. 'Wat bedoel je?', antwoordde ik. 'Awel, hé, Stefan heef gezegd dat hij ons met voetballen ging afdrogen!?!'., ging Noah verder. Ik legde hem uit wat Stef bedoelde en Noah replikeerde met een ernstige blik: Dat zal niet gaan als ik meespeel... Deze namiddag was het feest. Bram, Stefan's jongste zoon die ook bij RAM loopt vierde in de sporthal van Bonheiden zijn negende verjaardag met een sportfeestje. Voetballen en spelletjes, chocomelk, snoep en zelfs Mega Mindy, wat wil je nog meer om er een leuke namiddag van te maken. Het liet me ook toe om eens wat langer met Stefan te praten. Als nieuwe voorzitter wil ik ook vooral luisteren en ontdekken wat er bij onze leden leeft. Ik sprak er ook met een medewerkster van de sportdienst die vroeger nog trainster is geweest bij RAM. Net voor de middag was ik de boodschappen uitzonderlijk bij Caarefour in Zemst gaan doen. Daar hebben ze Playmobil en ik moest nog een cadeautje voor Bram kopen. Ik zag daar plots Rose-Marie Kitushi lopen met haar partner. Ik knikte en ze knikte terug. Ooit hebben we elkaar gesproken toen ze op de piste van de Nekker had getraind. Ze had toen problemen met haar club VAC en het jaar daarop liep ze trouwens voor Hulshout. Clubliefde is de meeste toppers vreemd natuurlijk maar als ik me niet vergis loopt ze nu terug met de groen-witte kleuren van de Vilvoordse club. Ik kon het niet laten om elke keer ik haar in de gangen van het grootwarenhuis een blik te werpen op de inhoud van haar winkelkarretje. Wat fruit, water, magere yoghurt, mager vlees, kip en pasta. Tja, morgen is het cross-cup in Dour. Zelf heb ik vandaag niet getraind. Zaterdag is mijn wekelijkse rustdag en die is meestal heel welkom. Vanavond moesten we naar het verjaardagsfeestje van Zia, de zus van Hilde en meter van Moon. Voor Moon en Noah bijzonder leuk omdat ze er met Dorian, hun neefje konden spelen. Ze zien elkaar niet vaak en dan is dat des te plezanter. Het was er zo fijn dat ik besloot om de cross van Betekom maar te laten voor wat hij is. Waarom hun spel en een leuke avond verknallen door te zeggen dat we naar huis moeten omdat het morgen cross is. Als hij blijft lopen zal hij nog opofferingen genoeg moeten doen. Later, veel later, zo laat mogelijk eigenlijk. Maar hij moet niet zo lang wachten als zijn papa...
Vanavond stond er een snelheidstraining te wachten op de nekker. De opwarming deden we zoals gewoonlijk samen. Ewoud, Kjell en ik op één rij over het grasparcours, op een kleine afstand gevolgd door een ander trio, Kim, Rosanne en Sarah. Jasper was vanmiddag al gaan trainen en had vanavond een verplichting. Magda was er hoogst uitzonderlijk niet (Haar kleinzoontje Wouter was bij haar!) maar had iedereen per sms gebriefd. Wel, bijna iedereen want ze was zowel Sarah als Kim vergeten. Vooral Kim was er het hart van in en ik moest dan ook mijn uiterste best doen om haar getroost te krijgen. ☺ Toen belde ik maar naar Magda om te weten wat voor hen op het programma stond en konden we er allemaal aan beginnen. Sarah en Rosanne gingen duurlopen maar Kim en Kjell moesten 200en lopen, afgewisseld met 200m joggen. Een reeks van 12 voor Kim en 15 stuks voor Kjell. Ewoud en ik trainden op snelheid zoals dat de gewoonte is op vrijdagavond snelheid. Tien keer 150m met 50m inlopen en 100m op spurtsnelheid. Het was verre van gemakkelijk want de piste lag er spekglad bij. De binnenbaan was vrijwel onbruikbaar, toch als je ze op topsnelheid wil nemen. Banen twee en drie lagen er wat beter bij en dus besloten we daar dan maar op te lopen. Ewoud had duidelijk minder last van de bevroren piste want hij kon serieuze snelheid tentoonspreiden. Ik