Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
14-08-2008
Kleine kwaaltjes
Na een periode van keihard trainen loop ik nu al twee weken achter elkaar een wedstrijd. Dat is voor mij een gevaarlijke periode want ik weet dat bij mij topvorm samenvalt met breekbaarheid. De kleine kwaaltjes steken dus onvermijdelijk de kop op. Het weer valt momenteel tegen en dus sukkel ik sedert vorig week-end met een lichte verkoudheid. Sinds maandag heb ik ook wat last van de rechterachillespees. Ik probeer het euvel met ijs en ontstekingsremmende zalf te verhelpen en ga vandaag bewust geen meter lopen. Een rustdag mag wel na tien dagen trainen en koersen. Die achillespees bewijst nog maar eens hoe intensief een wedstrijd wel is vergeleken met gewone trainingen. Ik train nooit met spikes en de twee wedstrijden die ik liep waren op weliswaar ultrasnelle maar ook beenharde pistes. Vraag het maar aan Kjell die na de wedstrijd in Tienen ook last had aan beide kuiten door de harde piste. En dan is er natuurlijk die linkervoet nog. Ik heb al pijn in het gewricht sinds de maand februari en ben het stilaan gewoon geraakt om met die pijn om te gaan. Een doktersadvies dringt zich stilaan wel op. Ook voor mijn lies moet ik naar de dokter. Enkele jaren geleden ben ik net na het zomerseizoen geopereerd voor een dubbele liesbreuk. Er werd aan beide kanten een netje aangebracht ter versteviging. De arts die me toen opereerde verzekerde me dat er maar één kans op 100.000 was dat we elkaar nog ooit zouden terugzien. Wel, ik ben dus die ene op honderdduizend. Ik denk dat ik opnieuw een liesbreuk heb opgelopen, net naast het netje dat jaren geleden is ingeplant. Het heeft niets met lopen te maken. Bij veel mannen is de liesstreek een uiterst zwakke plek. Ik heb gewoon pech!
Toen ik de foto's bekeek die Moon op de meeting van Ninove had gemaakt was er eentje bij waar ik toch wel even van schrok. Ik sta daar zo mager als een geraamte op. Sta ik dan écht zo scherp. gelukkig waren de andere foto's minder zorgwekkend. Ik ben momenteel wel mager, dat moet ik toegeven. De zware trainingen van de laatste maanden hebben dat blijkbaar tot gevolg. Het moet van mijn reis naar Mexico geleden zijn dat ik nog zo weinig woog. Toen kwam dat natuurlijk nog niet door het lopen. Toen (zo'n 12 jaar geleden) ging ik voornamelijk fietsen en af en toe een toertje joggen. Ik woog dan ook 67 kg toen ik samen met Jo, een goede vriend naar Mexico vertrok. Zijn broer Dirk, waarmee ik jaren samenwerkte woont in Mexico-City en het plan was om hem een bezoekje te brengen en daarna enkele weken rond te toeren. Het werd een onvergetelijke reis. Kleuren, geuren, beelden en mensen staan voor altijd in mijn geheugen gegrift. (zie FOTO'S) We trokken er rond met de rugzak en reisden voornamelijk per nachtbus. Niet echt comfortabel dus en gelukkig hadden we op het einde een korte strandvakantie in Playa del Carmen om wat te bekomen. Terug in België was ik zeven kg lichter. Niet door het vele stappen maar vooral door de voeding. Ik kon de geur van de olie die gebruikt wordt voor het bakken van de plaatselijke maïspannekoekjes niet verdragen en vermits dat daar zowat het voornaamste gerecht was moest ik permanent op zoek naar iets anders. Ik vond dat meestal wel in de vorm van kip met omeletjes en brood, soms wat rijst en tomaten. Allemaal heel lichte kost natuurlijk. Ik heb nooit honger gehad maar het was alsof ik op een soort dieet stond... Resultaat, ik keerde naar België terug in de gedaante van 'magere Hein'. En dat beeld van toen zag ik ook weer op de foto van vorige zaterdag. Bangelijk!
Licht verkouden maar minder moe dan gisteren trok ik met mijn gevolg naar de Nekker. Gebruik makend van een mooie opklaring konden we op een lichtjes opdrogende piste aan onze opdracht beginnen. Voor allen driehonderden maar voor Ewoud en ik, die zaterdag in Burcht voor de verandering een 400 gaan lopen, een aangepaste training. Toen Magda ons de bedoeling uitlegde keken Ewoud en ik elkaar aan. Vier keer een vierhonderd, is dat alles? Het werden echter geen gewonen vierhonderden. We vertrokken al joggend en bij elk fluitsignaal, ongeveer om de 50 meter, moesten we voluit spurten. Jawadde... Al na de eerste 400 stond ik te puffen. We kregen wel enkele minuutjes recuperatie maar we gingen bij elke spurt écht wel voluit en dan geraak je al snel in ademnood. Na de allerlaatste spurt stonden Ewoud en ik puffend en uitgeblust langs de kant. 'Goed getraind', zei Magda, 'dit was een specifieke training in functie van jullie 400 zaterdag'. Ok dan maar, dacht ik en ik nam nog maar een beker met water. Ondertussen werkte Kjell zijn driehonderden af, zoals gewoonlijk vlotjes en soepel. Ook Moon en Noah waren aan het trainen en ik was blij dat voor het eerst beide jongens eens niet in dezelfde groep zaten. Noah zat in een groepje bij Sarah. Ik zag en hoorde Noah meermaals hard lachen. Voor zo'n kleine atleet moet het trainen nog via spelletjes gebeuren en Sarah is daarvoor de geschikte coach. Moon, die ziet het natuurlijk al wat ernstiger. Hoe meer hij mag lopen, hoe gelukkiger hij is. Ze trainden op het starten in de blokken en Moon deed dat blijkbaar heel goed. Ondertussen zijn de trainingen van Zennester ook opnieuw begonnen. (De eerste training viel trouwens letterlijk in het water door een wolkbreuk! FOTO)Tot mijn grote spijt, want ik ben hoe langer hoe meer overtuigd (en de resultaten bevestigen dat) dat Moon voorbestemd is om aan atletiek te doen. Ik krijg het echter niet over mijn hart om hem het voetballen te ontzeggen en ik moet toegeven dat hij het vorig jaar als neofiet schitterend heeft gedaan met 29 doelpunten in de competitie. Zolang het geen impact had op het loopgebeuren liet ik maar begaan maar nu begint het dus al. De trainingsdagen vallen samen met de dinsdagtraining op de Nekker en dan moet je kiezen natuurlijk. Alhoewel, bij het voetballen heb je geen keuze en als je niet komt trainen sta je gewoon niet in de ploeg. Op dinsdag zal Moon dus niet meer op de Nekker trainen en zal ik hem eerst op Zennester moeten droppen vooraleer zelf richting Mechelen te rijden. Gelukkig wordt er vanaf september bij RAM ook opnieuw op woensdag getraind. Ik zal dus maar plooien voor koning (dictator) voetbal en op woensdag ook naar de Nekker trekken. Meestal hou ik op woensdag mijn duurloop op de middag in het park van Machelen en dus heb ik aan Bruno (de jeugdcoördinator) voorgesteld om op woensdag ook een groepje jongeren te trainen. Als ik daar dan toch ben kan ik me evengoed nuttig maken. Op donderdag is het dan opnieuw training bij Zennester en op vrijdag atletiektraining op de Nekker. Noah zal niet meer voetballen maar vanaf september ook turnen. Als die training op maandag valt ben ik geen enkele avond meer vrij. Wat een vader lijden kan. Heerlijk gewoon!
