Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
14-06-2008
SpiderMoon
Vorige week kloeg Moon bij het hoogspringen over zijn schoenen. Zijn tenen deden pijn bij het afstoten. Ik vroeg hem daarop of zijn schoenen niet te klein waren geworden. Misschien wel, antwoordde Moon. Soms zitten mijn tenen wat gekruld. Wat voelde ik me schuldig. Ik vergeet dat die jongen zijn voeten groeien. Hij heeft ondertussen een 35 van schoenmaat maar zijn spikes dateren van vorig jaar Maart. Als je naar die spikes kijkt denk je dat die nog wel even mee kunnen want ze zijn allesbehalve versleten natuurlijk. Wij dus vandaag naar Running Mate in Kampenhout. Mario toonde ons wat hij in Moon's maat had. Ik zag meteen aan zijn ogen dat Moon een duidelijke voorkeur had. Mijn voorkeur ging naar prachtige witte Adidassen. De andere merken wilde Moon zelfs niet passen. Hij wilde de rode spikes van Adidas. Waarschijnlijk wil hij er mee vliegen zoals Spiderman want het zijn net de schoenen van de vliegende spin. Ik had vandaag mijn wekelijkse rustdag en ik denk dat die net op tijd kwam. De laatste weken waren vrij zwaar en een wat lichtere periode zal mij opnieuw wat extra energie geven. Ik wil ook mijn linkervoet wat rust gunnen. Toen de dokter me maanden geleden zei dat mijn klierkoorts er zeker voor zou zorgen dat ik af en toe en zeker bij heel zware inspanningen een inzinking zou meemaken dacht ik dat het wel zou meevallen. Nu voel ik me al enkele dagen moe. Misschien is het zo ver. Vanmorgen was ik bij het opstaan zelfs wat duizelig. Is mijn bloeddruk weer aan de lage kant? Oudere atleten nooit honderd procent in orde.
We waren met ons drieën naar de Nekker afgezakt voor de vrijdagavondtraining. Terwijl sommigen het hoogspringen gingen oefenen en het groepje jonge spurtertjes trainde op hun start waren Moon en Noah ingedeeld bij de lopersgroep. Bruno vond terecht dat er met het oog op het PK ook eens aan de start op de 1000 m moest worden getraind. Eerst werd er losgelopen en daarna op het voetbalveld versneld en gespurt. Daarna kwam het eigenlijk trainen op de start. Allen naar de duizendmeterlijn. Er werd geregeld van positie gewisseld maar Moon moest duidelijk meermaals van in de binnenbaan starten, een niet gemakkelijke opgave. Bij een wedstrijd is de binnenbaan geen cadeau. Je moet snel starten want het risico is groot dat je anders gewoon van de sokken wordt gelopen op het moment dat iedereen naar binnen komt. Bij een duizend meter of een 1500 gaan de lopers meteen naar het midden en dus moet je eigenlijk onmiddelijk een spurtje trekken. Bij de Benjamins zijn ze dikwijls met een pak lopertjes en daar is het zeker belangrijk om snel te kunnen vertrekken. Ik heb één keer op 800 m vanuit de binnenbaan moeten vertrekken. Dat was tijdens de Flanders Cup van Gent in 2006. Met zijn veertienen stonden we aan de start. De week daarvoor had ik in Oordegem 2.01.42 gelopen. Ik was in bloedvorm en zag de wedstrijd helemaal zitten. Het was daarenboven snikheet en er stond maar een kleine bries. We startten en ik vertrok gewoon. Na honderd meter kwam iedereen naar binnen en ik kreeg meteen een kwak van jewelste. Ik viel bijna en voor ik het goed besefte liep ik in allerlaatste positie. Daar ging mijn mooie wedstrijd. Uiteindelijk spurtte ik er nog drie voorbij in de laatste 100 m. Tijd: 2.01.42. Identiek dezelfde tijd dan één week eerder in Oordegem. Die dag in Gent had er veel meer in gezeten. Als ik mij zoals altijd vooraan had kunnen plaatsen maar dat zijn natuurlijk vijgen na pasen. Gisteren stonden 150-en op het programma. Nog steeds met zware benen begon ik er aan maar na de zesde hield ik het voor bekeken. Mijn linkervoet deed plots verschrikkelijk veel pijn en het straalde uit naar de enkel en zelfs de kuit kwam volledig onder druk. Met de kwetsuur van Marc Masschelein in mijn achterhoofd vond ik het wijselijk om te stoppen. Blijkbaar was mijn lichaam aan de alarmbel gaan trekken. Mijn instinct zei: doorgaan en spurten tegen die jonge gasten. Mijn verstand fluisterde: stoppen man! Gelukkig overwint mijn verstand soms. Morgen gaat het dan misschien opnieuw en ondervind ik niet te veel hinder meer. Ik moet trouwens geregeld aan Marc M. denken tijdens het lopen. Dat juist hij moet gekwetst zijn. De man waar ik als medeloper zo naar opkijk en beschouw als een kracht van de natuur. De oerloper, de kampioen. Ik kon me niet inbeelden dat hij ook kwetsbaar kon zijn. Het zal me nog geregeld aanzetten tot voorzichtigheid.
