Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
05-06-2008
Raindrops keep falling on my head...
Wat een hondenweer deze middag. Het goot en het bleef maar gieten. Mijn schoenen zien er voorlopig nog vrij wit uit en ik verkoos dan toch maar te wachten. In de vooravond was het eindelijk droog en ik vertrok dan maar naar Machelen voor een half uurtje rondjes draaien. Het draaide soepel en ook de versnellingen achteraf gingen perfect. Ik voel dat de conditie uitstekend is en nu de zware opbouw zowat achter de rug is geraak ik stilaan in een 'état de grâce'! Gevaarlijk! Vraag het maar aan Marc Masschelein die dinsdag een scheurtje aan de hamstrings heeft opgelopen. (Veel moed Marc!) (FOTO's=Marc tijdens de BVV vorig jaar in Booischot) Wij masters moeten steeds op onze hoede zijn en zelfs dan hangen kwetsuren als een zwaard van Damocles boven ons hoofd. Kwetsuren komen soms zomaar. Je krijgt geen aangetekend schrijven of smsje op voorhand. Je voelt je goed, zelfs supergoed en plots, baf, de kwetsuur. Vandaar dat voorzichtigheid geboden is wanneer je je goed voelt. Soms word je te entoesiast of wil je juist nog meer trainen. Nooit goed natuurlijk. Temperen, dat moet je doen en de vorm zo lang mogelijk trachten aan te houden en pieken wanneer je dat zelf verkiest. Voor mij komen er na de interclub wellicht nog enkele wedstrijden vooraleer ik een korte rustperiode ga inbouwen half juli. Wedstrijden die ik eindelijk zelf zal kunnen uitkiezen. Gedaan met al die verplichte oefeningen. Voor mijn part mogen ze de interclub bij de masters gerust afschaffen. Wat hebben we daar eigenlijk te bewijzen? Niets toch. Maar goed, ondertussen bestaat de BVV nog steeds en staan we er zondag in Booischot weer aan de start. Ik zie het wel zitten. Liever meedoen dan zoals vorig jaar naast de piste gekwetst te moeten toekijken. Iemand anders zal nu voor de fotootjes moeten zorgen. Moon misschien als hij meegaat. Dat hangt een beetje van het weer af. Als het regent laat ik hem liever thuis. Hij is trouwens zaterdag al van de partij in Vilvoorde. Daar gaat een vierkamp door en de benjamins zullen er de 60m, de 1000m, het hoogspringen en het hockeybalwerpen betwisten. Voor de twee loopnummers maak ik me geen zorgen. Ook gooien zal nog wel enigszins gaan. Problematisch wordt het hoogspringen. Moon is een inpulsieve en instinctmatige sporter. Hij loopt puur op het gevoel. Op training hebben we echter gemerkt dat hij bij het hoogspringen te veel gaat denken en dan lukt niets meer natuurlijk. Ach, we zien wel. Als die mannekens zich maar amuseren.
De kinderen hadden vandaag geen school en ik had dus een dag verlof genomen. Van trainen kwam niet veel in huis en dus trok ik vanavond nog naar het Vrijbroekpark voor een duurloopje van ongeveer 45 minuten. Mijn voet deed weer behoorlijk pijn maar het was te verbijten. Plots kwam ik Steven, de papa van Pieter, een klasgenootje van onze Noah, tegen. Hij draaide zich spontaan om en we hebben nog een zestal km al babbelend samen gelopen. Da's natuurlijk leuk, want voor je het weet zijn die drie kwartier voorbij. Het gespreksonderwerp was lopen. Hoe kan he took anders. Steven zou graag met zijn oudste zoon Bram een kijkje komen nemen op de RAM. Ik vertelde hem hoe het er op de Nekker aan toe gaat en dat iedereen vrijblijvend mag komen testen. Bram is blijkbaar een goede loper en ieder jaar plaatst hij zich bij de eersten tijdens de scholencross. Wanneer je dat doet kan je lopen en dus heeft Bram zeker potentieel genoeg om aan atletiek te doen. Daarenboven wil Steven graag de 10 km dwars door Mechelen lopen in September en wat intervaltraining zou hem zeker helpen om zijn eindtijd aanzienlijk te verbeteren. Ik zou zeggen: Steven, aarzel niet en kom asap meelopen. Gisteren tijdens de opwarming hadden Kjel en ik het over het oefenkamp dat ik volgend jaar tijdens de paasvakantie in opdracht van Magda moet organiseren. Ik dacht aan een weekje Oostduinkerke met trainingen op het strand en op de pistes van Nieuwpoort (Tartan) en Oostduinkerke (sintelbaan met een leuke Finse piste rondom). Logeren kunnen we dan in de buurt. Kjel heeft andere plannen voor onze groep want Kurt heeft blijkbaar vorige week tijdens zijn verblijf in Kreta reeds contacten gelegd met de Atletiekclub van Hania en ook voor het logement zou kunnen gezorgd worden. En onze vriendin Christel die al jaren in Hania woont kan dan elke dag voor ons koken. (Grapje!) De vluchten zijn op dat moment nog betaalbaar. Laat ons maar zo snel mogelijk trachten om daar een totaalprijs voor te berekenen en eventuele sponsors aanspreken. Ik ben alvast kandidaat voor een zonnige stage. Vooral wanneer het in Hania (FOTO'S) zou zijn. Ik heb er jaren geleden op die piste (LUCHTFOTO) gelopen. Dat was gewoon een heerlijke ervaring. De laatste keer dat ik er met vakantie was heb ik er ook de basis gelegd voor mijn tweede Belgische titel. Ik hou inderdaad van het trainen in de warmte. (Hoe warmer hoe liever zelfs!) Ik heb dan ook veel minder last van allerlei kwaaltjes. Kurt, jongen, I can't wait
Als de kat van huis is⦠doen de muizen toch hun best!