Vanmiddag was het écht een ideaal loopweertje. Ongeveer 24 graden, een lekker zonnetje en veel zuurstof in de lucht. Gelukkig maar want ik voel me behoorlijk moe. Gisteren was ik na de ochtendtraining zelfs wat duizelig. die vermoeidheid is geen toeval; De nacht van zaterdag op zondag heb ik practisch geen oog dichtgedaan. Daar zorgden de adrenaline van de wedstrijd en Noah (die me een drietal keer riep) voor. Vandaag liep ik maar een half uurtje. Ik hoop dat die vermoeidheid slechts tijdelijk is en geen opstoot van mijn klierkoorts. Dokter Paul had me verwittigd dat ik nog een jaar opstootjes zou kunnen hebben, vooral op momenten van grote fysieke inspanningen. Ik train al een hele zomer keihard en was die klierkoorts al lang vergeten maar nu begin ik toch te twijfelen... Ik zal vandaag maar supervroeg gaan slapen. Slaap en rust blijven de beste medicijnen.
Ik had het eerder vandaag over de computers van TimeTronics (en niet tectronics) op de Flanders Cup. Op de foto's zie je wat we gisteren na de aankomst meteen te zien kregen. Wat een luxe in vergelijking tot de gewone meetings waar je soms een half uur of langer moet wachten vooraleer er een afgedrukte uitslag tegen één of ander raam wordt geplakt. Leuk was ook de fotofinish van elke wedstrijd. Kijk maar... Wij hebben alvast heel hard gelachen met mijn vervormde benen.
Na de hele namiddag in Machelen te hebben doorgebracht trok ik snel huiswaarts. Ik dropte Noah en vertrok opnieuw met Moon. Eerst richting Mechelen waar we Ewoud gingen oppikken en dan naar Ninove voor de Flanders Cup. Een klein uurtje later zochten en vonden we de piste van de plaatselijke club VITA. Aan het aantal geparkeerde wagens merkte je meteen dat er een massa volk aanwezig was. De Flanders Cup is dan ook erg in trek bij heel wat atleten. Top- en subtopatleten kunnen er in goedbezette wedstrijden aantreden en er zijn interessante geldprijzen voor het hoofdprogramma. Op elke FC-meeting is ook altijd een uitgebreid naprogramma waarop tal van jonge tot oude atleten afkomen. In Ninove stond ook de 800m op de affiche. Twee jaar geleden had ik net daar mijn besttijd (2.00.46) neergezet en ik keek dus uit naar deze wedstrijd. We schreven ons in en kozen een plekje onder de bomen ter hoogte van de eerste bocht waar de start van de 800m plaatsvindt. Ik keek ook uit naar mogelijke ontmoetingen en die kwamen er ook. De eerste bekende die ik tegenkwam was Timothy Byrne(FOTO1), ook 800mloper bij de 40plussers. (Op deze meeting koos hij voor de 400) Tijdens onze gezellige babbel wist hij me trouwens te zeggen dat Frits Debaets, de man die ik absoluut hoopte te zien (En waar ik eerder op mijn blog al over vertelde!) in de buurt van de inschrijvingen vertoefde. Inderdaad, toen Ewoud en ik vertrokken om te gaan opwarmen pikten we Frits op en zo verliep voor mij de opwarming op een heel relaxte manier, al babbelend en zonder stress. Er was wel even een stressmoment toen we opnieuw aan de piste kwamen. Frits zocht maar vond zijn sporttas niet. Een ramp als je nog moet lopen natuurlijk. Tot we beseften dat we niet op de juiste plek zaten te zoeken. We vonden zijn zak en trokken naar onze standplaats. Ondertussen waren ook Kjell, Evelien, Viviane en Patrick (Kjell's ouders) toegekomen. Kjell was van plan er tijdens zijn 5000m een serieuze lap op te geven. Maar eerst was het nog onze beurt. We waren aangenaam verrast toen we merkten dat we alledrie in de zelfde reeks mochten starten. Ewoud in baan 1, Frits in baan 3 en ik in baan 6. bij de gebruikelijke versnellingen net voor de start voelde ik de vermoeidheid die tijdens de opwarming nog aanwezig was smelten als sneeuw voor de zon. De souplesse was er. Ik had ondanks een reeds heel vermoeiende dag toch goeie benen. De mondo-piste van Ninove voelde daarenboven goed aan en ze heeft de reputatie om supersnel te zijn. (Al moet je dat in de eerste plaats natuurlijk zelf zijn, hahaha!) Ik had wonderlijk genoeg niets stress voor de start. Ik voelde me vol vertrouwen en toen de omroeper de namen afriep van de deelnemers aan onze reeks gebeurde er iets heel fijns. 'En in baan zes, de meervoudige Nationale kampioen bij de masters, André Lafère'. Ik voelde me plots heel warm worden en toen ik merkte dat de jonge knaap naast mij me van kop tot teen inspecteerde en er plots ook andere ogen op mij werden gericht klom mijn zelfvertrouwen naar een hoogtepunt. Ik moest en ging goed lopen. ' Op uw plaatsen'. PANG en daar gingen we. We vertrokken vrij snel maar van in baan zes heb je geen zicht op de anderen en toen ik halverwege de bocht de anderen op mijn hoogte zag opduiken plaatste ik een kleine versnelling waardoor ik bij het uitkomen van de bocht toch uitstekend geplaatst was om zo'n vijftig meter verder de derde positie in te nemen. We kwamen door in 29', alles ging goed, ademhaling perfect. Na 400m zat ik nog steeds uitstekend in derde stelling. We kwamen door in 59'. Net goed. Rond de 550-650m gebeurde er echter iets waardoor ik toch weer tactisch ietwat in de fout ging. Twee lopers gingen buitenom naar de kop en de loper voor mij moest een kloof laten. In plaats van meteen in te pikken en naar die koplopers te spurten (ik had er de benen voor, verdomme!) bleef ik zitten. Ik dacht zelfs van: ' 't is goed zo, je moet niet overdrijven'. Maar natuurlijk was het niet goed. Ik had die jump moeten