Het was al een hele week schitterend weer maar vandaag viel de geplande uitstap naar Planckendael voor Noah en zijn klas echter letterlijk in het water. Ze zijn wel effectief gegaan want alles was gereserveerd en georganiseerd maar het werd een natte bedoening. Ik moest deze middag tijdens mijn duurloop in het park van Machelen gedurig aan die kinderen denken. Natte voeten, modder, kou, nat zand in de speeltuin bah. Ik had ervoor gekozen om ondanks de regen mijn duurloop toch onder de middag te doen. En kijk, na zo'n tien minuten stopte het met regenen. Natte voeten had ik achteraf toch want het park was bijna in een meer veranderd? Ik vond het altijd al spijtig dat er in Machelen geen vijver is. Een park zonder eendjes is toch zoiets als een café zonder bier? Maar dit was er wel over, hoor. Water in overvloed maar geen eendjes te bespeuren. Die waren waarschijnlijk elders aan het schuilen. Drie kwartier heb ik rondgezwommen. Meer hoeft voor mij niet. Ik ben tenslotte geen fondloper. Na de stretching en de versnellingen kroop ik doornat in mijn wagen. De hete douche deed deugd en ik was achteraf heel blij dat ik gelopen had. Niets garandeerde me dat het vanavond droger zou zijn. Vandaag is Jef geopereerd. Ik hoop dat hij het goed stelt en snel opnieuw de oude zal zijn. Wie bijna terug de oude is is Els. Ik las op haar blog dat ze sinds vandaag officieel genezen is verklaard van haar hernia en dat ze groen licht kreeg om opnieuw te lopen. Waarschijnlijk zal ze heel voorzichtig moeten opbouwen maar Els heeft zoals alle atleten overschot aan karakter en ik ben zeker dat ze heel snel terug op de Nekker zal staan. Ik ben écht blij voor haar. Toen ik daarstraks huiswaarts reed hoorde ik een radioreporter Hans Van Alphen interviewen. Ongelooflijk hoe zo'n journalist naast de bal kan trappen. Ik vraag me af of die man eigenlijk wel weet wat atletiek hoegenaamd is. Domme vragen stellen is in de mode en vandaag was het weer prijs. Hans Van Alphen is in volle opbouw naar de spelen en verkiest om niet naar de Europabeker in Hengelo te trekken. Da's toch zijn goed recht, zeker. Iedere atleet die ernstig met zijn vak bezig is weet toch best wat hij moet doen om te pieken wanneer het moet. En het moet pas in Peking! Punt uit! Wat stelt die Europabeker voor in een Olympisch jaar. Nada. De reporter vroeg of Van Alphen dan zonder competitie naar de spelen gaat trekken. Man, man toch. Hij wist dus blijkbaar niet dat er nog gewone meetings zijn en dat je daar als tienkamper ook aan de bak kunt over diverse proeven zonder de belasting en de druk van het tienkampen op zich te moeten dragen.
Blijkbaar is atletiek toch één van dé Olympische sporten bij uitstek. De spelen komen dicht en daar verschijnt plots het ene atletieknieuws na het andere in de pers. Het zegt natuurlijk ook iets over het belang die atleten aan het vierjaarlijks evenement hechten. Neem nu vandaag. Het begint bij Paula Radcliffe die weigert om forfait te geven voor de Olympische marathon. Ze sukkelt met een stressfractuur aan het dujbeen maar geeft haar zelf nog 90 tot 100% kans op deelname. De specialisten spreken van een revalidatie van zes tot acht weken maar zij is al opnieuw in Font Romeu waar ze binnen twee weken de training wil hervatten. Je moet weten dat ze daar met krukken is toegekomen. Straffe madam als het haar lukt! Over naar Antonio Pettigrew. Na zoveel jaren geeft hij eindelijk dopinggebruik toe. Hij kon ook niet anders want de bewijzen waren te zwaar geworden. In de States geven ze de indruk aan de grote schoonmaak te zijn begonnen maar het gaat om een hoop ex-atleten. Hoe zou het zijn met al hun actuele Olympiërs? Gezond en wel verstopt in hun trainingskampen in de woestijn van Nevada of hoog in the Rockies? Wie we wel weten zijn is onze eigen Kim Gevaert. Gisteren won ze in Hengelo nog de 100m in een redelijke 11.25. Onlangs overwoog ze een klacht tegen de dopingzondaars van Arhene. Toen miste ze daar op een haar de finale. Van drie finalistes weten we ondertussen dat ze doping namen maar mogelijk blijft het niet bij die drie. Over naar het eigen nieuws. Vandaag hing er in de vitrine: 'geen lopen vandaag'. Een dagje rust zal me goed doen, hoop ik. Al weet je natuurlijk nooit want bij oudere atleten is het soms aangewezen om toch in beweging te blijven en een minimum te lopen. Ik heb met Bruno, de jeugdcoördinator van RAM het plan opgevat om tijdens de sportdag van de Sint-Maartenschool de kinderen de gelegenheid te geven om naast de gebruikelijke sporten als voetbal, hockey, enz ook eens te kunnen proeven van atletiek. We gaan dat doen aan de hand van een soort standaardtraining met opwarming, stretching en allerlei min of meer technische spelletjes. We eindigen met een vierkampje. Waarschijnlijk zullen de kinderen mogen spurten, lang lopen, werpen en springen. De bedoeling is om nog meer kinderen van de Sint-Maartenschool naar onze club te lokken. Het is een experiment dat in geval van succes in de toekomst kan worden herhaald in andere scholen.