Magda en Herman zijn vanmorgen op vakantie vertrokken. Het mooie Korfou (Griekenland) was de eindbestemming. Trainen zonder coach is altijd een beetje vreemd. We hebben nochtans een schema gekregen maar Magda brengt toch altijd wat meer discipline en ernst in de groep. Niet dat er gisteren een loopje genomen is met de training, hoor! Er stonden 400en op het programma. De mannen van de lange afstand (Kjell, Joeri en Tim) moesten er 10 na elkaar lopen met telkens 200m joggen tussen. Voor Jasper en mezelf waren er drie series van twee 400en. Slechts een 100m joggen tussen de 400en van elke reeks en tussen de reeksen 3 minuten rust. De piste is nog steeds niet hersteld en dus wordt er telkens zo'n 9m meer gelopen. Onze tijden waren dus verre van slecht, temeer er in de laatste bocht zoals gewoonlijk een strakke wind roet in ons trainingseten kwam gooien. Ik kon me veroorloven om in het spoor van Jasper te blijven maar veel baat had ik daar nu ook niet van. Door het verschil in foulée loop ik niet graag helemaal achter Jasper. Ik plaats me altijd een beetje opzij waardoor ik wind pak en altijd iets langer moet lopen in de bochten. Op voorhand kijkt zo'n training maar niks maar pas na de laatste meters besef je hoe zwaar het weer is geweest. Soit! Het was een geode voorbereiding voor zondag op de interclub in Booischot.
We zijn een dag verder en ik heb mijn ontgoocheling al een beetje verwerkt. Ik dacht echt dat we dat record gingen binnenhalen. Sindsdien probeer ik in gedachten de wedstrijd te herlopen. Gewoon om uit te vissen waar ik zelf misschien in de fout ben gegaan. Op de site van AZW (organisator) vond ik nog twee foto's van onze aflossingen. Als ik ook de foto bekijk die door onze pa zijn gemaakt denk ik dat we vooral bij de stokwissels beter hadden gekund. Op het moment dat ik de stok doorgaf aan Danny stond ik bijna voorbij hem. Mits een betere wissel... maar dat zijn natuurlijk vijgen na pasen. Zondag op de interclub zal ik toch voorstellen om die wissels efkens uit te proberen. Deze middag ben ik gaan duurlopen in Machelen. Het was een heerlijk loopweer. (Zo'n 27 graden) Ik hou echt van warm weer. De bloeiende struiken gaven door de warmte nog meer van hun aroma vrij. Ik heb wel moeten lachen met een koppel van middelbare leeftijd dat daar op een bank passioneel stond te kussen. Hun lichaamstaal vertelde dat ze duidelijk geen officieel koppel zijn en iedere keer dat ik uit de bocht kwam lieten ze elkaar vliegensvlug los en trokken ze hun kleren wat strakker aan. Om de drie minuten kwam ik voorbij en na een zestal toertjes vonden ze het welletjes en besloten ze een ander deel van het park op te zoeken. Pech voor hen want de tweede bank die ze hadden uitgekozen lag natuurlijk ook op mijn parcours. Toen ik een toertje later voorbij liep heb ik zelfs 'goeiedag' gezegd. Dat was er voor hen blijkbaar over want de volgende doortocht waren ze op weg naar hun auto's. En mijn voet? Hij doet weer pijn.
Twee tienden van een seconde kwamen we in Zwevegem te kort om een nieuw Belgisch record te lopen. Onze ploeg bij de masters 45+ bestond uit startloper Jos Jacobs (Eendracht Aalst), Marc Masschelein (Koninklijke Kortrijk Sportief), ikzelf en als laatste loper de snelste van de vier, Danny Houtman (Eendracht Aalst). Eindtijd: 3.39.16. Spijtig! Ik had mijn vaste supporters, Noah, Moon en Papy mee maar zelfs dat heeft niet mogen baten. Ik had aanvankelijk geen last van mijn ontstoken voet maar na de wedstrijd was de pijn lichtjes terug. Afwachten wat het morgen zegt tijdens het duurlopen.