plaatsen. Nu moest ik bij het uitkomen van de laatste bocht nog voorbij die stilvallende voorligger en spurtte ik nog naar het zog van de drie jongens voor mij. Er had zeker een nog betere tijd ingezeten indien ik meteen die korte jump had geplaatst. Mijn killerinstinct staat blijkbaar nog niet helemaal op scherp. Na de wedstrijd was ik even uit de adem door die laatste spurt maar dat duurde maar heel kort. Verzuring had ik tijdens de wedstrijd nauwelijks gevoeld! Ewoud had me in de spurt wel bijna bijgebeend. Dat zegt veel over zijn vlijmscherp eindschot. Ook voor hem was het een memorabele wedstrijd en ook voor Frits trouwens. Frits had me net voor de start gevraagd wat de streeftijd was van Ewoud. Rond de 2.03-04 zei ik. Prima, antwoorddei Frits, dan zal ik mijn wedstrijd op hem afstellen. Ook Frits verbeterde zijn jaarbesttijd aanzienlijk en kwam uit op 2.04.27. Kjell dacht dat we rond de 2.01 hadden gelopen. We trokken naar de computers van Techtronic voor een bevestiging. Fantastisch hoe je op zo'n wedstrijden zelf op computers die her en der staan gopgesteld op zoek kan naar je uistlag. We hadden de onze meteen te pakken. Iets trager dan Kjell had voorspeld maar toch nog uitstekend: 2.02.30 voor mij en 2.02.48 voor Ewoud. Dat scheelt dus niks, hé. (Vanmorgen tijdens het lopen in het Vrijbroekpark zei iemand over dat minimale verschil: 'ja, Ewoud, je had teveel respect voor zijn respectabele leeftijd zeker dat je er niet over ging?' Ik zag Ewoud eens lachen en ik replikeerde: vrienden blijven vrienden, ook in een wedstrijd, maar als je elkaar kan kloppen doe je dat toch gewoon hoor!) We gingen nog samen uitlopen en dronken er dan nog enkele (sportdrankjes welteverstaan) op onze prestaties in afwachting van Kjell's wedstrijd. Ondertussen had ik ook een leuke babbel met Kim Ruell. Kim zit als profatleet bij Atletiek Vlaanderen en is één van onze grootste atletiekbeloften. Zijn vader is even oud als ik en was én is nog steeds een heel goede lange-afstandsloper. Kim feliciteerde me met mijn wedstrijd en zei dat hij onder de indruk was van het feit dat ik midden in een wedstrijd in staat ben om nog tussenspurtjes in te bouwen. (Achteraf dacht ik: misschien liep ik gewoon niet op mijn snelste en dus behoort een snellere chrono dit jaar toch nog tot de mogelijkheden!) Moon wilde en ging nog met Kim op de foto en daarna was het aan Kjell. Hij vertrok als een raket en niemand ging mee. Verbazing bij zijn fans... Was dat een plan? Ging hij dat volhouden? Het zag er toch naar uit. Hij bouwde zijn voorsprong stelselmatig op en draaide heel soepel. Toertjes van gemiddeld 1.08-09; Kjell was op weg naar een knalprestatie en zat in een tempo dat een 14.30 aankondigde. Voor hem een supertijd. En toen sloeg het noodlot toe:. een pijnscheut in de bil. Over en out! Alleen verbijstering en ontgoocheling bij Kjell en zijn en zijn fans natuurlijk. Zo goed bezig en dan zo uit de wedstrijd moeten verdwijnen. Vanmorgen was ook Kjell in het Vrijbroekpark om met Ewoud en mij los te lopen en hij had geen last meer van zijn bil. Hij voelde wel iets zitten op die plaats en hoopt dat Peter, onze kiné, hem van het euvel zal kunnen verlossen. Wat we hebben geleerd uit zijn optreden van gisteravond is dat toptijden er voor hem zitten aan te komen. Ze zullen nog horen van Kjell De Hondt!
Bruno's groene brigade heeft gisteren een opgemerkt bezoek gebracht aan de meeting van Machelen. Met zijn zevenen hebben onze jonge atleetjes maar liefst 9 medailles weggekaapt en al onze kids hebben prachtprestaties geleverd met een hoop nieuwe persoonlijke records. Ook Moon deed zijn duit in het zakje. Hij won de 60m in een toptijd en een persoonlijk record: 9.38. Sven Stond als tweede naast hem op het podium. Bij het verspringen stonden ze alweer samen op het podium maar een atleetje van Bonheiden ging met het goud lopen. Sven had even ver gesprongen (3.64) maar de andere jongen had een betere tweede sprong. Ook hier vestigde Moon een PR met een sprong van 3.62. Niet slecht voor iemand die voor het seizoen dacht dat hij alleen kon lopen. Ze sonden bijna met drie Rammertjes op het podium want Thijs werd mooi vierde. Sven haalde nog goud op de kogel met twee worpen over de tien meter. Een nieuw clubrecord! Jo veroverde brons bij het hoogspringen met een sprong over 1m24, ook een persoonlijk record en Eline werd derde op de 1000 meter na twee meisjes van Duffel. Op de 1000 meter stonden Moon (1e) en Sven (3e) alweer samen op het podium na een tactisch gelopen wedstrijd. Een snelle eerste 100 meter gevolgd door 600 trage meters waarna een demarrage van Moon de hele kopgroep uiteen knalde. Het was wel een mooie wedstrijd om te zien en ondanks het gedeeltelijke trage verlooptoch een mooie 3.39 als eindtijd. Volgende keer eens van in het begin zelf gaan, Moontje. Dat Moon alles observeert en hoort op de trainingen bewees hij door na zijn spurtoverwinning te zeggen dat Johan Wonninck altijd aan zijn atleten roept van 'Tac tac tac tac tac' en dat hij dat tijdens zijn race ook heeft gedaan. 'In mijn hoofd ging het ook van tactactac en zie, ik loop mijn beste 60m ooit!' Ook Vincent en Ina toonden zich in de loopnummers en in het verspringen. Coach Bruno was gisteren een bijzonder tevreden man. Het is ook mooi om te zien dat de kinderen hoe langer hoe meer aan elkaar hangen en elkaar aanmoedigen.