Nog een zonnige dag! Ik word verwend, alhoewel Ik zit een aantal dagen thuis te werken aan een volledig nieuwe lay-out voor ons tijdschrift Feeling Wonen. Gisteren was het een zoektocht naar frisse ideeën en bladeren doorheen talrijke, voornamelijk buitenlandse magazines. (Tja, iedereen steelt overal, waarom zou ik het niet doen, haha!) Nu de zon toch scheen had ik me gisterenochtend buiten geïnstalleerd. Lang heeft dat niet geduurd want mijn 'charmante' buren die dachten dat ze op een of andere camping stonden besloten om buiten goed luid naar hun radio te luisteren. Uit pure miserie ben ik dan maar binnen gaan werken. Nu, eens voor de computer zit ik toch binnen en dat valt niet zo best mee. Het mooie weer werkt inspirerend, dat wel, maar ik zou eigenlijk liefst van al mijn gras afrijden, een toertje lopen, de krant lezen Maar ik zit onder druk want donderdag moet ik een eerste fase voorleggen. Het basisstramien moet ik dan uitleggen aan mijn hoofdredactrice. Da's wel leuk want ik heb de beste hoofdredactrice die je kan wensen en het wordt zowieso een open en leuke discussie. Meestal zitten we op dezelfde golflengte maar met iets nieuws weet je nooit, natuurlijk. Om klokslag twaalf uur ben ik vandaag gaan lopen rond de put van Weerde. Ik wilde in de buurt blijven om zo snel mogelijk terug aan het werk te kunnen. Het was er lekker zwoel. Zelfs de bries was warm. De thermometer van mijn wagen wees 28° aan. Drie kwartier rond het meer of zo'n zeven rondes aan een rustig tempo. Ik wilde vandaag vooral niets forceren want ik had vannacht slecht geslapen en mijn kuiten waren heel stram. Morgen zal ik een rustdag inlassen want mijn linkervoet moet af en toe wat kunnen herstellen. De eerste tien minuten en de laatste vijf waren heel pijnlijk. Daartussenin was het best te doen. Je wordt eigenlijk alles snel gewoon. Zelfs pijn. Daarstraks las ik in de krant een kort interview mer Renno Roelandt. Hij legde uit wat het effect van cocaïne is bij sportbeoefening. Ik moet dus mijn woorden van daarnet terugnemen. Cocaïne is wel degelijk doping. Ik bespaar jullie de details.
Vanmorgen in de auto . Ik breng de kinderen naar school. Radiostem: ' wielrenner Tom Boonen is betrapt op het gebruik van Cocaïne bij een controle buiten competitie ' Moon roept verschrikt: 'Papa, papa, Tom Boonen is betrapt op doping!' Noah: wadisda dopichngng? Ik probeer het uit te leggen Gevaar, verboden, bedrog, enz Ik leg ook uit dat Cocaïne een drug is, dat je daar verslaafd aan geraakt, enz en dat allemaal in min of meer kindertaal. Ondertussen zijn we de school genaderd. Moon zucht: 'Amai, papa, had jij dat gedacht? Misschien is het niet waar?' Ik zeg niets. Noah replikeert: 'jawel, gedoopt worden is gevaarlijk.' Ik weer: 'Neen Noah! Gedoopt worden is niet hetzelfde als doping nemen.' We stappen uit de wagen. Aan de speelplaats gekomen loopt Moon naar zijn vriendjes: 'Tom Boonen is ' Tommeke, Tommeke Wat doe je de jeugd toch aan. Je was (bent) een held voor héél veel mensen en héél veel kinderen. Een held moet een held blijven. Ik veroordeel je niet, dat zullen er nog genoeg doen. Het moet verschrikkelijk stresserend zijn aan de top. Ik weet alleen niet hoe we dat aan al je jonge aanbidders moeten gaan uitleggen. Eigenlijk heeft dit niets met doping te maken en waarschijnlijk zal je zelfs niet sportief worden vervolgd maar strafrechterlijk zal je de gevolgen moeten dragen. Bovendien is je naam besmeurd tot het einde der dagen. Dommeke, dommeke
Het laatste nieuws over onze secretaris is niet goed. Hij moet donderdag onder het mes en daarna wordt het acht weken plaaster. De puntjes die we bij het verspringen hebben behaald moet Jef wel héél duur betalen, vind ik. Ook bij onze damesploeg zou Leen met een kwetsuur zijn uitgevallen. Willen we die Interclub bij de Masters opdoeken? Het zou onze club heel wat (blessure)leed besparen. Ook Jef Huyge (FOTO1) beeindigde zijn wedstrijd trouwens al hinkend! Desnoods moeten we maar in de toekomst met een onvolledige ploeg aantreden ipv zo'n risico's te lopen. Vandaag was het weeral mijn weer. Lekker zwoel, zo heb ik het graag. Ik ben dit jaar al gediend geweest wat mijn wedstrijden betreft. Zowel op de seniorsinterclub, het BK als op de BVV gisteren was het warm tot heel warm. Alleen in Zwevegem was het koeler maar de zon scheen tenminste. Vandaag hield ik me gedeisd. De spieren waren nog wat stram en samen met Kjel en Jasper liep ik een half uurtje los in het park. De twee anderen maakten het uur vol maar ik hield het ondertussen bij wat soepelheidsoefeningen en enkele versnellingen. De komende dagen zal ik het ook bij wat duurlopen houden. Pas vrijdag doe ik opnieuw snelheid en zondag in het park vlieg ik er weer in. (1000en) Misschien dat mijn voet ondertussen gunstig evolueert want gisteren en vandaag had ik toch weer pijn. Vooral gisteren tijdens de opwarming op het gras (het lag heel oneffen!) voelde ik weer pijnscheuten. Afwachten Ik wil nu liefst niet stoppen. De vorm is er bijna, ik voel het. Nog een paar percentjes bij en dan kan ik mijn jaartijd op 800 nog aanzienlijk verbeteren, hoop ik. Voor de fans van RAM, Eline (FOTO2), één van onze jongste en tevens beloftevolste jonge atleetjes heeft nu ook een eigen blog: www.bloggen.be/eline97/
De dag na de wedstrijd heb je steeds een wat nuchterder kijk op het voorbije evenement. Je hebt de koers in je hoofd nog enkele keren gelopen, foto's bekeken en de analyse van ploegmakkers laten bezinken. Al bij al heb ik het er niet slecht van af gebracht maar ik maak me wel enkele bedenkingen. Geklopt worden door een véél jongere master is geen schande. En Andy Delme was duidelijk voor de wedstrijd goed gebriefd door zijn lepe coach Dirk Van Kerkhoven. Het bewijs is de foto net na de start waar de latere winnaar me op een alleszeggende hypergeconcentreerde wijze aankijkt. (Grappig!) Johan Wonninck vertelde me achteraf dat ik waarschijnlijk te snel reageerde op de aanvallende loper van ATLA. Dat werd me later bevestigd door Frits die ook vond dat ik te veel kruid had verspeeld door dat gat meteen dicht te lopen. Moon zei me dat ik in de spurt omkeek en dat de winnaar me op dat ogenblik langs de andere kant voorbijsnelde. Dat kan ik niet bevestigen en niet omkijken had aan het resultaat niet veel meer kunnen veranderen. Andy was nog frisser en sneller dan ik in die laatste 100 meter. Misschien had ik me wat langer moeten verstoppen. Ik heb het grootste deel van de wedstrijd in tweede stek gelopen en praktisch in baan twee om niet gehinderd te worden door mijn voorganger en mijn foulé te kunnen trekken.. Zo pakte ik toch wel veel wind, maar het is nu éénmaal mijn manier van lopen. Ook op training loop ik nooit recht achter iemand maar eerder schuin er achter. Vraag het maar aan Jasper. Ik hoop dat de kwetsuur van Jef wat meevalt. Je opofferen en toch maar meedoen omdat we niet genoeg slagvaardige masters hadden en dan gekwetst uitvallen. Je zou voor minder balen. Op voorhand had Jef me nochtans gezegd: 'Eén keer springen is voldoende'. Maar ja, Jef heeft altijd al het ware atletenbloed in zijn aderen voelen vloeien en hij wilde toch nog eens proberen en nog eens Jammer natuurlijk. Veel sterkte Jef!