Vandaag was het enkel op loopgebied een rustdag want het 100-jarig bestaan van de Sint-Maartenschool werd vandaag met een waar volksfeest in het centrum van Hombeek gevierd. De weergoden die het de laatste dagen wat lieten afweten moeten een boontje hebben voor de Hombeekse parochieschool want of het nu gaat om een schoolfeest, de plantenbeurs of een mega-evenement als vandaag, de zon is meestal van de partij. Zuster Jeanne heeft me daarnet verklapt hoe dat komt maar ik zal haar geheim niet verklappen. Dat blijft tussen ons! Ik ben dus met mijn Nikon in de aanslag van links naar rechts gespurt om toch maar zoveel mogelijk kindjes en ouders te registreren voor het nageslacht. Kwestie van binnen 100 jaar wat foto's te hebben voor het hoofdstuk over de 100e verjaardag. Grote pechvogel van de dag was Moon. Tenminste dat vond hij zelf. Wat was er allemaal gebeurd? Het begon toen hij zijn rol aan het spelen was in het 'Klasje van toen. Een soort toneelstukje geïnspireerd op de schoolgewoontes in een dorpsschooltje van héél, héél lang geleden. De kinderen die hierin meespeelden moesten zich als een soort Gavroche of Witte van Zichem kleden. Het probleem bij Moon waren zijn lange manen. Ik had hem voorgesteld om een meisje te spelen maar dat resulteerde in een soort gebrom en een boze blik. Dus maar een haarband en een grote pet. Zo bleef zijn haar netjes verstopt in het hoofddeksel. Toen de rij kinderen het podium opstapten moesten ze één voor één voorbij juffrouw Maria die helemaal in haar rol van ouderwetse en strenge juf opging. Ieder jongetje moest zijn pet afzetten. Toen Moon haar passeerde tikte ze hem aan: 'hum, hum. Pet af jongen!' Toen Moon geen aanstalten maakte om de pet af te zetten deed ze dat zelf; (Ze had Moon onder die grote pet en zonder zijn lange haar gewoon niet herkend.) Nu vielen de lokken ineens naar beneden en stond hij daar met die haarband en de pet in de handen. Met tranen in de ogen ging hij naar zijn plaats en prutste zijn haar opnieuw onder die pet. Dit was pech nummer 1. Een uur of drie later zaten we met zijn allen in de buurt van de eetstandjes. Zes uur was het moment waarop alle kinderen het speciaal gecomponeerde schoollied zouden zingen en 100 ballonnen lossen. Ook Moon en Noah stonden op het voetbalveld achter de grote tent. De ballonnen geraakten niet ver en alle kinderen stonden was verbauwereerd te staren naar die grote tros die in de bomen bleef hangen. Op dat moment gaf een vriendje van Noah Moon opzettelijk een stevige duw. Moon kon niet anders dan naar voren springen, recht in een grote verse hoop koeienstront. Tja, Hombeek is Mechelen maar ligt toch nog een beetje op den buiten. Een wenende en stinkende Moon kwam naar ons gelopen en het heeft moeite gekost om zijn twee dagen oude schoenen, zijn broek en zijn voeten een beetje proper te krijgen. Hij wilde meteen naar huis maar we zijn uiteindelijk toch gebleven. Dit was dan pech nummer 2. En nummer drie kon natuurlijk niet uitblijven. De meeste jongens hadden verzamelen geblazen in de bosjes tussen de school en de voetbalvelden. Ze liepen daar bijna allemaal met bamboestokken en zwaaiden er mee als volleerde samouraï. Plots staat Moon daar weer, met een bloedende bovenlip. De ene of de andere belhamel had zijn stok in zijn richting gegooid. Pech nummer drie. Geef toe, Moon komt wel degelijk in aanmerking voor de titel van pechvogel van de dag... Op het moment dat ik de eerst keer wat te drinken ging halen stond ik oog in oog met Jantje Lefever, enkele jaren geleden Belgisch Kapioen cross bij de miniemen en toen een grote atletiekbelofte. Hij koos jammer genoeg voor 'koning voetbal' en een toenmalige transfer naar eersteklasser Lierse. Jammer. Hij speelt nu bij Duffel, in Provinciale. Het is nooit te laat om terug te gaan lopen, Jan. (Jantje is het eigenlijk niet meer, hij is nu groter dan ik!)
Gisteren ben ik begonnen met het nemen van ontstekingsremmers. En kijk, vanmorgen voelde ik een lichte beterschap in die vervloekte linkerpoot. Vanmiddag stond er gelukkig maar een korte duurloop op het programma en met mijn verband rond de voet en een hoofd vol goede moed heb ik die probleemloos afgewerkt. Ook bij de versnellingen voelde ik niets. Maar spurten doe je rechtdoor en het is meestal wanneer ik mijn voet kantel, bvb om een bocht of een hindernis te nemen, dat ik pijn heb. Hopelijk gaat het morgen nog wat beter. Ik zal wel moeten oppassen dat ik op het feest van '100 jaar Sint-Maartenschool' mijn voet niet overbelast want ik ben er fotograaf en zal toch wat moeten rondlopen. Vandaag werd Noah zes jaar. We hebben dat in familiekring en met pizza's en taart vanavond gevierd. Noah had voor zijn verjaardag iets uit de Playmobilcatalogus gevraagd. Hij was er zo door bezeten dat hij elke avond ging slapen met die bewuste folder onder zijn hoofdkussen. Hij heeft zijn cadeau vandaag gekregen en zal dus wat rustiger kunnen slapen. Wie niet rustig zal slapen is René Vandereycken. Onze rode lammetjes hebben er weer niet veel van gebakken. Ik heb met één oog meegekeken met Moon en wat ik zag was niet echt hoopgevend. Ik vond de Belgen op alle vlakken tekort schieten. Moon was dan ook nogal droog in zijn analyse: 'de Belgen zijn nie goe bezig, hé'! De waarheid komt uit de kindermond...
Zoals ik gisteren reeds aankondigde ging het vandaag heel wat beter met de benen. Er stond een snelheidstraining op het programma. Na de opwarming en de lenigheidoefeningen begon ik er aan. Eerst een viertal gewone versnellingen gevolgd door tien keer 100m spurten. Hoe meet je dat af in een park? Heel gewoon door de passen te tellen. Bij het spurten op de piste heb ik ook de gewoonte om mijn passen te tellen. Ik chronometreer nooit wanneer ik alleen op snelheid train. Ik let op mijn foulée en tel de dubbele passen. Vierentwintig in totaal. Een heel eenvoudig maar efficiënt systeem. Tijdens het lopen had ik weinig last van de voet. Ik droeg dan ook mijn knelverband en vandaag had ik het beter aangespannen dan gisteren. Wat me verontrust is het feit dat ik sinds vandaag constant pijn heb in die voet. Da's natuurlijk alles behalve een goed teken. Na de wedstrijd van zondag zal ik wellicht opnieuw de dokter moeten raadplegen. Misschien zit er een ontsteking op een deel van die voet? Ik kreeg vandaag weer een blogreactie met felicitaties uit Kreta. Het is daar momenteel een hittegolf en dus uitzonderlijk heet voor de tijd van het jaar. (28-30°) Kurt en Sylvie zitten nu ginder met hun kleinste zoontje Igor, Noah's beste vriendje. Noah heeft vandaag in de klas zijn maatje wel gemist want ze hebben met de juf zijn verjaardag gevierd. Morgen wordt Noah inderdaad zes en mag hij officieel lid worden van de RAM. Ik heb onlangs bij het zoeken van oude legerfoto's van Kurt en mezelf nog een andere relikwie opgevist. Een foto van mij tijdens een 20km wedstrijd aan de kust. (Middelkerke) Ik zag er wat frisser uit dan nu maar dat was dan ook bijna 25 jaar geleden, nietwaar. Het valt me op dat een blik blijkbaar minder verandert dan de rest. (Alhoewel, die pezige schouders?) Kijk liever zelf maar...