Vandaag was het de laatste training voor de Flanders Cup in Ninove. Gezamelijk wat loslopen en daarna wat spurtjes trekken en eens testen op 200. (Kjell op 300) Morgen trekken we naar Oost-Vlaanderen en hopelijk gaat de wind wat liggen. Die mag best in de namiddag al minder waaien want Moon en Noah lopen dan in Machelen. Moon zeker en als Noah zin heeft mag hij al eens meedoen met het verspringen. Ook Jo, Thijs, Ina en Eline komen zeker naar Machelen afgezakt. Eline was trouwens vandaag op de training in Machelen. Toen ik op weg naar huis zei dat Eline mooi bruin was hoorde ik Moon achteraan in de auto mompelen: 'amai nie.' Ik denk, neen ik weet het zeker dat onze Moon Eline een leuk meisje vindt. Het kortst dat ik ooit bij mijn lievelingsloopster ben geraakt is zo'n tien meter en hij kan gewoon samen met zijn lievelingsatlete trainen. Wat wil je nog meer... Vandaag begonnen de Olympische Spelen van Peking met een ongelooflijke, spectaculaire, mooie show. Je voelde meteen de hand van de meester, de Chinese cineast Zhang Yimou. Als het sportieve dit ook maar enigszins benadert gaan we mooie dagen tegemoet. Ik moet trouwens maar vier dagen meer werken en dan heb ik verlof. Net op tijd, hé. Dan begint de atletiek op de spelen. Iedere ochtend lekker voor TV? Ook nog zelf trainen, hé Dré.
Ik had gisteren geen tijd om 's middags mijn duurloop af te werken en dus trok ik 's avonds nog naar het Vrijbroekpark. Ik pikte eerst Kjell op en ook Joeri had afgesproken om samen te lopen. Ik wilde eigenlijk een trage duurloop houden maar wanneer Joeri van de partij is gaat het steevast te snel. Ook deze keer was het fout voor mij! Ik eindigde de duurloop volledig verkrampt terwijl ik eigenlijk een soepel gevoel moest overhouden aan mijn training. Het zal me leren. Vandaag deed ik dan maar wat ik gisteren hoorde te doen, namelijk mijn spieren en knoken al lopend de nodige rust geven. Ik had een akelig gevoel, namelijk dat ik een dag achter sta op mijn schema en ik tegen zaterdag niet klaar ga zijn. Mijn onderrug doet verschrikkelijk pijn en die pijn straalt door tot in mijn beide enkels. Maar een goede nachtrust helpt hopelijk en morgen is het superrustig met een avondsessie op de Nekker bestaande uit een opwarming, stretchen, versnellingen en één 200 lekker rollen. Morgenavond zal ik meer weten. Vandaag werd het nieuws in alle kranten bevestigd. Mijn twee Belgische lievelingsatletes stoppen er na de spelen mee? Zowel Kim als Veerle zullen niet meer op de piste te zien zijn na deze zomer. Hun afscheid zal een immense leegte creëren. Aflossing van de wacht zie ik niet meteen. Het wordt wellicht wachten op de ontbolstering van Olivia Borlée op de spurtnummers. Op de middellange en lange afstand zie ik echter niet meteen iemand opstaan. Maar alle respect voor de carrière én de beslissing van beide heldinnen. We zullen ze missen. Ik zal ze missen...
Wie dacht dat we vandaag gingen luieren op de Nekker omdat we tussen twee wedstrijden in zitten kwam bedrogen uit. Voor Ewoud en ikzelf viel het nog mee. Drie series van drie tweehonderden met 100m joggen tussen, da's gewone kost. Hard (we liepen ze allen in 30' of sneller en de laatste in 27' maar zoiets zijn we nu eenmaal gewoon. Het ging niet vanzelf, hoor. Ik had nog wat vermoeide benen maar naargelang de training vorderde kwam ook de souplesse even van achter de hoek kijken. Ewoud verbaast me elke training opnieuw. Ik zie hem groeien op training en dat doet duidelijk deugd. Niet alleen bij hem maar ook bij mij. De zware trainingen die we onszelf opleggen gaan eindelijk hun vruchten dragen en dat ik mijn steentje daartoe bijdraag vind ik heel fijn. Ewoud gaat dus zaterdag mee naar Ninove. We zijn allebei vol hooggespannen verwachtingen en hopen op gunstige omstandigheden, nl. een warme avond zonder wind en een goede reeks. En dan is de bal in ons kamp. Aan ons om te bewijzen dat we progressie hebben gemaakt. Voor Kjell en Tim was het vandaag veel lastiger dan gewoonlijk. Hun training bestond uit vijf keer duizend meter in wedstrijdtempo met slechts 100m stappen tussen de duizenden. Magda's bedoeling is duidelijk om Kjell een bepaald tempo eigen te maken zodat hij gemakkelijker een bepaalde tijd kan nastreven in de wedstrijden. Hij moest 36' per tweehonderd lopen. Joeri hielp daarbij door bepaalde delen van elke duizend voor haas te spelen. Alleen de eerste tweehonderd was veel te snel (32'). Alle duizenden waren ongeveer in de gevraagde tijd maar Kjell snapte niet dat hij de eerste duizenden maar niet onder de drie minuten kon duiken. Hij vergat waarschijnlijk dat hij vanochtend al een doorgedreven training had afgewerkt. We misten ook enkele bekende gezichten op de training. Sarah is aan haar blok begonnen en beperkt het sporten tot duurlopen en Jasper zit in Frankrijk. Pas in september zal Magda's clubje weer volledig zijn. Ik kijk er naar uit maar eerst onze wedstrijdmaand augustus goed doorkomen. Vandaag kreeg ik ook foto's van de KBC-nacht doorgestuurd. Wendy, de mama van Sven (RAM-kameraad van Moon) zat in de tribune en geeft ons zo een veel beter zicht van het wedstrijdverloop. Kijk maar mee...