had echt moeite om vooruit te gaan, schoof constant weg en bij elke spurt moest ik een meter of vijf zes toestaan op mijn compagnon. Mijn schoeisel is ook duidelijk aan vervanging toe. Ik weet dat de DS-trainers deze maand binnenkomen bij Running-Mate in Kampenhout. Ik zal eens moeten checken of ze al binnen zijn. Ook de echte spurters die aanwezig waren hadden moeite met de piste. An Verboven en Marc Pottiez trainden samen en Marc meldde me het slechte nieuws dat Dirk Bonte, onze andere spurtmaster en Vlaams en Provinciaal kampioen op de 60 en de 200m een spierscheur heeft opgelopen. Een drie tot vijf maanden inactiviteit staan hem te wachten. Geen BK dus maar waarschijnlijk ook forfait voor Ancona. Dat is geweldig jammer want Dirk was het laatste jaar outstanding. Onlangs vertelde Dirk me dat hij waarschijnlijk zijn goede vorm te danken had aan het feit dat hij reeds een lange tijd blessurevrij kon trainen. En nu dit... Moed Dirk. Terwijl ik dit allemaal schrijf heb ik mijn koptelefoon op en luister ik naar Sting. Ik was bijna vergeten hoeveel ik van die zanger hou. Ik was bij het verschijnen van de eerste Police-LP meteen fan maar ben na de split gewoon van de muziek van Sting blijven houden. Ik herinner me dat ik enorm geprikkeld en pissed kon zijn wanneer 'Police-fans' weer eens Sting bekritiseerden, hem solo niet goed meer vonden en hem zijn 'pact met de duivel', de commercie verweten. Nu weet ik wel beter. Jaren zijn verstreken maar ik vind zijn muziek nog steeds geweldig. Ik heb zijn muziek op vinyl en besloot dus een greatest-hits te kopen via I-tunes. (Ik koop nog enkel muziek via I-tunes!) Het werd de verzamelaar 'Fields of Gold' waar letterlijk al zijn hits op staan. Voor het eerst heb ik mijn leesbril moeten opzetten om deze tekst in te tikken. Alles verandert, iedereen wordt oud, takelt af. Je zou het wel willen tegenhouden maar het gaat niet. Berusten dan maar... Tot morgen.
------- This is your captain speaking. Hemeltje, ik zit in de cockpit. Wat betekenen al die knopjes. Waarom draai ik naar rechts als ik naar links wil. Ik kan dit vliegtuig niet besturen, nog niet. Ik weet wel wat ik wil en dat is vliegen, maar ik kan het nog niet. Ik moet van nul starten en leren, leren, leren leren... desnoods met vallen en opstaan. ------ Zo voelt het een beetje aan nu de eerste bestuursvergadering van RAM na de verkiezing op de algemene vergadering voorbij is. Sinds vanavond ben ik de nieuwe voorzitter van onze atletiekclub. Om statutair in orde te zijn moesten de drie basismandaten reeds gekend zijn. Frans blijft onze penningmeester en Jef onze secretaris. Alle andere taken worden binnen veertien dagen of nog later verdeeld want de bedoeling is om over te schakelen naar een ander bestuursmodel. Beeld je een octopus in waarbij het lichaam het bestuur is en de tentakels werkgroepen die een aantal taken en denkpistes gaan behandelen. Wat we willen is dat RAM evolueert naar een leuke en gezellige club waar sportief beleid hand in hand gaat met recreatief sporten, waar creativiteit en communicatie, imago en uitstraling de woorden van de dag kunnen worden. Het wordt hard werken en de eerste weken zullen cruciaal zijn voor de verdere evolutie. Ik ga moeten rekenen op een heleboel mensen maar de eerste contacten stemmen me optimistisch. Waar een wil is is een weg en velen wensen verandering. Het verleden heeft ons getoond dat de club niet mag steunen op enkele mensen alleen want dat is op termijn onhoudbaar voor die mensen, hoe gedreven ze ook mogen zijn. Als we er in slagen om de nodige krachten rond ons te groeperen kunnen we beginnen bouwen. En vliegen...