Luc Dequick, die naam kent bijna elke atletiekbeoefenaar. Zijn naam komt ontelbare keren voor in elk nummer van 'Atletiek Leven', in de jaarboeken en op de Valsite. Wanneer je die naam intikt op Google krijg je 1.260 hits. Luc is fotograaf en niet zomaar de eerste de beste. Bovendien heb je hem waarschijnlijk al gezien. Op alle grote meetings is hij aanwezig, gewapend met zijn Nikon en reuzelens waarmee hij de prachtigste foto's maakt. Sportfotografie op zijn niveau is pure kunst. Ga maar eens kijken op http://home.scarlet.be/~ma680559/Pages/dequick.html. Je zal versteld staan! Elk jaar is Luc ook aanwezig op het Belgisch Kampioenschap bij de Masters. Ook dit jaar heeft hij prachtige shots gemaakt. Zijn beelden zijn tegelijk een momentopname maar ook een uiting van een zekere dramatiek. Kijk maar naar de twee foto's hieronder. De expressie in vooral het eerste beeld spreekt boekdelen. Na de wedstrijd was ik heel relaxed. Het was al bij al verlopen hoe ik wilde. Maar de foto van mijn laatste rechte lijn toont een andere ik. Eentje vol razernij bijna, vol expressie, kracht, bezetenheid, woede, een uitbarsting van emoties, het weggooien van zekere frustraties... Ik ben perplex. Ik wist niet dat ik zo tekeer ging. Thanks Luc.
Amai, ik heb de training van gisteren nog in de benen. Mijn duurloop vanavond in het Vrijbroekpark heeft me alleen maar zorgen gebaard. Dikke benen noemen ze dat. Het is niet dat ik niet vooruitging, hoor, maar het draaide niet soepel en tot overmaat van ramp begon 'my left foot' op het einde wel écht pijn te doen. ik had nochtans mijn steunverband aan. Maar bon, niet panikeren. Morgen loopt het plots misschien weer lekker en dan is de kwelling van vandaag vergeten. Ik las vanochtend in de krant een klein artikel over het project van onze Vlaamse Olympiërs om iets te doen voor SOS Kindereilanden. Vooral Kim Gevaert en Veerle Dejaeghere staan met hun volle gewicht (of lichtgewicht voor Veerle) achter het initiatief. (Ik zie ze nu allebei nog liever.) Wat me ontgoochelde was de reactie van enkele andere atleten en begeleiders. Sommigen willen hun vliegmiles (want daar gaat het over)niet schenken voor het goede doel. Wat ik dan heel zwak vind is dat ze zelfs niet gaan bekendmaken wie deze mensen zijn. De schenkingen zullen anoniem zijn. Kom tenminste op voor je daden. Wil je niet meedoen, tot daar toe, maar kom ervoor uit. En de vraag van Tia Hellebaut om niet meer door de pers te worden ondervraagd over politiek en mensenrechten vind ik ook flauw. Atleten hebben nu juist een voorbeeldfunctie en daarenboven heeft iedereen toch een mening. Je bent voor of je bent tegen. 'Je pense donc je suis!', zei Descartes. (Tenzij je geen hersenen hebt natuurlijk) Geef het voorbeeld verdorie en verstop je niet achter de dekmantel der concentratie. Hebben Kim of Veerle misschien geen concentratie nodig? Het gaat om betrokkenheid en engagement. Chapeau voor al diegenen die zoals zij durven uitkomen voor de basisrechten van iedere mens. Er wordt hen bovendien niet gevraagd om grote daden te stellen, grote sommen geld te schenken, te gaan betogen of te strippen tijdens de openingsceremonie. Neen, vliegmijlen schenken, da's alles maar voor sommigen nog te veel. Ongelooflijk! En als minister Anciaux de pers nu nog durft te vragen om "de atleten de nodige rust te gunnen" zal ook hij het moeten ontgelden. Er bestaat nog altijd zoiets als persvrijheid. 'Tia, wat denk jij over de mensenrechten in China?' Oei, de klank gaat ineens uit...