Vandaag heb ik niet gelopen en ik heb eigenlijk de tijd niet gehad om het te missen. Deze middag moest ik tuinfoto's gaan nemen voor onze tuinspecial van september. (Een special rond water!) Vanavond was ik blij om mijn benen wat rust te gunnen. Een beetje surfen op het internet en daarna op Canvas de uitzending Top Gear en 'Stolen Gold', zo ziet mijn avond er uit. Ik ben helemaal geen autofreak, integendeel zelfs, maar ik hou van Britse humor en Top Gear is één en al humor. Stolen Gold gaat over Olympische kampioenen die door omstandigheden hun droom zagen uiteenspatten. Dramatische momenten en beklijvende beelden. Tijdens het surfen kwam ik toevallig op de site van Atletiek Zuidwest (AZW) en vond ik nog twee leuke foto's (FOTO'S 1&2)van mijn wedstrijd tijdens de Mastersinterclub. Je ziet duidelijk aan onze gezichten dat er in het begin van de wedstrijd helemaal niet werd doorgelopen. Patrick Braems (FOTO3) heeft waarschijnlijk die foto's genomen. Hij loopt net als ik gedurig rond met zijn fototoestel in de aanslag. Patrick is een fantastische atleet en vooral gespecialiseerd in de 400m horden, heeft een palmares om U tegen te zeggen en loopt in mijn categorie, de masters 45+. Hij is ook een echte all-rounder, kan zowat alles en is de enige atleet die ik persoonlijk ken die een twintigkamp meermaals heeft overleefd. (Heb ik van horen zeggen.)
Mijn wekker ging om acht uur af. Normaal jump ik uit bed maar vandaag heb ik me nog even omgedraaid. Kwart voor negen was ook goed, dacht ik bij mezelf. Een kort ontbijt, (Twee bananen, een kop koffie met vier suikers een yoghurt met appeltjes en mijn vitamines), tanden poetsen, kleren aan en ik vertrok naar het vrijbroekpark, maar niet zonder eerst Sarah, Evelien en Kjell te hebben opgehaald. We waren enkele minuten te laat en Ewoud en Magda waren al aan het wachten. Iedereen vertrok voor een duurloop behalve Ewoud die, omdat hij gisteren geen wedstrijd heeft gelopen, veroordeeld was tot de kilometertest. Dwz twee keer één kilometer voluit met drie minuten recuperatie tussen. Vermits we dat ongeveer om de vier weken doen is het een goede waardemeter. Hij deed er twee keer 2.55 op. Test geslaagd! Magda wil hem volgende week ook aan de start in Ninove. We zullen er dus met zijn drieën naar toe trekken, Kjell, Ewoud en ik. Tenzij het giet natuurlijk want dan komen er toch weer geen toptijden aan te pas en kunnen we de dag later beter afzakken naar een andere wedstrijd. Kjell en ik mochten vandaag de training beperken tot een recuperatieloop. Voor mij werden het tien kilometer en voor Kjell dertien. Heel rustig lopend (ongeveer 12,5 km/u) en al babbelend vloog de tijd voorbij. (Time flies when you're having fun!) We analyseerden onder andere onze wedstrijden van gisteren. Altijd leuk om de mening te krijgen van een medesporter en vooral van iemand waarvan je de mening apprecieert en die je vertrouwt. Kjell maakte me attent op die ene foto bij mijn tekstje van gisteren waarbij drie lopers bijna exact dezelfde loophouding hebben. Ik had het gisteren over die jonge gast van Lyra, zijn naam is trouwens Mats Lunders en hij is amper zeventien, en ik heb nu een aantal foto's achtereen geplaatst waarop duidelijk onze gelijke tred opvalt. Kijk maar. (FOTO'S met dank aan Moontje) Ik reken nu op een rustige week om wat uit te rusten van de laatste trainingsweken. Morgen loop ik niet, dinsdag wellicht tweehonderden op de Nekker en woensdag en donderdag duurloopjes om te eindigen met wat soepel loslopen vrijdag. Dat moet me toelaten om nog beter aan de start te komen dan gisteren. Hopelijk zijn de weergoden milder gestemd en dan vliegen we er in. I can't wait. Het wordt een lange week...
Supersnelle tijden gingen we niet lopen. Dat beseften Kjell en ik al meteen bij aankomst met ons gevolg in Tienen. Er stond een strakke wind en regenwolken dreigden. Ik informeerde nog net voor de start bij Dirk Van Kerckhoven (ROBA), ex-Belgisch Kampioen bij de veteranen naar de reeksindeling. De eerste reeks met de toppers ging voor een tijd onder de 1.50. De tweede reeks met een pak jonge hanen en drie masters, Dirk, Wim Steurs en ikzelf ging voor 2.00 rond. Dat leek me gezien de weersomstandigheden veel te ambitieus en de eindtijd van reeks 1 bevestigde dat. Ze kwamen niet verder dan 1.55. Je moest dus ook bij ons met een eindtijd van 2.04-05 rekening houden. Sneller zou vandaag niet kunnen. Bij de opwarming had ik nog last van mijn rug gehad maar tijdens het stretchen en bij mijn versnellingen voelde ik toch vrij goeie (én fris geschoren) benen onder mijn lijf. Ik trok naar de start met het plan om vooraan te vechten en mijn huid duur te verkopen. Ik keek rond mij en zag naast mijn twee collega-masters vooral jeugdige lopers, sommige met flinke (en indrukwekkende) spieren en allen met een blik van "ik loop ze hier allemaal naar huis". Ik wenste Wim, die naast mij in baan drie mocht starten veel geluk en Jef Smolders (de secretaris van MAC en oom van Anja) schoot de wedstrijd op gang. Ik vertrok vrij snel, te snel zelfs want ik riskeerde om meteen op kop te komen na de bocht. Dus hield ik wat in en na het 100m-punt posteerde ik me in derde positie na Dirk en een jonge slanke loper van Lyra. Dirk heeft nog steeds 'jus' in de benen en bewees dat door de eerste ronde op kop te blijven. Ik denk dat hij haas speelde voor de andere ROBA-boys. Hij ging wel wat onhandig opzij na 120m wat bij de Lyraloper en mezelf een serieuze aarzeling tot gevolg had. (Daar zijn we zeker een seconde bij verloren) Ik liet de jonge knaap maar de kop nemen en volgde in zijn zog. Achter mij liep nog een ROBA-gast en verder zag ik niet. Ik concentreerde me op mijn voorganger en vond zelfs de tijd om op te merken dat we exact dezelfde 'foulée' hadden. Wonderlijk om dat op zo'n moment te beseffen. Aan de 600m kwamen we weer pal met onze neus in de wind. Ik dacht nog maar aan één ding: winnen! Ik rook de meet en dan komen mijn snelle benen te voorschijn. Ik daaide nog steeds soepel rond maar voelde de harde wind. Wachten, wachten, nog wachten. Nog 150 meter. Nog wachten? Nog wachten. Laatste bocht, nog 100 meter. De jongen van Lyra versnelt en komt op topsnelheid. Nog wachten. Nog negentig meter, nog tachtig, zeventig, zestig en nu gaan! Ik kom naast hem en erover. Ik weet niet met hoeveel voorsprong ik win maar ik win. Een supertijd zat er niet in maar een overwinning maakt dat toch gedeeltelijk goed. Eindtijd 2.05.53. Pas mal du tout met zoveel wind en veelbelovend voor volgende week in Ninove waar, gezien de ligging van de piste, de wind bijna geen rol speelt. Ik kijk er nu reeds naar uit. ook Kjell kijkt uit naar volgende week want ook bij de 3000m-wedstrijd waren toptijden onmogelijk vandaag. Het lag zeker niet aan de bezetting want Kjell was in mooi gezelschap. Niet minder dan Krijn Van Koolwijk, Kim Ruell en Willem Van Hoof verschenen er aan de start . Reken daar nog een pak andere subtoppers bij en dan wist je dat er sowieso snel ging gestart worden. Dat gebeurde ook. Het ging te snel voor Kjell die wijselijk verkoos om zijn tempo te lopen en zich niet te laten ontploffen in een poging om toch met de kopgroep mee te gaan. Sarah, Evelien, Moon, Noah, Herman, Magda en ik schreeuwden ons schor in de hoop om Kjell nog een tikkeltje sneller te doen lopen maar de strakke wind eiste zijn tol en alhoewel Kjell geen slecht gevoel had bij aankomst was hij toch bijzonder ontgoocheld door zijn tijd: 8.48. Rekening houdende met de eindtijd van winnaar Willem Van Hoof, 8.05 denk ik (Ver boven zijn besttijd) mogen we toch wel stelle dat ook Kjell mag spreken van een geslaagde test. We zijn allebei in vorm, dat staat vast. Volgende week gaan we er allebei weer tegenaan in Ninove op de Flanders Cup. Wait and see...