Tja, het waren al geen regendruppels meer die op onze hoofden vielen maar hele bakken water. Het zware weer had een hoop jonge atleten (of hun ouders???) vandaag blijkbaar afgeschrikt want het was een uitgedunde bende die zich presenteerde voor de woensdagtraining op de Nekker. Ik stelde Bruno voor om mijn loopgroepje mee te nemen voor een duurloop buiten de Nekker. Hij stemde toe en nam een tweede groep mee om te kogelstoten terwijl Sarah haar groepje bezighield met allerlei loopspelletjes. In mijn groepje zaten Moon, Jo en zijn broertje Thijs (Moon zijne maat!), Eline, Charlotte, Livia en Marie. Het plan was om twintig minuten langs het Dijlepad richting Muizebrug te lopen, dan om te keren en twintig minuten terug tot aan de piste te snellen. Het moest een duurloop zijn en dus wilde ik ze traag zien lopen. Dat is met jongens als Jo en Moon een hele opdracht. Vooral Jo heeft de gewoonte om tegen te pruttelen. Het is net of hij gelooft dat het een doodzonde is om traag te lopen wanneer je rapper kan. Ik heb hem proberen uit te leggen waarom je ook eens traag en lang moet lopen. Hij knikte maar zal er wel het zijne van denken. Ze zijn nog jong... Na een kwartiertje liet ik Livia die het zwaar had stoppen om op Marie te wachten. Die had problemen met één van haar kuiten. Ik droeg Livia op om samen gewoon verder te stappen. Na het terugdraaien zouden we ze oppikken om dan samen richting Nekker te lopen. Na in totaal twintig minuten lopen kwam de Muizebrug in zicht maar we haalden hem net niet. We keerden terug met de belofte om binnenkort eens tot daar te gaan en desnoods het hele parcours van de tien kilometer van Mechelen samen af te leggen. Iederen probeerde in het donker de twee achtergebleven meisjes te ontdekken. Een moeilijke opdracht met de lichten van de Nekker en de weerkaatsing ervan op het water als tegenlicht. Meermaals dachten we dat we ze zagen maar het was telkens vals alarm. Al snel zagen we in dat ons tweetal ipv door te stappen was teruggestapt. Toen we vanop de dijk de piste konden zien zagen we dat de twee al rustig in Bruno's groep zaten mee te kogelen. Ik was gerustgesteld. Bij het naderen van het Provinciaal Domein werden er vooraan twee gekker en gekker. Zowel Moon als Jo dreven de snelheid om beurten op. Ik moedigde Eline en Thijs aan om aan te klampen. Het was tenslotte nog maar een kleine kilometer tot aan de piste. Eline had duidelijk last van haar enkel. Thuis had ze haar voet nog ingesmeerd maar dat had blijkbaar de pijn niet weggenomen. Toen we eens aan de piste waren aangekomen liet ik mijn troepen stretchen en uitblazen. Ondertussen liep ik tot bij Livia en vertelde haar dat ze me verkeerd had begrepen. Plots begon het écht te gieten. Iedereen vluchtte tot onder de tribune, geen overbodige luxe bij zo'n weer. We gingen de trappen op tot in de tribune en ik liet mijn groep nog enkele spurtjes trekken. High and dry heet dat dan. Ik vertelde Eline dat ze mocht toekijken ipv mee te spurten maar dat werkwoord staat niet in haar woordenboek en dus liep ze alles mee. Uit het goede hout gesneden, nietwaar? Toen we naar de auto stapten dacht ik bij mezelf dat het al bij al nog was meegevallen. Ondanks de zware regen waren we nog betrekkelijk droog en vooral onze voeten waren dat gelukkig gebleven. Ik had bij de aanvang van de traing nog zitten uitleggen dat regen geen kwaad kan maar dat je vooral moet zorgen dat je voeten droog blijven. Moon en ik liepen dus na de training richting auto en plots stapten we beiden in een diepe plas. Uiteindelijk waren onze beide voeten dan toch nog zijknat. Niet te geloven!