Na slechts één dag recuperatie vreesde ik de training op de Nekker. Ik had daarenboven wat last van de kuit gehad en meer heb ik niet nodig om te gaan twijfelen, natuurlijk. Gelukkig werden de 500-en zonder mij afgewerkt. Met het oog op volgende zondag mocht ik het houden bij drie 800-en. Elke 800 bestond uit 50m joggen, 150m spurten, 50m joggen, enz... Het liep lekker en de ingepakte kuit voelde normaal aan. De pijn in de linkervoet is echter nog steeds present, maar zolang ik die pijn kan verbijten ga ik door. Nu rusten zou geen goede zaak zijn. In Hubert Lampo's boek 'De kleine academie' vertelt de auteur het verhaal van een groep mensen die regelmatig bijeenkomt om te filosoferen over allerlei thema's. De opwarming op de Nekker doet mij soms aan dat boek denken en vandaag was het weer zover. Het thema van onze intellectuele groepsescapade was het heelal, de oerknal en zwarte gaten. Er bestaan natuurlijk saaiere onderwerpen. Ik vraag me alleen nog steeds af waarom Joeri de tennisster Serena Williams en breedbandtelevisie aanhaalde maar bon, dat zal wellicht aan mij liggen. Heeft ze naast het tennis een passie voor planeten? Ik dacht dat ze vooral van mode hield. Maar zo zie je maar. Al sportend ook slimmer worden? Het kan! Bij de kleintjes kreeg Moon een soort inwijding in het hoogspringen. Bruno concludeerde na de training, die gisteren wat langer duurde dan gewoonlijk, dat hij wel over 80-90cm zal geraken. En als dat niet zo is zal dat geen ramp zijn. Maar hij moet het wel proberen natuurlijk. Op zich zijn vierkampjes bij de jeugd een heel leuk gegeven. Ieder atleetje heeft zijn voorkeursproef maar wordt op zo'n meetings verplicht om eens wat anders te proberen. Het komt hun algemene sportieve vorming alleen maar ten goede. En later zullen ze bij de opwarming samen met de groepsoudsten nog wat cultuur opsnuiven. De toekomst oogt mooi...
Ik had het vandaag moeilijk. In de eerste plaats om me te concentreren op de job en niet te denken aan atletiek. (Ik moest en wilde echter meerdere malen mijn verhaal doen.) In de tweede plaats vanmiddag bij het loslopen. Ik ben deze morgen opgestaan met een lichte pijn bovenaan de rechterkuit, een plek waar ik geregeld last ondervind. Gelukkig bezit ik een halve verbandwinkel en deze middag liep ik dus met de linkervoet en de rechterkuit goed ingepakt. Al bij al valt het nog wel mee, denk ik. Morgenavond is het training op de Nekker. Indien ik nog last heb aan de kuit zal ik aan Magda vragen om te duurlopen en de geplande pistetraining naar woensdag te verschuiven. Daarna is het weer rusten geblazen om fris aan de volgende opdracht te beginnen: de recordpoging 4x400m bij de masters. Die worden gelopen met nationale selecties, zondag in Zwevegem. Zullen we een bus inzetten? Niet allemaal tegelijk, hé... Ik heb vandaag meermaals aan Moons prestaties moeten terugdenken. Vooral die 9.44 op 60m hebben me verrast.(FOTO'S) Zijn volgende wedstrijd is een vierkamp in Vilvoorde. Naast de 60m, de 1000m en het hockeybalwerpen staat ook hoogspringen op het programma. Daar zullen ze de komende twee weken nog hard moeten op oefenen. Vooral Moon zal hard moeten werken als hij daar toch wat punten wil op halen. Hij beweert dat hij zelfs niet op de mat geraakt maar dat kan ik toch moeilijk geloven.
Na de schitterende prestaties van Moon gisteren mocht ik vandaag toch niet onderdoen. De grote dag was eindelijk aangebroken en vol goede moed vertrokken we met regenjassen richting Nivelles. Ginder scheen echter de zon. Voor mij een ideaal loopweertje dus. Het gaf me nog meer vertrouwen dan ik sinds deze morgen al had. Ik was na een aantal ellendige dagen vandaag met superbenen opgestaan. Het klinkt misschien gek maar zoiets voel je gewoon. Gisteren op dag 1 hadden enkele maten reeds meegelopen. Frits (De Baets) pakte brons op 400 en 1500m. Marc(Masschelein) won het goud op de 1500 en Timothy (Byrne) won verrassend brons op de 400 meter. Ik had Marc en Frits eigenlijk op de 800 verwacht maar sinds het BK masters op twee dagen wordt gehouden zijn er twee soorten deelnemers: diegenen die er letterlijk kamperen en zelfs tot vier proeven beslechten en een tweede soort die geen twee dagen wil opofferen en dus gewoon kiest. Ik vond het leuker om alles op één dag beslecht te zien. Er gebeurt dan meer en persoonlijk zou ik dan meer geneigd zijn om te dubbelen dan nu. Op het KVV in september ga ik dat trouwens doen. Dat wordt mijn laatste outdoorkampioenschap bij de 45+, dus ga ik er nog eens voluit voor gaan. Dat heb ik vandaag eigenlijk niet echt moeten doen. Van bij het vertrek heb ik de leiding genomen en een strak tempo gelopen. Ik behield het overzicht en voelde dat ik overschot had. Na 400 meter zag ik dat ik reeds alleen liep en ben toen nog wat gaan versnellen om dan in de laatste rechte lijn te spurten voor mijn tijd.(Het werd een mooie 2.05) De buit was binnen maar ik had van in het begin wat harder moeten doortrekken. Ik had er wellicht nog twee seconden kunnen afknijpen. Het was mijn achtste Belgische titel en mijn 20e titel in totaal. Een mooi getal en hopelijk blijft het daar niet bij. De foto's heeft onze Moon getrokken. Hij heeft daar wel oog voor. Ik had vandaag zelfs échte supporters in de figuur van Véronique (mijn hoofdredactrice) en haar drie kinderen. Ik veronderstel dat zij en Noah en Moon en nog anderen hard hebben geroepen om me aan te moedigen maar dat hoor ik natuurlijk niet tijdens zo'n race. Ik bent dan net in een soort trance. Ik heb wel iemand horen roepen aan de 600m-kaap. 'Negen à tien meter voorsprong' werd er geroepen. Dat was net de informatie die ik kon gebruiken want met achteruit te kijken ben je nooit zeker. Bedankt geheimzinnige roeper.