Vandaag lag de laatste opgelegde oefening van het seizoen op het programma: de Interclub (Beker Van Vlaanderen) bij de masters. Zo'n interclub is altijd een speciale bedoening en ik heb daar wel een dubbel gevoel bij. In de eerste plaats zijn interclubs dé gelegenheid bij uitstek om een groepsgevoel te kweken. We mogen niet vergeten dat atletiek toch vooral een individuele sport is. Aan de andere kant moet je er wel een ploeg voor hebben en bij de masters is dat geen evidentie. Ook dit jaar had Jef (Van Lierde) onze secretaris met veel moeite een team op papier gekregen. Onze voorzitter en onze secretaris dienden daarvoor wel hun clubtruitje van onder het stof te halen maar ze stonden er wel. Na de eerste vijf proeven stond RAM zelfs even aan de leiding. Dirk had de 100m gewonnen. Piet (Hoog) en ikzelf (1500) werden allebei tweede. Ik was nochtans al de hele week bloednerveus voor die 1500. Ik had die afstand nog maar één keer gelopen en dat was me toen niet echt bevallen. Vandaag echter wel, natuurlijk! Frits had me op voorhand gezegd dat het wellicht een tactische wedstrijd zou worden en hij had gelijk. Mijn tijd van 4.27 is niet om over te stoefen maar ik had zoveel overschot dat ik dit jaar nog wil proberen om het clubrecord op die afstand te verbeteren. (4.19) De loper van Roba die me nipt klopt in de spurt was dertien jaar jonger en ik was niet alleen in die situatie. Onze ploeg was gemiddeld 49 jaar jong. Er moet dringend aflossing komen! (Joeri, next year ) Voor de aflossingen stond onze ploeg derde. Dat had niemand durven voorspellen. Mits we wat versterking krijgen volgend jaar kunnen we zelfs promoveren. maar dan moet er nu reeds iemand beginnen trainen met de polstok want in eerste zit die proef er ook bij. Ons aflossingsteam werd laat in de namiddag prachtig tweede en dat was genoeg om onze derde plaats in de eindstand veilig te stellen. Twee valse noten waren de opgelopen kwetsuur van Jef bij het verspringen (er heerst een vloek op dat nummer!) en de hervallen achillespeesblessure van de andere Jef (Huyge op de 5000m) die de RAM net als Pierre(3000m) met de moed der wanhoop hadden vertegenwoordigd op de langere loopnummers. Een onverhoopt resultaat voor de RAM-oudjes. Alle resultaten en beelden(de meeste door onze Moon gemaakt) staan reeds op de RAM-site.