De laatste twee dagen waren moeilijk. Ondanks mijn schitterende training van dinsdag (ik voelde de benen niet) is mijn moral gezakt tot op de bodem. Door al de tuinperikelen is mijn rug weer geblokkeerd en straalt de pijn uit tot in beide enkels, waarbij de linker natuurlijk uitblinkt in weerbarstigheid. Vandaag heb ik ervaren dat in zo'n omstandigheden van een soepele tred niets in huis komt. We zien wel morgen in Tienen. Lopen doe ik toch! Er zal wel veel wind staan maar ik bekijk het als een laatste voorbereiding op volgende week. Tussen twee wedstrijden in mag ik het toch wat rustiger aan doen waardoor ik volgende zaterdag wellicht veel frisser aan de start zal komen dan morgen. Ik hoop morgen wel mijn jaarbeste te kunnen aanscherpen maar dat zal afhangen van de reeks waarin ik zal kunnen starten. Ik word liever laatste in een scherpe tijd dan eerste in een matige... Ik heb vandaag maar wat losgelopen op de Nekker. Kjell hield het ook rustig want hij loopt morgen ook in Tienen. Ewoud was de eenzame man op de piste. Ik vind het ook niet leuk om snelheid op mijn eentje te moeten trainen maar soms heb je geen keuze. Jasper hield het ook rustig want na een diepgaand gesprek met Magda heeft hij besloten om het een tijdje kalmer aan te pakken. Hij is ontgoocheld door het uitblijven van resultaten en ook wat loopmoe. Hopelijk komt hij snel terug want achter welke rug moet ik me anders verschuilen... Trouwens, volgens mij mag Jasper alle andere sporten uitproberen, hoor. Lopen is en blijft zijn ding. Dus, Jasper, take your time but please don't go. Ik heb wat foto's genomen van de jeugdtraining. De groep met Moon trainde met Karolien op het verspringen en deed daarna nog een 300m. Moon kwam als tweede toe (55") na Nathan (54"). Er was ook eindelijk opnieuw wat meer volk op de training want de jongste weken vond ik het wel wat té rustig.
Sprookjesfiguren bestaan. Ik weet het uit goede bron... Ik woon naast één! Sinds de eerste dag dat we in ons huis introkken ergert mijn buurvrouw zich aan zowat alles wat ik doe. Vooral in de tuin, maar waarschijnlijk ook aan de rest en misschien zelfs aan de lucht die ik inadem. Mijn tuin (zie FOTO's van vorig jaar) beantwoordt niet aan haar normen en nu moet ik wel toegeven dat hij er beter heeft uitgezien dan deze zomer. Ik heb andere tuinprioriteiten. Hoe komt dat? Enkele jaren geleden had ik het lumineuze idee om bambou te planten. (Ik wilde kost wat kost de lelijke coniferenhaag van mijn buren aan ons zicht onttrekken!) Ik vind bambou prachtig en ik kon enkele scheuten uit de mooie collectie van de Sint-Maartenschool overplanten. Ik had betonnen boorden geplaatst en dacht dat alles ok was. Dat was buiten de wortelstokken gerekend. Na enkele jaren zijn die doodleuk over de betonnen randen gekropen en tussen de rozenstruiken van mijn buurvrouw hallo gaan zeggen. Woedeaanvallen en crisissen maakten dat ik de wortels ben gaan uittrekken en me in alle bochten heb gewrongen om haar toch maar naar mijn excuses te willen laten luisteren. Bambou groeit voornamelijk in mei-juni en vorig jaar was het dus opnieuw bingo. Scheuten bij de buren. Toen al voelde ik dat het nooit meer zou goed komen. Dit jaar kwam het tot een zo grote woede bij mijn buurvrouw dat ik dacht dat ze er zou in blijven. Ik moest en zou de bambou weghalen. Hij kwam trouwens veel te hoog en ook dat mocht blijkbaar niet. Ze ging me zelfs een proces aandoen, zei ze. Met het oog op de goede vrede ben ik dan maar geplooid en wilde ik ingaan op haar voorstel om samen een omheining te bouwen ter vervanging van de haag die door mijn bambou aan onze kant was beschadigd. Goed idee vond iedereen. Tot we zegden dat het liefst rechte panelen moesten zijn (geengolfkes) en zo verder. Nieuwe periode van smoelen en zwijgen. (Telkens de voorbode van een uitbarsting. De letterlijke kalmte voor de storm.) Het ontplofte weer en het resultaat was dat ze alles alleen ging doen. Bon, mij niet gelaten. Enkele weken later, na een nieuwe periode van stilzwijgen krijg ik te horen dat ze zich gingen verhalen op mijn familiale verzekering om de schade aan hun haag te betalen. Experts erbij en mijn verzekering ging betalen. Ik ook dus want er zit wel een dikke franchise aan verbonden. Nu was de kous nog niet af natuurlijk. Die bambou moest er uit. Deadline: 1 augustus. Niet dat er dan al iets gaat gebeuren maar ze vertrouwen me niet, vandaar die marge want ze komen pas in september de haag weghalen (weet ik uit goede bron).Vijftien meter verweven wortelstokken uit de grond halen is geen sinecure. De hele maand juli heb ik gezwoegd, vooral met de kapbijl. Elke avond dat het niet regende enkele uren. (Het heeft veel geregend!) Het ging gewoon niet vooruit. En om de zoveel dagen betrapte Hilde de buren in onze tuin. Elke keer dachten ze dat we niet thuis waren. Toevallig stond telkens de auto niet op de oprit. Ze