Het eerste luik van een goed gevuld atletiekweek-end zit er op. Op de meeting van Duffel kwamen drie van onze jongste rammertjes in actie op de beide aangeboden proeven, de 60m spurt en de 1000m. Ieder deed dat in zijn categorie: Moon bij de benjamins en Eline en Jo bij de pupillen. Door de felle wind gingen we ervan uit dat toptijden niet aan de orde waren maar de prestaties van onze youngsters mochten gezien worden en al waren ze maar met zijn drieën, onze ram-atleetjes deden van zich spreken en blonken uit door hun vechtlust. In iedere proef gingen ze er voor en deden ze mee voor de prijzen. Onze Moon mocht de spits afbijten in een wedstrijd waar hij naar eigen zeggen niet zenuwachtig voor was want spurten is nogmaals volgens hem niet zijn ding. Amai nie... Hij overklaste de andere benjamins anders op overtuigende wijze in een hele goeie 9.44. Daarmee nestelt hij zich ook op deze afstand stevig in de top drie van onze club. Ik ben blij dat Bruno aandrong om Moon ook te laten spurten. Ik had trouwens ons jaarboek mee en dat vonden de drie kinderen een interessant document. Het is natuurlijk leuk om je behaalde prestaties meteen op clubniveau te gaan evalueren. Ook op de duizend meter won Moon in een behoorlijke 3.42 of zo. Dat is geen verbetering van zijn besttijd maar de wind en de trage eerste ronde in het gezelschap van de duffelboys maakten dat vandaag onmogelijk. Taktisch zat het allemaal wel goed. Na zijn spurtoverwinning zei Moon: 'papa, ik heb gedaan wat je altijd zegt over spurten. Steeds voor je uitkijken en knallen.' Ik moest toch even lachen. Ook Eline en Jo deden het uitstekend op de lange afstand. Jo mocht zelfs als tweede mee op het podium. Door de luidsprekers hoorde je naast de naam Duffel meermaals de naam RAM klinken en dat is toch wel een fijn gevoel. We bleven allemaal nog even hangen in Duffel want de kinderen wilden graag sputbom Eric Wijmeersch nog aan het werk zien. Wat eerder op de dag hadden ze trouwens samen met hem voor mijn lens gestaan. Wijmeersch spurtte zich met de wind pal op de neus toch nog naar een uitstekende 10.55. En dat voor een master! Zonder haar zus Nathalie liep An Verboven er een beetje verloren bij, vond ik. Het is zo dat je ze meestal op de meetings samen aan het werk ziet maar met de examens in het zicht verkoos Nathalie vandaag haar boeken boven haar zus. An won trouwens de 100m in een goede 12.50, haar jaarbeste, en won ook haar reeks op 400m. Voor we naar huis vertrokken hebben we Magda en Jasper nog even gegroet. Jasper behaalde later op de avond een mooie tweede plaats op 800 in 2.01. Grappige anecdote gisteren op de Nekker. Een jonge atleet wees naar Jasper en vroeg aan Moon en Noah of dat hun grote broer was. Tja, ze hebben dezelfde kapper nietwaar...
Training op de Nekker. Ik heb me de hele dag verschrikkelijk moe gevoeld. Kan ook niet anders met een bloeddruk van amper tien over zeven. Maar goed, vandaag moest ik van Magda slechts twintig minuutjes loslopen, versnellingen doen en één enkele 200 bollen. Het ging niet lekker maar het ging. Morgen een 20 minuutjes spieren losgooien en ik ben klaar voor zondag. Ik voel nog geen zenuwen voor zondag maar dat komt omdat er eerst nog de wedstrijden van Moon op het programma staan. Ik ben nog zenuwachtiger wanneer hij loopt maar ik mag dat niet laten zien natuurlijk. Vandaag was Noah ook mee naar de Nekker. Hij trainde samen met Moon en nog een aantal andere kinderen bij trainer Louis. Ze oefenden onder andere op het aflossen waarbij ze om beurten en zonder te wedijveren spurtjes trokken, rond een kegel draaiden en opnieuw spurtten om dan af te lossen. Ze deden dat blijkbaar allemaal graag want niemand wilde stoppen. Achteraf vertelde ik hen nog wat aflossingsverhalen. Onder andere over de Amerikaanse aflossingsteams die zo snel zijn dat ze het niet nodig vinden om veel op de stokwissels te trainen waardoor het wel eens fout durft te gaan natuurlijk. Ik hield ook de groep van Johan Wonninck in het oog. Boris, An en Nathalie trainen toch wel hard. Vandaag zag ik ze bvb afzien bij het nemen van horden op één been. Ik moet dat met mijn stijve body niet proberen, hoor! En op het einde van de training met hun drieën nog een 250m voluit gaan. Ze zullen goed slapen...
Gisterenavond ben ik nog vrij laat een half uur gaan loslopen. Het liep wat stroef en ook de versnellingen achteraf waren niet bijzonder soepel te noemen. Eenmaal thuis was de Champions-leaguefinale reeds ver in de tweede helft maar ik heb de wedstrijd toch niet kunnen uitkijken. Ik viel gewoon in slaap. Vandaag was het rustdag en gelukkig maar. Ik ben net een platte batterij. Daarenboven had ik vandaag soms de indruk te waggelen en met mijn linkeroog zie ik alles onscherp. Ik merkte het op toen ik vandaag een bepaalde lay-out niet kon lezen. Vooral het verzicht lijdt er onder. Deze namiddag heb ik tekenles gegeven aan de klas van Moon. ik doe dat elk schooljaar en deze keer hebben we waarnemingstekenen buiten gekoppeld aan het gebruik van houtskool. Het viel goed mee en de meeste tekeningen mogen wel gezien worden, vind ik. Na de tekenles ben ik dan toch maar langsgegaan bij dokter Paul en ik heb dus inderdaad last van die klap op mijn hoofd. In principe moet het probleem met mijn zicht na een week of twee verdwenen zijn. De duizeligheid is echter weer te wijten aan een te lage bloeddruk. Toen hij onlangs ontdekte dat ik klierkoorts had gehad zonder het te weten zei hij dat ik nog een tijdlang (Vooral dan wanneer ik heel diep ben gegaan) last zou ondervinden van die virale infectie. Het wordt dus vandaag en de komende dagen zo vroeg mogelijk in bed want slapen is de enige remedie. En niet lopen, maar dat heb ik niet gehoord. Jullie ook niet trouwens. Nu, vandaag wordt het trouwens moeilijk om met de kippen te gaan slapen want ik moet nog naar Peter, mijn osteopaat. Hij zal werk hebben. Mijn rug zit weer helemaal vast en hopelijk kan hij ook iets aan mijn voet doen.