Net als twee weken geleden hebben ditmaal in Vilvoorde onze youngsters van zich laten spreken. Trainer Bruno had weliswaar slechts zeven atleetjes kunnen meekrijgen, de resultaten mogen er zijn en het is leuk om te ervaren dat onze club wel degelijk kwaliteit bezit. De vierkamp van Sparta Vilvoorde had de weergoden niet mee en daardoor bleven vooral de tijden in de spurtnummers bij de Rammertjes onder de persoonlijke records. Ik heb vooral onze twee benjamins, Sven en Moon gevolgd. Bruno liep van de ene groep naar de andere om ieder met raad en daad bij te staan. Het was soms nodig en de gouden tips die hij aan Sven en Moon gaf bij de diverse nummers hebben mee geleid tot hun uitstekende resultaten. Zeg nu zelf, onze twee benjamins op de eerste twee plaatsen, dat had niemand op voorhand verwacht. Sven is goed in alles maar vandaag was hij outstanding bij het hoogspringen dat hij met glans won. (Nieuw PR van 1m20) Een tweede plaats bij het werpen en goede chrono's op beide loopnummers zorgden met zijn hoogterecord voor de overwinning voor RAM. Moon maakte het benjaminsfeest compleet door onverwachts de tweede plaats te pakken. Moon's sterkte ligt in de loopnummers waar hij tweemaal tweede werd. (Op de 60m slechts met één honderdste geklopt.) Het gooien ging hem nog goed af want zijn balletje vloog bijna 25 m ver. Zwakste onderdeel: het hoogspringen. (Dat wisten we op voorhand) Op deze proef heeft de aanpak van Bruno écht wel gespeeld. Hij wist Moon wonderwel te motiveren en het was zelfs met een glimlach op het gezicht dat Moon zijn aanlopen nam. Met zijn 90cm heeft hij geen geschiedenis geschreven maar dat was al bij al boven onze verwachtiingen gezien de povere springprestaties op training. Ook Dries kon op het podium met een derde plaats, Jitse werd vierde en van de meisjes heb ik nog geen einduitslag maar gezien hun goede resultaten zit er voor allen wel een top-vijf plaats in. Proficiat aan onze hele ploeg. RAM heeft ook in Vilvoorde getoond dat er met hen moet worden gerekend. Ik hoorde bij het aankomen de jongens van Duffel zelfs fluisteren: 'Oei, Moon Lafère is er ook!' En zeggen dat Moon altijd zo bang wordt bij het horen van de naam Duffel (Alle foto's staan vanaf maandag op de RAM-site)
Vanmorgen is het beginnen regenen en het regent nu nog steeds. Ik heb daarom besloten om met de kinderen thuis te blijven ipv op de Nekker te gaan trainen. Moon heeft morgen een vierkamp in Vilvoorde en ik heb liever dat hij op tijd in zijn bed is. Noah zag er trouwens ook verschrikkelijk moe uit en ik kan een rustdag zelf ook wel gebruiken. Het is ondertussen twee weken geleden dat ik nog eens écht heb gerust. Daarenboven loop ik liever morgen. Rusten daags voor een wedstrijd ligt me niet zo goed. Een klusje voor vanavond is Moon's spikes nakijken. Ik had voor de wedstrijd in Duffel nieuwe toppen gestoken maar ze blijkbaar niet hard genoeg aangespannen. Net voor de start van de 1000m merkten we dat er drie ontbraken. Bij het spurten losgekomen waarschijnlijk. Een tweetal anderen stonden op het punt om op hun beurt uit te vallen maar die heb ik er dan nog snel met de hand terug aangevezen. Ik zal vandaag maar een tang gebruiken in de plaats van dat onnozel draaispul dat ze bij de schoenen meeleveren En reservetopjes meenemen.
Wat een hondenweer deze middag. Het goot en het bleef maar gieten. Mijn schoenen zien er voorlopig nog vrij wit uit en ik verkoos dan toch maar te wachten. In de vooravond was het eindelijk droog en ik vertrok dan maar naar Machelen voor een half uurtje rondjes draaien. Het draaide soepel en ook de versnellingen achteraf gingen perfect. Ik voel dat de conditie uitstekend is en nu de zware opbouw zowat achter de rug is geraak ik stilaan in een 'état de grâce'! Gevaarlijk! Vraag het maar aan Marc Masschelein die dinsdag een scheurtje aan de hamstrings heeft opgelopen. (Veel moed Marc!) (FOTO's=Marc tijdens de BVV vorig jaar in Booischot) Wij masters moeten steeds op onze hoede zijn en zelfs dan hangen kwetsuren als een zwaard van Damocles boven ons hoofd. Kwetsuren komen soms zomaar. Je krijgt geen aangetekend schrijven of smsje op voorhand. Je voelt je goed, zelfs supergoed en plots, baf, de kwetsuur. Vandaar dat voorzichtigheid geboden is wanneer je je goed voelt. Soms word je te entoesiast of wil je juist nog meer trainen. Nooit goed natuurlijk. Temperen, dat moet je doen en de vorm zo lang mogelijk trachten aan te houden en pieken wanneer je dat zelf verkiest. Voor mij komen er na de interclub wellicht nog enkele wedstrijden vooraleer ik een korte rustperiode ga inbouwen half juli. Wedstrijden die ik eindelijk zelf zal kunnen uitkiezen. Gedaan met al die verplichte oefeningen. Voor mijn part mogen ze de interclub bij de masters gerust afschaffen. Wat hebben we daar eigenlijk te bewijzen? Niets toch. Maar goed, ondertussen bestaat de BVV nog steeds en staan we er zondag in Booischot weer aan de start. Ik zie het wel zitten. Liever meedoen dan zoals vorig jaar naast de piste gekwetst te moeten toekijken. Iemand anders zal nu voor de fotootjes moeten zorgen. Moon misschien als hij meegaat. Dat hangt een beetje van het weer af. Als het regent laat ik hem liever thuis. Hij is trouwens zaterdag al van de partij in Vilvoorde. Daar gaat een vierkamp door en de benjamins zullen er de 60m, de 1000m, het hoogspringen en het hockeybalwerpen betwisten. Voor de twee loopnummers maak ik me geen zorgen. Ook gooien zal nog wel enigszins gaan. Problematisch wordt het hoogspringen. Moon is een inpulsieve en instinctmatige sporter. Hij loopt puur op het gevoel. Op training hebben we echter gemerkt dat hij bij het hoogspringen te veel gaat denken en dan lukt niets meer natuurlijk. Ach, we zien wel. Als die mannekens zich maar amuseren.