Gisteren was het verzamelen geblazen op de RAM. Letterlijk dan nog wel want de wind blies verschrikkelijk hard op de Nekkervlakte. We warmden op langs de paden ipv op ons gewoonlijk grasparcours. Dat lag er door de regen van de laatste dagen te moerassig bij. Sarah, Kim, Jasper, Kjell en ik, dat waren de aanwezige Magdalopers. Ewoud zat in Gent en Tom liet op het allerlaatste moment weten dat zijn fietsketting was gebroken. We zullen hem nog moeten uitleggen dat we het groepsgevoel hoog in het vaandel dragen en dat wanneer hij dat op tijd laat weten er altijd iemand zal zijn om hem op te pikken. Spijtig dat hij nu een belangrijke training aan zijn neus zag voorbijgaan. Door de hevige wind was ons programma wat aangepast. Kjell en Kim moesten een aantal rondes lopen waarbij in de rechte lijn steeds werd doorgelopen en in de bochten gejogd. Jasper en ik kregen een similaire training voorgeschoteld maar dan meer aangepast aan onze specifieke afstand. We liepen vier achthonderden als volgt opgedeeld: 50m joggen - 150m voluit - 50m joggen - 150m voluit - 50m joggen - 150m voluit - 50m joggen - 150m voluit. Op voorhand denk je: 'oh, als het dat maar is'. In werkelijkheid is het wel een zware training want de geringe recuperatie maakt juist dat de verzuring vrij snel optreedt en dat je hartslag en ademhaling na enkele 150en niet meer helemaal de tijd krijgt om te herstellen. Jasper en ik liepen praktisch zij aan zij. Tussen de lijn van de 300 en het inkomen van de laatste rechte lijn hadden we de wind recht op de neus. Toch ondervond ik weinig last en recupereerde ik snel na elke inspanning. Ik kon daarenboven rekenen op de steun van enkele jeugdige fans die me bij elke doortocht zaten aan te moedigen. (Atleetjes uit mijn loopgroepje van de woensdagavondtraining natuurlijk!) Jasper liep al veel vlotter dan vorige week. Hij zei zelf dat hij reuzensprongen maakt maar dat is normaal wanneer je uit een periode komt van inactiviteit of van minder trainen. Ik geloof nog wel in zijn kansen om op het BK voor universitairen een persoonlijk record te lopen. Hij zelf is optimistisch en wil gaan voor een scherpe tijd. 'Liever zesde in 1.58 dan tweede in 2.03', was zijn oordeel gisterenavond. Straffe taal, hoor Jasper. We gaan de komende weken hard trainen en er allebei nog één keer voor gaan deze winter. Ook ik heb nl. nog een BK voor de boeg. Op 28 februari in Gent loop ik mijn allerlaatste 800m bij de masters +45.
Ik wil graag nog even terugkomen op de prestatie die gisteren door onze vrouwelijke estafetteploeg in Gent is geleverd. Zilver op een goed bezet BK 4x200m is een prestatie om U tegen te zeggen. Dat ze onder het gezag van trainer Johan Wonninck hard werken kan ik getuigen. Ik zie ze elke training opnieuw bezig, hard zwoegend en zwaar uithijgend op en naast de piste. Proficiat meisjes, de hele club is trots op jullie. En laat het voor iedereen duidelijk zijn: onze groene meisjes, da's Belgische top, hoor! Als insider weet ik dat niet alle vier meisjes in optimale gezondheid verkeren. Als je dan ziet dat het verschil met de winnaar AC Deinze verwaarloosbaar is dan denk ik dat we in de toekomst nog meer mogen verwachten!
Bolt is sinds zaterdag dé hond die Noah en Moon zouden willen hebben. Samen zijn we naar de film met die naam gaan kijken. Het verhaal van een 'superhond' die net als in 'The Truman Show' op een pijnlijke manier ontdekt dat heel zijn leven opgezet spel is. Hij komt in de reële wereld terecht met alle gevolgen vandien. Een aanrader en een garantie voor een leuke namiddag. Voor Moon en Noah een evenement want voor het eerst zagen ze een film in 3D. Ik herinnerde me nog de mislukte pogingen van jaren geleden toen de drie dimensionale technologie nog niet op punt stond. Nu is het wat anders. Je waant je soms echt in het decor. Vandaag stond voor mij een korte duurloop op het programma. Ik trok deze middag naar het park van Machelen en liep daar mijn tien rondjes zonder noemenswaardige problemen. Bij het stretchen wrong het wel wat hier en daar maar de versnellingen waren vrij soepel. Ik heb de zware inspanningen van gisteren blijkbaar goed verteerd. Misschien voel ik het morgen pas? Onze stage in Aix kom stilaan ook dichterbij. We vertrekken op 6 april en komen de 14de terug. Acht dagen trainen in de zon zal ons hopelijk een goede basis geven om er vanaf het begin van het nieuwe seizoen volop in te vliegen. Ik kijk er naar uit...