De hele dag voelde ik me doodmoe. Misschien een samenloop van diverse factoren. Zaterdag voor het eerst sind maanden weggeweest én laat gaan slapen. Weinig rust en zware trainingen. Het zijn dan ook wel belangrijke weken die ik voor de boeg heb. Ook mijn rug kwelde me vandaag geweldig. Het lijkt wel één grote vicieuze cirkel. Hard trainen, zere rug, rusten, osteopaat, hard trainen, zere rug en ga zo maar verder. Het was dan ook met een klein hartje dat ik naar de Nekker trok voor mijn laatste zware training voor het BK. Al bij al viel het nog goed mee. De opwarming ging wat stijfjes maar we liepen eindelijk eens zoals het hoort bij een opwarming: traag! Ik heb dat nodig! Wanneer ik met koude spieren reeds te snel moet lopen forceer ik. De boodschap is dus traagjes inlopen, stretchen en de versnellingen geleidelijk opbouwen. Mijn eerste versnelling is altijd traag, de tweede en de derde reeds soepeler en bij de vierde ga ik op het einde zo'n twintig meter voluit. Daarna ben ik klaar om er aan te beginnen. Vermits ik zondag loop was Magda vandaag mild. Slechts zes keer 200m met 200 m joggen tussen elke twee spurten. De vier eerste draaiden rond de 30 seconden. De laatste twee waren sneller, de laatste zelfs in 27 seconden. Het gaf me wat vertrouwen. Ondanks de kwaaltjes, de verkoudheid die maar niet wil genezen, de voet die me blijft verontrusten (Ik heb vandaag met steunverband getraind) en de vermoeidheid geloof ik klaar te zijn voor de komende afspraken: BK, aflossingen in Zwevegem en de BVV masters in Booischot. Moon was ook mee op de Nekker. Hij zat in Bruno's loopgroep. Terwijl anderen sprongen en wierpen trok Bruno met zijn boys richting strand. Het werd blijkbaar een zware looptraining met stroken zand en natte voeten als gevolg van de zogezegde uitschuivers. Ik ken de Moon. Hij zal wel het water bewust hebben opgezocht. Zo'n zware training was ideaal als voorbereiding van zijn eerste zomerafspraak zaterdag in Duffel. Als hij de naam Duffel hoort begint Moon reeds te beven. Hij hoort zoveel straffe verhalen over de Duffelse atleten dat hij schrik krijgt en gelooft dat ook de benjamins van Duffel boven de rest uitsteken. Ik heb hem uitgelegd dat het niet het geval is en dat hij van niemand schrik hoeft te hebben. Of het heeft geholpen zullen we zaterdag zien. Hij wil in ieder geval met Sanne Torfs op de foto.
's Morgens is het altijd een rush, een echte tijdrit om op tijd met mijn jong geweld de deur uit te zijn en op school te geraken. Op tijd voor school zijn we altijd, maar dan begint de ellende pas: de sluipweg naar en de bottleneck rond de luchthaven van Zaventem. Ik heb er dus alle baat bij om zo snel mopgelijk de richting van Brussel in te slaan. Ook vanmorgen was het weer een heel gedoe. Was het WE dan zo zwaar geweest en waren Moon en Noah nog zo moe? Ze geraakten maar niet klaar en dus steeg stilaan de stress. Terwijl beide jongens hun tanden poetsten besloot ik de wagen al te laden. We hebben altijd héél wat bagage. Boekentassen, mijn sporttas, mijn boekentas en laptop, fotomateriaal en vandaag ook de zwemzak en Noah's fiets. Ik sleurde alles naar de auto en toen alles er in zat gooide ik de koffer dicht. Patat zeg, die achterdeur raakte me toch wel aan mijn hoofd zeker. Stond ik daar te wankelen op de stoep. Ik tastte naar mijn hoofd en plots waren mijn beide handen onder het bloed. Spurt naar binnen en met een nat washandje kon ik het wat afkuisen. De wonde gaapte lelijk en mijn handen beefden van de schok toen ik er probeerde een verband over te plakken. In het besef dat het waarschijnlijk zou moeten gehecht worden vertrokken we richting school. Heel mijn hoofd deed pijn, tot zefs in mijn kaken... Dokter Paul heeft de wonde uiteindelijk toch niet genaaid maar wel gelijmd met één of ander siliconenlijm. Wat ze allemaal niet blijven uitvinden. Een litteken wordt het zeker maar dan vertel ik wel een ander verhaal. Dat van de Cheyennekrijger die op een ochtend uit mijn kleerkast te voorschijn sprong en me probeerde te scalperen. Of is dat nu iets te ver gezocht! Ik zal het maar bij mijn eigen lompigheid houden, zeker? Zou Hilde dan toch gelijk hebben wanneer ze stelt dat ik periodiek motorisch gestoord ben. De collega's vonden dat ik met die wonde best niet kon lopen maar vermits dokter Paul enkel zei dat ik bij mijn douche na het lopen moest zorgen dat die wonde droog blijft vertrok ik naar het park voor mijn recuperatieloop. Het lopen ging vrij goed, weliswaar aan een gezapig tempo maar daarom is het ook een recuperatieloop. Pas op het einde voelde ik opnieuw pijn in die linkervoet. Het aftellen is begonnen. Hoeveel keer slapen, zou Noah zeggen. Nog vijf...