De kinderen hadden vandaag geen school en ik had dus een dag verlof genomen. Van trainen kwam niet veel in huis en dus trok ik vanavond nog naar het Vrijbroekpark voor een duurloopje van ongeveer 45 minuten. Mijn voet deed weer behoorlijk pijn maar het was te verbijten. Plots kwam ik Steven, de papa van Pieter, een klasgenootje van onze Noah, tegen. Hij draaide zich spontaan om en we hebben nog een zestal km al babbelend samen gelopen. Da's natuurlijk leuk, want voor je het weet zijn die drie kwartier voorbij. Het gespreksonderwerp was lopen. Hoe kan he took anders. Steven zou graag met zijn oudste zoon Bram een kijkje komen nemen op de RAM. Ik vertelde hem hoe het er op de Nekker aan toe gaat en dat iedereen vrijblijvend mag komen testen. Bram is blijkbaar een goede loper en ieder jaar plaatst hij zich bij de eersten tijdens de scholencross. Wanneer je dat doet kan je lopen en dus heeft Bram zeker potentieel genoeg om aan atletiek te doen. Daarenboven wil Steven graag de 10 km dwars door Mechelen lopen in September en wat intervaltraining zou hem zeker helpen om zijn eindtijd aanzienlijk te verbeteren. Ik zou zeggen: Steven, aarzel niet en kom asap meelopen. Gisteren tijdens de opwarming hadden Kjel en ik het over het oefenkamp dat ik volgend jaar tijdens de paasvakantie in opdracht van Magda moet organiseren. Ik dacht aan een weekje Oostduinkerke met trainingen op het strand en op de pistes van Nieuwpoort (Tartan) en Oostduinkerke (sintelbaan met een leuke Finse piste rondom). Logeren kunnen we dan in de buurt. Kjel heeft andere plannen voor onze groep want Kurt heeft blijkbaar vorige week tijdens zijn verblijf in Kreta reeds contacten gelegd met de Atletiekclub van Hania en ook voor het logement zou kunnen gezorgd worden. En onze vriendin Christel die al jaren in Hania woont kan dan elke dag voor ons koken. (Grapje!) De vluchten zijn op dat moment nog betaalbaar. Laat ons maar zo snel mogelijk trachten om daar een totaalprijs voor te berekenen en eventuele sponsors aanspreken. Ik ben alvast kandidaat voor een zonnige stage. Vooral wanneer het in Hania (FOTO'S) zou zijn. Ik heb er jaren geleden op die piste (LUCHTFOTO) gelopen. Dat was gewoon een heerlijke ervaring. De laatste keer dat ik er met vakantie was heb ik er ook de basis gelegd voor mijn tweede Belgische titel. Ik hou inderdaad van het trainen in de warmte. (Hoe warmer hoe liever zelfs!) Ik heb dan ook veel minder last van allerlei kwaaltjes. Kurt, jongen, I can't wait
Als de kat van huis is⦠doen de muizen toch hun best!
Magda en Herman zijn vanmorgen op vakantie vertrokken. Het mooie Korfou (Griekenland) was de eindbestemming. Trainen zonder coach is altijd een beetje vreemd. We hebben nochtans een schema gekregen maar Magda brengt toch altijd wat meer discipline en ernst in de groep. Niet dat er gisteren een loopje genomen is met de training, hoor! Er stonden 400en op het programma. De mannen van de lange afstand (Kjell, Joeri en Tim) moesten er 10 na elkaar lopen met telkens 200m joggen tussen. Voor Jasper en mezelf waren er drie series van twee 400en. Slechts een 100m joggen tussen de 400en van elke reeks en tussen de reeksen 3 minuten rust. De piste is nog steeds niet hersteld en dus wordt er telkens zo'n 9m meer gelopen. Onze tijden waren dus verre van slecht, temeer er in de laatste bocht zoals gewoonlijk een strakke wind roet in ons trainingseten kwam gooien. Ik kon me veroorloven om in het spoor van Jasper te blijven maar veel baat had ik daar nu ook niet van. Door het verschil in foulée loop ik niet graag helemaal achter Jasper. Ik plaats me altijd een beetje opzij waardoor ik wind pak en altijd iets langer moet lopen in de bochten. Op voorhand kijkt zo'n training maar niks maar pas na de laatste meters besef je hoe zwaar het weer is geweest. Soit! Het was een geode voorbereiding voor zondag op de interclub in Booischot.
We zijn een dag verder en ik heb mijn ontgoocheling al een beetje verwerkt. Ik dacht echt dat we dat record gingen binnenhalen. Sindsdien probeer ik in gedachten de wedstrijd te herlopen. Gewoon om uit te vissen waar ik zelf misschien in de fout ben gegaan. Op de site van AZW (organisator) vond ik nog twee foto's van onze aflossingen. Als ik ook de foto bekijk die door onze pa zijn gemaakt denk ik dat we vooral bij de stokwissels beter hadden gekund. Op het moment dat ik de stok doorgaf aan Danny stond ik bijna voorbij hem. Mits een betere wissel... maar dat zijn natuurlijk vijgen na pasen. Zondag op de interclub zal ik toch voorstellen om die wissels efkens uit te proberen. Deze middag ben ik gaan duurlopen in Machelen. Het was een heerlijk loopweer. (Zo'n 27 graden) Ik hou echt van warm weer. De bloeiende struiken gaven door de warmte nog meer van hun aroma vrij. Ik heb wel moeten lachen met een koppel van middelbare leeftijd dat daar op een bank passioneel stond te kussen. Hun lichaamstaal vertelde dat ze duidelijk geen officieel koppel zijn en iedere keer dat ik uit de bocht kwam lieten ze elkaar vliegensvlug los en trokken ze hun kleren wat strakker aan. Om de drie minuten kwam ik voorbij en na een zestal toertjes vonden ze het welletjes en besloten ze een ander deel van het park op te zoeken. Pech voor hen want de tweede bank die ze hadden uitgekozen lag natuurlijk ook op mijn parcours. Toen ik een toertje later voorbij liep heb ik zelfs 'goeiedag' gezegd. Dat was er voor hen blijkbaar over want de volgende doortocht waren ze op weg naar hun auto's. En mijn voet? Hij doet weer pijn.