Blijkbaar is Johan sneller dan ik in het doorsturen van zijn foto's want ze staan al op de RAM-site. Ik heb er dan maar enkele afgehaald en op mijn blog geplaatst. Ondertussen heb ik via Jasper vernomen dat onze meisjes-estafetteploeg, bestaand uit de twee Sofie's en de twee zusjes An en Nathalie net als vorig jaar zilver hebben behaald op het BK 4x200m indoor. Proficial meisjes. Op dezelfde KBC-indoor in Gent hebben Willem Van Hoof (3000m) en Sigrid Van Den Bempt (1500m) het minimum gelopen voor deelname aan het EK Indoor. Op weg naar huis hoorden Moon en ik een interview met Sigrid op de radio. Ze zal waarschijnlijk niet deelnemen aan het EK want ze heeft nu een job in het onderwijs. Door die job aan te nemen koos ze voor zekerheid en wilde ze ook af van de stress dat het profstatuut met zich meebrengt. Zijn we in België dan toch niet fout bezig? Atleten komen door het systeem van de profstatuten onder zo'n stress dat presteren soms behoorlijk moeilijk wordt. In België moet je trouwens als profatleet ook een heel jaar presteren. Zo steekt het systeem nu eenmaal in elkaar. Foei, foei...
Onze club behaalde geen enkele podiumplaats maar in de breedte hebben we toch goed gescoord. Het begon al meteen met Martha, die de hele wedstrijd dapper vooraan streed voor een podiumplaats. In de laatse honderd meters had ze de derde stek stevig vast maar ze vergat door te spurten tot het einde, ondanks het geroep van al haar supporters. Op de meet werd ze nog voorbijgespurt door een meisje met duidelijk meer ervaring. Ook onze Moon eindigde op de slechtste plaats, net naast het podium. Hij kon aanvankelijk mee met de kop van de wedstrijd. Er stond echter geen maat op de speerpunten van Herentals, Jens en Jonas. Ze maakten al meteen de kloof. In de achtervolging trachtten Moon en Dries Peeters aanvankelijk de krachten te bundelen maar Moon moest Dries laten gaan. Hij was vandaag goed maar niet super. In de spurt voor de vierde plaats haalde hij echter zijn snelle benen boven. Hij won die spurt dan ook. Na Moon behaalde ook Eline een mooie vierde plaats. Ook Jo liep voor wat hij waard is en werd zesde. Julie, Eline's oudere zus verbaasde iedereen door negende te worden bij de cadetten meisjes. Ik zag haar als een furie met een tegenstreefster bij het nemen van een bocht in de clinch gaan. Ik kon mijn ogen niet geloven. Tom, de eerste van Magda's team die in aktie kwam behaalde bij de scholieren een vijfde of zesde plaats. Het was moeilijk te zien want de twee jaren liepen samen. De uitslag is trouwens nog steeds niet on line. Toen werd het voor mij tijd om zelf te gaan trainen. Met Moon liep ik naar de finse piste van Herentals. Daar warmde ik op, stretchte en deed mijn versnellingen. Mijn opdracht bestond er vandaag in om drie keer drie minuten voluit te gaan met drie minuten tussen. Ik begon er aan maar kwam al zeer snel mezelf tegen. Twee derde van de finse piste loopt bergop, een kort stukje is plat en dan volgt een steile bergaf om opnieuw te beginnen klimmen. Het was heel zwaar maar ik verzwakte niet. Vandaag ben ik heel diep gegaan. Als alle atleten van Herentals op deze piste trainen kan ik geloven dat ze hier toplopers kweken. Bij het lopen van mijn laatste meters interval hoorde ik het startschot in de verte. Moon en ik snelden richting crossparcours. De dames seniors waren vertrokken. Kim liep in vijfde stelling en behield die plaats tot aan de meet. Een mooie prestatie voor iemand die in het begin van de week nog met griep in bed stak. Gezond had ze hier zeker op het podium gestaan. Na de dames kwamen de heren seniors. Kjell nam een goede start maar al snel bleek dat het niet ging. Kjell kon door zijn bronchitis bijna niet ademen en moest halverwege de strijd staken. Magda wil nu dat hij wat rust neemt om volledig te kunnen genezen. De laatste wedstrijd van de dag was die bij de juniors en de masters. In die wedstrijd werd een RAM-duel beslecht tussen Stefan, onze trainingspartner van de zondagochtend en zijn AWE-ploegmaat Danny. Het duel werd zoals verwacht gewonnen door Stefan. Ook hij gaat nu een kleine rustpauze inlassen. Het was een lange, vermoeiende maar mooie dag.