Dit WE was Flip de beer op bezoek. Flip is de mascotte van Noah's klas. Sinds het begin van het schooljaar brengt Flip elk WE door bij een kindje uit de klas. Al maanden zaagt Noah trouwens over het feit dat Flip nooit mee mag met hem en dat hij elke vrijdag hoopt er te worden uitgepikt. Zonder succes. Tot nu dus. En waarschijnlijk volgt de juf de verjaardagskalender want Noah wordt binnenkort 6. Flip dus bij ons en dan denk je natuurlijk dat Noah daar de hele tijd mee gaat rondlopen. Niets is minder waar. Gelukkig waren Moon, Hilde en ik er nog om af en toe te zeggen dat hij iets met Flip moest doen anders had hij er bijna niet naar omgekeken. Flip is dus wel mee naar de winkel gefietst, hij heeft elke keer mee aan tafel gezeten, hij heeft mee oorlogje gespeeld en is vanaf vandaag een Anderlechtsupporter! (Al zou je van een beer eerder verwachten dat hij een Beerschotaanhanger is!) Anderlecht heeft dan toch eindelijk nog een prijs kunnen pakken. De beker heeft opnieuw aan populariteit gewonnen. Waarschijnlijk heeft dat te maken met het feit dat je beter wat eer in het eigen land kan zoeken wanneer je internationaal toch niet verder geraakt dan een figurantenrol. Waar is de tijd van Rensenbrink, Coeck, Lozano, Van Himst. Het eens zo glorieuze Anderlecht had het vandaag aanvankelijk niet gemakkelijk met een frisse Gantoise. Een uitstekende tweede helft met prachtige doelpunten (Vooral het laatste met dat hakje van Boussoufa) besliste de kamp echter in het voordeel van de paarswitten. Gaan we nu feesten, vroeg Moon? Ja, in bad en in bed, zei ik. Morgen school!
Een avondje uit kan je natuurlijk niet 100% plannen en zeker niet wanneer je jarig bent. Het is dus wat later geworden dan ik voor mezelf op voorhand had uitgemaakt. Als raisonnabele atleet heb ik me beperkt tot één enkel glas witte wijn en een beetje champagne 'for my birthday'. Het was lang geleden dat we nog samen met Kurt en Sylvie waren weggeweest.(FOTOS1-2) Nu was het dan nog op een megafeestje met enkel mensen uit Hombeek. Wanneer je praktisch iedereen kent weet je dat je een hele avond wel met iemand aan de babbel bent. Kurt ken ik al héél lang. Niet mijn hele leven maar soms voelt het wel zo aan. We hebben elkaar in het leger ontmoet. Ik maakte mijn kastje leeg bij de 10e TTR om na een paar weken in de kazerne slapen 's avonds naar huis te kunnen. De nieuwe die mijn kast kwam overnemen was de Kurt, een joviale krullenkop uit de Mechelse deelgemeente Hombeek. (Toen hadden we allebei nog veel haar!) (FOTOS 3-4-5) Het klikte vrijwel meteen en al snel werden we de beste maten maar ook superplantrekkers. Kurt was er in een mum van tijd bvb in geslaagd om de garage en het wagenpark naar zijn hand te zetten en zo te organiseren dat hij zogezegd 'onmisbaar op de dienst' werd. Da's natuurlijk de ideale manier om aan alles te ontsnappen. Geen ochtenddrill of matinale jogging voor Kurt maar ook geen manoeuvres. Kortom de plantrekker in Kurt had het gehaald van de militaire organisatie. Sindsdien zijn we elkaar niet meer uit het oog verloren en hij is de reden dat ik zo'n 15 jaar geleden, toen mijn leven na mijn scheiding een serieuze bocht nam, koos voor het gezellige Hombeek. En ik heb Hombeek (en Kurt en Sylvie) sindsdien niet meer losgelaten. Om drie uur stak ik vannacht in mijn bed. Toen de wekker vanmorgen afliep had ik echt niet veel zijn om op de staan maar een stemmetje in mijn hoofd kon me overtuigen. Twee uur later stond ik op de parking voor het parkwachtershuis in het vrijbroekpark. Magda verzamelde haar aanwezige boys (FOTO 6) en na een opwarmingsronde gevolgd door de gebruikelijke versnellingen trokken we naar het rozenpark. Daar hebben we een soort van surrogaatpiste waar we zowat alle afstanden kunnen trainen. Vandaag stonden 400en op het menu. Eigenlijk 450en volgens Ewoud en hij heeft waarschijnlijk gelijk. Jasper, Ewoud en ikzelf hebben er 3 series van 2 afgewerkt met weinig recuperatie tussen de twee 400en in elke serie. Loodzwaar was het. Onze tijden mochten er ook zijn, zeker als je weet dat het uitgerokken 400en zijn. De traagste in 1.11 en de laatste zelfs in 1.05. We zijn klaar voor de komende weken. Ik had ook geen last meer van de knie maar wel opnieuw aan de voet. Donderdag ga ik langs bij Peter (kiné) en ik wil nu wel echt weten wat ik met die voet moet aanvangen. Ondertussen is het half vier. Noah speelt met zijn playmobildieren en Moon leest in een oude strip van Prince Valliant. Een rustige namiddag in afwachting van de bekerclash tussen de Buffalo's en Anderlecht. Moon heeft zijn sjaal al bovengehaald. 'Allons les mauves'...
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