Twee tienden van een seconde kwamen we in Zwevegem te kort om een nieuw Belgisch record te lopen. Onze ploeg bij de masters 45+ bestond uit startloper Jos Jacobs (Eendracht Aalst), Marc Masschelein (Koninklijke Kortrijk Sportief), ikzelf en als laatste loper de snelste van de vier, Danny Houtman (Eendracht Aalst). Eindtijd: 3.39.16. Spijtig! Ik had mijn vaste supporters, Noah, Moon en Papy mee maar zelfs dat heeft niet mogen baten. Ik had aanvankelijk geen last van mijn ontstoken voet maar na de wedstrijd was de pijn lichtjes terug. Afwachten wat het morgen zegt tijdens het duurlopen.
Vandaag was het enkel op loopgebied een rustdag want het 100-jarig bestaan van de Sint-Maartenschool werd vandaag met een waar volksfeest in het centrum van Hombeek gevierd. De weergoden die het de laatste dagen wat lieten afweten moeten een boontje hebben voor de Hombeekse parochieschool want of het nu gaat om een schoolfeest, de plantenbeurs of een mega-evenement als vandaag, de zon is meestal van de partij. Zuster Jeanne heeft me daarnet verklapt hoe dat komt maar ik zal haar geheim niet verklappen. Dat blijft tussen ons! Ik ben dus met mijn Nikon in de aanslag van links naar rechts gespurt om toch maar zoveel mogelijk kindjes en ouders te registreren voor het nageslacht. Kwestie van binnen 100 jaar wat foto's te hebben voor het hoofdstuk over de 100e verjaardag. Grote pechvogel van de dag was Moon. Tenminste dat vond hij zelf. Wat was er allemaal gebeurd? Het begon toen hij zijn rol aan het spelen was in het 'Klasje van toen. Een soort toneelstukje geïnspireerd op de schoolgewoontes in een dorpsschooltje van héél, héél lang geleden. De kinderen die hierin meespeelden moesten zich als een soort Gavroche of Witte van Zichem kleden. Het probleem bij Moon waren zijn lange manen. Ik had hem voorgesteld om een meisje te spelen maar dat resulteerde in een soort gebrom en een boze blik. Dus maar een haarband en een grote pet. Zo bleef zijn haar netjes verstopt in het hoofddeksel. Toen de rij kinderen het podium opstapten moesten ze één voor één voorbij juffrouw Maria die helemaal in haar rol van ouderwetse en strenge juf opging. Ieder jongetje moest zijn pet afzetten. Toen Moon haar passeerde tikte ze hem aan: 'hum, hum. Pet af jongen!' Toen Moon geen aanstalten maakte om de pet af te zetten deed ze dat zelf; (Ze had Moon onder die grote pet en zonder zijn lange haar gewoon niet herkend.) Nu vielen de lokken ineens naar beneden en stond hij daar met die haarband en de pet in de handen. Met tranen in de ogen ging hij naar zijn plaats en prutste zijn haar opnieuw onder die pet. Dit was pech nummer 1. Een uur of drie later zaten we met zijn allen in de buurt van de eetstandjes. Zes uur was het moment waarop alle kinderen het speciaal gecomponeerde schoollied zouden zingen en 100 ballonnen lossen. Ook Moon en Noah stonden op het voetbalveld achter de grote tent. De ballonnen geraakten niet ver en alle kinderen stonden was verbauwereerd te staren naar die grote tros die in de bomen bleef hangen. Op dat moment gaf een vriendje van Noah Moon opzettelijk een stevige duw. Moon kon niet anders dan naar voren springen, recht in een grote verse hoop koeienstront. Tja, Hombeek is Mechelen maar ligt toch nog een beetje op den buiten. Een wenende en stinkende Moon kwam naar ons gelopen en het heeft moeite gekost om zijn twee dagen oude schoenen, zijn broek en zijn voeten een beetje proper te krijgen. Hij wilde meteen naar huis maar we zijn uiteindelijk toch gebleven. Dit was dan pech nummer 2. En nummer drie kon natuurlijk niet uitblijven. De meeste jongens hadden verzamelen geblazen in de bosjes tussen de school en de voetbalvelden. Ze liepen daar bijna allemaal met bamboestokken en zwaaiden er mee als volleerde samouraï. Plots staat Moon daar weer, met een bloedende bovenlip. De ene of de andere belhamel had zijn stok in zijn richting gegooid. Pech nummer drie. Geef toe, Moon komt wel degelijk in aanmerking voor de titel van pechvogel van de dag... Op het moment dat ik de eerst keer wat te drinken ging halen stond ik oog in oog met Jantje Lefever, enkele jaren geleden Belgisch Kapioen cross bij de miniemen en toen een grote atletiekbelofte. Hij koos jammer genoeg voor 'koning voetbal' en een toenmalige transfer naar eersteklasser Lierse. Jammer. Hij speelt nu bij Duffel, in Provinciale. Het is nooit te laat om terug te gaan lopen, Jan. (Jantje is het eigenlijk niet meer, hij is nu groter dan ik!)
Gisteren ben ik begonnen met het nemen van ontstekingsremmers. En kijk, vanmorgen voelde ik een lichte beterschap in die vervloekte linkerpoot. Vanmiddag stond er gelukkig maar een korte duurloop op het programma en met mijn verband rond de voet en een hoofd vol goede moed heb ik die probleemloos afgewerkt. Ook bij de versnellingen voelde ik niets. Maar spurten doe je rechtdoor en het is meestal wanneer ik mijn voet kantel, bvb om een bocht of een hindernis te nemen, dat ik pijn heb. Hopelijk gaat het morgen nog wat beter. Ik zal wel moeten oppassen dat ik op het feest van '100 jaar Sint-Maartenschool' mijn voet niet overbelast want ik ben er fotograaf en zal toch wat moeten rondlopen. Vandaag werd Noah zes jaar. We hebben dat in familiekring en met pizza's en taart vanavond gevierd. Noah had voor zijn verjaardag iets uit de Playmobilcatalogus gevraagd. Hij was er zo door bezeten dat hij elke avond ging slapen met die bewuste folder onder zijn hoofdkussen. Hij heeft zijn cadeau vandaag gekregen en zal dus wat rustiger kunnen slapen. Wie niet rustig zal slapen is René Vandereycken. Onze rode lammetjes hebben er weer niet veel van gebakken. Ik heb met één oog meegekeken met Moon en wat ik zag was niet echt hoopgevend. Ik vond de Belgen op alle vlakken tekort schieten. Moon was dan ook nogal droog in zijn analyse: 'de Belgen zijn nie goe bezig, hé'! De waarheid komt uit de kindermond...