hebben namelijk een doorgangetje laten snoeien om tussen hun haag en mijn struiken door te kunnen of zelfs gewoon te gluren. Het ruikt naar voyeurisme want van daaruit kijk je recht in onze living. Eergisteren stond ze opnieuw in onze tuin en toen Hilde haar betrapte vloog ze weer eens uit. Mijn werk vorderde niet snel genoeg (Ze vergeten dat ik nog niet op pensioen ben zoals zij!), de rest van de tuin ligt er verwaarloosd bij. De omheining gaat duurder kosten dan voorzien, (Eigen schuld, dikke bult!) en nog van dat leuks, over regels en het respecteren ervan. Mijn buurvrouw heeft wel een eigen manier om regels en wetten te interpreteren. Je mag op de grond van je buur komen om je eigen haag te snoeien. Ja, maar je vraagt wel eerst toestemming. Wij moeten het telkens opnieuw ontdekken als we thuiskomen. En mijn borders (voor hen vuiligheid zoals ze dat zo poëtisch noemt) zijn dan telkens vertrappelt. Je mag overhangende takken van bomen en struiken snoeien. Zij snoeien somt tot een dikke meter in mijn eigen tuin waarna het snoeihout gewoon op mijn bloemen blijft liggen. Logisch natuurlijk vermits het, wanneer ik hun redenering volg, niet op een beetje vuiligheid meer of minder aankomt. Een andere regel is het verbranden van tuinafval. Ik heb een vuurkorf die ik tot vorig jaar nog nooit had gebruikt. Omdat een heleboel dingen de dag van vandaag voor kinderen verloren gaan dacht ik op een dag: ik maak eens een vuurtje, dan maken ze dat ook eens mee. Na enkele minuten stond mijn buurvrouw te tieren omdat ik haar was bevuilde met mijn rook. In de lente kochten mijn buren een buitenvuur-kachel of zoiets, compleet met schouw en al. Iedere avond verbranden ze daar hun afval in, terwijl ze zittend genieten van de warmte en de gezelligheid van de vlammen. Iedere avond moeten onze ramen en deuren dicht omdat de rook die uit die schouw komt anders naar binnen trekt. Onze kinderen maken ook te veel lawaai. Het zijn kinderen en ze is waarschijnlijk al lang vergeten hoe haar eigen drie jongens vroeger tekeer gingen. Voor de goede vrede zwijg ik in alle talen. Ik zou heel gemakkelijk een echte oorlog kunnen ontketenen maar wat win ik daar mee. Neen, na de laatste uitbarsting van mijn buurvrouw tegen Hilde ben ik nog harder gaan kappen en zwoegen. Gelukkig was alle bambou sinds begin deze week zowat verwijdert en bleven alleen nog mijn siergrassen over.(Gingen er gelukkig zonder de kapbijl ook uit.) Ja, ook die moeten weg. Ze woekeren nochtans niet. Maar ja, die goede vrede weer... Gisteren heb ik nog 4 uren zitten graven, trekken en dragen. Sinds vanmorgen heb ik dus ook weer rugpijn met uitstralingen tot in mijn enkels. De linkerenkel waar ik al een tijdje mee sukkel deed vandaag zelfs buiten het lopen pijn. Dat ik planten moet wegdoen, zwijgen over haar vuur, schlagermuziek soms uren moet moet aanhoren, dat ze mij niet aanspreekt en tegen de hele straat gaat vertellen dat ik niet deug en dat ze door mij ziek is, dat kan ik nog allemaal verdragen. Dat ik mijn wedstrijdprogramma zou moeten aanpassen door haar, DAT zou ik onvergeeflijk vinden.
Ik moest het even kwijt! Ik dank u voor uw aandacht! En nu de quizvraag. Wat voor een sprookjesfiguur woont er naast ons?
Mooi weertje vandaag. In het park van Machelen was het vanmiddag zalig lopen. Het volledige parcours ligt onder het gebladerte en er was ook wat meer zuurstof in de lucht dan de vorige dagen. Of was dat maar een indruk? Ik hield het op aangeven van Magda op een kleine veertig minuten duurlopen. Twaalf per uur, niet te traag en zeker niet te snel. Mijn benen voelden wel wat stijf aan na de vierhonderden gisteren. Maar mentaal zit het wel goed na de goede trainingen van de laatste weken. Ook bij Kim Gevaert zit het stilaan snor. Gisteren in Monaco bewees ze klaar te zijn voor de spelen al blijft de kloof met de absolute top natuurlijk pijnlijk reëel. Drie meisjes doken in Monaco onder de 11 seconden. Volgens mij mogen we al écht blij zijn als Kim een finaleplaats kan bemachtigen. Kjell, die zaterdag de 3000m zal lopen moest vandaag twee keer trainen. Vanmorgen in het park onder het wakend oog van onze coach en deze avond een uur en twintig minuten duurlopen. Da's pas trainen, hé. Wat heb ik toch allemaal niet gemist met er zo laat aan te beginnen. Het moet zalig zijn om tweemaal daags te kunnen oefenen. Opstaan, ontbijten, duurloopje en s'avonds of in de namiddag een pistetraining, wat massage... Een droom. Mijn lichaam (En mijn druk leven!) laat dat nu niet meer toe, spijtig. Ik zit nu aan een voor mij maximale trainingsarbeid en frequentie. Ik moet het ook niet pushen.
Kim Gevaert is op de Super Grand Prix atletiekmeeting in Monaco vijfde geworden in een sterk bezette 100 meter. Ze klokte af in 11.13, haar tweede beste tijd van het seizoen. Monaco was haar laatste wedstrijd voor Peking. Ze kan met een gerust hart naar ginder trekken.