Er bestaat wel degelijk een efficient middel tegen stress. Tenminste, het middel werkt bij mij uitstekend: lopen! Vandaag was het op de redactie enorm hectisch. De figuurlijke druppel was dat ik fotomateriaal binnenkreeg dat absoluut niet beantwoordde aan onze kwaliteitsnormen. De reportage was besteld, de briefing duidelijk en volledig en toch liep het mis. Kan allemaal gebeuren natuurlijk maar het brengt een pak ellende mee. Ik was dus héél blij dat Moon en ik vanavond konden gaan trainen. Stoom aflaten, de adrenalinekraan opendraaien en je overgeven aan een douche van gelukshormonen. Heaven! Moontje warmde eerst met de hele bende op. Daarna zag ik dat hij in de groep van Bruno zat. Toen ik aan mijn laatste opwarmingsronde was zag ik hun groepje een 300 lopen en Moon liep die op kop begot.Een oudere jongen ging er na tweehonderd meter over maar Moon vocht terug en jumpte hem nog net voor de meet. Daarna mocht hij mee speerwerpen. Hij doet dat enorm graag. Magda had het ook gemerkt maar zei er wel bij dat ze, gezien zijn lichaamsbouw, niet echt een werper zag in onze Moon. Ik vertelde haar dat Moon graag met speren werpt omdat hij zich dan inbeeldt dat hij een indiaan is... Voor mij werd het vandaag zoals meestal op vrijdag een snelheidstraining. Magda stelde ons voor om 150en te doen met de eerste 50 joggend en de laatste 100 spurtend. Jasper vroeg om er maar vijf te doen en dan nog vijf 150en voluit. Magda vond het een goed idee en we begonnen er aan. Jasper vloog er meteen furieus in. Hij is de snelste van onze groep en dus probeerde ik zelfs niet om hem te bekampen. Samen met Ewoud in zijn spoor eindigen vond ik al ruim voldoende. Naarmate de spurten elkaar opvolgden voelde ik me beter en sterker worden. Het verhaal van de ouwe dieselmotor, nietwaar! Bij de laatste zat ik praktisch op dezelfde hoogte als Jasper. Toen kwam de serie 150en die we voluit moesten lopen. Ik vertrok meteen op kop, kwam goed in mijn foulée en versnelde nog bij het uitkomen uit de bocht. Resultaat: 19 seconden. We stapten al babbelend terug. Ondertussen zagen we Sarah en Kim hun versnellingen doen. Zondag neemt Kim deel aan het PK. Sarah wil eerst verder opbouwen vooraleer terug aan te knopen met de competitie. Onze tweede, derde en vierde 150m verliepen net als de eerste. Ik ging elke keer na 19 seconden over de meet, kort gevolgd door Ewoud en spurt na spurt een grotere voorsprong uitbouwend op Jasper die duidelijk de man met de verzurende hamer was tegengekomen. Bij de laatste stapte hij 50 meter voor het einde zelfs uit de baan. Hard blijven werken is de boodschap. Hij heeft nog een beetje tijd want het indoorkampioenschap voor universitairen is pas einde maart. Hopelijk heeft de kramp die hem bij het uitlopen te voet zette geen gevolgen. Een beetje masseren zal wel helpen. Hij heeft me tijdens het lopen verteld dat hij net heeft geleerd om de bovenbenen te masseren, dus! Vanavond was Kjell niet naar de Nekker afgezakt. Ook hij loopt zondag in Herentals en moest vandaag maar loslopen. En dat kan je evengoed thuis, niet?