Zoals ik gisteren reeds aankondigde ging het vandaag heel wat beter met de benen. Er stond een snelheidstraining op het programma. Na de opwarming en de lenigheidoefeningen begon ik er aan. Eerst een viertal gewone versnellingen gevolgd door tien keer 100m spurten. Hoe meet je dat af in een park? Heel gewoon door de passen te tellen. Bij het spurten op de piste heb ik ook de gewoonte om mijn passen te tellen. Ik chronometreer nooit wanneer ik alleen op snelheid train. Ik let op mijn foulée en tel de dubbele passen. Vierentwintig in totaal. Een heel eenvoudig maar efficiënt systeem. Tijdens het lopen had ik weinig last van de voet. Ik droeg dan ook mijn knelverband en vandaag had ik het beter aangespannen dan gisteren. Wat me verontrust is het feit dat ik sinds vandaag constant pijn heb in die voet. Da's natuurlijk alles behalve een goed teken. Na de wedstrijd van zondag zal ik wellicht opnieuw de dokter moeten raadplegen. Misschien zit er een ontsteking op een deel van die voet? Ik kreeg vandaag weer een blogreactie met felicitaties uit Kreta. Het is daar momenteel een hittegolf en dus uitzonderlijk heet voor de tijd van het jaar. (28-30°) Kurt en Sylvie zitten nu ginder met hun kleinste zoontje Igor, Noah's beste vriendje. Noah heeft vandaag in de klas zijn maatje wel gemist want ze hebben met de juf zijn verjaardag gevierd. Morgen wordt Noah inderdaad zes en mag hij officieel lid worden van de RAM. Ik heb onlangs bij het zoeken van oude legerfoto's van Kurt en mezelf nog een andere relikwie opgevist. Een foto van mij tijdens een 20km wedstrijd aan de kust. (Middelkerke) Ik zag er wat frisser uit dan nu maar dat was dan ook bijna 25 jaar geleden, nietwaar. Het valt me op dat een blik blijkbaar minder verandert dan de rest. (Alhoewel, die pezige schouders?) Kijk liever zelf maar...
Luc Dequick, die naam kent bijna elke atletiekbeoefenaar. Zijn naam komt ontelbare keren voor in elk nummer van 'Atletiek Leven', in de jaarboeken en op de Valsite. Wanneer je die naam intikt op Google krijg je 1.260 hits. Luc is fotograaf en niet zomaar de eerste de beste. Bovendien heb je hem waarschijnlijk al gezien. Op alle grote meetings is hij aanwezig, gewapend met zijn Nikon en reuzelens waarmee hij de prachtigste foto's maakt. Sportfotografie op zijn niveau is pure kunst. Ga maar eens kijken op http://home.scarlet.be/~ma680559/Pages/dequick.html. Je zal versteld staan! Elk jaar is Luc ook aanwezig op het Belgisch Kampioenschap bij de Masters. Ook dit jaar heeft hij prachtige shots gemaakt. Zijn beelden zijn tegelijk een momentopname maar ook een uiting van een zekere dramatiek. Kijk maar naar de twee foto's hieronder. De expressie in vooral het eerste beeld spreekt boekdelen. Na de wedstrijd was ik heel relaxed. Het was al bij al verlopen hoe ik wilde. Maar de foto van mijn laatste rechte lijn toont een andere ik. Eentje vol razernij bijna, vol expressie, kracht, bezetenheid, woede, een uitbarsting van emoties, het weggooien van zekere frustraties... Ik ben perplex. Ik wist niet dat ik zo tekeer ging. Thanks Luc.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
Vanmorgen in de auto . Ik breng de kinderen naar school. Radiostem: '
wielrenner Tom Boonen is betrapt op het gebruik van Cocaïne bij een controle buiten competitie
' Moon roept verschrikt: 'Papa, papa, Tom Boonen is betrapt op doping!' Noah: wadisda dopichngng? Ik probeer het uit te leggen
Gevaar, verboden, bedrog, enz
Ik leg ook uit dat Cocaïne een drug is, dat je daar verslaafd aan geraakt, enz
en dat allemaal in min of meer kindertaal. Ondertussen zijn we de school genaderd. Moon zucht: 'Amai, papa, had jij dat gedacht? Misschien is het niet waar?' Ik zeg niets. Noah replikeert: 'jawel, gedoopt worden is gevaarlijk.' Ik weer: 'Neen Noah! Gedoopt worden is niet hetzelfde als doping nemen.' We stappen uit de wagen. Aan de speelplaats gekomen loopt Moon naar zijn vriendjes: 'Tom Boonen is
' Tommeke, Tommeke
Wat doe je de jeugd toch aan. Je was (bent) een held voor héél veel mensen en héél veel kinderen. Een held moet een held blijven. Ik veroordeel je niet, dat zullen er nog genoeg doen. Het moet verschrikkelijk stresserend zijn aan de top. Ik weet alleen niet hoe we dat aan al je jonge aanbidders moeten gaan uitleggen. Eigenlijk heeft dit niets met doping te maken en waarschijnlijk zal je zelfs niet sportief worden vervolgd maar strafrechterlijk zal je de gevolgen moeten dragen. Bovendien is je naam besmeurd tot het einde der dagen. Dommeke, dommeke