Ik droom van snelle tijden. Met de 2.03 van de interclub (FOTOS) ben ik niet tevreden. Daarom ga ik vanaf zaterdag dan ook op zoek naar snellere tijden. Terwijl ik het gisteren bij een korte recuperatieloop hield na de twee laatste zware trainingen hadden we vandaag alweer zo'n vrij zware voor de boeg. Bij dit warme weer is natuurlijk alles net een beetje zwaarder. Magda kon nog niet op de training zijn wegens nog te vermoeid door de trip van Duitsland naar Mechelen. Ik begrijp het volkomen want ik ben ook geen held als het om lange autoverplaatsingen gaat. Vandaag liepen we 400en. Voor mij een laatste test voor de weken van de waarheid. Het liep gesmeerd, zonder dat ik te diep moest gaan . Natuurlijk deed het pijn, maar wanneer je in vorm bent verteer je dat net iets gemakkelijker en is de recuperatie ook optimaal. Ewoud, Jasper en ik moesten drie reeksen lopen van twee vierhonderden met slechts 100m joggen tussen. Tussen de reeksen kregen we drie minuten recuperatie. Ik vertrok maar meteen op kop en klokte 64. Niet slecht! Tussen de 100 en 200m kregen we wind tegen maar het vertraagde me geenszins. Bij de tweede kwam ik uit uit op 65. En zo ging het verder: 64, 65, opnieuw 64 en eindigen in 62. Ik hoorde de anderen afzien in mijn rug. Het is de omgekeerde situatie van zo'n twee maand geleden toen ik zelf moest jagen op de vorm en constant zat te sterven in de rug van Jasper. Kop op Jasper, binnen een maand laat je me weer afzien en wenkt de topvorm opnieuw. Vooral blijven focussen. Kjell en Tim liepen 10x400 met 200m joggen tussen. Kjell draaide constant rond de 69-70 denk ik. Goed bezig! Hij loopt zaterdag trouwens ook in Tienen, op de 3000m. Er komen enkele kleppers naar die wedstrijd met het plan om er een toptijd te lopen! Misschien kan Kjell van die drive gebruik maken om ook zijn tijd aanzienlijk te verbeteren. Morgen en overmorgen wordt het voor mij traag duurlopen, maximaal recupereren en vrijdag op de Nekker loslopen en wat versnellingen. De gewoonlijke aanloop naar een wedstrijd dus. De zenuwen zullen tegen dan al wel fel gespannen zijn.
Beter dan met de documentaire van vanavond op Canvas kan je de gevaren van dopinggebruik niet illustreren. Misdadige praktijken in het vroegere DDR. Nu weet iedereen het maar al die onschuldige meisjes die toen werden misbruikt voor sport en vaderland wisten van niets. Sommigen waren zo hormonaal veranderd dat hen niets anders overbleef dan van geslacht te veranderen.Van de vroegere monsterscores op WK's, EK's en OS bleef na de val van de muur weinig over. En toch was er nog hoop voor de Duitse sportmeisjes. Ik was zelfs hevig fan van ééntje. Haar naam: Heike Drechsler. Spurtster, tienkampster maar vooral verspringfenomeen. Tweemaal goud op Olympische spelen in het verspringen. Een grote (1M81) én mooie madam. Ze is nu 43 en ziet er nog steeds goed uit. Voor de youngsters die Heike niet kennen: http://www.mediadolphin.net/mdnet/video/trailer_heike.html
Enjoy!
Iets na de achten vanmorgen kreeg ik reeds een smsje uit Duitsland. Magda zei me van niet op kop te lopen want het was een zware training. Om tien uur stonden we daar dan allemaal. Sarah en Rozanne die voor de eerste keer na een lange blessure weer op het appel was. De verloren zonen Jasper en Kjell en de 'habitués' Ewoud en ik. O, en ik vergeet nog een terugkomer, Tim die ook uit blessure terugkomt. Wat een bende. We vielen echter als groep helemaal niet op want juist vandaag werd in het vrijbroekpark en omstreken een wandeltocht gehouden. Het park krioelde van de stappers en na onze opwarmingsronde waarbij we reeds moesten slalommen trokken we met enige twijfels naar het rozenpark. Bleek dat een deel van het partcours door het rozenpark trok. We lieten ons allerminst afschrikken en deden onze versnellingen. Bij de laatste liep het bijna fout want een groep wandelaars vertikte het om te reageren op onze verwittigingskreten en we konden bijna enkele frontale botsingen met gewonden betreuren. Gelukkig zijn lopers minder koppig en konden we ze net op tijd ontwijken. Vieze gezichten in onze richting maar het kon onze goede luim niet verpesten. We waren weer een groep en dat deed deugd. Op naar de training zelf. Op het programma: 600m (toer rond het rozenpark) gevolgd door een 100m joggen en een 200m in het rozenpark. Voor de middellange afstandlopers 3 keer met 3 minuten recuperatie tussen. Voor de lange afstandlopers (Kjell en Tim, maar die liet de 200m op mijn voorstel vallen) waren dat er vijf. We begonnen er aan. Kjell op kop, schuin gevolgd door mezelf en achter mij de rest. We kwamen uit in 1.41, da's sneller dan tijdens de voorbereidingsperiode. Ik dacht dat we wel zouden verzwakken. De tweehonderden waren echter ook van kwaliteit, allen rond de 30 seconden. De tweede liepen Kjell en ik eveneens in 2.41, kort gevolgd door Jasper die nog last had van een slepende verkoudheid en Ewoud en TIM. Bij de derde (mijn laatste) wilde ik me nog eens testen met het oog op volgende week en ik nam na zo'n 400m de leiding, trok goed door en eindigde in 1.38. Niet slecht; Kjell volgde in 1.41, de rest zat wat verder. De twee laatste van Kjell waren van dezelfde kwaliteit en die liep hij helemaal alleen. Chapeau. Hij stond wel hevig te hijgen na de laatste 200 en moest toegeven dat twee beschuitjes als ontbijt misschien wat te weinig was. Het deed ook plezier om Els lens daar onder de bomen aan het rozenpark tegen het lijf te lopen. Stilaan kruipt ze uit het dal. Stilaan maar zeker. Hilarisch en pathetisch tegelijk vind ik die Silence-Lottoploeg. Ze verliezen de ronde en gaan dat vieren in het Hard-Rock café. Belachelijk gewoon. Ga toch naar huis! (Maar ja, dat feestje was al gepland, hé!) En dan staat daar in het groot: Silence-Lotto, the Rock'n roll team. Hahaha... als dat zo is ben ik Marilyn Manson...
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