------Het is zo erg om weggerukt te worden uit het leven wanneer alles nog moet beginnen. Het overkwam Valentien een tijdje geleden en ook nu heeft een jonge beloftevolle crosser ons verlaten. Falco Christiaens werd op een overweg gegrepen door een trein en was op slag dood. Je wordt er stil van. Ook het overlijden in zijn slaap van wielrenner Frederiek Nolf is dramatisch. Als je zelf kinderen hebt voel je des te sterker mee met de ouders. Hoe kom je zo'n drama in godsnaam te boven. Ik hoop dat ik die vraag nooit moet beantwoorden... -------
Deze middag vond ik weer de weg naar het park van Machelen. Drie kwartier duurlopen luidde de opdracht. Ik liep in totaal zo'n 10 km en was achteraf behoorlijk tevreden. Mijn benen voelden aanvankelijk heel zwaar aan maar naarmate de training vorderde kwam de souplesse terug. De paden lagen er wel héél vettig bij, het ijs van de voorbije dagen was weg maar had een modderparcours achtergelaten. Ik kon mijn perfecte baan zelfs niet aanhouden uit schrik om in de bochten te vallen. Eén enkele keer was ik zo hard aan het wegdromen op de muziek van Miles Davis (uit Ascenceur pou l'échafaud) dat ik toch mijn bocht als gewoonlijk aansneed met een flinke schuiver tot gevolg. Ik viel net niet maar het was een goede les. De rest van de duurloop heb ik was geconcentreerder aangepakt.
Vier dagen zijn we verwijderd van het PK cross in Herentals. Voor velen is dat één van de highlights van het seizoen. Ook voor de jongsten onder onze atleten is het Pk superbelangrijk en dus vlogen we er vanavond op de Nekker nog eens lekker in. Vandaag zorgde ik weer voor een mooi parcours met heuveltjes, een beetje langer dan de vorige keer. Ik schat het zo'n vijfhonderd meter.Met zijn dertienen waren ze in mijn groep. Bruno kon met een kleinere groep oefenen in het speerwerpen en Sieb hield de allerkleinsten bezig met loopspelletjes. Ik verdeelde mijn lopers in drie teams, één van vijf en twee van vier lopers. In de groepen van vier zouden telkens twee lopers op het einde nog eens moeten lopen. De bedoeling was weer om een aflossingsrace te houden waarbij iedere loper tweemaal het parcours aflegt, in totaal per loper zo'n kilometer. In Moon's groep zouden hij en Eline nog één toertje extra lopen. In de derde groep liepen Jo en de kleine Lore een extra ronde. Iedereen toonde ook vandaag een voorbeeldige inzet. Er was natuurlijk weer de nodige competitiedrift als natuurlijk pepmiddel. De ploeg met Eline, Moon en Thijs won de race maar iedereen had supergoed zijn best gedaan. Als ik die kinderen zie lopen overvalt me een gevoel van trots. Neem nu de kleine Lore. Ze is even oud als Moon maar een volle kop kleiner. Ze heeft een onmiskenbaar talent voor het lopen maar kan bij de crossen door haar kleine gestalte nog niet vooraan wedijveren. Van zo'n meisje verwacht ik nog heel veel en ik hoop dat ze zal volhouden tot ze volgroeid is om eindelijk met gelijke wapens te kunnen rivaliseren met de andere loopsters. Het was ook bitterkoud op de Nekker, ik was een beetje te licht gekleed en had na een tijdje bevroren handen ondanks mijn handschoenen. Gelukkig hadden de kinderen de tijd niet om de kou te voelen. Na de training spoedden we ons huiswaarts en toen ook Moon zijn bedje had opgezocht (Noah was al lang in droomland!) trok ik nog naar Machelen voor mijn duurloop. De I-pod op het hoofd en tien toertjes rustig draven op de door de lantaarns verlichte paden van het park. Op de naburige piste waren de grote spots nog aan. Op woensdag geeft Magda training bij de Machelse atletiekvereniging maar ik ben zeker dat ze al naar huis was. Anders was ik ze zeker gaan groeten. Ik had nog vrij zware benen van de vijfhonderden van gisteren maar op mijn leeftijd is dat niet abnormaal. Morgen doe ik een langere duurloop en ik ben zeker dat mijn lichaam al veel beter zal reageren.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
